Summary and policy implicationsIn t

Summary and policy implications
In this paper, we presented data on recent trends in private consumption and in possible
determinants of private consumption (such as GDP, household incomes, household saving
rates, household wealth, and employment conditions) in the G7 countries and found that
there has been significant variability among the Group of Seven (G7) countries not only in
their private consumption growth rates but also in the determinants of private consumption
growth during the 2002–2007 period, with the relative importance of GDP growth, household
income growth, household saving rates, household wealth, and employment conditions
varying from country to country.
With respect to Japan, we found that private consumption has been relatively stagnant
during the 2002–2007 period and that the stagnation of private consumption has been due
to the stagnation of household income and of household wealth and the relative stability of
the household saving rate.
This suggests that the best way of stimulating private consumption and of bringing
about a recovery of the Japanese economy as a whole would be to boost household income
and household wealth. However, given that Japan’s government debt is already dangerously
high (in excess of 200 percent of GDP, making Japan’s government debt the highest among
the developed countries as a ratio of GDP) and that there is little scope for further monetary
easing, it seems that targeted policies would be more realistic and more effective than
macroeconomic policies. For example, policies that redistribute income toward the lowincome
and others with high marginal propensities to consume, such as policies that create
more job opportunities and more opportunities for vocational training for young workers
(whose unemployment rates are still very high) and policies that improve thewages and other
benefits and working conditions of part-time and temporary workers (whose share has been
increasing),would be effective in boosting private consumption and the economy as awhole.
Finally, since we found that the stability of household saving rates is a contributing
factor to the stagnation of private consumption in Japan, improving social safety nets and
improving access to consumer credit would also boost private consumption by reducing
precautionary saving (see Horioka and Yin (2010) and Horioka and Terada-Hagiwara (2012) for cross-country evidence on the impact of social safety nets and consumer credit
on household saving and consumption).
The author hopes that these policy measures will be adopted as soon as possible
so that private consumption as well as the Japanese economy as a whole can receive a
boost, enabling it to extricate itself from two “lost decades” of stagnant growth and high
unemployment.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นโยบายและสรุปผลในเอกสารนี้ เรานำเสนอข้อมูลเกี่ยวกับแนวโน้มล่าสุด ในการบริโภคภาคเอกชน และ ในที่สุดดีเทอร์มิแนนต์ของการบริโภคภาคเอกชน (เช่น GDP รายได้ในครัวเรือน บันทึกครัวเรือนราคาพิเศษ สมบัติในครัวเรือน และเงื่อนไขจ้าง) ในประเทศจี 7 และพบว่ามีความแปรผันอย่างมีนัยสำคัญระหว่างกลุ่มของเจ็ด (จี 7) ประเทศไม่เฉพาะในอัตราการขยายตัวของการบริโภคภาคเอกชนแต่ในดีเทอร์มิแนนต์ของการบริโภคภาคเอกชนเจริญเติบโตช่วง 2002 – 2007 กับความสำคัญของเศรษฐกิจ ครัวเรือนรายได้เติบโต บันทึกราคา สมบัติในครัวเรือน และเงื่อนไขการจ้างงานในครัวเรือนจากประเทศที่แตกต่างกันไปเกี่ยวกับญี่ปุ่น เราพบว่า การบริโภคภาคเอกชนได้รับค่อนข้างนิ่งระหว่าง 2002 – 2007 ระยะเวลาและการที่ความซบเซาของการบริโภคภาคเอกชนได้ครบการที่ความซบเซา ของรายได้ในครัวเรือน และบ้านให้เลือกมากมายและสัมพันธ์กับความมั่นคงของอัตราการออมครัวเรือนนี้แนะนำที่สุดวิธีกระตุ้นการบริโภคภาคเอกชน และนำเกี่ยวกับการฟื้นตัวของเศรษฐกิจญี่ปุ่นทั้งหมดจะเป็นการ เพิ่มรายได้ในครัวเรือนและทรัพย์สมบัติในครัวเรือน อย่างไรก็ตาม กำหนดหนี้รัฐบาลญี่ปุ่นว่าแล้วเลิฟสูง (ในส่วนเกิน 200 เปอร์เซ็นต์ของ GDP หนี้รัฐบาลญี่ปุ่นทำสูงสุดประเทศพัฒนาแล้วเป็นอัตราส่วนของ GDP) และมีขอบเขตเล็กน้อยสำหรับเงินเพิ่มเติมผ่อนคลาย ดูเหมือนว่า จะเป็นนโยบายเป้าหมายสมจริงมากขึ้น และมีประสิทธิภาพกว่านโยบายเศรษฐกิจมหภาค ตัวอย่าง นโยบายที่กระจายรายได้ไป lowincomeและอื่น ๆ กับ propensities ร่อแร่สูงบริโภค เช่นนโยบายที่สร้างงานโอกาสและโอกาสเพิ่มเติมสำหรับการอบรมสำหรับคนหนุ่มสาว(มีอัตราการว่างงานจะยังคงสูงมาก) และนโยบายที่พัฒนา thewages และอื่น ๆประโยชน์และสภาพการทำงานของแรงงานชั่วคราว และชั่วคราว (ใช้ร่วมกันได้เพิ่มขึ้น), จะมีประสิทธิภาพในการส่งเสริมการบริโภคภาคเอกชนและเศรษฐกิจเป็น awholeในที่สุด เนื่องจากเราพบว่าความมั่นคงของอัตราการออมในครัวเรือน เป็นการสนับสนุนปัจจัยความซบเซาของการบริโภคภาคเอกชนในประเทศญี่ปุ่น ตาข่ายสังคมปรับปรุง และปรับปรุงการเข้าถึงสินเชื่อผู้บริโภคจะยังเพิ่มปริมาณการใช้ส่วนตัว โดยการลดบริษัทฯ บันทึก (ดู Horioka และหยิน (2010) และ Horioka และ Terada Hagiwara (2012) สำหรับหลักฐานครอสคันทรีในผลกระทบของตาข่ายสังคมและสินเชื่อผู้บริโภคบันทึกในครัวเรือนและปริมาณการใช้)ผู้เขียนหวังว่า จะมีนำมาตรการนโยบายเหล่านี้โดยเร็วที่สุดเพื่อให้การบริโภคภาคเอกชนเช่นเดียวกับเศรษฐกิจของญี่ปุ่นเป็นทั้งสามารถได้รับการเพิ่ม การเปิดใช้งานแคะเองจาก "หายไปถาน" ของศิลปินในการเจริญเติบโต และสูงว่างงาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สรุปและผลกระทบนโยบาย
ในบทความนี้เรานำเสนอข้อมูลเกี่ยวกับแนวโน้มล่าสุดในการบริโภคภาคเอกชนและการที่เป็นไปได้ใน
ปัจจัยของการบริโภคภาคเอกชน (เช่นจีดีพีรายได้ครัวเรือนครัวเรือนประหยัด
อัตราความมั่งคั่งของครัวเรือนและเงื่อนไขการจ้างงาน) ในประเทศ G7 และพบว่า
ได้มีการแปรปรวนอย่างมีนัยสำคัญในหมู่กลุ่มเจ็ด (G7) ประเทศไม่เพียง แต่ใน
การบริโภคภาคเอกชนอัตราการเจริญเติบโตของพวกเขา แต่ยังอยู่ในปัจจัยของการบริโภคภาคเอกชน
การเจริญเติบโตในช่วงระยะเวลา 2002-2007 ที่มีความสำคัญของการเติบโตของ GDP ของใช้ในครัวเรือน
การเจริญเติบโตของรายได้ ราคาประหยัดที่ใช้ในครัวเรือนมั่งคั่งของครัวเรือนและเงื่อนไขการจ้างงาน
ที่แตกต่างกันไปในแต่ละประเทศ.
ด้วยความเคารพไปยังประเทศญี่ปุ่นเราพบว่าการบริโภคภาคเอกชนที่ได้รับค่อนข้างซบเซา
ในช่วง 2002-2007 ระยะเวลาและความเมื่อยล้าของการบริโภคภาคเอกชนที่ได้รับเนื่องจาก
การเมื่อยล้าของ รายได้ของครัวเรือนและความมั่งคั่งของครัวเรือนและความมั่นคงของ
อัตราการประหยัดของใช้ในครัวเรือน.
นี้แสดงให้เห็นว่าวิธีที่ดีที่สุดในการกระตุ้นการบริโภคภาคเอกชนและนำ
เกี่ยวกับการฟื้นตัวของเศรษฐกิจญี่ปุ่นในภาพรวมจะมีการเพิ่มรายได้ของครัวเรือน
และความมั่งคั่งของใช้ในครัวเรือน แต่ให้ที่หนี้ภาครัฐของประเทศญี่ปุ่นที่มีอยู่แล้วอันตราย
สูง (เกินร้อยละ 200 ของ GDP ทำให้หนี้ภาครัฐของญี่ปุ่นสูงที่สุดในบรรดา
ประเทศที่พัฒนาแล้วเป็นอัตราส่วนของจีดีพี) และมีขอบเขตเล็ก ๆ น้อย ๆ ทางการเงินต่อ
มาตรการผ่อนคลายมันก็ดูเหมือนว่า นโยบายการกำหนดเป้าหมายที่จะเป็นจริงมากขึ้นและมีประสิทธิภาพมากกว่า
นโยบายเศรษฐกิจมหภาค ตัวอย่างเช่นนโยบายที่กระจายรายได้ไปสู่ ​​lowincome
และอื่น ๆ กับทำความขอบสูงในการบริโภคเช่นนโยบายที่สร้าง
โอกาสในการทำงานมากขึ้นและมีโอกาสมากขึ้นสำหรับการฝึกอบรมวิชาชีพสำหรับคนหนุ่มสาว
(ที่มีอัตราการว่างงานยังคงสูงมาก) และนโยบายที่ปรับปรุง thewages และอื่น ๆ ที่
ได้รับประโยชน์และสภาพการทำงานของนอกเวลาและคนงานชั่วคราว (ซึ่งได้รับส่วนแบ่ง
ที่เพิ่มขึ้น) จะมีประสิทธิภาพในการส่งเสริมการบริโภคภาคเอกชนและเศรษฐกิจเป็น awhole.
ในที่สุดเนื่องจากเราพบว่าเสถียรภาพของอัตราการประหยัดของใช้ในครัวเรือนคือการบริจาค
ปัจจัย เพื่อความเมื่อยล้าของการบริโภคภาคเอกชนในประเทศญี่ปุ่นในการปรับปรุงเครือข่ายความปลอดภัยทางสังคมและ
การปรับปรุงการเข้าถึงสินเชื่อของผู้บริโภคนอกจากนี้ยังจะเพิ่มการบริโภคภาคเอกชนโดยการลด
การประหยัดระมัดระวัง (ดู Horioka และหยิน (2010) และ Horioka และ Terada-Hagiwara (2012) หลักฐานข้ามประเทศ เกี่ยวกับผลกระทบของตาข่ายความปลอดภัยทางสังคมและเครดิตของผู้บริโภค
ในการประหยัดของใช้ในครัวเรือนและการบริโภค).
ผู้เขียนหวังว่ามาตรการนโยบายเหล่านี้จะถูกนำมาใช้โดยเร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้
เพื่อให้การบริโภคภาคเอกชนเช่นเดียวกับเศรษฐกิจญี่ปุ่นโดยรวมจะได้รับ
การส่งเสริมการเปิดใช้งาน มันจะคลี่คลายตัวเองจากสอง "หายไปนานหลายทศวรรษ" ของการเจริญเติบโตสูงนิ่งและ
การว่างงาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สรุปและข้อเสนอแนะนโยบาย
ในกระดาษนี้เรานำเสนอข้อมูลเกี่ยวกับแนวโน้มล่าสุดในการบริโภคส่วนบุคคลและปัจจัยกำหนดเป็นไปได้
ของการบริโภคภาคเอกชน ( เช่น จีดีพี รายได้ครัวเรือนครัวเรือนประหยัด
ราคา , ความมั่งคั่ง , ของใช้ในครัวเรือนและการจ้างงานในประเทศ G7 และพบว่ามีความแปรปรวน
สำคัญในกลุ่มเจ็ด ( G7 )
ประเทศไม่เพียง แต่ในอัตราการขยายตัวของการบริโภคภาคเอกชน แต่ยังมีปัจจัยการเติบโตของการบริโภค
ส่วนตัวระหว่าง 2545 – 2550 ระยะเวลาที่มีความสําคัญของการเจริญเติบโตของ GDP รายได้ครัวเรือน
, การออมความมั่งคั่งครัวเรือนอัตราและเงื่อนไขการจ้างงาน

แตกต่างประเทศ เกี่ยวกับญี่ปุ่น เราพบว่า การบริโภคภาคเอกชนมี ได้ค่อนข้างนิ่ง
ระหว่าง 2545 – 2550 ระยะเวลาและความซบเซาของภาคเอกชนได้รับเนื่องจาก
เพื่อความเมื่อยล้าของรายได้ครัวเรือน และครัวเรือนของความมั่งคั่งและเสถียรภาพสัมพัทธ์ของอัตราการออมภาคครัวเรือน
.
นี้ชี้ให้เห็นว่าวิธีที่ดีที่สุดของการกระตุ้นการบริโภคภาคเอกชนและนำ
เกี่ยวกับการฟื้นตัวของเศรษฐกิจญี่ปุ่นโดยรวมจะ ได้เพื่อเพิ่มรายได้ในครัวเรือน
และความมั่งคั่งของครัวเรือนอย่างไรก็ตาม ระบุว่า หนี้รัฐบาลญี่ปุ่นก็อันตราย
สูง ( เกิน 200 เปอร์เซ็นต์ของจีดีพี ทำให้หนี้รัฐบาลญี่ปุ่นสูงสุดในหมู่
ประเทศที่พัฒนาแล้วเป็นอัตราส่วนของ GDP ) และมีขอบเขตสำหรับการผ่อนคลายทางการเงิน
ต่อไป ดูเหมือนว่าจะเป็นนโยบายเป้าหมายที่สมจริงมากขึ้นและมีประสิทธิภาพมากขึ้น กว่า
นโยบายเศรษฐกิจมหภาค . ตัวอย่างเช่นนโยบายที่ใช้วิธีกระจายรายได้สู่น้อย
และอื่น ๆที่มีขอบสูง propensities บริโภค เช่น นโยบายที่สร้างโอกาสงานและโอกาสมากขึ้นอีก

สำหรับฝึกอาชีพแรงงานเด็ก ( ที่มีอัตราการว่างงานยังคงสูงมาก ) และนโยบายที่ปรับปรุง thewages
และอื่น ๆประโยชน์และสภาพการทำงานของแรงงานชั่วคราวและชั่วคราว ( ซึ่งได้รับการแบ่งปัน
) จะมีประสิทธิภาพในการส่งเสริมภาคเอกชนและเศรษฐกิจเช่นนี้
ในที่สุด เนื่องจากเราพบว่าเสถียรภาพของอัตราการออมของครัวเรือน เป็นปัจจัยให้เกิด
ความเมื่อยล้าของการบริโภคภาคเอกชนในญี่ปุ่น ปรับปรุงโครงข่ายความปลอดภัยทางสังคมและ
การปรับปรุงการเข้าถึงเครดิตของผู้บริโภคจะกระตุ้นการบริโภคส่วนบุคคลโดยการลด
การออม ( ดู horioka และหยิน ( 2010 ) และ horioka และเทราดะ ฮากิวาระ ( 2012 ) หลักฐานข้ามประเทศผลกระทบของโครงข่ายความปลอดภัยทางสังคม และเครดิตของผู้บริโภคในการบริโภคและการออมของครัวเรือน
)
ผู้เขียนหวังว่ามาตรการเหล่านี้จะถูกนำมาใช้เป็น เร็วที่สุด
ดังนั้น การบริโภคภาคเอกชน ตลอดจนเศรษฐกิจของญี่ปุ่นที่เป็นทั้งสามารถรับ
เพิ่มให้มันคลี่คลายตัวเองจากสองที่หายไป " ทศวรรษ " ของการเจริญเติบโตซบเซาและการว่างงานสูง