Themselves, in so far as these resu

Themselves, in so far as these result in government surpluses and deficits, may affect the supply of money depending on whether surpluses draw cash for deficits push cash into the economic system.
The introduction of the monetary system does not extend the number of terms in the basic income equation Y=C+I+G, but makes it unnecessary for I to be treated as an autonomous variable in order to solve to Y, i.e. by making I dependent on the rate of interest, and the rate of interest dependent on the supply of money as well as the level of income. A more obvious indication of the deficiencies of the simple Keynesian fiscal policy model is to be found in the assumption of a closed economy. Chapter III of this volume examines what happens when this assumption is removed and the income equation is extended to include the balance of payment. Controlling the level of Y by taxes and government expenditure becomes, therefore, a complex matter, when the level of income itself depends on transactions with other countries. It becomes even more complex when fiscal policy has to take account not only of the degree of “openness” of the economy but also of the effects of monetary policy on the balance of payments, in judging the correct adjustments to be made in achieving the “target” level of income.
It was early realized in the development of modern macroeconomic theory that the relation between changes in investment and consumption and changes in income were not
independent of the degree of aggregation of economic transaction. This point has often been illustrated by dividing consumers into “workers” and “capitalist” the former having a marginal propensity to consume of unity and the latter a marginal propensity to consume of less than unity. A redistribution of income brought about by fiscal means, e.g. by the differential impact of taxes and/or transfer payment, between workers and capitalist would therefore alter the aggregated marginal propensity to consume and, consequently, the level of national income. If it were desired to raise the level national income, this could be done by making the distribution of disposable income (factor income + transfers – taxes) more equal and vice versa if policy demanded a lowering of the level of national income. Many variations can be developed on the theme of disaggregation, and the authors of this volume have chosen to concentrate on the less familiar but equally interesting cases (from the policy point of view) of the disaggregation of government expenditure by type of purchase, and disaggregation of budget transaction by layer of government (see Chapter IV). The first example enables us to introduce the reader to the integration of input-output analysis with the Keynesian-type macroeconomic system including a public sector. The second attempts to illustrate how fiscal policy can be introduced into the type of disaggregated model increasingly employed in regional economics. Once again, the paradox of Keynesian-type models is displayed: their receptivity to adaptation an extension, and their basic simplicity.

IV. THE ‘THRGET VARIABLE’ AMBIGUITY
So far, we have shown how the Keynesian-type model needs modification in order to take account of the structure of actual economic systems, but throughout the process of modification, it has invariably been assumed that the basic purpose of the analysis is to determine the effect of fiscal policy on the level national income, the target variable.
The concentration of interest on this target variable arose from the association of fluctuations in employment of labour with fluctuations in income. Given the widespread acceptance of the need for full employment of labour, it is a simple step to assume that the task of fiscal policy is to stabilize national income at a level compatible with this objective. The function N = N(Y), where N is the number of employment persons, and Y, money national income, clearly telescopes a chain of reasoning which begins at one end with the proposition that N = N (Q, w), where Q is national output and w ‘the’ wage rate, and Q = Q(Y), i.e. output is a function of the level of aggregate demand or money national income.
As is well known, Keynes was one of the first to recognize that increases in aggregate demand in conditions where all resources are fully employed, will result in the short run in and increase in the general price level and not in an increase in employment. The general acceptance of avoidance of inflation leads to the first important dichotomy in the objective function denoting economic stability into ‘full employment of labour’ and ‘price stability’. In order to cope with the problem of associating changes in employment with changes in output, Keynesian models have been squared with the traditional marginal productivity theory of factor inputs by assuming: (a) that the marginal = average productivity of labour; (b) that up to the full employment level, ‘the’ wage rate is constant; and (c) that in the short run and increase in investment only affects the level of demand and not the level of output. These assumptions make it possible to assume that the aggregate supply curve is horizontal up to the full employment level, and that employment is a linear function of aggregate supply (output). Beyond the full employment point, the aggregate supply function has an elasticity of zero and any increase in aggregate demand results in a proportional increases in the general price level (4).
The result of these subterfuges in assumption-making appears to have been designed to hold to the proposition that fiscal policy still need only keep national income at that unique level at which full employment is achieved and inflation is just about to begin. However, we cannot be content to accept this ‘let-out’, even although, as Chapter V indicates, the adoption of more realistic assumptions leads to analytical complication. We must take account of recent empirical research which denies that full employment, as a political objective, is compatible with stable prices. We must also take in to account the fact that the tax system impinges on the economy not solely in the form of taxes on incomes but also in the form of taxes on goods and services. These latter-consumption taxes are and obvious example require us to look more closely at the reactions of producers to tax changes, and how these are reflected in their pricing decisions and in their demand for labour.

V. THE SHORT PERIOD AND THE LONG PERIOD
So far we have examined quite a number of ways in which the simple Keynesian model must be modified in order to define the take of fiscal policy, given the single objective of maintaining full employment with out inflation. As yet, the model in all its variants deals only with the short run, during which period of time the labour force is constant in size, and changes in the capital stock reflected in alterations in I affect only the level of money national income and not the level of (potential) national output.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตัวเอง ในดังไกลเป็นรัฐบาล surpluses และขาดดุล ผลเหล่านี้อาจมีผลต่ออุปทานของเงินขึ้นอยู่กับว่า surpluses วาดเงินสดเงินสดขาดดุลการคลังผลักดันเข้าสู่ระบบเศรษฐกิจ แนะนำระบบเงินขยายจำนวนเงื่อนไขในสมการพื้นฐานรายได้ Y = C + ฉัน + G แต่ทำให้ไม่จำเป็นสำหรับผมถือว่าเป็นตัวแปรอิสระเพื่อแก้ไขการ Y เช่น โดยทำผมขึ้นอยู่กับอัตราดอกเบี้ย และอัตราดอกเบี้ยขึ้นอยู่กับอุปทานของเงินตลอดจนระดับของรายได้ การบ่งชี้ข้ามรุ่นนโยบายเงินสำนักเคนส์อย่างชัดเจนมากขึ้นจะพบในอัสสัมชัญของระบบเศรษฐกิจปิด บท III ของไดรฟ์ข้อมูลนี้ตรวจสอบสิ่งที่เกิดขึ้นนี้จะถูกเอาออก และสมการกำไรขาดทุนถูกขยายเพื่อรวมดุลการชำระเงิน การควบคุมระดับของ Y โดยภาษีและรายจ่ายของรัฐบาลกลายเป็น ดังนั้น ซับซ้อน เมื่อระดับรายได้นั้นขึ้นอยู่กับธุรกรรมกับประเทศอื่น มันจะยิ่งซับซ้อนเมื่อนโยบายทางการเงินได้จะใช้บัญชีไม่เพียงแต่ ของระดับ "แขก" ของเศรษฐกิจ แต่ผลของนโยบายการเงินการดุลของชำระเงิน ในการตัดสินการปรับปรุงที่ถูกต้องเพื่อทำให้บรรลุ "เป้าหมาย" ระดับรายได้ มันเป็นช่วงที่รับรู้ในการพัฒนาเศรษฐกิจมหภาคทฤษฎีทันสมัยที่ไม่มีความสัมพันธ์ระหว่างการเปลี่ยนแปลงในการลงทุน และปริมาณการใช้และการเปลี่ยนแปลงในรายได้ ขึ้นอยู่กับระดับของการรวมของธุรกรรมทางเศรษฐกิจ จุดนี้มีมักจะถูกอธิบาย โดยแบ่งผู้บริโภคออกเป็น "แรงงาน" และ "ทุน" อดีตมีสิ่งกำไรเสพสิ่งกำไรเพื่อบริโภคน้อยกว่าความสามัคคีและหลัง ซอร์สของรายได้นำเกี่ยวกับ โดยวิธีการทาง เช่น โดยผลกระทบส่วนที่แตกต่างของภาษี และ/หรือโอนย้ายการชำระเงิน ระหว่างแรงงาน และทุนดังนั้นจะเปลี่ยนแปลงสิ่งกำไรรวมไปถึงและ จึง ระดับของรายได้แห่งชาติ ถ้ามันถูกต้องเพื่อยกระดับรายได้แห่งชาติ ทำ โดยทำให้การกระจายรายได้ (รายได้ปัจจัย + โอนภาษี) เท่ากันมากขึ้นและในทางกลับกัน ถ้านโยบายต้องการลดระดับของรายได้แห่งชาติ สามารถพัฒนาได้หลายรูปแบบในรูปแบบของ disaggregation และผู้เขียนของไดรฟ์ข้อมูลนี้ได้เลือกที่จะเน้นคุ้นเคยน้อยกว่าแต่เท่า ๆ กัน ที่น่าสนใจกรณี (จากนโยบายมอง) disaggregation ของรายจ่ายของรัฐบาลตามชนิดของใบสั่งซื้อ และ disaggregation ของธุรกรรมงบประมาณโดยชั้นของรัฐบาล (ดูบทที่ IV) ตัวอย่างแรกช่วยให้เราสามารถแนะนำผู้อ่านของอินพุต-เอาท์พุตวิเคราะห์กับระบบเศรษฐกิจมหภาคสำนักเคนส์ชนิดรวมถึงภาครัฐ ครั้งที่สองเพื่อแสดงให้เห็นถึงนโยบายการเงินสามารถจะแนะนำเป็นชนิดของการจ้างงานเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ในเศรษฐศาสตร์ภูมิภาครุ่น disaggregated ครั้ง paradox ของสำนักเคนส์ชนิดรุ่นอยู่: ของ receptivity เพื่อปรับอันนามสกุล และความเรียบง่ายพื้นฐานของพวกเขาIV.ย่อ 'ตัวแปร THRGET'เพื่อห่างไกล เราได้แสดงให้เห็นว่าแบบจำลองของสำนักเคนส์ชนิดต้องปรับเปลี่ยนใช้บัญชีโครงสร้างของระบบเศรษฐกิจที่แท้จริง แต่ตลอดกระบวนการปรับเปลี่ยน มันเกิดสันนิษฐานว่า วัตถุประสงค์พื้นฐานของการวิเคราะห์คือการ พิจารณาผลของนโยบายทางการเงินรายได้แห่งชาติระดับ ตัวแปรเป้าหมาย ความเข้มข้นน่าสนใจตัวแปรเป้าหมายนี้เกิดจากความสัมพันธ์ของความผันผวนในการจ้างแรงงานตามความผันผวนของรายได้ เป็นขั้นตอนง่าย ๆ สมมติว่ารายได้แห่งชาติที่ระดับความเข้ากันได้กับวัตถุประสงค์นี้มุ่งดำเนินนโยบายทางการเงินได้รับการยอมรับอย่างแพร่หลายการใช้งานเต็มรูปแบบของแรงงาน การ ฟังก์ชัน N = N(Y) ซึ่ง N คือ จำนวนคนทำงาน และ Y เงินรายได้แห่งชาติ ชัดเจน telescopes ห่วงโซ่ของการใช้เหตุผลซึ่งเริ่มต้นที่ปลายด้านหนึ่งมีข้อเสนอที่ว่า N = N (Q, w), Q ซึ่งเป็นผลผลิตแห่งชาติ และอัตราค่าจ้าง '' w และ Q = Q(Y) เช่นเป็นฟังก์ชันการรวมความต้องการหรือเงินชาติรายได้ As is well known, Keynes was one of the first to recognize that increases in aggregate demand in conditions where all resources are fully employed, will result in the short run in and increase in the general price level and not in an increase in employment. The general acceptance of avoidance of inflation leads to the first important dichotomy in the objective function denoting economic stability into ‘full employment of labour’ and ‘price stability’. In order to cope with the problem of associating changes in employment with changes in output, Keynesian models have been squared with the traditional marginal productivity theory of factor inputs by assuming: (a) that the marginal = average productivity of labour; (b) that up to the full employment level, ‘the’ wage rate is constant; and (c) that in the short run and increase in investment only affects the level of demand and not the level of output. These assumptions make it possible to assume that the aggregate supply curve is horizontal up to the full employment level, and that employment is a linear function of aggregate supply (output). Beyond the full employment point, the aggregate supply function has an elasticity of zero and any increase in aggregate demand results in a proportional increases in the general price level (4). The result of these subterfuges in assumption-making appears to have been designed to hold to the proposition that fiscal policy still need only keep national income at that unique level at which full employment is achieved and inflation is just about to begin. However, we cannot be content to accept this ‘let-out’, even although, as Chapter V indicates, the adoption of more realistic assumptions leads to analytical complication. We must take account of recent empirical research which denies that full employment, as a political objective, is compatible with stable prices. We must also take in to account the fact that the tax system impinges on the economy not solely in the form of taxes on incomes but also in the form of taxes on goods and services. These latter-consumption taxes are and obvious example require us to look more closely at the reactions of producers to tax changes, and how these are reflected in their pricing decisions and in their demand for labour.V. THE SHORT PERIOD AND THE LONG PERIOD So far we have examined quite a number of ways in which the simple Keynesian model must be modified in order to define the take of fiscal policy, given the single objective of maintaining full employment with out inflation. As yet, the model in all its variants deals only with the short run, during which period of time the labour force is constant in size, and changes in the capital stock reflected in alterations in I affect only the level of money national income and not the level of (potential) national output.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ตัวเองในเพื่อให้ห่างไกลเป็นผลเหล่านี้ในการเกินดุลของรัฐบาลและการขาดดุลอาจส่งผลกระทบต่ออุปทานของเงินขึ้นอยู่กับว่าทำบุญวาดเงินสดขาดดุลผลักดันเงินสดในระบบเศรษฐกิจ.
การแนะนำของระบบการเงินไม่ขยายจำนวนคำใน สมการรายได้ขั้นพื้นฐาน Y = C + I + G แต่ทำให้มันไม่จำเป็นสำหรับผมที่จะถือว่าเป็นตัวแปรอิสระเพื่อที่จะแก้เป็น Y เช่นโดยการทำผมขึ้นอยู่กับอัตราดอกเบี้ยและอัตราดอกเบี้ยขึ้นอยู่กับที่ อุปทานของเงินเช่นเดียวกับระดับของรายได้ บ่งชี้ที่ชัดเจนมากขึ้นของการขาดของรูปแบบที่เรียบง่ายนโยบายการคลังของเคนส์ที่จะพบได้ในสมมติฐานของเศรษฐกิจปิด บทที่สามของหนังสือเล่มนี้จะตรวจสอบสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสมมติฐานนี้จะถูกลบออกและสมการรายได้จะขยายไปยังรวมถึงความสมดุลของการชำระเงิน การควบคุมระดับของ Y โดยภาษีและการใช้จ่ายของรัฐบาลกลายเป็นดังนั้นเรื่องที่ซับซ้อนเมื่อระดับของรายได้ขึ้นอยู่กับตัวเองในการทำธุรกรรมกับประเทศอื่น ๆ มันจะกลายเป็นความซับซ้อนมากขึ้นเมื่อนโยบายการคลังมีการใช้บัญชีไม่เพียง แต่การศึกษาระดับปริญญาของ "เปิดกว้าง" ของเศรษฐกิจ แต่ยังของผลกระทบของนโยบายการเงินกับความสมดุลของการชำระเงินในการตัดสินการปรับที่ถูกต้องที่จะทำในการบรรลุ " เป้าหมาย "ระดับของรายได้.
มันก็ตระหนักในช่วงต้นของการพัฒนาทฤษฎีทางเศรษฐกิจมหภาคที่ทันสมัยที่ความสัมพันธ์ระหว่างการเปลี่ยนแปลงในการลงทุนและการบริโภคและการเปลี่ยนแปลงของรายได้ที่ไม่ได้เป็นอิสระจากระดับของการรวมตัวของการทำธุรกรรมทางเศรษฐกิจ
มาถึงจุดนี้ได้รับมักจะแสดงโดยแบ่งผู้บริโภคออกเป็น "คนงาน" และ "ทุนนิยม" ในอดีตมีความโน้มเอียงที่จะบริโภคร่อแร่ของความสามัคคีและหลังนิสัยชอบชายขอบที่จะบริโภคน้อยกว่าความสามัคคี การกระจายของรายได้มาเกี่ยวด้วยวิธีการทางการคลังเช่นโดยผลกระทบที่แตกต่างของภาษีและ / หรือการโอนเงินระหว่างคนงานและทุนนิยมจึงจะปรับเปลี่ยนนิสัยชอบร่อแร่รวมที่จะบริโภคและดังนั้นระดับของรายได้ประชาชาติ ถ้ามันถูกที่ต้องการที่จะยกระดับรายได้ของประเทศนี้สามารถทำได้โดยการกระจายรายได้ที่ใช้แล้วทิ้ง (รายได้ปัจจัย + การถ่ายโอน - ภาษี) กันมากขึ้นและในทางกลับกันถ้านโยบายเรียกร้องการลดระดับของรายได้ประชาชาติ หลายรูปแบบสามารถที่จะพัฒนาในรูปแบบของการแตกและผู้เขียนหนังสือเล่มนี้ได้เลือกที่จะมีสมาธิในกรณีที่ไม่คุ้นเคย แต่ที่น่าสนใจไม่แพ้กัน (จากจุดนโยบายของมุมมอง) การแตกของค่าใช้จ่ายของรัฐบาลโดยแบ่งตามชนิดของการซื้อและแตก ของการทำธุรกรรมงบประมาณด้วยชั้นของรัฐบาล (ดูบทที่สี่) ตัวอย่างแรกช่วยให้เราสามารถที่จะแนะนำผู้อ่านที่จะบูรณาการของการวิเคราะห์อินพุทที่มีเคนส์ประเภทระบบเศรษฐกิจมหภาครวมทั้งภาครัฐ ความพยายามที่สองที่จะแสดงให้เห็นว่านโยบายการคลังจะสามารถนำเข้าสู่ประเภทของรูปแบบการจ้างงานแยกมากขึ้นในเศรษฐกิจระดับภูมิภาค อีกครั้งหนึ่งที่ความขัดแย้งของรูปแบบเคนส์ชนิดจะแสดง: เปิดกว้างของพวกเขาเพื่อปรับตัวในการขยายและความเรียบง่ายพื้นฐานของพวกเขา. IV ที่ THRGET VARIABLE 'คลุมเครือจนถึงขณะนี้เราได้แสดงให้เห็นว่ารูปแบบเคนส์ชนิดต้องการการปรับเปลี่ยนเพื่อที่จะใช้บัญชีของโครงสร้างของระบบเศรษฐกิจที่เกิดขึ้นจริงแต่ตลอดกระบวนการของการปรับเปลี่ยนที่จะได้รับอย่างสม่ำเสมอสันนิษฐานว่าวัตถุประสงค์พื้นฐานของการ การวิเคราะห์คือการตรวจสอบผลกระทบของนโยบายการคลังในระดับรายได้ประชาชาติตัวแปรเป้าหมาย. ความเข้มข้นของดอกเบี้ยตัวแปรเป้าหมายนี้เกิดขึ้นจากการเชื่อมโยงจากความผันผวนของการจ้างงานของแรงงานที่มีความผันผวนของรายได้ ได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางของความจำเป็นในการจ้างงานเต็มรูปแบบของแรงงานก็เป็นขั้นตอนง่ายๆที่จะคิดว่างานของนโยบายการคลังคือการรักษาเสถียรภาพของรายได้ประชาชาติในระดับที่เข้ากันได้กับวัตถุประสงค์นี้ ฟังก์ชั่น N = N (Y) ที่ N คือจำนวนคนจ้างงานและ Y เงินรายได้ประชาชาติอย่างชัดเจนกล้องโทรทรรศน์ห่วงโซ่ของเหตุผลที่เริ่มต้นที่ปลายด้านหนึ่งมีเรื่องที่ยังไม่มี = N (Q, W) ซึ่ง Q คือผลลัพธ์ของชาติและของ w ของอัตราค่าจ้างและ Q = Q (Y) คือการส่งออกเป็นหน้าที่ของระดับของความต้องการรวมหรือเงินรายได้ประชาชาติที่. ในฐานะที่เป็นที่รู้จักกันดีเคนส์เป็นหนึ่งในคนแรกที่จะยอมรับว่า การเพิ่มขึ้นของอุปสงค์รวมในสภาพที่ทรัพยากรทั้งหมดที่มีการจ้างงานอย่างเต็มที่จะมีผลในระยะสั้นและเพิ่มขึ้นในระดับราคาทั่วไปและไม่ได้อยู่ในการเพิ่มขึ้นของการจ้างงาน ได้รับการยอมรับโดยทั่วไปของการหลีกเลี่ยงภาวะเงินเฟ้อที่นำไปสู่การแบ่งขั้วที่สำคัญเป็นครั้งแรกในฟังก์ชันวัตถุประสงค์แสดงถึงเสถียรภาพทางเศรษฐกิจเป็น 'การจ้างงานเต็มรูปแบบของแรงงาน' และ 'เสถียรภาพด้านราคา' เพื่อที่จะรับมือกับปัญหาที่เกิดจากการเชื่อมโยงการเปลี่ยนแปลงในการจ้างงานมีการเปลี่ยนแปลงในการส่งออกรูปแบบเคนส์ได้รับการยกกำลังสองกับทฤษฎีการผลิตขอบแบบดั้งเดิมของปัจจัยการผลิตปัจจัยโดยสมมติว่า (ก) ที่ร่อแร่ = ผลผลิตเฉลี่ยของแรงงาน (ข) ที่ขึ้นไปถึงระดับการจ้างงานเต็ม 'ของอัตราค่าจ้างเป็นค่าคงที่; และ (ค) ว่าในระยะสั้นและการเพิ่มขึ้นของการลงทุนที่จะมีผลต่อระดับของความต้องการและไม่ได้เป็นระดับของการส่งออก สมมติฐานเหล่านี้ทำให้มันเป็นไปได้ที่จะคิดว่าเส้นโค้งอุปทานรวมเป็นแนวนอนขึ้นไปถึงระดับการจ้างงานเต็มรูปแบบและการจ้างงานที่เป็นฟังก์ชันเชิงเส้นของอุปทานรวม (output) นอกเหนือจากจุดที่การจ้างงานเต็มฟังก์ชั่นอุปทานรวมมีความยืดหยุ่นของศูนย์และเพิ่มขึ้นในผลอุปสงค์รวมในการเพิ่มขึ้นของสัดส่วนในระดับราคาทั่วไป (4). ผลจากการ subterfuges เหล่านี้ในการสันนิษฐานที่ดูเหมือนจะได้รับการออกแบบมาเพื่อ ถือเรื่องที่นโยบายการคลังยังคงต้องการเพียงให้รายได้ประชาชาติที่ว่าระดับที่ไม่ซ้ำกันที่การจ้างงานเต็มจะประสบความสำเร็จและอัตราเงินเฟ้อเป็นเพียงเกี่ยวกับที่จะเริ่มต้น แต่เราไม่สามารถเป็นเนื้อหาที่จะยอมรับเรื่องนี้ 'ให้ออก' แม้ว่าเป็นบท V บ่งชี้ว่าการยอมรับของสมมติฐานที่สมจริงมากขึ้นจะนำไปสู่ภาวะแทรกซ้อนวิเคราะห์ เราจะต้องคำนึงถึงการวิจัยเชิงประจักษ์ที่ผ่านมาซึ่งปฏิเสธว่าการจ้างงานเต็มเป็นวัตถุประสงค์ทางการเมืองเข้ากันได้กับราคามีเสถียรภาพ นอกจากนี้เรายังต้องใช้เวลาในการที่จะอธิบายความจริงที่ว่าระบบภาษีกระทบต่อเศรษฐกิจไม่ แต่เพียงผู้เดียวในรูปแบบของภาษีรายได้ แต่ยังอยู่ในรูปแบบของภาษีที่เก็บจากสินค้าและบริการ เหล่านี้หลังภาษีการบริโภคและตัวอย่างที่ชัดเจนเราต้องมองอย่างใกล้ชิดในการเกิดปฏิกิริยาของผู้ผลิตไปสู่การเปลี่ยนแปลงภาษีและวิธีการเหล่านี้จะสะท้อนให้เห็นในการตัดสินใจการกำหนดราคาของพวกเขาและในความต้องการของพวกเขาสำหรับแรงงาน. โวลต์ งวดสั้นและงวดยาวจนถึงขณะนี้เรามีการตรวจสอบค่อนข้างหลายวิธีซึ่งในรูปแบบที่เรียบง่ายของเคนส์ต้องถูกปรับเปลี่ยนเพื่อกำหนดใช้ของนโยบายการคลังที่ได้รับวัตถุประสงค์เดียวในการรักษาการจ้างงานเต็มที่มีออกมาอัตราเงินเฟ้อ เป็นยังรูปแบบในข้อเสนอที่ทุกสายพันธุ์เท่านั้นที่มีระยะสั้นระหว่างที่ระยะเวลาแรงงานเป็นค่าคงที่ในขนาดและการเปลี่ยนแปลงในสต็อกทุนสะท้อนให้เห็นในการเปลี่ยนแปลงในฉันมีผลเฉพาะระดับของเงินรายได้ประชาชาติและไม่ ระดับ (ศักยภาพ) ผลผลิตแห่งชาติ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ตัวเอง เท่าที่เหล่านี้ส่งผลให้รัฐบาลขาดดุลงบประมาณ และอาจส่งผลกระทบต่ออุปทานของเงินขึ้นอยู่กับว่าดุลการค้าขาดดุลเงินสดสำหรับวาดดันเงินสดเข้าระบบเศรษฐกิจ .
เบื้องต้นของระบบการเงินไม่ขยายจำนวนของข้อตกลงในรายได้พื้นฐานสมการ Y = C ชั้น G ,แต่มันไม่จำเป็นสำหรับผมที่จะได้รับการปฏิบัติในฐานะตัวแปรอิสระเพื่อแก้ปัญหา Y คือทำให้ฉันขึ้นอยู่กับอัตราดอกเบี้ย และอัตราดอกเบี้ยขึ้นอยู่กับอุปทานของเงิน รวมทั้งระดับของรายได้ ตัวบ่งชี้ที่ชัดเจนของประเภทของนโยบายเศรษฐกิจแบบเคนส์อย่างง่ายๆคือการพบในสมมติฐานของระบบเศรษฐกิจปิดบทที่ 3 ของปริมาณนี้จะตรวจสอบสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อสมมติฐานนี้จะถูกลบออกและรายได้จะขยายเพื่อรวมสมการดุลการชําระเงิน การควบคุมระดับของ Y จากภาษีและการใช้จ่ายของรัฐบาล จะกลายเป็นจึงเป็นเรื่องซับซ้อน เมื่อระดับของรายได้ตัวเองขึ้นอยู่กับการทำธุรกรรมกับประเทศอื่น ๆมันจะกลายเป็นยิ่งซับซ้อนเมื่อนโยบายการคลังมีการใช้บัญชีผู้ใช้ไม่เพียง แต่ระดับของ " ผดุง " ของเศรษฐกิจ แต่ผลของนโยบายการเงินในดุลการชําระเงิน ในการพิจารณาปรับแก้ไขเพื่อให้บรรลุ " เป้าหมาย "
ระดับรายได้มันเป็นช่วงที่ตระหนักในการพัฒนาสมัยใหม่ทฤษฎีเศรษฐศาสตร์มหภาคที่ความสัมพันธ์ระหว่างการเปลี่ยนแปลงในการลงทุนและการบริโภค และการเปลี่ยนแปลงในรายได้ ไม่ใช่
อิสระของระดับของการรวมของธุรกรรมทางเศรษฐกิจประเด็นนี้มักจะถูกอธิบายโดยแบ่งผู้บริโภคออกเป็น " แรงงาน " และ " นายทุน " อดีตมีความโน้มเอียงเพิ่มการบริโภคของความสามัคคีและหลังความโน้มเอียงของบริโภคน้อยกว่ากัน การกระจายรายได้โดยนำเกี่ยวกับวิธีการงบประมาณ เช่น จากค่าผลกระทบของภาษีและ / หรือโอนเงินชำระเงินระหว่างลูกจ้างกับนายทุน จึงดัดแปลงรวมเพิ่มความโน้มเอียงที่จะบริโภคและ จากนั้น ระดับรายได้ประชาชาติ ถ้ามันต้องการที่จะยกระดับรายได้ นี้สามารถทำได้โดยการกระจายของรายได้ทิ้ง ( ด้านรายได้ โอนและภาษี ) เพิ่มเติมเท่ากับและในทางกลับกันถ้านโยบายที่ต้องการลดระดับรายได้ประชาชาติหลายรูปแบบสามารถพัฒนาในรูปแบบของ disaggregation และผู้เขียนเล่มนี้ได้เลือกที่จะเน้นไปที่ไม่คุ้นเคย แต่อย่างเท่าเทียมกันที่น่าสนใจราย ( จากจุดของมุมมองของนโยบาย ) disaggregation ของรายจ่ายภาครัฐ โดยประเภทของการซื้อ และ disaggregation รายการงบประมาณโดยชั้นของรัฐบาล ( ดูบทที่ 2 )ตัวอย่างแรกจะช่วยให้เราเพื่อแนะนำให้ผู้อ่านเพื่อบูรณาการของวิธีการวิเคราะห์ด้วยระบบเศรษฐกิจมหภาคของประเภทรวมทั้งภาคสาธารณะ สองพยายามที่จะแสดงให้เห็นว่านโยบายการคลังสามารถเข้าไปในประเภทของ disaggregated รูปแบบมากขึ้นที่ใช้ในเศรษฐศาสตร์ภูมิภาค อีกครั้ง ความขัดแย้งของชนิดของแบบจำลองจะแสดง :