considered by routers outside the o

considered by routers outside the organization’s network. That is, when a router
outside the organization forwards a datagram whose destination address is inside
the organization, only the leading x bits of the address need be considered. This
considerably reduces the size of the forwarding table in these routers, since a single
entry of the form a.b.c.d/x will be sufficient to forward packets to any destination
within the organization.
The remaining 32-x bits of an address can be thought of as distinguishing
among the devices within the organization, all of which have the same network prefix.
These are the bits that will be considered when forwarding packets at routers
within the organization. These lower-order bits may (or may not) have an additional
subnetting structure, such as that discussed above. For example, suppose the first 21
bits of the CIDRized address a.b.c.d/21 specify the organization’s network prefix
and are common to the IP addresses of all devices in that organization. The remaining
11 bits then identify the specific hosts in the organization. The organization’s
internal structure might be such that these 11 rightmost bits are used for subnetting
within the organization, as discussed above. For example, a.b.c.d/24 might refer to a
specific subnet within the organization.
Before CIDR was adopted, the network portions of an IP address were constrained
to be 8, 16, or 24 bits in length, an addressing scheme known as classful
addressing, since subnets with 8-, 16-, and 24-bit subnet addresses were known as
class A, B, and C networks, respectively. The requirement that the subnet portion of
an IP address be exactly 1, 2, or 3 bytes long turned out to be problematic for supporting
the rapidly growing number of organizations with small and medium-sized
subnets. A class C (/24) subnet could accommodate only up to 28 – 2 = 254 hosts
(two of the 28 = 256 addresses are reserved for special use)—too small for many
organizations. However, a class B (/16) subnet, which supports up to 65,634 hosts,
was too large. Under classful addressing, an organization with, say, 2,000 hosts was
typically allocated a class B (/16) subnet address. This led to a rapid depletion of the
class B address space and poor utilization of the assigned address space. For example,
the organization that used a class B address for its 2,000 hosts was allocated
enough of the address space for up to 65,534 interfaces—leaving more than 63,000
addresses that could not be used by other organizations.
We would be remiss if we did not mention yet another type of IP address, the IP
broadcast address 255.255.255.255. When a host sends a datagram with destination
address 255.255.255.255, the message is delivered to all hosts on the same subnet.
Routers optionally forward the message into neighboring subnets as well (although
they usually don’t).
Having now studied IP addressing in detail, we need to know how hosts and
subnets get their addresses in the first place. Let’s begin by looking at how an
organization gets a block of addresses for its devices, and then look at how a device
(such as a host) is assigned an address from within the organization’s block of
addresses.
344 CHAPTER 4 • THE NETWORK LAYER

Obtaining a Block of Addresses
In order to obtain a block of IP addresses for use within an organization’s subnet, a
network administrator might first contact its ISP, which would provide addresses
from a larger block of addresses that had already been allocated to the ISP. For
example, the ISP may itself have been allocated the address block 200.23.16.0/20.
The ISP, in turn, could divide its address block into eight equal-sized contiguous
address blocks and give one of these address blocks out to each of up to eight organizations
that are supported by this ISP, as shown below. (We have underlined the
subnet part of these addresses for your convenience.)
ISP’s block 200.23.16.0/20 11001000 00010111 00010000 00000000
Organization 0 200.23.16.0/23 11001000 00010111 00010000 00000000
Organization 1 200.23.18.0/23 11001000 00010111 00010010 00000000
Organization 2 200.23.20.0/23 11001000 00010111 00010100 00000000
. . . . . . . . .
Organization 7 200.23.30.0/23 11001000 00010111 00011110 00000000
While obtaining a set of addresses from an ISP is one way to get a block of
addresses, it is not the only way. Clearly, there must also be a way for the ISP itself
to get a block of addresses. Is there a global authority that has ultimate responsibility
for managing the IP address space and allocating address blocks to ISPs and other
organizations? Indeed there is! IP addresses are managed under the authority of the
Internet Corporation for Assigned Names and Numbers (ICANN) [ICANN 2012],
based on guidelines set forth in [RFC 2050]. The role of the nonprofit ICANN organization
[NTIA 1998] is not only to allocate IP addresses, but also to manage the DNS
root servers. It also has the very contentious job of assigning domain names and
resolving domain name disputes. The ICANN allocates addresses to regional Internet
registries (for example, ARIN, RIPE, APNIC, and LACNIC, which together
form the Address Supporting Organization of ICANN [ASO-ICANN 2012]), and
handle the allocation/management of addresses within their regions.
Obtaining a Host Address: the Dynamic Host Configuration Protocol
Once an organization has obtained a block of addresses, it can assign individual IP
addresses to the host and router interfaces in its organization. A system administrator
will typically manually configure the IP addresses into the router (often
remotely, with a network management tool). Host addresses can also be configured
manually, but more often this task is now done using the Dynamic Host Configuration
Protocol (DHCP) [RFC 2131]. DHCP allows a host to obtain (be allocated)
an IP address automatically. A network administrator can configure DHCP so that a
4.4 • THE INTERNET PROTOCOL (IP) 345

given host receives the same IP address each time it connects to the network, or a
host may be assigned a temporary IP address that will be different each time the
host connects to the network. In addition to host IP address assignment, DHCP also
allows a host to learn additional information, such as its subnet mask, the address of
its first-hop router (often called the default gateway), and the address of its local
DNS server.
Because of DHCP’s ability to automate the network-related aspects of connecting
a host into a network, it is often referred to as a plug-and-play protocol. This
capability makes it very attractive to the network administrator who would otherwise
have to perform these tasks manually! DHCP is also enjoying widespread use
in residential Internet access networks and in wireless LANs, where hosts join and
leave the network frequently. Consider, for example, the student who carries a laptop
from a dormitory room to a library to a classroom. It is likely that in each location,
the student will be connecting into a new subnet and hence will need a new IP
address at each location. DHCP is ideally suited to this situation, as there are many
users coming and going, and addresses are needed for only a limited amount of time.
DHCP is similarly useful in residential ISP access networks. Consider, for example,
a residential ISP that has 2,000 customers, but no more than 400 customers are ever
online at the same time. In this case, rather than needing a block of 2,048 addresses,
a DHCP server that assigns addresses dynamically needs only a block of 512
addresses (for example, a block of the form a.b.c.d/23). As the hosts join and leave,
the DHCP server needs to update its list of available IP addresses. Each time a host
joins, the DHCP server allocates an arbitrary address from its current pool of available
addresses; each time a host leaves, its address is returned to the pool.
DHCP is a client-server protocol. A client is typically a newly arriving host
wanting to obtain network configuration information, including an IP address for
itself. In the simplest case, each subnet (in the addressing sense of Figure 4.17) will
have a DHCP server. If no server is present on the subnet, a DHCP relay agent (typically
a router) that knows the address of a DHCP server for that network is needed.
Figure 4.20 shows a DHCP server attached to subnet 223.1.2/24, with the router
serving as the relay agent for arriving clients attached to subnets 223.1.1/24 and
223.1.3/24. In our discussion below, we’ll assume that a DHCP server is available
on the subnet.
For a newly arriving host, the DHCP protocol is a four-step process, as shown
in Figure 4.21 for the network setting shown in Figure 4.20. In this figure, yiaddr
(as in “your Internet address”) indicates the address being allocated to the newly
arriving client. The four steps are:
• DHCP server discovery. The first task of a newly arriving host is to find a DHCP
server with which to interact. This is done using a DHCP discover message,
which a client sends within a UDP packet to port 67. The UDP packet is encapsulated
in an IP datagram. But to whom should this datagram be sent? The host
doesn’t even know the IP address of the network to which it is attaching, much
346 CHAPTER 4 • THE NETWORK LAYER

less the address of a DHCP server for this network. Given this, the DHCP client
creates an IP datagram containing its DHCP discover message along with the
broadcast destination IP address of 255.255.255.255 and a “this host” source IP
address of 0.0.0.0. The DHCP client passes the IP datagram to the link layer,
which then broadcasts this frame to all nodes attached to the subnet (we will
cover the details of link-layer broadcasting in Section 5.4).
• DHCP server offer(s). A DHCP server receiving a DHCP discover message
responds to the client with a DHCP offer message that is broadcast to all nodes
on the subnet, again using the IP broadcast address of 255.255.255.255. (You

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

พิจารณา โดยเราเตอร์ภายนอกเครือข่ายขององค์กร นั่นคือ เมื่อเราเตอร์ภายนอกองค์กรที่ส่งต่อเดตาแกรมที่มีปลายทางที่อยู่ภายในองค์กร เฉพาะ x นำบิตที่อยู่ต้องเป็น นี้ลดขนาดของตารางส่งในเราเตอร์เหล่านี้ ตั้งแต่เดียวมากรายการของ a.b.c.d/x แบบฟอร์มจะเพียงพอที่จะส่งต่อแพคเก็ตไปยังภายในองค์กร32 x บางส่วนที่เหลืออยู่สามารถคิดเป็นแยกความแตกต่างระหว่างอุปกรณ์ภายในองค์กร ที่มีคำนำหน้าเครือข่ายเดียวกันเหล่านี้เป็นบิตที่เมื่อส่งต่อแพ็กเก็ตที่เราเตอร์ภายในองค์กร บิตล่างใบสั่งเหล่านี้อาจ (หรืออาจไม่) ได้เพิ่มเติมsubnetting โครงสร้าง เช่นที่กล่าวถึงข้างต้น ตัวอย่าง สมมติว่า 21 ครั้งแรกบิตของ a.b.c.d/21 ที่อยู่ CIDRized ระบุคำนำหน้าเครือข่ายขององค์กรและมีทั่วไปอยู่ IP ของอุปกรณ์ทั้งหมดในองค์กร เหลือ11 บิตแล้วระบุโฮสต์เฉพาะในองค์กร ขององค์กรโครงสร้างภายในอาจให้ใช้บิตขวาสุด 11 สำหรับ subnettingภายในองค์กร ที่กล่าวถึงข้างต้น ตัวอย่าง a.b.c.d/24 อาจหมายถึงการเครือข่ายเฉพาะภายในองค์กรก่อนถึง CIDR ส่วนเครือข่ายของอยู่ IP ถูกจำกัดเป็น 8, 16 หรือ 24 บิตความยาว แผนการแก้ปัญหารู้จักเป็น classfulแก้ปัญหา ตั้งแต่เครือข่ายย่อยและ 8, 16 และ 24 บิต subnet ถูกเรียกว่าคลาส A, B และ C เครือข่าย ตามลำดับ ความต้องการที่ส่วนย่อยของอยู่ IP จะว่า 1, 2 หรือ 3 ไบต์จึงกลายเป็นปัญหาสำหรับการสนับสนุนจำนวนองค์กรที่มีขนาดเล็ก และ ขนาดกลางเจริญเติบโตอย่างรวดเร็วเครือข่ายย่อย คลาส C (/ เป็นที่ 24) เครือข่ายสามารถรองรับเฉพาะขึ้น 28 – 2 = 254 โฮสต์(สอง 28 = 256 ที่สงวนไว้สำหรับใช้งานพิเศษ) ตัวเล็กเกินไปสำหรับหลายคนองค์กร อย่างไรก็ตาม คลาส B (/ เป็นที่ 16) เครือข่าย สนับสนุนโฮสต์ถึง 65,634มีขนาดใหญ่เกินไป ภายใต้การกำหนด classful องค์การ พูด โฮสต์ 2000 ได้โดยทั่วไปจัดสรรเป็นคลาส B (/ เป็นที่ 16) ที่อยู่เครือข่ายย่อย นี้นำไปจนหมดอย่างรวดเร็วของการคลาส B พื้นที่และการใช้ประโยชน์ที่ดีของพื้นที่ที่กำหนด ตัวอย่างองค์กรที่ใช้คลาส B ที่อยู่ของโฮสต์ 2000 ถูกปันส่วนเพียงพอของพื้นที่ที่อยู่ในอินเทอร์เฟซถึง 65534 — ออก 63,000 กว่าที่อยู่ที่ไม่สามารถใช้ โดยองค์กรอื่นเราจะละเลยถ้าเราไม่ได้พูดถึงอีกชนิดของที่อยู่ IP, IPออกอากาศที่อยู่ 255.255.255.255 เมื่อโฮสต์ส่งเดตาแกรมปลายทางที่อยู่ 255.255.255.255 ข้อความถูกส่งไปโฮสต์ทั้งหมดบนเครือข่ายเดียวกันเราเตอร์หรือส่งต่อข้อความในเครือข่ายย่อยที่ใกล้เคียงเช่น (แม้ว่าพวกเขามักจะไม่)มีตอนนี้ศึกษากำหนดรายละเอียด ip Address เราจำเป็นต้องทราบว่าโฮสต์ และเครือข่ายย่อยได้อยู่แรก ลองเริ่มต้น โดยดูที่วิธีการองค์กรได้รับบล็อกที่อยู่ของอุปกรณ์ แล้ว ดูที่วิธีการอุปกรณ์(เช่นโฮสต์) มีกำหนดอยู่จากภายในบล็อกขององค์กรที่อยู่•บทที่ 4 344 ชั้นเครือข่ายการรับช่วงของที่อยู่เพื่อให้ได้ช่วงของ IP แอดเดรสสำหรับใช้ภายในเครือข่ายขององค์กร การผู้ดูแลระบบเครือข่ายอาจติดต่อ ISP ของ ซึ่งจะอยู่ก่อนจากบล็อกใหญ่อยู่ที่มีการปันส่วนการ ISP สำหรับตัวอย่าง ISP อาจเองได้ถูกปันส่วน 200.23.16.0/20 บล็อกที่อยู่ISP จะ อาจแบ่งเป็นบล็อกที่อยู่แปดขนาดเท่ากับอยู่ติดกันที่อยู่บล็อกและให้บล็อกที่อยู่เหล่านี้ออกไปแปดองค์กรอย่างใดอย่างหนึ่งที่รับการสนับสนุน โดย ISP นี้ ดังที่แสดงด้านล่าง (เราขีดเส้นใต้เครือข่ายย่อยส่วนของอำนวยความสะดวกดังกล่าว)ของ ISP บล็อก 200.23.16.0/20 11001000 00010111 00010000 00000000องค์กร 0 200.23.16.0/23 11001000 00010111 00010000 00000000องค์กร 1 200.23.18.0/23 11001000 00010111 00010010 00000000องค์กร 2 200.23.20.0/23 11001000 00010111 00010100 00000000. . . . . . . . .องค์กร 7 200.23.30.0/23 11001000 00010111 00011110 00000000ในขณะที่ได้รับ ชุดของที่อยู่จาก ISP เป็นวิธีหนึ่งที่ได้รับบล็อกของที่อยู่ มันเป็นวิธีเดียวไม่ ชัดเจน นอกจากนี้ยังต้องมีวิธีสำหรับ ISP เองการรับช่วงของที่อยู่ มีหน่วยงานส่วนกลางที่มีความรับผิดชอบที่ดีที่สุดสำหรับการจัดการ IP อยู่และการปันส่วนที่อยู่บล็อก Isp และอื่น ๆองค์กรหรือไม่ แน่นอนไม่มี มีจัดการที่อยู่ IP ภายใต้อำนาจของการบริษัทอินเทอร์เน็ตสำหรับกำหนดชื่อและหมายเลข (ICANN) [ICANN 2012],ตามแนวทางที่กำหนดไว้ใน [RFC 2050] บทบาทของ ICANN องค์กรไม่แสวงผลกำไร[NTIA 1998] คือ ไม่เพียง การจัดสรรที่อยู่ IP แต่ยังจัดการการ DNSเซิร์ฟเวอร์ราก มีงานมากโต้เถียงของการกำหนดชื่อโดเมน และการแก้ไขข้อพิพาทชื่อโดเมน ICANN จัดสรรที่อยู่อินเทอร์เน็ตภูมิภาครีจิสทรี (สำหรับตัวอย่าง ARIN, RIPE, APNIC, LACNIC ซึ่งกันแบบอยู่สนับสนุนองค์กรของ ICANN [อาโซะ-ICANN 2012]), และจัดการ/บริหารการปันส่วนของที่อยู่ภายในขอบเขตของตนได้รับอยู่โฮสต์: โพรโทคอลที่การตั้งค่าคอนฟิกโฮสต์แบบปรับเปลี่ยนเมื่อองค์กรได้รับบล็อกที่อยู่ สามารถกำหนดให้แต่ละ IPอยู่กับโฮสต์และเราเตอร์อินเทอร์เฟซในองค์กรของ ผู้ดูแลระบบจะปกติด้วยตนเองกำหนดอยู่ IP เป็นเราเตอร์ (มักมีการจัดการเครื่องมือเครือข่าย) จากระยะไกล ยังสามารถกำหนดค่าโฮสต์ที่อยู่ด้วยตนเอง แต่บ่อยงานนี้คือตอนนี้ทำโดยใช้การตั้งค่าคอนฟิกโฮสต์แบบไดนามิกโพรโทคอล (DHCP) [RFC 2131] โฮสต์จะได้รับอนุญาตให้ DHCP (ปันส่วน)เป็น IP ที่อยู่โดยอัตโนมัติ ผู้ดูแลระบบเครือข่ายสามารถตั้งค่าคอนฟิก DHCP เพื่อให้การ• 4.4 การอินเทอร์เน็ตโพรโทคอล (IP) 345ให้โฮสต์ได้รับอยู่ IP เดียวกันแต่ละครั้งที่มันเชื่อมต่อกับเครือข่าย หรือโฮสต์อาจจะกำหนดที่อยู่ IP ชั่วคราวที่จะแตกต่างกันในแต่ละครั้งโฮสต์ที่เชื่อมต่อกับเครือข่าย นอกจาก IP ของโฮสต์กำหนด DHCP ยังอนุญาตให้โฮสต์เพื่อศึกษาข้อมูลเพิ่มเติม เช่นการมาสก์ อยู่ของเราเตอร์ของตู้แรก (มักจะเรียกว่าเกตเวย์เริ่มต้น), และอยู่ของท้องถิ่นเซิร์ฟเวอร์ DNSเพราะ DHCP ของความสามารถในด้านที่เกี่ยวข้องกับเครือข่ายที่เชื่อมต่อกันโฮสต์ในเครือข่าย มันมักจะเรียกว่าโพรโทคอปลั๊ก และเล่น นี้ความสามารถในการทำให้ความน่าสนใจให้ผู้ดูแลระบบเครือข่ายที่จะเป็นอย่างอื่นต้องทำงานเหล่านี้ด้วยตนเอง DHCP จะยังเพลิดเพลินกับการใช้อย่างแพร่หลายในเครือข่ายเข้าถึงอินเทอร์เน็ตที่อยู่อาศัย และ Lan ไร้สาย ที่โฮสต์เข้าร่วม และปล่อยให้เครือข่ายบ่อย ๆ พิจารณา ตัวอย่าง นักเรียนที่นำแล็ปท็อปจากหอพักนั้นไปห้องเรียน เป็นไปได้ที่ในแต่ละตำแหน่งนักเรียนจะสามารถเชื่อมต่อเข้าเครือข่ายย่อยใหม่ และดังนั้น จะต้องเป็น IP ใหม่ที่อยู่ที่ตั้ง DHCP เหมาะสำหรับสถานการณ์นี้ มีมากมายผู้ที่มา และไป และที่อยู่เป็นเพียงช่วงระยะเวลาDHCP ใช้ทำนองเดียวกันในเครือข่าย ISP เข้าถึงที่อยู่อาศัย พิจารณา เช่นISP อยู่อาศัยที่มีลูกค้า 2000 แต่ไม่เกิน 400 ลูกค้า เคยออนไลน์พร้อมกัน ในกรณีนี้ แทนที่จะต้องมีบล็อกอยู่ 2048เซิร์ฟเวอร์ DHCP ที่กำหนดที่อยู่แบบไดนามิกต้องเฉพาะบล็อกของ 512ที่อยู่ (เช่น กลุ่มของ a.b.c.d/23 แบบฟอร์ม) เป็นการรวมโฮสต์และลาเซิร์ฟเวอร์ DHCP ต้องปรับปรุงของรายการที่อยู่ IP ที่พร้อมใช้งาน การโฮสต์รวม เซิร์ฟเวอร์ DHCP จัดสรรอยู่ที่อำเภอใจของสระปัจจุบันของที่อยู่ เวลาแต่ละโฮสต์ใบ อยู่จะส่งกลับสระว่ายน้ำโพรโทคอลที่ไคลเอ็นต์-เซิร์ฟเวอร์ DHCP ได้ ไคลเอนต์จะโฮสต์ใหม่เดินทางเข้ามาอยากได้รับข้อมูลการกำหนดค่าเครือข่าย การรวมอยู่ IP สำหรับตัวเอง ในกรณีที่ง่ายที่สุด แต่ละเครือข่ายย่อย (ในแง่ของรูป 4.17 แก้ปัญหา) จะมีเซิร์ฟเวอร์ DHCP ถ้าเซิร์ฟเวอร์ไม่มีอยู่บนเครือข่าย ตัว DHCP relay แทน (โดยทั่วไปเตอร์) ที่รู้ที่อยู่ของเซิร์ฟเวอร์ DHCP สำหรับเครือข่ายที่จำเป็นต้องใช้รูปที่ 4.20 แสดงเซิร์ฟเวอร์ DHCP ที่แนบกับเครือข่าย 223.1.2/24 กับเราเตอร์ให้บริการเป็นตัวแทนรีเลย์สำหรับลูกค้าเดินทางเข้ามาแนบกับเครือข่ายย่อย 223.1.1/24 และ223.1.3/24 ในการสนทนาของเราด้านล่างนี้ เราจะสมมติว่า เซิร์ฟเวอร์ DHCP ได้บนเครือข่ายสำหรับโฮสต์ใหม่เดินทางเข้ามา โพรโทคอล DHCP เป็นกระบวนการขั้นตอนที่ 4 แสดงในรูปที่ 4.21 บาทสำหรับเครือข่ายที่ตั้งแสดงในรูปที่ 4.20 ในรูปนี้ yiaddr(ใน "ของคุณที่อยู่อินเทอร์เน็ต") ระบุอยู่ที่ถูกปันส่วนไปใหม่ลูกค้าเดินทางเข้ามา สี่ขั้นตอนคือ:การค้นพบเซิร์ฟเวอร์ DHCP • งานแรกของโฮสต์ใหม่เดินทางเข้ามาคือการ ค้นหา DHCPเซิร์ฟเวอร์ที่ทำงาน ซึ่งทำได้โดยใช้ DHCP ค้นพบข้อความซึ่งไคลเอนต์ส่งภายในแพคเก็ต UDP พอร์ต 67 นึ้แพคเก็ต UDPในการ IP ดาต้าแกรม แต่ควรเดตาแกรมนี้จะส่งไป โฮสต์แม้ไม่ทราบอยู่ IP ของเครือข่ายซึ่งจะเป็นการแนบ มาก•บทที่ 4 346 ชั้นเครือข่ายน้อยกว่าอยู่ของเซิร์ฟเวอร์ DHCP สำหรับเครือข่ายนี้ กำหนดนี้ ไคลเอ็นต์ DHCPสร้างการ IP ดาต้าแกรมที่ประกอบด้วย DHCP การค้นพบข้อความพร้อมที่อยู่ IP ปลายทางของ 255.255.255.255 IP เป็นต้น "นี้โฮสต์" ออกอากาศที่อยู่ของ 0.0.0.0 ไคลเอ็นต์ DHCP ผ่านเดตาแกรม IP ชั้นลิงค์ที่กระจายแล้วเฟรมนี้จะโหนทั้งหมดที่แนบกับเครือข่ายที่เราจะครอบคลุมรายละเอียดของการกระจายเสียงชั้นเชื่อมโยงในส่วน 5.4)• DHCP เซิร์ฟเวอร์ offer(s) เซิร์ฟเวอร์ DHCP ได้รับ DHCP ค้นพบข้อความตอบ มีข้อความเสนอ DHCP ที่ออกอากาศไปโหนทั้งหมดบนเครือข่าย อีกครั้ง โดยใช้ IP เผยแพร่อยู่ของ 255.255.255.255 (คุณ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

พิจารณาโดยเราเตอร์นอกเครือข่ายขององค์กร นั่นคือเมื่อเราเตอร์ภายนอกองค์กรที่มีการส่งต่อดาต้าที่อยู่ปลายทางที่อยู่ภายในองค์กรเท่านั้นที่นำบิตx ของที่อยู่จำเป็นต้องได้รับการพิจารณา นี้อย่างมากจะช่วยลดขนาดของตารางการส่งต่อในเราเตอร์เหล่านี้เนื่องจากเป็นหนึ่งเดียวเข้ามาของรูปแบบABCD / x จะเพียงพอที่จะส่งต่อแพ็คเก็ตไปยังปลายทางใดภายในองค์กร. ส่วนที่เหลืออีกบิต 32 x อยู่สามารถจะคิดว่าเป็น ความแตกต่างระหว่างอุปกรณ์ภายในองค์กรทั้งหมดที่มีคำนำหน้าเครือข่ายเดียวกัน. เหล่านี้เป็นบิตที่จะได้รับการพิจารณาเมื่อการส่งต่อแพ็คเก็ตที่เราเตอร์ภายในองค์กร เหล่านี้บิตที่ต่ำกว่าการสั่งซื้ออาจ (หรืออาจจะไม่) มีการเพิ่มโครงสร้าง subnetting เช่นที่กล่าวข้างต้น ตัวอย่างเช่นสมมติว่าครั้งแรก 21 บิตที่อยู่ CIDRized ABCD / 21 ระบุคำนำหน้าเครือข่ายขององค์กรและเป็นเรื่องปกติของที่อยู่IP ของอุปกรณ์ทั้งหมดในองค์กรที่ ส่วนที่เหลืออีก11 บิตแล้วระบุโฮสต์เฉพาะในองค์กร ขององค์กรโครงสร้างภายในอาจจะเป็นเช่นนั้น 11 บิตขวาสุดจะใช้สำหรับ subnetting ภายในองค์กรตามที่กล่าวข้างต้น ยกตัวอย่างเช่น ABCD / 24 อาจหมายถึงเครือข่ายย่อยเฉพาะภายในองค์กร. ก่อน CIDR ถูกนำมาใช้บางส่วนของเครือข่ายที่อยู่ IP ที่ถูก จำกัดให้เป็น 8, 16 หรือ 24 บิตในระยะเวลาโครงการที่อยู่ที่รู้จักกันเป็น classful ที่อยู่, เนื่องจากเครือข่ายย่อยที่มี 8, 16 และที่อยู่เครือข่ายย่อย 24 บิตเป็นที่รู้จักกันระดับA, B, C และเครือข่ายตามลำดับ ความต้องการที่ส่วนของเครือข่ายย่อยที่อยู่ IP จะตรง 1, 2, 3 หรือไบต์หันยาวออกจะเป็นปัญหาสำหรับการสนับสนุนจำนวนเติบโตอย่างรวดเร็วขององค์กรที่มีขนาดเล็กและขนาดกลางเครือข่ายย่อย คลาส C (/ 24) เครือข่ายย่อยสามารถรองรับเท่านั้นถึง 28-2 = 254 โฮสต์(สองของ 28 = 256 ที่อยู่จะถูกสงวนไว้สำหรับการใช้งานพิเศษ) -too ขนาดเล็กสำหรับหลายองค์กร อย่างไรก็ตามคลาส B (/ 16) เครือข่ายย่อยซึ่งรองรับได้ถึง 65,634 ครอบครัวมีขนาดใหญ่เกินไป ภายใต้ classful ที่อยู่องค์กรที่มีการพูด, 2000 เจ้าภาพได้รับการจัดสรรโดยปกติจะเป็นคลาสB (/ 16) ที่อยู่เครือข่ายย่อย นี้นำไปสู่การสูญเสียอย่างรวดเร็วของพื้นที่คลาส B ที่อยู่และการใช้ประโยชน์ที่ดีของพื้นที่ที่อยู่ที่ได้รับมอบหมาย ตัวอย่างเช่นองค์กรที่ใช้ในการเรียนที่อยู่ B ที่ 2000 เจ้าภาพได้รับการจัดสรรเพียงพอของพื้นที่ที่อยู่ได้นานถึง65,534 อินเตอร์เฟซ-ออกมากกว่า 63,000 ที่อยู่ที่ไม่สามารถนำมาใช้โดยองค์กรอื่น ๆ . เราจะสะเพร่าถ้าเราทำไม่ได้ ยังพูดถึงประเภทของที่อยู่ IP อีก IP อยู่ออกอากาศ 255.255.255.255 เมื่อโฮสต์ส่งเดตาแกรมที่มีปลายทางอยู่ 255.255.255.255 ข้อความจะถูกส่งมอบให้กับครอบครัวทั้งหมดบนเครือข่ายย่อยเดียวกัน. เราเตอร์ไปข้างหน้าเลือกข้อความลงในเครือข่ายย่อยที่อยู่ใกล้เคียงได้เป็นอย่างดี (แม้ว่าพวกเขามักจะทำไม่ได้). มีการศึกษาในขณะนี้ที่อยู่ IP ใน รายละเอียดเราจำเป็นต้องรู้วิธีโฮสต์และเครือข่ายย่อยที่ได้รับที่อยู่ของพวกเขาในสถานที่แรก ขอเริ่มต้นโดยดูที่วิธีการที่องค์กรโดนกระชากของที่อยู่สำหรับอุปกรณ์ของมันแล้วดูว่าอุปกรณ์(เช่นโฮสต์) ที่ได้รับมอบหมายที่อยู่จากภายในบล็อกขององค์กรของที่อยู่. 344 บทที่ 4 •เลเยอร์เครือข่ายได้รับบล็อกของที่อยู่เพื่อให้ได้บล็อกของทรัพย์สินทางปัญญาที่อยู่สำหรับการใช้งานภายในเครือข่ายย่อยขององค์กรผู้ดูแลระบบเครือข่ายอาจติดต่อISP เป็นครั้งแรกซึ่งจะให้ที่อยู่จากบล็อกขนาดใหญ่ของที่อยู่ที่ได้รับการจัดสรรให้กับผู้ให้บริการอินเทอร์เน็ต สำหรับตัวอย่างเช่นผู้ให้บริการอินเทอร์เน็ตของตัวเองอาจจะได้รับการจัดสรรบล็อกที่อยู่ 200.23.16.0/20. ผู้ให้บริการอินเทอร์เน็ตในทางกลับกันอาจแบ่งบล็อกที่อยู่เป็นแปดเท่ากับขนาดที่ต่อเนื่องกันบล็อกที่อยู่และให้หนึ่งในจำนวนนี้อยู่บล็อกออกไปแต่ละขึ้นแปดองค์กรที่ได้รับการสนับสนุนจาก ISP นี้ที่แสดงด้านล่าง (เราได้ขีดเส้นใต้เป็นส่วนหนึ่งของเครือข่ายย่อยที่อยู่เหล่านี้เพื่อความสะดวกของคุณ.) บล็อก ISP ของ 200.23.16.0/20 11001000 00010111 00010000 00000000 องค์การ 0 200.23.16.0/23 11001000 00010111 00010000 00000000 องค์การ 1 200.23.18.0/23 11001000 00010111 00010010 00000000 องค์การ 2 200.23.20.0/23 11001000 00010111 00010100 00000000. . . . . . . . องค์การ 7 200.23.30.0/23 11001000 00010111 00011110 00000000 ในขณะที่ได้รับชุดของที่อยู่จากผู้ให้บริการอินเทอร์เน็ตเป็นวิธีหนึ่งที่จะได้รับบล็อกของอยู่มันไม่ได้เป็นวิธีเดียวที่ เห็นได้ชัดนอกจากนี้ยังต้องมีวิธีสำหรับ ISP ของตัวเองที่จะได้รับบล็อกที่อยู่แบบเป็น มีผู้มีอำนาจระดับโลกที่มีความรับผิดชอบที่ดีที่สุดสำหรับการจัดการพื้นที่ที่อยู่ IP และจัดสรรบล็อกที่อยู่ที่จะให้บริการอินเทอร์เน็ตและอื่น ๆ ที่องค์กร? อันที่จริงมี! ที่อยู่ IP ที่มีการจัดการภายใต้อำนาจของInternet Corporation สำหรับมอบหมายชื่อและหมายเลข (ICANN) [ICANN 2012], ตามหลักเกณฑ์ที่กำหนดไว้ใน [RFC 2050] บทบาทขององค์กรที่ไม่แสวงหากำไร ICANN [NTIA 1998] ไม่ได้เป็นเพียงการจัดสรรที่อยู่ IP แต่ยังรวมถึงการจัดการของ DNS เซิร์ฟเวอร์ราก นอกจากนี้ยังมีงานที่ถกเถียงกันมากในการกำหนดชื่อโดเมนและการแก้ไขข้อพิพาทชื่อโดเมน ICANN จัดสรรที่อยู่กับอินเทอร์เน็ตในภูมิภาคลงทะเบียน(ตัวอย่างเช่น ARIN สุกของ APNIC และ LACNIC ซึ่งร่วมกันในรูปแบบที่อยู่สนับสนุนองค์กรของICANN [ASO-ICANN 2012]) และจัดการการจัดสรร/ การจัดการของที่อยู่ภายในภูมิภาคของพวกเขาได้รับที่อยู่โฮสต์: พิธีสารไดนามิก Host Configuration เมื่อองค์กรได้รับบล็อกที่อยู่ก็สามารถกำหนดแต่ละ IP ที่อยู่ไปยังโฮสต์และการเชื่อมต่อเราเตอร์ในองค์กรของตน ผู้ดูแลระบบโดยปกติตนเองจะกำหนดค่าที่อยู่ IP ในเราเตอร์ (มักระยะไกลด้วยเครื่องมือการจัดการเครือข่าย) ที่อยู่โฮสต์ยังสามารถกำหนดค่าด้วยตนเอง แต่บ่อยครั้งงานนี้จะทำในขณะนี้โดยใช้แบบไดนามิก Host Configuration Protocol (DHCP) [RFC 2131] DHCP ช่วยให้เจ้าภาพที่จะได้รับ (ได้รับการจัดสรร) ที่อยู่ IP โดยอัตโนมัติ ผู้ดูแลระบบเครือข่ายสามารถกำหนดค่า DHCP เพื่อให้4.4 •อินเทอร์เน็ตโปรโตคอล (IP) 345 โฮสต์ที่กำหนดจะได้รับที่อยู่ IP เดียวกันในแต่ละครั้งมันจะเชื่อมต่อไปยังเครือข่ายหรือโฮสต์อาจได้รับมอบหมายที่อยู่IP ชั่วคราวที่จะแตกต่างกันเวลาที่แต่ละโฮสต์ที่เชื่อมต่อกับเครือข่าย นอกจากจะเป็นเจ้าภาพกำหนดที่อยู่ IP, DHCP ยังช่วยให้เจ้าภาพในการเรียนรู้ข้อมูลเพิ่มเติมเช่นมาสก์ของที่อยู่ของคาแรกเตอร์ฮอปที่(มักเรียกว่าเกตเวย์เริ่มต้น) และที่อยู่ของท้องถิ่นเซิร์ฟเวอร์DNS. เพราะ ความสามารถของ DHCP โดยอัตโนมัติในด้านที่เกี่ยวข้องกับเครือข่ายของการเชื่อมต่อโฮสต์ลงในเครือข่ายก็มักจะเรียกว่าเป็นplug-and-play โปรโตคอล นี้ความสามารถในการทำให้มันน่าสนใจมากที่จะดูแลระบบเครือข่ายที่มิฉะนั้นจะต้องดำเนินการเหล่านี้ด้วยตนเอง! DHCP นอกจากนี้ยังมีความสุขกับการใช้งานอย่างแพร่หลายในเครือข่ายที่อยู่อาศัยการเข้าถึงอินเทอร์เน็ตและในLAN ไร้สายที่เป็นเจ้าภาพร่วมและออกจากเครือข่ายที่พบบ่อย พิจารณาตัวอย่างเช่นนักเรียนผู้ถือแล็ปท็อปจากห้องหอพักไปที่ห้องสมุดเพื่อห้องเรียน มันอาจเป็นไปได้ว่าในแต่ละสถานที่นักเรียนจะได้รับการเชื่อมต่อเข้าสู่เครือข่ายย่อยใหม่และด้วยเหตุนี้จะต้องมี IP ใหม่ที่อยู่ในแต่ละสถานที่ DHCP เหมาะกับสถานการณ์นี้เนื่องจากมีหลายผู้ใช้ที่มาและไปและที่อยู่ที่มีความจำเป็นเพียงจำนวนจำกัด ของเวลา. DHCP เป็นในทำนองเดียวกันที่มีประโยชน์ในการเข้าถึงเครือข่ายผู้ให้บริการอินเทอร์เน็ตที่อยู่อาศัย พิจารณาตัวอย่างเช่นISP ที่อยู่อาศัยที่มี 2,000 ลูกค้า แต่ไม่เกิน 400 ลูกค้าที่เคยออนไลน์ในเวลาเดียวกัน ในกรณีนี้แทนที่จะต้องบล็อก 2048 ที่อยู่เซิร์ฟเวอร์DHCP ที่กำหนดที่อยู่แบบไดนามิกต้องการเพียงบล็อก 512 ที่อยู่ (เช่นบล็อกในรูปแบบ ABCD / 23) ในฐานะที่เป็นเจ้าภาพร่วมและออกจากเซิร์ฟเวอร์ DHCP ต้องมีการปรับปรุงรายการของที่อยู่ IP ที่มีอยู่ ในแต่ละครั้งที่เป็นเจ้าภาพร่วมเซิร์ฟเวอร์ DHCP จัดสรรที่อยู่โดยพลการจากสระว่ายน้ำในปัจจุบันที่มีคนที่อยู่; ในแต่ละครั้งที่ออกจากโฮสต์ที่อยู่ของมันจะถูกส่งกลับไปยังสระว่ายน้ำ. DHCP เป็นโปรโตคอลลูกค้าเซิร์ฟเวอร์ ลูกค้ามักจะเป็นเจ้าภาพที่เดินทางมาถึงใหม่ที่ต้องการที่จะได้รับข้อมูลการกำหนดค่าเครือข่ายรวมถึงที่อยู่ IP สำหรับตัวเอง ในกรณีที่ง่ายในแต่ละเครือข่ายย่อย (ในความรู้สึกที่อยู่ในรูปที่ 4.17) จะมีเซิร์ฟเวอร์DHCP ถ้าเซิร์ฟเวอร์ไม่เป็นปัจจุบันบนเครือข่ายย่อยที่เป็นตัวแทนถ่ายทอด DHCP (โดยปกติเราเตอร์) ที่รู้ที่อยู่ของเซิร์ฟเวอร์ DHCP สำหรับเครือข่ายนั้นเป็นสิ่งจำเป็น. รูปที่ 4.20 แสดงให้เห็นถึงเซิร์ฟเวอร์ DHCP ที่แนบมากับ subnet 223.1.2 / 24 กับเราเตอร์ที่ทำหน้าที่เป็นตัวแทนถ่ายทอดสำหรับลูกค้าที่เดินทางมาถึงที่แนบมากับเครือข่ายย่อย 223.1.1 / 24 และ223.1.3 / 24 ในการสนทนาของเราดังต่อไปนี้เราจะสมมติว่าเซิร์ฟเวอร์ DHCP ที่มีอยู่บนเครือข่ายย่อย. สำหรับโฮสต์ที่เดินทางมาถึงใหม่โปรโตคอล DHCP เป็นกระบวนการสี่ขั้นตอนดังแสดงในรูปที่4.21 สำหรับการตั้งค่าเครือข่ายแสดงในรูปที่ 4.20 ในรูปนี้ yiaddr (ในขณะที่ "ที่อยู่อินเทอร์เน็ตของคุณ") ระบุที่อยู่ที่ถูกจัดสรรให้ใหม่ลูกค้าที่เดินทางมาถึง สี่ขั้นตอนคือ: •การค้นพบเซิร์ฟเวอร์ DHCP งานแรกของโฮสต์ใหม่ที่เดินทางมาถึงคือการหาของ DHCP เซิร์ฟเวอร์ที่จะโต้ตอบ นี้จะกระทำโดยใช้ของ DHCP ค้นพบข้อความที่ไคลเอนต์ส่งภายในแพ็คเก็ตUDP พอร์ต 67 แพ็คเก็ต UDP จะห่อหุ้มในดาต้าIP แต่ผู้ที่ควรเดตาแกรมนี้จะส่ง? เจ้าภาพไม่ได้รู้อยู่ IP ของเครือข่ายเพื่อที่มันจะติดมาก 346 บทที่ 4 •เลเยอร์เครือข่ายน้อยอยู่ของเซิร์ฟเวอร์DHCP สำหรับเครือข่ายนี้ ให้นี้ไคลเอ็นต์ DHCP สร้างดาต้า IP ที่มี DHCP ที่ค้นพบข้อความพร้อมกับที่อยู่IP ปลายทางการออกอากาศของ 255.255.255.255 และ "โฮสต์นี้" แหล่งข่าวไอพีแอดเดรสของ0.0.0.0 ไคลเอ็นต์ DHCP ผ่านดาต้า IP ที่ชั้นเชื่อมโยงที่ซึ่งออกอากาศกรอบนี้ไปยังโหนดทั้งหมดที่แนบมากับเครือข่ายย่อย(เราจะครอบคลุมรายละเอียดของการกระจายเสียงลิงค์ชั้นในมาตรา 5.4) ที่. •เสนอเซิร์ฟเวอร์ DHCP (s) เซิร์ฟเวอร์ DHCP ที่ได้รับการค้นพบของ DHCP ข้อความตอบสนองต่อลูกค้าที่มีข้อความDHCP ข้อเสนอที่มีการกระจายไปยังทุกโหนดในเครือข่ายย่อยอีกครั้งโดยใช้ที่อยู่IP ของการออกอากาศ 255.255.255.255 (คุณ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

พิจารณาโดยเราเตอร์ภายนอกเครือข่ายขององค์กร นั่นคือ เมื่อเราเตอร์
ภายนอกองค์กรไปข้างหน้าเป็นเดทาแกรมที่มีที่อยู่ปลายทางคือข้างใน
องค์กร เพียงนำ X บิตของที่อยู่ ต้องได้รับการพิจารณา นี้
มากลดขนาดของตารางเราเตอร์ในเครือข่ายส่งต่อเหล่านี้ เนื่องจากรายการเดียว
a.b.c. ของแบบฟอร์มD / X จะเพียงพอที่จะแพ็คเก็ตไปข้างหน้าไปยังปลายทางใด ๆ

ที่เหลือภายในองค์กร 32-X บิตที่อยู่สามารถคิดเป็นแยกแยะ
ระหว่างอุปกรณ์ภายในองค์กร ซึ่งทั้งหมดมีคำนำหน้าเครือข่ายเดียวกัน
เหล่านี้เป็นบิตที่จะพิจารณาเมื่อการส่งต่อแพ็กเก็ตที่เราเตอร์
ภายใน องค์กรบิต เพื่อ ลด เหล่านี้อาจ หรืออาจไม่มีการเพิ่มเติม
subnetting โครงสร้างเช่นที่กล่าวข้างต้น ตัวอย่างเช่น สมมติว่าครั้งแรก 21
บิตของ cidrized ที่อยู่ a.b.c.d/21 ระบุ
คำนำหน้าเครือข่ายขององค์กรและทั่วไปไปยังที่อยู่ IP ของอุปกรณ์ทั้งหมดในองค์กร ที่เหลือ
11 บิตแล้วระบุโฮสต์เฉพาะในองค์กร ขององค์กร
โครงสร้างภายในอาจจะเช่น บิต 11 ตำแหน่งเหล่านี้จะใช้สำหรับ subnetting
ภายในองค์กร ตามที่กล่าวข้างต้น ตัวอย่างเช่น a.b.c.d/24 อาจอ้างถึง
subnet เฉพาะภายในองค์กร cidr
ก่อนใช้ เครือข่ายในส่วนของ IP ถูกบังคับ
เป็น 8 , 16 หรือ 24 บิตในความยาว , ที่อยู่ในโครงการที่รู้จักกันเป็นระดับ
ระดับเนื่องจากเครือข่ายย่อยที่ 8 - 16 - 24 บิต subnet และที่อยู่ถูกเรียกว่า
Class A , B และ C เครือข่ายตามลำดับ ความต้องการที่ย่อยส่วนของ
IP เป็น 1 , 2 , หรือ 3 ไบต์ยาวกลับกลายเป็นปัญหาสำหรับการสนับสนุนจำนวนขององค์กรที่เติบโตอย่างรวดเร็ว

subnets ขนาดเล็กและขนาดกลาง .คลาส C ( / 24 ) subnet สามารถรองรับเฉพาะถึง 28 – 2 = 254 โฮส
( สองของ 28 = 256 ที่อยู่จะถูกสงวนไว้สำหรับการใช้งานพิเศษ ) - เล็กเกินไปสำหรับองค์กรมากมาย

อย่างไรก็ตาม คลาส B ( 16 ) ย่อยซึ่งสามารถรองรับได้ถึง 65634 โยธา
มีขนาดใหญ่เกินไป ระดับที่อยู่ภายใต้องค์กรที่มี , พูด , 2000 โยธา
โดยปกติจัดสรร คลาส B ( 16 ) ที่อยู่ subnet