This week is National Homelessness

This week is National Homelessness Awareness week. The epidemic that is homelessness certainly warrants at least a week of thoughtful conversation and prayer. It’s a problem all over the world and impacts even small cities like mine. My small community of 21,000 people has a real problem with homelessness. It’s often connected to our massive substance abuse problem, but what surprises me the most isn’t that this small town has drugs and homeless people. What surprises me most is how little people in this community know about that problem. It seems, however, that it is this way everywhere. Homelessness is rarely discussed and often never addressed.

Perhaps it is a genuine lack of ignorance. Most homeless individuals are isolated to certain parts of a community and unless you’re intentionally looking for them you may not find them. More likely this ignorance is self-induced. The reality is that homelessness is real, it’s ugly, and there are no easy answers to helping homeless people. Throwing money around doesn’t seem to have aided the situation much. Shelters are only a band aid (even if a very important one). Most of us don’t even know what to do to care for the homeless. The solution, however, has to begin with being more honest about and conscious of homeless people. And it is important that we speak of them as homeless people, and not just generically as “the homeless”.

When we forget that the homeless are real people we can feel no real pressing need to address the problem of homelessness, or (perhaps worse) we can address it in ridiculous and asinine ways: like making it illegal to be a homeless person. For Christians there is no excuse for ignoring the realities of homelessness and the people it affects. God calls us to care for those who are the “least” among men. He calls us to compassion and love. We, above all people, must be motivated to think hard and pray hard for the homeless in our communities, and then we must act where we can.

A number of years ago a New York mayor had determined that if every church in the city would adopt two homeless people and care for them they could at least nearly, if not totally, wipe out homelessness in their city. Even if the idea was a bit overly optimistic the response was sickening. Only three churches responded! Christian, Christ has called you to love the “least of these”. Whatever that looks like, whatever that means for your context, it must mean that you respond. The real problem with homelessness is that few people seem to care enough to do just that

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สัปดาห์นี้เป็นสัปดาห์แห่งชาติ Homelessness ตระหนัก โรคระบาดที่ homelessness แน่นอนวอร์แรนต์น้อยสัปดาห์สนทนาเด่นและอธิษฐาน มันเป็นปัญหาทั่วโลก และส่งผลกระทบต่อเมืองเล็กแม้เช่นเหมือง ชุมชนของฉันเล็ก 21000 คนมีปัญหาจริง homelessness มักจะมีการเชื่อมต่อกับปัญหาละเมิดสิทธิสารขนาดใหญ่ แต่อะไร surprises ฉันมากที่สุดไม่ว่า เมืองนี้มียาเสพติดและคนจรจัด อะไร surprises ฉันสุดจะน้อยคนในชุมชนรู้ว่าปัญหา ดูเหมือนว่า อย่างไรก็ตาม ที่มันเป็นแบบนี้ทุก Homelessness ไม่ค่อยมีการกล่าวถึง และมักจะไม่อยู่บางทีก็ไม่รู้ไม่แท้ คนจรจัดส่วนใหญ่จะแยกส่วนประกอบต่าง ๆ ของชุมชน และถ้าคุณตั้งใจมองหาพวกเขา คุณอาจไม่พบพวกเขา ว่าความไม่รู้นี้ถูกเหนี่ยวนำให้ตัวเอง จริงอยู่ว่า homelessness เป็นจริง น่าเกลียด และมีคำตอบไม่ง่ายช่วยคนจรจัด โยนเงินรอบไม่ดูเหมือนจะ ช่วยสถานการณ์มาก พักอาศัยอยู่เฉพาะวงช่วยเหลือ (แม้ว่าหนึ่งสำคัญมาก) ส่วนใหญ่เราไม่ได้รู้สิ่งที่ต้องทำการดูแลสำหรับการไร้ที่อยู่ แก้ปัญหา อย่างไรก็ตาม ได้เริ่มต้น ด้วยการมีสติของคนจรจัด และซื่อสัตย์เกี่ยวกับมาก และเป็นสิ่งสำคัญที่เราพูดนั้น เป็นคนจรจัด และโดยไม่เพียง เป็น "การไร้ที่อยู่"เมื่อเราลืมว่า ไร้ที่อยู่มีผู้คนเราสามารถรู้สึกกดจริงไม่จำเป็นต้องแก้ไขปัญหาของ homelessness หรือ (อาจจะแย่ลง) เราสามารถที่อยู่ในรูปแบบที่ไร้สาระ และ asinine: เช่นทำผิดกฎหมายเป็น คนจรจัด สำหรับคริสเตียน มีไม่แก้ตัวละเว้นความเป็นจริงของ homelessness และจะมีผลกับประชาชน พระเจ้าเรียกเราดูแลคนจะ "น้อย" ในหมู่มนุษย์ เขาเรียกเราให้ความเมตตาและความรัก เรา เหนือสิ่งอื่นใดคน ต้องมีแรงบันดาลใจให้คิดว่า ยาก และหนักอธิษฐานการไร้ที่อยู่ในชุมชนของเรา แล้ว เราต้องทำซึ่งเราสามารถจำนวนปีเทศมนตรีนิวยอร์กได้กำหนดที่คริสตจักรทุกแห่งจะนำสองคนจรจัด และดูแลพวกเขาพวกเขาไม่น้อยเกือบ ถ้า ไม่ทั้ง หมด เช็ดออก homelessness ในเมือง แม้ว่าความคิดในเชิงบวกมากเกินไปผลตอบรับ sickening ได้ คริสตจักรเพียงสามตอบ คริสเตียน คริสต์ได้เรียกว่าคุณรัก "น้อยที่สุดของเหล่านี้" สิ่งที่ดูเหมือน สิ่งที่หมายความว่า ในบริบทของคุณ มันต้องหมายถึง ว่า คุณตอบ ปัญหาจริงกับ homelessness คือ ว่า บางคนดูเหมือนจะ ดูแลพอเพียงที่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สัปดาห์นี้เป็นสัปดาห์แห่งชาติเร่ร่อนรู้ การระบาดของโรคที่เป็นคนเร่ร่อนแน่นอนใบสำคัญแสดงสิทธิที่อย่างน้อยหนึ่งสัปดาห์ของการสนทนาคิดและการสวดมนต์ มันเป็นปัญหาทั่วโลกและผลกระทบยังเมืองเล็ก ๆ เช่นเหมือง ชุมชนเล็ก ๆ ของฉัน 21,000 คนมีปัญหาจริงกับเร่ร่อน ก็มักจะเชื่อมต่อกับปัญหาของเราใช้สารเสพติดขนาดใหญ่ แต่สิ่งที่น่าประหลาดใจฉันมากที่สุดคือไม่ว่าเมืองเล็ก ๆ แห่งนี้ยังมียาเสพติดและผู้คนไร้ที่อยู่อาศัย สิ่งที่น่าประหลาดใจฉันมากที่สุดคือวิธีการที่คนเล็ก ๆ น้อย ๆ ในชุมชนแห่งนี้รู้เกี่ยวกับปัญหาที่ ดูเหมือนว่า แต่ที่มันเป็นวิธีนี้ทุกที่ เร่ร่อนจะกล่าวถึงน้อยมากและมักจะไม่เคยที่บางทีมันอาจเป็นขาดของแท้ของความไม่รู้ บุคคลที่ไม่มีที่อยู่อาศัยส่วนใหญ่จะแยกบางส่วนของชุมชนและถ้าคุณกำลังตั้งใจมองหาพวกเขาที่คุณอาจไม่พบพวกเขา มีแนวโน้มที่ความไม่รู้นี้เองที่ทำให้เกิด ความเป็นจริงที่เร่ร่อนเป็นจริงมันน่าเกลียดและไม่มีคำตอบที่ง่ายจะช่วยให้คนไม่มีที่อยู่อาศัย การขว้างปาเงินรอบดูเหมือนจะไม่ได้รับความช่วยเหลือสถานการณ์มาก ที่พักอาศัยเป็นเพียงช่วยวง (แม้ว่าหนึ่งที่สำคัญมาก) ส่วนมากของเราไม่ได้รู้ว่าสิ่งที่ต้องทำในการดูแลเด็กที่ถูกทอดทิ้ง การแก้ปัญหา แต่มีการเริ่มต้นด้วยการเป็นมากขึ้นเกี่ยวกับความซื่อสัตย์และมีสติของคนจรจัด และมันเป็นสิ่งสำคัญที่เราพูดว่าพวกเขาเป็นคนที่ไม่มีที่อยู่อาศัยและไม่เพียง แต่โดยทั่วไปเป็น "คนจรจัด" เมื่อเราลืมว่าไม่มีที่อยู่อาศัยที่มีคนจริงเราจะรู้สึกไม่จำเป็นต้องกดที่แท้จริงในการแก้ไขปัญหาของคนเร่ร่อนหรือ (อาจจะแย่ลง ) เราสามารถที่อยู่ในรูปแบบที่ไร้สาระและโง่: เหมือนทำให้มันผิดกฎหมายที่จะเป็นคนที่ไม่มีที่อยู่อาศัย สำหรับคริสเตียนมีข้อแก้ตัวสำหรับไม่สนใจความเป็นจริงของคนเร่ร่อนและคนที่มันมีผลต่อไม่มี พระเจ้าทรงเรียกเราในการดูแลผู้ที่มี "น้อย" ในหมู่มนุษย์ ที่เขาเรียกเราที่จะเห็นอกเห็นใจและความรัก เราเหนือทุกคนจะต้องได้รับแรงจูงใจที่จะคิดหนักและอธิษฐานยากสำหรับคนจรจัดในชุมชนของเราและจากนั้นเราจะต้องทำหน้าที่ที่เราสามารถเป็นเวลาหลายปีที่ผ่านมานายกเทศมนตรีนิวยอร์กได้กำหนดว่าถ้าคริสตจักรในเมืองทุกคนจะ นำมาใช้คนสองคนไม่มีที่อยู่อาศัยและการดูแลสำหรับพวกเขาพวกเขาจะได้อย่างน้อยเกือบถ้าไม่ทั้งหมดเช็ดออกเร่ร่อนในเมืองของพวกเขา แม้ว่าความคิดที่เป็นบิตในแง่ดีเกินไปการตอบสนองเป็นที่น่าสะอิดสะเอียน เพียงสามโบสถ์ตอบ! คริสเตียน, พระเยซูคริสต์ได้เรียกให้คุณรัก "น้อยที่สุดของเหล่านี้" สิ่งที่มีลักษณะเหมือนสิ่งที่หมายถึงบริบทของคุณก็จะต้องหมายความว่าคุณตอบสนอง ปัญหาที่เกิดขึ้นจริงกับคนเร่ร่อนที่ไม่กี่คนที่ดูเหมือนจะดูแลมากพอที่จะทำแค่นั้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สัปดาห์นี้เป็นสัปดาห์ความตระหนักองค์กรแห่งชาติ โรคระบาดที่เร่ร่อนแน่นอนใบสำคัญแสดงสิทธิอย่างน้อยหนึ่งสัปดาห์ของการสนทนาที่รอบคอบและสวดมนต์ มันเป็นปัญหาที่ทั่วโลกและผลกระทบแม้ขนาดเล็กเมืองของฉัน ชุมชนเล็กๆของ 21 , 000 คน มีปัญหาจริงกับคนเร่ร่อน มันมักจะเกี่ยวข้องกับปัญหาการละเมิดสารขนาดใหญ่ของเราแต่สิ่งที่ทำให้ผมประหลาดใจที่สุดนั้นไม่ใช่เมืองเล็ก ๆ นี้ ได้ยา และคนไร้บ้าน สิ่งที่ทำให้ผมประหลาดใจที่สุดคือวิธีการที่คนน้อยในชุมชนทราบเกี่ยวกับปัญหาที่ ดูเหมือนว่า แต่ที่เป็นอย่างนี้ทุกที่ คนเร่ร่อนไม่ค่อยคุยกันบ่อยและไม่อยู่

บางทีมันขาด ของแท้ ของความไม่รู้บุคคลเร่ร่อนส่วนใหญ่จะแยกบางส่วนของชุมชนและถ้าคุณตั้งใจมองหาพวกเขาที่คุณอาจไม่พบพวกเขา มากกว่าความไม่รู้นี้เองเกิด ในความเป็นจริงว่า คนเร่ร่อนก็จริง มันน่าเกลียด และไม่มีคำตอบง่ายๆที่จะช่วยคนไร้บ้าน โยนเงินไปรอบ ๆ ดูเหมือนจะไม่ได้ช่วยในสถานการณ์มากซึ่งเป็นเพียงวงดนตรีช่วยเหลือ ( แม้ว่าจะสำคัญมาก ) ส่วนใหญ่เราไม่รู้จะทำยังไงดูแลคนไร้บ้าน ทางออก แต่ต้องเริ่มต้นด้วยการซื่อสัตย์ต่อ และมีสติของคนไร้บ้าน และมันเป็นสิ่งสำคัญที่เราพูดมันเป็นคนจรจัด , และไม่เพียง แต่โดยทั่วไปเป็น " คนจรจัด " .

เมื่อเราลืมว่าไม่มีที่อยู่อาศัยเป็นคนจริงเรารู้สึกได้จริงไม่ต้องกดแก้ไขปัญหาคนเร่ร่อน หรือ ( อาจจะแย่กว่า ) เราสามารถอยู่ในไร้สาระและกระบวนการวิธีทำให้มันผิดกฎหมายที่จะเป็นคนจรจัด สำหรับคริสเตียนไม่มีข้อแก้ตัวที่ละเลยความเป็นจริงขององค์กรและประชาชน จะส่งผลกระทบต่อพระเจ้าทรงเรียกเรา เพื่อดูแลผู้ที่เป็น " ที่สุด " ของผู้ชาย เขาเรียกเรา ความเมตตา และ ความรัก เรา ทั้งหมด คน ต้อง แรงจูงใจที่จะคิดว่า ยาก และอธิษฐานอย่างหนัก สำหรับคนไร้บ้านในชุมชนของเรา และเราก็ต้องทำในสิ่งที่เราทำได้