China has a very old and rich tradi

China has a very old and rich tradition in literature as well as art and the performing arts. The earliest writing are generally based on philosophical or religious thought, including the writings of Confucius (551-479 BC) and Lao-tzu (about 4th century BC). These works concentrated on ethical and social relationships as well as concepts on government and military matters. A strong tradition of historical writing exists in Chinese culture. After the fall of a dynasty, for example, a grand history of the late dynasty was commissioned and written by scholars in the next dynasty.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ประเทศจีนมีประเพณีเก่าแก่ และรวยในวรรณคดีศิลปะและศิลปะการแสดง โดยทั่วไปการเขียนแรกสุดจะตามให้คิดปรัชญา หรือศาสนา รวมถึงงานเขียนของขงจื้อ (551-479 BC) และ Lao-tzu (เกี่ยวกับ 4 ศตวรรษ BC) งานเหล่านี้เข้มข้นในความสัมพันธ์ทางสังคม และจริยธรรมเป็นแนวคิดในเรื่องทหารและรัฐบาล ประเพณีแข็งแรงการเขียนประวัติศาสตร์ที่มีอยู่ในวัฒนธรรมจีน หลังจากการล่มสลายของราชวงศ์ เช่น ประวัติแกรนด์ราชวงศ์ปลายมอบหมายอำนาจหน้าที่ และเขียน โดยนักวิชาการในราชวงศ์ต่อไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ประเทศจีนมีประเพณีที่เก่ามากและอุดมไปด้วยในวรรณคดีเช่นเดียวกับศิลปะและศิลปะการแสดง การเขียนที่เก่าแก่ที่สุดที่มีอยู่ทั่วไปในปรัชญาความคิดหรือศาสนารวมทั้งงานเขียนของขงจื้อ (551-479 BC) และลาวสุ (ประมาณศตวรรษที่ 4) ผลงานเหล่านี้จดจ่ออยู่กับจริยธรรมและความสัมพันธ์ทางสังคมเช่นเดียวกับแนวความคิดในเรื่องของรัฐบาลและทหาร ประเพณีที่แข็งแกร่งของการเขียนประวัติศาสตร์ที่มีอยู่ในวัฒนธรรมจีน หลังจากการล่มสลายของราชวงศ์ตัวอย่างเช่นประวัติศาสตร์ที่ยิ่งใหญ่ของราชวงศ์ปลายได้รับมอบหมายและเขียนโดยนักวิชาการในราชวงศ์ต่อไป

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ประเทศจีนมีเก่ามากและอุดมไปด้วยวัฒนธรรมในวรรณกรรมรวมทั้งศิลปะและศิลปะการแสดง เขียนโดยเร็วโดยทั่วไปจะยึดปรัชญาหรือศาสนาคิด รวมทั้งงานเขียนของขงจื้อ ( พ.ศ. 551-479 ) และลาว ( ศตวรรษที่ century ) ผลงานเหล่านี้เน้นความสัมพันธ์ทางสังคมและจริยธรรม ตลอดจนแนวคิดเรื่องรัฐบาลและทหารเป็นประเพณีที่แข็งแกร่งของการเขียนประวัติศาสตร์ที่มีอยู่ในวัฒนธรรมจีน หลังจากการล่มสลายของราชวงศ์ เช่น ประวัติศาสตร์อันยิ่งใหญ่ของราชวงศ์สายได้รับมอบหมายและเขียนโดยนักวิชาการในราชวงศ์ถัดไป