Non-use value, also sometimes refer

Non-use value, also sometimes referred to as existence value or passive value, is derived purely from the knowledge that a resource is preserved (Krutilla, 1967 and Hanley et al., 2013). The three main components are existence value, altruistic value and bequest value. Existence value describes the utility individuals gain from the existence of a resource, despite no intention to demand its ecosystem services, now or in the future. Altruistic value relates to the utility sourced from knowing that other individuals can use a resource. Bequest value is similar to altruistic, but relates to the utility acquired when individuals believe that a resource will be preserved and available for use by future generations

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ไม่ใช้ค่า บางครั้งเรียกว่าค่ามีอยู่หรือแฝงค่า ได้มาแท้จากความรู้ที่ว่า ทรัพยากรจะถูกรักษาไว้ (Krutilla, 1967 และ Hanley et al. 2013) คอมโพเนนต์หลักที่สามมีค่าดำรงอยู่ ค่าเพราะผลประโยชน์อื่น และมูลค่ามรดก ดำรงอยู่ค่าอธิบายกำไรบุคคลอรรถประโยชน์จากการดำรงอยู่ของทรัพยากร แม้มีความตั้งใจให้บริการของระบบนิเวศ ตอนนี้ หรือในอนาคต ค่าเพราะผลประโยชน์อื่นที่เกี่ยวข้องกับโปรแกรมอรรถประโยชน์ที่มาจากการรู้ว่า บุคคลอื่นสามารถใช้ทรัพยากร ค่ามรดกเหมือนกับเพราะผลประโยชน์อื่น แต่เกี่ยวข้องกับโปรแกรมอรรถประโยชน์ที่ได้รับเมื่อบุคคลเชื่อว่า ทรัพยากรที่จะใช้เก็บรักษาไว้ และพร้อมใช้งานสำหรับคนรุ่นอนาคต

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ค่าที่ไม่ใช่การใช้งานบางครั้งก็เรียกว่าคุ้มค่าการดำรงอยู่หรือมูลค่าแฝงที่ได้มาอย่างหมดจดจากความรู้ที่ว่าทรัพยากรที่ถูกเก็บรักษาไว้ (Krutilla 1967 และแฮนลีย์ et al., 2013) สามองค์ประกอบหลักคือการดำรงอยู่ของมูลค่าค่าเห็นแก่ผู้อื่นและความคุ้มค่ามรดก มูลค่าการดำรงอยู่ของบุคคลที่อธิบายยูทิลิตี้ได้รับจากการดำรงอยู่ของทรัพยากรที่แม้จะมีความตั้งใจที่จะมีความต้องการบริการของระบบนิเวศของมันไม่มีตอนนี้หรือในอนาคต ค่าเห็นแก่ผู้อื่นที่เกี่ยวข้องกับยูทิลิตี้ที่มาจากการรู้ว่าบุคคลอื่น ๆ สามารถใช้ทรัพยากร ค่ามรดกจะคล้ายกับการเห็นแก่ผู้อื่น แต่เกี่ยวข้องกับยูทิลิตี้ที่ได้มาเมื่อบุคคลเชื่อว่าทรัพยากรจะถูกเก็บไว้และพร้อมสำหรับการใช้งานโดยคนรุ่นอนาคต

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ค่าใช้ไม่ นอกจากนี้บางครั้งเรียกว่ามีอยู่คุณค่าหรือมูลค่าเรื่อยๆ , ได้หมดจดจากความรู้ที่เป็นทรัพยากรที่ถูกเก็บรักษาไว้ ( krutilla 1967 และ Hanley , et al . , 2013 ) สามองค์ประกอบหลักคือ ค่าอยู่ ค่าเอื้อเฟื้อและคุณค่ามรดก . ค่าสาธารณูปโภคบุคคลที่มีอยู่อธิบายได้จากการดำรงอยู่ของทรัพยากร แม้ไม่มีเจตนาความต้องการบริการของระบบนิเวศของมันตอนนี้ หรือในอนาคต ค่าเอื้อเฟื้อเกี่ยวข้องกับสาธารณูปโภคที่มาจากการรู้ว่าบุคคลอื่น ๆสามารถใช้ทรัพยากร คุณค่ามรดกที่เอื้อเฟื้อ แต่เกี่ยวข้องกับสาธารณูปโภคที่ได้มาเมื่อบุคคลเชื่อว่าทรัพยากรจะถูกเก็บรักษาไว้ และสามารถใช้งานได้โดยในอนาคต