- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Giving Money To Child Beggars: Don’
Giving Money To Child Beggars: Don’t Do It
Keep the Change. Giving money to child beggars is the least generous thing a tourist can do.
I still remember him vividly. He was a little boy, maybe 10 or 11 years old, who navigated the streets of New Delhi by lying, stomach-down, on an old skateboard, and pulling his body along with his arms. He didn’t have any legs. He rolled over to me, looked up into my eyes, and asked for money. Struggling not to cry, I reached into my pocket and handed over the equivalent of $10, less than what I spend on coffee each week.
Giving him those $10 might be among the most destructive things I’ve ever done.
Tourists should never give money to child beggars we meet abroad. Not even the cute ones. Not even the disabled ones. Not even the ones who want money for school. Don’t give them money, or candy, or pens. It’s not generous. In fact, it’s one of the most harmful—and selfish—things a well-meaning tourist can do.
Many travelers already know that when we give money (or gifts that can be resold, such as pens), we perpetuate a cycle of poverty and give children a strong incentive to stay out of school. You also may already know that giving candy to children in some areas of the world actually causes enormous suffering, since many communities do not have the resources to treat tooth decay. But the reasons to never, ever give to child beggars go much deeper than that. Organized begging is one of the most visible forms of human trafficking—and it’s largely financed and enabled by good-hearted people who just want to help.
In India, roughly 60,000 children disappear each year, according to official statistics. (Some human rights groups estimate that the actual number is much higher than that.) Many of these children are kidnapped and forced to work as beggars for organized, mafia-like criminal groups. According to UNICEF, Human Rights Watch, and the U.S. State Department, these children aren’t allowed to keep their earnings or go to school, and are often starved so that they will look gaunt and cry, thereby eliciting more sympathy—and donations—from tourists. And since disabled child beggars get more money than healthy ones, criminal groups often increase their profits by cutting out a child’s eyes, scarring his face with acid, or amputating a limb. In 2006, an Indian news channel went undercover and filmed doctors agreeing to amputate limbs for the begging mafia at $200 a pop. (Who knows how the little boy I met in New Delhi lost his legs.) To prevent the children from running away, traffickers often keep kids addicted to opium or other drugs.
Since disabled child beggars get more money than healthy ones, criminal groups often increase their profits by cutting out a child’s eyes or amputating a limb.
And it’s not just India. According to one U.S. State Department report, a man in Shenzhen, China, can earn as much as $40,000 per year by forcing enslaved children to beg. Horrific examples of trafficking in children (and the elderly) for the purposes of organized begging have been found in countries all over the world: Bolivia, the Philippines, Bangladesh, Senegal, Pakistan—even Austria, other European countries, and the United States. No country is immune to human trafficking. And when trafficked children get too old to beg effectively, they often graduate into forced prostitution, the black-market organ trade, or other gruesome fates.
So when we, well-intentioned tourists, give money directly to child beggars, there’s a decent chance we’re actually lining the pockets of criminals who will turn around and use that money to abduct, enslave, rape, torture, and maim even more kids. It’s a devastating pill to swallow, since enslaved children who return to their captors without money might be beaten, tortured, or worse. But by giving them money, we only encourage the cycle, finance a horrific business model, and put future children in grave danger. When we give directly to children, we hurt more than we help.
So how can we know if a child beggar is a victim of trafficking? Actually, we don’t need to know: Even in the best scenarios, giving money or gifts directly to kids is always a bad idea. Tourists who give child beggars money, pens, or other trinkets can interfere with a family’s social dynamic and undermine the authority of those children’s parents, who can’t offer those kinds of gifts. Even giving children pens “for school” is problematic, since begging for pens to resell is a strong incentive to skip school in the first place. (And because many schools around the world prefer re-useable chalk and slate, many kids likely couldn’t use those pens in class anyway.) Physical gifts also undercut local businesses; after all, the woman who sells pens at her corner store probably has children to feed, too.
Simply put, as tourists, we just don’t have the knowledge, experience, or long-term investment in the communities we visit to understand whether our generosity might do more harm than good. Even the most seemingly harmless gifts often enable terrible suffering: A Consortium for Street Children report, for example, found that when tourists gave milk powder to child beggars in Brazil, the children traded that milk for crack cocaine. Yes, milk for crack.
The impulse to share our blessings with people we meet around the world is a wonderful and compassionate thing. But there are better ways to give. Established non-governmental organizations can ensure that charitable donations go to effective, sustainable projects, and they know how to implement positive change in minimally disruptive ways. Sending a check to a responsible NGO doesn’t feel intimate (and won’t make a very interesting addition to the photo album) but it’s by far the best way a tourist can help. If you’re tempted to hand out pens or school supplies, consider making a donation to Books for Africa or the Cambodian Children’s Fund instead. Free the Slaves and Save the Children work to liberate people around the world from modern-day slavery, including forced begging. Ladli offers vocational training for “abused, orphaned, and destitute children” in India. Finca, Kiva, and Pro Mujer empower people-in-need to create their own small businesses with microloans and other financial services. (And although it’s true that corruption exists off the streets as well, there are plenty of resources that evaluate national and international aid organizations.)
But none of that helps much when we’re confronted with heartbreaking poverty and suffering, right? It feels cruel and heartless to look a needy child in the eyes and, as many guidebooks suggest, “say no in a loud, firm voice.” Even travelers who know about the very real risks of organized begging and the genuinely harmful influence of gifts can find it nearly impossible to just walk away when a child asks for help. I know I can’t do it.
So we can’t say no. And we absolutely cannot say yes. What can we say?
Find an inventive, responsible way to be kind. Recently, I’ve been traveling with a small hand stamp. When kids approach me, I put a stamp on my own hand and give them the option to do the same. I’m sure some parents aren’t thrilled to see their kid come home with a stamp on her hand—or, in the case of one particularly excited boy I met in the Philippines, directly in the middle of his forehead—but it has been a fun and minimally disruptive way to interact and prompt a few smiles, including my own. One friend of mine travels with a lightweight animal puppet and another always ties three long ribbons to her backpack and uses them to show child beggars how to make a braid. The options are endless.
The imperative to not give money or gifts to child beggars doesn’t mean we have to turn our backs on them. Donate to responsible NGOs, and look for creative new ways to be kind to children that won’t disrupt familial dynamics, encourage long-term poverty, undercut local businesses, or abet human trafficking. Be generous: Leave those coins in your pocket.
By Jillian Keenan | Published in Slate on September 30, 2013
Related Content
Nigeria’s Out Of School Children
Related
Money Answers All Things
In "African-American"
Study finds growth not helping Africa's poor
In "Development"
Our Ignorance of Africa is More Dangerous Than Ebola
In "Health"
October 1, 2013Leave a reply
« Previous
Next »
Leave a Reply
Your email address will not be published. Required fields are marked *
Name *
Email *
Website
Comment
Notify me of new comments via email.
Notify me of new posts via email.
My Afrocentric Confessions
My name is Chika Oduah. I am a journalist and photographer currently based in Nigeria. Apart from my original reporting, I also produce new stories for Al Jazeera English. I was born in Ogbaru Local Government in Anambra State, Nigeria, raised in Atlanta, Georgia. My career in journalism started back in high school. Journalism, anthropology, Africa, these passions keep me alive. Afrocentric Confessions is a space for me to share some of what I find interesting: spirituality, governance, culture, art, societal trends, African history and public sector development. And, some of my observations and rantings on where I've been and where I am and where I'm going. I like receiving email. chika.oduah@gmail.com
If black ain't beautiful, then I don't know what is
#ExpandYourVocab: doggo (adverb) in concealment; out of sight.
I JUST FINISHED READING: The Concubine
Recent Comments
Mr. Gandhi on Gay Nigerians targeted as…
Mr. Gandhi on ‘Wifeism’ In Nigeria
Tee on Yoruba Deities Re-visited
How much is your VIRGINITY worth?
Activism African-American Art Culture Development Diaspora Gender Health History Human Rights Music People Personal Politics Poverty Race Sexuality Society Spirituality Travel
Catherine Dunham, dancer-anthropologist, is my greatest dance inspiration
Archives
July 2015
May 2015
April 2015
March 2015
February 2015
Keep the Change. Giving money to child beggars is the least generous thing a tourist can do.
I still remember him vividly. He was a little boy, maybe 10 or 11 years old, who navigated the streets of New Delhi by lying, stomach-down, on an old skateboard, and pulling his body along with his arms. He didn’t have any legs. He rolled over to me, looked up into my eyes, and asked for money. Struggling not to cry, I reached into my pocket and handed over the equivalent of $10, less than what I spend on coffee each week.
Giving him those $10 might be among the most destructive things I’ve ever done.
Tourists should never give money to child beggars we meet abroad. Not even the cute ones. Not even the disabled ones. Not even the ones who want money for school. Don’t give them money, or candy, or pens. It’s not generous. In fact, it’s one of the most harmful—and selfish—things a well-meaning tourist can do.
Many travelers already know that when we give money (or gifts that can be resold, such as pens), we perpetuate a cycle of poverty and give children a strong incentive to stay out of school. You also may already know that giving candy to children in some areas of the world actually causes enormous suffering, since many communities do not have the resources to treat tooth decay. But the reasons to never, ever give to child beggars go much deeper than that. Organized begging is one of the most visible forms of human trafficking—and it’s largely financed and enabled by good-hearted people who just want to help.
In India, roughly 60,000 children disappear each year, according to official statistics. (Some human rights groups estimate that the actual number is much higher than that.) Many of these children are kidnapped and forced to work as beggars for organized, mafia-like criminal groups. According to UNICEF, Human Rights Watch, and the U.S. State Department, these children aren’t allowed to keep their earnings or go to school, and are often starved so that they will look gaunt and cry, thereby eliciting more sympathy—and donations—from tourists. And since disabled child beggars get more money than healthy ones, criminal groups often increase their profits by cutting out a child’s eyes, scarring his face with acid, or amputating a limb. In 2006, an Indian news channel went undercover and filmed doctors agreeing to amputate limbs for the begging mafia at $200 a pop. (Who knows how the little boy I met in New Delhi lost his legs.) To prevent the children from running away, traffickers often keep kids addicted to opium or other drugs.
Since disabled child beggars get more money than healthy ones, criminal groups often increase their profits by cutting out a child’s eyes or amputating a limb.
And it’s not just India. According to one U.S. State Department report, a man in Shenzhen, China, can earn as much as $40,000 per year by forcing enslaved children to beg. Horrific examples of trafficking in children (and the elderly) for the purposes of organized begging have been found in countries all over the world: Bolivia, the Philippines, Bangladesh, Senegal, Pakistan—even Austria, other European countries, and the United States. No country is immune to human trafficking. And when trafficked children get too old to beg effectively, they often graduate into forced prostitution, the black-market organ trade, or other gruesome fates.
So when we, well-intentioned tourists, give money directly to child beggars, there’s a decent chance we’re actually lining the pockets of criminals who will turn around and use that money to abduct, enslave, rape, torture, and maim even more kids. It’s a devastating pill to swallow, since enslaved children who return to their captors without money might be beaten, tortured, or worse. But by giving them money, we only encourage the cycle, finance a horrific business model, and put future children in grave danger. When we give directly to children, we hurt more than we help.
So how can we know if a child beggar is a victim of trafficking? Actually, we don’t need to know: Even in the best scenarios, giving money or gifts directly to kids is always a bad idea. Tourists who give child beggars money, pens, or other trinkets can interfere with a family’s social dynamic and undermine the authority of those children’s parents, who can’t offer those kinds of gifts. Even giving children pens “for school” is problematic, since begging for pens to resell is a strong incentive to skip school in the first place. (And because many schools around the world prefer re-useable chalk and slate, many kids likely couldn’t use those pens in class anyway.) Physical gifts also undercut local businesses; after all, the woman who sells pens at her corner store probably has children to feed, too.
Simply put, as tourists, we just don’t have the knowledge, experience, or long-term investment in the communities we visit to understand whether our generosity might do more harm than good. Even the most seemingly harmless gifts often enable terrible suffering: A Consortium for Street Children report, for example, found that when tourists gave milk powder to child beggars in Brazil, the children traded that milk for crack cocaine. Yes, milk for crack.
The impulse to share our blessings with people we meet around the world is a wonderful and compassionate thing. But there are better ways to give. Established non-governmental organizations can ensure that charitable donations go to effective, sustainable projects, and they know how to implement positive change in minimally disruptive ways. Sending a check to a responsible NGO doesn’t feel intimate (and won’t make a very interesting addition to the photo album) but it’s by far the best way a tourist can help. If you’re tempted to hand out pens or school supplies, consider making a donation to Books for Africa or the Cambodian Children’s Fund instead. Free the Slaves and Save the Children work to liberate people around the world from modern-day slavery, including forced begging. Ladli offers vocational training for “abused, orphaned, and destitute children” in India. Finca, Kiva, and Pro Mujer empower people-in-need to create their own small businesses with microloans and other financial services. (And although it’s true that corruption exists off the streets as well, there are plenty of resources that evaluate national and international aid organizations.)
But none of that helps much when we’re confronted with heartbreaking poverty and suffering, right? It feels cruel and heartless to look a needy child in the eyes and, as many guidebooks suggest, “say no in a loud, firm voice.” Even travelers who know about the very real risks of organized begging and the genuinely harmful influence of gifts can find it nearly impossible to just walk away when a child asks for help. I know I can’t do it.
So we can’t say no. And we absolutely cannot say yes. What can we say?
Find an inventive, responsible way to be kind. Recently, I’ve been traveling with a small hand stamp. When kids approach me, I put a stamp on my own hand and give them the option to do the same. I’m sure some parents aren’t thrilled to see their kid come home with a stamp on her hand—or, in the case of one particularly excited boy I met in the Philippines, directly in the middle of his forehead—but it has been a fun and minimally disruptive way to interact and prompt a few smiles, including my own. One friend of mine travels with a lightweight animal puppet and another always ties three long ribbons to her backpack and uses them to show child beggars how to make a braid. The options are endless.
The imperative to not give money or gifts to child beggars doesn’t mean we have to turn our backs on them. Donate to responsible NGOs, and look for creative new ways to be kind to children that won’t disrupt familial dynamics, encourage long-term poverty, undercut local businesses, or abet human trafficking. Be generous: Leave those coins in your pocket.
By Jillian Keenan | Published in Slate on September 30, 2013
Related Content
Nigeria’s Out Of School Children
Related
Money Answers All Things
In "African-American"
Study finds growth not helping Africa's poor
In "Development"
Our Ignorance of Africa is More Dangerous Than Ebola
In "Health"
October 1, 2013Leave a reply
« Previous
Next »
Leave a Reply
Your email address will not be published. Required fields are marked *
Name *
Email *
Website
Comment
Notify me of new comments via email.
Notify me of new posts via email.
My Afrocentric Confessions
My name is Chika Oduah. I am a journalist and photographer currently based in Nigeria. Apart from my original reporting, I also produce new stories for Al Jazeera English. I was born in Ogbaru Local Government in Anambra State, Nigeria, raised in Atlanta, Georgia. My career in journalism started back in high school. Journalism, anthropology, Africa, these passions keep me alive. Afrocentric Confessions is a space for me to share some of what I find interesting: spirituality, governance, culture, art, societal trends, African history and public sector development. And, some of my observations and rantings on where I've been and where I am and where I'm going. I like receiving email. chika.oduah@gmail.com
If black ain't beautiful, then I don't know what is
#ExpandYourVocab: doggo (adverb) in concealment; out of sight.
I JUST FINISHED READING: The Concubine
Recent Comments
Mr. Gandhi on Gay Nigerians targeted as…
Mr. Gandhi on ‘Wifeism’ In Nigeria
Tee on Yoruba Deities Re-visited
How much is your VIRGINITY worth?
Activism African-American Art Culture Development Diaspora Gender Health History Human Rights Music People Personal Politics Poverty Race Sexuality Society Spirituality Travel
Catherine Dunham, dancer-anthropologist, is my greatest dance inspiration
Archives
July 2015
May 2015
April 2015
March 2015
February 2015
0/5000
Giving Money To Child Beggars: Don’t Do ItKeep the Change. Giving money to child beggars is the least generous thing a tourist can do.I still remember him vividly. He was a little boy, maybe 10 or 11 years old, who navigated the streets of New Delhi by lying, stomach-down, on an old skateboard, and pulling his body along with his arms. He didn’t have any legs. He rolled over to me, looked up into my eyes, and asked for money. Struggling not to cry, I reached into my pocket and handed over the equivalent of $10, less than what I spend on coffee each week.Giving him those $10 might be among the most destructive things I’ve ever done.Tourists should never give money to child beggars we meet abroad. Not even the cute ones. Not even the disabled ones. Not even the ones who want money for school. Don’t give them money, or candy, or pens. It’s not generous. In fact, it’s one of the most harmful—and selfish—things a well-meaning tourist can do.Many travelers already know that when we give money (or gifts that can be resold, such as pens), we perpetuate a cycle of poverty and give children a strong incentive to stay out of school. You also may already know that giving candy to children in some areas of the world actually causes enormous suffering, since many communities do not have the resources to treat tooth decay. But the reasons to never, ever give to child beggars go much deeper than that. Organized begging is one of the most visible forms of human trafficking—and it’s largely financed and enabled by good-hearted people who just want to help.In India, roughly 60,000 children disappear each year, according to official statistics. (Some human rights groups estimate that the actual number is much higher than that.) Many of these children are kidnapped and forced to work as beggars for organized, mafia-like criminal groups. According to UNICEF, Human Rights Watch, and the U.S. State Department, these children aren’t allowed to keep their earnings or go to school, and are often starved so that they will look gaunt and cry, thereby eliciting more sympathy—and donations—from tourists. And since disabled child beggars get more money than healthy ones, criminal groups often increase their profits by cutting out a child’s eyes, scarring his face with acid, or amputating a limb. In 2006, an Indian news channel went undercover and filmed doctors agreeing to amputate limbs for the begging mafia at $200 a pop. (Who knows how the little boy I met in New Delhi lost his legs.) To prevent the children from running away, traffickers often keep kids addicted to opium or other drugs.Since disabled child beggars get more money than healthy ones, criminal groups often increase their profits by cutting out a child’s eyes or amputating a limb.And it’s not just India. According to one U.S. State Department report, a man in Shenzhen, China, can earn as much as $40,000 per year by forcing enslaved children to beg. Horrific examples of trafficking in children (and the elderly) for the purposes of organized begging have been found in countries all over the world: Bolivia, the Philippines, Bangladesh, Senegal, Pakistan—even Austria, other European countries, and the United States. No country is immune to human trafficking. And when trafficked children get too old to beg effectively, they often graduate into forced prostitution, the black-market organ trade, or other gruesome fates.So when we, well-intentioned tourists, give money directly to child beggars, there’s a decent chance we’re actually lining the pockets of criminals who will turn around and use that money to abduct, enslave, rape, torture, and maim even more kids. It’s a devastating pill to swallow, since enslaved children who return to their captors without money might be beaten, tortured, or worse. But by giving them money, we only encourage the cycle, finance a horrific business model, and put future children in grave danger. When we give directly to children, we hurt more than we help.So how can we know if a child beggar is a victim of trafficking? Actually, we don’t need to know: Even in the best scenarios, giving money or gifts directly to kids is always a bad idea. Tourists who give child beggars money, pens, or other trinkets can interfere with a family’s social dynamic and undermine the authority of those children’s parents, who can’t offer those kinds of gifts. Even giving children pens “for school” is problematic, since begging for pens to resell is a strong incentive to skip school in the first place. (And because many schools around the world prefer re-useable chalk and slate, many kids likely couldn’t use those pens in class anyway.) Physical gifts also undercut local businesses; after all, the woman who sells pens at her corner store probably has children to feed, too.Simply put, as tourists, we just don’t have the knowledge, experience, or long-term investment in the communities we visit to understand whether our generosity might do more harm than good. Even the most seemingly harmless gifts often enable terrible suffering: A Consortium for Street Children report, for example, found that when tourists gave milk powder to child beggars in Brazil, the children traded that milk for crack cocaine. Yes, milk for crack.The impulse to share our blessings with people we meet around the world is a wonderful and compassionate thing. But there are better ways to give. Established non-governmental organizations can ensure that charitable donations go to effective, sustainable projects, and they know how to implement positive change in minimally disruptive ways. Sending a check to a responsible NGO doesn’t feel intimate (and won’t make a very interesting addition to the photo album) but it’s by far the best way a tourist can help. If you’re tempted to hand out pens or school supplies, consider making a donation to Books for Africa or the Cambodian Children’s Fund instead. Free the Slaves and Save the Children work to liberate people around the world from modern-day slavery, including forced begging. Ladli offers vocational training for “abused, orphaned, and destitute children” in India. Finca, Kiva, and Pro Mujer empower people-in-need to create their own small businesses with microloans and other financial services. (And although it’s true that corruption exists off the streets as well, there are plenty of resources that evaluate national and international aid organizations.)
But none of that helps much when we’re confronted with heartbreaking poverty and suffering, right? It feels cruel and heartless to look a needy child in the eyes and, as many guidebooks suggest, “say no in a loud, firm voice.” Even travelers who know about the very real risks of organized begging and the genuinely harmful influence of gifts can find it nearly impossible to just walk away when a child asks for help. I know I can’t do it.
So we can’t say no. And we absolutely cannot say yes. What can we say?
Find an inventive, responsible way to be kind. Recently, I’ve been traveling with a small hand stamp. When kids approach me, I put a stamp on my own hand and give them the option to do the same. I’m sure some parents aren’t thrilled to see their kid come home with a stamp on her hand—or, in the case of one particularly excited boy I met in the Philippines, directly in the middle of his forehead—but it has been a fun and minimally disruptive way to interact and prompt a few smiles, including my own. One friend of mine travels with a lightweight animal puppet and another always ties three long ribbons to her backpack and uses them to show child beggars how to make a braid. The options are endless.
The imperative to not give money or gifts to child beggars doesn’t mean we have to turn our backs on them. Donate to responsible NGOs, and look for creative new ways to be kind to children that won’t disrupt familial dynamics, encourage long-term poverty, undercut local businesses, or abet human trafficking. Be generous: Leave those coins in your pocket.
By Jillian Keenan | Published in Slate on September 30, 2013
Related Content
Nigeria’s Out Of School Children
Related
Money Answers All Things
In "African-American"
Study finds growth not helping Africa's poor
In "Development"
Our Ignorance of Africa is More Dangerous Than Ebola
In "Health"
October 1, 2013Leave a reply
« Previous
Next »
Leave a Reply
Your email address will not be published. Required fields are marked *
Name *
Email *
Website
Comment
Notify me of new comments via email.
Notify me of new posts via email.
My Afrocentric Confessions
My name is Chika Oduah. I am a journalist and photographer currently based in Nigeria. Apart from my original reporting, I also produce new stories for Al Jazeera English. I was born in Ogbaru Local Government in Anambra State, Nigeria, raised in Atlanta, Georgia. My career in journalism started back in high school. Journalism, anthropology, Africa, these passions keep me alive. Afrocentric Confessions is a space for me to share some of what I find interesting: spirituality, governance, culture, art, societal trends, African history and public sector development. And, some of my observations and rantings on where I've been and where I am and where I'm going. I like receiving email. chika.oduah@gmail.com
If black ain't beautiful, then I don't know what is
#ExpandYourVocab: doggo (adverb) in concealment; out of sight.
I JUST FINISHED READING: The Concubine
Recent Comments
Mr. Gandhi on Gay Nigerians targeted as…
Mr. Gandhi on ‘Wifeism’ In Nigeria
Tee on Yoruba Deities Re-visited
How much is your VIRGINITY worth?
Activism African-American Art Culture Development Diaspora Gender Health History Human Rights Music People Personal Politics Poverty Race Sexuality Society Spirituality Travel
Catherine Dunham, dancer-anthropologist, is my greatest dance inspiration
Archives
July 2015
May 2015
April 2015
March 2015
February 2015
But none of that helps much when we’re confronted with heartbreaking poverty and suffering, right? It feels cruel and heartless to look a needy child in the eyes and, as many guidebooks suggest, “say no in a loud, firm voice.” Even travelers who know about the very real risks of organized begging and the genuinely harmful influence of gifts can find it nearly impossible to just walk away when a child asks for help. I know I can’t do it.
So we can’t say no. And we absolutely cannot say yes. What can we say?
Find an inventive, responsible way to be kind. Recently, I’ve been traveling with a small hand stamp. When kids approach me, I put a stamp on my own hand and give them the option to do the same. I’m sure some parents aren’t thrilled to see their kid come home with a stamp on her hand—or, in the case of one particularly excited boy I met in the Philippines, directly in the middle of his forehead—but it has been a fun and minimally disruptive way to interact and prompt a few smiles, including my own. One friend of mine travels with a lightweight animal puppet and another always ties three long ribbons to her backpack and uses them to show child beggars how to make a braid. The options are endless.
The imperative to not give money or gifts to child beggars doesn’t mean we have to turn our backs on them. Donate to responsible NGOs, and look for creative new ways to be kind to children that won’t disrupt familial dynamics, encourage long-term poverty, undercut local businesses, or abet human trafficking. Be generous: Leave those coins in your pocket.
By Jillian Keenan | Published in Slate on September 30, 2013
Related Content
Nigeria’s Out Of School Children
Related
Money Answers All Things
In "African-American"
Study finds growth not helping Africa's poor
In "Development"
Our Ignorance of Africa is More Dangerous Than Ebola
In "Health"
October 1, 2013Leave a reply
« Previous
Next »
Leave a Reply
Your email address will not be published. Required fields are marked *
Name *
Email *
Website
Comment
Notify me of new comments via email.
Notify me of new posts via email.
My Afrocentric Confessions
My name is Chika Oduah. I am a journalist and photographer currently based in Nigeria. Apart from my original reporting, I also produce new stories for Al Jazeera English. I was born in Ogbaru Local Government in Anambra State, Nigeria, raised in Atlanta, Georgia. My career in journalism started back in high school. Journalism, anthropology, Africa, these passions keep me alive. Afrocentric Confessions is a space for me to share some of what I find interesting: spirituality, governance, culture, art, societal trends, African history and public sector development. And, some of my observations and rantings on where I've been and where I am and where I'm going. I like receiving email. chika.oduah@gmail.com
If black ain't beautiful, then I don't know what is
#ExpandYourVocab: doggo (adverb) in concealment; out of sight.
I JUST FINISHED READING: The Concubine
Recent Comments
Mr. Gandhi on Gay Nigerians targeted as…
Mr. Gandhi on ‘Wifeism’ In Nigeria
Tee on Yoruba Deities Re-visited
How much is your VIRGINITY worth?
Activism African-American Art Culture Development Diaspora Gender Health History Human Rights Music People Personal Politics Poverty Race Sexuality Society Spirituality Travel
Catherine Dunham, dancer-anthropologist, is my greatest dance inspiration
Archives
July 2015
May 2015
April 2015
March 2015
February 2015
การแปล กรุณารอสักครู่..
เพื่อให้เงินเด็กขอทาน: อย่าทำมัน
ให้เปลี่ยน ให้เงินให้กับขอทานเด็กเป็นสิ่งที่ใจกว้างน้อยที่ท่องเที่ยวสามารถทำ. ผมยังจำได้ว่าเขาเต็มตา เขาเป็นเด็กเล็ก ๆ น้อย ๆ อาจจะ 10 หรือ 11 ปีที่สำรวจถนนของนิวเดลีโดยการนอนกระเพาะอาหารลงบนสเก็ตบอร์ดเก่าและดึงร่างของเขาพร้อมกับอ้อมแขนของเขา เขาไม่ได้มีขาใด ๆ เขากลิ้งไปมาให้ฉันเงยหน้าขึ้นมองเข้าไปในดวงตาของฉันและขอเงิน ดิ้นรนที่จะไม่ร้องไห้ผมเอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋าของฉันและส่งมอบเทียบเท่า $ 10 น้อยกว่าสิ่งที่ฉันใช้จ่ายในการชงกาแฟในแต่ละสัปดาห์. ให้เขาเหล่านั้น $ 10 อาจจะเป็นในสิ่งทำลายล้างมากที่สุดที่ฉันเคยทำ. นักท่องเที่ยวไม่ควรให้เงิน เพื่อเด็กขอทานที่เราพบในต่างประเทศ ไม่ได้เป็นคนที่น่ารัก ไม่ได้แม้แต่คนพิการ ไม่ได้เป็นคนที่ต้องการเงินสำหรับโรงเรียน อย่าให้พวกเขามีเงินหรือขนมหรือปากกา มันไม่ได้เป็นคนใจกว้าง ในความเป็นจริงมันเป็นหนึ่งในที่สุดที่เป็นอันตรายและความเห็นแก่ตัวสิ่ง-ท่องเที่ยวที่ดีมีความหมายสามารถทำ. ที่นักท่องเที่ยวหลายคนรู้อยู่แล้วว่าเมื่อเราให้เงิน (หรือของขวัญที่สามารถขายเช่นปากกา) เราขยายเวลาวงจรของความยากจน และให้เด็กแรงจูงใจที่จะอยู่ออกจากโรงเรียน นอกจากนี้คุณยังอาจทราบแล้วว่าให้ขนมให้กับเด็ก ๆ ในบางพื้นที่ของโลกที่ทำให้เกิดความทุกข์ทรมานจริงอย่างมากเนื่องจากหลายชุมชนไม่ได้มีทรัพยากรในการรักษาฟันผุ แต่เหตุผลที่จะไม่เคยมอบให้กับเด็กขอทานไปลึกมากไปกว่านั้น จัดขอทานเป็นหนึ่งในรูปแบบที่เห็นได้ชัดที่สุดของมนุษย์การค้ามนุษย์และเป็นเงินทุนส่วนใหญ่และเปิดใช้งานโดยคนดีใจที่เพียงแค่ต้องการที่จะช่วย. ในอินเดียประมาณ 60,000 เด็กหายไปในแต่ละปีตามสถิติอย่างเป็นทางการ (บางกลุ่มสิทธิมนุษยชนประเมินว่าตัวเลขจริงจะสูงกว่าที่.) จำนวนมากของเด็กเหล่านี้ถูกลักพาตัวและถูกบังคับให้ทำงานเป็นขอทานสำหรับจัดกลุ่มความผิดทางอาญามาเฟียเหมือน ตามที่องค์การยูนิเซฟ, สิทธิมนุษยชนดูและกระทรวงการต่างประเทศสหรัฐเด็กเหล่านี้ไม่ได้รับอนุญาตให้เก็บรายได้หรือไปโรงเรียนของพวกเขาและมักจะมีการอดอาหารเพื่อที่พวกเขาจะมีลักษณะผอมแห้งและร้องไห้จึงทึ่งความเห็นอกเห็นใจและ donations- มากขึ้น จากนักท่องเที่ยว และตั้งแต่ขอทานเด็กพิการได้รับเงินมากกว่าคนที่มีสุขภาพดีกลุ่มอาชญากรมักจะเพิ่มผลกำไรของพวกเขาโดยการตัดออกจากตาของเด็ก, รอยแผลเป็นบนใบหน้าของเขาด้วยกรดหรือ amputating ขา ในปี 2006 ช่องข่าวอินเดียแพทย์ไปถ่ายทำหลังคาและเห็นพ้องที่จะตัดแขนขาสำหรับมาเฟียขอทานที่ $ 200 ป๊อป (ใครจะรู้ว่าเด็กน้อยที่ผมได้พบกับนิวเดลีสูญเสียขาของเขา.) เพื่อป้องกันไม่ให้เด็กจากการทำงานออกไปค้ามนุษย์มักจะให้เด็กติดยาเสพติดหรือยาเสพติดฝิ่นอื่น ๆ . ตั้งแต่ขอทานเด็กพิการได้รับเงินมากกว่าคนที่มีสุขภาพดีกลุ่มอาชญากรมักจะ เพิ่มผลกำไรของพวกเขาโดยการตัดออกจากตาของเด็กหรือ amputating ขา. และมันก็ไม่ได้เป็นเพียงอินเดีย ตามรายงานของกระทรวงการต่างประเทศสหรัฐฯคนที่อยู่ในเซินเจิ้นประเทศจีนสามารถสร้างรายได้มากที่สุดเท่าที่ $ 40,000 ต่อปีด้วยการบังคับให้เด็กเป็นทาสขอ ตัวอย่างที่น่ากลัวของการค้ามนุษย์ในเด็ก (และผู้สูงอายุ) สำหรับวัตถุประสงค์ของการจัดขอทานได้ถูกพบในทุกประเทศทั่วโลก: โบลิเวีย, ฟิลิปปินส์, บังคลาเทศ, เซเนกัล, ปากีสถานแม้ออสเตรียประเทศอื่น ๆ ในยุโรปและสหรัฐอเมริกา ไม่มีประเทศใดที่จะรอดพ้นจากการค้ามนุษย์ และเมื่อเด็กการค้ามนุษย์ได้รับเก่าเกินไปที่จะขอให้มีประสิทธิภาพพวกเขามักจะจบการศึกษาเป็นโสเภณีที่ถูกบังคับค้าดำตลาดอวัยวะหรือชะตากรรมที่น่ากลัวอื่น ๆ . ดังนั้นเมื่อเรานักท่องเที่ยวเจตนาดี, ให้เงินโดยตรงกับขอทานเด็กมีโอกาสที่ดี เรากำลังจริงแถวกระเป๋าของอาชญากรที่จะหันไปรอบ ๆ และใช้เงินที่จะลักพาตัว, ทาสข่มขืนทรมานและกุดเด็กมากยิ่งขึ้น มันเป็นยาทำลายล้างที่จะกลืนตั้งแต่เด็กกดขี่ที่กลับไปจับพวกเขาไม่มีเงินอาจจะมีการตีทรมานหรือแย่ลง แต่โดยให้พวกเขามีเงินเราขอแนะนำให้วงจรเป็นเงินทุนในรูปแบบธุรกิจที่น่ากลัวและทำให้เด็กในอนาคตในอันตรายร้ายแรง เมื่อเราให้ตรงไปยังเด็กเราเจ็บมากขึ้นกว่าที่เราช่วย. ดังนั้นวิธีที่เราสามารถทราบว่าขอทานเด็กเป็นเหยื่อของการค้ามนุษย์หรือไม่? ที่จริงเราไม่จำเป็นต้องรู้: แม้จะอยู่ในสถานการณ์ที่ดีที่สุด, การให้เงินหรือของขวัญโดยตรงกับเด็กอยู่เสมอความคิดที่ดี นักท่องเที่ยวที่ให้เด็กขอทานเงินปากกาหรือเครื่องประดับอื่น ๆ สามารถยุ่งเกี่ยวกับสังคมของครอบครัวแบบไดนามิกและบ่อนทำลายอำนาจของพ่อแม่ของเด็กเหล่านั้นที่ไม่สามารถนำเสนอชนิดของของขวัญ แม้จะให้ปากกาเด็ก "โรงเรียน" เป็นปัญหาตั้งแต่ขอทานสำหรับปากกาที่จะขายเป็นแรงจูงใจที่จะข้ามโรงเรียนในสถานที่แรก (และเพราะหลายโรงเรียนทั่วโลกชอบชอล์กอีกครั้งและสามารถใช้กระดานชนวนเด็ก ๆ จำนวนมากมีแนวโน้มที่ไม่สามารถใช้ปากกาผู้ที่อยู่ในระดับต่อไป.) ของขวัญทางกายภาพยังธุรกิจในท้องถิ่นตัดราคา; หลังจากทั้งหมดผู้หญิงที่ขายปากกาที่ร้านมุมของเธออาจจะมีลูกที่จะเลี้ยงด้วย. ใส่เพียงแค่นักท่องเที่ยวเราก็ไม่ได้มีความรู้ประสบการณ์หรือการลงทุนระยะยาวในชุมชนที่เราเยี่ยมชมที่จะเข้าใจว่า ความเอื้ออาทรของเราอาจจะทำอันตรายมากกว่าดี แม้ของขวัญมากที่สุดดูเหมือนไม่เป็นอันตรายมักจะช่วยให้ความทุกข์ทรมานที่น่ากลัว: Consortium สำหรับรายงานเด็กถนนเช่นพบว่าเมื่อนักท่องเที่ยวให้ผงนมเด็กขอทานในบราซิลเด็กซื้อขายว่านมสำหรับโคเคน ใช่นมแตก. แรงกระตุ้นที่จะแบ่งปันพระพรของเรากับคนที่เราตอบสนองความต้องการทั่วโลกเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมและความเห็นอกเห็นใจ แต่มีวิธีที่ดีกว่าที่จะให้ ก่อตั้งองค์กรที่ไม่ใช่ภาครัฐสามารถมั่นใจได้ว่าเงินบริจาคการกุศลไปที่มีประสิทธิภาพอย่างยั่งยืนโครงการและพวกเขารู้วิธีที่จะดำเนินการเปลี่ยนแปลงในเชิงบวกในรูปแบบที่ยุ่งยากน้อยที่สุด ส่งตรวจสอบเพื่อองค์กรพัฒนาเอกชนที่รับผิดชอบไม่ได้รู้สึกใกล้ชิด (และจะไม่ทำให้นอกจากนี้ที่น่าสนใจมากในอัลบั้มภาพ) แต่มันไกลโดยวิธีที่ดีที่สุดที่ท่องเที่ยวที่สามารถช่วย หากคุณอยากจะมือออกปากกาหรืออุปกรณ์การเรียนให้พิจารณาการบริจาคหนังสือสำหรับแอฟริกาหรือกองทุนเพื่อเด็กกัมพูชาแทน ฟรีทาสและบันทึกการทำงานของเด็กที่จะปลดปล่อยผู้คนทั่วโลกจากการเป็นทาสสมัยใหม่รวมทั้งบังคับให้ขอทาน Ladli มีการฝึกอบรมวิชาชีพสำหรับ "ถูกทารุณกรรมเด็กกำพร้าและเด็กยากจน" ในอินเดีย Finca, Kiva และโปร Mujer ช่วยให้คนในความต้องการที่จะสร้างธุรกิจเล็ก ๆ ของตัวเองด้วยเงินกู้และบริการทางการเงินอื่น ๆ (และถึงแม้ว่ามันเป็นความจริงว่าการทุจริตที่มีอยู่ออกจากถนนได้เป็นอย่างดีมีความอุดมสมบูรณ์ของทรัพยากรที่ประเมินองค์กรช่วยเหลือประเทศและต่างประเทศ.) แต่ก็ไม่มีใครที่จะช่วยให้มากเมื่อเรากำลังเผชิญกับความยากจนและความทุกข์ทรมานที่อกหักใช่มั้ย? มันให้ความรู้สึกที่โหดร้ายและเลือดเย็นจะดูเป็นเด็กยากจนในสายตาและเป็นคู่มือแนะนำหลาย "บอกว่าไม่มีในดังเสียง บริษัท ." แม้นักเดินทางที่รู้เกี่ยวกับความเสี่ยงที่แท้จริงของการจัดระเบียบขอทานและอิทธิพลที่เป็นอันตรายอย่างแท้จริงของของขวัญ สามารถค้นหาได้เกือบเป็นไปไม่ได้ที่จะเพียงแค่เดินออกไปเมื่อเด็กขอความช่วยเหลือ ฉันรู้ว่าฉันไม่สามารถทำมัน. ดังนั้นเราจึงไม่สามารถบอกว่าไม่มี และเราอย่างไม่สามารถบอกว่าใช่ สิ่งที่เราสามารถพูด? ค้นหาประดิษฐ์ทางที่รับผิดชอบจะเป็นชนิด เมื่อเร็ว ๆ นี้ฉันได้รับการเดินทางไปพร้อมกับการประทับมือเล็ก ๆ เมื่อเด็กเข้ามาใกล้ฉันฉันใส่ประทับอยู่ในมือของตัวเองและให้พวกเขาเลือกที่จะทำเช่นเดียวกัน ฉันแน่ใจว่าผู้ปกครองบางคนไม่ได้ตื่นเต้นที่จะเห็นเด็กของพวกเขามาที่บ้านด้วยการประทับอยู่ในมือของเธอหรือในกรณีของเด็กผู้ชายคนหนึ่งตื่นเต้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งผมได้พบในประเทศฟิลิปปินส์โดยตรงในช่วงกลางของหน้าผากของเขา แต่มันก็มี รับเป็นวิธีที่สนุกและความยุ่งยากน้อยที่สุดในการโต้ตอบและแจ้งให้รอยยิ้มไม่กี่รวมทั้งของตัวเอง หนึ่งเพื่อนของฉันเดินทางไปกับหุ่นสัตว์ที่มีน้ำหนักเบาและอื่น ๆ มักจะผูกริบบิ้นสามนานในกระเป๋าเป้สะพายหลังของเธอและใช้พวกเขาที่จะแสดงให้เด็กขอทานวิธีที่จะทำให้ถักเปีย ตัวเลือกที่ไม่มีที่สิ้นสุด. ความจำเป็นที่จะไม่ให้เงินหรือของขวัญให้กับเด็กขอทานไม่ได้หมายความว่าเราจะต้องหันหลังให้กับพวกเขา บริจาคให้กับองค์กรพัฒนาเอกชนที่รับผิดชอบและมองหาวิธีการใหม่ที่มีความคิดสร้างสรรค์ที่จะเป็นชนิดให้กับเด็กที่จะไม่ส่งผลกระทบต่อการเปลี่ยนแปลงของครอบครัวส่งเสริมความยากจนในระยะยาวธุรกิจในท้องถิ่นตัดราคาหรือส่งเสริมการค้ามนุษย์ เป็นคนใจกว้าง:. ปล่อยเหรียญผู้ที่อยู่ในกระเป๋าของคุณโดยจิลคีแนนส์ | ตีพิมพ์ในชนวนใน 30 กันยายน 2013 เนื้อหาที่เกี่ยวข้องไนจีเรียออกจากโรงเรียนเด็กที่เกี่ยวข้องคำตอบเงินทุกสิ่งใน "แอฟริกันอเมริกัน" การศึกษาพบว่าการเจริญเติบโตไม่ได้ช่วยให้คนยากจนของแอฟริกาใน "การพัฒนา " ความไม่รู้ของเราของทวีปแอฟริกาเป็นอันตรายมากกว่าอีโบลาใน "สุขภาพ" วันที่ 1 ตุลาคม 2013Leave ตอบ«ก่อนหน้าถัดไป» ปล่อยให้ตอบอยู่อีเมลของคุณจะไม่ถูกเผยแพร่ ช่องที่ต้องการถูกทำเครื่องหมาย * ชื่อ * อีเมล์ * เว็บไซต์แสดงความคิดเห็นแจ้งเตือนเมื่อมีความคิดเห็นใหม่ทางอีเมล. แจ้งเตือนเมื่อมีข้อความใหม่ทางอีเมล. สารภาพ Afrocentric ของฉันชื่อของฉันคือ Chika Oduah ฉันเป็นนักข่าวและช่างภาพที่อยู่ในปัจจุบันประเทศไนจีเรีย นอกเหนือจากการรายงานเดิมของฉันฉันยังผลิตเรื่องราวใหม่สำหรับ Al Jazeera ภาษาอังกฤษ ผมเกิดใน Ogbaru รัฐบาลท้องถิ่นในรัฐ Anambra ไนจีเรียเติบโตในแอตแลนตา, จอร์เจีย อาชีพของฉันในการสื่อสารมวลชนเริ่มกลับมาอยู่ในโรงเรียนมัธยม วารสารศาสตร์มานุษยวิทยา, แอฟริกา, ความสนใจเหล่านี้ทำให้ผมมีชีวิตอยู่ Afrocentric สารภาพเป็นพื้นที่สำหรับผมที่จะแบ่งปันบางส่วนของสิ่งที่ฉันพบที่น่าสนใจ: จิตวิญญาณการกำกับดูแล, วัฒนธรรม, ศิลปะ, แนวโน้มสังคมประวัติศาสตร์แอฟริกันและการพัฒนาของภาครัฐ และบางส่วนของข้อสังเกตของฉันและพูดพร่ำอยู่กับที่ฉันได้รับและเราอยู่ที่ไหนและสถานที่ที่ฉันจะ ผมชอบที่ได้รับอีเมล chika.oduah@gmail.com ถ้าสีดำไม่สวยงามแล้วผมไม่ทราบว่าสิ่งที่เป็น#ExpandYourVocab: doggo (คำวิเศษณ์) ในการปกปิด; . ออกจากสายตาฉันเพิ่งเสร็จสิ้นการอ่าน: เมียน้อยความเห็นล่าสุดนาย คานธีเกย์ไนจีเรียกำหนดเป้าหมายเป็น ... นาย คานธีที่ 'Wifeism' ในประเทศไนจีเรียTee ใน Yoruba เทพ Re-เยี่ยมชมเท่าไหร่ความบริสุทธิ์ของคุณคุ้มค่า? Activism แอฟริกันอเมริกันศิลปะวัฒนธรรมการพัฒนาพลัดถิ่นเพศสุขภาพประวัติสิทธิมนุษยชนเพลงคนยากจนส่วนบุคคลการเมืองการแข่งขันเพศสังคมจิตวิญญาณการเดินทางแคทเธอรี Dunham นักเต้น-มานุษยวิทยา เป็นแรงบันดาลใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของฉันเต้นคลังเก็บกรกฎาคม 2015 พฤษภาคม 2015 เมษายน 2015 มีนาคม 2015 กุมภาพันธ์ 2015
ให้เปลี่ยน ให้เงินให้กับขอทานเด็กเป็นสิ่งที่ใจกว้างน้อยที่ท่องเที่ยวสามารถทำ. ผมยังจำได้ว่าเขาเต็มตา เขาเป็นเด็กเล็ก ๆ น้อย ๆ อาจจะ 10 หรือ 11 ปีที่สำรวจถนนของนิวเดลีโดยการนอนกระเพาะอาหารลงบนสเก็ตบอร์ดเก่าและดึงร่างของเขาพร้อมกับอ้อมแขนของเขา เขาไม่ได้มีขาใด ๆ เขากลิ้งไปมาให้ฉันเงยหน้าขึ้นมองเข้าไปในดวงตาของฉันและขอเงิน ดิ้นรนที่จะไม่ร้องไห้ผมเอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋าของฉันและส่งมอบเทียบเท่า $ 10 น้อยกว่าสิ่งที่ฉันใช้จ่ายในการชงกาแฟในแต่ละสัปดาห์. ให้เขาเหล่านั้น $ 10 อาจจะเป็นในสิ่งทำลายล้างมากที่สุดที่ฉันเคยทำ. นักท่องเที่ยวไม่ควรให้เงิน เพื่อเด็กขอทานที่เราพบในต่างประเทศ ไม่ได้เป็นคนที่น่ารัก ไม่ได้แม้แต่คนพิการ ไม่ได้เป็นคนที่ต้องการเงินสำหรับโรงเรียน อย่าให้พวกเขามีเงินหรือขนมหรือปากกา มันไม่ได้เป็นคนใจกว้าง ในความเป็นจริงมันเป็นหนึ่งในที่สุดที่เป็นอันตรายและความเห็นแก่ตัวสิ่ง-ท่องเที่ยวที่ดีมีความหมายสามารถทำ. ที่นักท่องเที่ยวหลายคนรู้อยู่แล้วว่าเมื่อเราให้เงิน (หรือของขวัญที่สามารถขายเช่นปากกา) เราขยายเวลาวงจรของความยากจน และให้เด็กแรงจูงใจที่จะอยู่ออกจากโรงเรียน นอกจากนี้คุณยังอาจทราบแล้วว่าให้ขนมให้กับเด็ก ๆ ในบางพื้นที่ของโลกที่ทำให้เกิดความทุกข์ทรมานจริงอย่างมากเนื่องจากหลายชุมชนไม่ได้มีทรัพยากรในการรักษาฟันผุ แต่เหตุผลที่จะไม่เคยมอบให้กับเด็กขอทานไปลึกมากไปกว่านั้น จัดขอทานเป็นหนึ่งในรูปแบบที่เห็นได้ชัดที่สุดของมนุษย์การค้ามนุษย์และเป็นเงินทุนส่วนใหญ่และเปิดใช้งานโดยคนดีใจที่เพียงแค่ต้องการที่จะช่วย. ในอินเดียประมาณ 60,000 เด็กหายไปในแต่ละปีตามสถิติอย่างเป็นทางการ (บางกลุ่มสิทธิมนุษยชนประเมินว่าตัวเลขจริงจะสูงกว่าที่.) จำนวนมากของเด็กเหล่านี้ถูกลักพาตัวและถูกบังคับให้ทำงานเป็นขอทานสำหรับจัดกลุ่มความผิดทางอาญามาเฟียเหมือน ตามที่องค์การยูนิเซฟ, สิทธิมนุษยชนดูและกระทรวงการต่างประเทศสหรัฐเด็กเหล่านี้ไม่ได้รับอนุญาตให้เก็บรายได้หรือไปโรงเรียนของพวกเขาและมักจะมีการอดอาหารเพื่อที่พวกเขาจะมีลักษณะผอมแห้งและร้องไห้จึงทึ่งความเห็นอกเห็นใจและ donations- มากขึ้น จากนักท่องเที่ยว และตั้งแต่ขอทานเด็กพิการได้รับเงินมากกว่าคนที่มีสุขภาพดีกลุ่มอาชญากรมักจะเพิ่มผลกำไรของพวกเขาโดยการตัดออกจากตาของเด็ก, รอยแผลเป็นบนใบหน้าของเขาด้วยกรดหรือ amputating ขา ในปี 2006 ช่องข่าวอินเดียแพทย์ไปถ่ายทำหลังคาและเห็นพ้องที่จะตัดแขนขาสำหรับมาเฟียขอทานที่ $ 200 ป๊อป (ใครจะรู้ว่าเด็กน้อยที่ผมได้พบกับนิวเดลีสูญเสียขาของเขา.) เพื่อป้องกันไม่ให้เด็กจากการทำงานออกไปค้ามนุษย์มักจะให้เด็กติดยาเสพติดหรือยาเสพติดฝิ่นอื่น ๆ . ตั้งแต่ขอทานเด็กพิการได้รับเงินมากกว่าคนที่มีสุขภาพดีกลุ่มอาชญากรมักจะ เพิ่มผลกำไรของพวกเขาโดยการตัดออกจากตาของเด็กหรือ amputating ขา. และมันก็ไม่ได้เป็นเพียงอินเดีย ตามรายงานของกระทรวงการต่างประเทศสหรัฐฯคนที่อยู่ในเซินเจิ้นประเทศจีนสามารถสร้างรายได้มากที่สุดเท่าที่ $ 40,000 ต่อปีด้วยการบังคับให้เด็กเป็นทาสขอ ตัวอย่างที่น่ากลัวของการค้ามนุษย์ในเด็ก (และผู้สูงอายุ) สำหรับวัตถุประสงค์ของการจัดขอทานได้ถูกพบในทุกประเทศทั่วโลก: โบลิเวีย, ฟิลิปปินส์, บังคลาเทศ, เซเนกัล, ปากีสถานแม้ออสเตรียประเทศอื่น ๆ ในยุโรปและสหรัฐอเมริกา ไม่มีประเทศใดที่จะรอดพ้นจากการค้ามนุษย์ และเมื่อเด็กการค้ามนุษย์ได้รับเก่าเกินไปที่จะขอให้มีประสิทธิภาพพวกเขามักจะจบการศึกษาเป็นโสเภณีที่ถูกบังคับค้าดำตลาดอวัยวะหรือชะตากรรมที่น่ากลัวอื่น ๆ . ดังนั้นเมื่อเรานักท่องเที่ยวเจตนาดี, ให้เงินโดยตรงกับขอทานเด็กมีโอกาสที่ดี เรากำลังจริงแถวกระเป๋าของอาชญากรที่จะหันไปรอบ ๆ และใช้เงินที่จะลักพาตัว, ทาสข่มขืนทรมานและกุดเด็กมากยิ่งขึ้น มันเป็นยาทำลายล้างที่จะกลืนตั้งแต่เด็กกดขี่ที่กลับไปจับพวกเขาไม่มีเงินอาจจะมีการตีทรมานหรือแย่ลง แต่โดยให้พวกเขามีเงินเราขอแนะนำให้วงจรเป็นเงินทุนในรูปแบบธุรกิจที่น่ากลัวและทำให้เด็กในอนาคตในอันตรายร้ายแรง เมื่อเราให้ตรงไปยังเด็กเราเจ็บมากขึ้นกว่าที่เราช่วย. ดังนั้นวิธีที่เราสามารถทราบว่าขอทานเด็กเป็นเหยื่อของการค้ามนุษย์หรือไม่? ที่จริงเราไม่จำเป็นต้องรู้: แม้จะอยู่ในสถานการณ์ที่ดีที่สุด, การให้เงินหรือของขวัญโดยตรงกับเด็กอยู่เสมอความคิดที่ดี นักท่องเที่ยวที่ให้เด็กขอทานเงินปากกาหรือเครื่องประดับอื่น ๆ สามารถยุ่งเกี่ยวกับสังคมของครอบครัวแบบไดนามิกและบ่อนทำลายอำนาจของพ่อแม่ของเด็กเหล่านั้นที่ไม่สามารถนำเสนอชนิดของของขวัญ แม้จะให้ปากกาเด็ก "โรงเรียน" เป็นปัญหาตั้งแต่ขอทานสำหรับปากกาที่จะขายเป็นแรงจูงใจที่จะข้ามโรงเรียนในสถานที่แรก (และเพราะหลายโรงเรียนทั่วโลกชอบชอล์กอีกครั้งและสามารถใช้กระดานชนวนเด็ก ๆ จำนวนมากมีแนวโน้มที่ไม่สามารถใช้ปากกาผู้ที่อยู่ในระดับต่อไป.) ของขวัญทางกายภาพยังธุรกิจในท้องถิ่นตัดราคา; หลังจากทั้งหมดผู้หญิงที่ขายปากกาที่ร้านมุมของเธออาจจะมีลูกที่จะเลี้ยงด้วย. ใส่เพียงแค่นักท่องเที่ยวเราก็ไม่ได้มีความรู้ประสบการณ์หรือการลงทุนระยะยาวในชุมชนที่เราเยี่ยมชมที่จะเข้าใจว่า ความเอื้ออาทรของเราอาจจะทำอันตรายมากกว่าดี แม้ของขวัญมากที่สุดดูเหมือนไม่เป็นอันตรายมักจะช่วยให้ความทุกข์ทรมานที่น่ากลัว: Consortium สำหรับรายงานเด็กถนนเช่นพบว่าเมื่อนักท่องเที่ยวให้ผงนมเด็กขอทานในบราซิลเด็กซื้อขายว่านมสำหรับโคเคน ใช่นมแตก. แรงกระตุ้นที่จะแบ่งปันพระพรของเรากับคนที่เราตอบสนองความต้องการทั่วโลกเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมและความเห็นอกเห็นใจ แต่มีวิธีที่ดีกว่าที่จะให้ ก่อตั้งองค์กรที่ไม่ใช่ภาครัฐสามารถมั่นใจได้ว่าเงินบริจาคการกุศลไปที่มีประสิทธิภาพอย่างยั่งยืนโครงการและพวกเขารู้วิธีที่จะดำเนินการเปลี่ยนแปลงในเชิงบวกในรูปแบบที่ยุ่งยากน้อยที่สุด ส่งตรวจสอบเพื่อองค์กรพัฒนาเอกชนที่รับผิดชอบไม่ได้รู้สึกใกล้ชิด (และจะไม่ทำให้นอกจากนี้ที่น่าสนใจมากในอัลบั้มภาพ) แต่มันไกลโดยวิธีที่ดีที่สุดที่ท่องเที่ยวที่สามารถช่วย หากคุณอยากจะมือออกปากกาหรืออุปกรณ์การเรียนให้พิจารณาการบริจาคหนังสือสำหรับแอฟริกาหรือกองทุนเพื่อเด็กกัมพูชาแทน ฟรีทาสและบันทึกการทำงานของเด็กที่จะปลดปล่อยผู้คนทั่วโลกจากการเป็นทาสสมัยใหม่รวมทั้งบังคับให้ขอทาน Ladli มีการฝึกอบรมวิชาชีพสำหรับ "ถูกทารุณกรรมเด็กกำพร้าและเด็กยากจน" ในอินเดีย Finca, Kiva และโปร Mujer ช่วยให้คนในความต้องการที่จะสร้างธุรกิจเล็ก ๆ ของตัวเองด้วยเงินกู้และบริการทางการเงินอื่น ๆ (และถึงแม้ว่ามันเป็นความจริงว่าการทุจริตที่มีอยู่ออกจากถนนได้เป็นอย่างดีมีความอุดมสมบูรณ์ของทรัพยากรที่ประเมินองค์กรช่วยเหลือประเทศและต่างประเทศ.) แต่ก็ไม่มีใครที่จะช่วยให้มากเมื่อเรากำลังเผชิญกับความยากจนและความทุกข์ทรมานที่อกหักใช่มั้ย? มันให้ความรู้สึกที่โหดร้ายและเลือดเย็นจะดูเป็นเด็กยากจนในสายตาและเป็นคู่มือแนะนำหลาย "บอกว่าไม่มีในดังเสียง บริษัท ." แม้นักเดินทางที่รู้เกี่ยวกับความเสี่ยงที่แท้จริงของการจัดระเบียบขอทานและอิทธิพลที่เป็นอันตรายอย่างแท้จริงของของขวัญ สามารถค้นหาได้เกือบเป็นไปไม่ได้ที่จะเพียงแค่เดินออกไปเมื่อเด็กขอความช่วยเหลือ ฉันรู้ว่าฉันไม่สามารถทำมัน. ดังนั้นเราจึงไม่สามารถบอกว่าไม่มี และเราอย่างไม่สามารถบอกว่าใช่ สิ่งที่เราสามารถพูด? ค้นหาประดิษฐ์ทางที่รับผิดชอบจะเป็นชนิด เมื่อเร็ว ๆ นี้ฉันได้รับการเดินทางไปพร้อมกับการประทับมือเล็ก ๆ เมื่อเด็กเข้ามาใกล้ฉันฉันใส่ประทับอยู่ในมือของตัวเองและให้พวกเขาเลือกที่จะทำเช่นเดียวกัน ฉันแน่ใจว่าผู้ปกครองบางคนไม่ได้ตื่นเต้นที่จะเห็นเด็กของพวกเขามาที่บ้านด้วยการประทับอยู่ในมือของเธอหรือในกรณีของเด็กผู้ชายคนหนึ่งตื่นเต้นโดยเฉพาะอย่างยิ่งผมได้พบในประเทศฟิลิปปินส์โดยตรงในช่วงกลางของหน้าผากของเขา แต่มันก็มี รับเป็นวิธีที่สนุกและความยุ่งยากน้อยที่สุดในการโต้ตอบและแจ้งให้รอยยิ้มไม่กี่รวมทั้งของตัวเอง หนึ่งเพื่อนของฉันเดินทางไปกับหุ่นสัตว์ที่มีน้ำหนักเบาและอื่น ๆ มักจะผูกริบบิ้นสามนานในกระเป๋าเป้สะพายหลังของเธอและใช้พวกเขาที่จะแสดงให้เด็กขอทานวิธีที่จะทำให้ถักเปีย ตัวเลือกที่ไม่มีที่สิ้นสุด. ความจำเป็นที่จะไม่ให้เงินหรือของขวัญให้กับเด็กขอทานไม่ได้หมายความว่าเราจะต้องหันหลังให้กับพวกเขา บริจาคให้กับองค์กรพัฒนาเอกชนที่รับผิดชอบและมองหาวิธีการใหม่ที่มีความคิดสร้างสรรค์ที่จะเป็นชนิดให้กับเด็กที่จะไม่ส่งผลกระทบต่อการเปลี่ยนแปลงของครอบครัวส่งเสริมความยากจนในระยะยาวธุรกิจในท้องถิ่นตัดราคาหรือส่งเสริมการค้ามนุษย์ เป็นคนใจกว้าง:. ปล่อยเหรียญผู้ที่อยู่ในกระเป๋าของคุณโดยจิลคีแนนส์ | ตีพิมพ์ในชนวนใน 30 กันยายน 2013 เนื้อหาที่เกี่ยวข้องไนจีเรียออกจากโรงเรียนเด็กที่เกี่ยวข้องคำตอบเงินทุกสิ่งใน "แอฟริกันอเมริกัน" การศึกษาพบว่าการเจริญเติบโตไม่ได้ช่วยให้คนยากจนของแอฟริกาใน "การพัฒนา " ความไม่รู้ของเราของทวีปแอฟริกาเป็นอันตรายมากกว่าอีโบลาใน "สุขภาพ" วันที่ 1 ตุลาคม 2013Leave ตอบ«ก่อนหน้าถัดไป» ปล่อยให้ตอบอยู่อีเมลของคุณจะไม่ถูกเผยแพร่ ช่องที่ต้องการถูกทำเครื่องหมาย * ชื่อ * อีเมล์ * เว็บไซต์แสดงความคิดเห็นแจ้งเตือนเมื่อมีความคิดเห็นใหม่ทางอีเมล. แจ้งเตือนเมื่อมีข้อความใหม่ทางอีเมล. สารภาพ Afrocentric ของฉันชื่อของฉันคือ Chika Oduah ฉันเป็นนักข่าวและช่างภาพที่อยู่ในปัจจุบันประเทศไนจีเรีย นอกเหนือจากการรายงานเดิมของฉันฉันยังผลิตเรื่องราวใหม่สำหรับ Al Jazeera ภาษาอังกฤษ ผมเกิดใน Ogbaru รัฐบาลท้องถิ่นในรัฐ Anambra ไนจีเรียเติบโตในแอตแลนตา, จอร์เจีย อาชีพของฉันในการสื่อสารมวลชนเริ่มกลับมาอยู่ในโรงเรียนมัธยม วารสารศาสตร์มานุษยวิทยา, แอฟริกา, ความสนใจเหล่านี้ทำให้ผมมีชีวิตอยู่ Afrocentric สารภาพเป็นพื้นที่สำหรับผมที่จะแบ่งปันบางส่วนของสิ่งที่ฉันพบที่น่าสนใจ: จิตวิญญาณการกำกับดูแล, วัฒนธรรม, ศิลปะ, แนวโน้มสังคมประวัติศาสตร์แอฟริกันและการพัฒนาของภาครัฐ และบางส่วนของข้อสังเกตของฉันและพูดพร่ำอยู่กับที่ฉันได้รับและเราอยู่ที่ไหนและสถานที่ที่ฉันจะ ผมชอบที่ได้รับอีเมล chika.oduah@gmail.com ถ้าสีดำไม่สวยงามแล้วผมไม่ทราบว่าสิ่งที่เป็น#ExpandYourVocab: doggo (คำวิเศษณ์) ในการปกปิด; . ออกจากสายตาฉันเพิ่งเสร็จสิ้นการอ่าน: เมียน้อยความเห็นล่าสุดนาย คานธีเกย์ไนจีเรียกำหนดเป้าหมายเป็น ... นาย คานธีที่ 'Wifeism' ในประเทศไนจีเรียTee ใน Yoruba เทพ Re-เยี่ยมชมเท่าไหร่ความบริสุทธิ์ของคุณคุ้มค่า? Activism แอฟริกันอเมริกันศิลปะวัฒนธรรมการพัฒนาพลัดถิ่นเพศสุขภาพประวัติสิทธิมนุษยชนเพลงคนยากจนส่วนบุคคลการเมืองการแข่งขันเพศสังคมจิตวิญญาณการเดินทางแคทเธอรี Dunham นักเต้น-มานุษยวิทยา เป็นแรงบันดาลใจที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของฉันเต้นคลังเก็บกรกฎาคม 2015 พฤษภาคม 2015 เมษายน 2015 มีนาคม 2015 กุมภาพันธ์ 2015
การแปล กรุณารอสักครู่..
การให้เงินกับขอทานเด็กไม่ทำ
ไม่ต้องทอน การให้เงินกับขอทานเด็กก็เผื่อแผ่สิ่งนักท่องเที่ยวทำได้
ฉันยังจำเขาได้ชัดเจน เขายังเป็นเด็กเล็กๆ อาจจะ 10 หรือ 11 ปี ที่สำรวจถนนของนิวเดลี โดยการโกหก ท้องลงในบอร์ดเก่า และดึงร่างของเขาพร้อมกับแขนของเขา เขาไม่มีขา เขาพลิกตัวผมเงยหน้าขึ้นมองเข้ามาในดวงตาของฉัน และขอเงิน พยายามที่จะไม่ร้องไห้ ฉันล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อแล้วส่งมอบเทียบเท่าของ $ 10 , น้อยกว่าที่ฉันใช้จ่ายในกาแฟแต่ละสัปดาห์
$ 10 ให้เขาเหล่านั้นอาจจะอยู่ในหมู่สิ่งที่อันตรายที่สุดที่ฉันเคยทำ .
นักท่องเที่ยวไม่ควรให้เงินเด็กขอทานที่เราพบในต่างประเทศ แม้แต่คนฉลาด แม้แต่คนพิการที่แม้แต่คนที่ต้องการเงินสำหรับโรงเรียน อย่าให้พวกเขาเงิน หรือ ขนม หรือปากกา ไม่ใช่ใจดี ในความเป็นจริงมันเป็นหนึ่งในสิ่งที่อันตรายที่สุด เห็นแก่ตัวดี ความหมาย นักท่องเที่ยวสามารถทำ
นักเดินทางหลายคนทราบแล้วว่า เมื่อเราเอาเงิน ( หรือของขวัญที่สามารถขายต่อ เช่น ปากกา ) เราจัดการวงจรของความยากจน และให้เด็กมีแรงจูงใจที่แข็งแกร่ง ต้องออกจากโรงเรียนคุณอาจทราบแล้วว่า ให้ขนมเด็กในบางพื้นที่ของโลกจริงสาเหตุทุกข์มหาศาล เนื่องจากหลายชุมชนไม่มีทรัพยากรที่จะรักษาฟันผุ แต่เหตุผลที่จะไม่ให้เด็กไปเป็นขอทานมากลึกกว่านั้น
ไม่ต้องทอน การให้เงินกับขอทานเด็กก็เผื่อแผ่สิ่งนักท่องเที่ยวทำได้
ฉันยังจำเขาได้ชัดเจน เขายังเป็นเด็กเล็กๆ อาจจะ 10 หรือ 11 ปี ที่สำรวจถนนของนิวเดลี โดยการโกหก ท้องลงในบอร์ดเก่า และดึงร่างของเขาพร้อมกับแขนของเขา เขาไม่มีขา เขาพลิกตัวผมเงยหน้าขึ้นมองเข้ามาในดวงตาของฉัน และขอเงิน พยายามที่จะไม่ร้องไห้ ฉันล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อแล้วส่งมอบเทียบเท่าของ $ 10 , น้อยกว่าที่ฉันใช้จ่ายในกาแฟแต่ละสัปดาห์
$ 10 ให้เขาเหล่านั้นอาจจะอยู่ในหมู่สิ่งที่อันตรายที่สุดที่ฉันเคยทำ .
นักท่องเที่ยวไม่ควรให้เงินเด็กขอทานที่เราพบในต่างประเทศ แม้แต่คนฉลาด แม้แต่คนพิการที่แม้แต่คนที่ต้องการเงินสำหรับโรงเรียน อย่าให้พวกเขาเงิน หรือ ขนม หรือปากกา ไม่ใช่ใจดี ในความเป็นจริงมันเป็นหนึ่งในสิ่งที่อันตรายที่สุด เห็นแก่ตัวดี ความหมาย นักท่องเที่ยวสามารถทำ
นักเดินทางหลายคนทราบแล้วว่า เมื่อเราเอาเงิน ( หรือของขวัญที่สามารถขายต่อ เช่น ปากกา ) เราจัดการวงจรของความยากจน และให้เด็กมีแรงจูงใจที่แข็งแกร่ง ต้องออกจากโรงเรียนคุณอาจทราบแล้วว่า ให้ขนมเด็กในบางพื้นที่ของโลกจริงสาเหตุทุกข์มหาศาล เนื่องจากหลายชุมชนไม่มีทรัพยากรที่จะรักษาฟันผุ แต่เหตุผลที่จะไม่ให้เด็กไปเป็นขอทานมากลึกกว่านั้น
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- a lawnmower
- คุณเป็นอะไรรึป่าวฉันเพิ่งกลับจากกินข้าวเ
- ถึงคุณจะตอบฉัน ช้า แต่ฉันก็ชอบคุยกับคุณ
- Thunderstorms Impact Our LivesWhen a sto
- TITLE
- เราเรียกว่า Articles
- I make you eat come to thailand .
- But flick unexpectedly make food to give
- Stiff neck
- ไม่มีความสุข
- Thunderstorms Impact Our LivesWhen a sto
- คิดถึงเช่นกัน.คิดถึงกาแฟของคุณ
- ทำให้มีจิตใจสบายที่ได้เห็นวัดที่สวยงาม
- ฉันรู้ลึกดีใจที่เธอมาร่วมงานด้วย
- คุณเป็นอะไรรึป่าวฉันเพิ่งกลับจากกินข้าวเ
- คิดถึงเช่นกัน.คิดถึงกาแฟของคุณ
- 很想念你们很久没有见面了吗
- นักเรียนทำแบบฝึกหัดทบทวนคำศัพท์เกี่ยวกับ
- Yes!My apartment including fitness!Somet
- You give me a chance to meet you.
- Yes!My apartment including fitness!Somet
- เนื้อสัตว์บางประเภทที่เนื้อมีลักษณะค่อนข
- เมื่อถึงวันงาน
- My Dear One,I am more than happy in your
