The key analytical question is when

The key analytical question is when such a self-fulfilling panic can occur. In our view, the
main condition is a high level of short-term foreign liabilities relative to short-term foreign assets.
It is exactly in that situation that each creditor knows that it must flee a country ahead of other

creditors in the event of a withdrawal of foreign capital. Since the available short-term assets
can=t cover all of the short-term liabilities, each creditor knows that the last short-term creditors
to withdraw their funds will actually not be repaid on time (since the economy simply lacks the
liquid assets to pay off all creditors on short notice).
The evidence in favor of the panic interpretation in Asia is both indirect and direct. The
indirect evidence has two main parts. First, the crisis was unanticipated, suggesting that it can not
be easily explained by fundamentals. Almost no one who was closely watching Asia in the months
before the crisis, even those who were deeply familiar with Asia=s flaws, predicted an economic
meltdown. Second, even ex post, it is hard to find fundamental explanations commensurate with
the depth of the crisis. The problems that Asia=s critics now point to should have led to a growth
slowdown, or even a recession, not a deep contraction and implosion of both the banking and
corporate sectors.
The direct evidence has three main parts. First, the crisis hit only countries that were in a
vulnerable position, i.e. with high levels of short-term foreign debt relative to short-term foreign
assets. No emerging market with low levels of short-term debt relative to reserves was hit, even
those with high levels of corruption and weak banking systems. Second, the crisis hit several
countries with widely varying economic structures and fundamentals within a relatively short
period of time. Korea and Indonesia had relatively little in common at the time of the crisis,
except the levels of short-term debt and a common geographical region. Third, the crisis eased up
after about one year, even though several fundamental conditions (e.g., corporate and bank
financial health) were not significantly improved. The most striking example is Indonesia, where
the rupiah appreciated substantially between mid-July and the end of October, starting only weeks
after the chaos surrounding the resignation of Suharto. This can hardly be interpreted as a return
of investor confidence, since most investors are even more uncertain about Indonesia=s future in
the wake of Suharto=s downfall, and the ensuing political and social instability. The easing of the
crisis reflects, in our interpretation, the end of the short-term outflows of capital. As debts were
repaid, rescheduled, or defaulted upon, there was little foreign capital left to flee. As the net
capital outflows subsided, the intense pressure on the exchange rate ended, and the overshooting
caused by financial panic was reversed.
Exchange Rate Devaluation?
Some observers have attributed the recent crises to the devaluations of the Thai baht, the
Korean won, the Russian ruble, etc., and believe that there would have been no crises had these
countries simply maintained the pegged exchange rates. One variant holds that a currency board
arrangement, a la Argentina, would have saved these countries from the crisis. We believe that
this policy view is completely off the mark, and reflects the fallacy of post hoc, ergo propter hoc.
The sliver of truth in this view is that the deep recessions in Mexico (1995), Thailand
(1997), Korea (1997), and Russia (1998), indeed tended to follow closely after devaluations of
the exchange rate. On the other hand, Argentina (1995) and Hong Kong (1998) suffered severe
recessions despite their being on a currency board system. At the same time, there are many

countries that devalued their currencies without suffering a sharp crisis. Chile and India are two
recent examples among developing countries, and Australia, Canada, and New Zealand are
important examples among resource-rich developed countries that experienced terms of trade
declines in 1998. Thus, on the one hand, the currency board system did not save countries from
deep economic contraction, while on the other hand, many countries carried out devaluations or
allowed their currencies to depreciate without incurring financial panic.
What then explains the observed link between the timing of devaluations and the onset of
crisis? In our view, the devaluations have reflected two critical facts. First, in cases of Mexico,
Thailand, Korea, and Russia, they reflected the depletion of foreign exchange reserves. These
countries abandoned their currency pegs only when they had substantially run out of reserves.
Thus, as the devaluations occurred, these countries were in an exceedingly vulnerable financial
position, with very high levels of short-term debt in comparison with (depleted) foreign exchange
reserves. Second, the devaluations, though unavoidable once the reserves were deplected,
amounted to a broken promise. The Abroken promise@ therefore became a focal point for
financial panic.
In our perspective, it was the pegged exchange rates preceding the devaluation, rather
than the currency devaluations themselves, which should be considered the more important cause
of the crisis. When pegged rates become overvalued, the pegged rate system in effect forces
countries to deplete their foreign exchange reserves, in a vain defense of the currency peg. When
that ultimately happens, the countries are also forced to break their commitments on the exchange
rate, by devaluing the currency (or allowing it to depreciate). The combination of depleted
reserves plus the broken promises leaves the country very vulnerable to panic. With a floating
rate system, countries can maintain their foreign reserves and thereby maintain a defense against
financial panic. Foreign creditors see that the central bank keeps enough reserves to repay shortterm
debts, thereby eliminating the possibility of a self-fulfilling creditor panic. Also, governments
are not forced to break their word when international or domestic events for a change in market
exchange rates.
Some Policy Implications
First and foremost, the Asian crisis is a cautionary tale about rapid financial liberalization
in emerging markets. The Asian economies had gone far in creating a stable macroeconomic
environment and in liberalizing trade and investment regimes, at least for a wide range of tradable
manufactured goods. Most of their vulnerabilities in the mid-1990s arose as a result of rapid
financial liberalization undertaken in the late 1980s and early 1990s. Well-functioning financial
systems require a much stronger legal and regulatory infrastructure than do regimes for open
trade and foreign direct investment. In all of the more advanced industrialized economies,
financial transactions are heavily supervised and regulated to a much greater degree than trade
and investment transactions. Financial markets are far from being free and open, as is sometimes
supposed. The Asian economies simply had not developed sufficient capacity in managing a

market-based financial sector

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คำถามวิเคราะห์หลักคือเมื่อตกใจตอบสนองตนเองสามารถเกิดขึ้นได้ ในมุมมองของเรา การเงื่อนไขหลักคือ หนี้สินระยะสั้นต่างประเทศที่สัมพันธ์กับสินทรัพย์ระยะสั้นต่างประเทศในระดับสูงเป็นว่าในสถานการณ์ที่ว่า ลูกหนี้แต่ละรู้ว่า มันต้องหนีประเทศก่อนอื่นเจ้าหนี้ในกรณีถอนเงินทุนต่างประเทศ เนื่องจากสินทรัพย์ระยะสั้นมีสามารถ = t หนี้สินระยะสั้นทั้งหมด แต่ละเจ้าหนี้ทราบว่าเจ้าหนี้ระยะสั้นที่สุดการถอนเงินของพวกเขาจะจริงไม่ได้บางส่วนเวลา (เนื่องจากเศรษฐกิจเพียงขาดการสินทรัพย์สภาพคล่องชำระเงินเจ้าหนี้ทั้งหมดในระยะสั้นล่วงหน้า)หลักฐานที่สามารถตีความหวาดกลัวในเอเชียได้โดยตรง และทางอ้อม ที่หลักฐานทางอ้อมมีส่วนประกอบหลักสอง ครั้งแรก ในวิกฤติสภาวะ แนะนำว่า มันไม่สามารถได้ถูกอธิบาย โดยพื้นฐาน เกือบไม่มีใครได้ใกล้ชิดดูเอเชียในเดือนก่อนวิกฤต แม้ผู้ที่คุ้นเคยอย่างลึกซึ้งกับเอเชีย = s ข้อบกพร่อง ทำนายการเศรษฐกิจหลอมละลาย สอง แม้อดีตลง ก็ยากที่จะหาคำอธิบายพื้นฐานที่เพียงพอความลึกของวิกฤต ปัญหาที่เอเชีย = s วิจารณ์ตอนนี้จุดควรได้นำไปสู่การเจริญเติบโตชะลอ ตัว หรือแม้กระทั่งภาวะถดถอย ไม่หดตัวลึก และ implosion ทั้งการธนาคาร และภาคองค์กรหลักฐานโดยตรงมี 3 ส่วนหลัก ครั้งแรก วิกฤตตีเฉพาะประเทศที่อยู่ในการเปราะบางตำแหน่ง เช่นมีระดับสูงของหนี้ระยะสั้นต่างประเทศเทียบกับระยะสั้นต่างประเทศสินทรัพย์ ตลาดไม่เกิดระดับต่ำของหนี้ระยะสั้นเมื่อเทียบกับทุนสำรองถูกตี แม้แต่ผู้มีระดับสูงของความเสียหายและระบบการเงินที่อ่อนแอ สอง ตีวิกฤตหลายประเทศที่ มีแตกต่างกันอย่างกว้างขวางโครงสร้างทางเศรษฐกิจและพื้นฐานภายในค่อนข้างสั้นรอบระยะเวลา เกาหลีและอินโดนีเซียมีค่อนข้างน้อยที่เหมือนกันในขณะวิกฤตยกเว้นระดับหนี้ระยะสั้นและทั่วภูมิภาค ที่สาม บรรเทาวิกฤตค่าหลังจากประมาณหนึ่งปี แม้ว่าเงื่อนไขพื้นฐานหลายประการ (เช่น บริษัท และธนาคารสุขภาพทางการเงิน) มีการปรับปรุงที่ไม่มาก ตัวอย่างที่โดดเด่นที่สุดคือ อินโดนีเซีย ที่rupiah ที่นิยมมากระหว่างกลางเดือนกรกฎาคม และสิ้นสุดเดือนตุลาคม เริ่มต้นสัปดาห์เท่านั้นหลังจากความวุ่นวายรอบการลาออกของซู นี้สามารถแทบจะตีความเป็นการส่งคืนความเชื่อมั่นของนักลงทุน เนื่องจากนักลงทุนส่วนใหญ่ไม่แน่ใจยิ่งอินโดนีเซีย = s อนาคตปลุกของซู =หายนะ s และขาดเสถียรภาพการเมือง และสังคมเพราะการ ผ่อนคลายของการวิกฤตสะท้อน ในการตีความของเรา จุดสิ้นสุดของกระแสระยะสั้นของทุน เป็นหนี้ได้แสดงว่าไม่มีเงินทุนต่างชาติน้อยซ้ายหนีบางส่วน จัดกำหนดการใหม่ หรือค่าเริ่มต้นเมื่อ เป็นสุทธิกระแสทุน subsided ความดันอัตราแลกเปลี่ยนที่สิ้นสุด และ overshooting ที่รุนแรงเกิดจากการตื่นตระหนกทางการเงินกลับรายการอัตราแลกเปลี่ยน Devaluationผู้สังเกตการณ์บางอย่างได้บันทึกล่าสุด devaluations บาทไทย การเกาหลี ชนะ รัสเซียเบิลเบลารุส ฯลฯ และเชื่อว่า จะมีวิกฤตไม่ได้เหล่านี้ประเทศเพียงรักษาอัตราแลกเปลี่ยน pegged มีตัวแปรหนึ่งที่กระดานสกุลการจัดการ ตามอาร์เจนตินา จะได้บันทึกประเทศเหล่านี้จากวิกฤต เราเชื่อว่ามุมมองนโยบายนี้จะสมบูรณ์ปิดหมาย และสะท้อนให้เห็นถึงการเข้าใจผิดของ post hoc, ergo propter ฮอคSliver จริงในมุมมองนี้ว่า recessions ลึกในเม็กซิโก (1995), ประเทศไทย(1997), เกาหลี (1997), และรัสเซีย (1998), จริงมีแนวโน้มที่จะ ปฏิบัติตามอย่างใกล้ชิดหลังจาก devaluations ของอัตราแลกเปลี่ยน บนมืออื่น ๆ Hong Kong (1998) และอาร์ (1995) รับความเดือดร้อนรุนแรงrecessions อยู่ในสกุลเงินกระดานระบบ ในเวลาเดียวกัน มีหลายประเทศที่ devalued สกุลของพวกเขาโดยไม่ทุกข์ทรมานวิกฤตคม ชิลีและอินเดียตัวอย่างล่าสุดที่ ประเทศกำลังพัฒนา และออสเตรเลีย แคนาดา และนิวซีแลนด์ตัวอย่างที่สำคัญแหล่งทรัพยากรประเทศพัฒนาแล้วที่มีเงื่อนไขทางการค้าลดอัตราในปี 1998 ดังนั้น คง ระบบกระดานสกุลเงินไม่ได้บันทึกประเทศจากลึกเศรษฐกิจหดตัว ในขณะที่ในทางกลับกัน หลายประเทศดำเนินการ devaluations หรือสกุลเงินการคิดค่าเสื่อมราคาดังกล่าวตื่นตระหนกทางการเงินได้อะไรแล้วอธิบายเชื่อมโยงสังเกตระหว่างช่วงเวลาของ devaluations และของวิกฤตหรือไม่ ในมุมมองของเรา devaluations ที่ได้สะท้อนข้อเท็จจริงสำคัญสอง ในกรณีของเม็กซิโก ครั้งแรกไทย เกาหลี และรัสเซีย พวกเขาสะท้อนการลดลงของของแลกสำรอง เหล่านี้ประเทศแข่งขันครูสกุลเงินของพวกเขาเมื่อพวกเขามีมากแบตเตอรี่สำรองดังนั้น เป็น devaluations ที่เกิดขึ้น ประเทศเหล่านี้อยู่ในความเสี่ยงไปการเงินตำแหน่ง ระดับสูงของหนี้ระยะสั้นเมื่อเปรียบเทียบกับอัตราแลกเปลี่ยนเงินตรา (พิก)สำรอง 2, devaluations หลีกเลี่ยงไม่ได้แต่เมื่อสำรอง deplectedมีคำแตก สัญญา Abroken @จึงกลาย เป็นจุดโฟกัสตื่นตระหนกทางการเงินในมุมมองของเรา เป็นอัตราแลกเปลี่ยนที่ pegged ก่อนหน้า devaluation ค่อนข้างกว่า devaluations สกุลเงินตัวเอง ซึ่งควรพิจารณาสาเหตุสำคัญวิกฤต เมื่อกลายเป็น overvalued pegged ราคา ระบบอัตรา pegged มีผลบังคับประเทศเพื่อทำการแลกเปลี่ยนเงินตราสำรอง ในป้องกัน vain ของตรึงสกุลเงิน เมื่อที่สุดเกิด ประเทศที่ยังบังคับให้หยุดภาระผูกพันของพวกเขาในการแลกเปลี่ยนอัตรา devaluing สกุลเงิน (หรือให้มันคิดค่าเสื่อมราคา) การรวมกันของหมดสำรองบวกสัญญาหักใบประเทศอ่อนแอมากต้องตกใจ มีการลอยตัวอัตราระบบ ประเทศสามารถรักษาทุนสำรองของต่างประเทศ และจึงรักษาการป้องกันตื่นตระหนกทางการเงิน เจ้าหนี้ต่างประเทศเห็นว่า ธนาคารกลางจะพอจองชำระ shorttermหนี้ จึงช่วยกำจัดของตกใจลูกหนี้ตอบสนองตนเอง รัฐบาลยังไม่ได้ถูกบังคับให้ตัดคำของพวกเขาเมื่อในประเทศ หรือต่างประเทศเหตุการณ์สำหรับการเปลี่ยนแปลงในตลาดอัตราแลกเปลี่ยนผลกระทบนโยบายบางอย่างแรก และ สำคัญ วิกฤตเอเชียเป็นเรื่อง cautionary เกี่ยวกับการเปิดเสรีทางการเงินอย่างรวดเร็วในตลาดเกิดใหม่ เศรษฐกิจเอเชียเดินทางไกลในการสร้างคอกการเศรษฐกิจมหภาคสภาพแวดล้อมและ ใน liberalizing ระบอบการค้าและการลงทุน น้อยสำหรับหลากหลายของ tradableผลิตสินค้า ส่วนใหญ่จุดอ่อนของพวกเขาในช่วงกลางเกิดผลอย่างรวดเร็วเปิดเสรีทางการเงินที่ดำเนินการในปลายทศวรรษ 1980 และช่วงต้นทศวรรษ 1990 ห้องทำงานทางการเงินระบบต้องการแกร่งด้านกฎหมาย และกำกับดูแลโครงสร้างพื้นฐานกว่าระบอบเปิดทำค้าและการลงทุนโดยตรงต่างประเทศ ในเพิ่มเติมขั้นสูงเศรษฐกิจอุตสาหกรรมการเงิน และธุรกรรมหนักแบบมีผู้สอนควบคุมมากมากกว่าระดับกว่าค้าและธุรกรรมการลงทุน ตลาดการเงินที่พักฟรี และ เปิด เป็นบางครั้งควร เศรษฐกิจเอเชียก็ได้พัฒนากำลังการผลิตเพียงพอในการจัดการการการตลาดภาคการเงิน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

คำถามที่สำคัญคือการวิเคราะห์ดังกล่าวเมื่อความหวาดกลัวตัวเองตอบสนองสามารถเกิดขึ้นได้ ในมุมมองของเราเงื่อนไขหลักคือระดับสูงของหนี้สินต่างประเทศระยะสั้นเมื่อเทียบกับระยะสั้นสินทรัพย์ต่างประเทศ. มันเป็นสิ่งอยู่ในสถานการณ์ที่แต่ละเจ้าหนี้รู้ว่ามันจะต้องหนีไปประเทศไปข้างหน้าของอื่น ๆ ที่เจ้าหนี้ในกรณีที่การถอนตัวของเงินทุนต่างประเทศ เนื่องจากสินทรัพย์ระยะสั้นที่มีอยู่สามารถ t = ครอบคลุมทั้งหมดของหนี้สินระยะสั้นเจ้าหนี้แต่ละรู้ว่าเจ้าหนี้ระยะสั้นที่ผ่านมาที่จะถอนตัวเงินของพวกเขาจริงจะไม่ได้รับการชำระคืนในเวลา(ตั้งแต่เศรษฐกิจเพียงแค่ขาดสินทรัพย์สภาพคล่อง จ่ายออกเจ้าหนี้ทุกรายที่แจ้งให้ทราบสั้น). หลักฐานในความโปรดปรานของการตีความความตื่นตระหนกในเอเชียมีทั้งทางอ้อมและทางตรง หลักฐานทางอ้อมมีสองส่วนหลัก ครั้งแรกที่วิกฤตที่ไม่คาดคิดก็บอกว่ามันไม่สามารถอธิบายได้อย่างง่ายดายโดยปัจจัยพื้นฐาน เกือบจะไม่มีใครที่ได้รับการเฝ้าดูอย่างใกล้ชิดเอเชียในช่วงหลายเดือนก่อนที่จะเกิดวิกฤตแม้ผู้ที่มีความลึกคุ้นเคยกับข้อบกพร่องเอเชีย = s คาดการณ์ทางเศรษฐกิจล่มสลาย ประการที่สองแม้จะโพสต์อดีตมันเป็นเรื่องยากที่จะหาคำอธิบายพื้นฐานกับความลึกของวิกฤต ปัญหาที่นักวิจารณ์เอเชีย = s ในขณะนี้ชี้ไปที่ควรจะได้นำไปสู่การเจริญเติบโตที่ชะลอตัวลงหรือแม้กระทั่งภาวะเศรษฐกิจถดถอยไม่หดลึกและการระเบิดของทั้งสองธนาคารและภาคธุรกิจ. หลักฐานโดยตรงมีสามส่วนหลัก ครั้งแรกวิกฤตตีประเทศเดียวที่อยู่ในตำแหน่งที่เปราะบางเช่นมีระดับสูงของประเทศระยะสั้นหนี้ต่างประเทศเมื่อเทียบกับระยะสั้นต่างประเทศสินทรัพย์ ไม่มีตลาดเกิดใหม่ที่มีระดับต่ำของหนี้ระยะสั้นเมื่อเทียบกับเงินสำรองถูกตีแม้ผู้ที่มีระดับสูงของการทุจริตและระบบการธนาคารที่อ่อนแอ ประการที่สองวิกฤตตีหลายประเทศที่มีโครงสร้างทางเศรษฐกิจที่แตกต่างกันอย่างกว้างขวางและปัจจัยพื้นฐานภายในที่ค่อนข้างสั้นระยะเวลา เกาหลีและอินโดนีเซียมีค่อนข้างน้อยในการร่วมกันในช่วงเวลาของวิกฤตยกเว้นระดับของหนี้ระยะสั้นและพื้นที่ทางภูมิศาสตร์ที่พบบ่อย ประการที่สามวิกฤตปลดเปลื้องขึ้นหลังจากนั้นประมาณหนึ่งปีแม้ว่าเงื่อนไขพื้นฐานหลาย(เช่นองค์กรและธนาคารสุขภาพทางการเงิน) ที่ไม่ได้มีความหมายดี ตัวอย่างที่โดดเด่นที่สุดคืออินโดนีเซียที่รูเปียห์แข็งค่าขึ้นอย่างมีนัยสำคัญระหว่างกลางเดือนกรกฎาคมและปลายเดือนตุลาคมที่เริ่มต้นเพียงไม่กี่สัปดาห์หลังจากความวุ่นวายรอบการลาออกของซูฮาร์โตที่ นี้แทบจะไม่สามารถตีความได้ว่าผลตอบแทนของการเชื่อมั่นนักลงทุนเนื่องจากนักลงทุนส่วนใหญ่จะได้มีความไม่แน่นอนเกี่ยวกับอินโดนีเซีย = อนาคตในการปลุกของการล่มสลายของซูฮาร์โต= และต่อมาความไม่แน่นอนทางการเมืองและสังคม การผ่อนคลายของวิกฤตสะท้อนให้เห็นถึงการตีความของเราในตอนท้ายของการไหลออกระยะสั้นของเงินทุน ในฐานะที่เป็นหนี้ที่ได้รับการชำระคืนนัดหรือผิดนัดเมื่อมีเงินทุนต่างประเทศที่เหลือเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่จะหลบหนี ในฐานะที่เป็นสุทธิเงินทุนไหลออกลดลงที่ความกดดันจากอัตราแลกเปลี่ยนที่สิ้นสุดและ overshooting ที่เกิดจากความตื่นตระหนกทางการเงินได้กลับ. อัตราแลกเปลี่ยนลดค่าเงิน? ผู้สังเกตการณ์บางคนได้มาประกอบวิกฤตที่ผ่านมาไปยัง devaluations ของค่าเงินบาทที่เกาหลีได้รับรางวัลที่รูเบิลรัสเซีย ฯลฯ และเชื่อว่ามีจะได้รับการวิกฤตการณ์เหล่านี้ไม่ได้ประเทศก็ยังคงตรึงอัตราแลกเปลี่ยน ตัวแปรหนึ่งที่ถือได้ว่าคณะกรรมการสกุลเงินจัดลาอาร์เจนตินาจะมีการบันทึกประเทศเหล่านี้จากวิกฤต เราเชื่อว่ามุมมองที่นโยบายนี้จะสมบูรณ์ปิดเครื่องหมายและสะท้อนให้เห็นถึงความล้มเหลวของโพสต์เฉพาะกิจการเฉพาะกิจดังนั้นอป. เศษไม้ของความจริงในมุมมองนี้เป็นที่ถดถอยลึกในเม็กซิโก (1995), ประเทศไทย(1997), เกาหลี (1997 ) และรัสเซีย (1998) แน่นอนมีแนวโน้มที่จะทำตามอย่างใกล้ชิดหลังจากที่ devaluations ของอัตราแลกเปลี่ยน ในทางตรงกันข้าม, อาร์เจนตินา (1995) และฮ่องกง (1998) ได้รับความเดือดร้อนอย่างรุนแรงถดถอยแม้จะมีความเป็นอยู่ของพวกเขาในระบบคณะกรรมการสกุลเงิน ในขณะเดียวกันมีหลายประเทศที่สกุลเงินคุณค่าของพวกเขาโดยไม่ต้องทุกข์ทรมานวิกฤตที่คมชัด ชิลีและอินเดียเป็นสองตัวอย่างล่าสุดในหมู่ประเทศกำลังพัฒนาและประเทศออสเตรเลียแคนาดาและนิวซีแลนด์เป็นตัวอย่างที่สำคัญในกลุ่มประเทศที่พัฒนาแล้วที่อุดมไปด้วยทรัพยากรที่มีประสบการณ์ด้านการค้าที่ลดลงในปี1998 ดังนั้นในมือข้างหนึ่งของระบบสกุลเงินที่คณะกรรมการไม่ได้ บันทึกประเทศจากการหดตัวทางเศรษฐกิจลึกในขณะที่ในมืออื่นๆ ที่หลายประเทศดำเนินการ devaluations หรือได้รับอนุญาตให้สกุลเงินของพวกเขาเพื่อลดความหวาดกลัวโดยไม่มีผลทางการเงิน. แล้วอะไรจะอธิบายถึงการเชื่อมโยงสังเกตระหว่างระยะเวลาของการ devaluations และการโจมตีของวิกฤต? ในมุมมองของเรา devaluations ได้สะท้อนให้เห็นถึงข้อเท็จจริงที่สำคัญสอง ครั้งแรกในกรณีของประเทศเม็กซิโก, ไทย, เกาหลีและรัสเซียพวกเขาสะท้อนให้เห็นถึงการลดลงของทุนสำรองเงินตราต่างประเทศ เหล่านี้ประเทศที่ถูกทิ้งร้างสกุลเงินของพวกเขาหมุดเฉพาะเมื่อพวกเขาได้อย่างมากวิ่งออกมาจากเงินสำรอง. ดังนั้นจึงเป็น devaluations เกิดขึ้นในประเทศเหล่านี้ได้ในทางการเงินที่เปราะบางเหลือเกินตำแหน่งที่มีระดับที่สูงมากของหนี้ระยะสั้นในการเปรียบเทียบกับ(หมด) แลกเปลี่ยนเงินตราต่างประเทศสำรอง ประการที่สอง devaluations แต่หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ครั้งหนึ่งเคยได้รับการสำรอง deplected, มีจำนวนสัญญาที่แตกสลาย สัญญา @ Abroken จึงกลายเป็นจุดโฟกัสสำหรับความตื่นตระหนกทางการเงิน. ในมุมมองของเรามันเป็นตรึงอัตราแลกเปลี่ยนก่อนการลดค่าเงินค่อนข้างกว่าสกุลเงิน devaluations ตัวเองซึ่งควรได้รับการพิจารณาสาเหตุสำคัญมากขึ้นของวิกฤต เมื่ออัตราการตรึงกลายเป็น overvalued ระบบอัตราการตรึงกองกำลังในผลประเทศที่จะหมดสิ้นลงทุนสำรองเงินตราต่างประเทศของพวกเขาในการป้องกันที่ไร้สาระของการตรึงสกุลเงิน เมื่อว่าในท้ายที่สุดที่เกิดขึ้นในประเทศที่ยังถูกบังคับให้ทำลายความมุ่งมั่นของพวกเขาในการแลกเปลี่ยนอัตราโดยdevaluing สกุลเงิน (หรือปล่อยให้มันลดลง) การรวมกันของหมดสำรองบวกสัญญาหักออกจากประเทศที่มีความเสี่ยงมากที่จะตื่นตระหนก ด้วยลอยระบบอัตราประเทศสามารถรักษาทุนสำรองเงินตราต่างประเทศของพวกเขาและจะช่วยรักษาป้องกันกับความตื่นตระหนกทางการเงิน เจ้าหนี้ต่างประเทศเห็นว่าธนาคารกลางช่วยให้สำรองเพียงพอที่จะชำระหนี้ระยะสั้นหนี้จึงช่วยลดความเป็นไปได้ของความหวาดกลัวเจ้าหนี้ตนเองตอบสนองความ นอกจากนี้รัฐบาลจะไม่บังคับให้ทำลายคำของพวกเขาเมื่อเหตุการณ์ระหว่างประเทศหรือในประเทศสำหรับการเปลี่ยนแปลงในตลาดอัตราแลกเปลี่ยน. บางนโยบายผลกระทบแรกและสำคัญที่สุดวิกฤตเอเชียเป็นเรื่องเตือนเกี่ยวกับการเปิดเสรีทางการเงินอย่างรวดเร็วในตลาดเกิดใหม่ เศรษฐกิจเอเชียไปไกลในการสร้างความมั่นคงทางเศรษฐกิจมหภาคและสิ่งแวดล้อมในการเปิดเสรีการค้าและการลงทุนที่แฝงเร้นอย่างน้อยสำหรับความหลากหลายของการซื้อขายสินค้าที่ผลิต ส่วนใหญ่ของช่องโหว่ของพวกเขาในช่วงกลางปี ​​1990 ที่เกิดขึ้นเป็นผลมาจากอย่างรวดเร็วเปิดเสรีทางการเงินดำเนินการในช่วงปลายทศวรรษ1980 และต้นปี 1990 ดีทำงานทางการเงินระบบโครงสร้างพื้นฐานที่จำเป็นต้องมีกฎหมายและกฎระเบียบเข้มแข็งมากขึ้นกว่าที่แฝงเร้นในการเปิดการค้าและการลงทุนโดยตรงจากต่างประเทศ ในทุกประเทศอุตสาหกรรมที่สูงขึ้นการทำธุรกรรมทางการเงินอย่างหนักภายใต้การดูแลและควบคุมในระดับที่มากขึ้นกว่าการค้าและการทำธุรกรรมการลงทุน ตลาดการเงินที่อยู่ห่างไกลจากการเป็นอิสระและเปิดเป็นบางครั้งควร เศรษฐกิจเอเชียก็ไม่ได้รับการพัฒนาความจุที่เพียงพอในการจัดการการตลาดที่ใช้ภาคการเงิน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คำถามเชิงวิเคราะห์ที่สำคัญคือเมื่อเช่นตนเอง เติมเต็มความตื่นตระหนกสามารถเกิดขึ้นได้ ในมุมมองของเรา
เงื่อนไขหลักคือระดับของหนี้สินต่างประเทศระยะสั้นเมื่อเทียบกับหนี้ต่างประเทศระยะสั้น
เป็น ในสถานการณ์ที่ รู้ ว่า ต้องหนีเจ้าหนี้แต่ละประเทศก่อนๆ

เจ้าหนี้ในกรณีที่การถอนทุนต่างประเทศ . เนื่องจากมีระยะสั้นสินทรัพย์
สามารถ = ไม่ครอบคลุมทั้งหมดของหนี้สินระยะสั้นแต่ละเจ้าหนี้รู้ว่าเจ้าหนี้ระยะสั้นสุดท้าย
จะถอนเงินได้จริงจะไม่ตอบแทนในเวลา ( เนื่องจากเศรษฐกิจเพียงขาด
สินทรัพย์สภาพคล่องจ่ายปิดหนี้ทั้งหมด ในช่วงเวลาสั้นๆ )
หลักฐานความตื่นตระหนก การตีความในเอเชียทั้งทางอ้อม และโดยตรง
หลักฐานทางอ้อม มีสองส่วนหลัก ครั้งแรกวิกฤตยังไม่คาดคิด , บอกว่ามันไม่สามารถ
อธิบายได้อย่างง่ายดายโดยพื้นฐาน แทบจะไม่มีใครที่ถูกเฝ้าดูอย่างใกล้ชิดเอเชียในเดือน
ก่อนวิกฤติ แม้แต่ผู้ที่ถูกดูดคุ้นเคยกับเอเชีย = s ตําหนิ คาดการณ์ภาวะเศรษฐกิจ
หลอมละลาย ประการที่สอง แม้โพสต์อดีต มันก็ยากที่จะหาคำอธิบายที่เหมาะสมกับพื้นฐาน
ความลึกของวิกฤตปัญหาที่เอเชีย = s วิจารณ์ตอนนี้ ชี้ควรนำไปสู่การเจริญเติบโต
ชะลอตัวหรือตกต่ำ ไม่หดตัวลึกและระเบิดของทั้งธนาคารและ

ภาคองค์กร หลักฐานโดยตรงมี 3 ส่วนหลัก ก่อนเกิดวิกฤตเพียงประเทศที่อ่อนแอใน
ตำแหน่ง เช่น กับระดับสูงของหนี้ต่างประเทศระยะสั้นเมื่อเทียบกับสินทรัพย์ต่างประเทศ
ระยะสั้นไม่มีตลาดเกิดใหม่ที่มีระดับต่ำของตราสารหนี้ระยะสั้นเมื่อเทียบกับสำรองถูกตีแม้แต่
ผู้ที่มีระดับสูงของการทุจริตและระบบธนาคารอ่อนแอ วินาทีวิกฤตตีหลาย
ประเทศแตกต่างกันอย่างกว้างขวางและโครงสร้างเศรษฐกิจพื้นฐาน
ภายในระยะเวลาอันสั้นของเวลา เกาหลีและอินโดนีเซีย มีค่อนข้างน้อยเหมือนกัน ในช่วงเวลาของวิกฤต
นอกจากระดับของหนี้สินระยะสั้นและทั่วไปทางภูมิศาสตร์ภูมิภาค สามวิกฤติเลิก
หลังจากที่ประมาณหนึ่งปี ถึงแม้ว่าเงื่อนไขพื้นฐานหลาย ๆ ( เช่น บริษัท และธนาคาร
สุขภาพทางการเงิน ) ไม่ได้ดีขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ ตัวอย่างที่โดดเด่นที่สุด คือ อินโดนีเซีย ที่
รูเปียห์ชื่นชมอย่างมากระหว่างกลางเดือนกรกฎาคมและสิ้นสุดเดือนตุลาคม เริ่มสัปดาห์
หลังจากความวุ่นวายรอบข้างการลาออกของซูฮาร์โต้ . นี้จะถูกตีความว่าเป็นการกลับมา
ของความเชื่อมั่นของนักลงทุน เนื่องจากนักลงทุนส่วนใหญ่จะยิ่งความไม่แน่นอนเกี่ยวกับอนาคตของอินโดนีเซีย =
= ในปลุกของซูฮาร์โตของความหายนะ และความสัมพันธ์ทางสังคมและการเมืองที่ไร้ บรรเทา
วิกฤตสะท้อนในการตีความของเรา ปลายไหลเข้าระยะสั้นของเงินทุน เป็นหนี้อยู่