เรื่องน่าอับอายที่สุดในชีวิตที่ฉันไ

เรื่องน่าอับอายที่สุดในชีวิตที่ฉันไม่มีวันลืมมีอยู่หนึ่งเรื่อง เมื่อตอนที่ฉันอายุ 15 ปี ตอนนั้นฉันเรียนอยู่มัธยมศึกษาปีที่ 3 ฉันได้ทะเลาะกับเพื่อนผู้ชายในห้องเรียน ซึ่งเพื่อนคนนั้นชอบแกล้งฉันตีฉัน เขาจับฉันผูกติดกับเสาหน้าห้องน้ำชายในโรงเรียน กว่าฉันจะออกมาได้ก็นาน สักพักเสียงบอกเปลี่ยนเวลาเรียนให้เรียนคาบต่อไปก็ดังขึ่น ฉันต้องไปเรียนวิชากีฬา สายตาของฉันได้หันไปมองเห็นผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเหมือนเพื่อนผู้ชายที่แกล้งฉันมาก ฉันก็เลยวิ่งเข้าไปเตะที่เอวอย่างแรงพอผุ้ชายคนนั้นหันมาแค่นั้นหละ ไม่ใช่เพื่อนฉันเลยแต่กับเป็นรุ่นพี่ ฉันอับอายมากและได้ขอโทษพี่คนนั้นไปแล้ว และเรื่องที่เกิดขึ่นนี้ฉันคงจำไปอีกนานแสนนาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เรื่องน่าอับอายที่สุดในชีวิตที่ฉันไม่มีวันลืมมีอยู่หนึ่งเรื่องเมื่อตอนที่ฉันอายุ 15 ปีตอนนั้นฉันเรียนอยู่มัธยมศึกษาปีที่ 3 ฉันได้ทะเลาะกับเพื่อนผู้ชายในห้องเรียนซึ่งเพื่อนคนนั้นชอบแกล้งฉันตีฉัน กว่าฉันจะออกมาได้ก็นานสักพักเสียงบอกเปลี่ยนเวลาเรียนให้เรียนคาบต่อไปก็ดังขึ่นฉันต้องไปเรียนวิชากีฬาสายตาของฉันได้หันไปมองเห็นผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเหมือนเพื่อนผู้ชายที่แกล้งฉันมาก ไม่ใช่เพื่อนฉันเลยแต่กับเป็นรุ่นพี่ฉันอับอายมากและได้ขอโทษพี่คนนั้นไปแล้วและเรื่องที่เกิดขึ่นนี้ฉันคงจำไปอีกนานแสนนาน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อตอนที่ฉันอายุ 15 ปี 3 ซึ่งเพื่อนคนนั้นชอบแกล้งฉันตีฉัน กว่าฉันจะออกมาได้ก็นาน ฉันต้องไปเรียนวิชากีฬา

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เรื่องน่าอับอายที่สุดในชีวิตที่ฉันไม่มีวันลืมมีอยู่หนึ่งเรื่องเมื่อตอนที่ฉันอายุ 15 ตอนนั้นฉันเรียนอยู่มัธยมศึกษาปีที่ 3 ฉันได้ทะเลาะกับเพื่อนผู้ชายในห้องเรียนซึ่งเพื่อนคนนั้นชอบแกล้งฉันตีฉัน .กว่าฉันจะออกมาได้ก็นานสักพักเสียงบอกเปลี่ยนเวลาเรียนให้เรียนคาบต่อไปก็ดังขึ่นฉันต้องไปเรียนวิชากีฬาสายตาของฉันได้หันไปมองเห็นผู้ชายคนหนึ่งซึ่งเหมือนเพื่อนผู้ชายที่แกล้งฉันมากไม่ใช่เพื่อนฉันเลยแต่กับเป็นรุ่นพี่ฉันอับอายมากและได้ขอโทษพี่คนนั้นไปแล้วและเรื่องที่เกิดขึ่นนี้ฉันคงจำไปอีกนานแสนนาน