- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
monday started bizarre. At the bus
monday started bizarre. At the bus stop, the sun rose like a diseased orange, dark and ruddy at the bottom and a sick yellow at the top. “It’s the fires in California,” said someone as we shivered in the October cold, but it looked like an omen to me. I shouldn’t have worn a skirt.
The bus arrived late. A little girl who’d missed her ride to the elementary school sat in my seat. I asked her to move. She said, “Who do you think you are?” I had to sit on the other side and watch houses slide by I’d never watched before. At the high school, scraps of paper and an empty milk carton littered the hallway by my locker. The janitors must have taken the weekend off. My locker combination didn’t work the first three times, and then it did. In the meantime, kids walked back and forth behind me, headed to their rooms. I didn’t catch what anyone said, and what I did hear sounded foreign.
My stomach hurt.
And to top it off, Ms Benda didn’t show up for English. A stranger stood at the door, wearing a substitute teacher badge, checking off names as we entered the room. There was a line. He looked up when I stepped behind Carmen Tripp, and then did a double take, before looking away. He didn’t meet my eyes when he asked, “Do you know who you are?”
I said, “Olivia Langdon.”
“Of course.” He studied the clipboard and made a mark.
He wrote his name on the board before the bell, Mr. Herbert. Thirtyish. Bad complexion. Black tie. Shirt untucked in back. One gray sock and one blue one peeking out from pants an inch too short. He carefully put his briefcase on the desk, patted it twice, like it was a pet dog, then stepped behind the podium. The school district scrapes the bottom of the barrel for subs. Latasha texted me before the bell rang. “wrdo.” I sent back, “no kdng.”
To open class, he said, “You’re all dead.” He glanced at his briefcase. “But two of you will be famous. Hey, nonny, nonny.”
This is going to be interesting, I thought. Ms Benda had spent the last week discussing symbolism in Steinbeck’s The Pearl, a book that had taken me all of a half hour to finish. Her idea of an entertaining class was to move onto a grammar lesson after fifteen minutes of spirited defense of Steinbeck’s contribution to American literature. The week before she’d done the same routine, except the author was Sherwood Anderson. She practically collapsed with joy while reading “I’m a Fool” out loud.
Mr. Herbert said, “In the future, I mean, you’re dead. A hundred years from now, high school students will be reading the classics, maybe some of the same books you are studying today, but you will be long gone, so how are you going to spend your days now?”
Latasha, sitting near the front, said, “Doing college applications.” A couple of kids laughed.
“Thank you, Latasha.” He didn’t consult the seating chart, but stared at her intensely. I wondered if he’d memorized everyone’s name at the door. My phone buzzed. Latasha texted, “& drnkng beer.”
“Of course, maybe they will be reading what one of you has written. Mark Twain was your age once, you know, and so was Sylvia Plath and Ernest Hemingway. I wonder if they knew they would be literary legends when they were seventeen. If they could feel it.” He paced slowly from the podium to the desk, looking out at us. “I wonder what the rest of the class would think if they had known they were in the presence of greatness.”
Latasha texted, “17 yr old Hmngwy on a date—yum.”
I sent back, “perv.”
Tyler what’s-his-name, from the golf team, raised his hand, and then said before Mr. Herbert could call on him, “We’re studying The Pearl. Are we going to have a quiz on yesterday’s reading?”
Somebody groaned. Depend on Tyler to bring up the quiz. I texted to Latasha, “a-hole.”
She snickered. Like me, she palmed her phone in her lap, out of sight. She typed with her thumb without looking. Beneath the desks where the teacher couldn’t see, a whole other conversation was taking place. I’ll bet half the kids were texting at any time. I once had an argument with my boyfriend, broke up with him, made up and broke up again before the end of a lesson on Emily Dickinson’s “Twas Just This Time, Last Year, When I Died.”
Mr. Herbert touched a pile of papers on Ms Benda’s desk. Undoubtedly the quizzes. “Nobody reads Steinbeck anymore.” He looked mournful. When I think back on the incident, this is where I started creeping out. I thought for a moment he was going to cry in that way a street person will just start crying for no reason, or have an argument with himself.
“What do you mean?” said Tyler. “We started on Monday. It was The Pearl or The Red Pony. We got to vote.”
Mr. Herbert gathered himself and shrugged. “Literary reputations wax and wane. How many of you read Rudyard Kipling now?”
Nobody raised their hand. I looked around. The class was sitting up, watching Herbert warily. They caught the same vibe I did.
He moved up and down the rows, then stopped at my desk. “How about you, Olivia? Have you read ‘The Man Who Would be King’? How about The Story of the Gadsbys?”
“You mean The Great Gatsby?”
He leaned too close too me, and his hands were on my desk. The little hairs on his knuckles caught the light. Definite boundary issues. Hospital breath. “No, that was Fitzgerald, another fading star.”
I wanted to bolt.
Somebody whispered to someone else on the other side of the room. Their heads bent together in my peripheral vision, but I couldn’t look away. Mr. Herbert’s face moved a half foot from my own. “Even you might be famous in the future.” His shoulders scrunched up, and his tongue clicked against the back of his teeth twice. Then he straightened. My heart pounded in relief as he moved away.
“Wouldn’t that be something, to teach in the class where a young William Shakespeare listened to your words, where you could observe the child on his way to becoming . . . a shaper of culture?”
Latasha texted, “bghs ntfk,” which translated as “bughouse nutfuck.”
What Latasha said out loud was, “If I had a time machine, I wouldn’t want to teach Sylvia Plath. I’d go back and kill Hitler when he was in high school.”
Mr. Herbert jumped like he’d been shocked. “Interesting example, Latasha. Almost prescient. But how would you know him? Hitler, I mean. When he was seventeen, he wanted to be an artist.”
He sidled to the front of the class. I’d never actually seen anyone “sidle” before. Peculiar looking.
The class watched, all of them. Something wasn’t right with his voice; it quivered, and when he reached the desk and actually stroked his briefcase, I could almost hear the goosebumps rising on the other kids’ skin.
Latasha seemed unperturbed, but that’s the way she has always been, utterly confident. She called it detachment. She’d told me once that you had to be able to step back from what was going on or you couldn’t judge it. When she burned her leg so badly on a motorcycle exhaust pipe last summer (who hops on a motorcyle with a guy she just met while wearing a short skirt anyway?), she said that she smelled the burning skin before she felt it, and it was like it was happening to someone else.
“I’d have a picture of him, of course. Even Hitler didn’t know he was Hitler at seventeen.”
“Yes.” Mr. Herbert laughed, and by then everyone had to have been convinced he was not right. “Hitler didn’t know. Mark Twain didn’t know. Twain thought he would be a riverboat captain.”
He toyed with his briefcase’s latch. Suddenly, I pictured a gun in it, or a bomb.
“Now here’s an interesting thought.” His finger popped the latch, then he pressed it closed with a click. “What if Adolf Hitler and Sylvia Plath were in the same high school class? Wouldn’t that be an incredible coincidence? Don’t you think a historian would love to see their interactions, if he could?” The latch popped open again. He snapped it shut.
Mark Tripp
The bus arrived late. A little girl who’d missed her ride to the elementary school sat in my seat. I asked her to move. She said, “Who do you think you are?” I had to sit on the other side and watch houses slide by I’d never watched before. At the high school, scraps of paper and an empty milk carton littered the hallway by my locker. The janitors must have taken the weekend off. My locker combination didn’t work the first three times, and then it did. In the meantime, kids walked back and forth behind me, headed to their rooms. I didn’t catch what anyone said, and what I did hear sounded foreign.
My stomach hurt.
And to top it off, Ms Benda didn’t show up for English. A stranger stood at the door, wearing a substitute teacher badge, checking off names as we entered the room. There was a line. He looked up when I stepped behind Carmen Tripp, and then did a double take, before looking away. He didn’t meet my eyes when he asked, “Do you know who you are?”
I said, “Olivia Langdon.”
“Of course.” He studied the clipboard and made a mark.
He wrote his name on the board before the bell, Mr. Herbert. Thirtyish. Bad complexion. Black tie. Shirt untucked in back. One gray sock and one blue one peeking out from pants an inch too short. He carefully put his briefcase on the desk, patted it twice, like it was a pet dog, then stepped behind the podium. The school district scrapes the bottom of the barrel for subs. Latasha texted me before the bell rang. “wrdo.” I sent back, “no kdng.”
To open class, he said, “You’re all dead.” He glanced at his briefcase. “But two of you will be famous. Hey, nonny, nonny.”
This is going to be interesting, I thought. Ms Benda had spent the last week discussing symbolism in Steinbeck’s The Pearl, a book that had taken me all of a half hour to finish. Her idea of an entertaining class was to move onto a grammar lesson after fifteen minutes of spirited defense of Steinbeck’s contribution to American literature. The week before she’d done the same routine, except the author was Sherwood Anderson. She practically collapsed with joy while reading “I’m a Fool” out loud.
Mr. Herbert said, “In the future, I mean, you’re dead. A hundred years from now, high school students will be reading the classics, maybe some of the same books you are studying today, but you will be long gone, so how are you going to spend your days now?”
Latasha, sitting near the front, said, “Doing college applications.” A couple of kids laughed.
“Thank you, Latasha.” He didn’t consult the seating chart, but stared at her intensely. I wondered if he’d memorized everyone’s name at the door. My phone buzzed. Latasha texted, “& drnkng beer.”
“Of course, maybe they will be reading what one of you has written. Mark Twain was your age once, you know, and so was Sylvia Plath and Ernest Hemingway. I wonder if they knew they would be literary legends when they were seventeen. If they could feel it.” He paced slowly from the podium to the desk, looking out at us. “I wonder what the rest of the class would think if they had known they were in the presence of greatness.”
Latasha texted, “17 yr old Hmngwy on a date—yum.”
I sent back, “perv.”
Tyler what’s-his-name, from the golf team, raised his hand, and then said before Mr. Herbert could call on him, “We’re studying The Pearl. Are we going to have a quiz on yesterday’s reading?”
Somebody groaned. Depend on Tyler to bring up the quiz. I texted to Latasha, “a-hole.”
She snickered. Like me, she palmed her phone in her lap, out of sight. She typed with her thumb without looking. Beneath the desks where the teacher couldn’t see, a whole other conversation was taking place. I’ll bet half the kids were texting at any time. I once had an argument with my boyfriend, broke up with him, made up and broke up again before the end of a lesson on Emily Dickinson’s “Twas Just This Time, Last Year, When I Died.”
Mr. Herbert touched a pile of papers on Ms Benda’s desk. Undoubtedly the quizzes. “Nobody reads Steinbeck anymore.” He looked mournful. When I think back on the incident, this is where I started creeping out. I thought for a moment he was going to cry in that way a street person will just start crying for no reason, or have an argument with himself.
“What do you mean?” said Tyler. “We started on Monday. It was The Pearl or The Red Pony. We got to vote.”
Mr. Herbert gathered himself and shrugged. “Literary reputations wax and wane. How many of you read Rudyard Kipling now?”
Nobody raised their hand. I looked around. The class was sitting up, watching Herbert warily. They caught the same vibe I did.
He moved up and down the rows, then stopped at my desk. “How about you, Olivia? Have you read ‘The Man Who Would be King’? How about The Story of the Gadsbys?”
“You mean The Great Gatsby?”
He leaned too close too me, and his hands were on my desk. The little hairs on his knuckles caught the light. Definite boundary issues. Hospital breath. “No, that was Fitzgerald, another fading star.”
I wanted to bolt.
Somebody whispered to someone else on the other side of the room. Their heads bent together in my peripheral vision, but I couldn’t look away. Mr. Herbert’s face moved a half foot from my own. “Even you might be famous in the future.” His shoulders scrunched up, and his tongue clicked against the back of his teeth twice. Then he straightened. My heart pounded in relief as he moved away.
“Wouldn’t that be something, to teach in the class where a young William Shakespeare listened to your words, where you could observe the child on his way to becoming . . . a shaper of culture?”
Latasha texted, “bghs ntfk,” which translated as “bughouse nutfuck.”
What Latasha said out loud was, “If I had a time machine, I wouldn’t want to teach Sylvia Plath. I’d go back and kill Hitler when he was in high school.”
Mr. Herbert jumped like he’d been shocked. “Interesting example, Latasha. Almost prescient. But how would you know him? Hitler, I mean. When he was seventeen, he wanted to be an artist.”
He sidled to the front of the class. I’d never actually seen anyone “sidle” before. Peculiar looking.
The class watched, all of them. Something wasn’t right with his voice; it quivered, and when he reached the desk and actually stroked his briefcase, I could almost hear the goosebumps rising on the other kids’ skin.
Latasha seemed unperturbed, but that’s the way she has always been, utterly confident. She called it detachment. She’d told me once that you had to be able to step back from what was going on or you couldn’t judge it. When she burned her leg so badly on a motorcycle exhaust pipe last summer (who hops on a motorcyle with a guy she just met while wearing a short skirt anyway?), she said that she smelled the burning skin before she felt it, and it was like it was happening to someone else.
“I’d have a picture of him, of course. Even Hitler didn’t know he was Hitler at seventeen.”
“Yes.” Mr. Herbert laughed, and by then everyone had to have been convinced he was not right. “Hitler didn’t know. Mark Twain didn’t know. Twain thought he would be a riverboat captain.”
He toyed with his briefcase’s latch. Suddenly, I pictured a gun in it, or a bomb.
“Now here’s an interesting thought.” His finger popped the latch, then he pressed it closed with a click. “What if Adolf Hitler and Sylvia Plath were in the same high school class? Wouldn’t that be an incredible coincidence? Don’t you think a historian would love to see their interactions, if he could?” The latch popped open again. He snapped it shut.
Mark Tripp
0/5000
วันจันทร์เริ่มแปลกประหลาด ที่หยุดรถประจำทาง อาทิตย์กุหลาบเช่นส้มเส้น มืด และเป็ดสีเหลืองป่วยที่ด้านบนและด้านล่าง "เป็นไฟในแคลิฟอร์เนีย กล่าวว่า คนเรา shivered ในเดือนตุลาคมนี้ แต่มันดูเหมือนเป็นลางให้ฉัน ฉันไม่ควรสวมกระโปรงรถบัสมาถึงล่าช้า สาวน้อยที่มีพลาดเธอขี่ไปโรงเรียนประถมนั่งในที่นั่งของฉัน ผมถามเธอย้าย เธอกล่าวว่า "ที่คุณคิดว่า คุณมีหรือ" ผมนั่งอีกด้านหนึ่ง และดูภาพนิ่งบ้าน โดยผมไม่เคยได้ดูก่อน ในโรงเรียนมัธยม เศษกระดาษและกล่องนมเปล่าที่ littered ด้อยตามล็อกเกอร์ของฉัน Janitors ในการต้องได้เอาวันหยุดออก ชุดตู้ของฉันไม่ได้ทำงานครั้งแรกสาม แล้ว ก็ได้ ในขณะเดียวกัน เด็กเดินและกลับหลัง ฉันมุ่งหน้าไปห้อง ไม่จับใครพูด และสิ่งที่ฉันได้ยินแต่เพียงแห่งต่างประเทศท้องของฉันเจ็บและด้านปิด Ms Benda ไม่แสดงสำหรับภาษาอังกฤษ คนแปลกหน้ายืนอยู่ที่ประตู สวมใส่ป้ายชื่อพนักงานครูทดแทน ตรวจสอบชื่อเราใส่ห้อง มีบรรทัด เขามองขึ้นเมื่อฉันก้าวหลังคาร์เมน Tripp และไม่ได้ใช้แบบคู่ ก่อนมองไปแล้ว เขาไม่ตรงกับตาเมื่อเขาถาม "คุณรู้คุณคือใคร"ฉันกล่าวว่า "โอลิเวียมาก""แน่นอน" เขาศึกษาคลิปบอร์ด และทำเครื่องหมายเขาเขียนชื่อของเขาบนกระดานก่อนระฆัง นายเฮอร์เบิร์ต Thirtyish ผิวไม่ดี สีดำผูก เสื้อ untucked ในกลับ ถุงเท้าสีเทาหนึ่งและหนึ่งฟ้าหนึ่ง peeking ออกจากกางเกงนิ้วสั้นเกินไป เขาระมัดระวังใส่'กระเป๋าเอกสาร'ของเขาบนโต๊ะ patted มันสอง เช่นถูกสุนัขสัตว์เลี้ยง แล้วก้าวหลังแท่น ย่านโรงเรียน scrapes ด้านล่างของกระบอกสำหรับ subs. Latasha texted ฉันก่อนระฆังรัง "wrdo" ฉันส่งกลับ "ไม่ kdng"เปิดคลาส เขากล่าวว่า "คุณจะต้องตายทั้งหมด" เขา glanced ที่เขา'กระเป๋าเอกสาร' "แต่คุณทั้งสองจะมีชื่อเสียง Hey, nonny, nonny "นี้เป็นไปได้ที่น่าสนใจ ฉันคิดว่า Ms Benda ได้ใช้เวลาสัปดาห์สนทนาสัญลักษณ์ในสไตน์เบ็คของเดอะเพิร์ล หนังสือที่ได้รับผมทุกครึ่งชั่วโมงจนจบ ความคิดของชั้นเรียนสนุกสนานคือการ ไปลงเรียนไวยากรณ์หลัง 15 นาทีของกลาโหมเซนเตอร์ของสัดส่วนของสไตน์เบ็ควรรณกรรมอเมริกัน สัปดาห์ก่อนที่เธอทำขั้นตอนเดียว ยกเว้นผู้เขียนถูกเชอร์วูดแอนเดอร์สัน เธอจริงยุบโลดในขณะที่อ่านหนังสือ "ฉันเป็นคนโง่" ออกเสียงดังนายเฮอร์เบิร์ตกล่าวว่า "ในอนาคต ผมหมายถึง คุณก็ตาย หนึ่งร้อยปีจากวันนี้ นักเรียนจะสามารถอ่านคลาสสิค บางทีบางเล่มเดียวที่คุณมีเรียนวันนี้ แต่คุณจะหายไปนาน อย่างไรคุณจะใช้จ่ายวันหยุดของคุณตอนนี้"Latasha ห้องริม กล่าวว่า "ทำงานวิทยาลัย" คู่ของเด็กหัวเราะ"ขอบคุณ Latasha" เขาไม่ได้ดูผังที่นั่ง แต่จ้องไปที่เธอเจี๊ยบ สงสัยว่า ถ้า เขามีภาพของคนชื่อที่ประตู โทรศัพท์ของฉัน buzzed Latasha texted, " & เบียร์ drnkng ""แน่นอน บางทีพวกเขาจะสามารถอ่านสิ่งที่หนึ่งคุณได้เขียน ทเวนเป็นอายุของคุณครั้งเดียว รู้ และการ Plath ซิลเวียและเออร์เนสต์เฮมิงเวย์ สงสัยว่า ถ้า พวกเขารู้พวกเขาจะเป็นตำนานวรรณกรรมเมื่อพวก seventeen ถ้าพวกเขารู้สึกถึงมัน" เขาศึกษาได้ช้าจากแท่นมาโต๊ะ มองที่เรา "ไม่ทราบว่า ส่วนเหลือของชั้นคิดว่า ถ้าพวกเขารู้จัก พวกเขาในต่อหน้าของความยิ่งใหญ่"Latasha texted, "ปี 17 Hmngwy เก่าวันที่ — ยำ"ฉันส่งกลับ "perv"ไทเลอร์สิ่งของพระชื่อ จากทีมสนามกอล์ฟ ยกมือของเขา และกล่าวว่า ก่อนที่นายเฮอร์เบิร์ตสามารถเรียกบนเขา "เรากำลังเรียนเพิร์ลแล้ว เราจะมีแบบทดสอบการอ่านของเมื่อวานนี้"ใคร groaned ขึ้นอยู่กับไทเลอร์ชุบแบบทดสอบ ฉัน texted เพื่อ Latasha "เป็นหลุม"นาง snickered เช่นฉัน เธอ palmed เธอโทรศัพท์ในตักของเธอ ตา เธอพิมพ์ ด้วยนิ้วหัวแม่มือของเธอโดยไม่มอง ใต้โต๊ะที่ครูไม่สามารถมองเห็น การสนทนาอื่น ๆ ทั้งหมดคือการ ฉันจะเดิมพันครึ่งเด็กถูก texting ตลอดเวลา ฉันมีอาร์กิวเมนต์กับแฟนของฉัน ยากจนขึ้นเขา ขึ้นกับ และเทอมก่อนจบบทเรียนในเอมิลี่ดิกคินสัน "Twas เพียงเวลานี้ ปี เมื่อฉันตาย" อีกครั้งนายเฮอร์เบิร์ตสัมผัสกองเอกสารบนโต๊ะ Ms Benda ไม่ต้องสงสัยแบบทดสอบต่าง ๆ "ไม่มีใครอ่านสไตน์เบ็คอีกต่อไป" เขาดู mournful เมื่อคิดกลับไปในเหตุการณ์ นี่คือที่ผมเริ่มหนีออกมา ผมคิดว่า ช่วงไปร้องที่ทางผู้ใช้ถนนจะเพียงเริ่มต้นร้องไห้ไม่มีเหตุผล หรือมีอาร์กิวเมนต์กับตัวเอง"ไม่คุณหมายถึงอะไร" ว่า ไทเลอร์ "เราเริ่มต้นวันจันทร์ เดอะเพิร์ลหรือม้าสีแดงได้ เราได้ลง"นายเฮอร์เบิร์ตรวบรวมเอง และยักไหล่ "วรรณกรรมย่อมขี้ผึ้งและข้างแรม จำนวนของคุณอ่านคิปลิงตอนนี้"ไม่มีใครยกมือของพวกเขา ผมมองรอบ ๆ ชั้นนั่ง ดูเฮอร์เบิร์ต warily พวกเขาจับไวบ์เดียวกันค่ะเขาย้ายขึ้นแถว แล้วหยุดที่โต๊ะของฉัน "คุณ โอลิเวีย คุณได้อ่าน 'คนที่จะเป็นคิง' วิธีการเกี่ยวกับเรื่อง Gadsbys ""คุณหมายความ Gatsby ดีเขาก็เอนเกินไปใกล้เกินไปฉัน และมือของเขาก็บนโต๊ะของฉัน เส้นขนเล็ก ๆ บนขาเขาจับแสง ปัญหาขอบเขตแน่นอน โรงพยาบาลปาก "ไม่มี ที่ได้ห้อง ดาวค่อย ๆ เลือนหายไปอีก"อยากจะใส่ใครบางคนกระซิบกับใครในด้านอื่น ๆ ของห้อง หัวของเงี้ยวในวิสัยทัศน์ของฉันต่อพ่วงเข้าด้วยกัน แต่ฉันไม่สามารถมองออกไป นายเฮอร์เบิร์ตหน้าย้ายเท้าครึ่งจากของตัวเอง "แม้ว่าคุณอาจจะมีชื่อเสียงในอนาคต" ไหล่เขาท้อค่า และลิ้นของเขาคลิกกับด้านหลังของฟันของเขาสองครั้ง แล้ว เขา straightened หัวใจป่นบรรเทาเป็นเขาย้ายไป"ไม่ที่เป็นสิ่ง การสอนในชั้นเรียนที่เชกสเปียร์ William ที่หนุ่มฟังคำของคุณ ที่คุณสามารถสังเกตเห็นลูกเขาจะกลายเป็น... shaper วัฒนธรรม? "Texted, Latasha "ntfk bghs ซึ่งแปลว่า"bughouse nutfuck"Latasha พูดดัง ๆ ถูก "ถ้าผมเครื่องเวลา ไม่อยากสอนซิลเวีย Plath ฉันจะกลับ แล้วฆ่าฮิตเลอร์เมื่อเขาอยู่ในโรงเรียนมัธยม"นายเฮอร์เบิร์ตไปเหมือนเคยตกใจ "น่าสนใจอย่าง Latasha เกือบ prescient แต่วิธีที่คุณจะรู้เขา ฮิตเลอร์ ผมหมายถึง เมื่อ seventeen เขาอยากจะเป็นศิลปิน"เขา sidled ที่หน้าชั้น ฉันก็ได้เห็นคน "sidle" ก่อน แปลกที่มองชั้นดู พวกเขาทั้งหมด สิ่งที่ไม่เหมาะสมกับเสียงของเขา มัน quivered และเมื่อเขามาถึงโต๊ะ และจริง แบบขีดลง'กระเป๋าเอกสาร'ของเขา ฉันสามารถได้ยินชมรมขนหัวลุกขึ้นบนผิวหนังของเด็กอื่น ๆ เกือบLatasha ประจักษ์หมายทันที แต่ที่เป็นแบบเธอได้เสมอ เชื่อมั่น เธอเรียกมันปลด เธอได้บอกฉันครั้งเดียวที่ คุณมีเพื่อให้สามารถก้าวจากสิ่งเกิดขึ้น หรือไม่สามารถตัดสิน เมื่อเธอเขียนขาของเธอ นั้นบนท่อไอเสียรถจักรยานยนต์ ร้อนล่าสุดที่ข้ามบน motorcyle กับผู้ชายที่เธอพบในขณะใส่สั้น ๆ กระโปรงหรือ), เธอกล่าวว่า เธอกลิ่นผิวเขียนก่อนที่เธอรู้สึก และมันเป็นเช่นนั้นได้เกิดขึ้นกับใคร"ฉันจะมีภาพของเขา แน่นอน แม้แต่ฮิตเลอร์ไม่รู้กำลังฮิตใน seventeen ""ใช่" นายเฮอร์เบิร์ตหัวเราะ และแล้ว ทุกคนต้องได้รับความเชื่อมั่นเขาไม่เหมาะสม "ฮิตเลอร์ไม่รู้ว่า ทเวนไม่ทราบ ทเวนที่คิดว่า เขาจะเป็นกัปตันริเวอร์โบ้ท. "เขา toyed กับสลัก'กระเป๋าเอกสาร'ของเขา ทันใดนั้น ฉันภาพปืนใน หรือระเบิด"ตอนนี้นี่เป็นความคิดน่าสนใจ" นิ้วของเขา popped สลัก แล้วเขากดมันปิดพร้อมใช้ "ถ้า Adolf Hitler และซิลเวีย Plath อยู่ในประเภทโรงเรียนมัธยมเดียวกัน ที่เป็นเรื่องบังเอิญที่เหลือเชื่อ อย่าคิดว่า เป็นนักประวัติศาสตร์ชอบที่จะดูการโต้ตอบ ก็" สลักที่ popped เปิดอีกครั้ง เขาจัดชิดมันปิดTripp หมาย
การแปล กรุณารอสักครู่..
monday started bizarre. At the bus stop, the sun rose like a diseased orange, dark and ruddy at the bottom and a sick yellow at the top. “It’s the fires in California,” said someone as we shivered in the October cold, but it looked like an omen to me. I shouldn’t have worn a skirt.
The bus arrived late. A little girl who’d missed her ride to the elementary school sat in my seat. I asked her to move. She said, “Who do you think you are?” I had to sit on the other side and watch houses slide by I’d never watched before. At the high school, scraps of paper and an empty milk carton littered the hallway by my locker. The janitors must have taken the weekend off. My locker combination didn’t work the first three times, and then it did. In the meantime, kids walked back and forth behind me, headed to their rooms. I didn’t catch what anyone said, and what I did hear sounded foreign.
My stomach hurt.
And to top it off, Ms Benda didn’t show up for English. A stranger stood at the door, wearing a substitute teacher badge, checking off names as we entered the room. There was a line. He looked up when I stepped behind Carmen Tripp, and then did a double take, before looking away. He didn’t meet my eyes when he asked, “Do you know who you are?”
I said, “Olivia Langdon.”
“Of course.” He studied the clipboard and made a mark.
He wrote his name on the board before the bell, Mr. Herbert. Thirtyish. Bad complexion. Black tie. Shirt untucked in back. One gray sock and one blue one peeking out from pants an inch too short. He carefully put his briefcase on the desk, patted it twice, like it was a pet dog, then stepped behind the podium. The school district scrapes the bottom of the barrel for subs. Latasha texted me before the bell rang. “wrdo.” I sent back, “no kdng.”
To open class, he said, “You’re all dead.” He glanced at his briefcase. “But two of you will be famous. Hey, nonny, nonny.”
This is going to be interesting, I thought. Ms Benda had spent the last week discussing symbolism in Steinbeck’s The Pearl, a book that had taken me all of a half hour to finish. Her idea of an entertaining class was to move onto a grammar lesson after fifteen minutes of spirited defense of Steinbeck’s contribution to American literature. The week before she’d done the same routine, except the author was Sherwood Anderson. She practically collapsed with joy while reading “I’m a Fool” out loud.
Mr. Herbert said, “In the future, I mean, you’re dead. A hundred years from now, high school students will be reading the classics, maybe some of the same books you are studying today, but you will be long gone, so how are you going to spend your days now?”
Latasha, sitting near the front, said, “Doing college applications.” A couple of kids laughed.
“Thank you, Latasha.” He didn’t consult the seating chart, but stared at her intensely. I wondered if he’d memorized everyone’s name at the door. My phone buzzed. Latasha texted, “& drnkng beer.”
“Of course, maybe they will be reading what one of you has written. Mark Twain was your age once, you know, and so was Sylvia Plath and Ernest Hemingway. I wonder if they knew they would be literary legends when they were seventeen. If they could feel it.” He paced slowly from the podium to the desk, looking out at us. “I wonder what the rest of the class would think if they had known they were in the presence of greatness.”
Latasha texted, “17 yr old Hmngwy on a date—yum.”
I sent back, “perv.”
Tyler what’s-his-name, from the golf team, raised his hand, and then said before Mr. Herbert could call on him, “We’re studying The Pearl. Are we going to have a quiz on yesterday’s reading?”
Somebody groaned. Depend on Tyler to bring up the quiz. I texted to Latasha, “a-hole.”
She snickered. Like me, she palmed her phone in her lap, out of sight. She typed with her thumb without looking. Beneath the desks where the teacher couldn’t see, a whole other conversation was taking place. I’ll bet half the kids were texting at any time. I once had an argument with my boyfriend, broke up with him, made up and broke up again before the end of a lesson on Emily Dickinson’s “Twas Just This Time, Last Year, When I Died.”
Mr. Herbert touched a pile of papers on Ms Benda’s desk. Undoubtedly the quizzes. “Nobody reads Steinbeck anymore.” He looked mournful. When I think back on the incident, this is where I started creeping out. I thought for a moment he was going to cry in that way a street person will just start crying for no reason, or have an argument with himself.
“What do you mean?” said Tyler. “We started on Monday. It was The Pearl or The Red Pony. We got to vote.”
Mr. Herbert gathered himself and shrugged. “Literary reputations wax and wane. How many of you read Rudyard Kipling now?”
Nobody raised their hand. I looked around. The class was sitting up, watching Herbert warily. They caught the same vibe I did.
He moved up and down the rows, then stopped at my desk. “How about you, Olivia? Have you read ‘The Man Who Would be King’? How about The Story of the Gadsbys?”
“You mean The Great Gatsby?”
He leaned too close too me, and his hands were on my desk. The little hairs on his knuckles caught the light. Definite boundary issues. Hospital breath. “No, that was Fitzgerald, another fading star.”
I wanted to bolt.
Somebody whispered to someone else on the other side of the room. Their heads bent together in my peripheral vision, but I couldn’t look away. Mr. Herbert’s face moved a half foot from my own. “Even you might be famous in the future.” His shoulders scrunched up, and his tongue clicked against the back of his teeth twice. Then he straightened. My heart pounded in relief as he moved away.
“Wouldn’t that be something, to teach in the class where a young William Shakespeare listened to your words, where you could observe the child on his way to becoming . . . a shaper of culture?”
Latasha texted, “bghs ntfk,” which translated as “bughouse nutfuck.”
What Latasha said out loud was, “If I had a time machine, I wouldn’t want to teach Sylvia Plath. I’d go back and kill Hitler when he was in high school.”
Mr. Herbert jumped like he’d been shocked. “Interesting example, Latasha. Almost prescient. But how would you know him? Hitler, I mean. When he was seventeen, he wanted to be an artist.”
He sidled to the front of the class. I’d never actually seen anyone “sidle” before. Peculiar looking.
The class watched, all of them. Something wasn’t right with his voice; it quivered, and when he reached the desk and actually stroked his briefcase, I could almost hear the goosebumps rising on the other kids’ skin.
Latasha seemed unperturbed, but that’s the way she has always been, utterly confident. She called it detachment. She’d told me once that you had to be able to step back from what was going on or you couldn’t judge it. When she burned her leg so badly on a motorcycle exhaust pipe last summer (who hops on a motorcyle with a guy she just met while wearing a short skirt anyway?), she said that she smelled the burning skin before she felt it, and it was like it was happening to someone else.
“I’d have a picture of him, of course. Even Hitler didn’t know he was Hitler at seventeen.”
“Yes.” Mr. Herbert laughed, and by then everyone had to have been convinced he was not right. “Hitler didn’t know. Mark Twain didn’t know. Twain thought he would be a riverboat captain.”
He toyed with his briefcase’s latch. Suddenly, I pictured a gun in it, or a bomb.
“Now here’s an interesting thought.” His finger popped the latch, then he pressed it closed with a click. “What if Adolf Hitler and Sylvia Plath were in the same high school class? Wouldn’t that be an incredible coincidence? Don’t you think a historian would love to see their interactions, if he could?” The latch popped open again. He snapped it shut.
Mark Tripp
The bus arrived late. A little girl who’d missed her ride to the elementary school sat in my seat. I asked her to move. She said, “Who do you think you are?” I had to sit on the other side and watch houses slide by I’d never watched before. At the high school, scraps of paper and an empty milk carton littered the hallway by my locker. The janitors must have taken the weekend off. My locker combination didn’t work the first three times, and then it did. In the meantime, kids walked back and forth behind me, headed to their rooms. I didn’t catch what anyone said, and what I did hear sounded foreign.
My stomach hurt.
And to top it off, Ms Benda didn’t show up for English. A stranger stood at the door, wearing a substitute teacher badge, checking off names as we entered the room. There was a line. He looked up when I stepped behind Carmen Tripp, and then did a double take, before looking away. He didn’t meet my eyes when he asked, “Do you know who you are?”
I said, “Olivia Langdon.”
“Of course.” He studied the clipboard and made a mark.
He wrote his name on the board before the bell, Mr. Herbert. Thirtyish. Bad complexion. Black tie. Shirt untucked in back. One gray sock and one blue one peeking out from pants an inch too short. He carefully put his briefcase on the desk, patted it twice, like it was a pet dog, then stepped behind the podium. The school district scrapes the bottom of the barrel for subs. Latasha texted me before the bell rang. “wrdo.” I sent back, “no kdng.”
To open class, he said, “You’re all dead.” He glanced at his briefcase. “But two of you will be famous. Hey, nonny, nonny.”
This is going to be interesting, I thought. Ms Benda had spent the last week discussing symbolism in Steinbeck’s The Pearl, a book that had taken me all of a half hour to finish. Her idea of an entertaining class was to move onto a grammar lesson after fifteen minutes of spirited defense of Steinbeck’s contribution to American literature. The week before she’d done the same routine, except the author was Sherwood Anderson. She practically collapsed with joy while reading “I’m a Fool” out loud.
Mr. Herbert said, “In the future, I mean, you’re dead. A hundred years from now, high school students will be reading the classics, maybe some of the same books you are studying today, but you will be long gone, so how are you going to spend your days now?”
Latasha, sitting near the front, said, “Doing college applications.” A couple of kids laughed.
“Thank you, Latasha.” He didn’t consult the seating chart, but stared at her intensely. I wondered if he’d memorized everyone’s name at the door. My phone buzzed. Latasha texted, “& drnkng beer.”
“Of course, maybe they will be reading what one of you has written. Mark Twain was your age once, you know, and so was Sylvia Plath and Ernest Hemingway. I wonder if they knew they would be literary legends when they were seventeen. If they could feel it.” He paced slowly from the podium to the desk, looking out at us. “I wonder what the rest of the class would think if they had known they were in the presence of greatness.”
Latasha texted, “17 yr old Hmngwy on a date—yum.”
I sent back, “perv.”
Tyler what’s-his-name, from the golf team, raised his hand, and then said before Mr. Herbert could call on him, “We’re studying The Pearl. Are we going to have a quiz on yesterday’s reading?”
Somebody groaned. Depend on Tyler to bring up the quiz. I texted to Latasha, “a-hole.”
She snickered. Like me, she palmed her phone in her lap, out of sight. She typed with her thumb without looking. Beneath the desks where the teacher couldn’t see, a whole other conversation was taking place. I’ll bet half the kids were texting at any time. I once had an argument with my boyfriend, broke up with him, made up and broke up again before the end of a lesson on Emily Dickinson’s “Twas Just This Time, Last Year, When I Died.”
Mr. Herbert touched a pile of papers on Ms Benda’s desk. Undoubtedly the quizzes. “Nobody reads Steinbeck anymore.” He looked mournful. When I think back on the incident, this is where I started creeping out. I thought for a moment he was going to cry in that way a street person will just start crying for no reason, or have an argument with himself.
“What do you mean?” said Tyler. “We started on Monday. It was The Pearl or The Red Pony. We got to vote.”
Mr. Herbert gathered himself and shrugged. “Literary reputations wax and wane. How many of you read Rudyard Kipling now?”
Nobody raised their hand. I looked around. The class was sitting up, watching Herbert warily. They caught the same vibe I did.
He moved up and down the rows, then stopped at my desk. “How about you, Olivia? Have you read ‘The Man Who Would be King’? How about The Story of the Gadsbys?”
“You mean The Great Gatsby?”
He leaned too close too me, and his hands were on my desk. The little hairs on his knuckles caught the light. Definite boundary issues. Hospital breath. “No, that was Fitzgerald, another fading star.”
I wanted to bolt.
Somebody whispered to someone else on the other side of the room. Their heads bent together in my peripheral vision, but I couldn’t look away. Mr. Herbert’s face moved a half foot from my own. “Even you might be famous in the future.” His shoulders scrunched up, and his tongue clicked against the back of his teeth twice. Then he straightened. My heart pounded in relief as he moved away.
“Wouldn’t that be something, to teach in the class where a young William Shakespeare listened to your words, where you could observe the child on his way to becoming . . . a shaper of culture?”
Latasha texted, “bghs ntfk,” which translated as “bughouse nutfuck.”
What Latasha said out loud was, “If I had a time machine, I wouldn’t want to teach Sylvia Plath. I’d go back and kill Hitler when he was in high school.”
Mr. Herbert jumped like he’d been shocked. “Interesting example, Latasha. Almost prescient. But how would you know him? Hitler, I mean. When he was seventeen, he wanted to be an artist.”
He sidled to the front of the class. I’d never actually seen anyone “sidle” before. Peculiar looking.
The class watched, all of them. Something wasn’t right with his voice; it quivered, and when he reached the desk and actually stroked his briefcase, I could almost hear the goosebumps rising on the other kids’ skin.
Latasha seemed unperturbed, but that’s the way she has always been, utterly confident. She called it detachment. She’d told me once that you had to be able to step back from what was going on or you couldn’t judge it. When she burned her leg so badly on a motorcycle exhaust pipe last summer (who hops on a motorcyle with a guy she just met while wearing a short skirt anyway?), she said that she smelled the burning skin before she felt it, and it was like it was happening to someone else.
“I’d have a picture of him, of course. Even Hitler didn’t know he was Hitler at seventeen.”
“Yes.” Mr. Herbert laughed, and by then everyone had to have been convinced he was not right. “Hitler didn’t know. Mark Twain didn’t know. Twain thought he would be a riverboat captain.”
He toyed with his briefcase’s latch. Suddenly, I pictured a gun in it, or a bomb.
“Now here’s an interesting thought.” His finger popped the latch, then he pressed it closed with a click. “What if Adolf Hitler and Sylvia Plath were in the same high school class? Wouldn’t that be an incredible coincidence? Don’t you think a historian would love to see their interactions, if he could?” The latch popped open again. He snapped it shut.
Mark Tripp
การแปล กรุณารอสักครู่..
monday started bizarre. At the bus stop, the sun rose like a diseased orange, dark and ruddy at the bottom and a sick yellow at the top. “It’s the fires in California,” said someone as we shivered in the October cold, but it looked like an omen to me. I shouldn’t have worn a skirt.
The bus arrived late. A little girl who’d missed her ride to the elementary school sat in my seat. I asked her to move. She said, “Who do you think you are? ” I had to sit on the other side and watch houses slide by I’d never watched before. At the high school, scraps of paper and an empty milk carton littered the hallway by my locker. The janitors must have taken the weekend off. My locker combination didn’t work the first three times, and then it did. In the meantime, kids walked back and forth behind me, headed to their rooms. I didn’t catch what anyone said, and what I did hear sounded foreign.
My stomach hurt.
And to top it off, Ms Benda didn’t show up for English. A stranger stood at the door, wearing a substitute teacher badge, checking off names as we entered the room. There was a line. He looked up when I stepped behind Carmen Tripp,แล้วทำคู่ไป ก่อนจะมองออกไป เขาไม่ได้เจอตาของฉันเมื่อเขาถามว่า " คุณรู้มั้ยว่า คุณเป็นใคร ? "
ฉันบอกว่า " โอลิเวีย แลงดอน "
" แน่นอน " เขาศึกษาคลิปบอร์ดและทำเครื่องหมาย
เขาเขียนชื่อของเขาบนกระดานก่อนที่ระฆัง นายเฮอร์เบิร์ต อายุสามสิบกว่าๆ ร้ายผิวพรรณ เน็คไทสีดำ เสื้อ untucked กลับ หนึ่งถุงเท้าสีเทาและสีฟ้าหนึ่งหนึ่งแอบออกมาจากกางเกง นิ้วสั้นด้วย He carefully put his briefcase on the desk, patted it twice, like it was a pet dog, then stepped behind the podium. The school district scrapes the bottom of the barrel for subs. Latasha texted me before the bell rang. “wrdo.” I sent back, “no kdng.”
To open class, he said, “You’re all dead.” He glanced at his briefcase. “But two of you will be famous. Hey, nonny, nonny.”
นี้จะน่าสนใจ ผมคิด นางสาวเบนใช้เวลาสัปดาห์ที่แล้วพูดถึงสัญลักษณ์ในสไตน์เบ็คของไข่มุก , หนังสือที่ฉันได้ยึดทุกครึ่งชั่วโมงเสร็จ ความคิดของเธอเรียนสนุกสนานได้ย้ายเข้าสู่ไวยากรณ์บทเรียนหลังจากสิบห้านาทีของการป้องกัน spirited สไตน์เบ็คสร้างวรรณกรรมอเมริกัน สัปดาห์ก่อนที่เธอจะทำขั้นตอนเดียวกันยกเว้นผู้เขียนคือ Sherwood Anderson เธอเกือบจะล้มลงด้วยความสุขในขณะที่อ่าน " ฉันโง่ " ออกมาดัง ๆ .
นายเฮอร์เบิร์ต กล่าวว่า " ในอนาคต ฉันหมายถึง นายตายแน่ ร้อยปี นักเรียนจะต้องอ่านคลาสสิก บางคนอาจจะเหมือนหนังสือคุณเรียนวันนี้ แต่คุณจะหายไปอีกนาน ดังนั้นคุณจะใช้จ่ายวันของคุณตอนนี้ latasha "
,นั่งใกล้หน้า กล่าวว่า " ทำโปรแกรมวิทยาลัย " เด็กสองคนหัวเราะ .
" ขอบคุณ latasha . " เขาไม่ได้ปรึกษาผังที่นั่ง แต่จ้องเธออย่างเอาเป็นเอาตาย ฉันสงสัยว่าถ้าเขาจำชื่อของทุกคนอยู่ที่ประตู โทรศัพท์ของฉัน buzzed . latasha ส่งข้อความ " & drnkng เบียร์ "
" แน่นอน พวกเขาอาจจะอ่านสิ่งที่คุณได้เขียนไว้ มาร์ค ทเวน เป็นอายุของคุณสักครั้งคุณก็รู้ และก็เป็น Sylvia Plath และ เออร์เนสต์ เฮมมิ่งเวย์ ฉันสงสัยว่าถ้าพวกเขารู้ว่าพวกเขาจะได้รับหนังสือตำนานตอนที่ 17 ถ้าพวกเขาไม่สามารถรู้สึกได้ เขาก้าวเดินช้าๆ จากแท่นถึงโต๊ะ มองดูเรา " ฉันสงสัยว่าส่วนที่เหลือของชั้นจะคิดว่าถ้าพวกเขาได้รู้จักพวกเขาในการแสดงตนของความยิ่งใหญ่ . "
latasha ส่งข้อความ " 17 ปีเก่า hmngwy เดทยำ "
I sent back, “perv.”
Tyler what’s-his-name, from the golf team, raised his hand, and then said before Mr. Herbert could call on him, “We’re studying The Pearl. Are we going to have a quiz on yesterday’s reading? ”
Somebody groaned. Depend on Tyler to bring up the quiz. I texted to Latasha, “a-hole.”
She snickered. Like me, she palmed her phone in her lap, out of sight. She typed with her thumb without looking. Beneath the desks where the teacher couldn’t see, a whole other conversation was taking place. I’ll bet half the kids were texting at any time. I once had an argument with my boyfriend, broke up with him, made up and broke up again before the end of a lesson on Emily Dickinson’s “Twas Just This Time, Last Year, When I Died.”
Mr.เฮอร์เบิร์ตจับกองเอกสารบนโต๊ะของเบน . จากแบบทดสอบ " ไม่มีใครอ่าน สไตน์เบ็คอีกแล้ว " เขาดูเศร้าโศก . เมื่อฉันคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น นี้คือที่ผมเริ่มเลื้อยออกมา ฉันคิดว่าสักพักเขาจะร้องไห้แบบนี้คนข้างถนนจะเริ่มร้องไห้อย่างไม่มีเหตุผล หรือมีการโต้แย้งกับตัวเอง .
" คุณหมายถึงอะไร ? " บอกว่า ไทเลอร์" เราเริ่มต้นในวันจันทร์ มันเป็นมุกหรือม้าสีแดง เราต้องโหวต "
นายเฮอร์เบิร์ต รวมตัวเองและยัก . " เทียนย่อมวรรณกรรมและหย่อม วิธีการหลายท่านอ่าน Rudyard Kipling ในตอนนี้ ? "
ไม่มีใครยกมือเลย ผมมองไปรอบ ๆ ชั้นก็นั่งดูเฮอร์เบิร์ต ก็คงงั้น พวกเขาจับรู้สึกแบบเดียวกันฉัน .
เขาย้ายขึ้นและลงแถว แล้วหยุดที่โต๊ะของฉัน “How about you, Olivia? Have you read ‘The Man Who Would be King’? How about The Story of the Gadsbys? ”
“You mean The Great Gatsby? ”
He leaned too close too me, and his hands were on my desk. The little hairs on his knuckles caught the light. Definite boundary issues. Hospital breath. “No, that was Fitzgerald, another fading star.”
I wanted to bolt.
Somebody whispered to someone else on the other side of the room. Their heads bent together in my peripheral vision, but I couldn’t look away. Mr. Herbert’s face moved a half foot from my own. “Even you might be famous in the future.” His shoulders scrunched up, and his tongue clicked against the back of his teeth twice. Then he straightened. My heart pounded in relief as he moved away.
" นั่นเป็นสิ่งที่สอนในชั้นเรียนที่หนุ่มวิลเลี่ยม เช็คสเปียร์ฟังคำพูดของคุณที่คุณสามารถสังเกตเด็กในทางของเขาเป็น . . . . . . . เป็นไสของวัฒนธรรม "
latasha ส่งข้อความ " bghs ntfk " ซึ่งแปลว่า " bughouse nutfuck "
อะไร latasha พูดออกมาคือ " ถ้าผมมีเครื่องย้อนเวลา ผมไม่อยากสอน sylvia plathผมจะกลับไปฆ่าฮิตเลอร์เมื่อเขาอยู่ในโรงเรียนมัธยม . "
นายเฮอร์เบิร์ต กระโดด เหมือนเขาจะตกใจ " ที่น่าสนใจ เช่น latasha . เกือบ prescient . แต่คุณจะรู้ว่าเขา ฮิตเลอร์ , ฉันหมายถึง ตอนที่เขาอายุสิบเจ็ดปี เขาอยากเป็นศิลปิน "
เขา sidled ถึงหน้าห้อง ผมไม่เคยเห็นใครเดินเอียงข้าง " มาก่อน เฉพาะมอง .
เรียนดู ทั้งหมดของพวกเขา Something wasn’t right with his voice; it quivered, and when he reached the desk and actually stroked his briefcase, I could almost hear the goosebumps rising on the other kids’ skin.
Latasha seemed unperturbed, but that’s the way she has always been, utterly confident. She called it detachment.เธอเคยบอกฉันว่า คุณเองก็ต้องถอยห่างจากสิ่งที่เกิดขึ้น หรือคุณไม่สามารถตัดสินได้ ตอนที่เธอเผาขามากในรถจักรยานยนต์ท่อไอเสียเมื่อฤดูร้อน ( ที่กระโดดบนมอเตอร์ไซด์ กับผู้ชายที่เธอเจอตอนใส่กระโปรงที่สั้นอยู่แล้ว ? ) เธอกล่าวว่าเธอได้กลิ่นไหม้ผิวหนัง ก่อนที่เธอจะรู้สึกถึงมัน มันเหมือนกับ มันเกิดขึ้นกับคนอื่น
“I’d have a picture of him, of course. Even Hitler didn’t know he was Hitler at seventeen.”
“Yes.” Mr. Herbert laughed, and by then everyone had to have been convinced he was not right. “Hitler didn’t know. Mark Twain didn’t know. Twain thought he would be a riverboat captain.”
He toyed with his briefcase’s latch. Suddenly, I pictured a gun in it, or a bomb.
“Now here’s an interesting thought.” His finger popped the latch, then he pressed it closed with a click. “What if Adolf Hitler and Sylvia Plath were in the same high school class? Wouldn’t that be an incredible coincidence? Don’t you think a historian would love to see their interactions, if he could? ” The latch popped open again. He snapped it shut.
Mark Tripp
The bus arrived late. A little girl who’d missed her ride to the elementary school sat in my seat. I asked her to move. She said, “Who do you think you are? ” I had to sit on the other side and watch houses slide by I’d never watched before. At the high school, scraps of paper and an empty milk carton littered the hallway by my locker. The janitors must have taken the weekend off. My locker combination didn’t work the first three times, and then it did. In the meantime, kids walked back and forth behind me, headed to their rooms. I didn’t catch what anyone said, and what I did hear sounded foreign.
My stomach hurt.
And to top it off, Ms Benda didn’t show up for English. A stranger stood at the door, wearing a substitute teacher badge, checking off names as we entered the room. There was a line. He looked up when I stepped behind Carmen Tripp,แล้วทำคู่ไป ก่อนจะมองออกไป เขาไม่ได้เจอตาของฉันเมื่อเขาถามว่า " คุณรู้มั้ยว่า คุณเป็นใคร ? "
ฉันบอกว่า " โอลิเวีย แลงดอน "
" แน่นอน " เขาศึกษาคลิปบอร์ดและทำเครื่องหมาย
เขาเขียนชื่อของเขาบนกระดานก่อนที่ระฆัง นายเฮอร์เบิร์ต อายุสามสิบกว่าๆ ร้ายผิวพรรณ เน็คไทสีดำ เสื้อ untucked กลับ หนึ่งถุงเท้าสีเทาและสีฟ้าหนึ่งหนึ่งแอบออกมาจากกางเกง นิ้วสั้นด้วย He carefully put his briefcase on the desk, patted it twice, like it was a pet dog, then stepped behind the podium. The school district scrapes the bottom of the barrel for subs. Latasha texted me before the bell rang. “wrdo.” I sent back, “no kdng.”
To open class, he said, “You’re all dead.” He glanced at his briefcase. “But two of you will be famous. Hey, nonny, nonny.”
นี้จะน่าสนใจ ผมคิด นางสาวเบนใช้เวลาสัปดาห์ที่แล้วพูดถึงสัญลักษณ์ในสไตน์เบ็คของไข่มุก , หนังสือที่ฉันได้ยึดทุกครึ่งชั่วโมงเสร็จ ความคิดของเธอเรียนสนุกสนานได้ย้ายเข้าสู่ไวยากรณ์บทเรียนหลังจากสิบห้านาทีของการป้องกัน spirited สไตน์เบ็คสร้างวรรณกรรมอเมริกัน สัปดาห์ก่อนที่เธอจะทำขั้นตอนเดียวกันยกเว้นผู้เขียนคือ Sherwood Anderson เธอเกือบจะล้มลงด้วยความสุขในขณะที่อ่าน " ฉันโง่ " ออกมาดัง ๆ .
นายเฮอร์เบิร์ต กล่าวว่า " ในอนาคต ฉันหมายถึง นายตายแน่ ร้อยปี นักเรียนจะต้องอ่านคลาสสิก บางคนอาจจะเหมือนหนังสือคุณเรียนวันนี้ แต่คุณจะหายไปอีกนาน ดังนั้นคุณจะใช้จ่ายวันของคุณตอนนี้ latasha "
,นั่งใกล้หน้า กล่าวว่า " ทำโปรแกรมวิทยาลัย " เด็กสองคนหัวเราะ .
" ขอบคุณ latasha . " เขาไม่ได้ปรึกษาผังที่นั่ง แต่จ้องเธออย่างเอาเป็นเอาตาย ฉันสงสัยว่าถ้าเขาจำชื่อของทุกคนอยู่ที่ประตู โทรศัพท์ของฉัน buzzed . latasha ส่งข้อความ " & drnkng เบียร์ "
" แน่นอน พวกเขาอาจจะอ่านสิ่งที่คุณได้เขียนไว้ มาร์ค ทเวน เป็นอายุของคุณสักครั้งคุณก็รู้ และก็เป็น Sylvia Plath และ เออร์เนสต์ เฮมมิ่งเวย์ ฉันสงสัยว่าถ้าพวกเขารู้ว่าพวกเขาจะได้รับหนังสือตำนานตอนที่ 17 ถ้าพวกเขาไม่สามารถรู้สึกได้ เขาก้าวเดินช้าๆ จากแท่นถึงโต๊ะ มองดูเรา " ฉันสงสัยว่าส่วนที่เหลือของชั้นจะคิดว่าถ้าพวกเขาได้รู้จักพวกเขาในการแสดงตนของความยิ่งใหญ่ . "
latasha ส่งข้อความ " 17 ปีเก่า hmngwy เดทยำ "
I sent back, “perv.”
Tyler what’s-his-name, from the golf team, raised his hand, and then said before Mr. Herbert could call on him, “We’re studying The Pearl. Are we going to have a quiz on yesterday’s reading? ”
Somebody groaned. Depend on Tyler to bring up the quiz. I texted to Latasha, “a-hole.”
She snickered. Like me, she palmed her phone in her lap, out of sight. She typed with her thumb without looking. Beneath the desks where the teacher couldn’t see, a whole other conversation was taking place. I’ll bet half the kids were texting at any time. I once had an argument with my boyfriend, broke up with him, made up and broke up again before the end of a lesson on Emily Dickinson’s “Twas Just This Time, Last Year, When I Died.”
Mr.เฮอร์เบิร์ตจับกองเอกสารบนโต๊ะของเบน . จากแบบทดสอบ " ไม่มีใครอ่าน สไตน์เบ็คอีกแล้ว " เขาดูเศร้าโศก . เมื่อฉันคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น นี้คือที่ผมเริ่มเลื้อยออกมา ฉันคิดว่าสักพักเขาจะร้องไห้แบบนี้คนข้างถนนจะเริ่มร้องไห้อย่างไม่มีเหตุผล หรือมีการโต้แย้งกับตัวเอง .
" คุณหมายถึงอะไร ? " บอกว่า ไทเลอร์" เราเริ่มต้นในวันจันทร์ มันเป็นมุกหรือม้าสีแดง เราต้องโหวต "
นายเฮอร์เบิร์ต รวมตัวเองและยัก . " เทียนย่อมวรรณกรรมและหย่อม วิธีการหลายท่านอ่าน Rudyard Kipling ในตอนนี้ ? "
ไม่มีใครยกมือเลย ผมมองไปรอบ ๆ ชั้นก็นั่งดูเฮอร์เบิร์ต ก็คงงั้น พวกเขาจับรู้สึกแบบเดียวกันฉัน .
เขาย้ายขึ้นและลงแถว แล้วหยุดที่โต๊ะของฉัน “How about you, Olivia? Have you read ‘The Man Who Would be King’? How about The Story of the Gadsbys? ”
“You mean The Great Gatsby? ”
He leaned too close too me, and his hands were on my desk. The little hairs on his knuckles caught the light. Definite boundary issues. Hospital breath. “No, that was Fitzgerald, another fading star.”
I wanted to bolt.
Somebody whispered to someone else on the other side of the room. Their heads bent together in my peripheral vision, but I couldn’t look away. Mr. Herbert’s face moved a half foot from my own. “Even you might be famous in the future.” His shoulders scrunched up, and his tongue clicked against the back of his teeth twice. Then he straightened. My heart pounded in relief as he moved away.
" นั่นเป็นสิ่งที่สอนในชั้นเรียนที่หนุ่มวิลเลี่ยม เช็คสเปียร์ฟังคำพูดของคุณที่คุณสามารถสังเกตเด็กในทางของเขาเป็น . . . . . . . เป็นไสของวัฒนธรรม "
latasha ส่งข้อความ " bghs ntfk " ซึ่งแปลว่า " bughouse nutfuck "
อะไร latasha พูดออกมาคือ " ถ้าผมมีเครื่องย้อนเวลา ผมไม่อยากสอน sylvia plathผมจะกลับไปฆ่าฮิตเลอร์เมื่อเขาอยู่ในโรงเรียนมัธยม . "
นายเฮอร์เบิร์ต กระโดด เหมือนเขาจะตกใจ " ที่น่าสนใจ เช่น latasha . เกือบ prescient . แต่คุณจะรู้ว่าเขา ฮิตเลอร์ , ฉันหมายถึง ตอนที่เขาอายุสิบเจ็ดปี เขาอยากเป็นศิลปิน "
เขา sidled ถึงหน้าห้อง ผมไม่เคยเห็นใครเดินเอียงข้าง " มาก่อน เฉพาะมอง .
เรียนดู ทั้งหมดของพวกเขา Something wasn’t right with his voice; it quivered, and when he reached the desk and actually stroked his briefcase, I could almost hear the goosebumps rising on the other kids’ skin.
Latasha seemed unperturbed, but that’s the way she has always been, utterly confident. She called it detachment.เธอเคยบอกฉันว่า คุณเองก็ต้องถอยห่างจากสิ่งที่เกิดขึ้น หรือคุณไม่สามารถตัดสินได้ ตอนที่เธอเผาขามากในรถจักรยานยนต์ท่อไอเสียเมื่อฤดูร้อน ( ที่กระโดดบนมอเตอร์ไซด์ กับผู้ชายที่เธอเจอตอนใส่กระโปรงที่สั้นอยู่แล้ว ? ) เธอกล่าวว่าเธอได้กลิ่นไหม้ผิวหนัง ก่อนที่เธอจะรู้สึกถึงมัน มันเหมือนกับ มันเกิดขึ้นกับคนอื่น
“I’d have a picture of him, of course. Even Hitler didn’t know he was Hitler at seventeen.”
“Yes.” Mr. Herbert laughed, and by then everyone had to have been convinced he was not right. “Hitler didn’t know. Mark Twain didn’t know. Twain thought he would be a riverboat captain.”
He toyed with his briefcase’s latch. Suddenly, I pictured a gun in it, or a bomb.
“Now here’s an interesting thought.” His finger popped the latch, then he pressed it closed with a click. “What if Adolf Hitler and Sylvia Plath were in the same high school class? Wouldn’t that be an incredible coincidence? Don’t you think a historian would love to see their interactions, if he could? ” The latch popped open again. He snapped it shut.
Mark Tripp
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- we are you form
- ครูสอนมวย
- คุณชอบเมนูนี้ไหม
- Self-awareness: Knowing what I believe i
- มะเขือเผา
- investing abroad
- การระเบิดหินและย่อยหินย่อยหิน
- that'good for us right
- ฉันคิดว่าเคยส่งให้คุณดูแล้วและไม่ต้องส่ง
- the leonardite from Li the value of elec
- Dear Darin, We have been friends for qui
- นมัสการองค์เจ้าแม่กวนอิมทองคำที่ประดิษฐา
- วันนี้ฉันจะนอนฟังเพลงของคุณ
- แม้เป็นเพียงเวลาสั้นๆ
- คุณไม่สามารถทำงานขายเครื่องจักรได้
- ตะปูคอนกรีต
- การมุ่งมั่นและพยายามทำตามความฝันจนประสบผ
- Do you send another money today after yo
- เห็นอะไร
- นั่งที่ฉันก็ได้
- แขกให้ทำความสะอาดขวดนม
- การจากลา
- เธอมีเพื่อนใหม่แล้วหรอ
- the leonardite from Li the value of elec
