TRUE!-NERVOUS--very, very dreadfull

TRUE!-NERVOUS--very, very dreadfully nervous I had been and am! but why will you say that I am mad? The disease had sharpened my senses--not destroyed--not dulled them. Above all was the sense of hearing acute. I heard all things in the heaven and in the earth. I heard many things in hell. How, then, am I mad? Hearken! and observe how healthily--how calmly I can tell you the whole story.

It is impossible to tell how first the idea entered my brain; but once conceived, it haunted me day and night. Object there was none. Passion there was none. I loved the old man. He had never wronged me. He had never given me insult. For his gold I had no desire. I think it was his eye! Yes, it was this! One of his eyes resembled that of a vulture--a pale blue eye, with a film over it. Whenever it fell upon me, my blood ran cold; and so by degrees--very gradually--I made up my mind to take the life of the old man, and thus rid myself of the eye forever.

Now this is the point. You fancy me mad. Madmen know nothing. But you should have seen me. You should have seen how wisely I proceeded--with what caution--with what foresight--with what dissimulation I went to work!

I was never kinder to the old man than during the whole week before I killed him. And every night, about midnight, I turned the latch of his door and opened it--oh, so gently! And then, when I had made an opening sufficient for my head, I put in a dark lantern, all closed, closed, so that no light shone out, and then I thrust in my head. Oh, you would have laughed to see how cunningly I thrust it in! I moved it slowly--very, very slowly, so that I might not disturb the old man's sleep. It took me an hour to place my whole head within the opening so far that I could see him as he lay upon his bed. Ha!--would a madman have been so wise as this? And then, when my head was well in the room, I undid the lantern cautiously--oh, so cautiously--cautiously (for the hinges creaked)--I undid it just so much that a single thin ray fell upon the vulture eye. And this I did for seven long nights--every night just at midnight--but I found the eye always closed; and so it was impossible to do the work; for it was not the old man who vexed me, but his Evil Eye. And every morning, when the day broke, I went boldly into the chamber, and spoke courageously to him, calling him by name in a hearty tone, and inquiring how he had passed the night. So you see he would have been a very profound old man, indeed, to suspect that every night, just at twelve, I looked in upon him while he slept.

Upon the eighth night I was more than usually cautious in opening the door. A watch's minute hand moves more quickly than did mine. Never before that night had I felt the extent of my own powers--of my sagacity. I could scarcely contain my feelings of triumph. To think that there I was, opening the door, little by little, and he not even to dream of my secret deeds or thoughts. I fairly chuckled at the idea; and perhaps he heard me; for he moved on the bed suddenly, as if startled. Now you may think that I drew back--but no. His room was as black as pitch with the thick darkness (for the shutters were close fastened, through fear of robbers), and so I knew that he could not see the opening of the door, and I kept pushing it on steadily, steadily.

I had my head in, and was about to open the lantern, when my thumb slipped upon the tin fastening, and the old man sprang up in bed, crying out: "Who's there?"

I kept quite still and said nothing. For a whole hour I did not move a muscle, and in the meantime I did not hear him lie down. He was still sitting up in the bed listening;--just as I have done, night after night, hearkening to the death watches in the wall.

Presently I heard a slight groan, and I knew it was the groan of mortal terror. It was not a groan of pain or grief--oh no!--it was the low stifled sound that arises from the bottom of the soul when overcharged with awe. I knew the sound well. Many a night, just at midnight, when all the world slept, it has welled up from my own bosom, deepening, with its dreadful echo, the terrors that distracted me. I say I knew it well. I knew what the old man felt, and pitied him, although I chuckled at heart. I knew that he had been lying awake ever since the first slight noise, when he had turned in the bed. His fears had been ever since growing upon him. He had been trying to fancy them causeless, but could not. He had been saying to himself: "It is nothing but the wind in the chimney--it is only a mouse crossing the floor," or "it is merely a cricket which has made a single chirp." Yes, he had been trying to comfort himself with these suppositions; but he had found all in vain. All in vain; because Death, in approaching him. had stalked with his black shadow before him, and enveloped the victim. And it was the mournful influence of the unperceived shadow that caused him to feel--although he neither saw nor heard--to feel the presence of my head within the room.

When I had waited a long time, very patiently, without hearing him lie down, I resolved to open a little--a very, very little crevice in the lantern. So I opened it--you cannot imagine how stealthily, stealthily--until, at length, a single dim ray, like the thread of the spider, shot from out the crevice and full upon the vulture eye.

It was open--wide, wide open--and I grew furious as I gazed upon it. I saw it with perfect distinctness--all a dull blue, with a hideous veil over it that chilled the very marrow in my bones; but I could see nothing else of the old man's face or person: for I had directed the ray, as if by instinct, precisely upon the damned spot.

And now--have I not told you that what you mistake for madness is but over-acuteness of the senses?--now, I say, there came to my ears a low, dull, quick sound, such as a watch makes when enveloped in cotton. I knew that sound well too. It was the beating of the old man's heart. It increased my fury, as the beating of a drum stimulates the soldier into courage.

But even yet I refrained and kept still. I scarcely breathed. I held the lantern motionless. I tried how steadily I could maintain the ray upon the eye. Meantime the hellish tattoo of the heart increased. It grew quicker and quicker' and louder and louder every instant. The old man's terror must have been extreme! It grew louder, I say, louder every moment!--do you mark me well? I have told you that I am nervous: so I am. And now at the dead hour of night, amid the dreadful silence of that old house, so strange a noise as this excited me to uncontrollable terror. Yet, for some minutes longer I refrained and stood still. But the beating grew louder, louder! I thought the heart must burst. And now a new anxiety seized me--the sound would be heard by a neighbor! The old man's hour had come! With a loud yell, I threw open the lantern and leaped into the room. He shrieked once--once only. In an instant I dragged him to the floor, and pulled the heavy bed over him. I then smiled gaily, to find the deed so far done. But, for many minutes, the heart beat on with a muffled sound. This, however, did not vex me; it would not be heard through the wall. At length it ceased. The old man was dead. I removed the bed and examined the corpse. Yes, he was stone, stone dead. I placed my hand upon the heart and held it there many minutes. There was no pulsation. He was stone dead. His eye would trouble me no more.

If still you think me mad, you will think so no longer when I describe the wise precautions I took for the concealment of the body. The night waned, and I worked hastily, but in silence. First of all I dismembered the corpse. I cut off the head and the arms and the legs.

I then took up three planks from the flooring of the chamber, and deposited all between the scantlings. I then replaced the boards so cleverly, so cunningly, that no human eye--not even his--could have detected anything wrong. There was nothing to wash out--no stain of any kind--no blood-spot whatever. I had been too wary for that. A tub had caught all--ha! ha!

When I had made an end of these labors, it was four o'clock--still dark as midnight. As the bell sounded the hour, there came a knocking at the street door. I went down to open it with a light heart--for what had I now to fear? There entered three men, who introduced themselves, with perfect suavity, as officers of the police. A shriek had been heard by a neighbor during the night: suspicion of foul play had been aroused; information had been lodged at the police office, and they (the officers) had been deputed to search the premises.

I smiled--for what had I to fear? I bade the gentlemen welcome. The shriek, I said, was my own in a dream. The old man, I mentioned, was absent in the country. I took my visitors all over the house. I bade them search--search well. I led them, at length, to his chamber. I showed them his treasures, secure, undisturbed. In the enthusiasm of my confidence, I brought chairs into the room, and desired them here to rest from their fatigues, while I myself, in the wild audacity of my perfect triumph, placed my own seat upon the very spot beneath which reposed the corpse of the victim.

The officers were satisfied. My manner had convinced them. I was singularly at ease. They sat, and while I answered cheerily, they chatted familiar things. But, ere long, I felt myself getting pale and wished them gone. My head ached, and I fancied a ringing in my ears: but still they sat and still chatted. The ringing became more distinct:--it continued and became more distinct: I talked more freely to get rid of the feeling: but it continued and gained definiteness--until, at length, I found that the noise was not within my ears.

No doubt I now grew very pale,--but I talked more fluently, and with a heightened voice. Yet the sound increased--and what could I do? It was a low, dull, quick sound--much such a sound as a watch makes when enveloped in cot

It is impossible to tell how first the idea entered my brain; but once conceived, it haunted me day and night. Object there was none. Passion there was none. I loved the old man. He had never wronged me. He had never given me insult. For his gold I had no desire. I think it was his eye! Yes, it was this! One of his eyes resembled that of a vulture--a pale blue eye, with a film over it. Whenever it fell upon me, my blood ran cold; and so by degrees--very gradually--I made up my mind to take the life of the old man, and thus rid myself of the eye forever.

Now this is the point. You fancy me mad. Madmen know nothing. But you should have seen me. You should have seen how wisely I proceeded--with what caution--with what foresight--with what dissimulation I went to work!

I was never kinder to the old man than during the whole week before I killed him. And every night, about midnight, I turned the latch of his door and opened it--oh, so gently! And then, when I had made an opening sufficient for my head, I put in a dark lantern, all closed, closed, so that no light shone out, and then I thrust in my head. Oh, you would have laughed to see how cunningly I thrust it in! I moved it slowly--very, very slowly, so that I might not disturb the old man's sleep. It took me an hour to place my whole head within the opening so far that I could see him as he lay upon his bed. Ha!--would a madman have been so wise as this? And then, when my head was well in the room, I undid the lantern cautiously--oh, so cautiously--cautiously (for the hinges creaked)--I undid it just so much that a single thin ray fell upon the vulture eye. And this I did for seven long nights--every night just at midnight--but I found the eye always closed; and so it was impossible to do the work; for it was not the old man who vexed me, but his Evil Eye. And every morning, when the day broke, I went boldly into the chamber, and spoke courageously to him, calling him by name in a hearty tone, and inquiring how he had passed the night. So you see he would have been a very profound old man, indeed, to suspect that every night, just at twelve, I looked in upon him while he slept.

Upon the eighth night I was more than usually cautious in opening the door. A watch's minute hand moves more quickly than did mine. Never before that night had I felt the extent of my own powers--of my sagacity. I could scarcely contain my feelings of triumph. To think that there I was, opening the door, little by little, and he not even to dream of my secret deeds or thoughts. I fairly chuckled at the idea; and perhaps he heard me; for he moved on the bed suddenly, as if startled. Now you may think that I drew back--but no. His room was as black as pitch with the thick darkness (for the shutters were close fastened, through fear of robbers), and so I knew that he could not see the opening of the door, and I kept pushing it on steadily, steadily.

I had my head in, and was about to open the lantern, when my thumb slipped upon the tin fastening, and the old man sprang up in bed, crying out: "Who's there?"

I kept quite still and said nothing. For a whole hour I did not move a muscle, and in the meantime I did not hear him lie down. He was still sitting up in the bed listening;--just as I have done, night after night, hearkening to the death watches in the wall.

Presently I heard a slight groan, and I knew it was the groan of mortal terror. It was not a groan of pain or grief--oh no!--it was the low stifled sound that arises from the bottom of the soul when overcharged with awe. I knew the sound well. Many a night, just at midnight, when all the world slept, it has welled up from my own bosom, deepening, with its dreadful echo, the terrors that distracted me. I say I knew it well. I knew what the old man felt, and pitied him, although I chuckled at heart. I knew that he had been lying awake ever since the first slight noise, when he had turned in the bed. His fears had been ever since growing upon him. He had been trying to fancy them causeless, but could not. He had been saying to himself: "It is nothing but the wind in the chimney--it is only a mouse crossing the floor," or "it is merely a cricket which has made a single chirp." Yes, he had been trying to comfort himself with these suppositions; but he had found all in vain. All in vain; because Death, in approaching him. had stalked with his black shadow before him, and enveloped the victim. And it was the mournful influence of the unperceived shadow that caused him to feel--although he neither saw nor heard--to feel the presence of my head within the room.

When I had waited a long time, very patiently, without hearing him lie down, I resolved to open a little--a very, very little crevice in the lantern. So I opened it--you cannot imagine how stealthily, stealthily--until, at length, a single dim ray, like the thread of the spider, shot from out the crevice and full upon the vulture eye.

It was open--wide, wide open--and I grew furious as I gazed upon it. I saw it with perfect distinctness--all a dull blue, with a hideous veil over it that chilled the very marrow in my bones; but I could see nothing else of the old man's face or person: for I had directed the ray, as if by instinct, precisely upon the damned spot.

And now--have I not told you that what you mistake for madness is but over-acuteness of the senses?--now, I say, there came to my ears a low, dull, quick sound, such as a watch makes when enveloped in cotton. I knew that sound well too. It was the beating of the old man's heart. It increased my fury, as the beating of a drum stimulates the soldier into courage.

But even yet I refrained and kept still. I scarcely breathed. I held the lantern motionless. I tried how steadily I could maintain the ray upon the eye. Meantime the hellish tattoo of the heart increased. It grew quicker and quicker' and louder and louder every instant. The old man's terror must have been extreme! It grew louder, I say, louder every moment!--do you mark me well? I have told you that I am nervous: so I am. And now at the dead hour of night, amid the dreadful silence of that old house, so strange a noise as this excited me to uncontrollable terror. Yet, for some minutes longer I refrained and stood still. But the beating grew louder, louder! I thought the heart must burst. And now a new anxiety seized me--the sound would be heard by a neighbor! The old man's hour had come! With a loud yell, I threw open the lantern and leaped into the room. He shrieked once--once only. In an instant I dragged him to the floor, and pulled the heavy bed over him. I then smiled gaily, to find the deed so far done. But, for many minutes, the heart beat on with a muffled sound. This, however, did not vex me; it would not be heard through the wall. At length it ceased. The old man was dead. I removed the bed and examined the corpse. Yes, he was stone, stone dead. I placed my hand upon the heart and held it there many minutes. There was no pulsation. He was stone dead. His eye would trouble me no more.

If still you think me mad, you will think so no longer when I describe the wise precautions I took for the concealment of the body. The night waned, and I worked hastily, but in silence. First of all I dismembered the corpse. I cut off the head and the arms and the legs.

I then took up three planks from the flooring of the chamber, and deposited all between the scantlings. I then replaced the boards so cleverly, so cunningly, that no human eye--not even his--could have detected anything wrong. There was nothing to wash out--no stain of any kind--no blood-spot whatever. I had been too wary for that. A tub had caught all--ha! ha!

When I had made an end of these labors, it was four o'clock--still dark as midnight. As the bell sounded the hour, there came a knocking at the street door. I went down to open it with a light heart--for what had I now to fear? There entered three men, who introduced themselves, with perfect suavity, as officers of the police. A shriek had been heard by a neighbor during the night: suspicion of foul play had been aroused; information had been lodged at the police office, and they (the officers) had been deputed to search the premises.

I smiled--for what had I to fear? I bade the gentlemen welcome. The shriek, I said, was my own in a dream. The old man, I mentioned, was absent in the country. I took my visitors all over the house. I bade them search--search well. I led them, at length, to his chamber. I showed them his treasures, secure, undisturbed. In the enthusiasm of my confidence, I brought chairs into the room, and desired them here to rest from their fatigues, while I myself, in the wild audacity of my perfect triumph, placed my own seat upon the very spot beneath which reposed the corpse of the victim.

The officers were satisfied. My manner had convinced them. I was singularly at ease. They sat, and while I answered cheerily, they chatted familiar things. But, ere long, I felt myself getting pale and wished them gone. My head ached, and I fancied a ringing in my ears: but still they sat and still chatted. The ringing became more distinct:--it continued and became more distinct: I talked more freely to get rid of the feeling: but it continued and gained definiteness--until, at length, I found that the noise was not within my ears.

No doubt I now grew very pale,--but I talked more fluently, and with a heightened voice. Yet the sound increased--and what could I do? It was a low, dull, quick sound--much such a sound as a watch makes when enveloped in cot

0/5000

จาก: -

เป็น: -

ผลลัพธ์ (ไทย) 1: [สำเนา]

คัดลอก!

จริง! -ประสาท - ประสาทมาก มาก dreadfully ฉันได้ และ แต่ทำไมคุณจะว่า ว่า ผมบ้า โรคได้รุนแรงขึ้นความรู้สึกของฉัน - ไม่ทำลาย - ไม่ dulled พวกเขา ข้างต้นทั้งหมด ได้ความรู้สึกของการได้ยินเฉียบพลัน ผมได้ยินทุกสิ่ง ในสวรรค์ และ ในโลก ผมได้ยินหลายสิ่งในนรก อย่างไร แล้ว ผมบ้า Hearken และสังเกตว่า ยองใย - เบา ๆ ว่าฉันสามารถบอกเรื่องราวทั้งหมดไม่บอกก่อนว่า ความคิดใส่สมองของฉัน แต่เมื่อรู้สึก เรื่องบ้านฉันกลางวันกลางคืน วัตถุมีไม่มี มีความรักไม่มี ฉันรักคน เขาไม่เคยมี wronged ฉัน เขาก็ไม่เคยให้ฉันดูถูก ทองของเขา ผมไม่ ผมคิดว่า มันเป็นตาของเขา ใช่ มันเป็นนี้ หนึ่งในสายตาของเขาคล้ายกับที่แร้ง - การซีดสีน้ำเงินตา ฟิล์มไว้ เมื่อมันตกเมื่อฉัน ของฉันเลือดวิ่งเย็น และอื่น ๆ โดยองศา - มากค่อย ๆ - ฉันทำชีวิตของคน และดังนั้น กำจัดตัวเองตาตลอดขณะ นี้เป็นจุด คุณแฟนซีฉันบ้า Madmen รู้อะไร แต่คุณควรได้เห็นฉัน คุณควรได้เห็นอย่างชาญฉลาดว่าผมครอบครัว - ด้วยความระมัดระวังอะไร - กับว่ามองอนาคต - กับ dissimulation ว่าผมไปทำงานผมไม่เกี่ยวกับกับคนกว่าระหว่างสัปดาห์ทั้งก่อนเสียชีวิตเขา และทุกคืน เกี่ยวกับเที่ยงคืน ฉันเปิดสลักของประตูเขาเปิด--โอ้ ดังนั้นเบา ๆ แล้ว เมื่อฉันได้ทำการเปิดเพียงพอสำหรับหัวของฉัน ฉันวางในมืดโคมไฟ ปิดทั้งหมด ปิด ที่ shone ไฟไม่ออก แล้ว ฉันกระตุกในหัวของฉัน โอ้ คุณจะได้หัวเราะให้ดูว่าสวนผมกระตุกใน ผมย้ายมันช้า - มาก ช้ามาก เพื่อที่ฉันอาจไม่รบกวนการนอนหลับของคน มันเอาฉันชั่วโมงเพื่อทำหัวของฉันทั้งหมดภายในการเปิดจนที่ฉันได้เห็นเขาเป็นเขาวางตามเตียงของเขา ฮา! -คนบ้ามีฉลาดมากเช่นนี้ แล้ว เมื่อฉันหัวดีในห้องพัก ฉันทำโคมไฟเดิน - โอ้ ดังนั้น เดิน - เดิน (สำหรับ hinges ที่ creaked) - ฉันทำได้เพียงมากที่มีแสงบางเดียวตกตามตาแร้ง และนี่ค่ะยาวเจ็ดคืน - ทุกคืนที่เที่ยงคืน - แต่พบตาปิดเสมอ และดังนั้น ก็ไปทำงาน สำหรับที่ไม่ใช่คนเก่าที่ vexed ฉัน แต่เขาถลึงตา และทุกเช้า เมื่อวันที่ยากจน ฉันไปอย่างกล้าหาญเป็นหอการค้า และพูดปฏิญาณกับเขา เรียกเขา ด้วยชื่อในโทนแสนอร่อย และสอบถามว่า เขาได้ผ่านคืน เพื่อให้คุณเห็นเขาจะรับคนเก่ามากลึกซึ้ง จริง ๆ ต้องสงสัยที่ทุกคืน เพียงที่ twelve ช็อปปิ้งในพระองค์ในขณะที่เขานอนหลับเมื่อคืนแปด ได้มากกว่าปกติความระมัดระวังในการเปิดประตู ย้ายมือของนาฬิกานาทีรวดเร็วกว่าทำเหมือง ไม่เคยมาก่อนที่ คืนได้ฉันรู้สึกว่าขอบเขตของอำนาจของตัวเอง - ของฉัน sagacity ฉันแทบไม่ประกอบด้วยความรู้สึกของฉันชัย ว่ามี ผม เปิดประตู น้อย และเขาไม่แม้แต่ฝันของฉันความลับหรือความคิด ฉันค่อนข้างเบา ๆ ที่คิด และบางทีเขาได้ยินฉัน สำหรับเขาย้ายบนเตียงทันที ถ้า startled ตอนนี้คุณอาจคิดว่า ฉันวาดกลับ - แต่ไม่ ห้องพักเป็นสีดำที่ระยะห่างด้วยความมืดหนา (สำหรับบานเกล็ดที่ถูกปิด ยึด ผ่านความกลัวของโจร), และดัง นั้นฉันรู้ว่า เขาไม่สามารถเห็นเปิดประตู และฉันเก็บกดมันบนลำ ลำผมมีในหัวของฉัน และกำลังจะเปิดโคมไฟ เมื่อนิ้วหัวแม่มือของฉันเล็ดรอดเมื่อส่งดีบุก เฒ่า sprang ขึ้นเตียง ร้องไห้ออก: "ใครอยู่ที่นั่น"ฉันค่อนข้างยังคงเก็บไว้ และกล่าวว่า ไม่มีอะไร ชั่วโมงทั้งหมด ฉันได้ย้ายกล้าม และในระหว่างนี้ ฉันไม่ได้ยินเขานอน เขาถูกยัง นั่งอัพในเตียงฟัง - เพียงเป็นฉันได้กระทำ คืน hearkening นาฬิกาตายในผนังปัจจุบันผมได้ยินพันธุ์ร็อกหน้าย่นเล็กน้อย และฉันรู้ว่า มันเป็นพันธุ์ร็อกหน้าย่นของความหวาดกลัวของมนุษย์ ไม่พันธุ์ร็อกหน้าย่นของความเจ็บปวดหรือความเศร้าโศก - โอ้ ไม่! — มันเป็นเสียงต่ำ stifled ที่เกิดขึ้นจากด้านล่างของวิญญาณเมื่อ overcharged ด้วยความกลัว ฉันรู้ว่าเสียงดี หลายคืน ที่เที่ยงคืน เมื่อโลกทั้งหมดนอน มันมี welled ขึ้นจากอกของฉันเอง ลึก มีเสียงก้องของ dreadful, terrors ที่ฟุ้งซ่านฉัน ผมบอกว่า ผมรู้เรื่องดี ฉันรู้อะไรคนรู้สึก และจำเลย pitied เขา แม้ว่าฉันเบา ๆ ในใจ รู้ว่า เขามานอนตื่นตั้งแต่เสียงรบกวนเล็กน้อยแรก เมื่อเขามาเปิดในนอน ความกลัวของเขาได้ตั้งแต่ขึ้นเขา เขาถาเพ้อพวกเขา causeless แต่ไม่ เขาได้พูดกับตัวเอง: "มันคืออะไรแต่ในปล่องไฟ - ลมเป็นเพียงเมาส์ข้ามชั้น, " หรือ "มันเป็นแค่คริกเก็ตที่มี chirp เดียว" ใช่ เขาถาสบายตัวเองกับ suppositions เหล่านี้ แต่เขาได้พบใน vain ทั้งหมดสู้ เนื่องจากความตาย ในใกล้เขา มีไล่กับเงาดำของเขาก่อนที่เขา และขัดเหยื่อ และก็ mournful อิทธิพลของเงา unperceived ที่ทำให้เขารู้สึก - แม้ว่าเขาไม่เห็น ไม่ได้ ยิน - ใจของศีรษะภายในห้องเมื่อฉันได้รอเป็นเวลานาน มากทน ไม่ได้ยินเขานอนลง แก้ไขเปิดเล็กน้อย - มาก มากน้อยรอยแยกในโคมไฟ เพื่อเปิด--คุณไม่สามารถจินตนาการได้ว่าแอบ แอบ - จน ยาว ตัวเดียวมัวเรย์ เช่นเธรดของแมงมุม ยิงจากรอยแยก และ เมื่อตาแร้งเต็มก็เปิด - กว้าง เปิดกว้าง - และฉันเติบโตโกรธที่ฉันจ้องไว้ ผมเห็น ด้วย distinctness สมบูรณ์แบบ - ทั้งหมดน่าเบื่อสีฟ้า มีม่าน hideous กว่าที่อาหารไขมากในกระดูกของฉัน แต่ไม่เห็นอะไรอื่นของใบหน้าของชายชราหรือบุคคล: สำหรับผมได้กำกับเรย์ ว่า โดยสัญชาตญาณ ตรงตามจุดที่คนและตอนนี้ - ฉันไม่บอกคุณว่า สิ่งที่ผิดพลาดสำหรับบ้าเป็นแต่ acuteness เกินวิสัย? -ตอนนี้ ฉันพูด มีมาหูของฉันเสียงต่ำ หมองคล้ำ ด่วน เช่นทำให้นาฬิกาเมื่อขัดในฝ้าย ฉันรู้ว่าเสียงนั้นดีเกินไป การเต้นของหัวใจของคนได้ ยังเพิ่มความโกรธของฉัน เป็นการเต้นของกลองกระตุ้นทหารเป็นความกล้าหาญแต่ยังยังฉัน refrained และยังคงเก็บไว้ ผมแทบหายใจ ผมจัดโคมไฟนิ่ง พยายามอย่างต่อเนื่องว่าฉันสามารถรักษาเรย์เมื่อตา ขณะเดียวกัน การสัก hellish ของหัวใจเพิ่มขึ้น เติบโตเร็ว และได้อย่างรวดเร็ว ' และเสียงที่ดัง และดังทันทีทุก ความหวาดกลัวของคนต้องการมาก โตดัง ฉันพูด ดังขึ้นทุกขณะ! -ทำคุณทำเครื่องหมายผมดี บอกคุณว่า ผมประสาท: ดังนั้นฉัน และตอนนี้ ที่ชั่วโมงตายคืน ท่ามกลางความเงียบ dreadful ของบ้านเก่า เสียงดังดังนั้นแปลกเช่นนี้ตื่นเต้นฉันจะร้าย uncontrollable ยัง นาทีบางยาว ฉัน refrained และพิฆาต แต่เต้นโตดัง ดังขึ้น ฉันคิดว่า หัวใจต้องระเบิด และตอนนี้ความกังวลใหม่ยึดผมเสียงจะได้ยินจากเพื่อนบ้าน ชั่วโมงของชายชราได้มา ด้วยเป็นเสียงร้อง ฉันโยนเปิดโคมไฟ และ leaped ในห้อง เขา shrieked ครั้งเดียว - ครั้งเดียวเท่านั้น ในทันที ผมลากเขาพื้น และดึงนอนหนักกว่าเขา ฉันแล้วยิ้ม gaily หาหนังสือจนทำ แต่ หลายนาที หัวใจเต้นในกับเสียง muffled นี้ อย่างไรก็ตาม ไม่ได้ไม่กวนฉัน มันจะไม่สามารถได้ยินผ่านผนัง ยาว หยุดลง คนเก่าได้ตายไป เอานอน และการตรวจสอบศพ ใช่ เขาหิน หินตาย ทำมือตามระดับ และจัดมันมีหลายนาที Pulsation ไม่ได้ เขาหินตาย ตาของเขาจะทำปัญหาฉันไม่ได้ถ้ายัง คุณคิดว่า ฉัน บ้า คุณจะคิดไม่ดังนั้นเมื่อผมอธิบายระวังฉลาดฉันใช้สำหรับสอดแนมของร่างกาย คืน waned และฉันทำงานรีบ แต่ ในความเงียบ ก่อนอื่น ฉัน dismembered ศพ ฉันตัดหัว และแขน และขาผมเอาค่าสามลับแลจากพื้นของหอ แล้วฝากทั้งหมดระหว่างปี ฉันแล้วเปลี่ยนบอร์ดให้คำนึง ดังนั้นสวน ว่า มนุษย์ไม่มีตา - ไม่ได้ - เขาอาจได้พบอะไรที่ผิดได้ ไม่มีอะไรล้างออก - ไม่มีคราบใด ๆ - ไม่เลือดจุดใด ผมเคยระมัดระวังเกินไปที่ อ่างก็จับทั้งหมด - ฮา ฮาเมื่อได้ทำการสิ้นสุดของแรงงานเหล่านี้ ได้ 4 โมง - มืดยังคงเป็นเที่ยงคืน เป็นระฆังแต่เพียงแห่งชั่วโมง มีการเคาะที่ประตูถนนมา ผมก็ลงไปเปิด ด้วยใจอ่อน - สำหรับอะไรก็ฉันกลัว มีใส่สามคน แนะนำตัวเอง กับ suavity โก เป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจ กรี๊ดได้ได้ยินจากเพื่อนบ้านในตอนกลางคืน: ได้รับ aroused ความสงสัยของเล่นสกปรก ข้อมูลที่ได้รับต่อศาลที่สำนักงานตำรวจ และพวกเขา (เจ้าหน้าที่) มี deputed เพื่อค้นสถานที่ฉันยิ้ม - สำหรับอะไรก็ฉันกลัว ผมคนสุภาพยินดีต้อนรับ Shriek กล่าวว่า ผมได้ด้วยตัวเองในความฝัน เฒ่า กล่าวถึง ฉันมีมาในประเทศ เอาฉันชมทั่วบ้าน ฉันคนเหล่านั้นค้นหา - ค้นหาด้วย ฉันทำ ยาว ให้หอการค้าของเขา ฉันพบพวกเขาเขาสมบัติ ทาง อย่างมาก ความกระตือรือร้นความเชื่อมั่นของฉัน ฉันนำเก้าอี้ในห้อง และต้องการพวกเขาที่นี่ที่เหลือจาก fatigues ของพวกเขา ในขณะที่ผมตัวเอง ในความกล้าป่าของฉันสมบูรณ์ชัย วางที่นั่งของตัวเองตามจุดมากใต้ซึ่ง reposed ศพของเหยื่อเจ้าหน้าที่ไม่พอใจ ลักษณะของฉันมีความเชื่อมั่นให้ ผม singularly ณ พวกเขานั่ง และในขณะที่ฉันตอบ cheerily พวกเขา chatted สิ่งคุ้นเคย แต่ โบราณยาว ฉันรู้สึกว่าตัวเองรับซีด และปรารถนาเหล่านั้นไป Ached หัวของฉัน และฉัน fancied เป็น ringing ในหูของฉัน: แต่ยังจะนั่ง และ chatted ยัง Ringing กลายเป็นแตกต่างกันมาก: -มันอย่างต่อเนื่อง และกลายเป็นแตกต่างกันมาก: ผมพูดคุยเพิ่มเติมได้อย่างอิสระเพื่อกำจัดความรู้สึก: แต่มันอย่างต่อเนื่อง และได้รับ definiteness - จน ยาว ผมพบว่า เสียงไม่ภายในหูของฉันไม่มีฉันวันนี้เติบโตอ่อน ๆ, - แต่พูดมาก fluently และเสียงสูง ได้ เสียงเพิ่ม ขึ้น - และสามารถฉันทำอะไร ก็ต่ำ หมองคล้ำ ด่วนเสียง - มากเช่นเสียงทำให้นาฬิกาเมื่อขัดในเปล

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:[สำเนา]

คัดลอก!

การแปล กรุณารอสักครู่..

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:[สำเนา]

คัดลอก!

จริง ! - กังวล --- มาก มาก มาก ประสาทฉันได้รับและฉัน ! แต่ทำไมคุณถึงบอกว่าฉันบ้า ? โรคได้ลับประสาทสัมผัสของฉัน -- ไม่ทำลาย . . . ไม่ได้ทำให้มันเชื่องช้าลง ทั้งหมดข้างต้นคือโสตประสาท ฉันได้ยินทุกอย่างทั้งบนสวรรค์และบนโลก ฉันได้ยินหลายเรื่องในนรก แล้ว ฉันบ้า ? ฟัง ! และสังเกตวิธีการรักษาสุขภาพ . . . ยังไงๆฉันก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้คุณ

มันเป็นไปไม่ได้ที่จะบอกวิธีแรกคิดเข้ามาในสมอง แต่เมื่อรู้สึกมันหลอนผม กลางวันและกลางคืน วัตถุมีไม่มี ตัณหามีไม่มี ผมชอบคนแก่ เขาไม่เคยทำร้ายฉัน ไม่เคยดูถูกดูแคลน ทองของเขาฉันก็ไม่ปรารถนา ฉันคิดว่ามันเป็นดวงตาของเขา ใช่ มันเป็นแบบนี้ ดวงตาของเขาเหมือนที่แร้ง . . . ซีด ดวงตาสีฟ้ากับฟิล์มมากกว่าเมื่อใดก็ตามที่ตกลงทำให้ฉันกลัวลนลาน และดังนั้น โดยองศา -- มากค่อยๆ . . . ฉันตัดสินใจที่จะใช้ชีวิตของชายชรา และจึงกำจัดตัวเองของตาตลอดไป

ตอนนี้เป็นจุด เธอนึกว่าฉันเป็นบ้า คนบ้าไม่ต้องรู้อะไรเลย แต่คุณจะได้เห็นฉัน คุณควรจะได้เห็นวิธีการอย่างชาญฉลาดผม . . กับ . . ข้อควรระวังอะไร . . . กับสิ่งที่คาดการณ์ . . . กับการปิดบังอะไรฉันไปทำงาน

ฉันไม่เคยเอาใจใส่ผู้ชายแก่กว่าตลอดทั้งสัปดาห์ก่อนที่จะฆ่าเขา และทุกคืนราวเที่ยงคืน ฉันเปิดกลอนประตู และเปิดมัน . . . โอ้ เบาๆ ! และเมื่อฉันได้เปิดเพียงพอสำหรับหัวของฉัน ฉันใส่ในโคม ดำปิดหมด ปิดสนิท ไม่มีแสงส่องออกมา แล้วแทงที่หัวของฉัน โอ้คุณจะต้องหัวเราะเพื่อดูว่าอย่างเจ้าเล่ห์ ฉันผลักมันเข้าไป ฉันย้ายมัน . . . . มาก ช้ามาก ดังนั้น ผมไม่อาจรบกวนการนอนของชายชรา ฉันใช้เวลาเป็นชั่วโมงเพื่อวางหัวทั้งหมดของฉันในการเปิดเพื่อให้ห่างไกลที่ฉันได้เห็นเขานอนอยู่บนเตียง ฮ่าๆๆๆ - ต้องเป็นคนบ้าได้ฉลาดขนาดนี้ และเมื่อหัวของฉันอยู่ในห้องเรียบร้อยแล้ว ฉันตะเกียงอย่างระมัดระวัง . . . โอ้ระวัง -- อย่างระมัดระวัง ( เพราะบานพับ creaked ) . . . ฉันทำลายมันเพียงมากที่บางๆ เรย์ก็ตกแร้ง ตา ฉันทำอย่างนี้ตลอดเจ็ดคืนอันยาวนาน . . . ทุกๆคืน ตอนเที่ยงคืน . . . แต่ก็พบว่าดวงตาปิดอยู่เสมอ และมันเป็นไปไม่ได้ที่จะทำงาน เพราะเฒ่าไม่ได้รำคาญฉัน แต่สายตาที่ชั่วร้ายของเขา และทุกเช้าเมื่อวันแตกผมจึงกล้าเข้ามาในห้องและพูดอย่างกล้าหาญเขา เรียกเขาด้วยน้ำเสียงจริงใจ และถามไถ่ว่าเขาผ่านคืน ดังนั้นคุณจะเห็นว่า เขาจะต้องเป็นตาแก่ที่ลึกซึ้งมากจริงๆ สงสัย ว่า ทุก ๆคืน แค่ตอนเที่ยง ผมมองที่บนเขาตอนเขาหลับ

เมื่อคืนที่แปดผมมากกว่ามักจะระมัดระวังในการเปิดประตูของนาฬิกาที่เข็มขยับเร็วกว่าของฉันเสียอีก ไม่เคยมาก่อนคืนนั้นผมรู้สึกขอบเขตพลังของฉันเอง -- ของปรีชาของฉัน ฉันแทบควบคุมความรู้สึกของชัยชนะ คิดว่าฉันกำลังเปิดประตูทีละน้อย และเขาไม่เคยแม้แต่จะฝัน ความคิดหรือพฤติการณ์ลับๆ ของฉัน ฉันแอบหัวเราะเบาๆ และเขาอาจจะได้ยิน เพราะเขาขยับตัวทันทีเหมือนสะดุ้ง ตอนนี้คุณอาจจะคิดว่าผมดึงกลับ แต่ไม่ใช่ห้องของเขามืดที่มีแต่ความมืดมิด ( บานเกล็ดสนิทแน่น เพราะกลัวโจร ) และเพื่อให้ฉันรู้ว่าเขาไม่อาจจะเห็นการเปิดของประตู และผมก็พยายามผลักดันให้มันอย่างต่อเนื่อง

ผมอย่างต่อเนื่อง มีหัว และกำลังจะเปิดตะเกียง เมื่อนิ้วหัวแม่มือเลื่อนบนขอเกี่ยวดีบุกและตาแก่ดีดตัวขึ้นบนเตียง ร้องออกมาว่า " นั่นใคร ? "

ผมก็ค่อนข้างนิ่งและไม่พูดอะไร ตลอดทั้งชั่วโมงผมไม่ได้ขยับกล้ามเนื้อ และในขณะเดียวกัน ผมไม่ได้ยินเสียงเขานอนลง เขายังคงนั่งอยู่บนเตียงฟัง ; -- เช่นเดียวกับที่ผมได้ทำ คืนแล้วคืนเล่า ฟังจนตายจากผนังห้อง

ต่อมาผมก็ได้ยินเสียงครางเบาๆและผมรู้ว่ามันร้องโหยหวนอย่างไม่หวาดกลัว ไม่ใช่เสียงร้องครางอย่างเจ็บปวดหรือเศร้า . . . โอ้ไม่ ! . . . มันอึดอัด เสียงต่ำที่เกิดจากก้นบึ้งของจิตใจ เมื่อจ่ายด้วยความกลัว ฉันรู้ว่าเสียงนี้ดี หลายคืน แค่เที่ยงคืน เมื่อทุกคนหลับ มันเอ่อขึ้นจากในอกของฉันเอง กับเสียงสะท้อนอันน่ากลัว สยดสยองที่กวนใจฉัน ผมพูดว่า ผมรู้ดีฉันรู้ว่าสิ่งที่ชายชรารู้สึก และสงสารเขา ผมหัวเราะในใจ ผมรู้ว่าเขาเคยนอนตื่นตั้งแต่เสียงแรกเล็กน้อย เมื่อเขาเข้านอนแล้ว ความกลัวของเขามีตั้งแต่การปลูกบนเขา เขาพยายามคิดว่ามันที่ปราศจากเหตุผล แต่อาจไม่ เขาเคยพูดกับตัวเอง : " มันก็เป็นแต่ลมในปล่องไฟ . . . มันเป็นเพียงเมาส์ข้ามชั้น" หรือ " แค่จิ้งหรีดได้ จิ๊บเดียว " ครับ เขาเคยพยายามปลอบใจตัวเองด้วยการคาดคะเนเหล่านี้ แต่เขาได้พบทั้งหมดสูญเปล่า มันไร้ประโยชน์โดยสิ้นเชิง เพราะในความตายใกล้เขา มีเงาดำไล่กับเขาก่อนที่เขาและซ่อนเหยื่อและมันเป็นอิทธิพลที่เศร้าโศกของ unperceived เงาที่ทำให้เขารู้สึก -- แม้ว่าเขาไม่เห็นหรือได้ยินว่า . . . ว่ามีหัวของฉันอยู่ในห้อง

เมื่อฉันรอมานานมาก อดทน โดยไม่ฟังเสียงเขานอนลง ฉันตัดสินใจเปิดน้อย - มาก , รอยแยกน้อยมากในโคมไฟ ดังนั้นฉันเปิดมัน -- คุณไม่สามารถคิดวิธีการค่อยๆย่อง ค่อยๆย่อง -- จนกว่าที่ยาว เดียว มัวเรย์ ราวกับใยแมงมุมก็ยิงออกมาจากรอยแยก และเต็มเมื่อดวงตานกแร้ง .

มันเปิด -- กว้าง เปิดกว้าง . . . และฉันก็โกรธที่ฉันจ้องมองมัน ผมเห็นมันมีความชัดเจนที่สมบูรณ์แบบ -- ทั้งหมดทึบด้วยม่านสีฟ้า น่าเกลียดกว่าที่แช่เย็นไขกระดูกในกระดูกของฉัน แต่ฉันมองไม่เห็นอย่างอื่นของชายชราใบหน้า หรือบุคคลสำหรับผมกำกับเรย์ อย่างแม่นยำราวกับมีสัญชาตญาณ เมื่อจุดแย่

และตอนนี้ . . . ผมไม่ได้บอกคุณว่าคุณผิดบ้าแต่เหนือแหลมของความรู้สึก ? นี่ ฉันบอกว่า มีหูต่ำ , น่าเบื่อ , เร็วเสียง เช่น นาฬิกา ทำให้เมื่อล้อมรอบด้วยผ้าฝ้าย ฉันรู้ว่าเสียงเหมือนกัน มันคือการเต้นของหัวใจของชายชรา มันทำให้ความโกรธของฉันการเต้นของกลองปลุกเร้าทหารให้ฮึกเหิม

แต่ผมก็ยังข่มใจอยู่นิ่งๆ แทบจะไม่หายใจ ถือตะเกียงนิ่งไม่ขยับ ฉันพยายามวิธีการอย่างต่อเนื่องผมสามารถรักษาเรย์กับตา เพิ่มขึ้น ขณะเดียวกันรอยสักชั่วร้ายของหัวใจ มันเติบโตเร็วขึ้นและเร็วขึ้นและดังขึ้นและดังทุก ๆทันที ความหวาดกลัวของชายชราต้องถูกมาก ! มันก็ดังฉันดังขึ้นทุกขณะ - คุณมาร์คฉันหรือ ? ฉันบอกคุณว่าฉันประสาทเสีย ฉันเป็นอะไร และตอนนี้ในเวลายามค่ำคืน ท่ามกลางความเงียบที่น่ากลัวของบ้านที่เก่า แปลก เสียงนี้ทำให้ฉันตื่นเต้นที่จะได้น่ากลัว ยังต่อได้อีกหลายนาที ผมเลยยืนนิ่งอยู่ แต่เสียงยังดังขึ้นเรื่อยๆ ฉันคิดว่าหัวใจจะระเบิดและตอนนี้ ฉันเริ่มกังวล . . . เสียงจะได้ยินจากเพื่อนบ้าน ชั่วโมงของชายชรามาถึงแล้ว ! กับตะโกนเสียงดัง ฉันเปิดตะเกียง และกระโดดเข้าไปในห้อง เขากรีดร้องครั้งเดียว ครั้งเดียวเท่านั้น ในทันที ผมลากมันกับพื้น และดึงที่นอนหนักกว่าเขา จากนั้นก็ยิ้มอย่างร่าเริง หาเองจนเสร็จ แต่หลายนาที หัวใจเต้นกับอู้อี้ซาวด์ นี้แต่ไม่ทำให้ฉันวิตก มันคงไม่ดังทะลุผ่านกำแพง ในที่สุดเสียงก็เงียบลง ชายชราที่ตายไปแล้ว ฉันออกจากเตียง และตรวจดูศพ ใช่ เขาตายแล้ว ตายสนิท ฉันวางมือลงบนหัวใจและถือมันอยู่หลายนาที หัวใจไม่เต้น เขาหินเสียชีวิต ตาของเขาจะสร้างปัญหาให้ฉันอีกแล้ว

ถ้าคุณยังคิดว่าฉันบ้าคุณจะเลิกคิดเมื่ออธิบายปัญญามาตรการป้องกันฉันเอาสำหรับการปกปิดร่างกาย คืนที่ผมทำงานอย่างเร่งรีบ แต่ในความเงียบ แรกของทั้งหมดที่ฉันลงมือชำแหละศพ ผมได้ตัดศีรษะและแขนและขา .

ผมแล้วเอาขึ้นสามแผ่นจากพื้นของห้องและฝากทั้งหมดระหว่าง scantlings . จากนั้นผมก็เปลี่ยนบอร์ดอย่างฉลาดดังนั้น ตลบตะแลง ไม่มีดวงตา ไม่มีแม้แต่ . . . จะได้พบอะไรผิดปกติ มีอะไรที่จะล้างออก . . . ไม่มีคราบใดๆ ไม่มีเลือด จุดใด ผมเคยเหมือนกัน คุมได้ อ่างจับ . . . ฮา ฮ่าๆๆๆ

เมื่อฉันได้สิ้นสุดของแรงงานเหล่านี้ มันสี่โมง -- ยังคงมืดเหมือนเที่ยงคืน เสียงกระดิ่งดังขึ้นเวลาก็มีเสียงเคาะที่ประตูถนนฉันลงไปเปิดประตูด้วย หัวใจ เบา . . . สำหรับฉันแล้วต้องกลัว ? ชายสามคนเข้ามาและแนะนำตัวอย่างสุภาพว่าเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจ เสียงกรีดร้องถูกได้ยินโดยเพื่อนบ้านในช่วงกลางคืน : ความสงสัยของการเล่นโกงได้กระตุ้น ; ข้อมูลได้ที่สถานีตำรวจ และพวกเขา ( เจ้าหน้าที่ ) ได้รับ deputed เพื่อค้นหาสถานที่ .

ผมยิ้ม . . . ฉันต้องกลัว ? ฉันกล่าวต้อนรับบรรดาสุภาพบุรุษ ร้องเสียงหลง ผมพูดเองในความฝัน ฉันเอ่ยถึงชายชราไม่อยู่ในประเทศ ฉันพาแขกของฉันทุกมุมของบ้าน ฉันเชิญพวกเขาค้นหา -- การค้นหาดี ฉันพาพวกเขาไปที่ความยาวห้องของเขา ฉันพบพวกเขาสมบัติของเขาซึ่งมองเห็นทิวทัศน์ ในความกระตือรือร้นของความเชื่อมั่นของฉัน ฉันยกเก้าอี้เข้ามาในห้องและต้องการมาพักผ่อนจากความเหนื่อยล้าของพวกเขา ในขณะที่ตัวผมเองในเรื่องป่าของชัยชนะที่สมบูรณ์แบบของฉัน วางเก้าอี้ของตัวเองบนจุดใต้ซึ่ง reposed ที่ศพของเหยื่อ

เจ้าหน้าที่มีความพึงพอใจ ลักษณะผมเกลี้ยกล่อมพวกเขา ฉันรู้สึกสบายใจเป็นพิเศษ พวกเขานั่งลง และในขณะที่ฉันตอบอย่างร่าเริง พวกเขาคุยกันเรื่องที่เราคุ้นเคย แต่ในไม่ช้าผมรู้สึกว่าตัวเองเริ่มหน้าซีดและอยากให้พวกเขาหายไป ฉันปวดหัว ฉันยินเสียงก้องในหู แต่พวกเขาก็ยังนั่งคุยเล่นอยู่นั่นแหละ เสียงก็ชัดเจนมากขึ้น : -- มันอย่างต่อเนื่องและกลายเป็นชัดเจนมากขึ้น : ฉันพูดได้อย่างอิสระมากกว่าที่จะกำจัดความรู้สึกนั้น แต่มันอย่างต่อเนื่อง และได้รับ definiteness -- จนกระทั่งในที่สุด ผมพบว่า เสียงนั้นไม่ได้อยู่ในหูของฉัน

สงสัยตอนนี้ผมเริ่มดูซีดมาก. . . แต่ก็ยิ่งคุยอย่างน้ำไหลไฟดับและเสียงสูงขึ้น แต่เสียงนั้นก็ดังขึ้นอีก . . . และสิ่งที่ฉันสามารถทำอะไร ? มันต่ำมาก ทึบ เช่นเสียง เป็นนาฬิกา ทำให้เมื่อคลุมในเปล เสียงอย่างรวดเร็ว

การแปล กรุณารอสักครู่..

ภาษาอื่น ๆ

การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.