Someone recently told me the story

Someone recently told me the story of their Labrador retriever mix chasing and catching a deer fawn. The dog, who weighs about seventy pounds, is probably more active than most pets, very fit, but hardly an aggressive dog. The owner suspects that on a 10-point scale, the adult male is a 4 or a 5—neutral, in the sense that it never shows aggression toward humans or other dogs but doesn’t cower or retreat completely when approached by other canines. The owner wasn’t surprised to see the dog chase the three adult deer and the single fawn. However, when it caught the fawn, dragged it down from the rear, and then grabbed it by the neck and hoisted it off the ground, he was surprised. The fawn was about the same size as the dog, but the power of the dog’s neck and jaw muscles that enabled it to lift and shake the fawn wasn’t something the owner expected to see. He ordered the dog to stop, and it did, and the fawn, its heart racing and its legs wobbly but with no visible wounds, ambled off into the woods to join the adults.

I share this story because it highlights the fact that dogs and their prey drive, which to this point we’ve mostly talked about in terms of chasing balls, is an impressive sight. The speed with which dogs chase their prey, the strength they possess, and the instinctive move to shake their prey to snap its neck is present to a certain degree in nearly all dogs. The Labrador retriever mix in question here had killed a few voles and a lone squirrel prior to that incident and had chased its fair share of deer, fox, and, unadvisedly, a couple of elk prior to that fawn. It had some of the drive and tenacity of the Malinois we use, but certainly not to the same degree. The only reason it was able to catch the fawn was that its prey tried to hide behind a pile of fallen trees. The only reason the fawn survived was that the dog’s jaws were not powerful enough to puncture its skin, couldn’t whip it with enough force to break its neck, and it was willing to release its prey easily on command.

In a similar scenario with one of our military working dogs, the outcome for the fawn would have been very different. Most likely the fawn wouldn’t have had the chance to go into the kind of defensive hiding position, and that initial grab/bite/shake would have likely been lethal. When a dog that is a 10+ on that prey drive/aggression scale goes into action, he generally gets what he’s after and concludes the matter swiftly. That’s not to say that these dogs don’t need to work on their ability to attack and subdue human targets; they very definitely need to have their fighting skills refined.

I need to make this point clear from the start. The apprehension work that we do with a dog is to train it as a nonlethal force. Just because these dogs would have killed the fawn in that scenario above is not to say that they are trained to do the same thing in their work as SOF dogs. In most cases, a live capture of a suspected or clearly demonstrated insurgent, Taliban member, or other bad guy is much preferred over a neutralized one. A lot of valuable intelligence has been extracted from captured combatants. That is one of the reasons why I consider a dog to be such an effective weapon: it is a very highly skilled nonlethal force.

In some ways, calling what we do in this regard “bite work” is a bit of misnomer. Yes, we do teach the dogs some things they need to know, but as I pointed out in the previous chapter, when they are given the command reviere, to find a human, they do so with a desire that goes beyond a mere Ho-hum, here we go again, I’ve got work to do approach. As I mentioned, the difference in their demeanor when instructed to do detection work for explosives and when told to find a human target is substantial. They are eager in both cases, but there’s a palpable sense of the dog’s own explosive capabilities when on the hunt for a bad guy. It is as if every cell in the dog’s body, every bit of its canine ancestry, and the accumulated learning and experience in being able to provide for itself are turned on.

Having put on a bite suit or sleeve myself and felt the power of these dogs’ bodies and jaws, I can tell you it’s not something to take lightly, and I would not want to be on the receiving end of those blows and bites without that protective gear. In fact, I have been, and it’s an incredibly humbling experience. Even when wearing protective gear, I have at times experienced a level of pain as intense as anything I’ve endured.

As is true with exact measurements of a dog’s aural, olfactory, and vision capabilities, accurate measurements of a dog’s bite force are difficult to come by due to the variables involved. In those cases when a laboratory setting and testing procedure has been set up, those measurements also are questionable. For example, one study of canine bite force, conducted at the University of Guelph in Ontario, Canada, used a protocol during which the dogs were anesthetized and had their jaw muscles stimulated electrically. My sense of this study, and others in which dogs bite down on objects with sensors attached to measure the bite force, is that they don’t account for the adrenaline rush that would naturally occur in a more “natural” setting. We’ve all heard stories of what people are capable of lifting when faced with an extreme situation, and when a dog is anesthetized or placed in a clinical environment, I don’t believe that its emotional and physiological response would be the same as it would be in actual (or practiced) combat.

Nevertheless, those measurements do help establish some kind of baseline data. For example, in the Guelph study, a German shepherd was able to produce a bite force of 170 pounds per square inch at the front of its jaw and 568 pounds at the rear. Common sense will tell you that the rear number should be higher, since that’s closer to the lever point. Those numbers are impressive, but fall far short of the claims that I’ve heard of a dog being able to exert up to 2,000 pounds of pressure. As Stanley Coren pointed out in his May 2010 article “Dog Bite Force: Myths, Misinterpretations and Realities” in Psychology Today, that 2,000-pound figure (which would be roughly equivalent to a subcompact car being parked on your radius bone or ulna in your forearm) is likely the result of people not paying close enough attention to the units of measurement being cited. A 2,000-newton force is roughly equivalent to 450 pounds, since one newton is approximately a fifth of a pound. That puts us closer to the Guelph-study measurements.

Recently, Dr. Brady Barr, in a National Geographic television series entitled “Dangerous Encounters” and first broadcast in August of 2005, conducted similar kinds of live bite tests with a variety of species. He equipped a bite sleeve with a computerized measuring instrument and found that his human test subjects reached 127 pounds of pressure, while domestic dogs averaged 320 pounds. In comparison, lions and white sharks reached 600 pounds, while hyenas exerted 1,000 pounds, and crocodiles 2,500. That’s an impressive figure for the crocodile, but apparently Dr. Barr wasn’t satisfied with that performance, believing that the croc was just messing around. He redid the test and the croc rose to the challenge, reaching 6,000 pounds.

The scientists conducting the Guelph study published their results in Volume 214, Issue 3, of the March 2009 edition of the Journal of Anatomy, but it was for a second type of test they performed. For this, they used the skulls of dead dogs, took various measurements, and applied complicated formulas to arrive at some conclusions about how the size and shape of a cranium and jaw can affect the amount of pressure a dog can exert. They used terms like “cranial morphology” and “phylogentic analyses,” and lever formulas like CBF1 = (Lm × M = Lt × T) FPA/O to develop their evidence. Their detailed analyses came up with a conclusion most of us would have suspected: larger dogs exert greater bite force, and larger brachycephalic dogs (those with a proportionate lower jaw but a shortened upper jaw) have an advantage over mesaticephalic dogs. Dogs of this latter type, the most common skull shape, have a cranium portion that is roughly equal in size to the nasal cavity. In other words, the head of one of these dogs is roughly divided into equal portions of what we think of as the skull and the snout.

Malinois are mesaticephalic in terms of skull shape and are a large breed. According to the Guelph study, the statistical mean, or average, bite force for dogs with these characteristics, depending upon the level formula used, ranged from 2,749 N, or 617 pounds of force, to 2450 N, or 550 pounds at the molar, and between 170 and 150 pounds at the canine teeth at the front of the jaw.

That’s a lot of numbers and scientific jargon, but it does have real-world implications. Obviously, a dog clamping down on you with the front of its jaws isn’t going to exert nearly as much force as a dog that clamps on and then chomps forward, getting you with those back teeth. If you’ve ever observed your dog as you played tug with them, it becomes apparent pretty quickly that the dogs understand something about the physics of bite force, and they work pretty hard to get whatever they’ve got between their teeth into the backs of their mouths to hold it more securely. If you’ve ever attempted to pull a tennis ball out of your dog’s mouth, you know that it’s easier if you get it at the front and not the back.

It’s also pretty obvious that a dog will first bite with the front of the mouth; after all, that’s the widest opening and it makes access easiest. You can go on the Internet and see videos of protection dogs and other working dogs doing bite work, and you’ll see some pretty spectacular flashing of jaws and snarling and men in bite suits getting these dogs to grab and hold on with those front-of-

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คนเพิ่งบอกฉันเรื่องราวของของผสมแลบราดอร์ริทรีฟเวอร์ไล่ และจับ fawn เดียร์ สุนัข ที่น้ำหนักประมาณเซเว่นตี้ปอนด์ คงอยู่มากกว่าส่วนใหญ่สัตว์เลี้ยง มากพอดี แต่แทบไม่เป็นหมาก้าวร้าวได้ เจ้าสงสัยใน 10 จุด ชายผู้ใหญ่ว่า 4 หรือ 5 เป็นตัวกลาง ในแง่ที่ว่า ไม่แสดงรุกรานต่อมนุษย์ หรืออื่น ๆ พริกถึงขิง แต่ไม่ cower หรือหนีอย่างสมบูรณ์เมื่อทาบทาม โดยพบปะอื่น ๆ เจ้าของไม่แปลกใจที่เห็นสุนัขไล่ล่าสามผู้ใหญ่สัตว์และ fawn เดียว อย่างไรก็ตาม เมื่อจับ fawn ลากลงจากด้านหลัง แล้วคว้าตามคอ และ hoisted ออก เขาได้ประหลาดใจ Fawn ถูกเกี่ยวกับขนาดเดียวกันกับสุนัข แต่พลังของคอของสุนัขและกล้ามเนื้อขากรรไกรที่เปิดใช้งานการยก และจับ fawn ไม่สิ่งที่เจ้าต้องดู เขาสั่งสุนัขหยุด มัน และ fawn แข่งของหัวใจและส่วนของขาสั่นแต่ มีแผลไม่เห็น ambled ปิดเข้าป่าเข้าผู้ใหญ่ผมแบ่งปันเรื่องนี้ เพราะเน้นความจริงนั้นสุนัขและไดรฟ์ของเหยื่อ ซึ่งจุดนี้เราได้ส่วนใหญ่คุยในไล่ลูก เป็นภาพน่าประทับใจ ความเร็วที่สุนัขไล่ล่าเหยื่อของพวกเขา พวกเขามีความแข็งแรง และภาวะที่บอบบางไปเขย่าของเหยื่อให้ชิดคอของมันอยู่ระดับหนึ่งในสุนัขเกือบทุก แลบราดอร์ริทรีฟเวอร์ในคำถามที่นี่ฆ่าพื้นที่กี่และกระรอกโลนก่อนเหตุการณ์ที่ คละได้คนนั้นได้ไล่ส่วนแบ่งยุติธรรมของเดียร์ สุนัขจิ้งจอก และ unadvisedly เอิล์คฮิลล์ก่อน fawn ที่สอง มันมีไดรฟ์และ tenacity Malinois เราใช้ แต่แน่นอนไม่ต้องระดับเดียวกัน เหตุผลเดียวก็สามารถจับ fawn ได้ว่า เหยื่อของมันพยายามที่จะซ่อนอยู่หลังกองต้นไม้ลดลง สาเหตุเดียวที่รอดชีวิต fawn ถูกว่า สุนัขก็ไม่มีประสิทธิภาพเพียงพอที่จะเจาะผิวมัน ไม่แส้ ด้วยแรงเพียงพอจะทำลายคอของมัน และก็ยินดีที่จะปล่อยเหยื่อของมันได้ในคำสั่งในสถานการณ์ที่คล้ายคลึงกับสุนัขทหารของเรา ผลลัพธ์สำหรับ fawn จะได้รับแตกต่างกันมาก ส่วนใหญ่ fawn จะไม่มีโอกาสที่จะเป็นชนิดซ่อนป้องกันตำแหน่ง และที่เริ่มคว้า/กัด/ปั่นอาจมียุทธภัณฑ์ เมื่อสุนัขที่ 10 + ในไดรฟ์/รุกรานเหยื่อนั้น ไปสู่การปฏิบัติ เขาโดยทั่วไปสิ่งที่เขาเป็นหลังจากที่ได้รับ และสรุปเรื่องอย่างรวดเร็ว ที่จะไม่พูดว่า สุนัขเหล่านี้ไม่จำเป็นต้องทำงานกับความสามารถในการโจมตี และปราบมนุษย์เป้าหมาย มันต้องมีทักษะการต่อสู้ของพวกเขาที่กลั่นฉันต้องทำให้จุดนี้ชัดเจนตั้งแต่เริ่มต้น มีความเข้าใจงานที่เราทำกับสุนัขคือการ ฝึกเป็นกอง nonlethal เพียง เพราะสุนัขเหล่านี้จะฆ่า fawn ในสถานการณ์นั้นกล่าว คือไม่ต้อง พูดว่า พวกเขาถูกฝึกให้ทำสิ่งเดียวกันในการทำงานของพวกเขาเป็นสุนัข SOF ในกรณีส่วนใหญ่ จับสด insurgent สงสัย หรือสาธิตอย่างชัดเจน ตอลิบานสมาชิก หรือคนอื่น ๆ ไม่ได้มากต้องมากกว่าหนึ่ง neutralized จำนวนมากของปัญญาที่มีคุณค่าได้รับการสกัดจากจับคู่ นั่นคือหนึ่งในเหตุผลที่ทำไมต้องพิจารณาสุนัขให้ ดังกล่าวเป็นอาวุธที่มีประสิทธิภาพ: เป็นแรง nonlethal มีทักษะสูงมากในบางวิธี เรียกสิ่งที่เราทำในสัมมาคารวะ "กัดงานนี้" เป็นบิตของ misnomer ใช่ เราสอนสุนัขบางสิ่งที่พวกเขาจำเป็นต้องรู้ แต่ ตามที่ผมชี้ให้เห็นในบทก่อนหน้านี้ เมื่อพวกเขาจะได้รับการ reviere คำสั่ง หามนุษย์ พวกเขาจึงไม่ปรารถนาที่เกินเพียง Ho-hum ที่นี่เราไปอีก ได้เพื่อหาวิธีการ ตามที่ผมกล่าวถึง ความแตกต่างในกิริยาท่าทางของพวกเขาเมื่อสั่งให้ทำงานตรวจสอบวัตถุระเบิด และ เมื่อบอกว่า จะค้นหาเป้าหมายของมนุษย์คือพบ พวกเขามีความกระตือรือร้นในทั้งสองกรณี แต่มีความรู้สึกเห็นได้ชัดจากความสามารถของสุนัขระเบิดในการล่าสัตว์สำหรับผู้ชายไม่ดี กับทุกเซลล์ในร่างกายของสุนัข ทุกบิต มืดของสุนัข เรียนรู้สะสม และประสบการณ์สามารถให้ตัวเองเปิดอยู่ได้วางบนกัดเหมาะ หรือแขนตัวเอง และพลังของร่างกายของสุนัขเหล่านี้และก็รู้สึกว่า ผมสามารถบอกคุณไม่ให้ใช้เบา ๆ และฉันไม่อยากอยู่ในรับที่พัดและกัด โดยไม่มีอุปกรณ์ที่ป้องกัน ในความเป็นจริง ผม และมันเป็นประสบการณ์อย่างเหลือเชื่อ humbling เมื่อสวมใส่อุปกรณ์ป้องกัน เวลาเหมาะระดับความเจ็บปวดที่รุนแรงเป็นสิ่งที่ฉันเคยทนเป็นจริงแน่นอนวัดของสุนัขสมาน ฟัง และความสามารถวิสัยทัศน์ วัดความถูกต้องของแรงกัดของสุนัขได้ยากเนื่องจากตัวแปรเกี่ยวข้อง ในกรณี เมื่อห้องปฏิบัติการ และการทดสอบขั้นตอนที่มีการตั้งค่า ผู้ประเมินยังได้แก้แค้นคืน สุนัขกัดแรง ณมหาวิทยาลัย Guelph ใน Ontario ประเทศแคนาดา การศึกษาหนึ่งใช้โพรโทคอที่สุนัขได้ด้วย และมีกล้ามเนื้อขากรรไกรของขาวกระตุ้นนวด ความรู้สึกของผมการศึกษานี้ และอื่น ๆ ซึ่งพริกถึงขิงกัดลงบนวัตถุ ด้วยเซนเซอร์กับวัดแรงกัด ว่า พวกเขาไม่บัญชีสำหรับวิ่งตื่นเต้นที่จะเกิดขึ้นตามธรรมชาติใน "ธรรมชาติ" เราได้ทั้งหมดได้ยินเรื่องราวของสิ่งที่ผู้คนจะสามารถยกเมื่อเผชิญกับสถานการณ์ที่สุด และเมื่อสุนัขด้วย หรืออยู่ในสภาพแวดล้อมทางคลินิก ผมไม่เชื่อว่า การตอบสนองทางอารมณ์ และสรีรวิทยาจะเป็นเหมือนกันได้ในการรบจริง (หรือฝึก)อย่างไรก็ตาม วัดเหล่านั้นช่วยสร้างข้อมูลพื้นฐานบางประการ ตัวอย่าง ในศึกษา Guelph เพิร์ดได้สามารถผลิตแรงกัดของ 170 ปอนด์ ต่อตารางนิ้วที่ด้านหน้าของขากรรไกร และ 568 ปอนด์ หลัง สามัญสำนึกจะบอกคุณว่า หมายเลขหลังควรจะสูงกว่า เนื่องจากไม่ใกล้จุดคาน หมายเลขดังกล่าวที่น่าประทับใจ แต่อยู่ห่างไกลขาดสิทธิเรียกร้องที่ผมเคยได้ยินของสุนัขจะออกแรงดันถึง 2000 ปอนด์ เป็น Coren สแตนลีย์ชี้ให้เห็นในบทความของเขา 2010 may "สุนัขกัดแรง: ตำนาน Misinterpretations และความเป็นจริง" จิตวิทยาวันนี้ รูปที่ 2000 ปอนด์ (ซึ่งจะได้ประมาณเทียบเท่ากับรถ subcompact การจอดบนกระดูกกระดูกเรเดียสกระดูกอัลนาในปลายแขนของคุณ) จะมีแนวโน้มผลของคนที่ไม่ยอมจ่ายเงินปิดพอใส่หน่วยวัดที่ถูกอ้าง แรง 2000 นิวตันเป็นประมาณเท่ากับ 450 ปอนด์ นิวตันหนึ่งเป็น ประมาณหนึ่งในห้าของปอนด์ ที่ทำให้เราใกล้ชิดกับวัด Guelph ศึกษาล่าสุด ดร.เบรดี้บารร์ ในโทรทัศน์ชุดภูมิศาสตร์แห่งชาติได้รับ "ประสบอันตราย" และออกอากาศครั้งแรกในเดือน 2005 สิงหาคม ดำเนินการทดสอบกัดอยู่มีหลากหลายพันธุ์ชนิดคล้าย เขากัดแขนพร้อมเครื่องมือวัดคอมพิวเตอร์ และพบว่า เรื่องเขาทดสอบมนุษย์ถึง 127 ปอนด์ ของแรงกดดัน ในขณะที่สุนัขในประเทศ averaged 320 ปอนด์ ในการเปรียบเทียบ สิงโตและปลาฉลามขาวถึง 600 ปอนด์ ขณะ hyenas นั่นเอง 1000 ปอนด์ และจระเข้ 2500 เป็นภาพน่าประทับใจสำหรับจระเข้ แต่เห็นได้ชัดว่าดร.บารร์ไม่พอใจกับประสิทธิภาพที่ เชื่อว่า คร็อคที่ถูกเพียง messing รอบ เขา redid การทดสอบ และคร็อคกุหลาบความท้าทาย ถึง 6000 ปอนด์นักวิทยาศาสตร์ที่ทำการศึกษา Guelph ประกาศผลลัพธ์ปริมาตร 214 ปัญหา 3 ฉบับเดือน 2552 มีนาคมของสมุดรายวันของกายวิภาคศาสตร์ แต่มันเป็นชนิดที่สองของการทดสอบจะดำเนินการ สำหรับนี้ พวกเขาใช้ทิ้งอยู่ระเกะระกะสุนัขตาย เอาหน่วยวัดต่าง ๆ และใช้สูตรซับซ้อนสู่ข้อสรุปบางอย่างเกี่ยวกับขนาดและรูปร่างของ cranium และขากรรไกรสามารถกระทบยอดของสุนัขสามารถออกแรงดัน จะใช้คำเช่น "cranial สัณฐานวิทยา" และ "phylogentic วิเคราะห์" และสูตรคานเช่น CBF1 = (ซื้อ Lm M = Lt × T) FPA/O พัฒนาหลักฐานของพวกเขา วิเคราะห์รายละเอียดของพวกเขามากับสรุปส่วนใหญ่เราจะได้สงสัยว่า: สุนัขใหญ่แรงแรงกัดมากขึ้น และสุนัข brachycephalic ใหญ่ (ที่ มีขากรรไกรล่างตามแต่ขากรรไกรบนย่อ) ได้เปรียบมากกว่าหมา mesaticephalic สุนัขชนิดนี้หลัง รูปร่างกะโหลกศีรษะพบมากที่สุด ส่วน cranium ที่หยาบ ๆ เท่าขนาดกับโพรงจมูก โพรง ได้ ในคำอื่น ๆ หัวของสุนัขเหล่านี้อย่างใดอย่างหนึ่งถูกอย่างคร่าว ๆ แบ่งออกเป็นบางส่วนเท่าของที่เราคิดว่า เป็นกะโหลกศีรษะและ snoutMalinois เป็น mesaticephalic ในรูปร่างของกะโหลกศีรษะ และเป็นสายพันธุ์ขนาดใหญ่ ตามการศึกษา Guelph ค่าเฉลี่ยทางสถิติ หรือเฉลี่ย กัดแรงสำหรับสุนัขที่ มีลักษณะเหล่านี้ ขึ้นอยู่กับสูตรระดับที่ใช้ อยู่ในช่วง 2,749 N หรือ ปอนด์ 617 บังคับ ให้ 2450 N หรือ 550 ปอนด์ กราม และ ระหว่าง 170 และ 150 ปอนด์ ที่ฟันสุนัขที่ด้านหน้าของขากรรไกรนั่นคือตัวเลขและศัพท์แสงทางวิทยาศาสตร์ แต่มันได้ผลจริง อย่างชัดเจน สุนัขล็อคลงบนด้านหน้าของมันก็ไม่ได้ไปโหมแรงเกือบมากที่สุดเป็นสุนัขที่ clamps บน และ chomps ไปข้างหน้า การเดินทางกับกลับฟัน ถ้าคุณเคยได้สังเกตสุนัขของคุณขณะที่คุณเล่น tug กับ ชัดสวยอย่างรวดเร็วที่สุนัขเข้าใจบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับฟิสิกส์ของแรงกัด และพวกเขาทำงานสวยจะได้รับสิ่งที่พวกเขาได้ระหว่างฟันของพวกเขาลงในหลังของปากของพวกเขาเพื่อเก็บข้อมูลได้อย่างปลอดภัย ถ้าคุณได้เคยพยายามดึงลูกปิงปองออกจากปากของสุนัขของคุณ คุณรู้ว่า มันเป็นง่ายขึ้นถ้าคุณได้รับที่ด้านหน้าและไม่ได้กลับก็ยังสวยชัดเจนว่า สุนัขจะกัดก่อนด้านหน้าของปาก หลังจากที่ทุก เป็นการเปิดกว้าง และทำให้เข้าถึงง่ายที่สุด คุณสามารถไปบนอินเทอร์เน็ต และดูวิดีโอป้องกันสุนัข และสุนัขทำงานอื่น ๆ ทำการกัดงาน และคุณจะเห็นบางกะพริบสวยงดงามของ jaws และ snarling และคนรับสุนัขเหล่านี้เพื่อคว้า และยึดที่ด้านหน้าชุดกัด-ของ-

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อเร็ว ๆ นี้มีคนบอกผมว่าเรื่องราวของลาบราดอร์ของพวกเขาไล่ผสมและจับกวางกวาง สุนัขที่มีน้ำหนักประมาณ£ 70 อาจจะมีการใช้งานมากกว่าสัตว์เลี้ยงส่วนใหญ่มากพอดี แต่แทบจะไม่สุนัขที่ก้าวร้าว เจ้าของสงสัยว่าในระดับ 10 จุด, ผู้ใหญ่เพศชายเป็น 4 หรือ 5 เป็นกลางในแง่ที่ว่ามันไม่เคยแสดงความก้าวร้าวต่อมนุษย์หรือสุนัขตัวอื่น ๆ แต่ไม่ได้ตกใจหรือถอยสมบูรณ์เมื่อการติดต่อจากสุนัขอื่น ๆ เจ้าของก็ไม่แปลกใจที่เห็นสุนัขไล่สามกวางผู้ใหญ่และกวางเดียว แต่เมื่อมันจับกวางลากมันลงมาจากด้านหลังแล้วคว้ามันด้วยคอและยกมันออกจากพื้นดินที่เขารู้สึกประหลาดใจ กวางเป็นเรื่องเกี่ยวกับขนาดเดียวกับสุนัข แต่พลังของคอสุนัขและกล้ามเนื้อขากรรไกรที่เปิดใช้งานในการยกและเขย่ากวางก็ไม่ได้เป็นสิ่งที่คาดว่าจะเป็นเจ้าของที่จะเห็น เขาสั่งให้สุนัขที่จะหยุดและมันได้และกวางแข่งหัวใจและขาสั่นคลอน แต่มีบาดแผลที่มองเห็นได้ไม่ ambled ออกเข้าไปในป่าที่จะเข้าร่วมผู้ใหญ่. ฉันแบ่งปันเรื่องราวนี้เพราะมันไฮไลท์ความจริงที่ว่าสุนัขและ ไดรฟ์เหยื่อของพวกเขาซึ่งมาถึงจุดนี้เราได้พูดคุยเกี่ยวกับส่วนใหญ่ในแง่ของการไล่ลูกเป็นภาพที่น่าประทับใจ ความเร็วที่สุนัขไล่ล่าเหยื่อของพวกเขา, ความแรงของพวกเขามีและการย้ายสัญชาตญาณที่จะจับเหยื่อของพวกเขาที่จะ snap คอมีอยู่ในระดับหนึ่งในสุนัขเกือบทั้งหมด ลาบราดอร์ผสมจำพวกในคำถามที่นี่ได้ฆ่าหนูพุกน้อยและกระรอกคนเดียวก่อนที่จะมีเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นและมีการไล่หุ้นยุติธรรมของกวางสุนัขจิ้งจอกและอย่างผลีผลามคู่ของกวางกวางก่อนที่จะว่า มันมีบางส่วนของไดรฟ์และความดื้อรั้นของ Malinois เราใช้ แต่ไม่แน่นอนในระดับเดียวกับ เหตุผลเดียวก็สามารถที่จะจับกวางคือการที่เหยื่อของมันพยายามที่จะซ่อนอยู่หลังกองต้นไม้ล้ม เหตุผลเดียวที่กวางรอดคือการที่ปากของสุนัขที่ไม่ได้มีประสิทธิภาพพอที่จะเจาะผิวไม่สามารถชักมันมีพลังมากพอที่จะทำลายคอของมันและมันก็เต็มใจที่จะปล่อยเหยื่อของมันได้อย่างง่ายดายบนคำสั่ง. ในสถานการณ์ที่คล้ายกันด้วย หนึ่งในสุนัขทหารของเราผลสำหรับกวางที่จะได้รับแตกต่างกันมาก ส่วนใหญ่มีแนวโน้มกวางจะไม่ได้มีโอกาสที่จะไปเป็นชนิดของการป้องกันตำแหน่งที่หลบซ่อนตัวและที่คว้าเริ่มต้น / กัด / สั่นจะได้รับน่าจะตาย เมื่อสุนัขที่เป็น 10 + บนไดรฟ์ที่เหยื่อ / ขนาดรุกรานไปสู่การปฏิบัติโดยทั่วไปที่เขาได้รับในสิ่งที่เขาเป็นและหลังจากสรุปเรื่องนี้อย่างรวดเร็ว นั่นคือไม่ได้บอกว่าสุนัขเหล่านี้ไม่จำเป็นต้องใช้ในการทำงานกับความสามารถในการโจมตีและปราบเป้าหมายของมนุษย์ พวกเขาเป็นอย่างแน่นอนจะต้องมีทักษะในการต่อสู้ของพวกเขากลั่น. ฉันต้องการที่จะทำให้จุดที่ชัดเจนตั้งแต่เริ่มต้นนี้ ความเข้าใจการทำงานที่เราทำกับสุนัขคือการฝึกอบรมมันเป็นแรง nonlethal เพียงเพราะสุนัขเหล่านี้จะฆ่ากวางในสถานการณ์ที่ดังกล่าวข้างต้นไม่ได้ที่จะบอกว่าพวกเขาได้รับการฝึกฝนที่จะทำในสิ่งเดียวกันในการทำงานของพวกเขาเป็นสุนัข SOF ในกรณีส่วนใหญ่จับภาพสดของผู้ต้องสงสัยหรือแสดงให้เห็นอย่างชัดเจนกบฏสมาชิกตอลิบานหรือคนเลวอื่น ๆ ที่เป็นที่ต้องการมากในช่วงหนึ่งเป็นกลาง จำนวนมากของหน่วยสืบราชการลับที่มีคุณค่าที่ได้รับสารสกัดจากพลเรือนที่ถูกจับ ที่เป็นหนึ่งในเหตุผลที่ผมคิดว่าเป็นสุนัขที่จะเป็นเช่นอาวุธที่มีประสิทธิภาพ: มันเป็นแรง nonlethal ที่มีทักษะสูงมาก. ในบางวิธีเรียกร้องสิ่งที่เราทำในเรื่องนี้ "กัดการทำงาน" เป็นบิตของการเรียกชื่อผิด ใช่เราทำสอนสุนัขบางสิ่งบางอย่างที่พวกเขาต้องการที่จะรู้ แต่ที่ผมชี้ให้เห็นในบทก่อนหน้านี้เมื่อพวกเขาจะได้รับ Reviere คำสั่งที่จะหามนุษย์ที่พวกเขาทำเช่นนั้นด้วยความปรารถนาที่นอกเหนือไปจากเพียง แต่ในขณะ ครวญเพลงที่นี่เราไปอีกครั้งฉันมีงานที่ต้องทำวิธี ที่ผมกล่าวถึงความแตกต่างในการกระทำของพวกเขาเมื่อได้รับคำสั่งให้ทำผลงานการตรวจสอบวัตถุระเบิดและเมื่อบอกว่าจะหาเป้าหมายของมนุษย์เป็นอย่างมาก พวกเขามีความกระตือรือร้นในทั้งสองกรณี แต่มีความรู้สึกที่เห็นได้ชัดของความสามารถในการระเบิดสุนัขของตัวเองเมื่ออยู่ในการตามล่าหาคนเลว มันเป็นถ้าเซลล์ในร่างกายของสุนัขทุกทุกบิตของบรรพบุรุษของสุนัขของตนและการเรียนรู้ที่สะสมและประสบการณ์ในการความสามารถในการให้บริการสำหรับตัวเองจะเปิด. มีการใส่ชุดสูทกัดหรือแขนตัวเองและรู้สึกว่าพลังของเหล่านี้ ร่างกายของสุนัขและขากรรไกรผมสามารถบอกคุณได้มันไม่ใช่สิ่งที่จะเบาและฉันจะไม่ต้องการที่จะเป็นที่สิ้นสุดรับของพัดเหล่านั้นและกัดโดยไม่มีอุปกรณ์ป้องกันที่ ในความเป็นจริงที่ฉันได้รับและมันเป็นประสบการณ์ที่อ่อนน้อมถ่อมตนอย่างไม่น่าเชื่อ แม้ในขณะที่สวมใส่อุปกรณ์ป้องกันผมมีช่วงเวลาที่มีประสบการณ์ระดับของอาการปวดรุนแรงเช่นเดียวกับสิ่งที่ฉันได้ทน. ในฐานะที่เป็นจริงกับการวัดที่แน่นอนของหูของสุนัข, กลิ่นและความสามารถในการมองเห็นวัดที่ถูกต้องของแรงกัดสุนัขเป็นเรื่องยาก ที่จะมาด้วยเนื่องจากตัวแปรที่เกี่ยวข้อง ในกรณีดังกล่าวเมื่อการตั้งค่าในห้องปฏิบัติการและขั้นตอนการทดสอบที่ได้รับการตั้งค่าการวัดเหล่านั้นนอกจากนี้ยังมีที่น่าสงสัย ยกตัวอย่างเช่นการศึกษาหนึ่งของแรงกัดสุนัขดำเนินการที่มหาวิทยาลัยของกูใน Ontario, แคนาดาใช้โปรโตคอลระหว่างที่สุนัขได้รับการดมยาสลบและกล้ามเนื้อขากรรไกรของพวกเขากระตุ้นไฟฟ้า ความรู้สึกของฉันของการศึกษานี้และอื่น ๆ ในการที่สุนัขกัดลงบนวัตถุที่มีเซ็นเซอร์ที่ติดอยู่กับวัดแรงกัดเป็นที่พวกเขาไม่ได้บัญชีสำหรับสารอะดรีนาลีนที่ธรรมชาติจะเกิดขึ้นในอีก "ธรรมชาติ" การตั้งค่า เราเคยได้ยินเรื่องราวทั้งหมดของสิ่งที่ผู้คนมีความสามารถในการยกเมื่อต้องเผชิญกับสถานการณ์ที่รุนแรงและเมื่อสุนัขมีการดมยาสลบหรืออยู่ในสภาพแวดล้อมทางคลินิกผมไม่เชื่อว่าการตอบสนองทางอารมณ์และร่างกายของมันจะเป็นเช่นเดียวกับมัน จะอยู่ในที่เกิดขึ้นจริง (หรือมีประสบการณ์) รบ. อย่างไรก็ตามการวัดเหล่านั้นไม่ช่วยสร้างชนิดของข้อมูลพื้นฐานบางอย่าง ยกตัวอย่างเช่นในการศึกษากูคนเลี้ยงแกะเยอรมันก็สามารถที่จะก่อให้เกิดแรงกัด 170 ปอนด์ต่อตารางนิ้วที่ด้านหน้าของขากรรไกรของมันและ£ 568 ที่อยู่ด้านหลัง สามัญสำนึกจะบอกคุณว่าจำนวนหลังควรจะสูงตั้งแต่ที่ใกล้ชิดกับจุดคันโยก ตัวเลขเหล่านี้เป็นที่น่าประทับใจ แต่ตกอยู่ห่างไกลจากการเรียกร้องที่ผมเคยได้ยินสุนัขที่ความสามารถในการออกแรงถึง 2,000 ปอนด์ของแรงดัน ในฐานะที่เป็นสแตนเลย์ Coren ชี้ให้เห็นพฤษภาคม 2010 บทความ "สุนัขกัดบังคับ: ตำนานตีความและความเป็นจริง" ในด้านจิตวิทยาวันนี้ว่าตัวเลข 2,000 ปอนด์ (ซึ่งจะใกล้เคียงกับรถ subcompact ถูกจอดอยู่บนกระดูกรัศมีของคุณหรือท่อนในของคุณ แขน) เป็นน่าจะเป็นผลของคนที่ไม่ให้ความสนใจใกล้พอที่จะหน่วยของการวัดที่ถูกอ้างถึง แรง 2,000 นิวตันเป็นประมาณเทียบเท่า 450 ปอนด์ตั้งแต่หนึ่งนิวตันจะอยู่ที่ประมาณห้าของปอนด์ ที่ทำให้เราใกล้ชิดกับวัดกูศึกษา. เมื่อเร็ว ๆ นี้ดร. เบรดี้ Barr ในซีรีส์โทรทัศน์เนชั่นแนลจีโอกราฟฟิกเรื่อง "การแข่งขันอันตราย" และออกอากาศเป็นครั้งแรกในเดือนสิงหาคมของปี 2005 ดำเนินการที่คล้ายกันชนิดของการทดสอบการกัดอยู่กับความหลากหลายของสายพันธุ์ เขาติดตั้งแขนกัดกับคอมพิวเตอร์เครื่องมือวัดและพบว่าการทดสอบของมนุษย์ถึง 127 £ของความดันในขณะที่สุนัขในประเทศเฉลี่ย 320 £ ในการเปรียบเทียบสิงโตและปลาฉลามขาวถึง£ 600 ในขณะที่ไฮยีน่ากระทำ£ 1,000, 2,500 และจระเข้ นั่นเป็นตัวเลขที่น่าประทับใจสำหรับจระเข้ แต่เห็นได้ชัดว่าดร. Barr ไม่พอใจกับประสิทธิภาพการทำงานที่เชื่อว่าจระเข้ที่ถูกเพียง messing รอบ เขา redid ทดสอบและจระเข้เพิ่มขึ้นเป็นความท้าทายถึง£ 6,000. นักวิทยาศาสตร์การดำเนินการศึกษากูตีพิมพ์ผลของพวกเขาในปริมาณ 214, ฉบับที่ 3 ของมีนาคม 2009 ฉบับของวารสารกายวิภาคศาสตร์ แต่มันก็เป็นประเภทที่สอง ของการทดสอบพวกเขาทำ สำหรับพวกเขาใช้หัวกะโหลกของสุนัขที่ตายแล้วเอาวัดต่าง ๆ และนำไปใช้สูตรที่ซับซ้อนที่จะมาถึงข้อสรุปบางอย่างเกี่ยวกับวิธีการขนาดและรูปร่างของกะโหลกและขากรรไกรจะมีผลต่อปริมาณของความดันสุนัขสามารถออกแรง พวกเขาใช้คำเช่น "สัณฐานกะโหลก" และ "การวิเคราะห์ phylogentic" และสูตรคันเช่น CBF1 = (Lm × M = ขีดข่วน× T) FPA / O ที่จะพัฒนาหลักฐาน การวิเคราะห์รายละเอียดของพวกเขาขึ้นมาด้วยกับข้อสรุปส่วนใหญ่ของเราจะมีความสงสัย: สุนัขขนาดใหญ่ออกแรงแรงกัดมากขึ้นและมีขนาดใหญ่สุนัข brachycephalic (ผู้ที่มีขากรรไกรล่างตามสัดส่วน แต่ขากรรไกรบนที่สั้นลง) ได้เปรียบกว่าสุนัข mesaticephalic สุนัขชนิดหลังนี้รูปหัวกะโหลกที่พบมากที่สุดมีส่วนหัวกะโหลกที่เท่ากับในขนาดที่โพรงจมูก ในคำอื่น ๆ หัวของหนึ่งในสุนัขเหล่านี้จะถูกแบ่งออกเป็นส่วนเท่ากันของสิ่งที่เราคิดว่าเป็นกะโหลกศีรษะและจมูก. Malinois มี mesaticephalic ในแง่ของรูปทรงกะโหลกศีรษะและเป็นสายพันธุ์ที่มีขนาดใหญ่ จากการศึกษาของกูค่าเฉลี่ยทางสถิติหรือเฉลี่ยกัดแรงสำหรับสุนัขที่มีลักษณะเหล่านี้ขึ้นอยู่กับสูตรระดับที่ใช้ตั้งแต่ 2749 N, หรือ£ 617 ของแรงเพื่อ 2450 N, หรือ£ 550 ที่ฟันกรามที่ และระหว่าง 170 และ 150 £ที่ฟันเขี้ยวที่ด้านหน้าของขากรรไกร. นั่นเป็นจำนวนมากของตัวเลขและศัพท์แสงทางวิทยาศาสตร์ แต่มันก็มีความหมายที่แท้จริงของโลก เห็นได้ชัดว่าเป็นสุนัขที่หนีบลงบนคุณกับด้านหน้าของขากรรไกรของมันจะไม่ออกแรงแรงเกือบเท่าสุนัขที่หนีบบนแล้ว chomps ไปข้างหน้าการที่คุณมีฟันกลับมาเหล่านั้น ถ้าคุณพบข้อที่เคยสุนัขของคุณในขณะที่คุณเล่นกับพวกเขาดึงมันจะกลายเป็นที่เห็นได้ชัดสวยได้อย่างรวดเร็วว่าสุนัขเข้าใจบางสิ่งบางอย่างเกี่ยวกับฟิสิกส์ของแรงกัดและพวกเขาทำงานสวยยากที่จะได้รับสิ่งที่พวกเขาได้มีระหว่างฟันของพวกเขาเป็นหลัง ปากของพวกเขาที่จะถือไว้อย่างปลอดภัยมากขึ้น หากคุณได้เคยพยายามที่จะดึงลูกเทนนิสออกมาจากปากของสุนัขของคุณคุณจะรู้ว่ามันเป็นง่ายขึ้นถ้าคุณได้รับมันที่ด้านหน้าและไม่กลับ. นอกจากนี้ยังเห็นได้ชัดสวยว่าหมาตัวแรกจะกัดกับด้านหน้าของปาก ; หลังจากที่เปิดกว้างที่สุดและมันทำให้การเข้าถึงที่ง่ายที่สุด คุณสามารถไปบนอินเทอร์เน็ตและดูวิดีโอของสุนัขและสุนัขป้องกันการทำงานอื่น ๆ ทำผลงานกัดและคุณจะเห็นบางกระพริบสวยงดงามของปากและคำรามและผู้ชายในชุดสูทกัดสุนัขเหล่านี้ได้รับการจับและยึดกับผู้ด้านหน้า ของ-

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

คนที่เพิ่งบอกเรื่องราวของพวกเขาผสมลาบราดอร์ รีทรีฟเวอร์ วิ่งไล่จับกวางและกวาง สุนัขที่น้ำหนักประมาณเจ็ดสิบปอนด์อาจจะปราดเปรียวกว่าสัตว์เลี้ยงมากที่สุดพอดี แต่แทบจะเป็นสุนัขที่ก้าวร้าว the owner suspects พื้นที่ a 10 point scale และตรวจ male กับ 4 or a 5-neutral ,ในความรู้สึกมันไม่เคยแสดงความก้าวร้าวต่อมนุษย์หรือสุนัขอื่น ๆ แต่ก็ไม่ได้หลบหรือหนีอย่างสิ้นเชิงเมื่อเข้าหาโดยสุนัขอื่น ๆ เจ้าของไม่ได้ตกใจที่เห็นหมาไล่สามผู้ใหญ่กวางและกวางตัวเดียว อย่างไรก็ตาม เมื่อมันจับกวาง , ลากมันลงจากหลัง แล้วจับมันที่คอแล้วยกออกจากพื้นดิน เขาก็แปลกใจ