As Empire closes its first season b

As Empire closes its first season burning bright, it has been called Glee for grownups, the successful city cousin of Nashville; there is truth in these assessments. This map of musical taste is suggestive. Country and hip-hop are the two great indigenous musics of the US left standing, and the most disavowed: “I listen to everything but country and rap” is standard first-date chitchat, and the purest formula of class and race contempt on offer. Network television doesn’t disavow all that much. It mostly crunches numbers.

But: show choir? There is something about sexuality here, about the show’s compassionate, candy-colored queerness. This identification is inextricable from musical constraints. While the recurrence of the mash-up was one way Glee fitted songs to a chorus with mixed gender soloists, the go-to solution was tunes originally sung in high or falsetto male vocal, thus suiting all of the genders some of the time. “Don’t Stop Believin’” is the alpha and the omega. Unfamiliar as it is to hear Journey this way, the show’s music was in some sense trans, secondary character Unique its truest expression; we might think of Glee as an upbeat redaction of Hedwig and the Angry Inch.

These then are the coordinates, musical and social, of the small screen musical, along with its roots in the variety show. But there is another genealogy: from the moment the mp3 compression algorithm was developed, Empire was inevitable. Glee and Nashville were inevitable, just as American Idol was inevitable. Once albums could be digitized efficiently, piracy was inevitable. But so too, in the way of digital dialectics, was a vast apparatus which would both disarticulate songs from albums and sell the new singles cheap’n’easy enough to compete with the pirates. They would also avoid the snares of radio release. Instead, they would require an entire genre of shows about music-making.

This cannot be explained simply by the culture industry’s self-regard, its need to narrate its own conditions. Rather, there was no other way to preserve the music business. The singles would be embedded in shows as incomplete teasers, parts of a narrative from which they were easily detachable (note the identicality of Glee’s intensifying series of interschool competitions with Idol’s format). Most importantly, they wouldn’t be released in another format.

This created a brand new release time: the window after the show aired but before someone grabbed a recorded file of the complete song, cracked it and set it free. Into this window, the new now, enter first the 99¢ performances from Idol, and then the songs of Glee. As so often, covers precede originals. Over and over they get up for the download, climbing the new charts.

Originals would follow. Enter Nashville and Empire (we do not speak of Smash). The former has not quite found its way to the titanium majesty of New Nashville haunting its dreams; the latter is advantaged, surely at great cost, by its music producer. One of the two greatest producers of our era, Timabaland has always moved sinuously from R&B to hip-hop, drawing them into a syncopated and hypnotic vortex of futuristic newer-than-new jack swing. With his collaborators, he provides Empire with more than the telenovela-noir could ask for.

Yet we have passed too swiftly over the pivotal figure. Without the iTunes store, nothing; it’s the apparatus of capture that makes this whole complex work. And it’s Apple that provides a frame for thinking about the broader significance of these offerings. While the backstory of Empire’s musical-turned-entrepreneurial god Lucious Lyon cosmetically resembles, say, L.A. Reid, the Arista and Epic label head, that decoding style finally won’t do. After all, Nashville’s Rayna Jaymes, Rebaesque in her musical achievements, also founded and directs her own “independent” but corporate-scaled label, finessing deals with big box stores while debuting new products.

Both in turn, surprisingly, are scaled-up versions of Will Schuester. Glee’s show choir director was once a star performer; for the show’s span, he navigates the rules, regulations and cutthroat competition on behalf of his ever-changing stable of young artists, taking them from small town to national brand.

Claude Levi-Strauss teaches us that, encountering a certain myth over and over, we should ask what social contradiction it is struggling impossibly to resolve. Who is this figure whose genius moves freely between creative and corporate ventures, artist and executive? It can only be Steve Jobs. That is his entire claim: that he overcame not just the random distribution of talent but the iron division of labor, imagining innovation after innovation while directing the businesses of what would be the world’s most valuable company. He is Lucious, Rayna and Will all wrapped up in one.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ขณะที่เอ็มไพร์ปิดฤดูกาลแรกของการเผาไหม้ที่สดใสจะได้รับการเรียกร้องประสานเสียงสำหรับผู้ใหญ่, ลูกพี่ลูกน้องของเมืองที่ประสบความสำเร็จของแนชวิลล์; มีความจริงในการประเมินเหล่านี้ แผนที่รสนิยมทางดนตรีนี้จะมีการชี้นำ ประเทศและฮิปฮอปเป็นสองเพลงพื้นเมืองที่ดีของสหรัฐทิ้งให้ยืนและมากที่สุด disavowed: "ผมฟังทุกอย่าง แต่ประเทศและแร็พ" เป็นครั้งแรกที่คุยกันเล่นวันที่มาตรฐานและสูตรบริสุทธิ์ของการเรียนและการดูถูกการแข่งขันที่นำเสนอ . เครือข่ายโทรทัศน์ไม่ได้ปฏิเสธมากทุกที่ มันเป็นส่วนใหญ่ crunches หมายเลข. แต่: คณะนักร้องประสานเสียงแสดง? มีบางอย่างเกี่ยวกับความสัมพันธ์ทางเพศที่นี่เกี่ยวกับการแสดงความเห็นอกเห็นใจของ, ความไม่ชอบมาพากลสีลูกอม บัตรประจำตัวนี้เป็นหนีไม่รอดจากข้อ จำกัด ทางดนตรี ในขณะที่การกำเริบของ mash-up เป็นหนึ่งในวิธีที่สนุกสนานพอดีเพลงนักร้องกับ soloists เพศผสมไปเพื่อแก้ปัญหาเพลงเป็นเพลงแรกในที่สูงหรือเสียงสูงแกนนำชายจึงเหมาะกับทุกเพศได้ในบางเวลา "อย่าหยุดของเขา" เป็นอัลฟาและโอเมก้า ที่ไม่คุ้นเคยเป็นก็คือการได้ยินการเดินทางด้วยวิธีนี้เพลงการแสดงที่อยู่ในความรู้สึกบางอย่างทรานส์ตัวละครรองที่ไม่ซ้ำกันการแสดงออกที่แท้จริงของตน เราอาจจะคิดว่าการร้องประสานเสียงเป็น redaction จังหวะของเฮ็ดวิกและโกรธนิ้ว. เหล่านี้เป็นพิกัดดนตรีและสังคมของดนตรีหน้าจอขนาดเล็กพร้อมกับรากของมันในการแสดงหลากหลาย แต่มีการสืบวงศ์ตระกูลอื่น: จากช่วงเวลาวิธีการบีบอัด mp3 ได้รับการพัฒนาเอ็มไพร์ก็หนีไม่พ้น ยินดีแนชวิลล์และเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงเช่นเดียวกับอเมริกันไอดอลก็หนีไม่พ้น เมื่ออัลบั้มอาจจะในรูปแบบดิจิตอลได้อย่างมีประสิทธิภาพ, การละเมิดลิขสิทธิ์ก็หนีไม่พ้น แต่เพื่อเกินไปในทางของเหตุดิจิตอลเป็นเครื่องมือมากมายซึ่งจะ disarticulate ทั้งเพลงจากอัลบั้มและขายซิงเกิ้ลใหม่ cheap'n'easy พอที่จะแข่งขันกับโจรสลัด พวกเขายังจะหลีกเลี่ยงหลุมพรางของการปล่อยวิทยุ แต่พวกเขาจะต้องมีรูปแบบทั้งหมดของการแสดงที่เกี่ยวกับเพลงทำ. นี้ไม่สามารถอธิบายได้ง่ายๆโดยตัวเองเรื่องอุตสาหกรรมวัฒนธรรมที่จำเป็นในการเล่าเรื่องเงื่อนไขของตัวเอง แต่ก็ไม่มีทางอื่นที่จะรักษาธุรกิจเพลง ซิงเกิ้ลจะได้รับการฝังตัวในการแสดงเป็นทีเซอร์ที่ไม่สมบูรณ์บางส่วนของการเล่าเรื่องจากที่พวกเขาถูกถอดออกได้อย่างง่ายดาย (หมายเหตุ identicality ของซีรีส์ Glee ทวีความรุนแรงของการแข่งขันสหศึกษาที่มีรูปแบบของไอดอล) . สิ่งสำคัญที่สุดคือพวกเขาจะไม่ได้รับการปล่อยตัวในอีกรูปแบบหนึ่งที่สร้างขึ้นนี้เวลาปล่อยแบรนด์ใหม่: หน้าต่างหลังจากการแสดงออกอากาศ แต่ก่อนที่คนคว้าแฟ้มบันทึกของเพลงที่สมบูรณ์แตกมันและตั้งฟรี ในหน้าต่างนี้ใหม่ตอนนี้ใส่ครั้งแรก 99 ¢แสดงจากไอดอลแล้วเพลงของนักร้องประสานเสียง จึงมักจะครอบคลุมนำต้นฉบับ กว่าและมากกว่าที่พวกเขาได้รับการขึ้นสำหรับการดาวน์โหลดไต่ชาร์ตใหม่. ต้นฉบับจะทำตาม ใส่แนชวิลล์และเอ็มไพร์ (เราไม่พูดถึงการทุบ) อดีตยังไม่ได้พบค่อนข้างจะมาถึงพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัวของไทเทเนียมใหม่แนชวิลล์หลอกหลอนความฝันของตน หลังเป็นพิจารณาเป็นพิเศษแน่นอนค่าใช้จ่ายที่ดีโดยผู้ผลิตเพลง หนึ่งในสองผู้ผลิตที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในยุคของเรา, Timabaland ได้ย้ายเสมอคดเคี้ยวจาก R & B เพื่อฮิปฮอป, การวาดภาพให้เป็นน้ำวนลัดและถูกสะกดจิตของอนาคตแกว่งใหม่กว่าใหม่ ด้วยการทำงานร่วมกันของเขาเขามีเอ็มไพร์มีมากกว่าเทเลโนนัวร์สามารถขอ. แต่เราได้ผ่านอย่างรวดเร็วเกินไปกว่าบุคคลสำคัญ โดยไม่ต้องร้าน iTunes ไม่มีอะไร; มันเป็นเครื่องมือของการจับภาพที่ทำให้งานนี้มีความซับซ้อนทั้ง และมันก็เป็นแอปเปิ้ลที่ให้กรอบสำหรับการคิดเกี่ยวกับความสำคัญของการให้บริการที่กว้างขึ้นเหล่านี้ ในขณะที่ backstory ของพระเจ้าดนตรีหันผู้ประกอบการของเอ็มไพร์ Lucious ลียง cosmetically คล้ายกับการพูด, LA เรดเมล็ดข้าวและมหากาพย์หัวฉลากรูปแบบการถอดรหัสที่ในที่สุดก็จะไม่ทำ หลังจากที่ทุกแนชวิลล์ Rayna Jaymes, Rebaesque ในความสำเร็จของดนตรีของเธอก่อตั้งขึ้นและยังนำของเธอเอง "อิสระ" แต่ฉลากองค์กรปรับขนาด finessing ข้อตกลงกับร้านค้ากล่องใหญ่ในขณะที่การเปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่. ทั้งในทางกลับกันน่าแปลกใจที่จะมีการปรับขึ้นรุ่น ของจะ Schuester ผู้อำนวยการคณะนักร้องประสานเสียงแสดงความยินดีของครั้งหนึ่งเคยเป็นนักแสดงดาว; สำหรับช่วงการแสดงของเขานำทางกฎระเบียบและการแข่งขันฆาตกรในนามของมั่นคงที่เปลี่ยนแปลงของศิลปินหนุ่มของเขา, การออกจากเมืองเล็ก ๆ ที่จะแบรนด์ระดับชาติ. Claude Levi-Strauss สอนเราว่าเผชิญหน้ากับตำนานบางกว่าและมากกว่า เราควรจะถามว่าความขัดแย้งทางสังคมมันคือการดิ้นรนเป็นไปไม่ได้ที่จะแก้ปัญหา ใครเป็นตัวเลขนี้มีอัจฉริยะย้ายได้อย่างอิสระระหว่างความคิดสร้างสรรค์และกิจการองค์กรศิลปินและผู้บริหาร? มันสามารถจะเป็นสตีฟจ็อบส์ นั่นคือทั้งหมดที่เขาอ้างว่าเขาเอาชนะไม่ได้เป็นเพียงการกระจายแบบสุ่มของความสามารถ แต่ส่วนเหล็กของแรงงานจินตนาการนวัตกรรมมากมายในขณะที่ผู้กำกับธุรกิจของสิ่งที่จะเป็น บริษัท ที่มีคุณค่ามากที่สุดของโลก เขาเป็น Lucious, Rayna และจะห่อทั้งหมดในหนึ่ง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เป็นอาณาจักรปิดของฤดูกาลแรกสว่างไสว มันถูกเรียกว่ากลี สำหรับผู้ใหญ่ ความสําเร็จเมืองลูกพี่ลูกน้องของแนชวิลล์ ไม่มีความจริงในการประเมินเหล่านี้ แผนที่ของรสนิยมทางดนตรีคือการชี้นํา . ประเทศและฮิปฮอปเป็นสองประเทศเพลงของสหรัฐฯ ยังคงอยู่ และส่วนใหญ่ถูกตัดหางปล่อยวัด : " ผมฟังทุกอย่าง แต่ประเทศและแร็พ " คือวันแรกมาตรฐานกันมากนักและสูตรที่บริสุทธิ์ของชั้นเรียนและการแข่งขันการเสนอ เครือข่ายโทรทัศน์ไม่ปฏิเสธทั้งหมดเท่าไหร่ มันเป็นส่วนใหญ่ crunches ตัวเลข

แต่ : ประสานเสียง ? มีบางอย่างที่เกี่ยวกับเรื่องเพศที่นี่ เกี่ยวกับการแสดงความเห็นอกเห็นใจ ลูกกวาด ทางด้านสี ตัวนี้เป็นดนตรีที่แก้ไม่ได้จากข้อจำกัดในขณะที่เกิดการทำให้บาดเจ็บได้วิธีหนึ่ง กลีพอดีเพลงประสานเสียงกับผสมเพศ soloists , ไปในสารละลายในเพลงเดิม ซองชายเสียงสูงหรือเสียงจึงเหมาะทุกเพศในบางเวลา " ไม่หยุดของเขาอ่อน " เป็นอัลฟาและโอเมก้า ไม่คุ้นเคย มันเป็นเสียงที่เดินทางด้วยวิธีนี้ เป็นการแสดงเพลงในบางผ่านความรู้สึกตัวละครรองที่เป็นเอกลักษณ์ของมัน truest การแสดงออก เราอาจคิดว่าเราเป็น upbeat redaction ของเฮ็ดวิกและโกรธนิ้ว

นี่ก็เป็นพิกัด ดนตรี และสังคม ของจอขนาดเล็กของดนตรีพร้อมกับรากในรายการวาไรตี้โชว์ แต่ไม่มีเชื้อสายอื่น : จากช่วงเวลาที่ MP3 ขั้นตอนวิธีการบีบอัดที่ได้รับการพัฒนา อาณาจักรนั้น หลีกเลี่ยงไม่ได้รมย์และแนชวิลล์เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ อย่างอเมริกัน ไอดอล มันหลีกเลี่ยงไม่ได้ เมื่ออัลบั้มจะเป็นดิจิตอลได้อย่างมีประสิทธิภาพ การละเมิดลิขสิทธิ์เป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่แล้ว ในทาง dialectics ดิจิตอล มีอุปกรณ์มากมายที่ทั้งสองจะตัดชิ้นส่วนและขายเพลงจากอัลบั้มซิงเกิ้ลใหม่ cheap'n'easy พอที่จะแข่งขันกับพวกโจรสลัด พวกเขาก็จะหลีกเลี่ยงกับดักของวิทยุรุ่น แทนพวกเขาจะต้องมีชนิดทั้งหมดของรายการเกี่ยวกับดนตรีทำให้

นี้ไม่สามารถอธิบายได้โดยเพียงเกี่ยวกับอุตสาหกรรมวัฒนธรรมของตนเองที่ต้องบรรยายสภาพของตนเอง แต่ผมไม่มีวิธีอื่นที่จะรักษาธุรกิจดนตรี เดี่ยวจะฝังตัวอยู่ในรายการที่ไม่สมบูรณ์ ห้องนั่งเล่นส่วนของเรื่องเล่าจากที่พวกเขาถูกถอดออกอย่างง่ายดาย ( หมายเหตุ identicality ของชมรม กลุ่ม interschool แข่งกับชุดรูปแบบของไอดอล ) ที่สำคัญที่สุด พวกเขาจะไม่ปล่อยในรูปแบบอื่น

นี้สร้าง แบรนด์ใหม่ เวลาปล่อย : หน้าต่างหลังจากรายการออกอากาศ แต่ก่อนมีใครคว้าบันทึกไฟล์ของเพลงทั้งหมด , แตกและตั้งค่าฟรีในหน้าต่างนี้ให้ใหม่ ตอนนี้ ใส่แรก 99 ¢การแสดงจากไอดอล แล้วเพลงของ Glee เป็นบ่อยมาก คลุมหน้าต้นฉบับ กว่าและมากกว่าที่พวกเขาลุกขึ้นเพื่อดาวน์โหลดปีนเขาแผนภูมิใหม่

ตัวจริงจะตามไป ระบุแนชวิลล์และจักรวรรดิ ( เราไม่ได้พูดถึงชน ) เดิมมีค่อนข้างไม่พบวิธีการใหม่ของไทเทเนียมทรงแนชวิลล์หลอกหลอนความฝันของมันหลังจะพิจารณาเป็นพิเศษแน่นอน เสียเงินมาก โดยผู้ผลิตเพลง หนึ่งในสองที่ยิ่งใหญ่ที่สุดผู้ผลิตของยุคของเรา timabaland เสมอย้าย sinuously จาก R & B ฮิปฮอป , วาดไว้ใน syncopated vortex และถูกสะกดจิตของอนาคตใหม่กว่าขลุ่ยเพียงออ . กับผู้ร่วมงานของเขา เขามีอาณาจักรที่มีมากกว่า telenovela Noir สามารถขอ

แต่เราได้ผ่านฉิวเหมือนกันมากกว่ารูปเดิม . โดยไม่ต้อง iTunes Store , ไม่มีอะไร มันคือเครื่องจับที่ทำให้งานที่ซับซ้อนนี้ทั้งหมด และแอปเปิ้ลที่ให้กรอบสำหรับการคิดเกี่ยวกับ กว้าง ความสำคัญของข้อเสนอเหล่านี้ . ในขณะที่เรื่องราวของอาณาจักรดนตรีเปิดใหม่พระเจ้าลูเซียสลียง cosmetically คล้ายกับ , พูด , แอลเอ รี้ดเมล็ดข้าวและหัวป้ายมหากาพย์ที่ถอดรหัสรูปแบบสุดท้ายจะไม่ทำ หลังจากทั้งหมด , แนชวิลล์ของเรนะ jaymes rebaesque , ในผลงานดนตรีของเธอยังก่อตั้ง และชี้นำตนเอง " อิสระ " แต่องค์กรปรับขนาดป้าย finessing เกี่ยวข้องกับกล่องใหญ่เก็บในขณะที่เปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่

ทั้งเปิด จู่ ๆ จะถูกปรับขึ้นรุ่นของ วิล ชูสเตอร์ผู้อำนวยการคณะนักร้องประสานเสียงให้ชมรม เคยเป็นดารานักแสดง เพราะการแสดงของช่วงเขานำทางกฎ ระเบียบ และการแข่งขันฆาตกรในนามของเสถียรภาพการเปลี่ยนแปลงของศิลปินหนุ่ม ถ่ายจากเมืองเล็ก ๆยี่ห้อ

Claude Levi Strauss ได้สอนเราว่า การพบกับตำนานบางอย่างซ้ำแล้วซ้ำอีกเราต้องถามว่าสังคมขัดแย้ง มันดิ้นรนเป็นไปไม่ได้ที่จะแก้ไข นี่ใครคิดใครอัจฉริยะย้ายได้อย่างอิสระระหว่างความคิดสร้างสรรค์ และบริษัทร่วมทุน ศิลปิน และผู้บริหาร มันสามารถเป็น สตีฟ จ๊อบ นั่นคือการเรียกร้องทั้งหมดของเขาที่เขาเอาชนะ ไม่ใช่แค่สุ่มการกระจายตัวของพรสวรรค์ แต่กองเหล็กของแรงงานจินตนาการนวัตกรรมหลังจากนวัตกรรมในขณะที่การธุรกิจของสิ่งที่จะเป็น บริษัท ที่มีคุณค่ามากที่สุดของโลก เขาคือ ลูเซียส เรนะ , และจะห่อทั้งหมดในที่เดียว