i once unplugged the TV for a month

i once unplugged the TV for a month. It was summer, the season of long walks, barbecues, and reruns. But I knew it I really wanted to prove I could avoid evening television, I'd have to survive a New England winter without it. In the darkest, coldest months,I would no longer be able to escape. This winter, I had my test.
A year ago I moved into my own place. It was just a few minutes away from my former roommate-and her television. Friends offered me a spare TV,but I said no. Living alone was an opportunity to choose how I wanted to live. And I thought that being TV-free would help me do all those things I wanted to do but didn't have time for.
I wondered if would feel lonely, but decided it would be better not to try to spend time with my"friends" on TV In the first month or so, I got away from my favorite show by visiting real friends. Eventually,I didn't know what TV shows were on when. I could no longer join in conversations at my office about popular shows.
I kept telling people it was an experiment:"We'll see how it goes this winter," I'd say. I considered buying a small TV to keep in the closet and bring out on special occasions. But for all I was missing, I could feel positive changes. I found myself reading lost of books. I had thought that I was too tired to read after along day at work, but not too tired to watch TV. Now I had more time to read and sleep. I also started doing volunteer work almost every week instead of every few months. I called friends who usually heard from me only at the holidays.Sometimes I even enjoyed that rare thing called quiet.
the goal wasn't to give up all entertainment. I can play DVDs on my laptop,so when a blizzard was on its way, I lined up in a video store with everybody else. Instead of channel-surfing and watching something I would later regret, I caught up on some great DVDs. I found myself resensitized. I was no longer watching images without noticing their speed.
sometime during the winter, the season i thought would be the most difficult,i discovered i had crossed the line from experiment to lifestyle. finally, i put up a photo on the only living room , she asked,"so,don't you have a TV?"
whenever i explain my TV-free home, i tell people i'm not judging anyone else's TV-viewing choices (after all, i'm glad my friends don't mind me sitting in front of their screens every once in a while). the response is often a confession. for example, one coworker said she can't help turning her TV on for background noise when her husband is out of town. others express camaraderie,saying they hardly ever turn theirs on.

i don't know how long my new lifestyle will last. i might suddenly want to reconnect with contemporary culture and documentaries. and if i have children, i think i'd want them to learn, as i did from my parents,how to view with moderation and a critical eye. but if i do make space for a TV someday, i'm more confident now that l'll still find time and space for me.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมเคยถอดสายออกทีวีสำหรับเดือน ฤดูร้อน ฤดูกาล น่าเดินยาว บาร์บีคิว reruns ได้ แต่ผมรู้ว่าผมอยากจะพิสูจน์ว่า ผมไม่สามารถหลีกเลี่ยงเย็นโทรทัศน์ ฉันจะต้องอยู่รอดหนาวนิวอิงแลนด์โดยไม่ได้ ในเดือนมืดมากที่สุด กับ ฉันจะไม่สามารถหลบหนี หนาวนี้ ฉันมีการทดสอบของฉันปีที่ผมย้ายเข้าของตนเอง มันเป็นเพียงไม่กี่นาทีจากเพื่อนร่วมห้องของฉันอดีต- และโทรทัศน์ของเธอ เพื่อนเสนออะไหล่โทรทัศน์ฉัน แต่ผมพูดไม่ อยู่คนเดียวมีโอกาสที่จะเลือกว่าอยากจะอยู่ และคิดว่า เป็นฟรี ทีวีจะช่วยฉันทำทุกสิ่งเหล่านั้นฉันอยากจะทำ แต่ไม่มีเวลาผมสงสัยว่าถ้าจะรู้สึกโดดเดี่ยว แต่เลือกจะดีกว่าไม่พยายามใช้เวลากับ "เพื่อน" ในทีวีในเดือนแรก หรือดังนั้น ผมอยู่ดูรายการโปรดของฉัน โดยการเยี่ยมชมเพื่อนที่แท้จริง ในที่สุด ฉันไม่ทราบว่าโทรทัศน์ที่ถูกเปิดเมื่อ ฉันไม่สามารถร่วมในบทสนทนาที่สำนักงานของฉันเกี่ยวกับรายการยอดนิยมผมเก็บไว้บอกคนมันเป็นการทดลอง: "เราจะเห็นว่ามันไปหนาวนี้ ฉันพูด พิจารณาซื้อเล็กเก็บไว้ในตู้เสื้อผ้า และนำมาออกในโอกาสพิเศษ แต่สำหรับผมขาด ผมรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงในเชิงบวก พบตัวเองลืมอ่านหนังสือ ฉันมีความคิดว่า ฉันเหนื่อยเกินไปอ่านหลังตามวันที่ทำงาน แต่ไม่ เหนื่อยกับการดูโทรทัศน์ ตอนนี้ผมมีเวลาในการอ่าน และการนอนหลับ ผมยังเริ่มทำงานอาสาสมัครเกือบทุกสัปดาห์แทนทุกอย่าง ผมเรียกเพื่อนที่มักจะได้ยินจากฉันที่ในวันหยุด บางครั้งแม้แต่สะอาดสิ่งที่หายากที่เรียกว่าเงียบเป้าหมายไม่ได้ให้ความบันเทิง สามารถเล่นดีวีดีบนคอมพิวเตอร์แล็ปท็อปของฉัน ดังนั้นเมื่อมีพายุหิมะมา ฉันตั้งเรียงรายในร้านวิดีโอกับทุกคนอื่น แทนช่องท่อง และดูสิ่งที่เราจะเสียใจในภายหลัง ฉันจมในดีวีดีบางมาก ฉันพบตัวเอง resensitized ฉันไม่ได้ดูภาพได้โดยไม่สังเกตเห็นความเร็วของพวกเขาบางครั้งในช่วงฤดูหนาว ฤดูที่ฉันคิดว่า จะเป็นการยากที่สุด ได้พบฉันมาข้ามบรรทัดจากการทดลองกับชีวิต ในที่สุด ฉันวางภาพในห้องนั่งเล่นเท่านั้น เธอถาม "ดังนั้น ไม่มีทีวีไหม"เมื่อใดก็ ตามที่ผมอธิบายบ้านฟรีทีวีของฉัน ฉันบอกว่า ฉันกำลังไม่ตัดสินเลือกดูทีวีของใคร (หลังจากที่ทุก ฉันดีใจที่เพื่อนไม่ทราบฉันนั่งอยู่หน้าจอของพวกเขาได้ทุกเมื่อในขณะ) การตอบสนองมักจะสารภาพ ตัวอย่าง เพื่อนร่วมงานที่หนึ่งกล่าวว่า เธอไม่สามารถช่วยเปิดโทรทัศน์ของเธอสำหรับเสียงรบกวนรอบข้างเมื่อสามีอยู่นอกเมือง อื่น ๆ ด่วนล่า ว่า พวกเขาไม่เคยเปิดกิน ฉันไม่รู้ว่านานจะสุดท้ายชีวิตของฉันใหม่ ทันใดนั้นฉันอาจต้องเชื่อมต่อกับวัฒนธรรมร่วมสมัยและสารคดี และถ้าเด็กมี ฉันคิดว่า ฉันจะต้องเรียนรู้ ฉันได้จากพ่อ วิธีการดู ด้วยตาสำคัญและดูแล แต่ถ้าผมต้องการพื้นที่ว่างสำหรับโทรทัศน์วัน ผมมั่นใจมากขึ้นขณะที่ l จะยังคงหาเวลาและพื้นที่สำหรับฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ผมเคยถอดออกทีวีเป็นเวลาหนึ่งเดือน มันเป็นช่วงฤดูร้อน, ฤดูเดินยาวบาร์บีคิวและทอดพระเนตร แต่ผมรู้ว่ามันผมอยากจะพิสูจน์ว่าผมสามารถหลีกเลี่ยงโทรทัศน์ตอนเย็นผมจะต้องอยู่รอดได้ในช่วงฤดูหนาวนิวอิงแลนด์โดยไม่ได้ ที่มืดมนที่สุดในเดือนที่หนาวเย็นผมจะไม่สามารถที่จะหลบหนี ฤดูหนาวนี้ผมก็มีการทดสอบของฉัน.
ปีที่ผ่านมาผมย้ายเข้าไปในสถานที่ของตัวเอง มันเป็นเพียงไม่กี่นาทีจากอดีตเพื่อนร่วมห้องของฉันและโทรทัศน์ของเธอ เพื่อนให้ฉันทีวีว่าง แต่ผมไม่ได้พูดอะไร อยู่คนเดียวได้รับโอกาสที่จะเลือกวิธีการที่ฉันต้องการที่จะมีชีวิตอยู่ และฉันคิดว่าเป็นฟรีทีวีจะช่วยฉันทำทุกสิ่งที่ฉันอยากจะทำ แต่ไม่ได้มีเวลาสำหรับ.
ฉันสงสัยถ้าจะรู้สึกเหงา แต่ตัดสินใจว่ามันจะดีกว่าไม่พยายามที่จะใช้เวลาอยู่กับ "เพื่อนของฉัน "ในทีวีในเดือนแรกหรือเพื่อให้ผมได้ออกไปจากการแสดงที่ชื่นชอบโดยการเยี่ยมชมเพื่อนแท้ ในที่สุดผมไม่ทราบว่าสิ่งที่รายการโทรทัศน์ได้ในเมื่อ ผมไม่สามารถที่จะเข้าร่วมในการสนทนาที่สำนักงานของฉันเกี่ยวกับการแสดงที่นิยม.
ผมเก็บไว้คนบอกว่ามันเป็นทดลอง: "เราจะเห็นว่ามันไปในช่วงฤดูหนาวนี้" ผมว่า ผมคิดว่าซื้อทีวีขนาดเล็กที่จะเก็บไว้ในตู้และนำมาออกในโอกาสพิเศษ แต่สำหรับผมก็หายไปฉันรู้สึกว่าการเปลี่ยนแปลงเชิงบวก ฉันพบตัวเองหายไปอ่านหนังสือ ผมคิดว่าผมเหนื่อยเกินไปที่จะอ่านพร้อมหลังจากวันที่ทำงาน แต่ไม่เหนื่อยเกินไปที่จะดูทีวี ตอนนี้ผมมีเวลามากขึ้นในการอ่านและการนอนหลับ ผมก็เริ่มทำผลงานอาสาสมัครเกือบทุกสัปดาห์แทนทุกสองสามเดือน ฉันเรียกว่าเพื่อน ๆ ที่มักจะได้ยินจากฉันเพียง holidays.Sometimes ที่ฉันมีความสุขแม้กระทั่งว่าสิ่งที่หายากที่เรียกว่าเงียบสงบ.
เป้าหมายไม่ได้ที่จะให้ขึ้นความบันเทิง ฉันสามารถเล่นดีวีดีบนแล็ปท็อปของฉันดังนั้นเมื่อพายุหิมะอยู่บนทางของผมเรียงรายขึ้นในการจัดเก็บวิดีโอที่มีคนอื่น ๆ แทนที่จะช่องท่องและบางสิ่งบางอย่างที่ดูผมมารู้ทีหลังจะเสียใจผมจับขึ้นบนแผ่นดีวีดีที่ดีบางอย่าง ผมพบว่าตัวเอง resensitized ผมก็ไม่ได้ดูภาพโดยไม่สังเกตเห็นความเร็วของพวกเขา.
บางครั้งในช่วงฤดูหนาว, ฤดูที่ฉันคิดว่าจะเป็นที่ยากที่สุดที่ฉันค้นพบฉันได้ข้ามเส้นจากการทดลองการดำเนินชีวิต ในที่สุดฉันวางภาพบนห้องนั่งเล่นเพียงเธอถามว่า "เพื่อให้คุณไม่ได้มีทีวีหรือไม่"
เมื่อใดก็ตามที่ฉันอธิบายบ้านฟรีทีวีของฉันฉันบอกคนที่ฉันไม่ได้ตัดสินคนอื่นรับชมทีวี ทางเลือก (หลังจากทั้งหมดฉันดีใจที่เพื่อน ๆ ของผมไม่ทราบผมนั่งอยู่หน้าจอของพวกเขาทุกครั้งในขณะที่) การตอบสนองที่มักจะเป็นคำสารภาพ ตัวอย่างเช่นหนึ่งในผู้ร่วมงานกล่าวว่าเธอไม่สามารถช่วยให้การเปลี่ยนทีวีของเธอสำหรับเสียงพื้นหลังเมื่อสามีของเธอออกจากเมือง คนอื่น ๆ ที่แสดงความสนิทสนมกันว่าพวกเขาแทบจะไม่เคยเปิดพวกเขาบน. ฉันไม่ทราบว่าระยะเวลาการดำเนินชีวิตใหม่ของฉันจะมีอายุ ผมก็อาจต้องการที่จะเชื่อมต่อกับวัฒนธรรมร่วมสมัยและสารคดี และถ้าผมมีลูกผมคิดว่าผมต้องการให้พวกเขาที่จะเรียนรู้ที่ผมได้จากพ่อแม่ของฉันวิธีการดูกับการดูแลและตาที่สำคัญ แต่ถ้าฉันจะทำให้พื้นที่สำหรับทีวีสักวันหนึ่งผมมั่นใจมากขึ้นในขณะนี้ว่าแมงยังจะได้พบกับเวลาและสถานที่สำหรับฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ผมเคยถอดปลั๊กโทรทัศน์ หนึ่งเดือน มันเป็นฤดูร้อน ฤดูกาลแห่งเดินยาว บาร์บีคิว และซ้ำไปมา แต่ฉันรู้ว่าฉันต้องการที่จะพิสูจน์ว่าฉันสามารถหลีกเลี่ยงทีวีตอนเย็น ฉันก็ต้องอยู่รอดอังกฤษฤดูหนาวโดยไม่มัน ในที่มืดที่สุด เดือนที่หนาวที่สุด ผมคงไม่รอด ฤดูหนาวนี้ , ฉันมีการทดสอบของฉัน .
เมื่อปีที่แล้วฉันย้ายเข้ามาอยู่ในบ้านฉันเองมันเป็นเพียงไม่กี่นาทีจากรูมเมทเก่าของฉันและโทรทัศน์ของเธอ เพื่อนเสนอให้ฉันรายการอะไหล่ แต่ผมบอกว่าไม่ต้อง อยู่คนเดียวเป็นโอกาสที่จะเลือกว่าผมต้องการที่จะมีชีวิตอยู่ และฉันคิดว่า มันเป็นฟรีทีวี จะช่วยให้ผมทำสิ่งที่อยากทำแต่ยังไม่มีเวลา .
ผมสงสัยว่า ถ้าจะรู้สึกเหงาแต่ตัดสินใจว่ามันจะดีกว่าถ้าคุณไม่พยายามที่จะใช้เวลากับ " เพื่อน " บนโทรทัศน์ในเดือนแรกหรือดังนั้น ฉันหนีมาได้จากรายการโปรดของฉันโดยการเยี่ยมชมเพื่อนจริง ๆ ในที่สุด ไม่รู้ว่าโทรทัศน์เป็นเมื่อ ผมจะไม่เข้าร่วมในการสนทนาในสำนักงานของฉันเกี่ยวกับการแสดงความนิยม .
ผมบอกให้ผู้คนได้มีการทดลอง : " เราจะเห็นว่ามันไปฤดูหนาวนี้ " ฉันพูดผมถือว่าซื้อทีวีเล็กไปเก็บในตู้เสื้อผ้า และนำออกในโอกาสพิเศษ แต่ทั้งหมดที่ผมหายไป ผมรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงในเชิงบวก ฉันพบว่าตัวเองสูญเสียของการอ่านหนังสือ ฉันคิดว่าฉันเหนื่อยเกินไปที่จะอ่านหลังจากตลอดทั้งวันทำงาน แต่ไม่เหนื่อยเกินไปที่จะดูทีวี ตอนนี้ฉันมีเวลามากขึ้นในการอ่าน และ นอนผมก็เริ่มทำงานอาสาเกือบทุกสัปดาห์ แทนทุกสองสามเดือน ฉันเรียกเพื่อนๆ ที่มักจะได้ยินจากฉันในวันหยุด บางครั้งผมก็ชอบที่หายาก สิ่งที่เรียกว่าเงียบ .
เป้าหมายไม่ได้ที่จะให้ขึ้นทุกความบันเทิง ฉันสามารถเล่นดีวีดีบนคอมพิวเตอร์ของฉัน ดังนั้นเมื่อพายุหิมะอยู่ในทางของมัน ฉันเรียงรายขึ้นในร้านวีดีโอ กับคนอื่นแทนสถานีท่องและดูสิ่งที่ผมจะเสียใจภายหลัง ผมจับขึ้นบนแผ่นดีวีดีบางมาก ฉันพบว่าตัวเอง resensitized . ผมไม่ได้ดูภาพโดยไม่สังเกตเห็นความเร็วของพวกเขา .
บางครั้งในช่วงฤดูหนาว ฤดูที่ฉันคิดว่าจะยากที่สุด ฉันพบฉันได้ข้ามเส้นจากการทดลองเพื่อการดำเนินชีวิต สุดท้ายผมเอารูปห้องนั่งเล่นเท่านั้นเธอถามว่า " แล้วนายไม่มีทีวีหรอ ? "
เมื่อฉันอธิบายทีวีบ้านฟรี ผมบอกคนอื่นว่าผมไม่ได้ตัดสินใครดูทีวีเลือก ( หลังจากทั้งหมด ฉันก็ดีใจที่เพื่อนๆไม่รังเกียจฉันนั่งอยู่ในด้านหน้าของหน้าจอของพวกเขาทุกครั้งในขณะที่ ) คำตอบมักจะเป็นคำสารภาพ ตัวอย่างเช่นหนึ่งที่ทำงานบอกว่าเธอไม่สามารถช่วยเธอ เพื่อเปิดทีวีเสียงดัง เมื่อสามีเธอออกไปนอกเมืองคนอื่นแสดงความสนิทสนมกัน , ว่าพวกเขาแทบจะไม่เคยเปิดพวกเขา .

ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหน วิถีชีวิตใหม่ของฉันจะสุดท้าย ฉันอาจจะอยากติดต่อกับวัฒนธรรมร่วมสมัยและสารคดี และถ้าฉันมีลูก ฉันคิดว่าฉันต้องการให้เค้าเรียนรู้ ที่ฉันได้จากพ่อแม่ วิธีการดูกับสายกลางและสายตาที่สําคัญ แต่ถ้าฉันทำให้พื้นที่สำหรับโทรทัศน์ในสักวันหนึ่งผมมั่นใจแล้วว่าผมจะยังคงหาเวลาสำหรับฉัน