I know that Type I is forever (at l

I know that Type I is forever (at least for now). I know that I have Type I. And I’ve known this day would come. I feel fortunate to have been in the Honeymoon Phase for as long as I have been and I’m thankful that I have a visit with my endocrinologist this Friday. All of these intellectual reflections do nothing for me, though, when I see my meter repeatedly flash numbers in the upper 200s despite my Humalog correction doses. I’m sure any endocrinologist out there–and many of you, as well–would tell me that the corrections aren’t so good for me and I need to be injecting higher doses with meals. Try telling yourself that when you have the QwikPen in hand and you’re cranking the dial. It feels like a death wish to inject more insulin than I’m used to and it’s honestly quite terrifying to think about increasing doses without any exact measurement or ratio.
This period of harder-to-control blood glucose levels has lasted for just over a week. I can remember a couple months ago when I had a few days of these same symptoms and it almost took me out, emotionally speaking. I sunk into a pretty angry phase, feeling like nothing I could do would prevent the highs I would experience on an hourly basis. On the third day of these roller coaster highs, I decided to take matters into my own hands.
When I arrived to work on that day, after eating my usual breakfast and following my usual morning routine, I had a BG somewhere in the upper 200s. I corrected with a unit of Humalog (which previously would have been enough to bring it down into my target range) and waited about an hour. I checked again and was in the low 200s. I could feel my heart racing and tears welling up in my eyes. “This is it,” I thought. “This is what it’s going to be like for the rest of my life.” I corrected with another unit of Humalog and got back to my work. An hour or so later, just before lunch, I checked again and I was in the upper 100s. At this point, I was just furious. I was starting to doubt my ability to monitor my diabetes for the rest of my life (as if me not being cut out for this line of work were actually a significant factor in this situation). I almost doubled my dose for lunch, ate my typical meal, and walked back to my office with a heavy heart.
While on the phone with a client some time later, I started to feel the familiar weakness in my legs and shakiness in my hands. I set my meter on my desk–a tell-tale sign to my coworkers that something might be up–and saw my anger finally catch up with me: 42. I called my go-to coworker and he immediately came into my office to sit across from my desk while I downed glucose tablets and a juice box. I explained the situation to him with tears in my eyes and I confessed the guilt I felt for stacking (and stacking and stacking) out of anger. He reminded me that it seemed logical for me to attempt to correct for what I felt were highs and he said it made sense that this transition would not follow a simple set of steps. The next day, my levels were back to my normal and I moved on with what I thought was a lesson learned.
- See more at: http://asweetlife.org/emily/blogs/type-1-blogs/losing-to-diabetes-and-learning-from-it/21774/#sthash.CcqAQBo0.dpuf

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฉันรู้ว่าชนิดฉันอยู่ตลอด (น้อยในขณะนี้) ทราบว่า มีพิมพ์ฉัน และได้รู้จักจะมาวันนี้ ฉันรู้สึกโชคดีที่ได้รับในระยะฮันนีมูนสำหรับตราบเท่าที่ฉันมี และฉันขอบคุณที่ฉันมีเข้ากับเวชกรรมของฉันในวันศุกร์นี้ ทั้งหมดนี้สะท้อนปัญญาอะไรสำหรับฉัน แม้ว่า เมื่อเห็น ฉันเมตรแฟลชเลขซ้ำ ๆ ในเอ็นต์ใหม่บนแม้มีปริมาณของฉันแก้ไข Humalog ผมมั่นใจว่าเวชกรรมออกมี – และของคุณ เช่น – จะบอกว่า แก้ไขไม่ดีสำหรับฉัน และฉันต้องถูก injecting ปริมาณสูงกว่าอาหาร พยายามบอกตัวเองที่เมื่อคุณได้ QwikPen ในมือ และคุณกำลัง cranking การเรียกเลขหมาย มันรู้สึกเหมือนต้องตายฉีดอินซูลินเพิ่มมากขึ้นกว่าฉันเคยไป และก็สุจริตอย่างค่อนข้างน่ากลัวคิดเพิ่มปริมาณไม่แน่นอนใด ๆ หรืออัตราส่วน
นี้ระยะเวลาระดับน้ำตาลในเลือดควบคุมยากมี lasted สำหรับเพียงกว่าสัปดาห์ ผมสามารถจำได้ว่า สองสามเดือนที่ผ่านมาเมื่อผมไม่กี่วันอาการเหล่านี้เหมือนกัน และก็เกือบจะเอาฉันออก พูดอารมณ์ ฉันจมลงในเฟสสวยโกรธ รู้สึกเหมือนอะไรที่ฉันจะทำจะป้องกันหน้าจะประสบการณ์พื้นฐานเป็นรายชั่วโมง ในวันสามของหน้าเหล่านี้เหาะ ฉันตัดสินใจนำเรื่องของฉันเอง
เมื่อฉันมาทำงานในวันนั้น หลังจากรับประทานอาหารเช้าปกติ และตามขั้นตอนเช้าปกติของฉัน ผม BG ที่ไหนสักแห่งในเอ็นต์ใหม่บน แก้ไขกับหน่วยของ Humalog (ซึ่งก่อนหน้านี้ จะได้รับเพียงพอที่จะนำมาลงในช่วงเป้าหมายของฉัน) และรอประมาณชั่วโมง ตรวจสอบอีกครั้ง และในเอ็นต์ใหม่ต่ำ ผมรู้สึกถึงหัวใจที่แข่งและน้ำตาที่เอ่ออยู่ในตาของฉัน "นี้เป็น ฉันคิดว่า "นี่คือสิ่งที่มันเป็นไปได้สำหรับส่วนเหลือของชีวิตเช่นกัน"ฉันแก้ไขกับหน่วยอื่นของ Humalog และได้กลับไปทำงานของฉัน หนึ่งชั่วโมง หรือดังนั้นในภายหลัง เพียงก่อนอาหารกลางวัน ฉันได้ตรวจสอบอีกครั้ง และอยู่ใน 100s ด้านบน จุดนี้ ฉันโกรธเพียง ฉันกำลังเริ่มสงสัยความสามารถของฉันเพื่อตรวจสอบโรคเบาหวานของฉันสำหรับส่วนเหลือของชีวิตของฉัน (ว่าฉันไม่มีการตัดออกสำหรับบรรทัดนี้ทำงานได้จริงเป็นปัจจัยในสถานการณ์นี้) ผมเกือบสองเท่าของฉันยาสำหรับอาหารกลางวัน กินอาหารตามปกติของฉัน และเดินกลับไปที่สำนักงานของฉันด้วยหัวใจหนัก
ในขณะที่ในโทรศัพท์กับลูกค้าเป็นเวลาภายหลัง ฉันเริ่มรู้สึกอ่อนแอคุ้นเคยในขาของฉันและ shakiness ในมือของฉัน ฉันตั้งวัดของฉันบนเครื่องโต๊ะ – ที่บอกเรื่องของฉันกับเพื่อนร่วมงานของฉันบางสิ่งบางอย่างอาจจะมีค่า – เห็นความโกรธของฉันสุดท้าย ทันฉัน: 42 ฉันเรียกฉันไปให้เพื่อนร่วมงาน และเขามาเป็นสำนักงานของฉันจะนั่งฝั่งตรงข้ามโต๊ะของฉันขณะ downed เม็ดน้ำตาลกลูโคสและน้ำกล่องทันที ฉันอธิบายสถานการณ์กับเขา ด้วยน้ำตาในดวงตาของฉัน และฉันสารภาพความผิดที่ผมรู้สึกว่าสำหรับซ้อน (และซ้อน และซ้อน) จากความโกรธ เขาเตือนฉันว่า เหมือนเขาจะพยายามแก้ไขในสิ่งที่ฉันรู้สึกว่า มีหน้าและเขากล่าวว่า มันทำให้รู้สึกว่า ช่วงนี้จะไม่ทำตามชุดง่ายของขั้นตอนทางตรรกะ ในวันถัดไป ระดับของฉันได้กลับไปของฉันปกติ และช้าไปกับสิ่งที่ฉันคิดว่า ได้เรียนรู้บทเรียน
-ดูเพิ่มเติมได้ที่: http://asweetlifeorg/emily/blogs/type-1-blogs/losing-to-diabetes-and-learning-from-it/21774/#sthashCcqAQBo0.dpuf

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันรู้ว่าฉันเป็นประเภทตลอดไป ( อย่างน้อยก็ตอนนี้ ) ฉันรู้ว่าฉันมีประเภทฉัน และฉันก็รู้ว่า วันนี้ต้องมาถึง ผมรู้สึกโชคดี ที่ได้อยู่ในช่วงฮันนีมูน ตราบเท่าที่ฉันได้ และฉันรู้สึกขอบคุณที่ฉันได้เข้าชมด้วย endocrinologist ของฉันในวันศุกร์นี้ ทั้งหมดเหล่านี้สะท้อนปัญญาอะไรผมเมื่อผมเห็นตัวเลขในมิเตอร์ของผมซ้ำแฟลชบนแม้จะมีการแก้ไข humalog ทอมัส เนวิลล์ ( ของฉัน ฉันแน่ใจว่า endocrinologist ออกมี ( และหลายท่านเช่นกัน ( จะบอกว่าแก้ไขไม่ได้ดังนั้นดีสำหรับฉันและฉันต้องการจะฉีดในปริมาณสูงกว่าอาหาร พยายามบอกตัวเองว่า เมื่อคุณมี qwikpen ในมือและคุณจะใช้แป้นหมุนมันรู้สึกเหมือนอยากตายฉีดอินซูลินมากขึ้นกว่าที่ผมใช้และก็จริงๆแล้วค่อนข้างน่ากลัวที่จะคิดเกี่ยวกับการเพิ่มขนาดยา โดยการวัดที่แน่นอนใด ๆหรืออัตราส่วน
ช่วงเวลายากในการควบคุมระดับกลูโคสในเลือดได้นานแค่อาทิตย์กว่า ผมจำได้เมื่อสองเดือนก่อนเมื่อฉันมีเพียงไม่กี่วันอาการเดียวกันนี้และมันเกือบจะพาฉันออกไป อารมณ์ การพูดฉันจมลงในเฟสสวยโกรธ รู้สึกเหมือนไม่มีอะไรที่ฉันทำได้จะป้องกันไม่ให้เสียงผมจะมีประสบการณ์บนพื้นฐานต่อชั่วโมง ในวันที่สามของ scientific ( nws ) เหาะเหล่านี้ , ฉันตัดสินใจที่จะใช้เรื่องในมือของตัวเอง
เมื่อฉันเข้ามาทำงานในวันนั้น หลังจากกินข้าวเช้าตามปกติ และตามขั้นตอนปกติเช้าของฉันฉันมี BG ที่ไหนสักแห่งในทอมัส เนวิลล์ ด้านบนฉันแก้ไขได้ ด้วยหน่วยของ humalog ( ซึ่งก่อนหน้านี้จะได้รับเพียงพอที่จะนำมันลงช่วงเป้าหมายของฉัน ) แล้วรอประมาณ 1 ชั่วโมง ฉันจะตรวจสอบอีกครั้งและในทอมัส เนวิลล์น้อย ฉันรู้สึกได้ว่าหัวใจและน้ำตาเอ่อล้นแข่งของฉันในสายตาของฉัน " นี่มัน " ฉันคิด " นี่คือสิ่งที่จะเป็นเช่นสำหรับส่วนที่เหลือของชีวิตของฉัน" ผมได้รับการแก้ไข ด้วยอีกหนึ่งหน่วยของ humalog และกลับมาทำงาน ชั่วโมงหรือดังนั้นภายหลัง ก่อนมื้อเที่ยง ผมตรวจสอบอีกครั้งและฉันถูกใน 100s บน ณจุดนี้ ฉันก็แค่โกรธ ผมเริ่มสงสัยในความสามารถของฉันในการตรวจสอบโรคเบาหวานของฉันสำหรับส่วนที่เหลือของชีวิตของฉัน ( เช่นถ้าผมไม่ได้ถูกตัดออกสำหรับงานสายนี้จริง ๆ เป็นปัจจัยที่สำคัญในสถานการณ์นี้ )ฉันเกือบสองเท่าขนาดของฉันสำหรับมื้อกลางวัน กินอาหารปกติ และเดินกลับไปที่ห้องด้วยจิตใจที่หนักอึ้ง
บนโทรศัพท์กับลูกค้าอีกที ผมเริ่มรู้สึกถึงความอ่อนแอที่คุ้นเคยในขาและมั่นคงในมือของฉัน ผมตั้งเครื่องวัดของฉันบนโต๊ะของฉันและบอกเรื่องสัญญาณให้เพื่อนร่วมงานของฉันที่อาจจะเกิดขึ้น ) และเห็นความโกรธของฉันในที่สุดก็ทันฉัน : 42ฉันโทรไปที่ทำงานของฉันและทันทีที่เขามาที่ออฟฟิศฉันนั่งตรงข้ามโต๊ะของฉันในขณะที่ฉันขับรถเม็ดกลูโคสและน้ำผลไม้ ฉันอธิบายเหตุการณ์ให้เขาฟังพร้อมกับน้ำตาในตาของฉัน และฉันสารภาพความผิดที่ผมรู้สึกกับซ้อน ( และซ้อนและซ้อน ) ความโกรธเขาเตือนฉันว่ามันดูเหมือนตรรกะสำหรับผมที่จะพยายามแก้ไขสิ่งที่ฉันรู้สึกเป็นจุดสูงสุดและเขาบอกว่า มันทำให้รู้สึกว่า การเปลี่ยนแปลงนี้จะไม่ตามชุดง่ายของขั้นตอน วันต่อมา ระดับของฉันกลับไปปกติของฉันและฉันย้ายที่กับสิ่งที่ฉันคิดว่าเป็นบทเรียนที่ได้เรียนรู้
- ดูข้อมูลเพิ่มเติมได้ที่ http : / / asweetlife .org / เอมิลี่ / บล็อก / type-1-blogs / แพ้ โรคเบาหวาน และเรียนรู้จากมัน / 21774 / # sthash.ccqaqbo0.dpuf