Old English was not static, and its

Old English was not static, and its usage covered a period of 700 years, from the Anglo-Saxon settlement of Britain in the 5th century to the late 11th century, some time after the Norman invasion. While indicating that the establishment of dates is an arbitrary process, Albert Baugh dates Old English from 450 to 1150, a period of full inflections, a synthetic language.[3] Perhaps around 85 per cent of Old English words are no longer in use, but those that survived, are basic elements of Modern English vocabulary.[3]

Old English is a West Germanic language, developing out of Ingvaeonic (also known as North Sea Germanic) dialects from the 5th century. It came to be spoken over most of the territory of the Anglo-Saxon kingdoms which became the Kingdom of England. This included most of present-day England, as well as part of what is now southeastern Scotland, which for several centuries belonged to the Anglo-Saxon kingdom of Northumbria. Other parts of the island – Wales and most of Scotland – continued to use Celtic languages, except in the areas of Scandinavian settlements where Old Norse was spoken. Celtic speech also remained established in certain parts of England: Medieval Cornish was spoken all over Cornwall and in adjacent parts of Devon, while Cumbric survived perhaps to the 12th century in parts of Cumbria, and Welsh may have been spoken on the English side of the Anglo-Welsh border. Norse was also widely spoken in the parts of England which fell under Danish law.

Anglo-Saxon literacy developed after Christianisation in the late 7th century. The oldest surviving text of Old English literature is Cædmon's Hymn, composed between 658 and 680.[3] There is a limited corpus of runic inscriptions from the 5th to 7th centuries, but the oldest coherent runic texts (notably the Franks Casket) date to the 8th century. The Old English Latin alphabet was introduced around the 9th century.

With the unification of the Anglo-Saxon kingdoms (outside the Danelaw) by Alfred the Great in the later 9th century, the language of government and literature became standardised around the West Saxon dialect (Early West Saxon). Alfred advocated education in English alongside Latin, and had many works translated into the English language; some of them, such as Pope Gregory I's treatise Pastoral Care, appear to have been translated by Alfred himself. In Old English, typical of the development of literature, poetry arose before prose, but King Alfred the Great (871 to 901) chiefly inspired the growth of prose.[3]

A later literary standard, dating from the later 10th century, arose under the influence of Bishop Æthelwold of Winchester, and was followed by such writers as the prolific Ælfric of Eynsham ("the Grammarian"). This form of the language is known as the "Winchester standard", or more commonly as Late West Saxon. It is considered to represent the "classical" form of Old English.[4] It retained its position of prestige until the time of the Norman Conquest, after which English ceased for a time to be of importance as a literary language.

The history of Old English can be subdivided into:

Prehistoric Old English (c. 450 to 650); for this period, Old English is mostly a reconstructed language as no literary witnesses survive (with the exception of limited epigraphic evidence). This language, or bloc of languages, spoken by the Angles, Saxons, and Jutes, and pre-dating documented Old English or Anglo-Saxon, has also been called Primitive Old English.[5]
Early Old English (c. 650 to 900), the period of the oldest manuscript traditions, with authors such as Cædmon, Bede, Cynewulf and Aldhelm.
Late Old English (c. 900 to 1066), the final stage of the language leading up to the Norman conquest of England and the subsequent transition to Early Middle English.
The Old English period is followed by Middle English (12th to 15th century), Early Modern English (c. 1480 to 1650) and finally Modern English (after 1650)

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ภาษาอังกฤษเก่าไม่คงที่ และการใช้ครอบคลุมระยะเวลา 700 ปี จากการจับคู่แองโกลแซกซอนของสหราชอาณาจักรในศตวรรษที่ 5 ถึงปลายคริสต์ศตวรรษที่ 11 บางครั้งหลังจากการรุกรานของนอร์มัน ในขณะที่แสดงว่า การจัดตั้งวันที่อยู่กระบวนการกำหนด อัลเบิร์ตบอห์วันเก่าอังกฤษจาก 450 เพื่อ 1150 ระยะเต็ม inflections ภาษาสังเคราะห์ [3] อาจจะประมาณร้อยละ 85 ของคำภาษาอังกฤษจะไม่ในการใช้ แต่ผู้ที่รอด ได้องค์ประกอบพื้นฐานของคำศัพท์ภาษาอังกฤษที่ทันสมัย [3]ภาษาอังกฤษโบราณคือ ภาษาดั้งเดิมเวสต์ พัฒนาจากภาษา Ingvaeonic (รู้จักกันในทะเลเหนือตระกูล) ตั้งแต่ศตวรรษที่ 5 มาถูกพูดส่วนใหญ่ของดินแดนของอาณาจักรของแองโกลแซกซอนซึ่งเป็นราชอาณาจักรอังกฤษ นี้รวมมากที่สุดของอังกฤษในปัจจุบัน เช่นเดียวกับส่วนหนึ่งของสกอตแลนด์ตะวันออกเฉียงใต้ ซึ่งสำหรับหลายศตวรรษเคยเป็นราชอาณาจักร Northumbria ของแองโกล-แซ็กซอน ส่วนอื่น ๆ ของเกาะ –เวลส์และสกอตแลนด์ส่วนใหญ่ – ยังคงใช้ภาษาเซลติก ยกเว้นในพื้นที่ของสแกนดิเนเวียการจับคู่ที่ถูกพูดนอร์ส เซลติกพูดยังยังคงขึ้นในบางส่วนของอังกฤษ: ยุคกลางคอร์นิชตรัส ทั่วคอร์นวอลล์ และ ในส่วนที่ติดกันของเดวอน Cumbric รอดบางทีถึงศตวรรษที่ 12 ในส่วนของคัมเบรีย และเวลช์อาจมีพูดด้านภาษาอังกฤษของขอบแองโกลเวลส์ นอร์สคือยังพูดในส่วนของอังกฤษซึ่งตกอยู่ภายใต้กฎหมายของเดนมาร์กแองโกล-แซ็กซอนรู้พัฒนาหลังจาก Christianisation ในปลายคริสต์ศตวรรษที่ 7 ข้อความรอดตายที่เก่าที่สุดของวรรณคดีอังกฤษเก่าคือ เพลงสวดของ Cædmon ประกอบด้วยระหว่าง 658 และ 680 [3] มี corpus ที่จำกัดของจารึก runic จากศตวรรษที่ 5 ถึง 7 แต่วันสอดคล้องข้อ runic (สะดุดตากับแก้วกาแฟแฟรงค์) เก่าแก่ที่สุดไปศตวรรษที่ 8 ตัวอักษรเก่าอังกฤษละตินถูกนำมาใช้ประมาณศตวรรษที่ 9กับรวมอาณาจักรของแองโกล-แซ็กซอน (นอกบริเวณเดนลอว์) โดยอัลเฟรดมหาราชในศตวรรษที่ 9 หลัง ภาษาของรัฐบาลและวรรณกรรมกลายเป็นมาตรฐานใกล้เคียงภาษาดาวตก (ดาวตกช่วงต้น) อัลเฟรดสนับสนุนการศึกษาภาษาอังกฤษควบคู่ไปกับละติน และมีหลายงานที่แปลเป็นภาษาอังกฤษ บางส่วนของพวกเขา เช่นสมเด็จพระสันตะปาปาเกรกอรี I หนังสือดูแลอภิบาล จะได้รับการแปล โดยอัลเฟรดเอง ในภาษาอังกฤษโบราณ โดยทั่วไปของการพัฒนาของวรรณกรรม เกิดบทกวีร้อยแก้วก่อน แต่กษัตริย์อัลเฟรดมหาราช (871 ไป 901) ส่วนใหญ่แรงบันดาลใจจากการเติบโตของร้อยแก้ว [3]ภายหลังวรรณกรรมมาตรฐาน ตั้งแต่คริสต์ศตวรรษที่ 10 หลัง เกิดภายใต้อิทธิพลของอธิการ Æthelwold ของวินเชสเตอร์ และตามมา ด้วยนักเขียนดังกล่าวเป็นอุดมสมบูรณ์ Ælfric ของ Eynsham ("Grammarian") ภาษาแบบนี้เรียกว่า "วินเชสเตอร์มาตรฐาน" หรือโดยทั่วไปเป็นสายตะวันตกดาว มันจะถือเป็นตัวแทนแบบ "คลาสสิค" ของภาษาอังกฤษโบราณ [4]รักษาตำแหน่งของเพรสทีจจนถึงเวลาพิชิตนอร์แมน หลังจากที่อังกฤษหยุดเป็นเวลาเป็นของสำคัญเป็นภาษาวรรณกรรมประวัติศาสตร์อังกฤษเก่าสามารถถูกแบ่งออกเป็น:ภาษาอังกฤษโบราณยุคก่อนประวัติศาสตร์ (ราว 450 650); ระยะเวลานี้ เก่าอังกฤษเป็นส่วนใหญ่ภาษาเบ็ทสึเป็นพยานไม่มีวรรณกรรมอยู่รอด (ยกเว้นหลักฐาน epigraphic จำกัด) ภาษานี้ หรือค่ายภาษา พูด โดยมุม แซ็กซอน และ งเกิลส์ และนัดหมายล่วงหน้าเอกสารเก่าอังกฤษหรือแองโกลแซกซอน ยังถูกเรียกดั้งเดิมเก่าภาษาอังกฤษ [5]อังกฤษตอนต้นเก่า (ราว 650 ถึง 900) ระยะเวลาของประเพณีฉบับเก่าแก่ที่สุด กับผู้เขียนเช่น Cædmon บี๊ด Cynewulf และ Aldhelmสายภาษาอังกฤษโบราณ (ราว 900 ถึง 1066), ขั้นตอนสุดท้ายของภาษาที่นำไปสู่การพิชิตนอร์แมนของอังกฤษและเปลี่ยนต่อมาอังกฤษกลางต้นภาษาอังกฤษเก่างวดตาม ด้วยภาษาอังกฤษยุคกลาง (ศตวรรษที่ 12-15), อังกฤษสมัยต้น (c. 1480 1650) และสุดท้ายภาษาอังกฤษสมัยใหม่ (หลังจาก 1650)