Muay boran, and therefore Muay Thai

Muay boran, and therefore Muay Thai, was originally called by more generic names such as pahuyuth (from the Sanskrit bahu-yuddha meaning unarmed combat), Toi muay or simply muay. As well as being a practical fighting technique for use in actual warfare, muay became a sport in which the opponents fought in front of spectators who went to watch for entertainment. These muay contests gradually became an integral part of local festivals and celebrations, especially those held at temples. Eventually, the previously bare-fisted fighters started wearing lengths of hemp rope around their hands and forearms. This type of match was called muay khat chueak (มวยคาดเชือก). Kickboxing was also a component of military training and gained prominence during the reign of King Naresuan in 1560 CE.

Muay Thai is referred to as the "Art of Eight Limbs" or the "Science of Eight Limbs", because it makes use of punches, kicks, elbows and knee strikes, thus using eight "points of contact", as opposed to "two points" (fists) in boxing and "four points" (hands and feet) used in other more regulated combat sports, such as kickboxing and savate.[5] A practitioner of muay Thai is known as a nak muay. Western practitioners are sometimes called Nak Muay Farang, meaning "foreign boxer."[9]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

มวยคาดเชือก และมวยไทย เดิมเรียกว่าชื่อทั่วไปเช่นมวยไทยโบราณ (จากสันสกฤตบาฮู-yuddha หมายถึง อาวุธการต่อสู้), โทอิมวย หรือมวยก็ และมีเทคนิคการต่อสู้ที่ปฏิบัติเพื่อใช้ในสงครามจริง มวยกลายเป็น กีฬาซึ่งฝ่ายตรงข้ามสู้หน้าผู้ชมที่ไปดูเพื่อความบันเทิง แข่งขันมวยเหล่านี้ค่อย ๆ กลาย เป็นส่วนหนึ่งของเทศกาลท้องถิ่นและงานฉลอง โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่จัดขึ้นที่วัด ในที่สุด นักรบก่อนหน้านี้เอา-fisted เริ่มใส่ความยาวของเชือกป่านมือและ forearms ของพวกเขา จับคู่ชนิดนี้ถูกเรียกว่ามวยคาด chueak (มวยคาดเชือก) Kickboxing ยังเป็นการฝึกทหาร และได้รับความโดดเด่นในรัชสมัยของสมเด็จพระนเรศวรใน 1560 CE

มวยไทยเรียกว่า "ศิลปะของแปดแขนขา" หรือ "วิทยาศาสตร์ของแปดแขนขา" เนื่องจากทำให้เจาะ เตะ ข้อ และเข่านัด จึง ใช้แปด "จุดติดต่อ" ตรงข้ามกับ "สองจุด" (อยู่รอดผีดิบ) ในมวย "โฟร์" (มือและเท้า) ใช้ในการควบคุมมากขึ้นต่อสู้กีฬาอื่น ๆ kickboxing และ savate[5] เป็นผู้ประกอบการของไทยเป็นที่รู้จักกันเป็นมวยนักมวย ตะวันตกผู้บางครั้งเรียกว่านักมวยฝรั่ง หมายถึง "ต่างประเทศนักมวย"[9]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มวยคาดเชือก และดังนั้น มวยไทย , เดิมเรียกว่าโดยชื่อทั่วไปมากขึ้น เช่น pahuyuth ( จากภาษาสันสกฤตเมเนช บา yuddha ความหมายการต่อสู้ปราศจากอาวุธ ) , ตอยมวยหรือเพียงแค่มวย . เป็นเทคนิคสำหรับใช้ในการต่อสู้ที่ใช้ได้จริง รบ มวยไทยเป็นกีฬาที่ฝ่ายตรงข้ามต่อสู้ในด้านหน้าของผู้ชมที่ไปดูเพื่อความบันเทิงการแข่งขันมวยเหล่านี้ค่อยๆกลายเป็นส่วนหนึ่งของการเฉลิมฉลองเทศกาลท้องถิ่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่จัดขึ้นในวัด ในที่สุด เปลือยก่อนหน้านี้ fisted นักสู้เริ่มใส่ความยาวของเชือกป่านๆ ที่มือและแขนของพวกเขา การแข่งขันชนิดนี้ถูกเรียกว่ามวยคาดเชือก ( มวยคาดเชือก )คิกบ๊อกซิ่งเป็นส่วนประกอบของการฝึกทหารและได้รับชื่อเสียงในช่วงรัชสมัยของสมเด็จพระนเรศวรใน 1560 CE .

มวยไทย จะเรียกว่า " ศิลปะของแปดขา " หรือ " วิทยาศาสตร์ของแปดขา " เพราะมันทำให้การใช้หมัด เตะ เข่า ศอกและนัดจึงใช้แปด " จุด ติดต่อ "เป็นนอกคอก " สองจุด " ( หมัด ) ในมวยและ " สี่จุด " ( มือและเท้า ) ใช้ในการควบคุมการต่อสู้อื่น ๆกีฬา เช่น คิกบ๊อกซิ่ง และ savate [ 5 ] ฝึกมวยไทยเป็นที่รู้จักกันเป็นนักมวย . ตะวันตกประกอบบางครั้งเรียกว่า นักมวยฝรั่ง , ความหมาย " นักมวยต่างประเทศ . " [ 9 ]