Immediately upon loss, most traps g

Immediately upon loss, most traps ghost fish for some amount of time. The rates presented here represent the percentage of derelict traps in each fishery that were ghost fishing at any one point in time. Due to factors including trap design (Fig. 2), variable rates of degradation (Fig. 3), and environmental conditions including varying oceanographic regimes, the percent of DFTs ghost fishing in each fishery at a given moment is variable. Based on the survey data in these studies, rates of ghost fishing ranged from 5% to 40% (Table 2). Ghost fishing rates (# ghost fishing/total DFT) were lowest in the USVI and were influenced by use of escape panels. When escape panels were open, only 2% of fish observed in the USVI traps died, while the remainder escaped after spending an average of 8.2 (±3.4) days in the traps. The highest rates of ghost fishing, based on available data, occurred in Maryland and researchers suggest that mortality (approximately 20 blue crabs/trap/yr) is due to a lack of gear design and management options designed to prevent ghost fishing (Giordano et al., 2010). Thus, estimated catch in DFTs varies and may be driven in part by differences in trap design, such as escape panels and panel placement on traps (Havens et al., 2009b). This suggests that collaborative effort is needed to design traps that allow species to readily escape when traps become derelict, thus rendering derelict traps “non fishing.” Designs should account for differences in species behavior and morphology (Lyons and Hunt, 1991).

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทันทีเมื่อขาดทุน กับดักส่วนใหญ่ผีปลาที่บางเวลา ราคาที่นำเสนอแสดงเปอร์เซ็นต์ของกับดัก derelict ในประมงแต่ละที่ผีปลาใด ๆ จุดหนึ่งในเวลา เปอร์เซ็นต์ของผี DFTs ตกในประมงแต่ละช่วงเวลาที่กำหนดเป็นตัวแปรเนื่องจากปัจจัยต่าง ๆ รวมถึงออกแบบกับดัก (Fig. 2), ตัวแปรอัตราการย่อยสลาย (Fig. 3), และสภาพแวดล้อมรวมทั้งระบอบ oceanographic แตกต่างกัน ตามข้อมูลสำรวจในเหล่านี้ศึกษา ราคาของผีประมงแสก ๆ จาก 5% เป็น 40% (ตารางที่ 2) ราคาปลาผี (#ผีประมง/รวม DFT) ถูกสุดใน USVI การ และได้ผล โดยใช้แผงหนี เมื่อติดตั้งหนีถูกเปิด เพียง 2% ของปลาในกับดัก USVI ตาย ในขณะที่ส่วนเหลือหลบหนีไปหลังจากการใช้จ่ายโดยเฉลี่ย 8.2 วัน (±3.4) กับดัก ราคาสูงสุดของผี ประมง ตามข้อมูล เกิดในแมริแลนด์ และนักวิจัยแนะนำว่า การตาย (ประมาณ 20 สีฟ้าปู/กับดัก/ปี) ใช้เกียร์ออกแบบและการจัดการตัวเลือกการออกแบบมาเพื่อป้องกันไม่ให้ปลาผี (รู้สึก et al., 2010) ไม่ ดังนั้น ตามประมาณใน DFTs แตกต่างกัน และอาจควบคุมบางส่วน โดยความแตกต่างในการออกแบบกับดัก หนีแผงและแผงวางกับดัก (Havens et al., 2009b) แนะนำว่า จำเป็นต้องใช้ความพยายามร่วมกันการออกแบบกับดักที่ทำให้พันธุ์พร้อมหนีเมื่อกับดักเป็น derelict จึง แสดง derelict กับดัก "ไม่ตก" ออกแบบควรบัญชีสำหรับความแตกต่างในลักษณะการทำงานของสปีชีส์และสัณฐานวิทยา (รสและล่า 1991)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทันทีที่การสูญเสียมากที่สุดดักปลาผีสำหรับจำนวนเงินที่บางครั้ง อัตรานำเสนอที่นี่เป็นตัวแทนของร้อยละของกับดักที่ถูกทิ้งร้างในแต่ละประมงที่มีการตกปลาผีที่จุดใด ๆ ในเวลา เนื่องจากปัจจัยรวมทั้งการออกแบบกับดัก (รูปที่. 2) อัตราการย่อยสลายของตัวแปร (รูปที่. 3) และสภาพแวดล้อมที่แตกต่างกันรวมทั้งระบอบประสานร้อยละของการประมงผี DFTs ประมงในแต่ละช่วงเวลาที่กำหนดเป็นตัวแปร จากข้อมูลการสำรวจในการศึกษาเหล่านี้อัตราการประมงผีตั้งแต่ 5% ถึง 40% (ตารางที่ 2) อัตราการตกปลาผี (# ประมงผี / รวม DFT) เป็นต่ำสุดใน USVI และได้รับอิทธิพลจากการใช้แผงหลบหนี เมื่อแผงหลบหนีเปิดเพียง 2% ของปลาที่พบในกับดัก USVI เสียชีวิตในขณะที่ส่วนที่เหลือหนีไปหลังจากที่ใช้เวลาเฉลี่ย 8.2 (± 3.4) ในวันที่กับดัก อัตราสูงสุดของการประมงผีบนพื้นฐานของข้อมูลที่มีอยู่ให้เกิดขึ้นในรัฐแมรี่แลนด์และนักวิจัยชี้ให้เห็นว่าการตาย (ประมาณ 20 ปูสีฟ้า / กับดัก / ปี) เกิดจากการขาดการออกแบบเกียร์และตัวเลือกการจัดการที่ออกแบบมาเพื่อป้องกันไม่ให้ตกปลาผี (Giordano, et al ., 2010) ดังนั้นการจับประมาณ DFTs แตกต่างกันไปและอาจมีการขับเคลื่อนในส่วนของความแตกต่างในการออกแบบกับดักเช่นแผงหลบหนีและการจัดวางแผงดัก (เฮเวนส์ et al., 2009b) นี้แสดงให้เห็นว่าความพยายามร่วมกันเป็นสิ่งจำเป็นในการออกแบบกับดักที่ช่วยให้สายพันธุ์ที่จะหลบหนีออกมาได้อย่างง่ายดายเมื่อกลายเป็นกับดักที่ถูกทิ้งร้างเพราะฉะนั้นการกระทำที่ถูกทิ้งร้างกับดัก "ประมงไม​​่." การออกแบบควรบัญชีสำหรับความแตกต่างในการทำงานชนิดและลักษณะทางสัณฐานวิทยา (ลียงและล่า 1991)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทันทีเมื่อสูญเสีย ปลาผีกับดักมากที่สุดสำหรับระยะเวลา ราคาที่แสดงที่นี่แสดงเปอร์เซ็นต์ของกับดักที่ถูกทอดทิ้งในแต่ละประมงที่ตกปลา ผีที่จุดหนึ่งในเวลา เนื่องจากปัจจัยรวมถึงการออกแบบกับดัก ( รูปที่ 2 ) , ตัวแปรอัตราการย่อยสลาย ( รูปที่ 3 ) และสภาพแวดล้อม รวมทั้งการประสานงานกัน ,เปอร์เซ็นต์ของปลาผี dfts ประมงที่ได้รับในแต่ละช่วงเวลา คือตัวแปร จากการสำรวจข้อมูลในการศึกษาเหล่านี้อัตราตกปลาผีอยู่ระหว่าง 5% ถึง 40% ( ตารางที่ 2 ) ราคา ( #ตกปลาตกปลาผีผี / รวม DFT ) ถูกสุดใน usvi และอิทธิพลโดยการใช้แผงหนี เมื่อแผงหนีถูกเปิดเพียง 2 % ของปลาที่พบใน usvi กับดักตายในขณะที่ส่วนที่เหลือหลบหนีไปหลังจากการใช้เฉลี่ย 8.2 ( ± 3.4 วัน กับดัก อัตราสูงสุดของปลาผี บนพื้นฐานของข้อมูลที่มีอยู่ เกิดขึ้นในรัฐแมรี่แลนด์และนักวิจัยแนะนำให้ตาย ( ประมาณ 20 สีฟ้าปู / กับดัก / yr ) เนื่องจากการขาดการออกแบบเกียร์และตัวเลือกการจัดการที่ออกแบบมาเพื่อป้องกันปลาผี ( Giordano et al . , 2010 ) ดังนั้นราวจับใน dfts แตกต่างกันไป และอาจจะขับเคลื่อนในส่วนของความแตกต่างในการออกแบบกับดัก เช่น แผงหนีและการจัดวางแผงดัก ( havens et al . , 2009b ) นี้แสดงให้เห็นว่าความพยายามร่วมกันคือ ต้องการออกแบบให้กับดักที่ชนิดพร้อมหนีเมื่อกับดักกลายเป็นถูกทิ้ง จึงแสดงกับดัก " ถูกทอดทิ้งไม่ตกปลา" การออกแบบควรบัญชีสำหรับความแตกต่างในพฤติกรรมชนิดและสัณฐาน ( Lyons และล่า , 1991 )