Ah, Dorothy! Take today, for exampl

Ah, Dorothy!
Take today, for example. He had been given some new figures to check and he had asked Dorothy to read some of the details to him while he took notes. It was not until she had left that he realized that he had not written notes at all. Instead he had written Dorothy’s name several times. He was too embarrassed to ask Dorothy for the details again, so he had to look them up in the office of old Mr Shaw.
Mr Shaw was known for always being in a bed mood and he was no different this time. He didn’t like having to stay late to check figures for some junior manager. He didn’t like it at all.
Chester hated it when he made mistakes. It didn’t look good. But it didn’t happen often.
He decided he would walk home instead of taking the train. It was late in the evening but he felt he needed the walk to clear his thoughts after a busy day. Anyway, it would be a little punishment for being so stupid earlier on. He decided that he would eat at the shopping centre near his home. He liked the Chinese food there.
As he walked towards his favourite Chinese restaurant, he saw that the lights were still on in an old antique shop. He had often thought of looking into this shop because he liked shops that sold old things. He stopped and looked. There were boxes full of old books piled outside the shop. On the shop window was a notice. It read: Sorry, shop closed today. Open again tomorrow.
He bent down to look at the books. He saw all the usual old books: school books, and otter books with dirty, yellowing pages that were of no value to him. There was one smell, old book, however, that he noticed at once. It looked much older than the rest of the books. He picked it up.
‘Take it!’ said a voice behind him. Chester turned to see a man of about [eighty years old.] The man had opened the shop door and was carrying another box full of old looks. ‘These have all been around for years. My nephew is taking over the business and I don’t want to leave him with all this rubbish. Nobody wants – go on, help yourself!’
‘Thank,’ said Chester as he put the old book into his jacket pocket and went on to the Chinese restaurant.
Chester sat at his table drinking a beer. He had beiren looking forward to his chicken and rice. When it arrived, he found that the chicken had not been cooked properly. It was pink inside. He decided to complain and called the waiter.
‘Sir?’ asked the waiter.
Chester noticed that the waiter was new to the place.
‘I’m not eating this,’ Chester told him. ‘The chicken is pink inside – it hasn’t been cooked properly.’
‘It’s rare chicken, sir,’ the waiter said. ‘Many, of our customers prefer its finer taste.’
Chester looked straight at the waiter. He thought the waiter was not showing him enough respect.
‘Really?’ answered Chester.
‘It’s very popular, sir,’ said the waiter.
‘And I suppose the illness they caught from eating undercooked chicken was popular with them too, eh?’ said Chester. Other people in the restaurant could hear. He was annoyed.
The waiter said nothing but his face turned rad.
‘Please rake this chicken back,’ Chester told the waiter, ‘and give me a piece that has been cooked all the way through.’
‘Certainly, sir,’ said the waiter as he took the food and went back to the kitchen.
While Chester was waiting for his meal to return he remembered the little book in his pocket. He thought he would have a book at it while he was waiting. He took it out of his pocket and examined it.
It was small enough to fit easily into his pocket and was covered with old, fine leather. He had to clean off some of the dirt in order to read the title on the cover. At first the
Title seemed to be in another language with strange letters and shapes, but as he looked they seemed to change into English. He closed his eyes tightly and opened them again. He was mistaken, of course. He must have been. When he looked again the title of the book was there. It was still dirty but it was clearly written in English. It read: The Book of Thoughts.
It didn’t say who wrote the book.
Chester thought it must be one of those old books which offered advice about life. He felt disappointed.
He tried to open the book but it had an old metal lock which shopped him. Then suddenly the book seemed to open quite naturally at the middle pages. It was almost as if it wanted him to read it.
What he saw when he looked surprised him. The pages had nothing written on them and they were clean and white, not at all like the yellowed pages one would expect to find in a book this old. Did all the pages have no writing on them?
Just then the waiter returned with Chester’s chicken and rice and placed it before him.
‘Thank you,’ said Chester.
‘My pleasure, sir,’ answered the waiter with a smile.
Chester happened to look at the opened book. It now had writing on the pages which only a moment before had been clean and white. The writing said.
He wouldn’t look so pleased with himself if he knew what I had but on to his chicken while I was in the kitchen. That will teach him to make me look silly.
Chester couldn’t believe what he saw. Was this what the waiter was thinking?
Anything else, sir?’ asked the waiter politely.
Er. . . no, thank you,’ said Chester.
As the waiter walked off the writing feel hungry any more. And he could hardly complain to the manager about the waiter. Not without telling them about the book. Who would believe him?
Chester left the chicken and rice alone, paid his bill and went. He did not leave the waiter a tip
When Chester got home he felt exhausted. He took out the book and looked inside it once more. The pages were now all white and clear again. Perhaps it had all been a result of his tiredness. He had been thinking too much about work – and about Dorothy. That must be it. There was no other possible explanation: ha was simply too tired to think straight.
He went to bed and slept almost at once.
The train was less crowded than usual the following morning. He was lucky enough to find a seat for his short journey. He liked to watch people as they all sat or stood with faces that gave no sign of what they were thinking. Everybody avoided looking at another person in the eye – that might cause trouble.
Chester relaxed in his seat. He had decided that the experience of the night before was best forgotten. Who ever heard of a look that read thoughts? The whole idea was crazy!
Then he remembered that he still had the book in his pocket. He ought to throw it away rubbish bin Yes, that’s what he would do. Get rid of the stupid thing.
He noticed that the women who sat opposite was an attractive, smartly dressed middle-aged lady. Her eyes looked down and her face showed noting of her thoughts. Chester wondered what she was thinking.
Should he look at the book?
Perhaps just a little look would be fun. Where was the harm in it?
He reached for the book in his pocket. He took it out.
‘Go on,’ he said to himself,’ you might as well try out the book. Just for a laugh. Do it!’
He opened the book and almost at once words in clear black letters appeared on the white pages. The words read:
I’ve given the best years of my life to him. Bank managers have married their secretaries before now. He must decide today-leave that awful wife and marry me or I’ll shoot him and myself dead.
Chester saw that the woman’s soft handbag had something in it that looked hard. Could it be a gun? He quickly shut the book and looked away.
Next he saw a tough-looking man wearing a T-shirt, showing his powerful arms. What was he thinking?
Chester opened the book. It read:
I like chicken better than pork. Fried chicken is the best. Followed by chocolate ice cream–my favourite. Mum’s a great cook- I love you, Mum.
Chester couldn’t help smiling at the man. The man saw him and gave him a dangerous look. Just then the train reached Chester’s station.
Time to get off the asked the train.
Anything else, sir?’ waiter politely.
‘Er . . . no, thank you,’ said Chester.
As the waiter walked off the writing disappeared. Chester looked at his meal. He didn’t feel hungry any more. And he could hardly complain to the manager about the waiter. Not without telling them about the book. Who would believe him?
Chester left the chicken and rice alone, paid his bill and went. He did not leave the waiter a tip.
When Chester got home he felt exhausted. He took out the book and looked inside it once more. The pages were now all white and clear again perhaps it had all been a result of his tiredness. He had been thinking too much about work – and about Dorothy. That must be it. There was no other possible explanation: he was simply too tired to think straight.
He went to bed and slept almost at once.
The train was less crowded then usual the following morning. He was lucky enough to find a seat for his short journey. He liked to watch people as they all sat or stood with faces that gave no sign of what they were thinking. Everybody avoided looking at another person in the eye – that might cause trouble.
Chester relaxed in his seat. He had decided that the experience of the night before was best forgotten. Who ever heard of a book that read thoughts? The whole idea was crazy!
Then he remembered that he still had the book in his
pocket. He ought to throw it away in the next rubbish bin.
Yes, that’s what he would do. Get rid of the stupid thing.
He noticed that the woman who sat opposite was an attractive, smartly dressed middle-aged lady. Her eyes looked down and her face showed nothing of her thoughts. Chester wondered what she was thinking.
Should he look at the book?
Perhaps just a little look would be fun. Where was the harm in it?
He reached for the book in his pocket. He took it out.
‘Go on,’ he said to himself,’ you might as well try out the b

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อา โดโรธี ใช้เวลาวันนี้ เช่นกัน เขาได้รับตัวเลขบางอย่างใหม่เพื่อตรวจสอบ และเขาถามโดโรธีอ่านรายละเอียดบางอย่างให้เขาในขณะที่เขาได้บันทึก ได้จนกว่าที่เธอได้จากไปไม่ให้เขารู้ว่า เขามีไม่เขียนบันทึกทั้งหมด แต่ เขาได้เขียนชื่อของโดโรธีหลายครั้ง เขาถูกอายเกินไปขอโดโรธีรายละเอียดอีก ดังนั้นเขาต้องค้นหาใน office ของ Shaw นายเก่า นาย Shaw มีชื่อเสียงมักจะเป็นอารมณ์เตียง และกำลังไม่ต่างกันเวลานี้ เขาไม่ได้ต้องมีการเดินสายเพื่อตรวจสอบตัวเลขบางตัวจัดการสำหรับเด็ก เขาไม่ชอบมันเลยเชสเตอร์ขี้เกียจก็เมื่อเขาทำผิดพลาด มันไม่ได้ดูดี แต่มันไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยครั้ง เขาตัดสินใจเขาจะเดินกลับแทนการรถไฟ มันเป็นปลายในตอนเย็น แต่เขารู้สึกว่า เขาต้องเดินไปล้างความคิดของเขาหลังจากวันที่วุ่นวาย อย่างไรก็ตาม มันจะลงโทษน้อยกำลังโง่ดังนั้นก่อนหน้านี้ใน เขาตัดสินใจว่า จะกินที่ศูนย์การค้าใกล้บ้าน เขาชอบอาหารจีนมี ขณะที่เขาเดินเข้าไปหาร้านอาหารจีนของเขาชื่นชอบ เขาเห็นว่า ไฟมีอยู่ในร้านขายของเก่าเก่า เขามักจะมีความคิดของการมองเข้าไปในร้านนี้ เพราะเขาชอบร้านที่ขายสิ่งเก่า เขาหยุด และมอง มีกล่องเก่าเต็มของหนังสือชั้นนอกร้าน ร้านหน้าต่างไม่แจ้ง มันอ่าน: ขออภัย ร้านปิดวันนี้ เปิดอีกครั้งวันพรุ่งนี้ He bent down to look at the books. He saw all the usual old books: school books, and otter books with dirty, yellowing pages that were of no value to him. There was one smell, old book, however, that he noticed at once. It looked much older than the rest of the books. He picked it up. ‘Take it!’ said a voice behind him. Chester turned to see a man of about [eighty years old.] The man had opened the shop door and was carrying another box full of old looks. ‘These have all been around for years. My nephew is taking over the business and I don’t want to leave him with all this rubbish. Nobody wants – go on, help yourself!’ ‘Thank,’ said Chester as he put the old book into his jacket pocket and went on to the Chinese restaurant.Chester sat at his table drinking a beer. He had beiren looking forward to his chicken and rice. When it arrived, he found that the chicken had not been cooked properly. It was pink inside. He decided to complain and called the waiter. ‘Sir?’ asked the waiter. Chester noticed that the waiter was new to the place. ‘I’m not eating this,’ Chester told him. ‘The chicken is pink inside – it hasn’t been cooked properly.’ ‘It’s rare chicken, sir,’ the waiter said. ‘Many, of our customers prefer its finer taste.’ Chester looked straight at the waiter. He thought the waiter was not showing him enough respect. ‘Really?’ answered Chester. ‘It’s very popular, sir,’ said the waiter. ‘And I suppose the illness they caught from eating undercooked chicken was popular with them too, eh?’ said Chester. Other people in the restaurant could hear. He was annoyed. The waiter said nothing but his face turned rad. ‘Please rake this chicken back,’ Chester told the waiter, ‘and give me a piece that has been cooked all the way through.’ ‘Certainly, sir,’ said the waiter as he took the food and went back to the kitchen. While Chester was waiting for his meal to return he remembered the little book in his pocket. He thought he would have a book at it while he was waiting. He took it out of his pocket and examined it. It was small enough to fit easily into his pocket and was covered with old, fine leather. He had to clean off some of the dirt in order to read the title on the cover. At first theTitle seemed to be in another language with strange letters and shapes, but as he looked they seemed to change into English. He closed his eyes tightly and opened them again. He was mistaken, of course. He must have been. When he looked again the title of the book was there. It was still dirty but it was clearly written in English. It read: The Book of Thoughts. It didn’t say who wrote the book. Chester thought it must be one of those old books which offered advice about life. He felt disappointed. He tried to open the book but it had an old metal lock which shopped him. Then suddenly the book seemed to open quite naturally at the middle pages. It was almost as if it wanted him to read it. What he saw when he looked surprised him. The pages had nothing written on them and they were clean and white, not at all like the yellowed pages one would expect to find in a book this old. Did all the pages have no writing on them? Just then the waiter returned with Chester’s chicken and rice and placed it before him. ‘Thank you,’ said Chester. ‘My pleasure, sir,’ answered the waiter with a smile. Chester happened to look at the opened book. It now had writing on the pages which only a moment before had been clean and white. The writing said. He wouldn’t look so pleased with himself if he knew what I had but on to his chicken while I was in the kitchen. That will teach him to make me look silly. Chester couldn’t believe what he saw. Was this what the waiter was thinking? Anything else, sir?’ asked the waiter politely.Er. . . no, thank you,’ said Chester. As the waiter walked off the writing feel hungry any more. And he could hardly complain to the manager about the waiter. Not without telling them about the book. Who would believe him? Chester left the chicken and rice alone, paid his bill and went. He did not leave the waiter a tipWhen Chester got home he felt exhausted. He took out the book and looked inside it once more. The pages were now all white and clear again. Perhaps it had all been a result of his tiredness. He had been thinking too much about work – and about Dorothy. That must be it. There was no other possible explanation: ha was simply too tired to think straight. He went to bed and slept almost at once.The train was less crowded than usual the following morning. He was lucky enough to find a seat for his short journey. He liked to watch people as they all sat or stood with faces that gave no sign of what they were thinking. Everybody avoided looking at another person in the eye – that might cause trouble. Chester relaxed in his seat. He had decided that the experience of the night before was best forgotten. Who ever heard of a look that read thoughts? The whole idea was crazy! Then he remembered that he still had the book in his pocket. He ought to throw it away rubbish bin Yes, that’s what he would do. Get rid of the stupid thing. He noticed that the women who sat opposite was an attractive, smartly dressed middle-aged lady. Her eyes looked down and her face showed noting of her thoughts. Chester wondered what she was thinking. Should he look at the book? Perhaps just a little look would be fun. Where was the harm in it? He reached for the book in his pocket. He took it out. ‘Go on,’ he said to himself,’ you might as well try out the book. Just for a laugh. Do it!’ He opened the book and almost at once words in clear black letters appeared on the white pages. The words read: I’ve given the best years of my life to him. Bank managers have married their secretaries before now. He must decide today-leave that awful wife and marry me or I’ll shoot him and myself dead. Chester saw that the woman’s soft handbag had something in it that looked hard. Could it be a gun? He quickly shut the book and looked away. Next he saw a tough-looking man wearing a T-shirt, showing his powerful arms. What was he thinking? Chester opened the book. It read: I like chicken better than pork. Fried chicken is the best. Followed by chocolate ice cream–my favourite. Mum’s a great cook- I love you, Mum. Chester couldn’t help smiling at the man. The man saw him and gave him a dangerous look. Just then the train reached Chester’s station. Time to get off the asked the train. Anything else, sir?’ waiter politely. ‘Er . . . no, thank you,’ said Chester. As the waiter walked off the writing disappeared. Chester looked at his meal. He didn’t feel hungry any more. And he could hardly complain to the manager about the waiter. Not without telling them about the book. Who would believe him? Chester left the chicken and rice alone, paid his bill and went. He did not leave the waiter a tip. When Chester got home he felt exhausted. He took out the book and looked inside it once more. The pages were now all white and clear again perhaps it had all been a result of his tiredness. He had been thinking too much about work – and about Dorothy. That must be it. There was no other possible explanation: he was simply too tired to think straight. He went to bed and slept almost at once.
The train was less crowded then usual the following morning. He was lucky enough to find a seat for his short journey. He liked to watch people as they all sat or stood with faces that gave no sign of what they were thinking. Everybody avoided looking at another person in the eye – that might cause trouble.
Chester relaxed in his seat. He had decided that the experience of the night before was best forgotten. Who ever heard of a book that read thoughts? The whole idea was crazy!
Then he remembered that he still had the book in his
pocket. He ought to throw it away in the next rubbish bin.
Yes, that’s what he would do. Get rid of the stupid thing.
He noticed that the woman who sat opposite was an attractive, smartly dressed middle-aged lady. Her eyes looked down and her face showed nothing of her thoughts. Chester wondered what she was thinking.
Should he look at the book?
Perhaps just a little look would be fun. Where was the harm in it?
He reached for the book in his pocket. He took it out.
‘Go on,’ he said to himself,’ you might as well try out the b

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อาโดโรธี!
ใช้ในวันนี้เช่น เขาได้รับตัวเลขใหม่บางส่วนที่จะตรวจสอบและเขาได้ขอให้โดโรธีที่จะอ่านรายละเอียดบางอย่างกับเขาในขณะที่เขาเอาบันทึก มันไม่ได้จนกว่าเธอได้ออกว่าเขาตระหนักว่าเขาได้บันทึกไม่ได้เขียนเลย แต่เขาได้เขียนชื่อของโดโรธีหลายต่อหลายครั้ง เขาก็อายเกินไปที่จะขอโดโรธีเพื่อดูรายละเอียดอีกครั้งเพื่อให้เขาได้ดูพวกเขาในสำนักงานของนายชอว์เก่า.
นายชอว์เป็นที่รู้จักกันมักจะอยู่ในอารมณ์เตียงและเขาก็ไม่แตกต่างกันในครั้งนี้ เขาไม่ชอบที่มีจะอยู่ในช่วงปลายเพื่อตรวจสอบตัวเลขสำหรับบางผู้จัดการจูเนียร์ เขาไม่ชอบมันเลย.
เชสเตอร์เกลียดมันเมื่อเขาทำผิดพลาด มันไม่ได้ดูดี แต่มันไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยครั้ง.
เขาจึงตัดสินใจที่เขาจะเดินกลับบ้านแทนการรถไฟ มันก็สายในช่วงเย็น แต่เขารู้สึกว่าเขาจำเป็นต้องใช้เวลาเดินเพียงเพื่อล้างความคิดของเขาหลังจากวันที่วุ่นวาย อย่างไรก็ตามก็จะมีการลงโทษเล็ก ๆ น้อย ๆ สำหรับการเป็นโง่ดังนั้นก่อนหน้านี้ เขาตัดสินใจว่าเขาจะกินที่ช้อปปิ้งเซ็นเตอร์ใกล้บ้านของเขา เขาชอบอาหารจีนมี.
ขณะที่เขาเดินไปร้านอาหารของเขาที่ชื่นชอบของจีนเขาเห็นว่าไฟยังคงอยู่ในร้านขายของเก่าเก่า เขามักจะคิดว่าการมองเข้าไปในร้านนี้เพราะเขาชอบร้านค้าที่ขายสิ่งเก่า เขาหยุดและมอง มีกล่องเต็มไปด้วยหนังสือเก่าซ้อนนอกร้าน ในหน้าต่างร้านค้าได้แจ้งให้ทราบล่วงหน้า มันอ่าน: ขออภัยปิดร้านในวันนี้ เปิดอีกครั้งในวันพรุ่งนี้.
เขาก้มลงไปดูที่หนังสือ เขาเห็นทั้งหมดหนังสือเก่าปกติ: หนังสือเรียนและหนังสือกับนากสกปรกหน้าสีเหลืองที่เป็นของไม่มีค่ากับเขา มีอยู่คนหนึ่งเป็นกลิ่นหนังสือเก่า แต่ที่เขาสังเกตเห็นได้ในครั้งเดียว มันดูแก่กว่าส่วนที่เหลือของหนังสือ เขาหยิบมันขึ้นมา.
'เอามัน! เสียงอยู่ข้างหลังเขากล่าวว่า เชสเตอร์หันไปเห็นชายคนหนึ่งเกี่ยวกับ [แปดสิบปี.] คนได้เปิดประตูร้านและกำลังถือกล่องอื่นเต็มไปด้วยรูปลักษณ์ที่เก่า 'เหล่านี้ได้ทุกรอบปี หลานชายของฉันคือการไปธุรกิจและฉันไม่ต้องการที่จะปล่อยให้เขามีขยะทั้งหมดนี้ ไม่มีใครต้องการ - ไปที่ช่วยตัวเอง '
. 'ขอบคุณ' เชสเตอร์กล่าวว่าในขณะที่เขานำหนังสือเก่าในกระเป๋าเสื้อของเขาและเดินไปที่ร้านอาหารจีน
เชสเตอร์นั่งอยู่ที่โต๊ะของเขาดื่มเบียร์ เขามี beiren มองไปข้างหน้าไก่และข้าวของเขา เมื่อมันมาถึงเขาพบว่าไก่ไม่ได้รับการปรุงอย่างถูกต้อง มันเป็นสีชมพูภายใน เขาจึงตัดสินใจที่จะบ่นและเรียกบริกร.
'เซอร์' ถามบริกร.
เชสเตอร์สังเกตเห็นว่าบริกรใหม่ไปยังสถานที่.
'ฉันไม่ได้กินนี้' เชสเตอร์บอกเขาว่า 'ไก่อยู่ภายในสีชมพู -. มันยังไม่ได้รับการปรุงอย่างถูกต้อง'
'มันไก่ที่หายากครับ "บริกรกล่าวว่า 'หลายของลูกค้าของเราชอบรสชาติของมันปลีกย่อย.
เชสเตอร์มองตรงไปที่บริกร เขาคิดว่าบริกรก็ไม่ได้แสดงความเคารพเขามากพอ.
'จริงเหรอ?' ตอบเชสเตอร์.
'มันเป็นที่นิยมมากครับ' กล่าวว่าบริกร.
'และฉันคิดว่าการเจ็บป่วยที่พวกเขาจับได้จากการกินไก่สุกเป็นที่นิยมกับพวกเขามากเกินไปใช่มั้ย?' เชสเตอร์กล่าวว่า คนอื่น ๆ ในร้านอาหารสามารถได้ยินเสียง เขาเป็นรำคาญ.
บริกรกล่าวว่าไม่มีอะไร แต่ใบหน้าของเขาหันล้อ.
'โปรดเสาะหาไก่นี้กลับมา' เชสเตอร์บอกว่าบริกร 'และให้ฉันชิ้นส่วนที่ได้รับการปรุงสุกทั้งหมดทางผ่าน.'
'แน่นอนครับ' กล่าวว่า บริกรในขณะที่เขาเอาอาหารและเดินกลับไปที่ห้องครัว.
ในขณะที่เชสเตอร์กำลังรอสำหรับการรับประทานอาหารของเขาจะกลับมาเขาจำหนังสือเล่มเล็ก ๆ ในกระเป๋าของเขา เขาคิดว่าเขาจะมีหนังสือที่มันในขณะที่เขากำลังรอ เขาเอามันออกมาจากกระเป๋าของเขาและการตรวจสอบมัน.
มันมีขนาดเล็กพอที่จะใส่ได้อย่างง่ายดายในกระเป๋าของเขาและถูกปกคลุมด้วยเก่าหนังดี เขาจะต้องทำความสะอาดออกบางส่วนของสิ่งสกปรกในการอ่านชื่อบนหน้าปก ตอนแรก
ชื่อเรื่องดูเหมือนจะเป็นภาษาที่มีตัวอักษรและรูปทรงที่แปลกอีก แต่ขณะที่เขามองพวกเขาดูเหมือนจะเปลี่ยนเป็นภาษาอังกฤษ เขาปิดตาของเขาแน่นและเปิดพวกเขาอีกครั้ง เขาเป็นคนที่เข้าใจผิดแน่นอน เขาจะต้องได้รับการ เมื่อเขามองอีกครั้งชื่อของหนังสือเล่มนี้ก็อยู่ที่นั่น มันก็ยังสกปรก แต่มันก็เขียนไว้อย่างชัดเจนในภาษาอังกฤษ มันอ่านหนังสือของความคิด.
มันไม่ได้บอกว่าใครเขียนหนังสือ.
เชสเตอร์คิดว่ามันต้องเป็นหนึ่งในหนังสือเก่าเหล่านั้นที่เสนอคำแนะนำเกี่ยวกับชีวิต เขารู้สึกผิดหวัง.
เขาพยายามที่จะเปิดหนังสือ แต่มันก็ล็อคโลหะเก่าที่ซื้อเขา แล้วก็หนังสือเล่มนี้ดูเหมือนจะเปิดค่อนข้างเป็นธรรมชาติที่หน้ากลาง มันก็เกือบจะเป็นถ้ามันอยากให้เขาอ่านมัน.
สิ่งที่เขาเห็นเมื่อเขามองเขาประหลาดใจ หน้าได้เขียนอะไรเกี่ยวกับพวกเขาและพวกเขาก็สะอาดและสีขาวไม่ได้เลยเช่นหน้าสีเหลืองหนึ่งจะคาดหวังที่จะพบในหนังสือเล่มนี้เก่า ไม่ทุกหน้ามีการเขียนเกี่ยวกับพวกเขาไม่ได้หรือไม่
เพียงแค่นั้นบริกรกลับมาพร้อมกับไก่เชสเตอร์และข้าวและวางมันลงก่อนที่เขา.
'ขอบคุณ' กล่าวว่าเชสเตอร์.
'ความสุขของฉันครับ' ตอบบริกรด้วยรอยยิ้ม.
เชสเตอร์ที่เกิดขึ้น จะมองไปที่หนังสือเปิด ตอนนี้มันมีการเขียนบนหน้าเว็บซึ่งเพียงชั่วครู่ก่อนที่จะได้รับการทำความสะอาดและสีขาว เขียนกล่าวว่า.
เขาจะไม่มองความยินดีให้กับตัวเองถ้าเขารู้ว่าสิ่งที่ฉันมี แต่ในไก่ของเขาในขณะที่ผมอยู่ในห้องครัว ที่จะสอนให้เขาทำให้ฉันดูโง่.
เชสเตอร์ไม่สามารถเชื่อว่าสิ่งที่เขาเห็น ได้รับสิ่งที่บริกรก็คิด?
อะไรอีกครับ? ถามบริกรสุภาพ.
Er . . ไม่มีขอขอบคุณ 'เชสเตอร์กล่าวว่า.
ในฐานะที่เป็นบริกรเดินออกจากการเขียนรู้สึกหิวใด ๆ เพิ่มเติม และเขาแทบจะไม่สามารถบ่นกับผู้จัดการเกี่ยวกับบริกร ไม่ได้โดยไม่มีการบอกพวกเขาเกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้ ใครจะเชื่อเขา?
เชสเตอร์ที่เหลือไก่และข้าวเพียงอย่างเดียวจ่ายการเรียกเก็บเงินของเขาและเดิน เขาไม่ได้ออกจากบริกรปลาย
เชสเตอร์เมื่อกลับมาถึงบ้านเขารู้สึกหมด เขาหยิบเอาหนังสือเล่มนี้และมองไปข้างในอีกครั้งหนึ่ง หน้าตอนนี้สีขาวทั้งหมดและชัดเจนอีกครั้ง บางทีมันอาจจะได้รับทั้งหมดเป็นผลมาจากความเมื่อยล้าของเขา เขาได้รับการคิดมากเกินไปเกี่ยวกับการทำงาน - และเกี่ยวกับโดโรธี ที่จะต้องไม่ว่าจะเป็น ไม่มีคำอธิบายที่เป็นไปได้อื่น ๆ :. ฮ่าเป็นเพียงเหนื่อยเกินไปที่จะคิดตรง
เขาเดินไปที่เตียงและนอนเกือบจะในทันที.
รถไฟที่แออัดน้อยกว่าปกติในเช้าวันต่อไปนี้ เขาเป็นคนที่โชคดีพอที่จะหาที่นั่งสำหรับการเดินทางระยะสั้น ๆ ของเขา เขาชอบที่จะดูคนที่พวกเขาทั้งหมดนั่งหรือยืนอยู่กับใบหน้าที่ให้สัญญาณของสิ่งที่พวกเขาคิด ทุกคนหลีกเลี่ยงการมองไปที่คนที่อยู่ในสายตาของอีก - ที่อาจก่อให้เกิดปัญหา.
เชสเตอร์ผ่อนคลายในที่นั่งของเขา เขาได้ตัดสินใจว่าประสบการณ์ของคืนก่อนที่จะถูกลืมที่ดีที่สุด ใครที่เคยได้ยินของการมองที่อ่านความคิด? ความคิดทั้งหมดก็บ้า!
แล้วเขาก็จำได้ว่าเขายังคงมีหนังสือในกระเป๋าของเขา เขาควรจะโยนมันออกไปถังขยะใช่ว่าเป็นสิ่งที่เขาจะทำ กำจัดสิ่งที่โง่.
เขาสังเกตเห็นว่าผู้หญิงที่นั่งตรงข้ามเป็นที่น่าสนใจอย่างชาญฉลาดแต่งตัวผู้หญิงวัยกลางคน ดวงตาของเธอมองลงไปและแสดงให้เห็นใบหน้าของเธอสังเกตของความคิดของเธอ เชสเตอร์สงสัยในสิ่งที่เธอคิด.
เขาควรจะมองไปที่หนังสือ?
บางทีเพียงแค่รูปลักษณ์ที่เล็ก ๆ น้อย ๆ จะสนุก อันตรายในมันคือที่ไหน?
เขาเอื้อมสำหรับหนังสือในกระเป๋าของเขา เขาเอามันออกมา.
'ไป' เขาพูดกับตัวเองว่า 'คุณอาจรวมทั้งลองหนังสือ เพียงเพื่อหัวเราะ ทำมันได้! '
เขาเปิดหนังสือและเกือบจะในทันทีคำในตัวอักษรสีดำที่ชัดเจนปรากฏบนหน้าขาว คำอ่าน:
ฉันได้รับปีที่ดีที่สุดในชีวิตของฉันกับเขา ผู้จัดการธนาคารได้แต่งงานกับเลขานุการของพวกเขาก่อนหน้านี้ เขาต้องตัดสินใจวันนี้ออกจากที่ภรรยาอันยิ่งใหญ่และแต่งงานกับฉันหรือฉันจะยิงเขาและตัวเองตาย.
เชสเตอร์เห็นว่ากระเป๋าที่อ่อนนุ่มของผู้หญิงมีอะไรบางอย่างในนั้นที่ดูยาก มันอาจจะเป็นปืน? เขารีบปิดหนังสือเล่มนี้และมองออกไป.
ต่อมาเขาเห็นชายคนหนึ่งที่ดูยากสวมเสื้อยืดแขนแสดงทรงพลังของเขา อะไรคือสิ่งที่เขาคิด?
เชสเตอร์เปิดหนังสือ มันอ่าน:
ผมชอบดีกว่าไก่เนื้อหมู ไก่ทอดที่ดีที่สุดคือ ตามด้วยครีมช็อคโกแลตน้ำแข็งของฉันชื่นชอบ เป็นแม่ที่ดี cook- ผมรักคุณแม่.
เชสเตอร์ไม่สามารถช่วยคนที่ยิ้ม คนที่เห็นเขาและทำให้เขาดูอันตราย เพียงแค่นั้นรถไฟถึงสถานีเชสเตอร์.
ใช้เวลาในการได้รับการปิดถามรถไฟ.
อะไรอีกครับ? บริกรสุภาพ.
'Er . . ไม่มีขอขอบคุณ 'เชสเตอร์กล่าวว่า.
ในฐานะที่เป็นบริกรเดินออกจากการเขียนหายไป เชสเตอร์มองไปที่อาหารของเขา เขาไม่ได้รู้สึกหิวใด ๆ เพิ่มเติม และเขาแทบจะไม่สามารถบ่นกับผู้จัดการเกี่ยวกับบริกร ไม่ได้โดยไม่มีการบอกพวกเขาเกี่ยวกับหนังสือเล่มนี้ ใครจะเชื่อเขา?
เชสเตอร์ที่เหลือไก่และข้าวเพียงอย่างเดียวจ่ายการเรียกเก็บเงินของเขาและเดิน เขาไม่ได้ออกจากบริกรปลาย.
เชสเตอร์เมื่อกลับมาถึงบ้านเขารู้สึกหมด เขาหยิบเอาหนังสือเล่มนี้และมองไปข้างในอีกครั้งหนึ่ง หน้านี้เป็นสีขาวทั้งหมดและชัดเจนอีกครั้งบางทีมันอาจจะได้รับทั้งหมดเป็นผลมาจากความเมื่อยล้าของเขา เขาได้รับการคิดมากเกินไปเกี่ยวกับการทำงาน - และเกี่ยวกับโดโรธี ที่จะต้องไม่ว่าจะเป็น ไม่มีคำอธิบายที่เป็นไปได้อื่น ๆ :. เขาเป็นเพียงแค่เหนื่อยเกินไปที่จะคิดตรง
เขาเดินไปที่เตียงและนอนเกือบจะในทันที.
รถไฟน้อยแออัดปกติแล้วเช้าวันรุ่งขึ้น เขาเป็นคนที่โชคดีพอที่จะหาที่นั่งสำหรับการเดินทางระยะสั้น ๆ ของเขา เขาชอบที่จะดูคนที่พวกเขาทั้งหมดนั่งหรือยืนอยู่กับใบหน้าที่ให้สัญญาณของสิ่งที่พวกเขาคิด ทุกคนหลีกเลี่ยงการมองไปที่คนที่อยู่ในสายตาของอีก - ที่อาจก่อให้เกิดปัญหา.
เชสเตอร์ผ่อนคลายในที่นั่งของเขา เขาได้ตัดสินใจว่าประสบการณ์ของคืนก่อนที่จะถูกลืมที่ดีที่สุด ใครที่เคยได้ยินมาจากหนังสือที่อ่านความคิด? ความคิดทั้งหมดก็บ้า!
แล้วเขาก็จำได้ว่าเขายังคงมีหนังสือของเขาใน
กระเป๋า เขาควรจะโยนมันออกไปในถังขยะต่อไป.
ใช่ว่าเป็นสิ่งที่เขาจะทำ กำจัดสิ่งที่โง่.
เขาสังเกตเห็นว่าผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามเป็นที่น่าสนใจอย่างชาญฉลาดแต่งตัวผู้หญิงวัยกลางคน ดวงตาของเธอมองลงไปและใบหน้าของเธอแสดงให้เห็นว่าไม่มีอะไรความคิดของเธอ เชสเตอร์สงสัยในสิ่งที่เธอคิด.
เขาควรจะมองไปที่หนังสือ?
บางทีเพียงแค่รูปลักษณ์ที่เล็ก ๆ น้อย ๆ จะสนุก อันตรายในมันคือที่ไหน?
เขาเอื้อมสำหรับหนังสือในกระเป๋าของเขา เขาเอามันออกมา.
'ไป' เขาพูดกับตัวเองว่า 'คุณอาจรวมทั้งลองข

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อ้า โดโรธี !
เอาวันนี้ ตัวอย่างเช่น เขาได้รับบางตัวเลขใหม่เพื่อตรวจสอบและเขาได้ขอให้โดโรธีอ่านบางส่วนของรายละเอียดกับเขาในขณะที่เขาเอาบันทึก มันไม่ได้จนกว่าเธอมีซ้ายที่เขาตระหนักว่าเขาไม่ได้เขียนบันทึกเลย แทนเขาเขียนชื่อโดโรธี หลายๆ ครั้ง เขาอายที่จะถามโดโรธีในรายละเอียดอีกครั้งดังนั้น เขาต้องมองพวกเขาขึ้นในสำนักงานเก่านายชอว์
นายชอว์เป็นที่รู้จักกันมักจะเป็นเตียงอารมณ์และเขาก็ไม่แตกต่างในครั้งนี้ เขาไม่ได้ชอบที่ต้องอยู่ดึกเพื่อตรวจสอบตัวเลขบางจูเนียร์ผู้จัดการ เขาไม่ชอบมันเลย เกลียดมัน
เชสเตอร์เมื่อเขาทำผิด มันดูไม่ค่อยดี แต่มันไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยๆ
เขาตัดสินใจที่จะเดินกลับบ้านแทนการรถไฟมันเป็นปลายในตอนเย็น แต่เขารู้สึกว่าเขาต้องเดินไปล้างความคิดของเขาหลังวันวุ่นวาย ยังไงก็ตาม มันก็จะลงโทษน้อยโง่มากก่อนหน้านี้ เขาตัดสินใจว่าเขาจะกิน ที่ศูนย์การค้าใกล้บ้านของเขา เขาชอบอาหารจีนที่นี่ .
เมื่อเขาเดินต่อร้านอาหารโปรดของเขา เขาเห็นแสงสว่างอยู่ในร้านขายของเก่าโบราณเขามักคิดว่า มองเข้าไปในร้าน เพราะเขาชอบร้านค้าที่ขายสิ่งที่เก่า เขาหยุดและมอง มีกล่องที่เต็มไปด้วยกองหนังสือเก่านอกร้าน บนหน้าต่างร้านค้า คือ แจ้งให้ทราบล่วงหน้า อ่าน : ขออภัย ปิดร้านวันนี้ เปิดพรุ่งนี้
เขาก้มลงมองหนังสือ เขาเห็นทั้งหมดปกติหนังสือเก่าหนังสือโรงเรียนและนากหนังสือสกปรกสีเหลืองหน้าที่ไม่มีคุณค่าสำหรับเขา มีกลิ่นหนังสือเก่า แต่ที่เขาสังเกตเห็นทันที มันดูแก่กว่าส่วนที่เหลือของหนังสือ เขาหยิบมันขึ้นมา .
' ทำมัน ! ' เสียงนั้นดังอยู่ข้างหลังเขา เชสเตอร์ หันไปเห็นผู้ชายประมาณ [ แปดสิบปี ] คนก็เปิดประตูร้าน และถืออีกกล่องดูเก่า เหล่านี้ได้รับรอบสำหรับปี