My trouble with words became a seri

My trouble with words became a serious problem for me when I was in the third grade. The class had started reading aloud, and every day I was panicked that I’d be called on. I’d cower at my desk, hoping my classmates would finish the passage before it was my turn.

I didn’t really know what I was experiencing back in the early 1980s, but now I know it was dyslexia. When I tried reading a paragraph, my eyes skipped whole sentences. When I wrote, I thought I was getting everything down on the paper – only to find that entire chunks and letters were missing.

Home was the one place I never felt self-conscious. As the son of Frank Zappa, I had anything but a normal childhood growing up in Los Angeles. Still, despite what people might expect from two rockers, my parents never did drugs, and they encouraged learning. Our house was always full of interesting people – artists, scientists, actors, musicians – who had great stories to tell.

My mother, Gail, recognised that I didn’t process information like other kids. When I was young, she read to me a lot. One story I loved was Leo the Late Bloomer, a picture book about a tiger cub who takes longer than others to read, write, draw and talk. I realise my mother chose that book for a reason.

Still, even with my family’s support, school didn’t get any better. After I was diagnosed with a learning disability, it actually got worse. In fourth grade, I spent most of the day in a portable classroom with a teacher, her smelly dog Nigel and other kids with learning problems. I started pretending I was sick so I could skip going, and stopped doing my homework.
When I was in eighth grade, my parents decided to let me be taught at home. They hired tutors to prepare me for the General Educational Development tests [high-school diploma equivalent], but when I took the test, I filled in all the bubbles randomly, thinking I was cool. My mother and father threw in the towel and said, "Make yourself a diploma."

Life got pretty boring – until I discovered my parents’ comic book collection. I found I could follow the story through the pictures without reading the words. I was hooked. I bought a Spider-Man compilation, and reading it felt like reading a real book. I’ve since learnt that dyslexics are advised to limit the amount of information on the page. Comic books, with their short phrases in block print, didn’t confuse my eyes the way lines of text did.

That summer, I went to a bookshop and found myself drawn to a Terry Brooks fantasy novel about elves. I curled up with this book and didn’t worry about scuffing it, unlike my comics, which I stored in polyurethane bags. I read slowly, using a piece of paper to hide everything on the page below the sentence I was reading. Finally I finished.

After that I started reading any book that I could get my hands on, especially those with ridiculous titles like Wizard Cats – I’d always loved cheesy monster and magic stories. One of my hobbies was painting monsters. I had so many pictures, I began giving them away to friends.

Finally my girlfriend said, "You are such a dork! What are you going to do with all these paintings?"

Without thinking, I said, "Maybe I’ll turn them into a children’s book."
For two years I compiled wacky concoctions – wet dog hair and pickles, for example – that would ward off monsters. I dictated the words, and my friends wrote them down for me.

I drew the illustrations. In early 2006, editors at Random House said they were interested in my book. But they wanted more of a story.
My instant response was no. I didn’t think of what I was doing as writing. But my book agent, behind my back, told Random House yes. She knew I was scared, but she hounded me relentlessly, telling me I could do it. I started to believe her.

Days later, I woke up with a novel in my head: The Monstrous Memoirs of a Mighty McFearless. Two siblings, Max and Minerva, set out to save their dad, a professional monster hunter. I wanted lots of illustrations, so that kids with learning disorders could follow it. I’d never typed before, but with determination I pushed through.

I used spellchecker to help me, and sometimes I finished only one paragraph in a 17-hour day. When my editor threatened to abandon the book because I’d missed so many deadlines, I panicked and sent him everything I’d done. That’s when he said, "I think we have something."

Just a week after I wrote "The End" on the last page, Disney offered one of the biggest sums ever for an unpublished author’s film rights. Now, at age 32, I’m working on my second book. The writing hasn’t got any easier, but I love telling stories.

Having a book out there with my name on it has made me feel OK about missing out on some things in life – including school. The best part is that it might help a kid with dyslexia discover just how wonderful reading can be. For that, I’m 100%, blissfully happy.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ปัญหาของฉันกับคำกลายเป็น ปัญหารุนแรงสำหรับผมเมื่อผมอยู่ในชั้นประถมศึกษาปีที่ 3 เรียนได้เริ่มต้นอ่านออกเสียง และทุกวันฉันไม่พอที่ฉันจะเรียกบน ฉันจะ cower ที่โต๊ะของฉัน หวังเพื่อนร่วมชั้นของฉันจะจบเส้นทางก่อนที่จะถูกเปิดของฉัน ผมไม่ทราบจริง ๆ สิ่งที่ผมประสบในต้นทศวรรษ 1980 แต่ตอนนี้ฉันรู้ว่ามัน มี dyslexia เมื่อฉันพยายามอ่านย่อหน้า ตาข้ามประโยคทั้งหมด เมื่อผมเขียน ฉันคิดว่า ฉันได้รับทุกอย่างลงบนกระดาษ – จะพบว่า ทั้งก้อนและตัวอักษรขาดหายไป บ้านเป็นสถานหนึ่งที่ฉันไม่รู้สึกประหม่า เป็นบุตรชายของแฟรงค์ Frank ฉันได้อะไรแต่เป็นเด็กปกติที่เติบโตขึ้นในลอสแอนเจลิส ยังคง แม้ว่าคนอาจคาดหวังจากสองบ้าน พ่อไม่เคยได้ยา และพวกเขาสนับสนุนให้เรียนรู้ บ้านเราเต็มไปด้วยคนน่าสนใจ – ศิลปิน นักวิทยาศาสตร์ นักแสดง นัก ดนตรีที่มีเรื่องราวดีบอกเสมอได้ แม่ Gail ยังว่า ฉันไม่ได้ประมวลผลข้อมูลเช่นเด็กอื่น ๆ เมื่อหนุ่ม เธออ่านให้ฉันมากขึ้น เรื่องหนึ่งที่ฉันรักลีโอที่สาย Bloomer หนังสือภาพเกี่ยวกับ cub เสือซึ่งใช้เวลานานกว่าผู้อื่นการอ่าน เขียน วาด และพูดคุย ได้ ฉันตระหนักฉันเลือกแม่ซึ่งด้วยเหตุผล ยังคง แม้ว่าจะ มีการสนับสนุนของครอบครัว โรงเรียนไม่ได้ดี หลังจากที่ฉันถูกวินิจฉัยพิการเรียน มันจริงได้แย่ ในชั้นประถมศึกษาปีที่ 4 ผมใช้เกือบทั้งวันในห้องเรียนแบบพกพากับครู สุนัขของเธอส่ง Nigel และเด็ก ๆ เรียนรู้ปัญหา เริ่มอ้างได้ป่วยดังนั้นฉันสามารถข้ามไป และหยุดทำการบ้านของฉันเมื่อผมอยู่ในเกรดแปด พ่อตัดสินใจให้ฉันสามารถสอนที่บ้าน พวกเขาจ้างสอนการเตรียมตัวผมสำหรับการทดสอบพัฒนาการศึกษาทั่วไป [เทียบเท่าโรงเรียนมัธยมประกาศนียบัตร], แต่เมื่อผมเอาการทดสอบ ฉันกรอกฟองทั้งหมดสุ่ม คิดผมเย็น แม่และพ่อของฉันโยนผ้า และกล่าว ว่า "ได้ด้วยตัวคุณเองเป็นประกาศนียบัตร" ชีวิตได้น่าเบื่อสวย – จนพบหนังสือการ์ตูนของพ่อ พบฉันสามารถติดตามเรื่องราวผ่านรูปภาพโดยไม่ต้องอ่านคำ ฉันได้ติดยาเสพติด ผมซื้อคอมไพล์เป็นสไปเดอร์แมน และอ่านมันรู้สึกเหมือนอ่านหนังสือจริง ตั้งแต่ผมได้เรียนว่า dyslexics ควรจะจำกัดจำนวนของข้อมูลที่หน้า หนังสือการ์ตูน ด้วยวลีสั้น ๆ ของพวกเขาในบล็อกพิมพ์ ไม่สับสนตาเส้นทางของข้อความได้ ที่ร้อน ฉันไป bookshop เป็น และพบตัวเองวาดให้นวนิยายแฟนตาซีบรู๊คส์เทอร์รี่เกี่ยวกับเอลฟ์ โค้งขึ้น ด้วยหนังสือเล่มนี้ และไม่ได้กังวล scuffing ซึ่งแตกต่างจากการ์ตูนของฉัน ซึ่งฉันเก็บในถุงโพลียูรี ผมอ่านช้า ใช้กระดาษซ่อนทุกหน้าด้านล่างนี้ผมได้อ่านประโยค เสร็จในที่สุด หลังจากที่ ผมเริ่มอ่านหนังสืออะไรที่ฉันสามารถรับมือของฉันบน โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่มีชื่อเรื่องไร้สาระเช่นช่วยแมว – ฉันมีรักเสมอยิ้มมอนสเตอร์และเรื่องราวมหัศจรรย์ หนึ่งงานอดิเรกของฉันคือวาดภาพมอนสเตอร์ มีรูปภาพมาก เริ่มให้ไปกับเพื่อน ในที่สุด แฟนของฉันกล่าวว่า "คุณเป็นคนเปิ่นดังกล่าว อะไรคุณจะทำอย่างไรกับภาพเหล่านี้หรือไม่" โดยไม่คิด ฉันกล่าวว่า "อาจจะเปิดให้เป็นหนังสือเด็ก"ปีที่สองผมคอมไพล์ต๊องผสม – สุนัขเปียกผมดอง เช่น – ที่จะไล่มอนสเตอร์ ผมบอกคำ และเพื่อนเขียนให้ลงสำหรับฉัน ฉันวาดภาพประกอบ ในช่วงต้นปี 2006 บรรณาธิการที่แรนดอมเฮาส์กล่าวว่า พวกเขาสนใจในหนังสือของฉัน แต่พวกเขาต้องการเพิ่มเติมเรื่องฉันตอบทันทีฉันไม่คิดว่า ฉันถูกทำเป็นเขียนหมายเลข แต่ตัวแทนของฉันสมุด เบื้องหลัง หลังบอกแรนดอมเฮาส์ใช่ เธอรู้ว่า ฉันกลัว แต่เธอ hounded ฉันคืบ บอกฉันสามารถทำได้ ฉันเริ่มที่จะเชื่อเธอ วันต่อมา ฉันตื่นนอนกับนวนิยายในหัวของฉัน: เดอะไบค์วอร์ส์ออ McFearless อันยิ่งใหญ่ สองพี่น้อง สูงสุดและมิเนอร์ว่า การออกบันทึกของพ่อ ล่ามอนสเตอร์ระดับมืออาชีพ ฉันต้องการจำนวนมากของภาพประกอบ เพื่อให้เด็กเรียนรู้ความผิดปกติไม่สามารถทำตาม ผมไม่ได้พิมพ์ก่อน แต่มุ่งมั่น ฉันผลักดันผ่าน ใช้ spellchecker อยู่ดี และบางครั้งฉันเสร็จย่อหน้าเดียวในวัน 17 ชั่วโมง เมื่อฉันแก้ไขถูกคุกคามจากหนังสือเนื่องจากฉันได้พลาดมากสิ้นไป ฉันพอ และส่งให้เขาทุกอย่างที่ฉันทำ คือเมื่อเขากล่าวว่า "ผมคิดว่า เรามีบางสิ่งบางอย่าง" เพียงหนึ่งสัปดาห์หลังจากที่ผมเขียน "สุด" ในหน้าสุดท้าย ดิสนีย์ให้ผลรวมที่ใหญ่ที่สุดสำหรับสิทธิ์ของผู้เขียนประกาศฟิล์มเคยอย่างใดอย่างหนึ่ง ตอนนี้ ที่อายุ 32 ทำสมุดที่สองของฉัน เขียนไม่ได้ได้ง่ายขึ้น แต่รักบอกเรื่องราว มีหนังสือออกมี มีชื่อของฉันมันได้ทำให้ฉันรู้สึก OK เกี่ยวกับหายไปในบางสิ่งบางอย่างในชีวิตรวมทั้งโรงเรียน ส่วนดีคือว่า มันอาจช่วยให้เด็ก มี dyslexia ได้อ่านเพียงวิธีที่ยอดเยี่ยมสามารถได้ ว่า ฉัน 100% ส่วนความสุข

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ปัญหาของผมกับคำที่เป็นปัญหาใหญ่สำหรับฉันเมื่อฉันอยู่เกรด 3 ชั้นเริ่มอ่านออกเสียง และทุกๆวัน ฉันตกใจว่าผมจะถูกเรียกใน ผมกลัวที่โต๊ะของฉัน หวังว่าเพื่อนๆ จะจบเนื้อเรื่องก่อน มันเป็นโอกาสของฉัน

ผมไม่ได้จริงๆรู้ว่าสิ่งที่ผมประสบมา ในต้นทศวรรษ 1980 , แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่ามันเป็นมา .เมื่อฉันลองอ่านย่อหน้า ตาของฉันข้ามประโยคทั้งหมด เมื่อฉันเขียน ฉันคิดว่า ฉันเอาทุกอย่างลงบนกระดาษ – เท่านั้นเพื่อค้นหาว่า พื้นที่ทั้งหมดและตัวอักษรที่ขาดหายไป

บ้านเป็นสถานที่แห่งหนึ่งที่ฉันไม่เคยรู้สึกประหม่า เป็นลูกชายของแฟรงค์แชป ฉันมีอะไร แต่ปกติในวัยเด็กที่เติบโตขึ้นใน Los Angeles ยังคง , แม้สิ่งที่คนอาจคาดหวังจากสอง Rockers ,พ่อแม่ของฉันเคยใช้ยาเสพติด และส่งเสริมการเรียนรู้ บ้านเราเต็มไปด้วยผู้คนที่น่าสนใจ–ศิลปิน นักแสดง นักดนตรี และนักวิทยาศาสตร์ ที่มีเรื่องราวที่ดีที่จะบอก

แม่ฉัน เกล ยอมรับว่าผมไม่ได้ผ่านกระบวนการข้อมูลเหมือนกับเด็กคนอื่น ๆ เมื่อฉันยังเป็นเด็ก เธอจะอ่านให้ฉันมาก เรื่องหนึ่งที่ฉันรักคือ Leo ความผิดพลาดล่าช้าหนังสือภาพเกี่ยวกับเสือที่ใช้เวลานานกว่าคนอื่น ๆเพื่ออ่าน , เขียน , วาดและพูดคุย ฉันคิดว่าแม่ของฉันเลือกหนังสือด้วยเหตุผล

ยัง แม้ด้วยการสนับสนุนของครอบครัว โรงเรียนไม่ได้รับใด ๆที่ดีกว่า หลังจากที่ผมได้รับการวินิจฉัยกับเรียนรู้ จริงๆ มันแย่ลง ป. สี่ ผมใช้เวลาส่วนใหญ่ของวันในชั้นเรียนแบบพกพากับครูเธอหมาเหม็น ไนเจลและเด็กอื่น ๆที่มีปัญหาการเรียนรู้ ผมก็แกล้งทำเป็นป่วย เพื่อผมจะได้ข้ามไป และหยุดทำการบ้าน .
เมื่อฉันอยู่เกรด 8 พ่อแม่ของฉันตัดสินใจที่จะให้ผมสอนที่บ้าน พวกเขาจ้างติวเตอร์เตรียมมาเพื่อพัฒนาการศึกษาโรงเรียนมัธยมประกาศนียบัตรเทียบเท่าทั่วไปการทดสอบ [ ] , แต่เมื่อฉันเอาการทดสอบ ผมเติมฟองอากาศทั้งหมด สุ่มคิดว่ามันเจ๋ง พ่อและแม่ของฉันโยนในผ้าเช็ดตัวและพูดว่า " ให้กับตัวเอง : " ชีวิต

ได้น่าเบื่อ – จนกระทั่งฉันพบพ่อแม่ หนังสือการ์ตูนสะสม ผมพบว่าผมสามารถติดตามเรื่องราวผ่านภาพโดยไม่ต้องอ่านคำ ฉันติดยาเสพติด ผมซื้อแมงมุมรวบรวมและอ่านมันรู้สึกเหมือนการอ่านหนังสือจริงผมก็เรียนที่ dyslexics ควรจำกัดปริมาณข้อมูลบนหน้าเว็บ หนังสือการ์ตูน กับวลีสั้น ๆของพวกเขาในบล็อกพิมพ์ ไม่ได้สับสนตา เส้นทางของข้อความที่ทำ

ที่ฤดูร้อนฉันไปร้านหนังสือ และพบว่าตัวเองวาดไป Terry Brooks จินตนาการนวนิยายเกี่ยวกับเอลฟ์ ผมขดด้วยหนังสือเล่มนี้ และไม่กังวลเรื่องขูดขีดมันไม่เหมือนการ์ตูนของฉันซึ่งผมเก็บไว้ในถุงยูรีเทน ผมอ่านอย่างช้าๆ โดยใช้ชิ้นส่วนของกระดาษที่จะซ่อนทุกอย่างบนหน้าล่าง ประโยคที่ผมกำลังอ่าน ในที่สุดก็เสร็จแล้ว

หลังจากที่ผมเริ่มอ่านหนังสือที่ฉันได้รับในมือของฉันบน , โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ที่มีชื่อไร้สาระเหมือนพ่อมดแมว–ผมชอบสัตว์ประหลาด cheesy และเวทมนตร์ เรื่องราว หนึ่งในงานอดิเรกของฉันคือมอนสเตอร์ภาพวาดผมมีภาพมากมาย ฉันเริ่มให้มันไปให้เพื่อน

ในที่สุดแฟนผมบอกว่า " คุณเป็นคนบ้า ! คุณจะทำอะไรกับภาพพวกนี้ ?

โดยไม่ต้องคิด ฉันกล่าวว่า " บางทีผมอาจจะเปิดเป็นหนังสือเด็ก "
2 ปีฉันรวบรวมแปลกประหลาดต่างๆ–หมาเปียกน้ำผมและผักดอง เช่น–ที่จะขับไล่ปีศาจ ฉันบอกคำนั้นและเพื่อนของฉันเขียนพวกเขาลงสำหรับฉัน

ผมวาดภาพประกอบ ในต้นปี 2006 , บรรณาธิการที่สุ่มเฮ้าส์กล่าวว่าพวกเขามีความสนใจในหนังสือของฉัน แต่พวกเขาต้องการมากขึ้นของเรื่องราว .
การตอบสนองทันทีของฉัน ไม่นะ ฉันไม่คิดว่าสิ่งที่ฉันทำโดยการเขียน แต่ของผมจองเจ้าหน้าที่ ข้างหลังผม บอกสุ่มบ้านครับ เธอรู้ว่าฉันก็กลัว แต่เธอก็มุ่งมั่นไล่ล่าฉันบอกว่าฉันทำได้