Uses[edit]A dark gold transparent s

Uses[edit]
A dark gold transparent smooth lump of resin

Kauri gum, polished
A dark gold transparent rough lump of resin

Kauri gum, unpolished
The Māori had many uses for the gum, which they called kapia. Fresh gum was used as a type of chewing gum (older gum was softened by soaking and mixing with juice of the puha thistle). Highly flammable, the gum was also used as a fire-starter, or bound in flax to act as a torch. Burnt and mixed with animal fat, it made a dark pigment for moko tattooing.[4] Kauri gum was also crafted into jewellery, keepsakes, and small decorative items. Like amber, kauri gum sometimes includes insects and plant material.[5]

Kauri gum was used commercially in varnish, and can be considered a type of copal (the name given to resin used in such a way). Kauri gum was found to be particularly good for this, and from the mid-1840s was exported to London and America. Tentative exports had begun a few years earlier, however, for use in marine glue and as fire-kindlers;[6] gum had even made up part of an export cargo to Australia in 1814.[7]

Since the kauri gum was found to mix more easily with linseed oil, at lower temperatures, than other resins, by the 1890s, 70 percent of all oil varnishes made in England used kauri gum.[8] It was used to a limited extent in paints during the late 19th century, and from 1910 was used extensively in the manufacture of linoleum. From the 1930s, the market for gum dropped as synthetic alternatives were found, but there remained niche uses for the gum in jewellery and specialist high-grade varnish for violins.[8]

Kauri gum was Auckland's main export in the second half of the 19th century, sustaining much of the early growth of the city. Between 1850 and 1950, 450,000 tons of gum were exported.[9] The peak in the gum market was 1899, with 11,116 tons exported that year, with a value of £600,000 ($989,700).[7][10] The average annual export was over 5,000 tons, with the average price gained £63 ($103.91) per ton.[11]

Appearance[edit]
The gum varied in color depending on the condition of the original tree. It also depended on where the gum had formed and how long it had been buried. Colors ranged from chalky-white, through red-brown to black; the most prized was a pale gold, as it was hard and translucent.[3][12] The size of each lump also varied greatly. Swamps tended to yield the small nuggets known as "chips", whereas the hillsides tended to produce larger lumps. The majority were the size of acorns, although some were found which weighed a few pounds; the largest (and rarest) were reported to weigh half a hundredweight.[13] Kauri gum shares a few characteristics with amber, another fossilised resin found in the Northern Hemisphere, but where amber can be dated as millions of year old, carbon-dating suggests the age of most kauri gum is a few thousand years.[6]

Gumfields[edit]
A very large grey tree in a jungle-like setting

Kauri tree in Waipoua Forest
Most of the gumfields were in Northland, Coromandel and Auckland, the site of the original kauri forests. Initially, the gum was readily accessible, commonly found lying on the ground. Captain Cook reported the presence of resinous lumps on the beach at Mercury Bay, Coromandel, in 1769, although he suspected it came from the mangroves, and missionary Samuel Marsden spoke of their presence in Northland in 1819.[12]

By 1850, most of the surface-lying gum had been picked up, and people began digging for it. The hillsides yielded shallow-buried gum (about 1 m), but in the swamps and beaches, it was buried much further down (4 m or below).[1]

Gum-diggers[edit]
Stone statue of a middle aged-man with a beard, a shovel, and some other similar instrument

Gum-digger statue at Dargaville
Gum-diggers were men and women who dug for kauri gum, a fossilised resin, in the old kauri fields of New Zealand at the end of the 19th and early 20th centuries. The gum was used mainly for varnish. The term may be a source for the nickname "Digger" given to New Zealand soldiers in World War I.[14] In 1898, a gum-digger described "the life of a gum-digger" as "wretched, and one of the last [occupations] a man would take to."[15]

Gum-diggers worked in the old kauri fields, most of which were then covered by swamp or scrub, digging for the gum. Much of the population was transient, moving from field to field, and they lived in rough huts or tents (which were called "whares", after the Maori for 'house'). It was extremely hard work and not very well paid, but it attracted many Maori and European settlers, including women and children.[16] There were many Dalmatians, who had first come to work the South Island goldfields in the 1860s.[17] They were transient workers, rather than settlers, and much of their income was sent out of the country, resulting in much resentment from the local workforce. In 1898, the "Kauri Gum Industry Act" was passed, which reserved gum-grounds for British subjects, and requiring all other diggers to be licenced. By 1910, only British subjects could hold gum-digging licences.[18]

Gum-digging was the major source of income for settlers in Northland, and farmers often worked the gumfields in the winter months to subsidise the poor income from their unbroken land. By the 1890s, 20,000 people were engaged in gum-digging, of which 7000 worked full-time.[19] Gum-digging was not restricted to settlers or workers in the rural areas; Auckland families would cross the Waitemata Harbour by ferry at weekends to dig in the fields around Birkenhead, causing damage to public roads and private farms, and leading to local council management of the problem.[20]

Gumdigging methods[edit]
Large group of men filling a picture of a mining field.

Group of gum-diggers in gumfield (1908)
Most gum was dug from the ground using gum-spears (pointed rods to probe for gum) and "skeltons", defined as blade-edged spades for cutting through old wood and roots as well as soil. Once the gum was retrieved it would need to be scraped and cleaned.[21]

Digging in swamps was more complicated; a longer spear (up to 8m) was often used, often fitted with a hooked end to scoop out the lumps. Scrub was often cleared first with fire; some got out of control and swamp fires could burn for weeks.[22] Holes were often dug by teams in both hills and swamps—often up to 12m deep—and some wetlands were drained to aid in the excavation of gum.[23] As field gum became scarce, "bush gum" was obtained by purposely cutting the bark of kauri trees and returning months later to retrieve the hardened resin. Due to the damage caused to the trees by the cutting the practice was banned in state forests in 1905.[21] Gum chips, small lumps useful for the manufacture of linoleum, were difficult to find, and by 1910, the process of washing and sieving to retrieve the chips became common. The process was later mechanised.[24]

Gum merchants[edit]
Gumdiggers generally sold their gum to local gumbuyers, who transported it to Auckland (generally by sea) for sale to merchants and exporters.[25] There were six major export firms in Auckland who dealt in gum, employing several hundred workers who graded and rescraped the gum for export, packing them in cases made from kauri timber.[26]

As early as the 1830s and 1840s, merchants, including Gilbert Mair and Logan Campbell, were buying gum from local Māori for £5 ($8.25) a ton, or trading it for goods.[7] The majority of the gum was exported to America and London (from whence it was distributed throughout Europe), although smaller amounts were sent to Australia, Hong Kong, Japan and Russia.[27]

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

[แก้ไข] การใช้
เข้มทองโปร่งใสเรียบก้อนของเรซิน

ลำเหงือก ขัดเงา
เข้มทองโปร่งใสหยาบก้อนของเรซิน

เหงือกลำ ข้าวกล้อง
เมารีที่มีใช้ในหมากฝรั่ง ซึ่งพวกเขาเรียกว่า kapia หมากฝรั่งสดที่ใช้เป็นชนิดของฝรั่ง (หมากฝรั่งเก่าได้ก่อ โดยการแช่ และการผสมกับน้ำของโรงแรม puha) ไวไฟ เหงือกยังใช้ไฟเริ่มต้น หรือผูกไว้ในลินินเป็นไฟฉาย เผาไหม้ และผสมกับไขมันสัตว์ ทำรงควัตถุสีเข้มสำหรับ moko เพ้นท์แบบชั่วคราว[4] หมากฝรั่งลำยังได้ถูกสร้างขึ้นในอัญมณี keepsakes และสินค้าที่ตกแต่งขนาดเล็ก เช่นอำพัน หมากฝรั่งลำบางครั้งรวมถึงแมลง และพืชวัสดุ[5]

หมากฝรั่งลำถูกใช้ในเชิงพาณิชย์ในวานิช และสามารถถือได้ว่าชนิดของ copal (ชื่อ resin ใช้ในลักษณะ) หมากฝรั่งลำพบให้ดีโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับการนี้ และจากที่กลาง-1840s ถูกส่งออกไปอเมริกาและลอนดอน ส่งออกไม่แน่นอนเริ่มไม่กี่ปีก่อนหน้านี้ อย่างไรก็ตาม สำหรับใช้ ในทะเลกาว และ เป็นไฟ-kindlers[6] หมากฝรั่งได้แม้ทำส่วนของการส่งออกสินค้าไปออสเตรเลียใน ๑๙๕๗[7]

เนื่องจากเหงือกลำพบผสมกับน้ำมันเมล็ดฝ้าย ที่อุณหภูมิ เรซิ่น อื่น ๆ กว่าได้ง่ายขึ้น โดยช่วงปี 1890 สื่อ ร้อยละ 70 ของทั้งหมดน้ำมันฉีดน้ำมันเคลือบกันในอังกฤษใช้หมากฝรั่งลำ[8] มันถูกใช้เพื่อจำกัดขอบเขตในสีระหว่างช่วงปลายศตวรรษ และ 1910 ถูกใช้อย่างกว้างขวางในการผลิตเสื่อน้ำมัน จากช่วงทศวรรษ 1930 ตลาดหมากฝรั่งหลุดเป็นทางสังเคราะห์พบ แต่ยังคงมีใช้เฉพาะในเหงือกในอัญมณีและผู้เชี่ยวชาญด้านน้ำมันเคลือบเงาคุณภาพสูงสำหรับ violins[8]

หมากฝรั่งลำถูกส่งออกหลักของโอ๊คแลนด์ในครึ่งหลังของศตวรรษ 19 เสริมมากในช่วงการเจริญเติบโตของเมือง ระหว่าง 1850 และ 1950, 450,000 ตันเหงือกถูกส่งออก[9] สูงสุดในตลาดหมากฝรั่งมีย่าน กับตันที่ส่งออกปี มีค่าเท่ากับ £600000 ($989, 11,116700)[7][10] การส่งออกรายปีเฉลี่ยได้กว่า 5000 ตัน ราคาเฉลี่ยได้ £63 ($103.91) ต่อตัน[11]

[แก้ไข] ลักษณะ
เหงือกหลากหลายสีขึ้นอยู่กับสภาพของต้นฉบับ มันยังขึ้นอยู่กับการที่หมากฝรั่งที่มีรูปแบบและระยะมีการฝัง มา chalky-สีขาว สีโดยใช้สีแดงสีน้ำตาลเป็นสีดำ prized สุดถูกทองอ่อน มันไม่ยาก และโปร่งแสง[3][12] แต่ละก้อนขนาดแตกต่างกันมาก หนองน้ำมีแนวโน้มให้นักเก็ตขนาดเล็กที่เรียกว่า "ชิป" ในขณะที่เนินเขามีแนวโน้มการ ผลิตขนาดใหญ่น่า ส่วนใหญ่มีขนาดของ acorns ถึงแม้ว่าบางอย่างพบที่หนักกี่ปอนด์ ใหญ่ที่สุด (และ rarest) มีรายงานชั่งครึ่ง hundredweight[13] หมากฝรั่งลำร่วมกี่ลักษณะกับแอมเบอร์ ยางอื่น fossilised พบ ในซีกโลกเหนือ แต่ที่สามารถลงสีเหลืองอำพันเป็นล้าน ๆ ปี เดทคาร์บอนแนะนำอายุของหมากฝรั่งลำสุดคือ กี่พันปี[6]

Gumfields [แก้ไข]
ต้นไม้สีเทาขนาดใหญ่ในป่าเหมือน

ลำต้นไม้ในป่า Waipoua
gumfields ส่วนใหญ่อยู่ในนอร์ทแลนด์ โคโรแมนเดลและโอ๊คแลนด์ ของป่าลำเดิม เริ่มแรก เหงือกได้พร้อมสามารถเข้าถึงได้ มักพบอยู่บนพื้นดิน กัปตันคุกรายงานสถานะการออนไลน์ของน่า resinous บนชายหาดที่อ่าวปรอท โคโรแมนเดล ใน 1769 แม้ว่าเขาสงสัยว่า มันมาจากป่าชายเลน และมิชชันนารีมาร์สเดนซามูเอลพูดของพวกเขาอยู่ในนอร์ทแลนด์ 1819[12]

โดย 1850 มีการรับทั้งหมากฝรั่งนอนอยู่บนพื้นผิว และคนเริ่มขุดมัน เนินเขาที่เต็มตื้นฝังหมากฝรั่ง (ประมาณ 1 เมตร), แต่ในหนองน้ำและชายหาด มันถูกฝังมากเพิ่มเติมลง (4 m หรือด้านล่าง)[1]

เหงือกขุด [แก้ไข]
รูปปั้นหินของ aged-คนกลางที่มีความเครา จอบ และอุปกรณ์อื่น ๆ ที่คล้ายกัน

รูปปั้นหมากฝรั่งขุดที่ Dargaville
หมากฝรั่งขุดได้ชายและหญิงที่ขุดสำหรับลำกาว ยางที่ fossilised ในด้านลำเก่าของนิวซีแลนด์ที่สิ้นสุดในศตวรรษที่ 19 และต้นศตวรรษ หมากฝรั่งที่ใช้ส่วนใหญ่ใช้สำหรับน้ำยาวานิช คำอาจจะมาในชื่อเล่น "ขุด" ให้ทหารนิวซีแลนด์ในสงครามโลกครั้งที่ I. [14] ใน 1898 หมากฝรั่งขุดอธิบายไว้ "ชีวิตของหมากฝรั่งขุด" เป็น "wretched และสุดท้าย [อาชีพ] หนึ่งคนจะไป"[15]

ขุดหมากฝรั่งทำงานในเขตลำเก่า ซึ่งส่วนใหญ่ได้ครอบคลุมแล้วพรุหรือขัดผิว ขุดสำหรับเหงือก ของประชากรถูกชั่วคราว ย้ายจากการฟิลด์ และพวกเขาอาศัยอยู่ในกระท่อมหยาบหรือเต็นท์ (ซึ่งถูกเรียกว่า "whares" หลังจากพัฒนาการ 'บ้าน') มันเป็นงานที่ยากมาก และไม่ จ่ายดี แต่มันดึงดูดมากยุโรปและพัฒนาการตั้งถิ่นฐาน รวมทั้งผู้หญิงและเด็ก[16] มี Dalmatians มาก ที่มีมาทำศูนย์เกาะใต้ใน 1860s ได้[17] พวกคนงานชั่วคราว แทนที่ตั้งถิ่นฐาน และส่วนใหญ่ของรายได้ของพวกเขาถูกส่งออกจากประเทศ เกิดขุ่นมากจากแรงงานท้องถิ่น ใน 1898 "ลำกาวอุตสาหกรรมบัญญัติ" ส่ง ซึ่งสงวนบริเวณเหงือกสำหรับวิชาภาษาอังกฤษ และต้องขุดอื่น ๆ สามารถ licenced โดย 1910 เฉพาะอังกฤษเรื่องสามารถเก็บใบหมากฝรั่งขุด[18]

หมากฝรั่งขุดคือ แหล่งที่มาหลักของรายได้สำหรับการตั้งถิ่นฐานในนอร์ทแลนด์ และเกษตรกรมักทำการ gumfields หนาวต้อง subsidise รายได้ดีจากดินแดนไม่เสียหาย โดยช่วงปี 1890 สื่อ 20000 คนที่หมั้นในหมากฝรั่งขุด ที่ 7000 ทำงานแบบเต็มเวลา[19] ขุดเหงือกไม่จำกัดการตั้งถิ่นฐานหรือผู้ปฏิบัติงานในชนบท ครอบครัวอัคจะข้ามความทรงจำที่เฟอร์ที่วันหยุดสุดสัปดาห์เพื่อขุดในเขตรอบ ๆ Birkenhead ก่อให้เกิดความเสียหายถนนสาธารณะและฟาร์มส่วนตัว และนำไปสู่การบริหารสภาท้องถิ่นของปัญหา[20]

วิธีการ Gumdigging [แก้ไข]
กลุ่มใหญ่ของคนที่บรรจุรูปภาพของการทำเหมืองแร่ฟิลด์

กลุ่มของหมากฝรั่งขุดใน gumfield (1908)
หมากฝรั่งส่วนใหญ่ที่ขุดจากพื้นดินโดยใช้หมากฝรั่งหอก (ก้านชี้หยั่งในหมากฝรั่ง) และ "skeltons" กำหนดเป็นดำขอบใบมีดสำหรับตัดโดยใช้ไม้เก่า และราก ตลอดจนดิน เมื่อถูกดึงเหงือก มันจะต้องขูด และทำความสะอาด[21]

ขุดในหนองน้ำที่ซับซ้อนมากขึ้น หอกยาว (ถึง 8 เมตร) มักจะใช้ มักอาบสิ้น hooked ควักน่าจะ ขัดได้บ่อยล้างครั้งแรกกับไฟ ใส่บางอย่างของตัวควบคุมและบึงไฟสามารถเขียนสำหรับสัปดาห์[22] หลุมถูกขุด โดยทีมงานในภูเขาและหนองน้ำมัก — มักจะสูงถึง 12 เมตรลึก — และบางพื้นที่ชุ่มน้ำได้ระบายออกเพื่อช่วยในการขุดค้นของเหงือก[23] เป็น เหงือกเป็นสิ่งที่หายาก "โปรทีหมากฝรั่ง" ได้รับ โดยการจงใจตัดเปลือกของลำต้น และความเดือนภายหลังการดึงยางชุบแข็ง เนื่องจากความเสียหายที่เกิดจากการตัดต้นไม้ การฝึกถูกห้ามในป่ารัฐพ.ศ. 2448 สมัย[21] หมากฝรั่งเศษ เล็กน่าเป็นประโยชน์สำหรับการผลิตเสื่อน้ำมัน ถูกดี และ 1910 กระบวนการซักผ้า และ sieving เรียกชิเป็นทั่วไป ภายหลังถูก mechanised การ[24]

เหงือกร้านค้า [แก้ไข]
Gumdiggers ทั่วไปขายหมากฝรั่งของพวกเขาเพื่อ gumbuyers ท้องถิ่น ผู้ขนส่งไปโอ๊คแลนด์ (โดยทั่วไปตามทะเล) สำหรับขายให้พ่อค้าและผู้ส่งออก[25] มีบริษัทส่งออกที่สำคัญหกในโอ๊คแลนด์ที่แจกในหมากฝรั่ง ใช้หลายร้อยคนแบ่งแยก และ rescraped หมากฝรั่งเพื่อการส่งออก บรรจุภัณฑ์เหล่านั้นในกรณีที่ทำจากลำไม้[26]

ช่วง 1830s ที่และ 1840s ร้านค้า Gilbert Mair และโลแกนแคมป์ ได้ซื้อหมากฝรั่งจากถิ่นเมารี 5 ปอนด์ ($8.25) ตัน หรือซื้อขายสินค้า[7] ส่วนใหญ่เหงือกถูกส่งออกไปอเมริกาและลอนดอน (จากไหนมันมีการกระจายทั่วยุโรป), แม้ว่าจำนวนเงินขนาดเล็กถูกส่งไปออสเตรเลีย ฮ่องกง ญี่ปุ่น และรัสเซีย[27]

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การใช้งาน [แก้ไข]
ทองก้อนเรียบสีเข้มโปร่งใสของเรซินKauri เหงือกขัดทองก้อนหยาบสีเข้มโปร่งใสของเรซินKauri เหงือกเงาเมารีมีการใช้งานจำนวนมากสำหรับเหงือกซึ่งพวกเขาเรียกว่า kapia เหงือกสดที่ใช้เป็นประเภทของการเคี้ยวหมากฝรั่ง (เหงือกเก่าได้รับการชะลอตัวลงโดยการแช่และผสมกับน้ำผลไม้ของดอกธิสเซิPüha) ไวไฟสูง, เหงือกยังใช้เป็นไฟเริ่มต้นหรือผูกพันในผ้าลินินที่จะทำหน้าที่เป็นไฟฉาย เผาและผสมกับไขมันสัตว์มันทำให้เม็ดสีเข้มสักโก. [4] Kauri เหงือกเป็นงานฝีมือยังเป็นเครื่องประดับที่ระลึกและของตกแต่งที่มีขนาดเล็ก เช่นสีเหลืองอำพัน Kauri เหงือกบางครั้งรวมถึงแมลงและพืช. [5] Kauri เหงือกถูกนำมาใช้ในเชิงพาณิชย์ในเคลือบเงาและสามารถได้รับการพิจารณาประเภทของการชัน (ชื่อให้กับยางที่ใช้ในวิธีการดังกล่าว) Kauri เหงือกก็จะพบว่าเป็นเรื่องที่ดีอย่างยิ่งสำหรับการนี้และจากช่วงกลางยุค 1840 ถูกส่งออกไปยังลอนดอนและอเมริกา การส่งออกเบื้องต้นได้เริ่มเมื่อไม่กี่ปีก่อนหน้านี้ แต่สำหรับการใช้งานในทางทะเลและกาวเป็นไฟ kindlers; [6] เหงือกได้ทำขึ้นมาเป็นส่วนหนึ่งของการส่งออกสินค้าไปยังประเทศออสเตรเลียใน 1814 [7]. ตั้งแต่เหงือก Kauri ก็จะพบว่า ผสมได้ง่ายขึ้นด้วยน้ำมันลินสีดที่อุณหภูมิต่ำกว่าเม็ดอื่น ๆ โดย 1890, 70 เปอร์เซ็นต์ของวาร์นิชน้ำมันทั้งหมดที่ทำในประเทศอังกฤษที่ใช้ Kauri เหงือก. [8] มันถูกใช้ในการ จำกัด ขอบเขตในสีในช่วงศตวรรษที่ 19 ปลาย และจาก 1910 ถูกนำมาใช้อย่างกว้างขวางในการผลิตของเสื่อน้ำมัน จากปี 1930 ตลาดสำหรับเหงือกลดลงเป็นทางเลือกสังเคราะห์ได้พบ แต่ยังมีช่องที่ใช้สำหรับเหงือกในเครื่องเพชรพลอยและเคลือบเงาคุณภาพสูงผู้เชี่ยวชาญไวโอลิน. [8] Kauri เหงือกเป็นส่งออกหลักของโอ๊คแลนด์ในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ 19 ศตวรรษที่ยั่งยืนมากของการเจริญเติบโตในช่วงต้นของเมือง ระหว่าง 1850 และ 1950 450,000 ตันของเหงือกถูกส่งออก. [9] จุดสูงสุดในตลาดหมากฝรั่งเป็น 1899 ที่มี 11,116 ตันส่งออกปีนี้มีมูลค่า£ 600,000 ($ 989,700). [7] [10] เฉลี่ยต่อปี การส่งออกเป็นกว่า 5,000 ตันโดยมีราคาเฉลี่ยที่ได้รับ£ 63 ($ 103.91) ต่อตัน. [11] ลักษณะ [แก้ไข] เหงือกแตกต่างกันในสีขึ้นอยู่กับสภาพของต้นไม้เดิม นอกจากนี้ยังขึ้นอยู่กับการที่เหงือกได้เกิดขึ้นและระยะเวลาที่ได้รับการฝัง สีตั้งแต่สีขาวจั๊วะผ่านสีแดงสีน้ำตาลสีดำ มีค่ามากที่สุดคือสีทองอ่อนเป็นมันเป็นเรื่องยากและโปร่งแสง. [3] [12] ขนาดของแต่ละก้อนยังแตกต่างกันอย่างมาก หนองน้ำมีแนวโน้มที่จะให้นักเก็ตขนาดเล็กที่เรียกว่า "ชิป" ในขณะที่เนินเขามีแนวโน้มที่จะผลิตก้อนขนาดใหญ่ ส่วนใหญ่เป็นขนาดของโอ๊กแม้ว่าบางคนพบว่าที่ชั่งน้ำหนักไม่กี่ปอนด์; ที่ใหญ่ที่สุด (และหายาก) มีรายงานการชั่งน้ำหนักครึ่ง hundredweight. [13] Kauri หุ้นเหงือกลักษณะไม่กี่ที่มีสีเหลืองอำพันอีกเรซินฟอสซิลที่พบในซีกโลกเหนือ แต่สีเหลืองอำพันที่สามารถลงวันที่เป็นล้านปีคาร์บอนเดท แสดงให้เห็นว่าอายุของเหงือก Kauri มากที่สุดคือการไม่กี่พันปี. [6] Gumfields [แก้ไข] ต้นไม้สีเทาขนาดใหญ่มากในป่าเช่นการตั้งค่าต้นไม้ Kauri ใน Waipoua ป่าส่วนใหญ่ gumfields ที่อยู่ในภาคเหนือ, The Coromandel และโอ๊คแลนด์เว็บไซต์ ของป่า Kauri เดิม ตอนแรกเหงือกเป็นเข้าถึงได้อย่างง่ายดายพบนอนอยู่บนพื้น กัปตันคุกรายงานสถานะของก้อนยางบนชายหาดที่เมย์เบย์, The Coromandel ใน 1769 แม้ว่าเขาจะสงสัยว่ามันมาจากป่าโกงกางและมิชชันนารีซามูเอล Marsden พูดถึงสถานะของพวกเขาในภาคเหนือในปี 1819. [12] ตาม 1850 ส่วนใหญ่ของ เหงือกพื้นผิวนอนได้รับเลือกขึ้นและผู้คนเริ่มขุดหามัน เนินเขาให้ผลตื้นฝังเหงือก (ประมาณ 1 เมตร) แต่ในหนองน้ำและชายหาดก็ถูกฝังอยู่มากต่อไปลง (ม. 4 หรือต่ำกว่า). [1] หมากฝรั่งขุด [แก้ไข] หินรูปปั้นของวัยกลางคน มีเครา, พลั่วและบางเครื่องมืออื่น ๆ ที่คล้ายรูปปั้นหมากฝรั่งขุดที่ Dargaville หมากฝรั่งขุด-เป็นผู้ชายและผู้หญิงที่ขุด Kauri เหงือกเรซินฟอสซิลในเขต Kauri เก่าของนิวซีแลนด์ที่ส่วนท้ายของ 19 และ ต้นศตวรรษที่ 20 เหงือกถูกนำมาใช้เป็นหลักสำหรับการเคลือบเงา ระยะอาจจะเป็นแหล่งที่มาสำหรับฉายา "ขุด" มอบให้กับทหารนิวซีแลนด์ในสงครามโลกครั้งที่หนึ่ง [14] 1898 ในเหงือกขุดอธิบาย "ชีวิตของเหงือกขุด" เป็น "ทุกข์และเป็นหนึ่งใน [อาชีพ] สุดท้ายคนที่จะใช้เวลา. "[15] หมากฝรั่งขุด-ทำงานในเขต Kauri เก่าซึ่งส่วนใหญ่ถูกปกคลุมไปแล้วโดยบึงหรือขัดขุดเหงือก มากของประชากรที่เป็นชั่วคราวที่ย้ายมาจากนาเข้ากับนาและพวกเขาอาศัยอยู่ในกระท่อมหยาบหรือเต็นท์ (ซึ่งถูกเรียกว่า "whares" หลังจากที่ชาวเมารีสำหรับ 'บ้าน') มันเป็นงานที่ยากมากและไม่ได้จ่ายเงินเป็นอย่างดี แต่ก็ดึงดูดหลายเมารีและยุโรปที่เข้ามาตั้งถิ่นฐานรวมทั้งผู้หญิงและเด็ก. [16] มี Dalmatians หลายคนที่ได้มาก่อนที่จะทำงานเหมืองทองเกาะใต้ในยุค 1860 ได้. [17] พวกเขาเป็นคนงานชั่วคราวมากกว่าการตั้งถิ่นฐานและมากของรายได้ของพวกเขาถูกส่งตัวออกนอกประเทศทำให้เกิดความไม่พอใจมากจากพนักงานท้องถิ่น 1898 ใน "คอรี่พระราชบัญญัติการประกอบกิจการหมากฝรั่ง" ก็ผ่านไปซึ่งลิขสิทธิ์เหงือกบริเวณสำหรับวิชาอังกฤษและต้องขุดอื่น ๆ ทั้งหมดที่จะได้รับใบอนุญาต 1910 โดยเฉพาะวิชาอังกฤษได้ถือใบอนุญาตเหงือกขุด. [18] หมากฝรั่งขุดเป็นแหล่งที่มาของรายได้สำหรับการตั้งถิ่นฐานในภาคเหนือและเกษตรกรมักจะทำงาน gumfields ในฤดูหนาวที่จะอุดหนุนรายได้ที่ดีจากดินแดนติดต่อกันของพวกเขา จากยุค 1890, 20,000 คนได้มีส่วนร่วมในเหงือกขุดของที่ 7000 ทำงานเต็มเวลา [19] หมากฝรั่งขุดไม่ได้ จำกัด การเข้ามาตั้งถิ่นฐานหรือคนงานในพื้นที่ชนบท. ครอบครัวโอ๊คแลนด์จะข้าม Waitemata Harbour โดยเรือเฟอร์รี่ที่วันหยุดสุดสัปดาห์ที่จะขุดในสาขารอบ Birkenhead, ก่อให้เกิดความเสียหายให้กับถนนสาธารณะและฟาร์มเอกชนและนำไปสู่การบริหารจัดการสภาท้องถิ่นของปัญหา. [20] วิธีการ Gumdigging [แก้ไข] กลุ่มขนาดใหญ่ของผู้ชาย กรอกภาพของการทำเหมืองแร่เขตกลุ่มเหงือกขุดใน gumfield (1908) เหงือกส่วนใหญ่ถูกขุดจากพื้นดินโดยใช้เหงือก-หอก (แท่งแหลมที่จะแสดงความคิดเห็นเพื่อเหงือก) และ "skeltons" หมายถึงใบมีดจอบขอบสำหรับการตัด ผ่านไม้เก่าและรากเช่นเดียวกับดิน เมื่อเหงือกถูกดึงมันจะต้องมีการคัดลอกและทำความสะอาด [21]. ขุดในหนองน้ำมีความซับซ้อนมากขึ้น หอกอีกต่อไป (ขึ้นอยู่กับ 8m) มักจะถูกนำมาใช้มักจะพอดีกับที่ปลายติดยาเสพติดที่จะตักออกก้อน ขัดผิวก็มักจะล้างครั้งแรกด้วยไฟ บางคนได้ออกจากการควบคุมและบึงไฟสามารถเผาไหม้เป็นเวลาหลายสัปดาห์. [22] หลุมมักจะถูกขุดโดยทีมงานทั้งในภูเขาและหนองน้ำมักจะขึ้นอยู่กับพื้นที่ชุ่มน้ำ 12m ลึกและบางส่วนถูกระบายออกเพื่อช่วยในการขุดของเหงือก. [23] ในฐานะที่เหงือกกลายเป็นสาขาขาดแคลน "พุ่มไม้เหงือก" ได้มาจากการจงใจตัดเปลือกของต้นไม้ Kauri และกลับมาเดือนต่อมาในการดึงยางแข็ง เนื่องจากความเสียหายที่เกิดขึ้นกับต้นไม้โดยการตัดการปฏิบัติเป็นสิ่งต้องห้ามในป่าของรัฐในปี 1905. [21] ชิปหมากฝรั่งก้อนเล็ก ๆ ที่มีประโยชน์สำหรับการผลิตของเสื่อน้ำมันเป็นเรื่องยากที่จะหาและ 1910 กระบวนการของการซักผ้าและ ร่อนเศษเพื่อดึงชิปกลายเป็นเรื่องธรรมดา เป็นกระบวนการที่ต่อมายานยนต์. [24] ร้านค้าหมากฝรั่ง [แก้ไข] Gumdiggers ทั่วไปขายเหงือกของพวกเขาที่จะ gumbuyers ท้องถิ่นที่ส่งไปยังโอ๊คแลนด์ (โดยทั่วไปน้ำทะเล) เพื่อขายให้กับร้านค้าและผู้ส่งออก. [25] ที่มีหก บริษัท ส่งออกที่สำคัญอยู่ใน โอ๊คแลนด์ที่กระทำในเหงือกจ้างหลายร้อยคนงานที่ช้าและ rescraped เหงือกเพื่อการส่งออกบรรจุไว้ในกรณีที่ทำจากไม้ Kauri. [26] เร็วเท่าที่ 1830 และ 1840 ร้านค้ารวมทั้งกิลเบิร์แมร์และโลแกนแคมป์เบลซื้อ เหงือกจากท้องถิ่นเมารีเพื่อ£ 5 ($ 8.25) ตันหรือการซื้อขายมันสำหรับสินค้า. [7] ส่วนใหญ่ของเหงือกที่ถูกส่งออกไปยังอเมริกาและลอนดอน (มาจากไหนมันจะถูกกระจายไปทั่วยุโรป) แม้ว่าขนาดเล็กจำนวนมากที่ถูกส่งไปยังประเทศออสเตรเลีย , ฮ่องกง, ญี่ปุ่นและรัสเซีย. [27]

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ใช้ [ แก้ไข ]
สีดำทองใสเรียบเนียนเนื้อเรซิน


เป็นเซรามิค หมากฝรั่ง ขัดทองเข้มใสก้อนขรุขระของเรซิน

คอริหมากฝรั่ง , ข้าวกล้อง
M อุบาสกโอริได้ใช้มากสำหรับฝรั่ง ซึ่งพวกเขาเรียกว่า kapia . ฝรั่งสดถูกใช้เป็นชนิดของหมากฝรั่ง ( แก่เหงือกได้ลดลงโดยการแช่และผสมกับน้ำผลไม้ของ puha Thistle ) ไวไฟ , ฝรั่งยังใช้เป็นไฟเริ่มต้นหรือผูกไว้ในผ้าลินิน แสดงเป็น ไฟฉาย เผา และผสมกับไขมันสัตว์ ทำให้เม็ดสีมืด โมโกะการสัก [ 4 ] คอริหมากฝรั่งยังร่างเข้าไปในอัญมณี , ของที่ระลึก และของตกแต่งเล็ก ๆ ชอบแอมเบอร์ คอริเหงือกบางครั้งรวมถึงแมลงและวัสดุพืช [ 5 ]

คอริ ฝรั่งก็ใช้ในเชิงพาณิชย์ทา และถือได้ว่าเป็นประเภทของพลเรือน ( ชื่อให้เรซินที่ใช้ในวิธีดังกล่าว )คอรี่ ฝรั่งถูกพบว่าเป็นดีโดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับนี้และจาก mid-1840s ถูกส่งออกไปยังลอนดอนและอเมริกา การส่งออกเบื้องต้นได้เริ่มไม่กี่ปีก่อนหน้านี้ อย่างไรก็ตาม สำหรับใช้ในทะเลและเป็นกาว kindlers ไฟ ; [ 6 ] หมากฝรั่งก็ทำให้ขึ้นเป็นส่วนหนึ่งของการส่งออกสินค้าไปออสเตรเลียใน 1814 [ 7 ]

ตั้งแต่คอริฝรั่งพบว่าผสมได้ง่ายขึ้นกับลินซีดน้ำมันที่อุณหภูมิต่ำกว่าเรซินอื่น ๆโดย 1870 70 เปอร์เซ็นต์ของทั้งหมดที่ทำในอังกฤษใช้น้ำมันเคลือบเซรามิค หมากฝรั่ง [ 8 ] มันถูกใช้ในขอบเขตที่ จำกัด ใน สี ในช่วงปลายศตวรรษที่ 19 และจาก 1910 ถูกใช้อย่างกว้างขวางในการผลิตพรมน้ำมัน จากช่วงทศวรรษที่ 1930 , ตลาดหมากฝรั่งหล่นเป็นทางเลือกสังเคราะห์ พบว่าแต่ยังคงมีช่องใช้เหงือกในอัญมณีและผู้เชี่ยวชาญคุณภาพสูงสำหรับทาไวโอลิน [ 8 ]

คอริหมากฝรั่งคือโอ๊คแลนด์เป็นหลัก การส่งออกในช่วงครึ่งหลังของศตวรรษที่ 19 , รักษามากของการเจริญเติบโตต้นของเมือง ระหว่าง 1850 และ 1950 , 450 , 000 ตันของฝรั่งถูกส่งออก [ 9 ] สูงสุดในตลาดหมากฝรั่งคือ 1899 , กับ 11116 ตัน ส่งออกปีนั้น มีมูลค่ากว่า 600000 ( $ 700 ) [ 7 ] [ 10 ] ส่งออกเฉลี่ยปีละกว่า 5 , 000 ตัน มีราคาเฉลี่ยที่ได้รับลดลง 63 ( $ 103.91 ) ต่อตัน [ 11 ]

ลักษณะ [ แก้ไข ]
หมากฝรั่งหลากหลายสีขึ้นอยู่กับสภาพของเดิม ต้นไม้ มันก็ขึ้นอยู่กับว่าฝรั่งมีรูปแบบและระยะเวลาที่ได้รับการฝัง สีอยู่ระหว่างบริษัทย่อยสีขาว แดง น้ำตาล ดำ ผ่าน โดยรางวัลเป็นทองอ่อนมันก็ยากและโปร่งแสง [ 3 ] [ 12 ] ขนาดของแต่ละก้อนยังแตกต่างกันอย่างมาก หนองน้ำ มีแนวโน้มผลผลิตนักเก็ตเล็ก ๆเรียกว่า " ชิป " ส่วนเนินเขามีแนวโน้มที่จะผลิตก้อนขนาดใหญ่ ส่วนใหญ่เป็นขนาดของโอ๊ก , แม้ว่าบางคนพบซึ่งหนักกี่ปอนด์ ที่ใหญ่ที่สุด ( และหายาก ) มีรายงานว่า หนักครึ่ง hundredweight .[ 13 ] คอริหมากฝรั่งหุ้นไม่กี่ลักษณะกับแอมเบอร์ อีกเม็ด พบฟอสซิลในซีกโลกเหนือ แต่อำพันสามารถเช็คเป็นล้านปี คาร์บอนเดทบ่งบอกอายุที่สุดคอริฝรั่งเป็นไม่กี่พันปี [ 6 ] [ แก้ไข ]

gumfields ต้นไม้ขนาดใหญ่มากในสีเทา ป่า เช่น การตั้งค่า เซรามิค ต้นไม้ในป่า waipoua


ส่วนใหญ่ของ gumfields ใน Northland ,Coromandel และโอ๊คแลนด์ บริเวณป่าคา รีเดิม ตอนแรกฝรั่งพร้อมเข้าถึงได้ มักพบอยู่ตามพื้นดิน กัปตันคุก รายงานสถานะของยางไม้ก้อนบนชายหาดที่อ่าว ปรอท Coromandel , ใน 1769 , แม้ว่าเขาจะสงสัยว่ามันมาจากป่าชายเลน และมิชชันนารีซามูเอล Marsden พูดของตนใน Northland ในปี 1819 [ 12 ]

โดย 1850 ,ส่วนใหญ่ของพื้นผิวโกหกฝรั่ง โดน คนเริ่มขุดมัน ที่งดงามและตื้นฝังกัม ( ประมาณ 1 เมตร ) แต่ในหนองน้ำ และชายหาด มันถูกฝังและลง ( 4 M หรือด้านล่าง ) . [ 1 ]

ฝรั่งขุด [ แก้ไข ]
หิน รูปปั้นของชายวัยกลางคนที่มีเครา พลั่ว และบางอื่น ๆที่คล้ายกันตราสาร

หมากฝรั่งที่ดาร์กาวิลล์
ขุดหมากฝรั่งที่ขุดเป็น ชาย และ หญิง ที่ ขุด เซรามิค เรซิ่น หมากฝรั่ง ฟอสซิลในฟิลด์เซรามิคเก่าของนิวซีแลนด์ที่ส่วนท้ายของศตวรรษที่ 20 ที่ 19 และต้น หมากฝรั่งที่ใช้ส่วนใหญ่สำหรับเคลือบเงา ระยะเวลาอาจเป็นแหล่งที่มาของฉายา " ขุด " ให้กับทหารในสงครามโลกครั้งที่ I . [ 14 ] นิวซีแลนด์ใน 1898 , ขุดเหงือกอธิบาย " ชีวิตของนักขุด " หมากฝรั่ง " ร้ายและหนึ่งในอาชีพสุดท้าย [ ] ผู้ชายจะต้อง " [ 15 ]

ฝรั่งขุดทำงานในสาขาเก่า คอรี่ ซึ่งส่วนใหญ่ถูกปกคลุมด้วยบึงหรือขัดขุดเหงือก มากของประชากรเป็นชั่วคราว ย้ายจากเขตข้อมูลไปยังเขตข้อมูลและพวกเขาอาศัยอยู่ในกระท่อม หรือเต็นท์ขรุขระ ( ซึ่งถูกเรียกว่า " whares " หลังเมารีสำหรับ ' บ้าน ' ) มันเป็นงานยากและไม่ค่อยดีจ่ายแต่มันดึงดูดหลายเมารีและยุโรปตั้งถิ่นฐาน รวมทั้งผู้หญิงและเด็ก [ 16 ] มี Dalmatians ที่แรกมาเกาะใต้เหมืองทองในยุค 1860 [ 17 ] พวกเขาทำงานชั่วคราว แทนที่จะตั้งถิ่นฐาน , และมากของรายได้ของพวกเขาถูกส่งตัวออกนอกประเทศ ทำให้แค้นใจมาก จากแรงงานท้องถิ่น ใน 1898 , " กฎหมาย " อุตสาหกรรมหมากฝรั่งคอริ ผ่านซึ่งสงวนไว้บริเวณเหงือก วิชาอังกฤษ และต้องขุดอื่นๆ ทั้งหมดจะได้รับอนุญาต . โดยเฉพาะวิชาอังกฤษ 1910 , สามารถจับฝรั่งขุดใบ . [ 18 ]

ฝรั่งขุดเป็นแหล่งรายได้สำหรับการตั้งถิ่นฐานในพื้นที่ทางภาคเหนือ และเกษตรกรมักจะทำงาน gumfields ในฤดูหนาวซึ่งรายได้จากที่ดินของตนจนทิว โดย 1870 , 20 ,000 คน ร่วมในการขุดเหงือกที่ 7000 ทำงานเต็มเวลา [ 19 ] ฝรั่งขุดได้ไม่ จำกัด การตั้งถิ่นฐาน หรือแรงงานในชนบท ครอบครัว Waitemata ท่าเรือโอ๊คแลนด์จะข้ามโดยเรือเฟอร์รี่ที่วันหยุดสุดสัปดาห์ที่จะขุดในไร่รอบๆ Birkenhead , ก่อให้เกิดความเสียหายกับฟาร์มถนนสาธารณะและส่วนตัว และนำไปสู่การบริหารจัดการสภาท้องถิ่นของปัญหา [ 20 ]

[ ]
gumdigging วิธีการแก้ไขกลุ่มใหญ่ของคนบรรจุรูปภาพของเขตเหมืองแร่ กลุ่มฝรั่ง

ขุดใน gumfield ( 1908 )
ฝรั่งส่วนใหญ่ก็ขุดมาจากพื้นดินใช้หมากฝรั่งหอก ( แหลมแท่งตรวจเหงือก ) และ " skeltons " นิยามเป็นใบมีดคมเสียมตัดไม้และราก รวมทั้งดิน เมื่อฝรั่งถูกพบ ก็จะต้องถูกโกนและทำความสะอาด [ 21 ]

ขุดหนองน้ำยิ่งซับซ้อนหอกยาว ( ถึง 8 ) ก็มักจะใช้มักจะพอดีกับปลายตะขอตักก้อนออก ขัดอยู่บ่อยๆ ล้างครั้งแรกกับไฟ ; บางคนได้ออกจากการควบคุมและบึงไฟสามารถเผาสัปดาห์ [ 22 ] หลุมมักจะถูกขุดโดยทีมงานทั้งภูเขาและหนองน้ำที่มักจะขึ้น 12m ลึกและบางพื้นที่หายไป เพื่อช่วยในการขุดของฝรั่ง [ 23 ] เป็นสนามฝรั่งก็หายาก" บุชฝรั่ง " ได้โดยการตัดเปลือกของต้นไม้ และคอริกลับมาเดือนต่อมาเพื่อดึงแข็งเรซิ่น เนื่องจากความเสียหายที่เกิดกับต้นไม้ โดยการฝึกถูกห้ามในสภาพป่าใน 1905 . [ 21 ] ชิปหมากฝรั่งก้อนขนาดเล็กที่มีประโยชน์สำหรับการผลิตของเสื่อน้ำมัน , ยากที่จะหาและโดยปี 1910 ,กระบวนการซักและตะแกรงเพื่อดึงชิปเป็นทั่วไป กระบวนการต่อมา mechanised [ 24 ]

พ่อค้าฝรั่ง [ แก้ไข ]
gumdiggers โดยทั่วไปขายหมากฝรั่งของ gumbuyers ท้องถิ่นที่เดินทางไปยังโอ๊คแลนด์ ( โดยทั่วไปโดยทะเล ) เพื่อขายให้กับพ่อค้าและผู้ส่งออก [ 25 ] มี 6 บริษัทส่งออกรายใหญ่ในโอ๊คแลนด์ที่แจกในหมากฝรั่งพนักงานหลายร้อยคนประเทศ rescraped หมากฝรั่งส่งออก บรรจุไว้ในกรณีที่ทำจากไม้ เซรามิค . [ 26 ]

เร็วและ 1810 1820 , ร้านค้า , รวมทั้ง กิลเบิร์ต แมร์และโลแกน แคมป์เบล , ซื้อหมากฝรั่งจากท้องถิ่น M อุบาสกโอริสำหรับง 5 ( $ 8.25 ) ตัน หรือการค้า สำหรับสินค้า[ 7 ] ส่วนใหญ่ของฝรั่งถูกส่งออกไปยังอเมริกาและลอนดอน ( จากที่ๆมันกระจายไปทั่วยุโรป ถึงแม้ว่าปริมาณน้อยถูกส่งไปออสเตรเลีย , ฮ่องกง , ญี่ปุ่น และรัสเซีย [ 27 ]