Empirical evidence also indicates t

Empirical evidence also indicates that a sovereign tends to default in periods of low available resources. Government resources are low during a cyclical downturn. Tomz and Wright (2007) report that 62 percent of defaults over the last 200 years occurred in years when the output level in the defaulting country was below its long run trend. Fluctuations of terms of trade (ratio of the price of exports to the price of imports) are an important driving force behind the business cycles in some emerging economies (Mendoza 1995, Broda 2004). At the same time, several emerging economies strongly rely on commodity taxation as a source of public revenues and depend largely on imported intermediate goods that have no close substitutes. Some authors find that terms of trade fluctuations are a significant predictor of sovereign default and interest rate spreads in emerging economies (Caballero, 2003; Cuadra and Sapriza, 2006). Events adversely affecting a country’s productivity, such as wars or civil conflicts, can also lead to sovereign defaults (Sturzenegger and Zettelmeyer, 2006). Defaults may also be triggered by a devaluation of the local currency when a relatively large fraction of the sovereign’s debt is denominated in foreign currency and its revenues rely heavily on the taxation of nontradable goods. The magnitude of crises triggered by a devaluation of the local currency can be amplified by currency mismatches of households, the non-financial corporate sector, or the banking sector. The next section discusses in more depth how stress in the banking sector may lead to a sovereign debt crisis.
2.2 Sovereign debt crisis as a result of banking crises Banking crises are very frequently followed by or concurrent to sovereign debt crises, as documented by Reinhart and Rogoff (2011). Banks lie at the heart of the payments system, so a downturn in this sector can readily spread through the rest of the economy, with far reaching consequences for both the private and public sectors. As a result, governments have very strong incentives to avoid disruptions in the banking system. The recent European crisis offers the latest evidence as to the large extent to which governments may go to rescue their banks, making it clear that financial sector problems tend to become fiscal sector problems. In that way, banking crises commonly set the stage for sovereign debt crises. Banking crisis episodes like those in Ireland in 2008 and in Spain in 2012 showcase how the liquidity and solvency troubles of the banking sector can radically turn into a fiscal burden sufficiently large to lead into a sovereign debt crisis that requires external assistance for its containment. Banking crises may translate into sovereign debt crises through two types of risk transmission channels. A first set of channels is associated to the role of the government as the provider of a “safety net” to the financial system, and the resulting presence of government contingent liabilities. A second set of channels relates to the existing domestic structural macroeconomic conditions at the time of the crisis. The government plays the role of a “safety net” to the banking system via three mechanisms: first, a government’s commitment to provide support to the banking sector through explicit or implicit bank liability guarantees can saddle the government with substantial debt from private banks, and thus leave it financially vulnerable. For instance, the 27 member countries of the European Union (EU) approved government guarantees on bank liabilities totaling about 30 percent of 2011 EU GDP from the first quarter of 2008 to the third quarter of 9 2012. There is an important dispersion in the value of guarantees across these countries, with Ireland providing the most guarantees at about 250 percent of 2011 GDP. As Acharya, Drechsler, and Schnabl (2013) highlight, Ireland’s provision of blanket guarantees on deposits of six of its largest banks on September 30 of 2008 was immediately followed by a sharp decline in the credit default swap (CDS) premiums for banks and an equally marked increase in the government’s CDS premium, which over the next month more than quadrupled from about 100 basis points to 400 basis points within six months. The sharp increase and opposite move in the sovereign CDS premium in Ireland strongly suggests that the provision of guarantees by the government to the banking sector resulted in an important risk transfer from the banking sector to the government. The sovereign interest rate spread of Irish bonds over comparable German debt instruments rose to historically high levels, and Ireland eventually needed a bailout in 2010. Acharya, Drechsler, and Schnabl also point out that this episode is not isolated to Ireland. Second, sovereign bailouts are a major source of concern about fiscal sustainability. The extent to which the liabilities of the banking sector are socialized and the costs are transferred to taxpayers depends significantly on the resolution regime adopted for the stressed banks (Laeven and Valencia, 2010). Moreover, the lack of schemes to resolve insolvent institutions can result in the banking sector generating a large contingent liability for the sovereign. Hence, governments often contemplate a wide range of measures to aid the banking sector, including recapitalizations, asset relief interventions, and liquidity measures other than guarantees. For example, all the different forms of state aid approved by European Union member countries from the first quarter of 2008 to the third quarter of 2012 add up to about 5 trillion euros, or about 40 percent of 2011 EU GDP. 10 Third, balance sheet holdings of sovereign securities by the banking sector can represent a substantial fraction of total bank assets in many economies, and can largely magnify bailout costs for the government by reinforcing adverse asset price dynamics during banking crises. A bailout of the banking sector lowers government debt prices, and the further deterioration of the balance sheets of those banks holding public debt can induce a broader, more costly, public bailout or even a sovereign debt default (Bolton and Jeanne, 2011). A second set of channels that help explain how banking crises can affect sovereign debt sustainability relates to the macroeconomic conditions in the crisis country: first, as discussed in Kaminsky and Reinhart (1999), banking crises commonly precede currency crises. As a result, a large sovereign or banking sector exposure to foreign currency liabilities weakens the ability of the government to act as a “safety net” for the banking sector, and increases the likelihood that banking problems lead to a sovereign debt crisis. Second, banking crises tend to induce severe economic downturns that weaken the fiscal position of the government. A crisis in the banking sector translates into credit rationing and higher borrowing costs for firms. For instance, non-financial firms may have to switch their source of funding and tap bond markets, an option that may not be available to medium and smaller firms especially during a crisis. Similarly, companies will likely have to rely more heavily on more expensive working capital financing from other non-financial firms. The collapse in tax revenues and the increase in public expenses from automatic stabilizers are generally accompanied by a surge in public debt, sovereign credit rating downgrades and, on occasions, sovereign debt defaults. Laeven and Valencia (2012) and Gennaioli, Martin and Rossi (2013a) show and explain that the output losses and the increases in public debt tend to be larger in advanced economies in part because deeper financial systems lead to more disruptive 11 banking crises. Interestingly, fiscal costs relative to GDP, or to the financial system assets, are larger in developing economies, but while the fiscal outlays in developing countries are largely associated to bailouts, in advanced economies they represent a small fraction of the increase in public debt, with discretionary fiscal policy and automatic fiscal stabilizers constituting the largest component. 3. Transmission from sovereign stress to banks The previous section discussed the effect of banking crises on the sovereign’s solvency. Sovereign stress can also have significant effects on banks’ solvency and their access to funding. This section outlines some channels through which sovereign troubles can affect banks. 3.1 Sovereign debt holdings and bank solvency The most direct channel for the transmission of sovereign stress to the banking sector is through the banks’ holdings of sovereign debt. Banks maintain a portion of their assets in sovereign debt for different reasons. In several countries, sovereign securities are the most liquid asset available, and banks can use them to store their liquid reserves to satisfy deposit redemptions (Gennaioli, Martin, and Rossi, 2013a). Banks also hold sovereign debt for investment purposes. Traditionally, bank regulators have considered sovereign debt less risky than corporate debt, allowing banks to fund a lower proportion of their sovereign debt holdings with capital (Hannoun, 2011). 1 As we discuss later, banks also use sovereign debt for secured 1 Prior to the introduction of the Basel III capital requirements, supervisors followed the guidelines on risk weights for sovereign exposures proposed under the Basel II capital accord (BCBS, 2006). Under these guidelines, debt securities issued by a AA- rating or above would receive a 0 risk weight, while securities rated between A- and A+ would receive a 20 percent risk weight. However, the guidelines also stated that “at national discretion, a lower risk weight may be applied to banks’ exposures to their sovereign (or central bank) of incorporation denominated in domestic currency and funded in that currency”. Some countries relied on this statement to deviate from the proposed guideline and assign different risk

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

หลักฐานประจักษ์ยังบ่งชี้ว่า โซเวอเรนที่มีแนวโน้มจะ เริ่มต้นในรอบระยะเวลาของการใช้ทรัพยากรต่ำสุด รัฐบาลทรัพยากรต่ำในช่วงชะลอตัวห่วง Tomz และไรท์ (2007) รายงานว่า ร้อยละ 62 ของต้น 200 ปีเกิดขึ้นในปีเมื่อระดับผลผลิตในประเทศเริ่มต้นด้านล่างของแนวโน้มระยะยาว ความผันผวนของเงื่อนไขทางการค้า (อัตราส่วนของราคาส่งออกกับราคาของนำเข้า) จะเป็นแรงผลักดันสำคัญเบื้องหลังวงจรธุรกิจในบางประเทศเกิดใหม่ (เมนโดซา 1995, Broda 2004) ในเวลาเดียวกัน ประเทศเกิดใหม่หลายขอพึ่งพาภาษีโภคภัณฑ์เป็นแหล่งของรายได้สาธารณะ และส่วนใหญ่พึ่งนำเข้าสินค้าระดับกลางที่มีทดไม่ปิด บางผู้เขียนพบว่า เงื่อนไขของความผันผวนทางการค้าเป็นจำนวนประตูสำคัญเริ่มต้นอธิปไตยและแพร่กระจายของอัตราดอกเบี้ยในประเทศเกิดใหม่ (Caballero, 2003 Cuadra และ Sapriza, 2006) ยังสามารถนำเหตุการณ์ที่ส่งผลกระทบต่อผลผลิตของประเทศ เช่นสงครามหรือความขัดแย้งของพลเรือน เริ่มต้นอธิปไตย (Sturzenegger และ Zettelmeyer, 2006) เริ่มต้นอาจยังถูกทริกเกอร์ โดย devaluation ของสกุลเงินท้องถิ่นเมื่อเศษขนาดค่อนข้างใหญ่ของพ่อหนี้เป็นเงินตราต่างประเทศ และรายได้ใช้ภาษีสินค้า nontradable มาก สามารถขยายขนาดของวิกฤตที่ทริกเกอร์ โดย devaluation ของสกุลเงินท้องถิ่น โดย mismatches สกุลเงินของครัวเรือน ภาคธุรกิจไม่ใช่ทางการเงิน หรือภาคการธนาคาร ส่วนถัดไปอธิบายในเชิงลึกเพิ่มเติมว่าในภาคการธนาคารมีความเครียดอาจนำไปสู่วิกฤติหนี้2.2 Sovereign debt crisis as a result of banking crises Banking crises are very frequently followed by or concurrent to sovereign debt crises, as documented by Reinhart and Rogoff (2011). Banks lie at the heart of the payments system, so a downturn in this sector can readily spread through the rest of the economy, with far reaching consequences for both the private and public sectors. As a result, governments have very strong incentives to avoid disruptions in the banking system. The recent European crisis offers the latest evidence as to the large extent to which governments may go to rescue their banks, making it clear that financial sector problems tend to become fiscal sector problems. In that way, banking crises commonly set the stage for sovereign debt crises. Banking crisis episodes like those in Ireland in 2008 and in Spain in 2012 showcase how the liquidity and solvency troubles of the banking sector can radically turn into a fiscal burden sufficiently large to lead into a sovereign debt crisis that requires external assistance for its containment. Banking crises may translate into sovereign debt crises through two types of risk transmission channels. A first set of channels is associated to the role of the government as the provider of a “safety net” to the financial system, and the resulting presence of government contingent liabilities. A second set of channels relates to the existing domestic structural macroeconomic conditions at the time of the crisis. The government plays the role of a “safety net” to the banking system via three mechanisms: first, a government’s commitment to provide support to the banking sector through explicit or implicit bank liability guarantees can saddle the government with substantial debt from private banks, and thus leave it financially vulnerable. For instance, the 27 member countries of the European Union (EU) approved government guarantees on bank liabilities totaling about 30 percent of 2011 EU GDP from the first quarter of 2008 to the third quarter of 9 2012. There is an important dispersion in the value of guarantees across these countries, with Ireland providing the most guarantees at about 250 percent of 2011 GDP. As Acharya, Drechsler, and Schnabl (2013) highlight, Ireland’s provision of blanket guarantees on deposits of six of its largest banks on September 30 of 2008 was immediately followed by a sharp decline in the credit default swap (CDS) premiums for banks and an equally marked increase in the government’s CDS premium, which over the next month more than quadrupled from about 100 basis points to 400 basis points within six months. The sharp increase and opposite move in the sovereign CDS premium in Ireland strongly suggests that the provision of guarantees by the government to the banking sector resulted in an important risk transfer from the banking sector to the government. The sovereign interest rate spread of Irish bonds over comparable German debt instruments rose to historically high levels, and Ireland eventually needed a bailout in 2010. Acharya, Drechsler, and Schnabl also point out that this episode is not isolated to Ireland. Second, sovereign bailouts are a major source of concern about fiscal sustainability. The extent to which the liabilities of the banking sector are socialized and the costs are transferred to taxpayers depends significantly on the resolution regime adopted for the stressed banks (Laeven and Valencia, 2010). Moreover, the lack of schemes to resolve insolvent institutions can result in the banking sector generating a large contingent liability for the sovereign. Hence, governments often contemplate a wide range of measures to aid the banking sector, including recapitalizations, asset relief interventions, and liquidity measures other than guarantees. For example, all the different forms of state aid approved by European Union member countries from the first quarter of 2008 to the third quarter of 2012 add up to about 5 trillion euros, or about 40 percent of 2011 EU GDP. 10 Third, balance sheet holdings of sovereign securities by the banking sector can represent a substantial fraction of total bank assets in many economies, and can largely magnify bailout costs for the government by reinforcing adverse asset price dynamics during banking crises. A bailout of the banking sector lowers government debt prices, and the further deterioration of the balance sheets of those banks holding public debt can induce a broader, more costly, public bailout or even a sovereign debt default (Bolton and Jeanne, 2011). A second set of channels that help explain how banking crises can affect sovereign debt sustainability relates to the macroeconomic conditions in the crisis country: first, as discussed in Kaminsky and Reinhart (1999), banking crises commonly precede currency crises. As a result, a large sovereign or banking sector exposure to foreign currency liabilities weakens the ability of the government to act as a “safety net” for the banking sector, and increases the likelihood that banking problems lead to a sovereign debt crisis. Second, banking crises tend to induce severe economic downturns that weaken the fiscal position of the government. A crisis in the banking sector translates into credit rationing and higher borrowing costs for firms. For instance, non-financial firms may have to switch their source of funding and tap bond markets, an option that may not be available to medium and smaller firms especially during a crisis. Similarly, companies will likely have to rely more heavily on more expensive working capital financing from other non-financial firms. The collapse in tax revenues and the increase in public expenses from automatic stabilizers are generally accompanied by a surge in public debt, sovereign credit rating downgrades and, on occasions, sovereign debt defaults. Laeven and Valencia (2012) and Gennaioli, Martin and Rossi (2013a) show and explain that the output losses and the increases in public debt tend to be larger in advanced economies in part because deeper financial systems lead to more disruptive 11 banking crises. Interestingly, fiscal costs relative to GDP, or to the financial system assets, are larger in developing economies, but while the fiscal outlays in developing countries are largely associated to bailouts, in advanced economies they represent a small fraction of the increase in public debt, with discretionary fiscal policy and automatic fiscal stabilizers constituting the largest component. 3. Transmission from sovereign stress to banks The previous section discussed the effect of banking crises on the sovereign’s solvency. Sovereign stress can also have significant effects on banks’ solvency and their access to funding. This section outlines some channels through which sovereign troubles can affect banks. 3.1 Sovereign debt holdings and bank solvency The most direct channel for the transmission of sovereign stress to the banking sector is through the banks’ holdings of sovereign debt. Banks maintain a portion of their assets in sovereign debt for different reasons. In several countries, sovereign securities are the most liquid asset available, and banks can use them to store their liquid reserves to satisfy deposit redemptions (Gennaioli, Martin, and Rossi, 2013a). Banks also hold sovereign debt for investment purposes. Traditionally, bank regulators have considered sovereign debt less risky than corporate debt, allowing banks to fund a lower proportion of their sovereign debt holdings with capital (Hannoun, 2011). 1 As we discuss later, banks also use sovereign debt for secured 1 Prior to the introduction of the Basel III capital requirements, supervisors followed the guidelines on risk weights for sovereign exposures proposed under the Basel II capital accord (BCBS, 2006). Under these guidelines, debt securities issued by a AA- rating or above would receive a 0 risk weight, while securities rated between A- and A+ would receive a 20 percent risk weight. However, the guidelines also stated that “at national discretion, a lower risk weight may be applied to banks’ exposures to their sovereign (or central bank) of incorporation denominated in domestic currency and funded in that currency”. Some countries relied on this statement to deviate from the proposed guideline and assign different risk

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

หลักฐานเชิงประจักษ์นอกจากนี้ยังแสดงให้เห็นว่าอำนาจอธิปไตยมีแนวโน้มที่จะเริ่มต้นในช่วงเวลาของทรัพยากรที่มีอยู่ในระดับต่ำ ทรัพยากรของรัฐอยู่ในระดับต่ำในช่วงชะลอตัวของวัฏจักร tomz และไรท์ (2007) รายงานว่าร้อยละ 62 ของค่าเริ่มต้นในช่วง 200 ปีที่เกิดขึ้นในปีที่ผ่านมาเมื่อระดับผลผลิตในประเทศที่ผิดนัดต่ำกว่าแนวโน้มการทำงานที่ยาวนาน ความผันผวนของข้อตกลงการค้า (อัตราส่วนของราคาของการส่งออกไปราคานำเข้า) เป็นแรงผลักดันที่สำคัญที่อยู่เบื้องหลังวงจรธุรกิจในบางประเทศเศรษฐกิจเกิดใหม่ (Mendoza 1995 Broda 2004) ในเวลาเดียวกัน, เศรษฐกิจเกิดใหม่หลายอย่างมากพึ่งพาการเก็บภาษีสินค้าที่เป็นแหล่งที่มาของรายได้ของประชาชนและขึ้นอยู่กับสินค้าขั้นกลางที่นำเข้าที่ไม่มีทดแทนใกล้ นักเขียนบางคนพบว่าแง่ของความผันผวนของการค้าเป็นปัจจัยบ่งชี้ที่สำคัญของการเริ่มต้นอธิปไตยและดอกเบี้ยส่วนต่างอัตราดอกเบี้ยในประเทศเศรษฐกิจเกิดใหม่ (บาล, 2003; Cuadra และ Sapriza 2006) เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นส่งผลกระทบต่อการผลิตของประเทศเช่นสงครามหรือความขัดแย้งทางแพ่งนอกจากนี้ยังสามารถนำไปสู่การเริ่มต้นอธิปไตย (Sturzenegger และ Zettelmeyer 2006) ค่าเริ่มต้นอาจจะถูกเรียกโดยการลดค่าเงินของสกุลเงินท้องถิ่นเมื่อส่วนที่ค่อนข้างใหญ่ของหนี้สาธารณะที่ถูกที่เป็นเงินตราต่างประเทศและรายได้ของ บริษัท ต้องพึ่งพาการเก็บภาษีของสินค้า nontradable ขนาดของวิกฤตเรียกโดยการลดค่าเงินของสกุลเงินท้องถิ่นสามารถขยายโดยไม่ตรงกันสกุลเงินของผู้ประกอบการภาคธุรกิจที่ไม่ใช่สถาบันการเงินหรือภาคธนาคาร ส่วนถัดไปจะกล่าวถึงในเชิงลึกเพิ่มเติมว่าความเครียดในภาคธนาคารอาจนำไปสู่วิกฤตหนี้สาธารณะ.
2.2 วิกฤตหนี้สาธารณะเป็นผลมาจากวิกฤตการธนาคารวิกฤตธนาคารมีการปฏิบัติตามบ่อยมากหรือพร้อมกันต่อวิกฤตหนี้สาธารณะเป็นเอกสารโดย Reinhart และ Rogoff (2011) ธนาคารอยู่ที่หัวใจของระบบการชำระเงินเพื่อการชะลอตัวในภาคนี้สามารถแพร่กระจายได้อย่างง่ายดายผ่านส่วนที่เหลือของเศรษฐกิจที่มีไกลถึงผลกระทบทั้งภาครัฐและเอกชน เป็นผลให้รัฐบาลมีแรงจูงใจที่แข็งแกร่งมากเพื่อหลีกเลี่ยงการหยุดชะงักในระบบธนาคาร วิกฤตยุโรปเมื่อเร็ว ๆ นี้มีหลักฐานล่าสุดเป็นขอบเขตขนาดใหญ่ที่รัฐบาลอาจจะไปเพื่อช่วยเหลือธนาคารของพวกเขาทำให้มันชัดเจนว่าปัญหาภาคการเงินมีแนวโน้มที่จะกลายเป็นปัญหาภาคการคลัง ในวิธีการที่วิกฤตการธนาคารทั่วไปตั้งเวทีสำหรับวิกฤตหนี้สาธารณะ ธนาคารเอพวิกฤตเช่นผู้ที่อยู่ในไอร์แลนด์ในปี 2008 และในประเทศสเปนในปี 2012 การแสดงว่าสภาพคล่องและปัญหาละลายของภาคการธนาคารอย่างรุนแรงสามารถเปลี่ยนเป็นภาระทางการคลังขนาดใหญ่พอที่จะนำไปสู่วิกฤตหนี้อธิปไตยที่ต้องใช้ความช่วยเหลือจากภายนอกสำหรับบรรจุของ วิกฤตการธนาคารอาจแปลเป็นวิกฤตหนี้สาธารณะผ่านสองประเภทของการส่งผ่านช่องทางที่มีความเสี่ยง ชุดแรกของช่องเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับบทบาทของรัฐบาลที่เป็นผู้ให้บริการของ "สุทธิความปลอดภัย" ให้กับระบบการเงินและการปรากฏตัวที่เกิดจากภาระผูกพันของรัฐบาล ชุดที่สองของช่องทางที่เกี่ยวข้องกับประเทศที่มีอยู่เงื่อนไขทางเศรษฐกิจมหภาคที่มีโครงสร้างในช่วงเวลาของวิกฤต รัฐบาลมีบทบาทของ "สุทธิความปลอดภัย" เพื่อระบบธนาคารผ่านทางสามกลไกแรกมุ่งมั่นของรัฐบาลที่จะให้การสนับสนุนภาคการธนาคารที่ผ่านการรับผิดของธนาคารอย่างชัดเจนหรือโดยปริยายการค้ำประกันสามารถอานรัฐบาลที่มีหนี้สินจำนวนมากจากธนาคารเอกชนและ จึงปล่อยให้มันเป็นความเสี่ยงทางการเงิน ยกตัวอย่างเช่น 27 ประเทศสมาชิกของสหภาพยุโรป (EU) ได้รับการอนุมัติการค้ำประกันของรัฐบาลเกี่ยวกับภาระของธนาคารเป็นจำนวนเงินรวมประมาณร้อยละ 30 ของปี 2011 จีดีพีของสหภาพยุโรปจากไตรมาสแรกของปี 2008 ถึงไตรมาสที่สามของปี 2012 มี 9 การกระจายตัวสำคัญในการมีค่าเป็น ค้ำประกันทั่วประเทศเหล่านี้กับไอร์แลนด์ให้การค้ำประกันมากที่สุดที่ประมาณร้อยละ 250 ของปี 2011 จีดีพี ในฐานะที่เป็นคารา Drechsler และ Schnabl (2013) เน้นการให้ไอร์แลนด์ค้ำประกันผ้าห่มเงินฝากในหกของธนาคารที่ใหญ่ที่สุดของวันที่ 30 กันยายนของปี 2008 ตามมาทันทีโดยลดลงคมชัดในการขาย Credit default swap (CDS) พรีเมี่ยมสำหรับธนาคารและ ชัดเจนมากขึ้นอย่างเท่าเทียมกันในพรีเมี่ยม CDS ของรัฐบาลซึ่งในช่วงเดือนถัดไปมากกว่าปากต่อปากจากประมาณ 100 จุดพื้นฐานถึง 400 จุดพื้นฐานภายในหกเดือน เพิ่มความคมชัดและย้ายตรงข้ามในอธิปไตยของพรีเมี่ยม CDS ในไอร์แลนด์อย่างยิ่งแสดงให้เห็นว่าการให้การค้ำประกันจากรัฐบาลให้ภาคธนาคารมีผลในการถ่ายโอนความเสี่ยงที่สำคัญจากภาคการธนาคารของรัฐบาล อัตราดอกเบี้ยอธิปไตยการแพร่กระจายของพันธบัตรไอริชกว่าตราสารหนี้เทียบเคียงเยอรมันเพิ่มขึ้นไปอยู่ในระดับสูงสุดเป็นประวัติการณ์และไอร์แลนด์ในที่สุดจำเป็นต้องช่วยเหลือในปี 2010 คารา, Drechsler และ Schnabl ยังชี้ให้เห็นว่าตอนนี้ไม่ได้แยกไปไอร์แลนด์ ประการที่สองการอนุมัติงบประมาณอธิปไตยเป็นแหล่งสำคัญของความกังวลเกี่ยวกับความยั่งยืนทางการคลัง ขอบเขตที่หนี้สินของภาคธนาคารที่มีการสังสรรค์และค่าใช้จ่ายจะถูกโอนไปเสียภาษีขึ้นอย่างมีนัยสำคัญในระบอบการปกครองที่มีความละเอียดนำมาใช้สำหรับธนาคารเน้น (Laeven และวาเลนเซีย, 2010) นอกจากนี้การขาดแผนการที่จะแก้ปัญหาสถาบันล้มละลายจะส่งผลให้ภาคการธนาคารการสร้างภาระผูกพันขนาดใหญ่สำหรับอธิปไตย ดังนั้นรัฐบาลมักจะคิดที่หลากหลายของมาตรการที่จะช่วยให้ภาคการธนาคารรวมทั้งการปรับโครงสร้างเงินทุน, การแทรกแซงบรรเทาสินทรัพย์สภาพคล่องและมาตรการอื่น ๆ นอกเหนือจากการค้ำประกัน ตัวอย่างเช่นทุกรูปแบบที่แตกต่างกันของความช่วยเหลือของรัฐได้รับอนุมัติจากสหภาพยุโรปประเทศสมาชิกจากไตรมาสแรกของปี 2008 ถึงไตรมาสที่สามของปี 2012 เพิ่มขึ้นถึงประมาณ 5000000000000 €หรือประมาณร้อยละ 40 ของปี 2011 จีดีพีของสหภาพยุโรป 10 ประการที่สามการถือครองในงบดุลของหลักทรัพย์อธิปไตยโดยภาคการธนาคารสามารถเป็นตัวแทนของส่วนที่สำคัญของสินทรัพย์รวมของธนาคารในหลายเศรษฐกิจและส่วนใหญ่สามารถขยายค่าใช้จ่ายสำหรับการช่วยเหลือรัฐบาลโดยเสริมการเปลี่ยนแปลงราคาสินทรัพย์ที่ไม่พึงประสงค์ในช่วงวิกฤตการธนาคาร bailout ของภาคธนาคารลดราคาหนี้ภาครัฐและการเสื่อมต่องบดุลของธนาคารผู้ถือหนี้สาธารณะสามารถเหนี่ยวนำให้เกิดในวงกว้าง, ค่าใช้จ่ายเพิ่มเติม bailout สาธารณะหรือแม้แต่หนี้เริ่มต้นอธิปไตย (โบลตันและจีนน์, 2011) ชุดที่สองของช่องทางที่ช่วยอธิบายว่าวิกฤตธนาคารจะมีผลต่อการพัฒนาอย่างยั่งยืนหนี้สาธารณะที่เกี่ยวข้องกับเงื่อนไขทางเศรษฐกิจมหภาคในภาวะวิกฤตประเทศแรกที่กล่าวไว้ใน Kaminsky และ Reinhart (1999), วิกฤตธนาคารทั่วไปก่อนวิกฤตสกุลเงิน เป็นผลให้การเปิดรับภาคอธิปไตยหรือธนาคารขนาดใหญ่เพื่อหนี้สินที่เป็นเงินตราต่างประเทศที่อ่อนตัวความสามารถของรัฐบาลที่จะทำหน้าที่เป็น "สุทธิความปลอดภัย" สำหรับภาคการธนาคารและเพิ่มโอกาสที่ธนาคารปัญหานำไปสู่วิกฤตหนี้สาธารณะ ประการที่สองวิกฤตธนาคารมีแนวโน้มที่จะก่อให้เกิดเศรษฐกิจตกต่ำรุนแรงที่ลดลงฐานะการคลังของรัฐบาล วิกฤตในภาคการธนาคารแปลเป็นปันส่วนเครดิตและต้นทุนการกู้ยืมที่สูงขึ้นสำหรับ บริษัท ยกตัวอย่างเช่น บริษัท ที่ไม่ใช่สถาบันการเงินอาจจะต้องเปลี่ยนแหล่งที่มาของเงินทุนและตลาดตราสารหนี้แตะตัวเลือกที่อาจไม่สามารถใช้ได้กับขนาดกลางและ บริษัท ขนาดเล็กโดยเฉพาะอย่างยิ่งในช่วงวิกฤต ในทำนองเดียวกัน บริษัท มีแนวโน้มที่จะต้องพึ่งพามากขึ้นอย่างมากในการทำงานที่มีราคาแพงกว่าการจัดหาเงินทุนจาก บริษัท ที่ไม่ใช่สถาบันการเงินอื่น ๆ การล่มสลายของรายได้ภาษีและการเพิ่มขึ้นของค่าใช้จ่ายของประชาชนจากความคงตัวอัตโนมัติจะมาพร้อมกับโดยทั่วไปไฟกระชากในหนี้สาธารณะปรับลดอันดับเครดิตของรัฐบาลและในโอกาสเริ่มต้นหนี้สาธารณะ Laeven และบาเลนเซีย (2012) และ Gennaioli ร์ตินและรอสซี (2013A) การแสดงและอธิบายว่าการสูญเสียการส่งออกและการเพิ่มขึ้นของหนี้สาธารณะที่มีแนวโน้มที่จะมีขนาดใหญ่ในประเทศเศรษฐกิจขั้นสูงในส่วนหนึ่งเป็นเพราะระบบการเงินลึกนำไปสู่ความยุ่งยากมากขึ้น 11 วิกฤตการธนาคาร ที่น่าสนใจค่าใช้จ่ายงบประมาณเมื่อเทียบกับจีดีพีหรือสินทรัพย์ระบบการเงินมีขนาดใหญ่ในการพัฒนาเศรษฐกิจของประเทศ แต่ในขณะที่ค่าใช้จ่ายงบประมาณในประเทศกำลังพัฒนาส่วนใหญ่จะเกี่ยวข้องในการอนุมัติงบประมาณในเศรษฐกิจที่พัฒนาพวกเขาเป็นตัวแทนส่วนเล็ก ๆ ของการเพิ่มขึ้นของหนี้สาธารณะ กับนโยบายการคลังตัดสินใจและความคงตัวการคลังอัตโนมัติ constituting องค์ประกอบที่ใหญ่ที่สุด 3. ส่งจากความเครียดอธิปไตยกับธนาคารส่วนก่อนหน้านี้กล่าวถึงผลกระทบของวิกฤตธนาคารละลายกษัตริย์ ความเครียดจักรพรรดิยังสามารถมีผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญในการละลายของธนาคารและการเข้าถึงเงินทุน ส่วนนี้จะแสดงบางช่องทางที่ปัญหาอธิปไตยสามารถส่งผลกระทบต่อธนาคาร 3.1 ถือครองหนี้สาธารณะและละลายธนาคารช่องทางที่ตรงที่สุดสำหรับการส่งของความเครียดอธิปไตยให้แก่ภาคการธนาคารที่ผ่านการถือครองของธนาคารของหนี้สาธารณะ ธนาคารรักษาส่วนของสินทรัพย์ของพวกเขาในหนี้สาธารณะด้วยเหตุผลที่แตกต่างกัน ในหลายประเทศอธิปไตยหลักทรัพย์ที่มีสินทรัพย์สภาพคล่องที่มีอยู่มากที่สุดและธนาคารสามารถใช้พวกเขาในการจัดเก็บสำรองสภาพคล่องของพวกเขาเพื่อตอบสนองความไถ่ถอนเงินฝาก (Gennaioli, มาร์ตินและรอสซี 2013A) ธนาคารยังมีหนี้สาธารณะเพื่อการลงทุน ตามเนื้อผ้ากำกับดูแลของธนาคารมีการพิจารณาหนี้สาธารณะมีความเสี่ยงน้อยกว่าหนี้ภาคเอกชนที่ช่วยให้ธนาคารเพื่อกองทุนในสัดส่วนที่ลดลงของการถือครองหนี้สาธารณะของพวกเขามีเงินทุน (Hannoun 2011) 1 ในฐานะที่เราจะหารือต่อมาธนาคารยังใช้หนี้สำหรับการรักษาความปลอดภัย 1 ก่อนที่จะมีการเปิดตัวของบาเซิล III ความต้องการเงินทุนที่ผู้บังคับบัญชาตามแนวทางกับน้ำหนักความเสี่ยงสำหรับความเสี่ยงอธิปไตยเสนอภายใต้ทุนตามเกณฑ์ Basel II (BCBS, 2006) ภายใต้หลักเกณฑ์เหล่านี้ลงทุนในตราสารหนี้ที่ออกโดยคะแนน AA- ขึ้นไปจะได้รับน้ำหนักความเสี่ยง 0 ในขณะที่หลักทรัพย์จัดอันดับระหว่าง A- และ A + จะได้รับน้ำหนักความเสี่ยงร้อยละ 20 อย่างไรก็ตามแนวทางที่ยังระบุว่า "ขึ้นอยู่กับดุลยพินิจของชาติน้ำหนักลดความเสี่ยงที่อาจนำไปใช้กับความเสี่ยงของธนาคารเพื่ออธิปไตยของพวกเขา (หรือธนาคารกลาง) จัดตั้งขึ้นในสกุลเงินสกุลเงินในประเทศและได้รับเงินทุนในสกุลเงินที่" บางประเทศพึ่งพาคำสั่งนี้จะเบี่ยงเบนไปจากแนวทางที่นำเสนอและกำหนดความเสี่ยงที่แตกต่างกัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

หลักฐานเชิงประจักษ์พบว่าเป็นจักรพรรดิมีแนวโน้มที่จะเริ่มต้นในช่วงของทรัพยากรที่มีอยู่น้อย ทรัพยากรของรัฐบาลต่ำในช่วงเดือนกุมภาพันธ์ 2550 . tomz และ Wright ( 2007 ) รายงานว่าร้อยละ 62 ของการเริ่มต้นในช่วง 200 ปี ที่เกิดขึ้นใน ปี เมื่อผลผลิตในระดับประเทศคือด้านล่างของ defaulting แนวโน้มระยะยาวความผันผวนของอัตราการค้า ( อัตราส่วนของราคาของสินค้า ราคาของนำเข้า ) เป็นแรงผลักดันสำคัญที่อยู่เบื้องหลังวงจรธุรกิจในบางประเทศเกิดใหม่ ( เมนโดซา 1995 broda 2004 ) ในขณะเดียวกัน ประเทศเศรษฐกิจเกิดใหม่หลายขอพึ่งพาสินค้าและเป็นแหล่งที่มาของรายได้ภาครัฐและขึ้นอยู่มากในการนำเข้าสินค้าขั้นกลางที่ไม่มีราคาปิดผู้เขียนบางรายพบว่าด้านของการค้า ) ระดับเริ่มต้นอธิปไตยและอัตราดอกเบี้ยที่แพร่กระจายในประเทศเศรษฐกิจเกิดใหม่ ( กาบาเยโร , 2003 ; cuadra และ sapriza , 2006 ) เหตุการณ์ที่ส่งผลกระทบต่อผลผลิตของประเทศ เช่น สงครามหรือความขัดแย้งทางแพ่งยังสามารถนำไปสู่ระดับเริ่มต้น ( sturzenegger และ zettelmeyer , 2006 )เริ่มต้นอาจจะถูกทริกเกอร์ โดยการลดค่าของสกุลเงินท้องถิ่นเมื่อส่วนที่ค่อนข้างใหญ่ของหนี้อธิปไตยเป็นสกุลเงินในสกุลเงินต่างประเทศและรายได้การพึ่งพาอาศัยภาษีของสินค้า nontradable . ขนาดของวิกฤตถูกทริกเกอร์ โดยการลดค่าของสกุลเงินท้องถิ่นสามารถขยายโดยความไม่สกุลเงินของครัวเรือน ภาคธุรกิจที่ไม่ใช่สถาบันการเงิน ,หรือภาคการธนาคาร . ส่วนถัดไปอธิบายในความลึกเพิ่มเติมวิธีที่ความเครียดในภาคธนาคารอาจนำไปสู่วิกฤตหนี้อธิปไตย .
2.2 วิกฤตหนี้อธิปไตยผลของวิกฤตการณ์ธนาคารธนาคารวิกฤตบ่อยมากตามด้วย หรือพร้อมกันกับวิกฤตหนี้อธิปไตย ขณะที่เอกสารโดย Reinhart และ โรกอฟ ( 2011 ) ธนาคารอยู่ที่หัวใจของการชำระเงินระบบดังนั้น การชะลอตัวในภาคนี้พร้อมสามารถแพร่กระจายผ่านส่วนที่เหลือของเศรษฐกิจ กับไกลถึงผลกระทบต่อทั้งภาครัฐและเอกชน เป็นผลให้รัฐบาลมีความแข็งแรงมากแรงจูงใจเพื่อหลีกเลี่ยงการหยุดชะงักในระบบการธนาคาร วิกฤตยุโรป ล่าสุดมีหลักฐานล่าสุดเป็นขอบเขตขนาดใหญ่ที่รัฐบาลเข้าไปช่วยเหลือธนาคารของพวกเขาทำให้มันชัดเจนว่า ปัญหาภาคการเงินมีแนวโน้มที่จะกลายเป็นปัญหาการคลังภาค ในทางที่ , วิกฤตการธนาคารทั่วไปตั้งเวทีสำหรับวิกฤตหนี้อธิปไตย .วิกฤตการธนาคารเอพเช่นเดียวกับในไอร์แลนด์ในปี 2008 และสเปนในปี 2012 แสดงวิธีการและปัญหาสภาพคล่องของภาคธนาคารสามารถละลายอย่างรุนแรง กลายเป็นภาระงบประมาณขนาดใหญ่พอเพื่อไปสู่วิกฤตหนี้อธิปไตยที่ต้องการความช่วยเหลือจากภายนอกแล้ววิกฤตการณ์ธนาคารอาจแปลเป็นวิกฤตหนี้อธิปไตยผ่านสองช่องทางการสื่อสารประเภทของความเสี่ยง ชุดแรกของช่องที่เกี่ยวข้องกับบทบาทของรัฐเป็นผู้ให้บริการของ " สุทธิความปลอดภัย " ให้กับระบบการเงิน และสถานะของรัฐบาล ส่งผลให้หนี้สินที่อาจจะเกิดขึ้น .ชุดที่สองช่องทางที่เกี่ยวข้องกับที่มีอยู่ในโครงสร้างเศรษฐกิจ เงื่อนไขในเวลาของวิกฤต รัฐบาลเล่นบทของ " สุทธิความปลอดภัย " ระบบธนาคารผ่าน 3 กลไกแรกความมุ่งมั่นของรัฐบาลที่จะให้การสนับสนุนแก่ภาคธนาคารผ่านธนาคารรับประกันความชัดเจนหรือโดยปริยาย สามารถอานรัฐบาลที่มีหนี้มากจากธนาคารเอกชน จึงปล่อยให้มันมีความเสี่ยง สำหรับอินสแตนซ์27 ประเทศสมาชิกของสหภาพยุโรป ( EU ) อนุมัติ รัฐบาลการันตีในธนาคาร หนี้สินรวมประมาณร้อยละ 30 ของ GDP ของสหภาพยุโรป 2011 จากไตรมาสแรกของปี 2551 ถึงไตรมาสที่สามของ 2012 มีการกระจายที่สำคัญในมูลค่าของหลักประกันข้ามประเทศเหล่านี้กับไอร์แลนด์ให้ส่วนใหญ่จะรับประกันประมาณ 250 เปอร์เซ็นต์ ปี 2554 GDP เป็น drechsler Acharya , ,schnabl ( 2013 ) และ ไฮไลท์ ไอร์แลนด์จัดหาผ้าห่มรับประกันเงินฝากของธนาคารที่ใหญ่ที่สุดของหก 30 กันยายน 2008 ได้ทันทีตาม ด้วยการลดลงคมชัดในการแลกเปลี่ยนเครดิตเริ่มต้น ( CDS ) เบี้ยสำหรับธนาคารและเท่าเทียมกันเครื่องหมายเพิ่มของรัฐบาล ซีดี พรีเมี่ยมซึ่งมากกว่าเดือนถัดไปมากกว่า quadrupled ประมาณ 100 จุดพื้นฐาน 400 จุดพื้นฐานภายในหกเดือน เพิ่มคม และตรงข้ามย้ายในซีดีอธิปไตยพรีเมี่ยมในไอร์แลนด์ขอเสนอแนะว่า การค้ำประกันโดยรัฐบาล ภาคธนาคาร ส่งผลสำคัญการถ่ายโอนความเสี่ยงจากภาคการธนาคารของรัฐบาลอัตราดอกเบี้ยของพันธบัตรไอร์แลนด์เหนืออธิปไตยกระจายเทียบเท่าเยอรมันตราสารหนี้เพิ่มขึ้นเป็นระดับสูงสุดเป็นประวัติการณ์ และ ไอร์แลนด์ ในที่สุดจำเป็น bailout ในปี 2010 Acharya drechsler , และ schnabl ยังชี้ว่า ตอนนี้ไม่ได้แยกไปยังไอร์แลนด์ สองกษัตริย์ bailouts เป็นแหล่งที่มาของความกังวลเกี่ยวกับความยั่งยืนทางการคลัง .ขอบเขตที่หนี้สินของภาคธนาคารมีพนักงานและค่าใช้จ่ายจะถูกโอนไปยังผู้เสียภาษีขึ้นอย่างมากในการแก้ปัญหาระบบใช้สำหรับเน้นธนาคาร ( laeven และวาเลนเซีย , 2010 ) และขาดแผนการแก้ปัญหาหนี้สินล้นพ้นสถาบันการศึกษาสามารถส่งผลในภาคการธนาคารสร้างภาระผูกพันมากสำหรับพระมหากษัตริย์ ดังนั้นรัฐบาลมักจะคิดหลากหลายมาตรการเพื่อช่วยเหลือภาคการธนาคาร รวมทั้ง recapitalizations บรรเทาสินทรัพย์สภาพคล่อง มาตรการ และมาตรการอื่นๆ มากกว่า รับประกัน ตัวอย่าง ทุกรูปแบบที่แตกต่างกันของความช่วยเหลือจากรัฐได้รับการอนุมัติโดยสมาชิกสหภาพยุโรปประเทศจากไตรมาสแรกของปี 2551 ถึงไตรมาสที่สามของ 2012 เพิ่มขึ้นประมาณ 5 ล้านยูโรหรือประมาณร้อยละ 40 ของ 2011 GDP ของสหภาพยุโรป 10 อันดับ งบดุล ถือครองหลักทรัพย์อธิปไตยโดยภาคธนาคารสามารถแสดงส่วนที่สําคัญของสินทรัพย์ธนาคารในประเทศมาก และส่วนใหญ่สามารถขยายค่าใช้จ่าย bailout รัฐบาลโดยการเสริมที่ไม่พึงประสงค์การเปลี่ยนแปลงราคาสินทรัพย์ในช่วงวิกฤตการธนาคาร bailout ของภาคธนาคารลดราคาหนี้รัฐบาล