At the elevators, he presses the ca

At the elevators, he presses the call button, and the bell rings almost immediately. The doors slide open revealing a young couple in a passionate clinch inside. Surprised and embarrassed, they jump apart, staring guiltily in every direction but ours. Grey and I step into the elevator.
I am struggling to maintain a straight face, so I gaze down at the floor, feeling my cheeks turning pink. When I peek up at Grey through my lashes, he has a hint of a smile on his lips, but it’s very hard to tell. The young couple says nothing, and we travel down to the first floor in embarrassed silence. We don’t even have trashy piped music to distract us.
The doors open and, much to my surprise, Grey takes my hand, clasping it with his long cool fingers. I feel the current run through me, and my already rapid heartbeat accelerates. As he leads me out of the elevator, we can hear the suppressed giggles of the couple erupting behind us. Grey grins.
“What is it about elevators?” he mutters.
We cross the expansive, bustling lobby of the hotel toward the entrance but Grey avoids the revolving door, and I wonder if that’s because he’d have to let go of my hand.
Outside, it’s a mild May Sunday. The sun is shining and the traffic is light. Grey turns left and strolls to the corner, where we stop waiting for the lights of the pedestrian crossing to change. He’s still holding my hand. I’m in the street, and Christian Grey is holding my hand. No one has ever held my hand. I feel giddy, and I tingle all over. I attempt to smother the ridiculous grin that threatens to split my face in two. Try to be cool, Ana, my subconscious implores me. The green man appears, and we’re off again.
We walk four blocks before we reach the Portland Coffee House, where Grey releases me to hold the door open so I can step inside.
“Why don’t you choose a table, while I get the drinks. What would you like?” he asks, polite as ever.
“I’ll have… um – English Breakfast tea, bag out.”
He raises his eyebrows.
“No coffee?”
“I’m not keen on coffee.”
He smiles.
“Okay, bag out tea. Sugar?”
For a moment, I’m stunned, thinking it’s an endearment, but fortunately my subconscious kicks in with pursed lips. No, stupid – do you take sugar?
“No thanks.” I stare down at my knotted fingers.
“Anything to eat?”
“No thank you.” I shake my head, and he heads to the counter.
I surreptitiously gaze at him from beneath my lashes as he stands in line waiting to be served. I could watch him all day… he’s tall, broad-shouldered, and slim, and the way those pants hang from his hips… Oh my. Once or twice he runs his long, graceful fingers through his now dry but still disorderly hair. Hmm… I’d like to do that. The thought comes unbidden into my mind, and my face flames. I bite my lip and stare down at my hands again not liking where my wayward thoughts are headed.
“Penny for your thoughts?” Grey is back, startling me.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ในลิฟท์ เขากดปุ่มโทร และแหวนระฆังเกือบจะทันที สไลด์ประตูเปิดเผยให้เห็นคู่หนุ่ม clinch หลงใหลภายใน ประหลาดใจ และอับอาย พวกเขากระโดดกัน จ้องมอง guiltily ในทุกทิศทางแต่เรา สีเทาและก้าวเข้าไปในลิฟต์ฉันกำลังดิ้นรนเพื่อรักษาใบหน้าตรง ดังนั้นฉันมองลงที่พื้น ความรู้สึกที่แก้มของฉันเปิดสีชมพู เมื่อฉันแอบดูค่าสีเทาผ่านขนตาของฉัน เขามีคำแนะนำของรอยยิ้มบนริมฝีปากของเขา แต่ก็ยากจะบอก คู่หนุ่มสาวกล่าวว่า ไม่มีอะไร และเราเดินทางลงไปชั้นแรกในความเงียบอาย เราไม่ได้มีดนตรี trashy ไปกวนใจเราเปิดประตูและ แปลกใจมาก สีเทาใช้มือ clasping ด้วยมือของเขาเย็นนาน รู้สึกว่าการรันปัจจุบันทางเรา และเพิ่มความเร็วของฉันแล้วสั่น เขานำฉันออกจากลิฟต์ เราได้ยิน giggles หยุดของ erupting คู่หลังเรา สีเทา grinsเขา "คืออะไรมันเกี่ยวกับลิฟท์ muttersเราข้ามล็อบบี้กว้างขวาง คึกคักน่าไปเข้า แต่เทาหลีกเลี่ยงประตูหมุนอัตโนมัติ และฉันสงสัยว่า ถ้า นั่นเป็น เพราะเขาต้องปล่อยมือภายนอก เป็นพฤษภาคมอ่อนวันอาทิตย์ ดวงอาทิตย์จะส่องแสง และการจราจรเป็นไฟ สีเทาซ้าย และ strolls ที่เราหยุดรอไฟข้ามเดินเพื่อเปลี่ยนไปยังมุม เขาจะยังคงจับมือผม ฉันอยู่ในถนน และสีเทาคริสเตียนจะจับมือผม ไม่เคยมีจัดขึ้นมือ รู้สึก giddy และฉัน tingle ทั่ว ฉันพยายามดับรอบ ๆ ไร้ไร้สาระที่ข่มขู่จะแบ่งใบหน้าของฉัน 2 พยายามที่จะเย็น เอเอ็นเอ subconscious ของฉัน implores ฉัน คนสีเขียว และเราอีกเราเดินบล็อกสี่ก่อนเราถึงพอร์ตแลนด์ Coffee House ที่ออกสีเทาฉันจะถือประตูเปิดเพื่อให้ฉันสามารถเข้าภายใน"ทำไมถึงไม่ต้องเลือกตาราง ในขณะที่ได้รับเครื่องดื่ม คุณต้องอะไร"เขาถาม สุภาพเช่นเคย"ฉันจะให้...อึมห้องภาษาอังกฤษ กระเป๋าออกงาน"เขายกคิ้วของเขา"ไม่มีกาแฟ""ฉันไม่กระตือรือร้นในกาแฟ"ยิ้ม"เอาล่ะ ถุงออกชา น้ำตาล"ช่วง ฉันตกตะลึงไป คิดเป็น endearment มี แต่ kicks โชค subconscious ของฉัน ด้วยริมฝีปาก pursed ไม่ โง่ – คุณใช้น้ำตาล"ไม่ขอบคุณ" ฉันมองลงที่นิ้วผูกปม"อะไรกิน""ไม่ขอบคุณ" ผมจับหัว และฉันหัวเขาไปที่เคาน์เตอร์ฉัน surreptitiously มองว่า from beneath ขนตาของฉันเขายืนอยู่ในรายการที่รอให้บริการ ฉันสามารถดูเขาทุกวัน...เขาสูง ไหล่กว้าง และบาง และแบบกางเกงที่วางจากสะโพกของเขา... โอ้ ของฉัน ครั้งหรือสองครั้งเขาทำนิ้วมือของเขายาว สง่าผ่านของผมตอนนี้แห้ง แต่ยังทุลักทุเล อืมม... อยากจะทำ มา unbidden คิดในใจของฉัน และเปลวไฟหน้าของฉัน ฉันกัดลิของฉัน และมองลงที่มือของฉันอีกครั้ง ไม่โดนใจที่ความคิดของฉัน wayward มุ่งหน้า"เศษสตางค์ในความคิดของคุณ" สีเทาจะกลับมา ตกใจฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ลิฟท์ที่เขากดปุ่มโทรและแหวนระฆังเกือบจะในทันที ประตูเลื่อนเปิดเผยให้เห็นหนุ่มสาวคู่หนึ่งในกอดหลงใหลภายใน ประหลาดใจและอายพวกเขากระโดดออกจากกันจ้องมองอย่างมลทินในทุกทิศทุกทาง แต่ที่ของเรา สีเทาและผมก้าวเข้าไปในลิฟท์.
ฉันกำลังดิ้นรนเพื่อรักษาหน้าตรงดังนั้นฉันจ้องมองลงมาที่ชั้นรู้สึกแก้มของฉันเปลี่ยนสีชมพู เมื่อผมมองขึ้นที่สีเทาผ่านขนตาของฉันเขามีคำใบ้ของรอยยิ้มบนริมฝีปากของเขา แต่มันเป็นเรื่องยากมากที่จะบอก หนุ่มสาวคู่หนึ่งกล่าวว่าไม่มีอะไรและเราเดินทางลงไปที่ชั้นแรกอยู่ในความเงียบอาย เราไม่ได้มีเพลงประปาไร้ค่าที่จะหันเหความสนใจของเรา.
ประตูเปิดและทำให้ประหลาดใจของฉัน, สีเทาใช้มือของฉันกุมมันด้วยมือของเขาเย็น ผมรู้สึกว่าการทำงานปัจจุบันผ่านฉันและการเต้นของหัวใจของฉันอย่างรวดเร็วแล้วเร่ง ขณะที่เขาทำให้ฉันออกจากลิฟท์ที่เราจะได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักปราบปรามของคู่ปะทุอยู่ข้างหลังเรา สีเทายิ้ม.
"มันคืออะไรเกี่ยวกับลิฟท์?" เขาพึมพำ.
เราข้ามไพศาลล็อบบี้คึกคักของโรงแรมไปทางประตูทางเข้า แต่สีเทาหลีกเลี่ยงประตูหมุนและฉันสงสัยว่าเป็นเพราะเขาจะต้องปล่อยให้ไปจากมือของเรา .
ด้านนอกก็อ่อนพฤษภาคมอาทิตย์ ดวงอาทิตย์จะส่องแสงและการจราจรเป็นไฟ สีเทาหันซ้ายและเดินเล่นไปที่มุมที่เราหยุดรอสัญญาณไฟของคนเดินเท้าข้ามการเปลี่ยนแปลง เขายังคงจับมือของฉัน ผมอยู่ในถนนและคริสเตียนสีเทามีการถือครองมือของฉัน ไม่มีใครได้เคยจัดขึ้นมือของฉัน ฉันรู้สึกหวิวและผมเสียวแปลบไปทั่ว ฉันพยายามที่จะปกปิดเย็นชาไร้สาระที่ขู่ว่าจะแยกใบหน้าของฉันในสอง พยายามที่จะเย็น Ana จิตใต้สำนึกของฉันอ้อนวอนฉัน คนสีเขียวปรากฏขึ้นและเราก็ออกไปอีกครั้ง.
เราเดินสี่ช่วงตึกก่อนที่เราจะไปถึงพอร์ตแลนด์คอฟฟี่เฮ้าส์ที่สีเทาออกฉันจะถือเปิดประตูเพื่อให้สามารถก้าวเข้าไป.
"ทำไมคุณไม่เลือกโต๊ะในขณะที่ ฉันจะได้รับเครื่องดื่ม ? สิ่งที่คุณต้องการ ". เขาถามสุภาพเช่นเคย
"ฉันจะมี ... หนอ -. ชาอาหารเช้าแบบอังกฤษ, กระเป๋าออก"
เขายกคิ้วของเขา.
"กาแฟไม่มี"?
"ผมไม่ได้กระตือรือร้นเกี่ยวกับกาแฟ."
เขา รอยยิ้ม.
"โอเคถุงชาออก น้ำตาล? "
สำหรับช่วงเวลาที่ผมตะลึงคิดว่ามันเป็นความรัก แต่โชคดีที่เตะจิตใต้สำนึกของฉันด้วยริมฝีปากเม้ม ไม่มีโง่? - ทำอย่างไรที่คุณจะใช้น้ำตาล
.. "ไม่ขอบคุณ" ผมจ้องมองลงที่นิ้วมือที่ผูกปมของฉัน
"? อะไรจะกิน"
.. "ไม่ขอบคุณ" ผมสั่นหัวของฉันและเขาก็มุ่งหน้าไปที่เคาน์เตอร์
ผมแอบจ้องมองที่ เขามาจากใต้ขนตาของฉันในขณะที่เขายืนอยู่ในสายรอที่จะทำหน้าที่ ฉันจะดูเขาตลอดทั้งวัน ... เขาสูงไหล่กว้างและบางและวิธีกางเกงเหล่านั้นห้อยลงมาจากสะโพกของเขา ... โอ้ ครั้งหรือสองครั้งที่เขาวิ่งยาวของเขานิ้วสง่างามผ่านตอนนี้เขาแห้ง แต่ก็ผมเป็นระเบียบ อืม ... ผมอยากจะทำอย่างนั้น ความคิดมาไม่ได้รับคำขอร้องในใจของฉันและเปลวไฟใบหน้าของฉัน ฉันกัดริมฝีปากของฉันและจ้องมองลงที่มือของฉันอีกครั้งไม่ชอบความคิดที่เอาแต่ใจของฉันกำลังมุ่งหน้าไป.
"เพนนีสำหรับความคิดของคุณ?" สีเทากลับตกใจฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ที่ลิฟท์ เขากดปุ่มเรียก และเสียงกระดิ่งดังขึ้นแทบจะทันที ประตูสไลด์เปิด เผยคู่หนุ่มสาวหลงใหล กอดเข้าไป แปลกใจและอับอาย เขากระโดดออกจากกัน จ้อง guiltily ในทุกทิศทาง แต่เรา สีเทาและฉันเดินเข้าไปในลิฟต์
ฉันดิ้นรนเพื่อรักษาใบหน้าตรง ฉันจ้องมองลงไปที่พื้น ผมรู้สึกแก้มเปลี่ยนสีชมพูเมื่อฉันมองขึ้นที่สีเทาผ่านขนตาของฉัน เขามีคำใบ้ของรอยยิ้มบนริมฝีปากของเขา แต่มันก็ยากที่จะบอกได้ สองหนุ่มบอกว่าไม่มีอะไร เราเดินทางลงกับพื้นก่อนอายเงียบ เราไม่มีขยะเพลงประปาให้เราเขว
ประตูเปิดและมากที่จะแปลกใจของฉัน , สีเทาจะมือ กระชากด้วยนิ้วของเขายาวเย็น ผมรู้สึกว่า กระแสวิ่งผ่านฉันและการเต้นของหัวใจเร็วอยู่แล้วผมเร่ง . เขาพาฉันออกมาจากลิฟต์ เราจะได้ยินเสียงหัวเราะของทั้งคู่จะปะทุอยู่ข้างหลังเรา grins สีเทา .
" แล้วมันเกี่ยวกับลิฟท์ ? " เขางึมงำ .
เราข้ามไพศาลที่ล็อบบี้ของโรงแรมที่มีแต่สีเทาหลีกเลี่ยงทางเข้าประตูหมุน และฉันสงสัยว่าถ้าเขาจะต้องไปจากมือของฉัน .
ภายนอกมันเป็นอ่อนอาจ วันอาทิตย์ ดวงอาทิตย์จะส่องแสงและการจราจรแสง สีเทาเลี้ยวซ้ายและเดินเล่นในมุม ที่เราหยุดรอสัญญาณไฟของทางม้าลาย เพื่อเปลี่ยน เขายังจับมือฉัน ผมอยู่ที่ถนน และ คริสเตียน เกรย์ก็จับมือของฉัน ไม่มีใครยื่นมือมาให้ฉัน ผมรู้สึกเวียนหัว และเสียวแปลบไปทั่วฉันพยายามข่มใจไร้สาระยิ้มที่ขู่ว่าจะแยกหน้าสอง พยายามใจเย็น อานา จิตใต้สำนึกอ้อนวอนฉัน ชายสีเขียวปรากฏขึ้น แล้วเราก็ปิดอีก
เราเดินสี่บล็อก ก่อนที่เราจะไปถึงพอร์ตแลนด์บ้านกาแฟที่สีเทาออกมาให้ประตูเปิดค้างไว้เพื่อที่ผมจะได้ก้าวเข้าไปข้างใน .
" ทำไมคุณไม่เลือกโต๊ะ ในขณะที่ฉันได้รับเครื่องดื่ม คุณต้องการอะไร ? " เขาถามสุภาพเช่นเคย
" ฉันจะได้ . . . . . . . ( ภาษาอังกฤษอาหารเช้าชา ถุงออก เขายกคิ้วของเขา "
.
" ไม่มีกาแฟเหรอ "
" ผมไม่กระตือรือร้นในกาแฟ " เขายิ้มแล้ว
.
" โอเค กระเป๋าออกชา น้ำตาล ? "
สักครู่ ฉันงงมาก คิดว่ามันเป็นการแสดงความรู้สึก แต่โชคดีที่จิตใต้สำนึก เตะกับ pursed ริมฝีปาก ไม่โง่–คุณใช้น้ำตาล
" ไม่ขอบคุณ " ฉันจ้องลงมาที่ฉันผูกนิ้ว .
" กินอะไร ? "
" ไม่ขอบคุณ " ฉันสั่นหัวของฉันและเขาไปที่เคาน์เตอร์ .
ผม surreptitiously จ้องมองเขาจากใต้ขนตาของฉันในขณะที่เขายืนเข้าแถวรอเสิร์ฟ ฉันสามารถดูเขาทั้งวันเลย . . . . . . . เค้า สูง ไหล่กว้างและบาง , และวิธีกางเกงแขวนจากสะโพกของเขา . . . โอ้ . . . . ครั้งหรือสองครั้งที่เขาวิ่งของเขา นิ้วมือยาวสง่างามผ่านตอนนี้แห้งแต่ถ้าว่าผมอืม . . . ผมก็อยากทำแบบนั้น คิดถึงไม่ได้บังคับในจิตใจของเราและเปลวไฟหน้าของฉัน ฉันกัดริมฝีปาก และจ้องมองลงมาที่มืออีก ฉันไม่ชอบที่ความคิดเอาแต่ใจของฉันกำลังมุ่งหน้า .
" เพนนีสำหรับความคิดของคุณ ? " เกรย์กลับไล่ฉัน