Chinese tones are baffling to non-n

Chinese tones are baffling to non-native speakers. While westerners marvel at how a seemingly small pitch change is enough to differentiate between words like “mother” and “horse”, Chinese natives get the giggles when expats get all nostalgic about their horse’s cooking. Notoriously difficult to master, these differences are often incredibly subtle to non-native ears. Yet native Mandarin speakers differentiate tones with the same ease as English speakers perceive consonant contrasts in words like punk and monk. This contrast is what’s known by linguists as a minimal pair (and by barbers as what saves Sid Vicious wannabes from walking around with an unfortunate bald patch). But why is it that minimal pairs which are so obvious to native speakers can be so troublesome, and at times downright embarrassing in a second language?

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เสียงจีน baffling กับภาษาถิ่นได้ ในขณะที่ชาวตะวันตกตะลึงในการเปลี่ยนแปลงระยะห่างเล็ก ๆ ดูเหมือนว่าเพียงพอที่จะแยกความแตกต่างระหว่างคำเช่น "แม่" และ "ม้า" ชาวพื้นเมืองจีนได้ giggles เมื่อชาวต่างชาติได้รับความคิดทั้งหมดที่เกี่ยวกับการปรุงอาหารของม้า ฉาวยากหลัก ความแตกต่างเหล่านี้มีรายละเอียดอย่างไม่น่าเชื่อมักจะไม่ใช่เจ้าหู ได้ ภาษาจีนกลางแตกโทนอย่างง่ายดายเหมือนเป็นลำโพงอังกฤษสังเกตสัมผัสพยัญชนะในคำเช่นพังก์และพระ ความแตกต่างนี้จะเป็นที่รู้จัก โดยนักภาษาศาสตร์เป็นคู่น้อยที่สุด (และ barbers เป็นสิ่งบันทึก Sid Vicious wannabes จากเดินกับแพทช์หัวล้านโชคร้าย) แต่ทำไมเป็นคู่ที่น้อยที่สุดซึ่งเป็นลำโพงไปพื้นเมืองสามารถอยู่ให้ลำบาก และอายที่จริงจังเป็นภาษาที่สอง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เสียงจีนยุ่งเหยิงกับลำโพงที่ไม่ใช่เจ้าของภาษา ในขณะที่ชาวตะวันตกประหลาดใจที่วิธีการเปลี่ยนแปลงสนามเล็ก ๆ ที่ดูเหมือนจะเพียงพอที่จะแยกความแตกต่างระหว่างคำว่า "แม่" และ "ม้า" ชาวพื้นเมืองของจีนได้รับการหัวเราะคิกคักเมื่อชาวต่างชาติได้รับทุกความคิดถึงเกี่ยวกับการปรุงอาหารม้าของพวกเขา ฉาวโฉ่ยากที่จะต้นแบบความแตกต่างเหล่านี้มักจะไม่น่าเชื่อที่ลึกซึ้งกับหูที่ไม่ใช่เจ้าของภาษา แต่ลำโพงแมนดารินพื้นเมืองเสียงแยกความแตกต่างได้อย่างง่ายดายเช่นเดียวกับการพูดภาษาอังกฤษที่แตกต่างรับรู้พยัญชนะในคำเช่นพังก์และพระภิกษุสงฆ์ ตรงกันข้ามนี่คือสิ่งที่เป็นที่รู้จักกันโดยนักภาษาศาสตร์เป็นคู่ที่น้อยที่สุด (และโดยช่างเป็นสิ่งที่ช่วยประหยัดซิดเศร้าใจหินจากการเดินไปรอบ ๆ ด้วยแพทช์หัวล้านโชคร้าย) แต่ทำไมมันว่าคู่น้อยที่สุดซึ่งจะเห็นได้ชัดมากที่เจ้าของภาษาจะลำบากมากและในช่วงเวลาที่น่าอายอย่างจริงจังในภาษาที่สอง?

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เสียงจีนเป็นงงงันให้แก่ผู้พูด ในขณะที่ชาวตะวันตกประหลาดใจที่วิธีการเปลี่ยนระดับเสียงที่ดูเหมือนเล็ก ๆพอที่จะแยกแยะระหว่างคำเช่น " แม่ " และ " ม้า " ชาวพื้นเมืองจีนได้รับ giggles เมื่อชาวต่างชาติมาคิดถึงเรื่องการปรุงอาหารของพวกเขาของม้า ฉาวโฉ่ยากที่จะโท ความแตกต่างเหล่านี้มักจะบอบบางอย่างเหลือเชื่อให้แก่หูแต่ลำโพงจีนพื้นเมืองแยกเสียงกับความสะดวกเดียวกันเป็น ภาษา อังกฤษ สังเกตความแตกต่าง พยัญชนะในคำว่าพังก์และพระ ความคมชัดนี่ รู้จักกันโดยนักภาษาศาสตร์เป็นคู่ที่น้อยที่สุด ( โดยช่างเป็นสิ่งที่ช่วย ซิด วิเชียส wannabes จากการเดินกับแพทช์หัวล้านโชคร้าย )แต่ทำไมถึงเป็นคู่ที่น้อยที่สุดที่ชัดเจนดังนั้นเจ้าของภาษาสามารถให้ยุ่งยาก และในบางครั้งยังอายในภาษาสอง ?