When I was ten years old, I fell in

When I was ten years old, I fell in love. It was more romantic and emotionally uplifting than any other experience I had ever been through. The object of my affection reciprocated that love instantly, and since that day, we have never fought, never been apart, and never been unfaithful.

It started one brilliant October day. The bright New England foliage fell like large, fluttery raindrops as I coasted down the road that lead to the elementary school, and the gravel crunched beneath my bike tires as I rounded the corners. I sighed. Today had been just another day at school for me. Another day with the rest of the country-grown kids who lived in the hills of this straight-laced town. Another day in which I said hello to everyone I saw, calling them by name. Just another normal day with normal events. Except for the fact that this was the day that the cast list for Bakersfield Elementary School's production of "Oliver Twist" had been posted.

Big deal. I had auditioned, but mainly because Cathy, a good friend of mine, had no one to audition with, and had whined so much, I did it to make her shut up. It was the most dull and uneventful process I had been through since my last doctor's checkup.

The audition process consisted of the 2 directors (who actually were the school's music teacher and the secretary) saying the following: "Read these lines." "Okay, now read these ones." "Try that again, please." "Right, now sing this... And this." ...


... middle of paper ...


...ely on my head. In that split second that I lost all of my composure, just as fast, I regained it. I shook it off. The lines came flooding back, and I resumed my character. I threw my whole heart and soul into my performance. Adrenaline was rushing through my blood, and I acted better than I had ever had in rehearsal. I even earned quite a few laughs for the "kiss" with Mr. Bumble.

The curtain call came, and as I stood onstage with the rest of the cast, I smiled on the inside as well as on the outside, and I felt as though I would burst with the feelings that were bouncing around in my head. I was happier than I had ever been in my whole life (at least that I could remember).

When I was ten years old, I fell in love with Theatre.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เมื่อฉันเป็นสิบปีผมตกหลุมรัก มันเป็นโรแมนติกและอารมณ์สูงกว่าประสบการณ์อื่น ๆ ที่ฉันเคยผ่าน วัตถุของความรักของฉันแสนรักนั้นทันทีและตั้งแต่วันนั้นเราไม่เคยต่อสู้ไม่เคยทิ้งกันและไม่เคยนอกใจ. มันเริ่มต้นที่ยอดเยี่ยมในหนึ่งวันตุลาคม ใบสดใสนิวอิงแลนด์ลดลงเช่นขนาดใหญ่เม็ดฝนพีที่ผมร่อนลงที่ถนนที่นำไปสู่โรงเรียนประถมและกรวด crunched ใต้ยางจักรยานของฉันเป็นฉันมุมโค้งมน ผมถอนใจ วันนี้ได้รับเพียงแค่อีกวันหนึ่งที่โรงเรียนสำหรับฉัน วันอื่นที่มีส่วนที่เหลือของประเทศเด็กโตที่อาศัยอยู่ในเนินเขาของเมืองตรงเจือนี้ อีกวันหนึ่งที่ผมกล่าวทักทายกับทุกคนที่ผมเห็นเรียกพวกเขาโดยใช้ชื่อ เพียงหนึ่งวันปกติกับเหตุการณ์ปกติ ยกเว้นความจริงที่ว่านี้เป็นวันที่รายชื่อนักแสดงสำหรับการผลิตของเบโรงเรียนประถมศึกษาของ "โอลิเวอร์ทวิส" ได้รับการโพสต์. เรื่องใหญ่ ผมได้คัดเลือก แต่ส่วนใหญ่เป็นเพราะ Cathy เป็นเพื่อนที่ดีของฉันมีไม่มีใครที่จะออดิชั่นด้วยและได้บ่นอู้อี้มากฉันไม่ได้ที่จะทำให้เธอหุบปาก มันเป็นกระบวนการที่น่าเบื่อและเหตุการณ์ที่ผมเคยผ่านมาตั้งแต่การตรวจสอบแพทย์ล่าสุดของฉัน. กระบวนการทดลองประกอบด้วยกรรมการ 2 (ที่จริงเป็นครูสอนดนตรีของโรงเรียนและเลขานุการ) บอกว่าต่อไปนี้: ". อ่านบรรทัดเหล่านี้" "เอาล่ะตอนนี้อ่านคนเหล่านี้." "ลองอีกครั้งโปรด." "ตอนนี้ร้องเพลงนี้ ... และนี่." ... ... ช่วงกลางของกระดาษ ... ... ely บนหัวของฉัน ในเสี้ยววินาทีที่ผมหายไปทั้งหมดของความสงบของฉันที่เพียงเป็นไปอย่างรวดเร็วผมมันกลับ ผมสั่นมันออก สายมาน้ำท่วมกลับและฉันกลับมาตัวละครของฉัน ฉันโยนทั้งหัวใจและจิตวิญญาณในการแสดงของผม Adrenaline ถูกวิ่งผ่านเลือดของฉันและฉันทำหน้าที่ดีกว่าที่ผมเคยมีมาก่อนเลยในการฝึกซ้อม ฉันได้รับแม้ค่อนข้างหัวเราะไม่กี่สำหรับการ "จูบ" กับนายบัมเบิล. โทรม่านมาและในขณะที่ผมยืนอยู่บนเวทีกับส่วนที่เหลือของตัวละครที่ฉันยิ้มอยู่ภายในเช่นเดียวกับด้านนอกและฉันรู้สึกเหมือน แม้ว่าผมจะออกมาด้วยความรู้สึกที่ถูกตีกลับไปรอบ ๆ ในหัวของฉัน ผมก็มีความสุขกว่าที่ผมเคยอยู่ในชีวิตทั้งชีวิตของฉัน (อย่างน้อยที่ผมจำได้). เมื่อฉันเป็นสิบปีผมตกหลุมรักกับโรงละคร

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เมื่อตอนที่ฉันอายุ 10 ขวบ ฉันตกหลุมรัก มันโรแมนติกมากและอารมณ์ให้ดีขึ้นกว่าที่อื่น ๆ ประสบการณ์ที่เคยผ่านมา วัตถุของความรักกมีความรักนั้นทันที และนับตั้งแต่วันนั้น เราไม่เคยทะเลาะกัน ไม่เคยห่างกัน และไม่เคยนอกใจ

มันเริ่มต้นวันหนึ่งยอดเยี่ยมเดือนตุลาคม ใบใหม่จากอังกฤษจ้าชอบใหญ่หยาดฝนใจเต้นแรงอย่างผม coasted ลงถนนที่นำไปสู่โรงเรียนระดับประถมศึกษา และลูกรัง crunched ภายใต้ยางจักรยานของฉันเป็นฉันที่โค้งมนมุม ฉันถอนใจ วันนี้ก็เป็นอีกวัน ที่โรงเรียนผม อีกวันกับส่วนที่เหลือของประเทศที่เติบโตขึ้นเด็กที่อาศัยอยู่ในภูเขานี้ตรง laced เมือง อีกวันหนึ่งที่ผมกล่าวสวัสดีกับทุกคนที่ผมเห็น เรียกเขาด้วยชื่ออีกวันปกติทั่วไป ด้วยเหตุการณ์ปกติ ยกเว้นความจริงที่ว่านี้เป็นวันที่รายชื่อนักแสดงสำหรับการผลิตเบเกอร์ฟิลด์โรงเรียนประถมของ " โอลิเวอร์ ทวิสต์ " ได้โพสต์

ที่สำคัญ ฉันมีออดิชั่น แต่ส่วนใหญ่เป็นเพราะแคธี่ เป็นเพื่อนที่ดีของผม ไม่มีใครไปออดิชั่น และได้ร้องมาก ฉันทำเพื่อให้เธอเงียบมันน่าเบื่อที่สุดเลย ฉันก็เคยผ่านกระบวนการตั้งแต่ตรวจเมื่อแพทย์ของฉัน

กระบวนการคัดเลือกประกอบด้วย 2 กรรมการ ( ที่จริงเป็นครูดนตรีของโรงเรียนและเลขานุการ ) บอกว่าต่อไปนี้ : " อ่านบรรทัดเหล่านี้ . " " โอเค ตอนนี้อ่าน คนเหล่านี้ " " ลองพยายามใหม่อีกครั้งค่ะ " " ตอนนี้ร้องเพลงนี้ . . . . . . . และนี่ . . . . . . . .


. . . . . . . กลางของกระดาษ . . . . . . .


. . . . . . . ผมบนหัวของฉันในเสี้ยววินาทีนั้นที่ฉันสูญเสียทั้งหมดของความสงบของฉัน อย่างรวดเร็ว ฉันได้รับมัน ฉันสะบัดมันออก เส้นมาน้ำท่วมกลับมา และผมต่อนิสัยของฉัน ฉันทิ้งหัวใจของฉันและจิตวิญญาณในการแสดงของผม ตื่นเต้นได้วิ่งผ่านเลือดของฉันและฉันทำมากกว่าที่เคยมีในการซ้อม ฉันได้รับค่อนข้างน้อยหัวเราะให้ " จูบ " กับคุณบัมเบิ้ล .

ม่านเรียกมาเมื่อฉันยืนอยู่บนเวทีกับส่วนที่เหลือของการโยน ผมยิ้มในภายในรวมทั้งภายนอก และผมรู้สึกเหมือนกับว่าผมจะออกมากับความรู้สึกที่ถูกตีกลับรอบในหัวของฉัน ฉันมีความสุขมากกว่าที่เคยได้รับในชีวิต ( อย่างน้อยที่ผมจำได้ )

เมื่อตอนที่ฉันอายุ 10 ขวบ ฉันหลงรักละคร