Nonindustrial (community-generated)

Nonindustrial (community-generated) hazardous waste
management practices
The PCD reports that at present there is little regulatory
control of the movement of community-generated hazardous waste throughout the country. Community-generated hazardous waste (CGHW) management practices are
broken down by waste category and waste generator type.
The research data indicate that more than 70% of the hazardous waste generated by communities is reported as being
separated from other wastes. The data also indicate that more than 85% of the waste is reported to be stored in some
type of container prior to discard. Only 2% of the waste is
reported as being treated.Table 5 provides a breakdown, on
a national basis, of the waste disposal and reuse practices
employed, based on estimates made from the survey data,
and broken down by waste category. It is encouraging to
note that about 51% of community-generated hazardous
waste is reused and recycled in Thailand. Approximately
57 million kg of waste per year of infectious, mixed (radioactive), and general hazardous waste is collected and codisposed with municipal solid waste, thereby rendering the
nonhazardous waste at the municipal waste sites hazardous.
Another 85 million kg of waste per year is discharged to the
environment via open dumping, open burning, or dumping
in surface water, discharged directly into the sewers, or
other unspecified disposal methods. In addition, the 153
million kg of waste that is reused is recycled by parties other
than the generators, and is either collected by the recycler
at the source, or hauled by the generator to the recycler.
Some of the wastes can be reused, in particular waste
oils, ignitable organic wastes, lead–acid batteries, and
metals. According to the survey findings, most of the reuse
of the wastes entails burning it for energy. Although this
method is generally preferable to the disposal practices
observed in Thailand, i.e., discharge into the environment
or the sewers, it can nevertheless produce toxic emissions
depending on the composition of the waste and the combustion methods. Other reported methods of waste reuse
include the application of used oil as a dust suppressant or
herbicide, which can cause the contamination of soil,
groundwater, or surface water, and potential human exposure to carcinogens (e.g., polychlorinated biphenyl (PCB)).
In addition, used oil is reformulated illegally/improperly
and reused as motor oil. This motor oil typically has high
concentrations of heavy metals, which will not only cause
the engine of a vehicle or piece of equipment to deteriorate,
but also volatilize to the atmosphere and pose the potential
inhalation of volatilized toxic heavy metals as a result.There
are other methods of reusing wastes which are not considered to be environmentally problematic. Lead–acid batteries are reconditioned for automotive use, and are also
salvaged for metal recovery. Used bleach and bleach-fix
solutions from photographic processing are processed for
metal (silver) recovery

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

Nonindustrial (ชุมชนสร้าง) ของเสียอันตราย
การจัดการ
รายงาน PCD ว่าในปัจจุบันมีกฎระเบียบเล็ก ๆ น้อย ๆ
การควบคุมการเคลื่อนไหวของชุมชนสร้างของเสียอันตรายทั่วประเทศ ชุมชนสร้างของเสียอันตราย (CGHW) วิธีการบริหารจัดการที่มีการ
แบ่งตามประเภทของเสียและของเสียชนิดกำเนิด.
ข้อมูลการวิจัยแสดงให้เห็นว่ากว่า 70% ของเสียอันตรายที่สร้างโดยชุมชนมีรายงานที่ถูก
แยกออกจากของเสียอื่น ๆ ข้อมูลยังระบุว่ากว่า 85% ของขยะมีรายงานจะถูกเก็บไว้ในบาง
ประเภทของภาชนะก่อนที่จะทิ้ง เพียง 2% ของเสียที่ถูก
รายงานว่าเป็น treated.Table 5 จะแสดงรายละเอียดบน
พื้นฐานแห่งชาติของการกำจัดของเสียและนำมาใช้ปฏิบัติที่
ลูกจ้างตามจำนวนที่ประมาณการจากข้อมูลการสำรวจ
และแยกตามประเภทของเสีย มันเป็นกำลังใจที่จะ
ทราบว่าประมาณ 51% ของชุมชนสร้างอันตราย
เสียกลับมาใช้ใหม่และรีไซเคิลในประเทศไทย ประมาณ
57 ล้านกิโลกรัมต่อปีเสียของการติดเชื้อผสม (กัมมันตรังสี) และของเสียอันตรายโดยทั่วไปจะถูกรวบรวมและ codisposed กับขยะมูลฝอยเทศบาลจึงแสดง
เสีย nonhazardous ที่เว็บไซต์ขยะอันตราย.
อีก 85 ล้านกิโลกรัมขยะต่อปี ออกจากโรงพยาบาลไปยัง
สภาพแวดล้อมที่ผ่านเปิดทุ่มตลาดเผาหรือทิ้ง
ในน้ำผิวดินออกจากโรงพยาบาลโดยตรงลงในท่อระบายน้ำหรือ
อื่น ๆ Fi unspeci เอ็ดวิธีการกำจัด นอกจากนี้ 153
ล้านกิโลกรัมของเสียที่ถูกนำกลับมารีไซเคิลโดยบุคคลอื่น ๆ
กว่าเครื่องกำเนิดไฟฟ้าและจะเรียกเก็บทั้งโดยรีไซเคิล
ที่แหล่งที่มาหรือลากเครื่องกำเนิดไฟฟ้าเพื่อรีไซเคิล.
บางส่วนของเสียที่สามารถนำกลับมาใช้ใน ของเสียโดยเฉพาะอย่างยิ่ง
น้ำมันขยะอินทรีย์ ignitable, แบตเตอรี่ตะกั่วกรดและ
โลหะ ตามที่ ndings Fi สำรวจส่วนใหญ่นำมาใช้ใหม่
ของเสีย entails การเผาไหม้มันสำหรับพลังงาน แม้ว่านี้
วิธีการโดยทั่วไปเป็นที่นิยมในการปฏิบัติในการกำจัด
ข้อสังเกตในประเทศไทยคือปล่อยสู่สิ่งแวดล้อม
หรือท่อระบายน้ำก็ยังคงสามารถผลิตการปล่อยก๊าซพิษ
ขึ้นอยู่กับองค์ประกอบของเสียและวิธีการเผาไหม้ วิธีการรายงานอื่น ๆ ของที่นำมาใช้เสีย
รวมถึงการประยุกต์ใช้น้ำมันใช้เป็น suppressant ฝุ่นหรือ
สารกำจัดวัชพืชซึ่งอาจทำให้เกิดการปนเปื้อนของดิน
น้ำใต้ดินหรือน้ำผิวดินและการสัมผัสของมนุษย์มีศักยภาพที่จะก่อมะเร็ง (เช่น polychlorinated biphenyl (PCB)).
ใน นอกจากนี้น้ำมันที่ใช้เป็น reformulated ผิดกฎหมาย / ไม่ถูกต้อง
และนำกลับมาเป็นน้ำมันเครื่อง น้ำมันเครื่องนี้มักจะมีสูง
ความเข้มข้นของโลหะหนักซึ่งจะไม่เพียง แต่ก่อให้เกิด
เครื่องยนต์ของยานพาหนะหรือชิ้นส่วนของอุปกรณ์เสื่อมลง,
แต่ยัง volatilize สู่ชั้นบรรยากาศและก่อให้เกิดศักยภาพในการ
สูดดมของโลหะหนักที่เป็นพิษ volatilized เป็น result.There
มี วิธีการอื่น ๆ ของการนำของเสียที่ไม่ได้รับการพิจารณาจะเป็นปัญหาต่อสิ่งแวดล้อม แบตเตอรี่ตะกั่วกรดจะถูกปรับสภาพสำหรับการใช้งานยานยนต์และยัง
กู้สำหรับการกู้คืนโลหะ สารฟอกขาวใหม่และไฟ Bleach- x
โซลูชั่นการประมวลผลจากการถ่ายภาพมีการประมวลผลสำหรับ
โลหะ (เงิน) การกู้คืน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

nonindustrial ( ชุมชนสร้าง ) แนวทางการจัดการของเสียอันตราย

กรมควบคุมมลพิษรายงานว่าในปัจจุบันมีการควบคุมกำกับ
เล็กน้อยของการเคลื่อนไหวของของเสียอันตรายชุมชนที่เกิดขึ้นทั่วประเทศ ชุมชนสร้างของเสียอันตราย ( cghw ) การปฏิบัติการจัดการ
แบ่งย่อยตามประเภทขยะและของเสียประเภท
เครื่องกำเนิดไฟฟ้าข้อมูลระบุว่ามากกว่า 70% ของปริมาณของเสียอันตรายที่เกิดขึ้นจากชุมชนว่าเป็น
แยกจากขยะอื่น ๆ ข้อมูลยังระบุว่า กว่า 85 % ของขยะที่รายงานจะถูกเก็บไว้ในบางประเภทของภาชนะก่อน
ที่จะทิ้ง เพียง 2 % ของขยะ
รายงานเป็น รักษา ตารางที่ 5 แสดงรายละเอียดบน
พื้นฐานแห่งชาติของขยะและใช้ปฏิบัติ
ลูกจ้าง , ตามประมาณการจากข้อมูลการสำรวจ
และหักลงตามหมวดหมู่เสีย มันเป็นกำลังใจ

ทราบว่าประมาณ 51% ของชุมชนสร้างของเสียอันตราย
เป็นซ้ำและรีไซเคิลในไทย ประมาณ
57 ล้านกิโลกรัมต่อปี ของขยะติดเชื้อ , ผสม ( กัมมันตรังสี )และทั่วไปของเสียอันตรายจะถูกเก็บรวบรวมและ codisposed กับขยะชุมชน จึงทำให้ nonhazardous
กากขยะเทศบาลเว็บไซต์ที่เป็นอันตราย .
อีก 85 ล้านกิโลกรัมต่อปี เป็นขยะที่ปล่อยออกสู่สิ่งแวดล้อมผ่าน
เปิดทิ้งเปิดเผาหรือทิ้ง
ในน้ำผิวดิน ลาออก โดยตรงลงในร่องน้ำ หรือ
อื่น ๆ unspeci จึงเอ็ดจัดวิธีการ นอกจากนี้ , 153
ล้านกิโลกรัม ขยะที่รีไซเคิลกลับมาใช้ใหม่โดยบุคคลอื่น
กว่าตลอด และเป็นทั้งด้วยวิธีการรีไซเคิล
ที่แหล่งที่มา หรือถูกลากโดยเครื่องกำเนิดไฟฟ้าเพื่อรีไซเคิล .
บางส่วนของของเสียที่สามารถดำเนินการในตัวขับของเสีย โดยเฉพาะขยะอินทรีย์ ignitable
, ,
) และแบตเตอรี่กรดตะกั่ว , โลหะ ตามการสำรวจจึง ndings ส่วนใหญ่ใช้
ของของเสียที่ใช้เผามันให้พลังงาน ถึงแม้ว่าวิธีนี้โดยทั่วไปจะขายทิ้งดีกว่า

สังเกตการปฏิบัติในประเทศไทย เช่น ปล่อยสู่สิ่งแวดล้อม
หรือร่องน้ำ มันยังคงสามารถผลิตการปล่อยก๊าซที่เป็นพิษ
ขึ้นอยู่กับองค์ประกอบของของเสียและการเผาไหม้วิธี อื่น ๆ รายงานวิธีการ
ใช้เสียรวมถึงการใช้น้ำมันที่ใช้เป็นยาระงับอาการ หรือฝุ่น
สารเคมี ซึ่งอาจทำให้เกิดการปนเปื้อนของดิน
บาดาล หรือน้ำพื้นผิว และศักยภาพของมนุษย์สัมผัสกับสารก่อมะเร็ง เช่น โพลีคลอริเนทเต็ดไบฟีนิล ( PCB ) ) .
นอกจากนี้ น้ำมันที่ใช้เป็นเงื่อนไขที่ไม่ถูกต้องและผิดกฎหมาย /
2 น้ำมันมอเตอร์ มอเตอร์น้ำมันนี้มักจะมีความเข้มข้นสูง
ของโลหะหนักซึ่งจะไม่เพียง แต่ก่อให้เกิด
เครื่องยนต์ของรถหรือชิ้นส่วนของอุปกรณ์เสื่อม
แต่ยังกลายเป็นไอสู่บรรยากาศและท่าทางการหายใจของโลหะหนักที่เป็นพิษที่อาจเกิดขึ้น
volatilized เป็นผล มี
เป็นวิธีการอื่น ๆของการนำของเสียซึ่งจะไม่ถือว่าเป็นปัญหาต่อสิ่งแวดล้อม แบตเตอรี่กรดตะกั่วกว่าจะปรับสภาพสำหรับใช้ในยานยนต์และยัง
ช่วยเหลือสำหรับการกู้คืนโลหะ บลีชเทพมรณะ - ถ่ายทอดและใช้โซลูชั่นจากการประมวลผล x

ถ่ายจะแปรรูปโลหะ ( เงิน ) การกู้คืน