The term music-induced hearing loss

The term music-induced hearing loss is now used for a condition akin to NIHL. Both noise- and music-induced hearing loss are linked to a chronic, extended exposure, and progress at a rate proportionate to exposure conditions [Thais C. Morata, 2007]. Noise is defined as unwanted sound; however music is often quite the opposite.
In a scientific literature review concerning hearing impairment among classical music musicians, Palin (1994) found contradictory evidence on whether exposure to music could give hearing impairment. Palin concluded that the studies performed before 1993 had a low scientific level. Palin’s study along with a follow up study carried out by Axelsson et al in 1995, which showed surprisingly that rock musicians had fairly well preserved hearing, show that in the past, some findings seemed to follow a trend whereby hearing problems among musicians being related to playing music is dismissed. It appears that in more recent years, the results and conclusions of similar studies, like that of Hagberg et al (2005) show the opposite.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ตอนนี้ใช้สูญเสียฟังเพลงทำให้เกิดระยะสำหรับเงื่อนไขนั่น NIHL ทั้งเสียง - และเพลงเกิดสูญเสียการได้ยินจะเชื่อมโยงกับการสัมผัสเรื้อรัง ขยาย และดำเนินการในอัตราตามเงื่อนไขแสง [คนไทย C. Morata, 2007] มีกำหนดเสียงเป็นเสียงที่ไม่พึงประสงค์ อย่างไรก็ตาม เพลงนั้นมักจะค่อนข้างตรงข้ามในการทบทวนวรรณกรรมทางวิทยาศาสตร์ที่เกี่ยวกับยินในหมู่นักดนตรีเพลงคลาสสิก Palin หลักฐานขัดแย้งพบ (1994) บนว่าสัมผัสกับเพลงสามารถให้ยิน Palin สรุปว่า การศึกษาที่ดำเนินการก่อนปี 1993 มีราคาอยู่ในระดับต่ำทางวิทยาศาสตร์ Palin ของการศึกษารวมทั้งติดตามศึกษาดำเนินการโดย Axelsson et al 1995 ซึ่งแสดงให้เห็นว่าน่าแปลกใจว่า นักดนตรีร็อคก็ฟังอย่างดีรักษา แสดงว่าในอดีต ค้นพบบางอย่างดูเหมือนจะ ตามแนวโน้มโดยได้ยินปัญหาเกี่ยวข้องกับการเล่นดนตรีของนักดนตรีจะยกเลิก เหมือนที่ในล่าสุดปี ผลลัพธ์ และข้อสรุปของการศึกษาที่คล้ายกัน เช่นที่ของ Hagberg et al (2005) แสดงตรงข้าม

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

การสูญเสียการได้ยินเพลงที่เกิดจากคำที่ใช้ในขณะนี้สภาพคล้ายกับกลุ่มหูเสื่อม ทั้งสอง noise- และเพลงที่เกิดสูญเสียการได้ยินมีการเชื่อมโยงไปยังเรื้อรังการสัมผัสขยายและความคืบหน้าในอัตราสัดส่วนกับเงื่อนไขการสัมผัส [คนไทยซี Morata 2007] เสียงรบกวนที่ถูกกำหนดให้เป็นเสียงที่ไม่พึงประสงค์; แต่มักจะเป็นเพลงที่ค่อนข้างตรงข้าม.
ในการทบทวนวรรณกรรมทางวิทยาศาสตร์เกี่ยวกับการได้ยินในหมู่นักดนตรีเพลงคลาสสิก Palin (1994) พบหลักฐานที่ขัดแย้งกับว่าการสัมผัสกับเพลงที่จะให้การได้ยิน Palin ได้ข้อสรุปว่าการศึกษาดำเนินการก่อน 1993 มีระดับต่ำทางวิทยาศาสตร์ การศึกษา Palin พร้อมกับการติดตามการศึกษาที่ดำเนินการโดย Axelsson et al, ในปี 1995 ซึ่งแสดงให้เห็นว่าน่าแปลกใจที่นักดนตรีร็อคที่ได้เก็บรักษาไว้ค่อนข้างดีได้ยินแสดงให้เห็นว่าในอดีตที่ผ่านมาการค้นพบบางอย่างดูเหมือนจะตามเทรนด์โดยปัญหาการได้ยินในหมู่นักดนตรีได้รับการที่เกี่ยวข้องกับการ เล่นเพลงได้ถูกยกเลิก ปรากฏว่าในปีที่ผ่านมากขึ้นผลและข้อสรุปของการศึกษาที่คล้ายกันเช่นนั้นของ Hagberg, et al (2005) แสดงให้เห็นตรงข้าม