Autobiography On the night of Monda

Autobiography
On the night of Monday. September 6, 1993. The stars filled the sky and cool wind. There is a girl is stomach paint at 19.05 pm. . Over time 4.00 hours, she did not give birth. And then at 00.57 am. . She gave birth to a baby. Contains the name is Suttida Phoopatee. Nickname Guitar. She is look they are lovely, pink skin, black hair, and with a loud voice. But after she gave birth to me. My mother lost a lot of blood and the fathers have to take the mother to the hospital late at night. Enough in the morning. Father to come get me to the hospital at September 7, 1993. My mother and me have to stay in the hospital 3 night. And 4 years later. I attended kindergarten 1 year 1998. I go to school the first day. I cry for my mother all of week. But after that I won’t cried anymore. And after that I was able to stay in school by the mother does not have to be friends. Because there are so many toys and friends. The girl with pink skin, black curly hair, bushy eyebrow, speaks sweetly. Which is the homeroom teacher. The teacher will take the children play activities every morning, for example to play the game and exercise such as exercise with wrist, ankle, waist and neck. When I entered the classroom. The teacher sang song and follow to the her before going to start learning. It the writing on the dotted lines the Thai alphabet, 1-10, A-Z, and a straight line, oblique lines, zigzag lines and circle lines. And stay for lunch 1 hour and 30 minute. After that entering the classroom to pray and sleep. Do this every day.
Time passed until the girl up kindergarten 2. One day, a boy with black hair, dark skin white eyebrows, a nose ridge. Move the school came from the Bangkok. I saw him for the first time. I was secretly in love with the boy and didn't even know each other. But as time goes 2 days. The feeling on the first day with today to see the boy. Change from love is hate, because he teases and scolded with friends. I not even want to meet with him. I do not want to go to school because of the need to see his face. But absent learn is not because mother scolded and will learn not Abreast fellow. When going to school, he met and I won't go near to stay away from him. In order to not being teases. And then the day arrives . He moved the school to study in a boarding school of Kalasin province. After that, I am very happy. Because of not being tease again as well as until elementary grade 2. I have friends moved from the Chachoengsao Province. But as the round face girl The short hair white like kapok seed. But his good habits and we are good friends. Sit at the table next to each other. Play together and go home together. One day I quarreled with friends. because of misunderstanding. Because a friend in the same class I slander me. I curse the gossip, friend behind. That I have never spoken at all. And we're not talking for a long time. The table we were seated separately. I'm so very sorry that friends do not listen to me to explain to listen. But I understand his because people don't like anyone to gossip. But did not do anything wrong, why I do not listen to me at all.
2 years later. My friends, she moved the school back to the chachoengsao province intact. She's going to spite that I have not yet been explained, that what happens.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อัตชีวประวัติ ในคืนวันจันทร์ 6 กันยายน 1993 ดาวเติมท้องฟ้าและลมเย็น มีผู้หญิงเป็นสีท้องที่ 19 17.00 น.เข้ามา เวลา 4.00 ชั่วโมง เธอไม่ได้ไม่ให้เกิดการ แล้วในน. 57 . เธอให้กำเนิดทารก ประกอบด้วยชื่อเป็น Suttida Phoopatee ชื่อเล่นกีต้าร์ เธอจะดูเป็นผมน่ารัก สีผิว สีดำ และเสียง แต่หลัง จากที่เธอให้กำเนิดฉัน แม่สูญเสียเลือดจำนวนมาก และบิดาต้องพาแม่ไปโรงพยาบาลดึก พอตอนเช้า พ่อมารับฉันไปโรงพยาบาลที่ 7 กันยายน 1993 แม่ของฉันและฉันต้องพักในโรงพยาบาล 3 คืน และ 4 ปีต่อมา ฉันเข้าร่วมชั้นอนุบาล 1 ปี 1998 ฉันไปโรงเรียนวันแรก ฉันร้องไห้สำหรับแม่ทุกสัปดาห์ แต่หลังจากนั้น จะข้าอีกต่อไป และหลังจากที่ผมได้พักในโรงเรียนโดยแม่ไม่ต้องเป็นเพื่อนกัน เนื่องจากมีของเล่นมากมายและเพื่อน หญิงสาวที่ มีผมหยิกผิวสีชมพู สีดำ คิ้วรุงรัง พูดเพราะ ซึ่งเป็นครูประจำชั้น ครูจะพาเด็กเล่นกิจกรรมทุกเช้า ตัวอย่างการเล่นเกม และการออกกำลังกายเช่นการออกกำลังกายข้อมือ ข้อเท้า เอว และคอ เมื่อฉันใส่เรียน ครูร้องเพลง และทำตามที่เธอก่อนจะเริ่มต้นเรียนรู้ มันเขียนบนที่เส้นบรรทัดตัวอักษรไทย 1-10, A-Z และเส้นตรง oblique บรรทัด บรรทัด zigzag และเส้นวงกลม และพักกลางวัน 1 ชั่วโมง 30 นาที หลังจากที่เข้าห้องเรียนเพื่อสวดมนต์ และนอนหลับ ทำเช่นนี้ทุกวัน เวลาผ่านไปจนถึงสาวขึ้นอนุบาล 2 วันหนึ่ง บอยกับผมดำคิ้วเข้มผิวขาว ริดจ์จมูก ย้ายโรงเรียนมากรุงเทพ ผมเห็นเขาครั้งแรก ฉันแอบรักกับเด็ก และไม่ได้รู้กัน แต่เวลาไป 2 วัน ความรู้สึกในวันแรกกับวันนี้เห็นเด็ก เปลี่ยนจากรักเป็นเกลียด เพราะเขาจีนบ ๆ กับเพื่อน ไม่ได้อยากไปกับเขา ผมไม่อยากไปโรงเรียนเนื่องจากต้องดูใบหน้าของเขา แต่ขาดการเรียนรู้ไม่ได้ เพราะแม่บ ๆ และจะเรียนรู้เพื่อน Abreast ไม่ เมื่อไปโรงเรียน เขาได้พบ และไปเที่ยวพักผ่อนให้กับพระองค์ ในการสั่งไม่เป็น จีน แล้ว วันมาถึง เขาย้ายโรงเรียนไปเรียนในโรงเรียนประจำจังหวัดกาฬสินธุ์ หลังจากนั้น ฉันมีความสุขมาก เพราะไม่ หยอกอีกเป็นระดับประถมศึกษาจนกระทั่งชั้นปี 2 ฉันมีเพื่อนที่ย้ายจากจังหวัดฉะเชิงเทรา แต่เป็นสาวใบหน้ากลม ผมสั้นสีขาวเมล็ดคาป๊อก แต่เขานิสัยดีและเรามีเพื่อนดี นั่งที่ตัวติดกัน เล่นด้วยกัน และกลับบ้านด้วยกัน วันหนึ่งฉัน quarreled กับเพื่อน เนื่องจากเข้าใจผิด เนื่องจากเพื่อนในชั้นเรียนเดียวกับฉันใส่ร้ายป้ายสีผม ฉันสาปแช่งนินทา เพื่อนอยู่เบื้องหลัง ที่ฉันมีไม่เคยพูดเลย และเราไม่ได้พูดคุยเป็นเวลานาน ตารางที่เราได้นั่งแยกกัน ผมจึงเสียใจมากที่เพื่อนไม่ฟังฉันจะอธิบายให้ฟัง แต่ผมเข้าใจเขา เพราะคนไม่ชอบคนนินทา แต่ไม่ได้ทำอะไรผิด เหตุผลที่ฉันไม่ฟังฉันเลย 2 ปีต่อมา เพื่อนของฉัน เธอย้ายโรงเรียนกลับไปจังหวัดฉะเชิงเทราเหมือนเดิม เธอกำลังประชดว่า ฉันได้ไม่ยังถูกอธิบาย สิ่งที่เกิดขึ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

อัตชีวประวัติในคืนวันจันทร์ วันที่ 6 กันยายน 1993 ดาวเต็มท้องฟ้าและลมเย็น มีหญิงสาวคนหนึ่งเป็นสีที่กระเพาะอาหาร 19.05 น . เมื่อเวลาผ่านไป 4.00 ชั่วโมงเธอไม่ได้ให้กำเนิด และแล้วที่ 00:57 . เธอให้กำเนิดทารก มีชื่อเป็น Suttida Phoopatee กีต้าร์ชื่อเล่น เธอเป็นคนมองพวกเขาจะน่ารักผิวสีชมพู, ผมสีดำและด้วยเสียงอันดัง แต่หลังจากที่เธอให้กำเนิดฉัน แม่ของฉันหายไปเป็นจำนวนมากของเลือดและบรรพบุรุษจะต้องใช้เวลาแม่ไปโรงพยาบาลในช่วงดึก พอในตอนเช้า พ่อจะมารับฉันไปที่โรงพยาบาลในวันที่ 7 กันยายน 1993 แม่ของฉันและฉันต้องอยู่ในโรงพยาบาล 3 คืน และ 4 ปีต่อมา ฉันเข้าร่วมชั้นอนุบาล 1 ปี 1998 ผมไปโรงเรียนวันแรก ฉันร้องไห้หาแม่ของฉันทุกสัปดาห์ แต่หลังจากนั้นผมจะไม่ร้องไห้อีกต่อไป และหลังจากนั้นก็สามารถที่จะอยู่ในโรงเรียนโดยแม่ไม่ได้ที่จะเป็นเพื่อน เพราะมีของเล่นจำนวนมากและเพื่อน ๆ หญิงสาวที่มีผิวสีชมพูผมหยิกสีดำคิ้วดกพูดหวาน ซึ่งเป็นครูประจำชั้น ครูจะใช้เวลาเด็กเล่นกิจกรรมทุกเช้าเช่นการเล่นเกมและการออกกำลังกายเช่นการออกกำลังกายที่มีข้อมือข้อเท้าเอวและลำคอ เมื่อผมเข้าห้องเรียน ครูร้องเพลงและการปฏิบัติตามของเธอก่อนที่จะเริ่มต้นการเรียนรู้ มันเขียนบนเส้นประตัวอักษรไทย, 1-10, AZ และเป็นเส้นตรงเส้นเฉียงเส้นซิกแซกและเส้นวงกลม และพักรับประทานอาหารกลางวัน 1 ชั่วโมง 30 นาที หลังจากนั้นเข้าห้องเรียนเพื่อสวดมนต์และการนอนหลับ ทำเช่นนี้ทุกวัน.
เวลาผ่านไปจนหญิงสาวขึ้นอนุบาล 2 วันหนึ่งเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่มีผมสีดำผิวคล้ำคิ้วขาวสันจมูก ย้ายโรงเรียนมาจากกรุงเทพฯ ผมเห็นเขาเป็นครั้งแรก ผมก็แอบหลงรักเด็กและไม่ได้รู้จักกัน แต่เมื่อเวลาผ่านไป 2 วัน ความรู้สึกในวันแรกที่มีวันนี้เพื่อดูเด็ก เปลี่ยนจากความรักเป็นความเกลียดชังเพราะเขายั่วและดุกับเพื่อน ฉันไม่ได้ต้องการที่จะพบกับเขา ฉันไม่ต้องการที่จะไปโรงเรียนเพราะความจำเป็นที่จะเห็นใบหน้าของเขา แต่ขาดการเรียนรู้ไม่ได้เพราะแม่ดุและจะได้เรียนรู้ไม่ได้ทันเพื่อน เมื่อไปโรงเรียนเขาได้พบและฉันจะไม่ไปใกล้ที่จะอยู่ห่างจากเขา เพื่อที่จะไม่ได้ถูก teases และแล้ววันที่มาถึง เขาย้ายโรงเรียนไปศึกษาในโรงเรียนกินนอนของจังหวัดกาฬสินธุ์ หลังจากนั้นผมมีความสุขมาก เพราะไม่ได้ถูกแซวอีกครั้งเช่นเดียวกับชั้นประถมศึกษาจนถึง 2. ฉันมีเพื่อนย้ายจากจังหวัดฉะเชิงเทรา แต่เป็นสาวหน้ากลมสีขาวผมสั้น ๆ เช่นเมล็ดนุ่น แต่นิสัยที่ดีของเขาและเราเป็นเพื่อนที่ดี นั่งที่โต๊ะติดกัน เล่นด้วยกันและกลับบ้านด้วยกัน วันหนึ่งผมทะเลาะกับเพื่อน เพราะความเข้าใจผิด เพราะเพื่อนในชั้นเรียนเดียวกันผมใส่ร้ายผม ผมสาปแช่งนินทาเพื่อนที่อยู่เบื้องหลัง ที่ฉันไม่เคยพูดเลย และเราไม่ได้พูดเป็นเวลานาน ตารางที่เรากำลังนั่งแยกกัน ฉันจึงเสียใจมากที่เพื่อนไม่ฟังฉันจะอธิบายให้ฟัง แต่ผมเข้าใจเขาเพราะคนไม่ชอบให้ใครมานินทา แต่ไม่ได้ทำอะไรผิดทำไมฉันไม่ฟังฉันเลย.
2 ปีต่อมา เพื่อนของฉันเธอย้ายโรงเรียนกลับไปที่จังหวัดฉะเชิงเทราเหมือนเดิม เธอจะไปทั้งๆที่ผมยังไม่ได้รับการอธิบายว่าสิ่งที่เกิดขึ้น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อัตชีวประวัติ
ในคืนวันจันทร์ 6 กันยายน 2536 ดาวเต็มฟ้า ลมเย็นสบาย มีผู้หญิงท้องสีที่เหลือเพียง 19.05 น. เมื่อเวลาผ่านไป 2 ชั่วโมง เธอไม่ได้ให้กำเนิด แล้วที่ 00.57 เป็น เธอให้กำเนิดเด็ก ประกอบด้วยชื่อสุทธิดา phoopatee . ชื่อเล่น กีตาร์ เธอมองพวกเขาน่ารัก สีชมพู ผิว เส้นผมสีดำ และด้วยเสียงที่ดังแต่หลังจากที่เธอให้กำเนิดฉัน แม่ฉันเสียเลือดมาก และพ่อต้องพาแม่ไปโรงพยาบาลตอนดึกๆ พอตอนเช้า คุณพ่อมารับฉันไปโรงพยาบาลที่ 7 กันยายน 2536 แม่ของฉันและฉันต้องอยู่ในโรงพยาบาล 3 คืน และอีก 4 ปีต่อมา ผมเรียนอนุบาล 1 ปี 1998 ฉันไปโรงเรียนวันแรก ฉันร้องไห้สำหรับสัปดาห์แม่ของฉันทั้งหมดแต่ฉันจะไม่ร้องไห้อีกต่อไปแล้ว และหลังจากที่ผมสามารถพักอยู่ในโรงเรียน โดยแม่ไม่ต้องเป็นเพื่อนกัน เพราะมีของเล่นมากมายและเพื่อน สาวผิวชมพู , ดำหยิก คิ้วดก พูดหวาน ซึ่งเป็นอาจารย์ประจำชั้น คุณครูจะพาเด็กๆไปเล่นกิจกรรมทุก ๆ เช้าตัวอย่างเช่นในการเล่นเกมและการออกกำลังกายเช่นการออกกำลังกายกับข้อมือ ข้อเท้า เอวและคอ เมื่อฉันเข้ามาในห้องเรียน ครูสอนร้องเพลงตามกับเธอก่อนที่จะเริ่มเรียน มันเขียนบนเส้นประไทยตัวอักษร , 1-10 , A-Z และเส้นตรง เส้นเฉียง ซิกแซกเส้นและวงกลมเส้น และพักกินข้าว 1 ชั่วโมง 30 นาทีหลังจากนั้นเข้าสู่ห้องเรียน เพื่อสวดมนต์และนอน ทำแบบนี้ทุกวัน
เวลาผ่านไปจนสาวขึ้นอนุบาล 2 วันหนึ่ง เด็กชายผมสีดำ คิ้วเข้ม ผิวสีขาว จมูกสัน ย้ายโรงเรียนมาจากกรุงเทพฯ ผมเห็นเขาเป็นครั้งแรก ฉันแอบหลงรักผู้ชาย และยังไม่รู้จักกันเลย แต่เมื่อเวลาผ่านไป 2 วันความรู้สึกในวันแรกกับวันนี้เห็นเด็ก เปลี่ยนจากรักเป็นเกลียด เพราะเขาชอบแหย่ และด่ากับเพื่อน ฉันไม่ต้องการพบเขา ฉันไม่อยากไปโรงเรียน เพราะต้องเห็นหน้าเขา แต่ขาดการเรียนรู้ ไม่ใช่เพราะแม่ด่า และจะเรียนไม่ทันเพื่อน เมื่อไปถึงโรงเรียน เขาได้เจอ และผมจะไม่ไปใกล้จะอยู่ห่างจากเขาเพื่อที่จะได้ไม่หยอก . แล้วก็มาถึงวันที่ เขาย้ายโรงเรียนไปเรียนในโรงเรียนประจำจังหวัด กาฬสินธุ์ หลังจากนั้น ฉันมีความสุขมาก เพราะไม่โดนแกล้งอีก เช่นเดียวกับ จนถึง ป. 2 ฉันมีเพื่อนที่ย้ายจากจังหวัดฉะเชิงเทรา แต่รอบหน้าสาวผมสั้นขาวเหมือนเม็ดนุ่น แต่นิสัยของเขาดี และเราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันนั่งโต๊ะข้างๆกัน เล่นด้วยกัน กลับบ้านด้วยกัน วันหนึ่งผมทะเลาะกับเพื่อน เพราะเข้าใจผิด เพราะเพื่อนในชั้นเรียนเดียวกันผม ใส่ร้ายผม ฉันสาปแช่ง นินทาเพื่อนลับหลัง ที่ฉันไม่เคยพูดเลย และเราไม่ได้พูดมาเป็นเวลานาน โต๊ะที่เรานั่งแยกกันฉันเสียใจมากที่เพื่อนไม่ฟังฉันอธิบายให้ฟัง แต่ผมเข้าใจ เพราะคนไม่ชอบให้ใครนินทา แต่ไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมผมถึงไม่ฟังฉันเลย .
2 ปีต่อมา เพื่อนของฉัน เธอย้ายโรงเรียนไปฉะเชิงเทรา เหมือนเดิม เธอจะไปทั้งๆที่ฉันยังไม่ได้อธิบายว่าเกิดอะไรขึ้น