Zaire vs IndonesiaShould we turn ou

Zaire vs Indonesia
Should we turn our backs on corrupt and undemocratic
countries?
Zaire: In 1961, Zaire (now the Democratic Republic of the Congo) was a desperately
poor country with a per capita annual income of $67. Mobutu Sese Seko
came to power in a military coup in 1965 and ruled until 1997. He is estimated
to have stolen $5 billion during his 32-year rule, or about 4.5 times the country’s
national income in 1961 ($1.1 billion).
Indonesia: In that same year, with a per capita annual income of only $49,
Indonesia was even poorer than Zaire. Mohamed Suharto came to power in a
military coup in 1966 and ruled until 1998. He is estimated to have stolen at
least $15 billion during his 32-year rule. Some suggest the figure may even have
been as high as $35 billion. His children became some of the country’s richest
business people. If we take the mid-point of these two estimates ($25 billion),
Suharto has stolen the equivalent of 5.2 times his country’s national income in
1961 ($4.8 billion).
Zaire’s income per capita in purchasing power terms in 1997, when Mobutu
was deposed, was one third of its level in 1965, when he came to power. In 1997,
the country stood 141st among the 174 countries for which the UN calculated a
‘human development index’ (H D I). The H D I takes into account not only income
145
Chapter 8 Z A I R E V S I N D O N E S I A
but also ‘quality of life measured by life expectancy and literacy.
Considering the corruption statistics, Indonesia should have performed even
worse than Zaire. Yet where Zaire’s living standards fell by three times during
Mobutu’s rule, Indonesia’s rose by more than three times during Suharto’s rule.
Its H D I ranking in 1997 was 105th—not the score of a ‘miracle’ economy, but
creditable nonetheless, especially considering where it had started.
The Zaire-Indonesia contrast shows the limitations of the increasingly popular
view propagated by the Bad Samaritans that corruption is one of the biggest,
if not necessarily the biggest, obstacle to economic development. The argument
goes that there is no point in helping poor countries with corrupt leaders, because
they will ‘do a Mobutu’ and waste the money. This view is reflected in
the World Bank’s recent anti-corruption drive, under the leadership of former
US deputy defence secretary Paul Wolfowitz, who declared: ‘The fight against
corruption is a part of the fight against poverty, not just because corruption
is wrong and bad but because it really retards economic development’. After
Wolfowitz assumed leadership in January 2005, the World Bank suspended loan
disbursements to several developing countries on grounds of corruption. Wolfowitz
resigned from the Bank in 2007, but its campaign against corruption
continues.
Corruption is a big problem in many developing countries. But the Bad
Samaritans are using it as a convenient justification for the reduction in their aid
commitments, despite the fact that cutting aid will hurt the poor more than it
will a country’s dishonest leaders, especially in the poorst countries (which tend
to be more corrupt, for reasons I shall explain). Moreover, they are increasingly
using corruption as an ‘explanation’ for the failures of the neo-liberal policies
that they have promoted over the past two and a half decades. Those policies
have failed because they were wrong, not because they have been overwhelmed
by local anti-developmental factors, like corruption or ‘wrong’ culture (as I will
discuss in the next chapter).
146
Z A I R E V S I N D O N E S I A Chapter 8
8.1. Does corruption hurt economic development?
Corruption is a violation of the trust vested by its ‘stakeholders’ in the holders of
offices in any organization, be it a government, a corporation, a trade union or
even an N G O (non-governmental organization). True, there can be instances
of ‘noble cause corruption’; one such example being Oscar Schindler’s bribing
of Nazi officials that saved the lives of hundreds of Jews, as immortalized in
the Steven Spielberg movie, Schindler’s List. But they are the exceptions, and
corruption is, in general, morally objectionable.
Life would be simpler if morally objectionable things like corruption also had
unambiguously negative economic consequences. But the reality is a lot messier.
Looking at just the last half a century, there are certainly countries, like Zaire
under Mobutu or Haiti under Duvalier, whose economy was ruined by rampant
corruption. At the other extreme, we have countries like Finland, Sweden and
Singapore, which are known for their cleanliness and have also done very well
economically. Then we have countries like Indonesia that were very corrupt but
performed well economically. Some other countries -Italy, Japan, Korea, Taiwan
and China come to mind—have done even better than Indonesia during this
period, despite ingrained corruption on a widespread and often massive scale
(though not as serious as in Indonesia).
And corruption is not just a 20 th-century phenomenon. Most of today’s rich
countries successfully industrialised despite the fact that their public life was
spectacularly corrupt.∗
In Britain and France, the open sale of public offices
(not to speak of honours) was a common practice at least until the 18th century.
∗Their corruption was such that the very definition of corruption was different from what
prevails today. When he was accused of corruption in Parliament in 1730, Robert Walpole freely
admitted that he had great estates and asked: ‘having held some of the most lucrative offices for
nearly 20 years, what could anyone expect, unless it was a crime to get estates by great office’. He
turned the tables on his accusers by asking them, ‘how much greater a crime it must be to get
an estate out of lesser offices.’ See Nield (2002), Public Corruption — The Dark Side of Social
Evolution (Anthem Press, London), p. 62.
147
Chapter 8 Z A I R E V S I N D O N E S I A
In Britain, until the early 19th century, it was considered perfectly normal for
ministers to ‘borrow’ their departmental funds for personal profit. Until 1870,
appointments of high-ranking civil servants in Britain were made on the basis
of patronage, rather than merit. The government chief whip (equivalent to
the majority leader in the US Congress) was then actually called the patronage
secretary of the Treasury, because distributing patronage was his main job. In the
USA, the ‘spoils’ system, where public offices were allocated to the loyalists of the
ruling party regardless of their professional qualifications, became entrenched
in the early 19th century and was particularly rampant for a few decades after the
Civil War. Not a single US federal bureaucrat was appointed through an open,
competitive process until the 1883 Pendleton Act. But this was a period when
the US was one of the fastest growing economies in the world.
The electoral process was also spectacularly venal. In Britain, bribery, ‘treating’
(typically done by giving free drinks in party-affiliated public houses),
promises of jobs and threats to voters were widespread in elections until the
Corrupt and Illegal Practices Act of 1883. Even after the Act, electoral corruption
persisted well into the 20th century in local elections. In the US, public officials
were often used for party political campaigns (including being forced to donate
to electoral campaign funds). Electoral fraud and vote-buying were widespread.
Elections in the US, where there were a lot of immigrants, involved turning
ineligible aliens into instant citizens who could vote, which was done ‘with no
more solemnity than, and quite as much celerity as, is displayed in converting
swine into pork in a Cincinnati packing house’, according to the New York Tribune
in 1868. With expensive election campaigns, it was no big surprise that
many elected officials actively sought bribes. In the late 19th century, legislative
corruption in the US, especially in state assemblies, got so bad that the future
US president Theodore Roosevelt lamented that the New York assemblymen,
who engaged in the open selling of votes to lobbying groups, ‘had the same idea
about Public Life and Civil Service that a vulture has of a dead sheep’. How is it
possible that corruption has such different economic consequences in different
148
Z A I R E V S I N D O N E S I A Chapter 8
economies? Many corrupt countries do disastrously (e.g., Zaire, Haiti), some
others have done decently (e.g., Indonesia), while still others do very well (e.g.,
the US in the late 19th century and post-Second-World-War East Asian countries).
In order to answer the question, we need to open the ‘black box’ called
corruption and understand its inner workings.
A bribe is a transfer of wealth from one person to another. It does not necessarily
have negative effects on economic efficiency and growth. If the minister
(or some other public official) taking a bribe from a capitalist is investing that
money in another project that is at least as productive as that which the capitalist
would have otherwise invested in (had he not had to pay the bribe), the venality
involved may have no effect on the economy in terms of efficiency or growth.
The only difference is that the capitalist is poorer and the minister richer—i.e., it
is a question of income distribution.
Of course, it is always possible that the money is not used by the minister as
productively as by the capitalist. The minister may blow his ill-gotten gains in
conspicuous consumption, while the capitalist might have invested the same
money wisely. This is often the case. But it cannot be assumed to be so a priori.
Historically, many bureaucrats and politicians have proved to be wily investors,
while many capitalists squandered their fortunes. If the minister uses the money
more effectively than the capitalist, corruption may even help economic growth.
A critical issue in this regard is whether the dirty money stays in the country.
I

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Zaire vs อินโดนีเซียควรเราหันในทุจริต และคอรัปชั่นประเทศZaire: ใน 1961, Zaire (ขณะสาธารณรัฐประชาธิปไตยคองโก) ถูกเป็นหมดประเทศยากจน มีรายได้เป็นรายปีต่อ capita ของ $67 Mobutu Sese Sekoมาใช้พลังงานในการรัฐประหารในปี 1965 และเส้นบรรทัดจนถึงปี 1997 เขามีประเมินจะมีขโมย $5 พันล้าน ระหว่างกฎ 32 ปีของเขา หรือ เกี่ยวกับเวลา 4.5 ของประเทศรายได้แห่งชาติใน 1961 (1.1 พันล้านเหรียญ)อินโดนีเซีย: ในปีเดียวกัน มีรายได้ประจำปีต่อ capita ของเพียง $49อินโดนีเซียถูกที่จะย่อมกว่า Zaire Mohamed ซูมาอำนาจในการประหารใน 1966 และเส้นบรรทัดจนถึงปี 1998 เขาจะประมาณว่ามีขโมยที่อย่างน้อย $15 พันล้านระหว่างกฎ 32 ปีของเขา บางรูปอาจได้แนะนำการสูงเป็น 35 พันล้านเหรียญ เด็กเขาก็รวยที่สุดของประเทศนักธุรกิจ ถ้าเราใช้จุดกลางเหล่านี้ สองประเมิน ($25 พันล้าน),ซูมีขโมยเทียบเท่ากับรายได้แห่งชาติของประเทศของเขาเวลา 5.2 ใน1961 (4.8 พันล้านเหรียญ)Zaire ของรายได้ต่อหัวในแง่ของกำลังซื้อในปี 1997 เมื่อ Mobutuถูกแจฮยอนจากตระกูล เป็นหนึ่งในสามของระดับในปี 1965 มาสู่อำนาจ ในปี 1997ประเทศยืน 141st ระหว่างประเทศ 174 คำนวณสหประชาชาติ'ดัชนีการพัฒนามนุษย์' (H D ฉัน) H D ผมจะพิจารณารายได้ไม่เท่านั้น145บท 8 Z ที่ผม R E V S ฉัน N D O N E S A ฉันแต่ ' วัดคุณภาพชีวิตตามอายุขัยและวัดพิจารณาสถิติการทุจริต อินโดนีเซียควรทำได้แย่กว่า Zaire แต่ที่ของ Zaire คุณภาพชีวิตลดลงครั้งที่สามระหว่างกฎของ Mobutu อินโดนีเซียของกุหลาบโดย มากกว่าสามครั้ง ระหว่างกฎของซูD H ของการจัดอันดับในปี 1997 ผม 105th — ไม่คะแนนของระบบเศรษฐกิจ 'มหัศจรรย์' แต่สินเชื่อกระนั้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งพิจารณาซึ่งได้เริ่มต้นขึ้นความคมชัด Zaire อินโดนีเซียแสดงข้อจำกัดของความนิยมมากขึ้นดูการเผยแพร่ โดย Samaritans ไม่ดีที่ว่า การทุจริตเป็นหนึ่งในใหญ่ที่สุดถ้า ไม่จำเป็นต้องเป็นอุปสรรคที่ใหญ่ที่สุด การพัฒนาเศรษฐกิจ อาร์กิวเมนต์ไปว่า ไม่มีจุดในการช่วยเหลือประเทศยากจนกับผู้นำเสียหาย เนื่องจากพวกเขาจะ 'ทำเป็น Mobutu และเสียเงิน มุมมองนี้อยู่เป็นประจำธนาคารโลกล่าสุดคอร์รัปชั่นไดรฟ์ ภายใต้การนำของอดีตรัฐมนตรีกลาโหมรองสหรัฐ Paul Wolfowitz ผู้ประกาศ: ' การต่อสู้กับความเสียหายเป็นส่วนหนึ่งของการต่อสู้กับความยากจน ไม่เพียงเพราะความเสียหายไม่ถูกต้อง และไม่ดีแต่ เพราะจริง ๆ retards พัฒนาเศรษฐกิจ ' หลังจากWolfowitz ถือว่าเป็นผู้นำในเดือน 2005 มกราคม เงินกู้ธนาคารโลกระงับรายจ่ายเพื่อประเทศกำลังพัฒนาหลาย on grounds of เสียหาย Wolfowitzลาออกจากตำแหน่งจากธนาคารในปี 2550 การส่งเสริมการขายกับการทุจริตดำเนินต่อไปการทุจริตเป็นปัญหาใหญ่ในประเทศกำลังพัฒนา แต่ดีSamaritans จะใช้เป็นเหตุผลสะดวกสำหรับการลดความช่วยเหลือของพวกเขาข้อผูกมัด ทั้ง ๆ ที่ช่วยตัดจะเจ็บมากขึ้นดีกว่าประเทศไม่นำ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในประเทศ poorst (ซึ่งมีแนวโน้มที่จะจะเพิ่มเติม เสียหาย สาเหตุผมจะอธิบาย) นอกจากนี้ พวกเขาจะมากขึ้นใช้ความเป็น 'อธิบาย' ความล้มเหลวของนโยบายเสรีนิยมใหม่ว่า จะได้เลื่อนขั้นผ่านทศวรรษที่สอง และครึ่ง นโยบายเหล่านั้นล้มเหลวเพราะไม่ถูกต้อง ไม่ได้ เพราะพวกเขาได้อย่างแน่นอนโดยเฉพาะปัจจัยป้องกันพัฒนา เช่นทุจริตหรือ 'ผิด' วัฒนธรรม (เป็นผมจะกล่าวถึงในบทถัดไป)146Z ที่ผม R E V S ฉัน N D O N E S ฉัน 8 บท8.1 การไม่ทุจริตทำร้ายพัฒนาเศรษฐกิจการทุจริตเป็นการละเมิดความไว้วางใจ vested โดย 'เสีย' ในผู้ถือหุ้นของสำนักงานในองค์กรใด ๆ ไม่ว่าจะเป็นรัฐบาล บริษัท สหภาพการค้า หรือแม้เป็น N G O (องค์กรเอกชน) จริง อาจมีของ 'โนเบิลสาเหตุทุจริต' อย่าง bribing Oscar ชินด์เลอร์ของเจ้าหน้าที่นาซีที่บันทึกชีวิตของชาวยิว เป็น immortalized ในสปีลเบิร์ก Steven ภาพยนตร์ ชินด์เลอร์ของรายการ แต่ก็มีข้อยกเว้น และความเสียหายได้ ทั่วไป คุณธรรมเหมาะสมชีวิตจะง่ายกว่าถ้ายังมีคุณธรรมเหมาะสมสิ่งต่าง ๆ เช่นความเสียหายผลกระทบทางเศรษฐกิจเชิงลบอย่างชัดเจน แต่ในความเป็นจริงมากเมซีเยมองที่ล่าสุดเพียงครึ่งศตวรรษ มีประเทศ เช่น ZaireMobutu หรือเฮติภายใต้ Duvalier เศรษฐกิจไม่เจ๊งตามอาละวาดความเสียหาย ที่สุดอื่น ๆ เรามีประเทศเช่นฟินแลนด์ สวีเดน และสิงคโปร์ ซึ่งเป็นที่รู้จักสำหรับความสะอาด และยังทำดีกาญจน์ แล้วเรามีประเทศเช่นอินโดนีเซียที่เสียหายมาก แต่ทำตัวดีขึ้น ประเทศอื่น ๆ -อิตาลี ญี่ปุ่น เกาหลี ไต้หวันและจีนมาใจ — ทำยิ่งกว่าอินโดนีเซียในระหว่างนี้ระยะเวลา ทั้ง ๆ ที่ฝังแน่นความเสียหายในระดับที่แพร่หลาย และมักจะใหญ่(แต่ไม่ได้รุนแรงในอินโดนีเซีย)และความเสียหายไม่เพียงปรากฏการณ์ th-ศตวรรษที่ 20 ส่วนใหญ่รวยวันนี้ประเทศสำเร็จ industrialised ทั้ง ๆ ที่ชีวิตสาธารณะภาพ corrupt.∗ในสหราชอาณาจักรและฝรั่งเศส ขายเปิดสำนักงานสาธารณะ(ไม่ให้พูดของเกียรติ) ได้หลักปฏิบัติกันน้อยจนถึงศตวรรษ 18ความเสียหาย ∗Their ได้ให้นิยามของความเสียหายมากแตกต่างจากสิ่งแสดงวันนี้ เมื่อเขาได้ถูกกล่าวหาว่าทุจริตในรัฐสภาใน 1730 โรเบิร์ตวอลโพลได้อย่างอิสระยอมรับว่า เขามีดีนิคม และถาม: ' มีขึ้นบางสำนักงานร่ำรวยที่สุดเกือบ 20 ปี ที่ไม่ใครคาดหวัง เว้นแต่เป็นอาชญากรรมไปนิคมสำนักงานดี ' ได้ เขาเปิดตารางของโจทก์ โดยการซักถาม, ' มากเท่าใดอาชญากรรมก็ต้องได้รับที่ดินจากสำนักงานที่น้อยกว่า ' ดู Nield (2002), ความเสียหายที่สาธารณะ – ด้านมืดของสังคมวิวัฒนาการ (กดเพลง ลอนดอน) p. 62147บท 8 Z ที่ผม R E V S ฉัน N D O N E S A ฉันในสหราชอาณาจักร จนถึงต้นศตวรรษที่ 19 มันถือเป็นสิ่งปกติสำหรับรัฐมนตรีการ 'ยืม' การเงินแผนกสำหรับกำไรส่วนบุคคล จนถึงค.ศ. 1870ทำการนัดหมายของข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ในราชอาณาจักรตามของอุปถัมภ์ แทนบุญ รัฐบาลประธานแส้ (เทียบเท่ากับผู้นำส่วนใหญ่ในสภาคองเกรสเรา) แล้วถูกจริงเรียกอุปถัมภ์เลขานุการของบริหาร เนื่องจากกระจายอุปถัมภ์เป็นงานหลักของเขา ในสหรัฐอเมริกา 'ริบ' ระบบ ที่สำนักงานสาธารณะถูกปันส่วนไปยัง loyalists ของการฝ่ายปกครอง โดยคุณสมบัติของมืออาชีพ กลายเป็นมั่นคงแห่งรัฐในศตวรรษที่ 19 ต้นและอาละวาดโดยเฉพาะอย่างยิ่งในสองสามทศวรรษที่ผ่านมาหลังจากสงครามกลางเมือง ไม่เป็นเดียวสหรัฐอเมริกาสหพันธ์ bureaucrat ถูกแต่งตั้ง โดยการเปิดการแข่งขันจนกระทั่งพระราชบัญญัติ Pendleton 1883 แต่นี้เป็นระยะเมื่อสหรัฐอเมริกาเป็นหนึ่งในประเทศที่เติบโตเร็วที่สุดในโลกกระบวนการเลือกตั้งยังเป็นภาพ venal ในสหราชอาณาจักร ติดสินบน 'รักษา'(ปกติจะกระทำ โดยให้ดื่มฟรีในสังกัดพรรคมหาชนบ้าน),ของงานและภัยคุกคามต่อผู้ลงคะแนนได้อย่างแพร่หลายในการเลือกตั้งจนถึงการเสียหาย และผิดกฎหมายพระราชบัญญัติพ.ศ. 1883 แม้หลังจากพระราชบัญญัติ การทุจริตเลือกตั้งยังคงดีในศตวรรษ 20 ในการเลือกตั้งท้องถิ่น ในสหรัฐอเมริกา เจ้าหน้าที่สาธารณะwere often used for party political campaigns (including being forced to donateto electoral campaign funds). Electoral fraud and vote-buying were widespread.Elections in the US, where there were a lot of immigrants, involved turningineligible aliens into instant citizens who could vote, which was done ‘with nomore solemnity than, and quite as much celerity as, is displayed in convertingswine into pork in a Cincinnati packing house’, according to the New York Tribunein 1868. With expensive election campaigns, it was no big surprise thatmany elected officials actively sought bribes. In the late 19th century, legislativecorruption in the US, especially in state assemblies, got so bad that the futureUS president Theodore Roosevelt lamented that the New York assemblymen,who engaged in the open selling of votes to lobbying groups, ‘had the same ideaabout Public Life and Civil Service that a vulture has of a dead sheep’. How is itpossible that corruption has such different economic consequences in different148Z A I R E V S I N D O N E S I A Chapter 8economies? Many corrupt countries do disastrously (e.g., Zaire, Haiti), someothers have done decently (e.g., Indonesia), while still others do very well (e.g.,the US in the late 19th century and post-Second-World-War East Asian countries).In order to answer the question, we need to open the ‘black box’ calledcorruption and understand its inner workings.A bribe is a transfer of wealth from one person to another. It does not necessarilyhave negative effects on economic efficiency and growth. If the minister(or some other public official) taking a bribe from a capitalist is investing thatmoney in another project that is at least as productive as that which the capitalistwould have otherwise invested in (had he not had to pay the bribe), the venalityinvolved may have no effect on the economy in terms of efficiency or growth.The only difference is that the capitalist is poorer and the minister richer—i.e., itis a question of income distribution.Of course, it is always possible that the money is not used by the minister asproductively as by the capitalist. The minister may blow his ill-gotten gains inconspicuous consumption, while the capitalist might have invested the samemoney wisely. This is often the case. But it cannot be assumed to be so a priori.Historically, many bureaucrats and politicians have proved to be wily investors,while many capitalists squandered their fortunes. If the minister uses the moneymore effectively than the capitalist, corruption may even help economic growth.A critical issue in this regard is whether the dirty money stays in the country.I

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ซาอีร์เทียบกับอินโดนีเซียเราควรจะหันหลังให้กับการทุจริตและประชาธิปไตยประเทศ? ซาอีร์: ในปี 1961 ซาอีร์ (ตอนนี้สาธารณรัฐประชาธิปไตยคองโก) เป็นอย่างยิ่งที่ประเทศที่ยากจนที่มีรายได้ต่อหัวปีละ$ 67 โมบูตู Sese อิชิมามีอำนาจในการทำรัฐประหารในปี1965 และปกครองจนกระทั่งปี 1997 เขาเป็นที่คาดกันว่าจะมีการถูกขโมย$ 5000000000 ในช่วงการปกครอง 32 ปีของเขาหรือประมาณ 4.5 เท่าของประเทศรายได้ประชาชาติในปี1961 ($ 1100000000). อินโดนีเซียใน ในปีเดียวกันนั้นมีรายได้ต่อหัวประจำปีเพียง $ 49, อินโดนีเซียก็ยิ่งด้อยกว่าซาอีร์ โมฮาเหม็ซูฮาร์โตขึ้นมามีอำนาจในการทำรัฐประหารในปี 1966 และ 1998 จนปกครองเขาคาดว่าจะได้ถูกขโมยที่อย่างน้อย$ 15000000000 ในช่วงการปกครอง 32 ปีของเขา บางคนคิดว่าตัวเลขอาจจะยังได้รับสูงถึง $ 35000000000 เด็กของเขากลายเป็นบางส่วนของประเทศที่ร่ำรวยที่สุดของนักธุรกิจ ถ้าเราใช้จุดกลางของทั้งสองประมาณการ ($ 25000000000) ซูฮาร์โตได้ขโมยเท่ากับ 5.2 เท่ารายได้ประชาชาติของประเทศของเขาใน1,961 ($ 4800000000). รายได้ซาอีร์ต่อหัวในการซื้อข้อตกลงการใช้พลังงานในปี 1997 เมื่อโมบูตูถูกปลดเป็นหนึ่งในสามของระดับในปี 1965 เมื่อเขาเข้ามาสู่อำนาจ ในปี 1997 ประเทศที่ยืนอยู่ในหมู่ 141 174 ประเทศที่สหประชาชาติคำนวณ'ดัชนีการพัฒนามนุษย์ (HDI) HDI คำนึงถึงไม่เพียง แต่รายได้145 บทที่ 8 ZAIREVSINDONESIA แต่ยัง 'คุณภาพชีวิตโดยวัดจากอายุขัยและความรู้. พิจารณาสถิติการทุจริตอินโดนีเซียควรจะได้ดำเนินการแม้จะเลวร้ายยิ่งกว่าซาอีร์ แต่ที่มาตรฐานการดำรงชีวิตซาอีร์ลดลงสามครั้งในช่วงการปกครองของโมบูตูของอินโดนีเซียเพิ่มขึ้นมากกว่าสามครั้งในช่วงการปกครองของซูฮาร์โต. มัน HDI การจัดอันดับในปี 1997 เป็น 105 ไม่คะแนนของเศรษฐกิจ 'ปาฏิหาริย์' แต่เชื่อถือกระนั้นโดยเฉพาะการพิจารณาว่ามันอยู่ที่ไหนได้เริ่มต้น. คมชัดซาอีร์อินโดนีเซียแสดงให้เห็นถึงข้อ จำกัด ของที่นิยมมากขึ้นมุมมองการขยายพันธุ์โดยสมาBad การทุจริตที่เป็นหนึ่งในที่ใหญ่ที่สุดถ้าไม่จำเป็นต้องใหญ่ที่สุดอุปสรรคต่อการพัฒนาเศรษฐกิจ อาร์กิวเมนต์ไปว่ามีจุดในการช่วยให้ประเทศยากจนกับผู้นำเสียหายไม่เพราะพวกเขาจะ'ทำบูตู' และเสียเงิน มุมมองนี้จะสะท้อนให้เห็นในไดรฟ์การต่อต้านการทุจริตที่ผ่านมาโลกของธนาคารภายใต้การนำของอดีตเลขานุการป้องกันรองสหรัฐพอลWolfowitz ผู้ประกาศ: 'การต่อสู้กับการทุจริตเป็นส่วนหนึ่งของการต่อสู้กับความยากจนที่ไม่เพียงเพราะการทุจริตเป็นธรรมและแต่ที่ไม่ดีเพราะจริงๆ retards การพัฒนาเศรษฐกิจ ' หลังจากWolfowitz ถือว่าเป็นผู้นำในเดือนมกราคมปี 2005 ธนาคารโลกระงับเงินกู้เบิกจ่ายให้กับประเทศกำลังพัฒนาหลายพื้นที่ของการทุจริต Wolfowitz ลาออกจากธนาคารในปี 2007 แต่การรณรงค์ต่อต้านการทุจริตอย่างต่อเนื่อง. และปราบปรามการทุจริตเป็นปัญหาใหญ่ในประเทศกำลังพัฒนาจำนวนมาก แต่ที่ไม่ดีสะมาเรียจะใช้มันเป็นเหตุผลที่สะดวกสำหรับการลดลงในความช่วยเหลือของพวกเขาภาระผูกพันแม้จะมีความจริงที่ว่าตัดความช่วยเหลือจะทำร้ายคนยากจนมากขึ้นกว่าที่จะของประเทศผู้นำทุจริตโดยเฉพาะอย่างยิ่งในประเทศpoorst (ซึ่งมีแนวโน้มที่จะมีความเสียหายมากขึ้นสำหรับเหตุผลที่ฉันจะอธิบาย) นอกจากนี้พวกเขามีมากขึ้นโดยใช้การทุจริตเป็น 'คำอธิบาย' สำหรับความล้มเหลวของนโยบายเสรีนิยมใหม่ว่าพวกเขาได้รับการเลื่อนตำแหน่งที่ผ่านมาสองทศวรรษที่ผ่านมาและครึ่งหนึ่ง นโยบายเหล่านั้นได้ล้มเหลวเพราะพวกเขาผิดไม่ได้เพราะพวกเขาได้รับจมจากปัจจัยต่อต้านการพัฒนาท้องถิ่นเช่นการทุจริตหรือวัฒนธรรม'ผิด' (ที่ผมจะหารือในบทถัดไป). 146 Z AIREVSINDONESIA บทที่ 8 8.1 ไม่ทำร้ายทุจริตการพัฒนาทางเศรษฐกิจ? และปราบปรามการทุจริตคือการละเมิดความไว้วางใจตกเป็นโดย 'ผู้มีส่วนได้เสียในผู้ถือของสำนักงานในองค์กรใดๆ ไม่ว่าจะเป็นรัฐบาล บริษัท สหภาพการค้าหรือแม้กระทั่งองค์กรพัฒนาเอกชน(องค์กรพัฒนาเอกชน) ทรูอาจมีกรณีของการทุจริตทำให้เกิดคุณธรรม '; ตัวอย่างหนึ่งเช่นเป็นออสการ์ชินด์เลอร์ติดสินบนของเจ้าหน้าที่นาซีที่ช่วยชีวิตของหลายร้อยของชาวยิวเป็น immortalized ในภาพยนตร์ของสตีเว่นสปีลเบิร์กรายการชินด์เลอร์ แต่พวกเขามีข้อยกเว้นและการทุจริตคือโดยทั่วไปรังเกียจศีลธรรม. ชีวิตจะง่ายถ้าสิ่งที่ไม่เหมาะสมทางศีลธรรมเช่นการทุจริตยังมีผลกระทบทางเศรษฐกิจในเชิงลบอย่างไม่น่าสงสัย แต่ความเป็นจริงเป็นจำนวนมาก Messier. มองไปที่เพียงแค่ช่วงครึ่งศตวรรษ, มีแน่นอนประเทศเช่นซาอีร์ภายใต้ตูหรือภายใต้เฮติเยร์ซึ่งมีเศรษฐกิจที่ถูกทำลายโดยอาละวาดทุจริต ที่รุนแรงอื่น ๆ ที่เรามีประเทศเช่นฟินแลนด์สวีเดนและสิงคโปร์ซึ่งเป็นที่รู้จักสำหรับความสะอาดของพวกเขาและยังได้ทำอย่างดีทางเศรษฐกิจ แล้วเรามีประเทศเช่นอินโดนีเซียที่มีความเสียหายมาก แต่ทำได้ดีทางเศรษฐกิจ ประเทศอื่น ๆ -Italy, ญี่ปุ่น, เกาหลี, ไต้หวันและจีนมาถึงใจได้ทำดียิ่งขึ้นกว่าอินโดนีเซียในช่วงระยะเวลาที่แม้จะมีการทุจริตที่ฝังแน่นในระดับอย่างกว้างขวางและใหญ่มักจะ(แต่ไม่ร้ายแรงเช่นในอินโดนีเซีย). และการทุจริตคือ ไม่ได้เป็นเพียงปรากฏการณ์ที่ 20 ศตวรรษ ส่วนใหญ่ที่อุดมไปด้วยวันนี้ประเทศอุตสาหกรรมที่ประสบความสำเร็จแม้จะมีความจริงที่ว่าชีวิตของประชาชนของพวกเขาเสียหายยี่หระ. * ในสหราชอาณาจักรและฝรั่งเศสขายเปิดสำนักงานสาธารณะ(เพื่อไม่ให้พูดถึงเกียรตินิยม) เป็นเรื่องธรรมดาอย่างน้อยจนถึงศตวรรษที่ 18. * ของพวกเขา การทุจริตเป็นเช่นนั้นคำนิยามของการทุจริตมากแตกต่างจากสิ่งที่ชัยในวันนี้ เมื่อเขาถูกกล่าวหาว่าทุจริตในรัฐสภาใน 1730 โรเบิร์ตวอล์ได้อย่างอิสระยอมรับว่าเขามีที่ดินที่ดีและถามว่า'มีการจัดขึ้นในบางส่วนของสำนักงานที่ร่ำรวยที่สุดสำหรับเกือบ 20 ปีที่ผ่านมาสิ่งที่ทุกคนสามารถคาดหวังที่นอกจากจะเป็นความผิดทางอาญาที่จะได้รับที่ดิน โดยสำนักงานที่ดี ' เขาเปิดตารางในการกล่าวหาของเขาโดยขอให้พวกเขา'วิธีการมากขึ้นอาชญากรรมนั้นจะต้องได้รับที่ดินจากสำนักงานน้อย. ดู Nield (2002) ประชาชนและปราบปรามการทุจริต - ด้านมืดของสังคมวิวัฒนาการ(เพลงสรรเสริญพระบารมีกดลอนดอน) พี 62 147 บทที่ 8 ZAIREVSINDONESIA ในสหราชอาณาจักรจนกระทั่งต้นศตวรรษที่ 19 มันก็ถือว่าเป็นเรื่องปกติที่ดีเลิศสำหรับรัฐมนตรีที่จะ'ยืม' กองทุนแผนกของพวกเขาเพื่อผลกำไรส่วนบุคคล จนกว่าจะถึงปี 1870 แต่งตั้งข้าราชการระดับสูงในสหราชอาณาจักรที่ถูกสร้างขึ้นบนพื้นฐานของการอุปถัมภ์มากกว่าบุญ แส้หัวหน้ารัฐบาล (เทียบเท่าผู้นำเสียงข้างมากในสภาคองเกรสของสหรัฐฯ) จากนั้นก็เรียกว่าจริงอุปถัมภ์เลขานุการของกระทรวงการคลังเพราะการกระจายการอุปถัมภ์เป็นงานหลักของเขา ในประเทศสหรัฐอเมริกา, ระบบล่ม 'ที่สำนักงานสาธารณะจัดสรรให้เซฟของพรรคโดยไม่คำนึงถึงคุณสมบัติของอาชีพของพวกเขากลายเป็นที่ยึดที่มั่นในช่วงต้นศตวรรษที่19 และกำลังอาละวาดอย่างยิ่งสำหรับการไม่กี่สิบปีหลังจากที่สงครามกลางเมือง ไม่ได้เป็นข้าราชการของรัฐบาลกลางสหรัฐเดียวได้รับการแต่งตั้งผ่านการเปิดกระบวนการในการแข่งขันจนตั้น 1883 พระราชบัญญัติ แต่ตอนนี้เป็นช่วงเวลาเมื่อสหรัฐเป็นหนึ่งในประเทศที่เติบโตเร็วที่สุดในโลก. กระบวนการการเลือกตั้งก็ยังเรียกรับสินบนไม่ยี่หระ ในสหราชอาณาจักรติดสินบน 'รักษา' (มักจะทำโดยการให้เครื่องดื่มฟรีในพรรคเครือบ้านเรือนประชาชน) สัญญาของงานและภัยคุกคามต่อผู้มีสิทธิเลือกตั้งได้อย่างกว้างขวางในการเลือกตั้งจนเสียหายปฏิบัติที่ผิดกฎหมายและการกระทำของ 1883 แม้หลังจากที่พระราชบัญญัติการเลือกตั้ง การทุจริตยังคงดีในศตวรรษที่20 ในการเลือกตั้งท้องถิ่น ในสหรัฐอเมริกาเจ้าหน้าที่ของรัฐมักจะถูกนำมาใช้สำหรับงานปาร์ตี้แคมเปญทางการเมือง(รวมถึงการถูกบังคับให้บริจาคเงินทุนการรณรงค์การเลือกตั้ง) การโกงการเลือกตั้งและการซื้อเสียงได้อย่างกว้างขวาง. การเลือกตั้งในสหรัฐอเมริกาที่มีจำนวนมากของผู้อพยพที่เกี่ยวข้องกับการเปลี่ยนคนต่างด้าวที่ไม่เหมาะสมลงในประชาชนทันทีที่สามารถลงคะแนนซึ่งได้รับการทำ'โดยไม่มีความรุนแรงมากกว่าและความกระตือรือร้นมากเท่า, จะปรากฏในการแปลงหมูลงไปในเนื้อหมูในบ้านบรรจุซินซิน'ตามที่นิวยอร์กทริบูนใน1868 ด้วยการรณรงค์หาเสียงเลือกตั้งที่มีราคาแพงมันก็ไม่แปลกใจใหญ่ที่มาจากการเลือกตั้งจำนวนมากพยายามอย่างแข็งขันสินบน ในช่วงปลายศตวรรษที่ 19 การออกกฎหมายการทุจริตในสหรัฐอเมริกาโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการประชุมรัฐได้ไม่ดีเพื่อให้อนาคตประธานาธิบดีสหรัฐอเมริกาทีโอดอร์รูสเวลเสียใจที่นิวยอร์กassemblymen, ที่มีส่วนร่วมในการขายเปิดโหวตให้กับกลุ่มวิ่งเต้น 'มีเหมือนกัน ความคิดเกี่ยวกับชีวิตสาธารณะและข้าราชการพลเรือนที่อีแร้งมีการแกะตาย' มันเป็นวิธีการที่เป็นไปได้ว่าการทุจริตดังกล่าวมีผลกระทบทางเศรษฐกิจที่แตกต่างกันในการที่แตกต่างกัน148 Z AIREVSINDONESIA บทที่ 8 เศรษฐกิจ? ประเทศเสียหายจำนวนมากไม่ย่อยยับ (เช่นซาอีร์เฮติ) บางคนอื่นได้ทำdecently (เช่นอินโดนีเซีย) ในขณะที่คนอื่น ๆ ทำดีมาก (เช่นสหรัฐอเมริกาในช่วงปลายศตวรรษที่19 และการโพสต์สองโลกสงครามเอเชียตะวันออก ประเทศ). เพื่อที่จะตอบคำถามที่เราต้องเปิด 'กล่องดำ' ที่เรียกว่าการทุจริตและเข้าใจการทำงานภายในของ. สินบนคือการถ่ายโอนความมั่งคั่งจากบุคคลหนึ่งไปยังอีก มันไม่จำเป็นต้องมีผลกระทบในทางลบต่อประสิทธิภาพทางเศรษฐกิจและการเจริญเติบโต หากรัฐมนตรีว่าการกระทรวง(หรือบางอย่างเป็นทางการที่สาธารณะอื่น ๆ ) การสินบนจากนายทุนคือการลงทุนที่เงินในโครงการอื่นที่มีอย่างน้อยเป็นผลผลิตเป็นที่ทุนนิยมจะมีการลงทุนอย่างอื่นใน(เขาไม่ต้องจ่ายเงินสินบน) ความเลวทรามส่วนเกี่ยวข้องอาจมีผลกระทบต่อเศรษฐกิจในแง่ของประสิทธิภาพหรือการเจริญเติบโต. แตกต่างเพียงว่าทุนนิยมจะด้อยและรัฐมนตรีว่าการกระทรวงยิ่งขึ้น-คือมันเป็นคำถามของการกระจายรายได้. แน่นอนว่ามันเป็นไปได้เสมอว่า เงินจะไม่ได้ใช้โดยรัฐมนตรีว่าการกระทรวงเป็นงอกงามโดยทุนนิยม รัฐมนตรีว่าการกระทรวงอาจระเบิดเงินร้อนของเขาในการบริโภคที่เห็นได้ชัดเจนในขณะที่นายทุนอาจมีการลงทุนเดียวกันเงินอย่างชาญฉลาด นี้มักจะเป็นกรณี แต่มันก็ไม่สามารถสันนิษฐานว่าจะเป็นอย่างนั้นเบื้องต้นก. อดีตข้าราชการและนักการเมืองหลายคนได้พิสูจน์ให้เห็นว่านักลงทุนเจ้าเล่ห์ในขณะที่นายทุนหลาย squandered ร่ำรวย หากรัฐมนตรีว่าการกระทรวงการใช้เงินที่มีประสิทธิภาพมากขึ้นกว่าทุนนิยมการทุจริตอาจจะช่วยให้การเติบโตทางเศรษฐกิจ. ปัญหาที่สำคัญในเรื่องนี้ไม่ว่าจะเป็นเงินสกปรกอยู่ในประเทศ. ฉัน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สาธารณรัฐซาเอียร์ vs อินโดนีเซีย
เราหันหลัง ให้เสียหายและประชาธิปไตย
ประเทศ ?
ซาอีร์ : ในปี 1961 , ซาอีร์ ( ตอนนี้สาธารณรัฐประชาธิปไตยคองโก ) คือหมดท่า
ประเทศยากจนที่มีรายได้ต่อหัวต่อปีรายได้ของ $ 67 โมบูตู sese เซโก
ยึดอำนาจโดยรัฐประหารในปี 1965 และปกครองจนถึงปี 1997 เขาคาดว่าจะได้ขโมย
$ 5 พันล้านดอลลาร์ในช่วงการปกครองของเขา 32 ปีหรือประมาณ 45 เท่าของรายได้ในปี 1961
ประเทศชาติ ( $ 1.1 พันล้าน ) .
อินโดนีเซีย ในปีเดียวกันนั้นกับต่อหัวต่อปีรายได้เพียง $ 49
อินโดนีเซียยังด้อยกว่า Zaire . Mohamed ซูฮาร์โตยึดอำนาจใน
รัฐประหารใน 1966 และปกครองจนถึงปี 1998 เขาคาดว่าจะได้ขโมยที่
อย่างน้อย $ 15 พันล้านในช่วงการปกครองของเขา 32 ปี บางคนแนะนำว่ารูปอาจจะ
เป็นสูงเป็น $ 35 พันล้านเด็กของเขากลายเป็นบางส่วนของประเทศที่ร่ำรวยที่สุด
ธุรกิจคน ถ้าเราเอาจุดกลางของทั้งสองประมาณ ( $ 25 พันล้าน ) ,
ซูฮาร์โตได้ขโมยเท่ากับ 5.2 เท่า ของประเทศเขา รายได้ประชาชาติใน
1961 ( 4.8 พันล้านดอลลาร์ ) .
แซร์ของรายได้ต่อหัวในการจัดซื้อด้านพลังงานในปี 1997 เมื่อโมบูตู
ถูก เป็นหนึ่งในสามของระดับของ ในปี 1965 เมื่อเขากลับมาสู่อำนาจ ในปี 1997
ประเทศยืนอยู่ 141st ใน 174 ประเทศที่สหประชาชาติได้มีการพัฒนา 'human ดัชนี ' ( H D ฉัน ) H D ผมจะพิจารณาไม่เพียง แต่รายได้ 145

บทที่ 8 Z I R e V S i n d o n e s i
แต่ยัง‘คุณภาพแห่งชีวิต โดยวัดจากอายุขัยและการรู้หนังสือ .
พิจารณาการทุจริตสถิติอินโดนีเซียควรจะทำแม้แต่
แย่กว่าแซร์ .แต่ที่ซาเอียร์ของมาตรฐานการครองชีพลดลงสามครั้งในระหว่าง
กฎโมบูตูของอินโดนีเซียเพิ่มขึ้นมากกว่า 3 ครั้ง ในช่วงการปกครองของซูฮาร์โต .
ของ H D ฉันจัดอันดับในปี 1997 คือ 105th ไม่ใช่คะแนนของ ' Miracle ' เศรษฐกิจ แต่กระนั้น
น่าเชื่อถือ โดยเฉพาะอย่างยิ่งการพิจารณาที่ได้เริ่มต้น
ความคมชัดสาธารณรัฐซาเอียร์อินโดนีเซีย แสดงข้อ จำกัด ของที่นิยมมากขึ้น
ดูไป โดยสมาคมสะมาริตันส์เลวคอรัปชั่นเป็นหนึ่งในที่ใหญ่ที่สุด ,
ถ้าไม่จำเป็นใหญ่ อุปสรรคของการพัฒนาเศรษฐกิจ อาร์กิวเมนต์
ไปว่ามีจุดในการช่วยประเทศยากจนที่มีผู้นำที่ทุจริต เพราะ
พวกเขาจะ ' ทำโมบูตูและต้องเสียเงิน มุมมองนี้จะสะท้อนให้เห็นใน
ของธนาคารโลกล่าสุดต่อต้านการทุจริตขับรถภายใต้ภาวะผู้นำของอดีต
รองเลขานุการกลาโหมสหรัฐพอลวูลเฟอวิตส์ ซึ่งประกาศ : ' การต่อสู้กับ
การทุจริตเป็นส่วนหนึ่งของการต่อสู้กับความยากจน เพราะการทุจริต
ผิดและไม่ดีแต่เพราะมันทำให้การพัฒนาทางเศรษฐกิจ หลังจาก
วูลเฟอวิตส์ถือว่าเป็นผู้นำในมกราคม 2005 , ธนาคารโลกระงับเงินกู้
ผลการพัฒนาประเทศหลายพื้นที่เสียหาย
วูลเฟอวิตส์ลาออกจากธนาคารในปี 2007 แต่รณรงค์ต่อต้านการทุจริต

การทุจริตยังคงเป็นปัญหาใหญ่ในประเทศที่พัฒนามาก แต่ชาวสะมาเรียไม่ดี
จะใช้มันเป็นข้ออ้างที่สะดวกสำหรับการช่วยในการผูกพัน
ของพวกเขาแม้จะมีข้อเท็จจริงที่ว่า การตัดความช่วยเหลือจะทำร้ายคนจนมากกว่า
จะผู้นำทุจริตของประเทศ โดยเฉพาะอย่างยิ่งในประเทศ poorst
( ซึ่งมักจะจะเสียหายมากขึ้น ด้วยเหตุผลที่ผมจะอธิบาย ) นอกจากนี้ พวกเขาจะยิ่งขึ้น
ใช้การทุจริตเป็น ' คำอธิบาย ' ความล้มเหลวของนโยบายเสรีนิยมนีโอ
ที่พวกเขาได้เลื่อนขั้น ผ่านสองและครึ่งทศวรรษที่ผ่านมา นโยบายเหล่านั้น
ยังไม่ได้เพราะเขาผิด ไม่ใช่เพราะพวกเขาได้รับจม
โดยท้องถิ่นต่อต้านการพัฒนาปัจจัย