Yongguk stared at Junhong tied to a

Yongguk stared at Junhong tied to a chair, pursing his lips as he watched tears pour down the teen's cheeks. “You and your brother both look so pretty when you cry.” He murmured. The things I'd do to you. He thought, leaning back up against the wall, his annoyance starting to get the better of him. He hated this, he despised what Daehyun was doing. It was stupid, foolish and it told Yongguk the man had truly lost control. But, he had made his decision a long time ago – he would stand by Daehyun until the very end. A sigh passed his lips as he sent information to Youngjae, giving the address and the simple warning of no police to him.

The man left the room, shutting and locking the door behind himself as he went to find his boss in the small factory building. He eventually found the drug lord sitting on a table and staring out into nothingness as he enjoyed a cigar, an almost peaceful look on his face. “He's probably on his way now.”

“Was he angry?”

Yongguk had to keep himself from rolling his eyes. “Yes.” Silence took over but it didn't seem to bother Daehyun as he took another long drag on his cigar. “Boss, why? Why like this?”

The man's peaceful expression finally changed to one of annoyance. “I have given you plenty of opportunities to leave.”

Yongguk pressed his lips into a thin line. “And I've said time and time again, I'm loyal until the end.”

“Then do as I say and don't ask questions.”

The older man stared at his boss for a moment before speaking. “You're a fool.”

“I know.” Daehyun finally looked at him, a bitter smile on his lips. “But, aren't you too for staying by my side?”

“Perhaps.”

The drug lord motioned for him to come over, reaching into his suit jacket for another cigar. “Come have a smoke with me.” He said and Yongguk silently accepted the cigar, his boss lighting it once it was between his lips. The feel of impending doom was so heavy but Daehyun looked so peaceful as he lit himself another cigar before staring off again.

“This feels like our ed up version of the last supper, boss.” Yongguk chuckled, watching as the smoked swirled in the air.

And when Daehyun didn't reply, he knew:

It was.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Yongguk จ้องไปที่ Junhong เชื่อมโยงกับเก้าอี้ pursing ริมฝีปากของเขาเขาได้ดูน้ำตาราดลงแก้มของวัยรุ่น "คุณและน้องทั้งสองเพื่อให้ดูสวย เมื่อคุณร้องไห้" เขา murmured สิ่งที่ทำให้คุณ เขาคิดว่า พิงหลังขึ้นกับผนัง ความรำคาญของเขาเริ่มต้นได้ดีกว่าของเขา เขาเกลียดชังนี้ เขาชิง Daehyun ได้ทำอะไร มันโง่ โง่ และมันบอกว่า Yongguk มนุษย์ได้อย่างแท้จริงสูญ แต่เขาได้ทำการตัดสินใจของเขาเป็นเวลานานที่ผ่านมา – เขายืน โดย Daehyun จน แยกกันที่ผ่านริมฝีปากของเขาเขาส่งข้อมูล Youngjae ให้อยู่และคำเตือนเรื่องของตำรวจไม่ให้เขา

คนซ้ายห้อง ปิดและล็อคประตูหลังตัวเอง ตามเขาไปหาเจ้านายของเขาในอาคารโรงงานขนาดเล็ก เขาพบพระยานั่งอยู่บนโต๊ะ และจ้องมองออกเป็น nothingness เป็นเขาชอบซิการ์ มีลักษณะเงียบสงบเกือบหน้าสุด "คงจะในทางของเขาตอนนี้"

"โกรธเขา"

Yongguk มีเพื่อป้องกันตัวเองกลิ้งตา "ใช่"เงียบเอาไปทั่ว แต่ไม่เหมือนรบกวน Daehyun เป็นเขาเอาลากยาวอีกในซิการ์ของเขา"บอส ทำไม เหตุผลเช่นนี้"

นิพจน์สงบของคนสุดท้ายเปลี่ยนเป็นความรำคาญอย่างใดอย่างหนึ่ง "ฉันได้ให้โอกาสไป"

Yongguk กดริมฝีปากของเขาเป็นบางบรรทัด "และฉันได้กล่าวอีกครั้ง ฉันซื่อสัตย์จนจบ"

"แล้วทำ ตามที่ผมบอก และอย่าถามคำถาม"

คนเก่าจ้องไปที่นายครู่ก่อนที่จะพูด "คุณกำลังคนโง่"

"ฉันรู้" Daehyun มองดูที่เขา ขมรอยยิ้มบนริมฝีปากของเขาในที่สุด "ใช้ ได้ คุณเกินไปพักริมของฉัน"

"อาจได้"

พระยา motioned เขามา ถึงเป็นเสื้อสูทของเขาสำหรับซิการ์อีก "มามีควันด้วย"เขากล่าวว่า และ Yongguk ยอมรับเงียบ ๆ ซิการ์ นายแสงเมื่อมันระหว่างริมฝีปากของเขา ความรู้สึกของใกล้ลงโทษหนักมาก แต่ Daehyun มองเพื่อให้สงบที่เขาสว่างเองซิการ์อีกก่อนจ้องมองอีก

"นี้รู้สึกเหมือนเรา ed ขึ้นรุ่นซุปเปอร์ล่าสุด เจ้านาย" Yongguk เบา ๆ ดูเป็น swirled การรมควันในอากาศ

และ เมื่อ Daehyun ไม่ ตอบ เขารู้ว่า:

ก็

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ยงกุกจ้องที่ Junhong ผูกติดอยู่กับเก้าอี้ pursing ริมฝีปากของเขาในขณะที่เขาเฝ้าดูน้ำตาไหลอาบแก้มของวัยรุ่น "คุณกับพี่ชายของคุณทั้งสองมองให้สวยเมื่อคุณร้องไห้." เขาบ่น สิ่งที่ฉันจะทำกับคุณ เขาคิดว่าที่พิงหลังขึ้นกับผนังที่น่ารำคาญของเขาเริ่มต้นที่จะได้รับที่ดีกว่าของเขา เขาเกลียดนี้เขาเกลียดสิ่งที่ Daehyun กำลังทำอะไรอยู่ มันเป็นความโง่เขลาและมันบอกยงกุกคนที่ได้สูญเสียการควบคุมอย่างแท้จริง แต่เขาได้ตัดสินใจของเขาเป็นเวลานานที่ผ่านมา - เขาจะยืนตาม Daehyun จนท้ายสุด ถอนหายใจผ่านริมฝีปากของเขาในขณะที่เขาส่งข้อมูลไปยังยองให้ที่อยู่และคำเตือนที่ง่ายของการไม่มีตำรวจกับเขาคนออกจากห้องไปและปิดล็อคประตูตามหลังตัวเองขณะที่เขาเดินไปหาเจ้านายของเขาในการสร้างโรงงานขนาดเล็ก . ในที่สุดเขาก็พบยานั่งอยู่บนโต๊ะและจ้องมองออกไปในความว่างเปล่าในขณะที่เขามีความสุขกับซิการ์ดูเงียบสงบเกือบบนใบหน้าของเขา "เขาอาจจะเป็นในทางของเขาตอนนี้". "คือเขาโกรธ?" ยงกุกมีเพื่อให้ตัวเองจากการกลิ้งดวงตาของเขา "Yes." ความเงียบเข้ามา แต่มันไม่ได้ดูเหมือนจะรำคาญ Daehyun ในขณะที่เขาใช้เวลาอีกนานในการลากซิการ์ของเขา "เจ้านายทำไม? ทำไมเป็นแบบนี้? " การแสดงออกของความสงบสุขของคนในที่สุดก็เปลี่ยนไปเป็นหนึ่งในความน่ารำคาญ "ผมได้ให้คุณมีโอกาสที่จะออกจาก". ยงกุกกดริมฝีปากของเขาเป็นเส้นบาง ๆ "และฉันได้กล่าวว่าเวลาและเวลาอีกครั้งฉันซื่อสัตย์จนจบ". "แล้วทำตามที่ฉันบอกและไม่ได้ถามคำถาม". พี่ชายจ้องที่เจ้านายของเขาอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพูด "คุณเป็นคนโง่". "ฉันรู้". Daehyun ที่สุดมองไปที่เขาและรอยยิ้มที่ขมขื่นบนริมฝีปากของเขา "แต่ไม่ได้คุณมากเกินไปสำหรับการเข้าพักโดยด้านข้างของฉัน" "บางที". ยา motioned สำหรับเขาที่จะมาถึงในเสื้อสูทของเขาสำหรับซิการ์อื่น "มามีควันกับฉัน." เขากล่าวและยงกุกได้รับการยอมรับอย่างเงียบ ๆ ซิการ์เจ้านายของเขาแสงมันเมื่อมันอยู่ระหว่างริมฝีปากของเขา กำลังจะมาถึงความรู้สึกของการลงโทษหนักมาก แต่ Daehyun มองเพื่อความสงบสุขในขณะที่เขาไฟตัวเองซิการ์อื่นก่อนที่จะจ้องมองออกไปอีกครั้ง"นี่รู้สึกเหมือนเอ็ดขึ้นรุ่นของกระยาหารค่ำมื้อสุดท้ายของเราเจ้านาย". ยงกุกหัวเราะ, ดูเป็นรมควันหมุนวนอยู่ใน อากาศและเมื่อ Daehyun ไม่ตอบเขารู้: มันเป็น

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ยงกุกมอง จุนฮงถูกมัดติดกับเก้าอี้ pursing ริมฝีปากของเขาเมื่อเขาเห็นน้ำตารินลงของวัยรุ่นด้วย " คุณและพี่ชายของคุณทั้งคู่ดูน่ารักเวลาร้องไห้ " เขาพึมพำ สิ่งที่ฉันจะทำเพื่อคุณ เขาคิดว่า พิงหลังกับผนังของเขา ความรำคาญเริ่มขึ้นเขา เขาเกลียด เขาเกลียดสิ่งที่แดฮยอนทำ มันเป็นเรื่องโง่ ๆโง่ และ มันบอก ยงกุกเขาได้จริงๆ สูญเสียการควบคุม แต่เขาก็ตัดสินใจไปนานแล้ว และเขาจะอยู่เคียงข้างแดฮยอนจนถึงที่สุด ถอนหายใจผ่านริมฝีปากของเขาขณะที่เขาส่งข้อมูลให้ยองเจ ให้ที่อยู่ และเตือนง่ายไม่มีตำรวจเลย

แล้วออกจากห้องปิดและล็อคประตูด้านหลังตัวเองว่าเขาไปหาเจ้านายของเขาในการสร้างโรงงานขนาดเล็ก ในที่สุดเขาก็พบยาเสพติดเจ้านายนั่งอยู่บนโต๊ะและมองไปในความว่างเปล่าที่เขาชอบสูบซิการ์ดูเกือบสงบบนใบหน้าของเขา " เขาอาจจะกำลังเดินทางมา "

" เขาโกรธรึเปล่า ? "

ยงกุกต้องให้ตัวเองจากการรีดตาของเขา . " ครับ" ความเงียบเข้ามาแต่มันไม่ได้ดูเหมือนจะรบกวนแดฮยอนที่เขาเอาคนอื่นลากยาวซิการ์ของเขา " เจ้านาย ทำไม ? ทำไมเป็นแบบนี้ "

เขาสงบสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นรบกวน " ผมจะให้คุณมากมายของโอกาสที่จะทิ้ง "

ยงกุกกดริมฝีปากของเขาลงในบางบรรทัด " และฉันกล่าวว่าเวลาและเวลาอีกครั้ง ฉันซื่อสัตย์จนจบ

"" งั้นก็ทำตามที่ฉันบอก ไม่ต้องถามคำถาม "

ชายสูงวัยจ้องมองเจ้านายของเขาสักพักก่อนที่จะพูด " เธอมันโง่ . . . "

" ฉันรู้ " แดฮยอนก็มองเขา รอยยิ้มขมขื่นบนริมฝีปากของเขา " แต่คุณก็ยังอยู่เคียงข้างฉัน "

" บางที "

ยาพระเจ้าจึงให้เขามา ถึงเข้าไปในเสื้อสูทของเขามาย้อนอีก " มา มีควันด้วย" เขาพูด และยงกุกเงียบยอมรับซิการ์ เจ้านายของเขา แสงมัน เมื่ออยู่ในปากของเขา ความรู้สึกของการลงโทษให้หนัก แต่แดฮยอนดูเงียบสงบอย่างที่เขาจุดซิการ์ตัวเองอีกก่อนที่จะจ้องมองออกไปอีก

" นี้รู้สึกเหมือนเอ็ดขึ้นรุ่นของ Supper ครั้งสุดท้ายเจ้านาย " ยงกุกหัวเราะ มองดูเหมือนควันฟุ้งในอากาศ

และเมื่อแดฮยอนไม่ตอบเขารู้ :

มันเป็น