Yasin’s family moved from Iraq to E

Yasin’s family moved from Iraq to England when he was just a young boy. Yasin did not want to leave his home in Samarra but his father said that it was best for the family because it was not safe to live there anymore and he wanted his son to grow up in a country that was accepting of all people. Yasin’s father told his son that England was a multicultural country where people lived and worked together regardless of race or religious beliefs.
Although Yasin was not happy about leaving Iraq, he soon settled into his new life in a big city called London. London was very exciting with its tall buildings and museums, and Yasin especially liked the London Planetarium and the big River Thames with all of its old bridges.
Yasin even made friends with a boy who lived next door called Andrew. All summer long Andrew and Yasin played in the park or went to the zoo with Andrew’s mum.
Andrew shared his toys and his comics with Yasin and told him all about his favourite superheroes. They even built a camp in Yasin’s back garden where they would hide from the grownups.
The summer was a fun time and young Yasin soon felt quite at home in London even though it was a very big city and not nearly as sunny and hot as it was in Samarra. His English got better and better, especially with help from Andrew, although there were a lot of words that Yasin did not understand and he often felt silly because he could not speak as well as he would like.
When September finally came around and the leaves began to fall from the trees, Yasin’s father explained that it was time for his son to go to school. Yasin was seven years old so he would be going to year three of the local primary school – the same year as his friend Andrew!
Although Yasin was very nervous about going to school, his father and mother assured him that it would be a fun place where he would meet lots of new friends and learn lots of interesting new things. ‘English schools are supposed to be very good,’ said Yasin’s mother.
‘And you will learn some very interesting things and your English will get better in no time,’ assured his father.
Yasin was still not convinced, but when Andrew knocked on the door that morning with a big smile on his face saying how fun it was going to be at school, Yasin felt much better because he trusted his friend.
The two boys chatted all the way to the school gates: Andrew told Yasin about the playground and who was the best teacher and what boys were the most fun and what girls were pretty and how they often served custard for pudding at lunchtimes. Yasin did not know what custard was, but Andrew looked very excited about it so Yasin thought it must taste very good.
But when the boys got to their class, things did not go how Yasin imagined they would. The teacher told Andrew to take a seat at the front of the class as she introduced Yasin to the rest of the children. He did not like standing up in front of the class and one boy shouted out that he was a smelly foreigner. The boys and girls all laughed, and then another boy made fun of Yasin’s accent when he was asked to say his name and where he came from. ‘I can’t understand him, miss. He can’t even speak English,’ said the nasty boy.
Finally Yasin was allowed to take a seat at the back of the class, but he wished that he was next to Andrew as he felt very alone. The girl sitting beside him kept looking at him in a strange way that made Yasin uncomfortable, and during the lesson she put her hand up and asked the teacher if she could move places. Yasin did not understand what he had done to offend the girl.
When the bell went it was time to go out into the playground. All of the children closed their books and put on their coats and headed out of the door into the bright autumn sunshine. The teacher kept Yasin back for a moment and gave him a badge with his name on which she pinned to his jumper. ‘There you go,’ she said with a smile. ‘Now all of the children will be able to learn your name.’
Yasin thought that the badge looked silly, and when he went out into the playground all of the children began pointing and laughing. ‘You’ve got a girl’s name,’ said a small boy with curly blond hair.
Yasin wanted to explain that it was not a girl’s name but he was too nervous because all of the children were pointing at him and laughing. When Yasin got nervous his English was not very good and the words always got stuck in his throat. He was very sad and wanted to run out of the playground back to his mother and father and never return to school again. But just as he was about to run, he heard a familiar voice. ‘Hi Yasin.’ And when he looked up there was Andrew standing right beside him.
Andrew looked at the children gathered around and shook his head. ‘What’s wrong with you lot?’ he asked. ‘I told my friend Yasin that school was fun. Why are you ruining it for him?’
‘He’s different,’ said a very tall girl who was standing at the front of the crowd of children.
‘So are you,’ said Andrew. ‘You are the ta

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ครอบครัวของ Yasin ย้ายจากอิรักไปอังกฤษเมื่อเขาเป็นเพียงเด็กผู้ชาย ไม่ต้องออกจากบ้านของเขาใน Samarra Yasin แต่พ่อบอกว่า มันดีที่สุดสำหรับครอบครัวเนื่องจากไม่ปลอดภัยจะมีอยู่อีกต่อไป และเขาต้องการให้บุตรเติบโตในประเทศที่มีการยอมรับของทุกคน พ่อของ Yasin บอกบุตรชายว่า อังกฤษเป็นประเทศวัฒนธรรมที่ผู้คนอาศัย และทำงานร่วมกันโดยไม่คำนึงถึงเชื้อชาติหรือความเชื่อทางศาสนาแต่ Yasin สุขเกี่ยวกับออกจากอิรัก เขาเร็ว ๆ นี้ชำระเป็นชีวิตใหม่ในเมืองใหญ่ที่เรียกว่าลอนดอน ลอนดอนเป็นน่าตื่นเต้นมากที่ มีอาคารสูงและพิพิธภัณฑ์ และ Yasin โดยเฉพาะชอบท้องฟ้าลอนดอนและแม่น้ำเทมส์ใหญ่ ด้วยสะพานเก่าYasin ทำแม้กระทั่งเพื่อนที่เด็กชายที่อาศัยอยู่ประตูถัดไปเรียกว่าแอนดรูว์ ฤดูร้อนยาวแอนดรูว์และ Yasin เล่นในสวนสาธารณะ หรือไปสวนสัตว์สาวแอนดรูว์ แอนดรูว์ร่วมของเล่นและการ์ตูนของเขากับ Yasin และบอกเขาเกี่ยวกับฮีโร่ของเขาชื่นชอบ นอกจากนี้พวกเขายังได้สร้างค่ายในสวนด้านหลังของ Yasin ที่พวกเขาจะซ่อนจากการสังสรรค์ฤดูร้อนถูกสนุก Yasin เวลา และหนุ่มเร็ว ๆ รู้สึกที่บ้านในลอนดอนค่อนข้างแม้ว่าเมืองใหญ่มาก และไม่ได้เกือบ เป็น แดดใน Samarra ภาษาอังกฤษได้ดีกว่า และดี กว่า โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ด้วยความช่วยเหลือจากแอนดรู แม้ว่ามีจำนวนมากของคำที่ไม่เข้าใจ Yasin และเขามักจะรู้สึกว่าโง่ เพราะเขาพูดตลอดจนเขาต้องเมื่อกันยายนมาพร้อมรอบสุดท้าย และใบเริ่มร่วงจากต้น พ่อของ Yasin อธิบายว่า มันเป็นเวลาสำหรับลูกชายของเขาจะไปโรงเรียน Yasin เป็นเจ็ดปีดังนั้นเขาจะจะปีที่สามของโรงเรียนท้องถิ่น – ในปีเดียวกันเป็นเพื่อนแอนดรูแม้ Yasin มากประสาทเกี่ยวกับการไปโรงเรียน บิดา และมารดาที่มั่น เขาจะสนุกวางที่เขาจะพบกับเพื่อนใหม่มากมาย และเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ ที่น่าสนใจ 'โรงเรียนภาษาอังกฤษควรจะดี แม่ของ Yasin กล่าว'และคุณจะได้เรียนรู้บางสิ่งที่น่าสนใจมาก และภาษาอังกฤษของคุณจะได้รับดีขึ้นในเวลาไม่นาน มั่นใจบิดาYasin ยังคงไม่เชื่อ แต่เมื่อแอนดรูเคาะประตูเช้าวัน ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาบอกว่า สนุกมันเป็นไปได้ที่โรงเรียน Yasin รู้สึกดี เพราะเขาเชื่อถือเพื่อนของเขาสองชาย chatted ไปทางประตูโรงเรียน: แอนดรูว์บอก Yasin เกี่ยวกับสนามเด็กเล่น และใครคือครู และเด็กชายสิ่งสนุกที่สุดสาวใดสวย และถูกวิธีพวกเขามักจะอาหารคัสตาร์ดพุดดิ้งสำหรับ lunchtimes Yasin ไม่รู้ถูกอะไรคัสตาร์ด แต่แอนดรูว์ดูตื่นเต้นมากเกี่ยวกับมันดังนั้น Yasin คิดว่า มันต้องรสชาติดีมากแต่เมื่อเด็กชายได้สุด สิ่งที่ไม่ไปไร Yasin คิดพวกเขาจะ ครูบอกว่า แอนดรูจะนั่งที่ด้านหน้าของชั้นเรียนเธอนำ Yasin ของเด็ก เขาไม่ชอบยืนหน้าชั้นเรียน และเด็กผู้ชายคนหนึ่งตะโกนออกมาว่า เขาเป็นชาวต่างชาติเหม็น เด็กชายและเด็กหญิงหัวเราะ แล้ว ชายอื่นทำการเน้นของ Yasin เมื่อเขาถูกถามว่า ชื่อของเขาและเขามาจากไหน ' ฉันไม่เข้าใจเขา พลาด นอกจากนี้เขายังสามารถพูดภาษาอังกฤษ กล่าวว่า เด็กน่ารังเกียจสุดท้าย Yasin ได้รับอนุญาตให้นั่งด้านหลังชั้น แต่เขาอยากให้เขาเป็นถัดจากแอนดรูว์เขารู้สึกเพียงอย่างเดียวมาก สาวที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เขาเก็บดูเขาในแบบแปลก ๆ ที่ทำ Yasin อึดอัด และระหว่างบทเรียนเธอใส่มือของเธอขึ้น และถามครูถ้า เธอสามารถย้ายสถาน Yasin ไม่เข้าใจสิ่งที่เขาทำเชือดสาวเมื่อระฆังมัน เป็นเวลาที่จะออกไปสนามเด็กเล่น เด็กทั้งหมดปิดหนังสือของพวกเขา และใส่เสื้อของพวกเขา และหัวออกจากประตูในแสงแดดฤดูใบไม้ร่วงที่สดใส ครูเก็บ Yasin กลับสำหรับสักครู่ และให้ป้ายชื่อของเขาที่เธอปักหมุดไปจัมเปอร์ของเขา 'ไป เธอกล่าว ด้วยรอยยิ้ม 'ตอนนี้ทั้งหมดของเด็กจะสามารถเรียนรู้ชื่อของคุณ'Yasin คิดว่า ป้ายที่ดูโง่ และเมื่อเขาออกไปในสนามทั้งหมดของเด็กที่เริ่มชี้ และหัวเราะ 'คุณได้ชื่อเป็นสาว กล่าวว่า เด็ก มีผมสีบลอนด์หยิกYasin อยากอธิบายว่า ไม่ใช่ชื่อของหญิงสาว แต่เขากังวลเกินไป เพราะเด็กทั้งหมดชี้ไปที่เขา และหัวเราะ เมื่อ Yasin ได้ประสาทภาษาอังกฤษไม่ดี และคำเสมอได้ติดอยู่ในลำคอของเขา เขาเสียใจมาก และต้องการทำจากสนามกลับแม่และพ่อของเขา และไม่เคยกลับไปโรงเรียนอีก แต่เหมือนว่าเขาจะถูกเรียกใช้ เขาได้ยินเสียงคุ้นเคย ' สวัสดี Yasin .' และเมื่อเขาดูมี ถูกแอนดรูว์ยืนเคียงข้างเขาแอนดรูว์มองเด็กรอบ และส่ายศีรษะของเขา 'ถูกต้องกับคุณหรือไม่' เขาถาม ' ผมบอกเพื่อน Yasin ที่ โรงเรียนก็สนุก เหตุคุณทำลายมันเขา?''เขาจะแตกต่างกัน กล่าวว่า ผู้หญิงสูง ๆ ที่กำลังยืนอยู่ที่ด้านหน้าของฝูงชนของเด็ก'ดังนั้นคุณ กล่าวว่า แอนดรูว์ ' คุณเป็นตา

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ครอบครัวสินธุ์ย้ายออกจากอิรักไปยังประเทศอังกฤษเมื่อเขาเป็นเพียงเด็กหนุ่ม สินธุ์ไม่ต้องการที่จะออกจากบ้านของเขาในซามาร์ แต่พ่อของเขาบอกว่ามันเป็นดีที่สุดสำหรับครอบครัวเพราะมันไม่ปลอดภัยที่จะอาศัยอยู่ที่นั่นอีกต่อไปและเขาอยากให้ลูกชายของเขาที่จะเติบโตขึ้นในประเทศที่ได้รับการยอมรับของทุกคน พ่อสินธุ์บอกลูกชายของเขาว่าอังกฤษเป็นประเทศที่มีความหลากหลายทางวัฒนธรรมที่ผู้คนอาศัยและทำงานอยู่ด้วยกันโดยไม่คำนึงถึงเชื้อชาติหรือความเชื่อทางศาสนา.
แม้ว่าสินธุ์ก็ไม่มีความสุขเกี่ยวกับการออกอิรักไม่ช้าเขาก็ตัดสินเข้ามาในชีวิตใหม่ของเขาในเมืองใหญ่ที่เรียกว่าลอนดอน ลอนดอนเป็นที่น่าตื่นเต้นมากกับอาคารสูงและพิพิธภัณฑ์และสินธุ์เฉพาะอย่างยิ่งชอบลอนดอนท้องฟ้าจำลองและขนาดใหญ่แม่น้ำเทมส์ที่มีทั้งหมดของสะพานเก่าแก่.
สินธุ์ทำแม้กระทั่งเพื่อนกับเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่อาศัยอยู่ประตูถัดไปที่เรียกว่าแอนดรู ในช่วงฤดูร้อนที่ยาวนานและแอนดรูสินธุ์เล่นในสวนสาธารณะหรือไปสวนสัตว์กับแม่ของแอนดรู.
แอนดรูที่ใช้ร่วมกันของเล่นและการ์ตูนของเขากับสินธุ์ของเขาและบอกเขาทุกอย่างเกี่ยวกับฮีโร่ที่เขาชื่นชอบ พวกเขายังสร้างค่ายในสวนหลังสินธุ์ของที่พวกเขาจะซ่อนตัวจากผู้ใหญ่ได้.
ในช่วงฤดูร้อนเป็นช่วงเวลาที่สนุกและหนุ่มสินธุ์เร็ว ๆ นี้รู้สึกค่อนข้างที่บ้านในลอนดอนแม้ว่ามันจะเป็นเมืองใหญ่มากและไม่ได้เกือบเป็นแดดและร้อนเป็นมัน อยู่ในซามาร์ ภาษาอังกฤษของเขาได้ดีขึ้นและดีโดยเฉพาะอย่างยิ่งด้วยความช่วยเหลือจากแอนดรูแม้ว่าจะมีจำนวนมากของคำที่สินธุ์ไม่เข้าใจและเขามักจะรู้สึกว่าโง่เพราะเขาไม่สามารถพูดได้เป็นอย่างดีในขณะที่เขาต้องการ.
เมื่อกันยายนในที่สุดก็มารอบ ๆ และใบ เริ่มที่จะตกจากต้นไม้พ่อสินธุ์ของอธิบายว่ามันเป็นเวลาสำหรับลูกชายของเขาที่จะไปโรงเรียน สินธุ์อายุได้เจ็ดขวบดังนั้นเขาจะไปกับปีที่สามของโรงเรียนประถมศึกษาในท้องถิ่น - ปีเดียวกับที่เพื่อนของเขาแอนดรู
แม้ว่าสินธุ์เป็นกังวลมากเกี่ยวกับการไปโรงเรียนพ่อและแม่ของเขาเขามั่นใจว่ามันจะเป็นสถานที่ที่สนุก ที่เขาจะได้พบกับเพื่อนใหม่มากและเรียนรู้สิ่งต่างๆมากมายใหม่ที่น่าสนใจ 'โรงเรียนภาษาอังกฤษที่ควรจะเป็นสิ่งที่ดีมาก' กล่าวว่าแม่สินธุ์ของ.
'และคุณจะได้เรียนรู้สิ่งที่น่าสนใจมากและภาษาอังกฤษของคุณจะดีขึ้นในเวลาไม่นาน' มั่นใจพ่อของเขา.
สินธุ์ก็ยังไม่เชื่อ แต่เมื่อแอนดรูเคาะ ประตูในเช้าวันนั้นด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาบอกว่าสนุกก็เป็นไปได้ที่โรงเรียนสินธุ์รู้สึกดีมากเพราะเขาไว้ใจเพื่อนของเขา.
เด็กชายทั้งสองคุยกันไปตลอดทางจนถึงประตูโรงเรียน: แอนดรูบอกสินธุ์เกี่ยวกับสนามเด็กเล่น และผู้ที่เป็นครูที่ดีที่สุดและสิ่งที่เด็กผู้ชายที่สนุกที่สุดและสิ่งที่สาว ๆ ได้สวยและวิธีการที่พวกเขามักจะทำหน้าที่คัสตาร์สำหรับพุดดิ้งที่กลางวัน สินธุ์ไม่ทราบว่าเป็นคัสตาร์ แต่แอนดรูมองตื่นเต้นมากเกี่ยวกับมันดังนั้นสินธุ์คิดว่ามันจะต้องลิ้มรสดีมาก.
แต่เมื่อเด็ก ๆ ได้เรียนสิ่งที่ไม่ได้ไปวิธีสินธุ์คิดว่าพวกเขาจะ ครูบอกว่าแอนดรูไปนั่งที่หน้าชั้นเรียนขณะที่เธอแนะนำสินธุ์กับส่วนที่เหลือของเด็ก เขาไม่ชอบลุกขึ้นยืนอยู่หน้าชั้นเรียนและเด็กผู้ชายคนหนึ่งตะโกนออกมาว่าเขาเป็นชาวต่างชาติเหม็น ชายและหญิงทุกหัวเราะแล้วเด็กผู้ชายอีกคนทำให้สนุกสำเนียงสินธุ์เมื่อเขาถูกขอให้พูดชื่อของเขาและเขามาจากไหน 'ฉันไม่สามารถเข้าใจเขาพลาด เขาไม่สามารถแม้แต่จะพูดภาษาอังกฤษกล่าวว่าเด็กที่น่ารังเกียจ.
สุดท้ายสินธุ์ได้รับอนุญาตให้นั่งที่ด้านหลังของชั้นเรียน แต่เขาหวังว่าเขาก็ติดกับแอนดรูขณะที่เขารู้สึกมากเพียงอย่างเดียว หญิงสาวนั่งอยู่ข้าง ๆ เขาเก็บไว้มองเขาในทางที่แปลกที่ทำให้อึดอัดสินธุ์และในระหว่างบทเรียนที่เธอเอามือของเธอขึ้นและถามครูว่าเธอจะย้ายสถานที่ สินธุ์ไม่เข้าใจสิ่งที่เขาทำจะรุกรานสาว.
เมื่อระฆังไปมันเป็นเวลาที่จะออกไปในสนามเด็กเล่น ทั้งหมดของเด็กปิดหนังสือของพวกเขาและวางบนเสื้อของพวกเขาและมุ่งหน้าออกจากประตูเข้ามาในฤดูใบไม้ร่วงแสงแดดสดใส ครูสินธุ์เก็บไว้กลับสักครู่และทำให้เขามีป้ายที่มีชื่อของเขาที่เธอตรึงอยู่กับจัมเปอร์ของเขา 'มีคุณไป "เธอกล่าวด้วยรอยยิ้ม 'ตอนนี้สิ่งที่เด็กจะสามารถที่จะเรียนรู้ชื่อของคุณ.
สินธุ์คิดว่าป้ายมองโง่และเมื่อเขาเดินออกไปที่สนามเด็กเล่นทั้งหมดของเด็กที่จะเริ่มต้นการชี้และหัวเราะ 'คุณได้มีชื่อของสาว' กล่าวว่าเป็นเด็กเล็ก ๆ ที่มีผมบลอนด์หยิก.
สินธุ์อยากจะอธิบายว่ามันไม่ได้เป็นชื่อของหญิงสาว แต่เขารู้สึกประหม่าเกินไปเพราะเด็กทุกคนได้รับการชี้ไปที่เขาและหัวเราะ เมื่อสินธุ์มีประสาทภาษาอังกฤษของเขาไม่ได้ดีมากและคำพูดที่มักจะได้รับการติดอยู่ในลำคอของเขา เขาเป็นคนที่น่าเศร้ามากและอยากจะวิ่งออกไปจากสนามเด็กเล่นกลับไปที่พ่อและแม่ของเขาและไม่เคยกลับไปที่โรงเรียนอีกครั้ง แต่ในขณะที่เขากำลังจะเรียกเขาได้ยินเสียงที่คุ้นเคย 'สวัสดีสินธุ์. และเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมองก็มีแอนดรูยืนอยู่ข้างเขา.
แอนดรูมองไปที่เด็กที่รวบรวมไปรอบ ๆ และส่ายหัว 'มีอะไรผิดปกติกับคุณมาก? เขาถาม. 'ผมบอกเพื่อนของฉันสินธุ์ว่าโรงเรียนเป็นเรื่องที่สนุก เหตุผลที่คุณจะทำลายมันสำหรับเขา? '
' เขาเป็นคนที่แตกต่างกันกล่าวว่าเป็นสาวสูงมากซึ่งยืนอยู่ที่ด้านหน้าของฝูงชนของเด็ก.
'ดังนั้นคุณแอนดรูกล่าวว่า 'คุณเป็น TA