Installation art can be either temp

Installation art can be either temporary or permanent. Installation artworks have
been constructed in exhibition spaces such as museums and galleries, as well as
public- and private spaces. The genre incorporates a very broad range of
everyday and natural materials, which are often chosen for their evocative
qualities, as well as new media such as video, sound, performance, immersive
virtual reality and the internet. Many installations are site-specific in that they are
designed to exist only in the space for which they were created. A number of
institutions focusing on Installation art were created from the 1980s onwards,
suggesting the need for Installation to be seen as a separate discipline. These
included the Mattress Factory, Pittsburgh, the Museum of Installation in London,
and the Fairy Doors of Ann Arbor, MI, among others.
Installation art came to prominence in the 1970s but its roots can be identified in
earlier artists such as Marcel Duchamp and his use of the readymade and Kurt
Schwitters' Merz art objects, rather than more traditional craft based sculpture.
The intention of the artist is paramount in much later installation art whose roots lie in the conceptual art of the
1960s. This again is a departure from traditional sculpture which places its focus on form. Early non-Western
installation art includes events staged by the Gutai group in Japan starting in 1954, which influenced American
installation pioneers like Allan Kaprow.

Installation
Installation as nomenclature for a specific form of art came into use fairly
recently; its first use as documented by the OED was in 1969. It was coined in
this context in reference to a form of art that had arguably existed since
prehistory but was not regarded as a discrete category until the mid-twentieth
century. Allan Kaprow used the term “Environment” in 1958 (Kaprow 6) to
describe his transformed indoor spaces; this later joined such terms as “project
art” and “temporary art.”
Essentially, installation/environmental art takes into account the viewer’s entire
sensory experience, rather than floating framed points of focus on a “neutral”
wall or displaying isolated objects (literally) on a pedestal. This leaves space and
time as its only dimensional constants. This implies dissolution of the line
between art and life; Kaprow noted that “if we bypass ‘art’ and take nature itself
as a model or point of departure, we may be able to devise a different kind of art… out of the sensory stuff of
ordinary life” (Kaprow 12).

Interactive installation is a sub-category of installation art. An
interactive installation frequently involves the audience acting on the
work of art or the piece responding to users' activity. There are
several kinds of interactive installations that artists produce, these
include web-based installations (e.g., Telegarden), gallery-based
installations, digital-based installations, electronic-based installations,
mobile-based installations, etc. Interactive installations were most
frequently created and exhibited in the 1990s, when artists were
particularly interested in using the participation of the audiences to
co-author the meaning of the installation.

Immersive Virtual Reality
With the improvement of technology over the years, artists are more
able to explore outside of the boundaries that were never able to be
explored by artists in the past.[1] The media used are more
experimental and bold; they are also usually cross media and may
involve sensors, which plays on the reaction to the audiences’
movement when looking at the installations. By using virtual Reality
as a medium, immersive virtual reality art is probably the most
deeply interactive form of art.[2] At the turn of a new century, there is
a trend of interactive installations using digital, video, film, sound
and sculpture.

In “Art and Objecthood,” Michael Fried derisively labels art that acknowledges
the viewer as “theatrical” (Fried 45). There is a strong parallel between
installation and theater: both play to a viewer who is expected to be at once
immersed in the sensory/narrative experience that surrounds him and maintain a
degree of self-identity as a viewer. The traditional theatergoer does not forget
that he has come in from outside to sit and take in a created experience; a
trademark of installation art has been the curious and eager viewer, still aware
that he is in an exhibition setting and tentatively exploring the novel universe of
the installation.
The artist and critic Ilya Kabakov mentions this essential phenomenon in the
introduction to his lectures “On the “Total” Installation:” “[One] is simultaneously
both a ‘victim’ and a viewer, who on the one hand surveys and evaluates the
installation, and on the other, follows those associations, recollections which
arise in him[;] he is overcome by the intense atmosphere of the total illusion”
(Kabakov 256). Here installation art bestows an unprecedented importance on
the observer’s inclusion in that which he observes. The expectations and social
habits that the viewer takes with him into the space of the installation will remain
with him as he enters, to be either applied or negated once he has taken in the
new environment. What is common to nearly all installation art is a consideration of the experience in toto and the
problems it may present, namely the constant conflict between disinterested criticism and sympathetic involvement.
Television and video offer somewhat immersive experiences, but their unrelenting control over the rhythm of
passing time and the arrangement of images precludes an intimately personal viewing experience (Kabakov 257).
Ultimately, the only things a viewer can be assured of when experiencing the work are his own thoughts and
preconceptions and the basic rules of space and time. All else may be molded by the artist’s hands

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ศิลปะจัดวางได้อย่างชั่วคราว หรือถาวร งานติดตั้งได้ถูกสร้างในพื้นที่นิทรรศการพิพิธภัณฑ์และหอศิลป์ เช่นเป็นสาธารณะและพื้นที่ส่วนตัว ประเภทประกอบด้วยมากมายชีวิตประจำวัน และธรรมชาติวัสดุ ซึ่งมักจะถูกเลือกสำหรับการต่าง ๆคุณภาพ รวมทั้งสื่อใหม่เช่นวิดีโอ เสียง ประสิทธิภาพ การตัดความเป็นจริงเสมือนและอินเทอร์เน็ต ติดตั้งหลายมีในให้ออกแบบมาให้มีอยู่เฉพาะในพื้นที่ที่พวกเขาสร้างขึ้น จำนวนสถาบันที่เน้นศิลปะติดตั้งถูกสร้างจากทศวรรษ 1980 เป็นต้นไปแนะนำต้องการติดตั้งได้เป็นวินัยที่แยกต่างหาก เหล่านี้รวมโรง งานที่นอน พิตส์เบิร์ก พิพิธภัณฑ์ติดตั้งในกรุงลอนดอนและนางฟ้าประตูของ Ann Arbor, MI หมู่คนอื่น ๆศิลปะติดตั้งมาพร้อมกับความโดดเด่นในทศวรรษ 1970 แต่รากของมันสามารถระบุได้ในศิลปินก่อนหน้าเช่น Marcel Duchamp และใช้ของหวาน ๆ และ KurtSchwitters' Merz ศิลปะ มากกว่ายานมากกว่างานประติมากรรมความตั้งใจของศิลปินที่เป็นหนึ่งในการติดตั้งในภายหลังมากศิลปะที่มีรากอยู่ในศิลปะเชิงแนวคิดของการ1960s นี้อีกคือออกจากประติมากรรมโบราณซึ่งของแบบฟอร์ม ช่วงตะวันตกศิลปะจัดวางรวมถึงเหตุการณ์ต่าง ๆ ที่แบ่งระยะตามกลุ่ม Gutai ในญี่ปุ่นเริ่มใน 1954 ซึ่งมีอิทธิพลต่อชาวอเมริกันผู้บุกเบิกติดตั้งชอบ Allan Kaprowการติดตั้งติดตั้งเป็นการเรียกชื่อรูปแบบเฉพาะของศิลปะเข้ามาใช้ค่อนข้างเมื่อเร็ว ๆ นี้ ใช้ครั้งแรกเป็นเอกสาร โดย OED ค.ศ. 1969 มันมีจังหวะในบริบทนี้อ้างอิงถึงรูปแบบของศิลปะที่มีอยู่ว่าตั้งแต่ยุคก่อนประวัติศาสตร์แต่ไม่ถือว่าเป็นประเภทแยกกันจน twentieth กลางเซ็นจูรี่ Allan Kaprow ใช้คำว่า "สิ่งแวดล้อม" ใน 1958 (Kaprow 6)อธิบายพื้นที่ภายในของเขาแปรรูป นี้ในภายหลังรวมเงื่อนไขดังกล่าวเป็นโครงการ"ศิลปะ"และ"ศิลปะชั่วคราว"หลัก การติดตั้ง/สิ่งแวดล้อมศิลปะจะพิจารณาตัวแสดงของทั้งหมดประสบการณ์ทางประสาทสัมผัส มากกว่าลอยกรอบจุดของความ "เป็นกลาง"ผนังหรือแสดงแยกต่างหากวัตถุ (แท้จริง) ในการเชิง นี้ออกจากพื้นที่ และเวลาเป็นค่าคงตัวเฉพาะมิติ นี้หมายถึงการยุบของบรรทัดระหว่างศิลปะและชีวิต Kaprow ไว้ที่ "ถ้าเราข้าม 'ศิลปะ' และใช้ธรรมชาติเองเป็นแบบจำลองหรือจุด เราอาจประดิษฐ์ชนิดต่าง ๆ ของ art. ... จากสิ่งรับความรู้สึกของชีวิตธรรมดา" (Kaprow 12)ประเภทย่อยของศิลปะติดตั้งติดตั้งแบบโต้ตอบได้ มีติดตั้งแบบโต้ตอบมักเกี่ยวข้องกับผู้ที่ทำหน้าที่ในการงานศิลปะหรือชิ้นส่วนที่ตอบสนองกิจกรรมของผู้ใช้ มีติดตั้งแบบโต้ตอบต่าง ๆ ที่ศิลปินผลิต เหล่านี้รวมเว็บติดตั้ง (เช่น Telegarden), ตามเก็บติดตั้ง ติดตั้งดิจิตอลตาม อิเล็กทรอนิกส์การติด ตั้งติดตั้งบนมือถือ ฯลฯ ติดตั้งแบบโต้ตอบได้มากที่สุดมักสร้าง และจัดแสดงในปี 1990 เมื่อศิลปินได้สนใจโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการมีส่วนร่วมของผู้ชมเพื่อร่วมเขียนความหมายของการติดตั้งความเป็นจริงเสมือนเสมือนจริงพัฒนาเทคโนโลยีปี ศิลปินที่มีเพิ่มเติมสามารถชมภายนอกขอบเขตที่ไม่สามารถจะสำรวจ โดยศิลปินในอดีต [1] สื่อที่ใช้เป็นทดลอง และตัว หนา พวกเขาก็มักจะข้ามสื่อ และอาจเกี่ยวข้องกับเซนเซอร์ ที่เล่นในปฏิกิริยาเพื่อผู้ชมเคลื่อนย้ายสะดวกในการติดตั้ง โดยความเป็นจริงเสมือนเป็นสื่อ ศิลปะเสมือนจริงเสมือนจริงอาจจะมากที่สุดรูปแบบที่โต้ตอบลึกของศิลปะ [2] ที่เปิดศตวรรษใหม่ มีแนวโน้มของการติดตั้งแบบโต้ตอบที่ใช้ดิจิตอล วิดีโอ ภาพยนตร์ เสียงและประติมากรรมใน "ศิลปะและ Objecthood," Michael ทอดฮาป้ายศิลปะที่ยอมรับว่าแสดงเป็น "ละคร" (ทอด 45) มีขนานแข็งแรงระหว่างติดตั้งและโรงละคร: ทั้งเล่นกับตัวแสดงที่คาดว่าจะพร้อมกันสัมผัสประสบการณ์ทางประสาทสัมผัส/เล่าเรื่องที่ล้อมรอบเขา และรักษาความระดับ self-identity เป็น ไม่ลืม theatergoer ดั้งเดิมที่เขาได้มาจากภายนอกจะนั่ง และใช้ในการสร้างประสบการณ์ มีเครื่องหมายการค้าศิลปะติดตั้งแล้วที่อยากรู้อยากเห็น และกระตือรือร้นแสดง ยังคงตระหนักถึงว่าเป็นนิทรรศการที่ตั้ง และการสำรวจจักรวาลนวนิยายของอย่างไม่แน่นอนการติดตั้งศิลปินและนักวิจารณ์ Ilya Kabakov กล่าวถึงปรากฏการณ์นี้จำเป็นในการแนะนำการบรรยายของเขา "ในการติดตั้ง"ทั้งหมด": " "[หนึ่ง] เป็นเวลาเดียวกัน'เหยื่อ' และตัวแสดง คงสำรวจ และประเมินการติดตั้ง และ ตามที่สมาคม recollections ซึ่งเกิดขึ้นใน [] เขาถูกเอาชนะ โดยบรรยากาศรุนแรงของภาพลวงตาทั้งหมดของเขา"(Kabakov 256) ที่นี่ศิลปะติดตั้ง bestows ที่สำคัญประวัติการณ์บนรวมของนักการในที่ซึ่งเขาพิจารณา ความคาดหวังและสังคมพฤติกรรมที่แสดงการใช้เวลากับเขาในการติดตั้ง จะยังคงอยู่เขาเป็นเขาป้อน ต้องการใช้ หรือ negated เมื่อเขาได้รับการสภาพแวดล้อมใหม่ พื้นฐานศิลปะติดตั้งเกือบทั้งหมดคือ พิจารณาของประสบการณ์ใน toto และปัญหามันอาจแสดง คือการคงความขัดแย้งระหว่างสถาปัตยกรรมการวิจารณ์และการมีส่วนร่วมเห็นอกเห็นใจกันโทรทัศน์และวิดีโอมีประสบการณ์ค่อนข้างเสมือนจริง แต่การควบคุมจังหวะของ unrelentingผ่านเวลาและการจัดเรียงรูปภาพไม่สามารถดูส่วนบุคคลจึงเป็นประสบการณ์ (Kabakov 257)ในที่สุด สิ่งเดียวแบบมั่นใจจะเมื่อประสบการทำงาน ความคิดของเขาเอง และpreconceptions และกฎพื้นฐานของอวกาศและเวลา ทั้งหมดอาจเป็นแม่พิมพ์ ด้วยมือของศิลปิน

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ศิลปะการติดตั้งสามารถเป็นได้ทั้งชั่วคราวหรือถาวร การติดตั้งงานศิลปะที่ได้รับการสร้างขึ้นในพื้นที่จัดแสดงนิทรรศการเช่นพิพิธภัณฑ์และหอศิลป์เช่นเดียวกับพื้นที่สาธารณะและเอกชน ประเภทรวมเอาความหลากหลายมากในชีวิตประจำวันและวัสดุธรรมชาติซึ่งได้รับการแต่งตั้งมักจะนำมาซึ่งพวกเขามีคุณภาพเช่นเดียวกับสื่อใหม่เช่นวิดีโอ, เสียง, การทำงาน, ดื่มด่ำความเป็นจริงเสมือนและอินเทอร์เน็ต การติดตั้งหลายคนมีเว็บไซต์ที่เฉพาะเจาะจงในการที่พวกเขาจะได้รับการออกแบบให้อยู่เฉพาะในพื้นที่ที่พวกเขาสร้างขึ้น จำนวนของสถาบันการศึกษาที่มุ่งเน้นเกี่ยวกับศิลปะการติดตั้งที่ถูกสร้างขึ้นจากปี 1980 เป็นต้นมาบอกความจำเป็นในการติดตั้งจะถูกมองว่าเป็นวินัยที่แยกต่างหาก เหล่านี้รวมถึงโรงงานที่นอน, พิตส์เบิร์ก, พิพิธภัณฑ์การติดตั้งในลอนดอนและประตูนางฟ้าของ Ann Arbor, MI, หมู่คนอื่น ๆ . ศิลปะการติดตั้งมาให้ความสำคัญในปี 1970 แต่รากของมันสามารถระบุได้ในศิลปินที่ก่อนหน้านี้เช่นMarcel Duchamp และ เขาใช้ของสำเร็จรูปและเคิร์ตSchwitters 'Merz ศิลปะวัตถุมากกว่าฝีมือแบบดั้งเดิมมากขึ้นตามประติมากรรม. ความตั้งใจของศิลปินเป็นสิ่งสำคัญยิ่งในงานศิลปะติดตั้งในภายหลังมากที่มีรากอยู่ในนามธรรมศิลปะของปี 1960 นี่เป็นอีกครั้งที่ออกเดินทางจากประติมากรรมแบบดั้งเดิมซึ่งเป็นสถานที่มุ่งเน้นรูปแบบ ต้นที่ไม่ใช่ตะวันตกศิลปะการติดตั้งรวมถึงเหตุการณ์ฉากโดยกลุ่ม Gutai ในประเทศญี่ปุ่นเริ่มต้นในปี 1954 ซึ่งได้รับอิทธิพลอเมริกันผู้บุกเบิกการติดตั้งเช่นอัลลันKaprow. การติดตั้งการติดตั้งเป็นศัพท์สำหรับรูปแบบเฉพาะของศิลปะเข้ามาใช้อย่างเป็นธรรมเมื่อเร็วๆ นี้; ใช้งานครั้งแรกเป็นเอกสารโดยโออีเป็นในปี 1969 มันได้รับการประกาศเกียรติคุณในบริบทนี้ในการอ้างอิงถึงรูปแบบของศิลปะที่มีอยู่เนื้อหาตั้งแต่ดึกดำบรรพ์แต่ไม่ได้รับการยกย่องเป็นหมวดหมู่ที่ไม่ต่อเนื่องจนถึงช่วงกลางศตวรรษที่ยี่สิบศตวรรษ อัลลัน Kaprow ใช้คำว่า "สิ่งแวดล้อม" ในปี 1958 (Kaprow 6) อธิบายช่องว่างในร่มของเขาเปลี่ยน; เข้าร่วมนี้ในภายหลังข้อตกลงเช่นโครงการ "ศิลปะ" และ "ศิลปะชั่วคราว." เป็นหลักในการติดตั้ง / ศิลปะสิ่งแวดล้อมจะเข้าสู่บัญชีของผู้ชมทั้งประสบการณ์ทางประสาทสัมผัสมากกว่าลอยจุดกรอบของการมุ่งเน้นใน"เป็นกลาง" ผนังหรือแสดงวัตถุที่แยก (ตัวอักษร ) บนแท่น ซึ่งจะทำให้พื้นที่และเวลาที่คงมิติเท่านั้น นี้หมายถึงการสลายตัวของเส้นระหว่างศิลปะและชีวิต; Kaprow ตั้งข้อสังเกตว่า "ถ้าเราข้าม 'ศิลปะ' และใช้ธรรมชาติของตัวเองเป็นรูปแบบหรือจุดของการเดินทางเราอาจจะไม่สามารถที่จะประดิษฐ์ชนิดที่แตกต่างของศิลปะ... ออกมาจากสิ่งที่ประสาทสัมผัสของชีวิตธรรมดา" (Kaprow 12). การติดตั้งแบบโต้ตอบ เป็นหมวดหมู่ย่อยของศิลปะการติดตั้ง การติดตั้งแบบโต้ตอบมักเกี่ยวข้องกับการทำหน้าที่ผู้ชมในงานศิลปะหรือชิ้นส่วนการตอบสนองต่อกิจกรรมของผู้ใช้ มีหลายชนิดของการติดตั้งแบบโต้ตอบที่ผลิตศิลปินเหล่านี้รวมถึงการติดตั้งบนเว็บ(เช่น Telegarden), แกลเลอรี่ที่ใช้การติดตั้ง, การติดตั้งระบบดิจิตอลที่ใช้ติดตั้งอิเล็กทรอนิกส์ที่ใช้การติดตั้งโทรศัพท์มือถือที่ใช้อินเทอร์ ฯลฯ การติดตั้งส่วนใหญ่ที่พบบ่อยการสร้างและการจัดแสดงในปี 1990 เมื่อศิลปินที่มีความสนใจเป็นพิเศษในการใช้การมีส่วนร่วมของผู้ชมที่จะร่วมเขียนความหมายของการติดตั้ง. ความจริงเสมือนเต็มอิ่มกับการปรับปรุงเทคโนโลยีในช่วงหลายปีที่ศิลปินมีมากขึ้นสามารถที่จะสำรวจด้านนอกของขอบเขตที่เขาไม่สามารถที่จะได้รับการสำรวจโดยศิลปินในอดีตที่ผ่านมา [1] สื่อที่ใช้มีมากขึ้น. ทดลองและหนา; พวกเขายังมักจะข้ามสื่อและอาจเกี่ยวข้องกับการเซ็นเซอร์ที่เล่นกับปฏิกิริยาไปยังผู้ชมการเคลื่อนไหวเมื่อมองไปที่การติดตั้ง โดยใช้ความเป็นจริงเสมือนเป็นสื่อกลางในการดื่มด่ำความเป็นจริงศิลปะเสมือนจริงน่าจะเป็นมากที่สุดรูปแบบการโต้ตอบอย่างลึกซึ้งของศิลปะ. [2] ในช่วงเปลี่ยนศตวรรษใหม่ที่มีแนวโน้มของการติดตั้งแบบโต้ตอบโดยใช้ดิจิตอล, วิดีโอ, ภาพยนตร์, เสียงและประติมากรรม. ใน "ศิลปะและ objecthood" ไมเคิลทอดป้ายเยาะเย้ยศิลปะที่ยอมรับของผู้ชมเป็น"ละคร" (ผัด 45) มีขนานที่แข็งแกร่งระหว่างคือการติดตั้งและละคร: ทั้งเล่นเพื่อดูที่คาดว่าจะได้ในครั้งเดียวแช่อยู่ในประสาทสัมผัส/ ประสบการณ์การเล่าเรื่องที่ล้อมรอบเขาและรักษาระดับของตัวตนของตัวเองในฐานะผู้ชม ดูละครแบบดั้งเดิมไม่ลืมว่าเขาได้มาจากภายนอกที่จะนั่งและใช้เวลาในการสร้างประสบการณ์; เครื่องหมายการค้าของศิลปะการติดตั้งที่ได้รับของผู้ชมอยากรู้อยากเห็นและความกระตือรือร้นที่ยังคงตระหนักว่าเขาอยู่ในการจัดนิทรรศการการตั้งค่าและแน่นอนการสำรวจจักรวาลนวนิยายของการติดตั้ง. ศิลปินและนักวิจารณ์ Ilya Kabakov กล่าวถึงปรากฏการณ์ที่สำคัญนี้ในเบื้องต้นเกี่ยวกับการบรรยายของเขา"ใน "การรวม" การติดตั้ง "" [หนึ่ง] เป็นพร้อมกันทั้ง'เหยื่อ' และดูที่ในด้านหนึ่งการสำรวจมือและประเมินการติดตั้งและที่อื่นๆ ดังต่อไปนี้ความสัมพันธ์ของผู้ที่ความทรงจำที่เกิดขึ้นในตัวเขา[;] เขาจะเอาชนะโดยบรรยากาศที่รุนแรงของภาพลวงตารวม "(Kabakov 256) นี่คือศิลปะการติดตั้งประทานความสำคัญเป็นประวัติการณ์ในการรวมของผู้สังเกตการณ์ในสิ่งที่เขาตั้งข้อสังเกต ความคาดหวังและสังคมนิสัยที่ผู้ชมจะใช้เวลากับเขาเข้ามาในพื้นที่ของการติดตั้งจะยังคงอยู่กับเขาในขณะที่เขาเข้ามาจะนำมาใช้หรือทำให้ไร้ผลเมื่อเขาได้ดำเนินการในสภาพแวดล้อมใหม่ สิ่งที่เป็นเรื่องธรรมดาที่เกือบทั้งหมดศิลปะการติดตั้งคือการพิจารณาที่มีประสบการณ์ในการ toto และที่ปัญหามันอาจจะนำเสนอคือความขัดแย้งอย่างต่อเนื่องระหว่างการวิจารณ์ไม่สนใจและมีส่วนร่วมขี้สงสาร. โทรทัศน์และนำเสนอวิดีโอประสบการณ์ค่อนข้างดื่มด่ำ แต่การควบคุมยึดมั่นของพวกเขามากกว่าจังหวะของผ่านเวลาและการจัดภาพติ๊ประสบการณ์การรับชมอย่างใกล้ชิดส่วนบุคคล (Kabakov 257). ในท้ายที่สุดสิ่งเดียวที่ผู้ชมสามารถมั่นใจได้เมื่อประสบกับการทำงานที่มีความคิดของตัวเองและอคติและกฎพื้นฐานของพื้นที่และเวลา ทุกคนอาจจะมีการขึ้นรูปด้วยมือของศิลปิน

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ศิลปะในการติดตั้งได้ทั้งชั่วคราวหรือถาวร ผลงานการติดตั้งได้
ถูกสร้างขึ้นในนิทรรศการเป็น เช่น พิพิธภัณฑ์และหอศิลป์รวมทั้ง
ที่สาธารณะและส่วนบุคคลเป็น . ประเภทที่ประกอบด้วยช่วงกว้างมากของ
ทุกวันและวัสดุธรรมชาติ ซึ่งมักจะถูกเลือกสำหรับคุณภาพนี้
, รวมทั้งสื่อเช่นวิดีโอ , เสียง , การแสดง , ดื่มด่ำ
เสมือนจริงและอินเทอร์เน็ต หลายคนติดตั้งเฉพาะในที่พวกเขา
ออกแบบมีอยู่เฉพาะในพื้นที่ที่พวกเขาถูกสร้างขึ้น หมายเลขของ
สถาบันเน้นการแสดงผลงานศิลปะที่ถูกสร้างขึ้นจากปี 1980 เป็นต้นไป
แนะนำต้องการที่จะเห็นเป็นวินัยแยกติดตั้ง เหล่านี้
รวมที่นอนโรงงาน , พิตส์เบิร์กพิพิธภัณฑ์ของการติดตั้งในลอนดอน
และนางฟ้าประตูของ Ann Arbor , มิ , หมู่คนอื่น ๆ .
ศิลปะการติดตั้งมาเพื่อความโดดเด่นในปี 1970 แต่รากของมันสามารถระบุ
ศิลปินก่อนหน้านี้เช่นมาร์เซล ดูแชมป์ และเขาใช้ของสำเร็จรูป และเคิร์ท ชวิตเตอร์
' เมิร์สศิลปะวัตถุมากกว่าใช้ฝีมือประติมากรรม
แบบดั้งเดิมมากขึ้นความตั้งใจของศิลปินเป็นมหาในการติดตั้งในภายหลังศิลปะที่มีรากอยู่ในศิลปะนามธรรมของ
ยุค นี้อีกครั้งจะออกเดินทางจากแบบดั้งเดิมซึ่งประติมากรรมที่มุ่งเน้นในรูปแบบ ก่อนการติดตั้งตะวันตก
ไม่ใช่ศิลปะรวมถึงฉากเหตุการณ์ โดย gutai กลุ่มในประเทศญี่ปุ่นเริ่มต้นในปี 1954 ซึ่งมีอิทธิพลต่อชาวอเมริกันผู้บุกเบิกการติดตั้งเช่น Allan แคปโรว์



รับติดตั้งการติดตั้งเป็นศัพท์เฉพาะสำหรับรูปแบบเฉพาะของศิลปะเข้ามาใช้ค่อนข้าง
เมื่อเร็ว ๆนี้ ; เป็นครั้งแรกใช้เอกสารจาก OED ใน 1969 มันได้รับการประกาศเกียรติคุณใน
บริบทนี้เพื่ออ้างอิงในรูปแบบของศิลปะที่ได้รับอย่างมีอยู่ตั้งแต่
ประวัติศาสตร์ แต่ไม่ได้ถือว่าเป็นประเภทต่อเนื่องจนกระทั่งศตวรรษที่ยี่สิบ
กลาง อัลลันแคปโรว์ใช้คำว่า " สิ่งแวดล้อม " ใน 1958 ( แคปโรว์ 6 )

อธิบายของเขาเปลี่ยนร่มเป็น ; นี้เข้าร่วมในภายหลังเช่นเงื่อนไขเป็น " โครงการ
ศิลปะ " และ " ชั่วคราวศิลปะ . "
เป็นหลัก ศิลปะ สิ่งแวดล้อม การติดตั้งใช้เวลาเข้าบัญชีของผู้ชมทั้งหมด
ประสาทสัมผัสประสบการณ์มากกว่าลอยกรอบจุดที่มุ่งเน้นไปที่ " เป็นกลาง "
ผนังหรือแสดงแยกวัตถุ ( อย่างแท้จริง ) บน แท่นวาง ใบนี้พื้นที่และ
เวลาเป็นเพียงมิติของค่าคงที่ นี้แสดงถึงการสลายตัวของบรรทัด
ระหว่างศิลปะและชีวิต แคปโรว์กล่าวว่า " ถ้าเราข้าม ' ศิลปะ ' และใช้ธรรมชาตินั่นเอง
เป็นนางแบบหรือจุดออกเดินทาง เราอาจจะคิดแตกต่างกันประเภทของศิลปะ . . . . . . . ออกจากสิ่งที่ประสาทสัมผัสของ
ชีวิตสามัญ " ( แคปโรว์

12 ) โต้ตอบการติดตั้งหมวดหมู่ย่อยของการติดตั้งงานศิลปะ
เป็นการติดตั้งแบบมักเกี่ยวข้องกับผู้ชมการแสดงบน
งานศิลปะหรือชิ้นการตอบสนองต่อกิจกรรมของผู้ใช้ มีหลายประเภทของการติดตั้งแบบ

ที่ศิลปินผลิต เหล่านี้รวมถึงการติดตั้งบนเว็บ เช่น telegarden ) , แกลลอรี่ตาม
ติดตั้ง ดิจิตอล ใช้ติดตั้ง อิเล็กทรอนิกส์ โดยการติดตั้ง
ตามมือถือติดตั้ง ฯลฯการติดตั้งแบบโต้ตอบส่วนใหญ่
สร้างบ่อย และจัดแสดงใน 1990 , เมื่อศิลปินถูก
สนใจโดยเฉพาะอย่างยิ่งในการมีส่วนร่วมของผู้ชม

เขียนความหมายของการติดตั้ง เวอร์ชั่นเสมือนจริง


มีการปรับปรุงเทคโนโลยีแห่งปี , ศิลปินจะสามารถสำรวจ
นอกขอบเขตที่ไม่เคย สามารถ
การสํารวจโดยศิลปินในอดีต [ 1 ] ใช้สื่อมากขึ้น
ทดลองและกล้าหาญ พวกเขายังมักจะข้ามสื่อและอาจ
เกี่ยวข้องกับเซ็นเซอร์ ซึ่งเล่นในปฏิกิริยาผู้ชม
เคลื่อนไหวเมื่อมองไปที่การติดตั้ง โดยการใช้ความเป็นจริงเสมือน
เป็นสื่อ ความเป็นจริงที่ดื่มด่ำศิลปะเสมือนจริงอาจเป็นรูปแบบของศิลปะแบบลึกที่สุด
[ 2 ] ที่หันของศตวรรษใหม่ มี
แนวโน้มของการติดตั้งแบบใช้ดิจิตอล , วิดีโอ , ภาพยนตร์ , เสียง

" ประติมากรรม ศิลปะ และ objecthood " ไมเคิลทอดเย้ยหยัน ป้ายศิลปะที่ยอมรับ
ตัวแสดงเป็น " ละคร " ( . 45 ) มีขนานที่แข็งแกร่งระหว่าง
ติดตั้งและโรงละคร : ทั้งสองเล่นกับผู้ชมที่คาดว่าจะเป็นครั้งเดียว
กับประสบการณ์ทางประสาทสัมผัส / เล่าเรื่องรอบตัวเขาและรักษา
ระดับตัวเองเป็นผู้ชม มีผู้ชมดั้งเดิมไม่ได้ลืม
ว่าเขาได้มาจากนอกนั่งในที่สร้างประสบการณ์ ;
เครื่องหมายการค้าของค่ายศิลปะมีผู้ชมอยากรู้อยากเห็นและอยากทราบ
ยังคงที่เขาอยู่ในนิทรรศการการตั้งค่าและสามารถสำรวจจักรวาลใหม่

การศิลปินและนักวิจารณ์ลยา คาบาคอฟกล่าวถึงปรากฏการณ์นี้จำเป็นใน
แนะนำบรรยาย " ของเขาใน " การติดตั้งทั้งหมด " " " [ 1 ] พร้อมกัน
ทั้ง ' เหยื่อ ' และตัวแสดงที่บน หนึ่งการสำรวจและประเมิน
ติดตั้ง และในอื่น ๆ1 สมาคมผู้ซึ่งเกิดขึ้นในความทรงจำ
เขา [ ; ] เขาจะเอาชนะ โดยบรรยากาศที่รุนแรงของภาพลวงตา " รวม
( kabakov 256 ) ที่นี่ศิลปะติดตั้งให้ความสำคัญประวัติการณ์ใน
ผู้สังเกตการณ์รวมไว้ในที่ซึ่งเขาสังเกต ความคาดหวังและพฤติกรรมทางสังคม
ที่ผู้ชมจะใช้เวลากับเขาในพื้นที่ของการติดตั้งจะยังคงอยู่
กับเขาเข้าไปจะใช้หรือยกเลิกเมื่อเขาเอาใน
สภาพแวดล้อมใหม่ สิ่งที่เป็นปกติเกือบทุกการติดตั้งศิลปะ จะพิจารณาจากประสบการณ์และโตโต้
ปัญหาอาจ ปัจจุบัน คือ ความขัดแย้งระหว่างการวิจารณ์คงไม่สนใจและเห็นใจเกี่ยวข้อง .
โทรทัศน์และวิดีโอเสนอประสบการณ์ที่ค่อนข้างเปิด แต่พวกเขายึดมั่นควบคุมจังหวะ
ผ่านเวลาและการจัดภาพขจัดประสบการณ์กันเองส่วนตัวดู ( kabakov 257 ) .
ในที่สุด แต่สิ่งที่ผู้ชมสามารถมั่นใจเมื่อพบงานความคิดของเขาเองและ
preconceptions และกฎพื้นฐานของอวกาศและเวลา ทุกคนอื่นอาจถูกหล่อหลอมโดยมือของศิลปิน