For Spinoza mind and body are the s

For Spinoza mind and body are the same substance. Thus, mind and body are ontologically the same thing, the same reality or substance. The mind is inseparable from the body, and vice versa. He says, " the mind is united to the body because the body is the object of the mind" (Ethics 2, prop 21). But this does not mean that one determines the other or causes effects in the other, because in reality the mind and body are the same. They are different attributes of one fundamental reality. They are not causally related but intrinsically related, so we cannot say that one determines the other. Spinoza says that "the body cannot determine the mind to think, nor the mind the body to remain in motion or at rest" (Ethics 3, 2). This is because each acts simultaneously with the other, so it is illogical to say one determines the other.

This unity of mind and body as one substance is in contrast to Descartes' belief that mind and body are separate substances. For Descartes the mind and the body are independent realities, each able to exist without the other. He proudly proves this beginning in the second meditation when he concludes that doubt is possible as to the true existence of the body but there can be no doubt as to the existence of the thinking mind since this is what is either believing or doubting. The mind cannot doubt the existence of thinking, since even the doubt itself would require thinking to exist! But since the body can be doubted, and it is possible for thinking to go on without knowledge of the body, then one can conclude an independent existence for mind. Thus, a duality of mind and body. He also tries to prove such independent substances in the sixth meditation, where he states, "there is a great difference between mind and body", because the body is divisible while the mind is not. I can, in my mind, divide extended things into parts, but "when I consider the mind, that is, myself insofar as I am only a thing that thinks, I cannot distinguish any parts in me; rather I take myself to be one distinct thing" (Meditation 6, 86).

Spinoza does make a distinction, though, between thought and extension as two different attributes of the one ontological substance. Each thing is both thought and extension. The thought is what is known through ideas and the extension is what exists and is sensed physically. Thought is a mental property and extension is a physical property. While Descartes viewed thought as the property of mind and extension the property of bodies, Spinoza altered this view by asserting that a mind/body reality could be distinguished into separate attributes of thought and extension.

Yet, this altering of Descartes' metaphysics may actually be a subtle trick of language, since instead of separating mind from bodies Spinoza separates thought from extension -- but what is the real difference? What really is the difference between dividing reality into two different substances or dividing substance into two different attributes? Either way there seems to be a fundamental division. Would not the problematic relationship between thought and extension be equal to that of mind and bodies? The difference between the two philosophical views may be that Spinoza views thought and extension as inseparable two sides of the same coin. For Spinoza mind and body, thought and extension, are parallel realities, not having independent existences or independent causal series; while with Descartes' division there are two distinct existences with two distinct causal series.

Spinoza believed the mind and body are different conceptually but not ontologically. They are two different ways of description, just as we could describe music psychologically (or aesthetically) and physically (or in terms of physics). Thus, reality can be described in terms of causally ordered physical bodies or as logically ordered sequences of ideas. Yet, there cannot be two different causal sequences, one of the mind and one of the body, but the same sequence conceptually viewed in different ways. The mind and body, for Spinoza, act simultaneously, or as mirror images of each other, so we cannot even say that one determines the other. Thought is the consciousness of extension and extension is the manifestation of thought, and neither has any freedom from the other.

But then, does the mind act according to mechanical determinism, as Descartes would view bodies? Or do bodies act as imaginably as the mind? If these are inseparable and simultaneous acts, then wouldn't my body change according to my immediate belief or imagination? Or opposite, wouldn't my mind be always stuck in the habits of my body with no means of escape? In Spinoza there seems to be a resulting causal determinacy in life with no real freedom of the mind or will to alter the monistic- materialistic chain of events. The Cartesian split at least allows for a freedom between mind and body, and vice versa, because there is some independence between the two.

But since Descartes divided the mind from the body, or thinking from the physical world, he had to find some means for the mind to understand and act upon the body, that is, an immaterial substance relating to a material substance. He had to find a way for thought to adequately know the world of which it is separate. Since Spinoza avoids the epistemological problems of Cartesianism, as well as those of Locke's empiricism, he does not have to posit a bridge between ideas and the physical world and, thankfully, he does not have to use God as the bridge builder, as Descartes cheaply did, although Descartes later used the pineal gland to explain the link between mind and body, though this still does not explain how the immaterial can functionally relate with the material.

Descartes needed some assurance that a `clear and distinct' mental idea or image is actually true in correspondence to the external reality; but Spinoza solved this problem by abandoning the Cartesian dualism of thought and extension. Descartes, by the way, declared as a Rationalist that the criteria for truth be found in the clarity and distinctness of the ideas themselves, and the fact that he also demanded some empirical verification seems a bit inconsistent. Error of true correspondence between our ideas or images and what is real in the physical world is due to hasty judgments of the will in attributing truth to our ideas of things, that is, not adequately verifying the validity of our thoughts through reason and empirical investigation.

But back to Spinoza, he avoids the epistemological problem of correspondence between our ideas and the things of this world, because the ideas and the things themselves (called `ideatum') are not separate entities but the same thing (thought-object) viewed in different ways. Every body has a corresponding idea, which could be said to its soul, and every idea has a corresponding body-extension (ideatum) of which it is an idea. When I have an idea of something in the world, or of my own body, this idea is not something just in my mind but is in the thing itself, and the idea `I have' is not representative but is identical to the idea of the ideatum. In other words, the idea in my mind of the thing can only be the exact idea of that thing. In another sense, I am sharing in my mind the idea in the mind of that thing, though admittedly this may be a less than perfect way of saying it. There are not two ideas of something but the same idea in the eternal mode of the intellect.

One really understands the reality of extended bodies through rational thought, which seems to correlate with Descartes. Spinoza, in the beginning of the third book of Ethics, denies Descartes assertion that error is caused by a free will making hasty judgments upon ideas, that is, not demanding clearness and distinctness, because error could only be due to the confused, unclear ideas themselves. We don't have a bunch of ideas that we somehow choose from as to what is clear and distinct, but instead we are constituted of ideas and if these are inadequate, that is, unclear and indistinct, then we have inadequate knowledge. The ideas themselves are already affirmations or denials, so that there is no need to posit some free will which affirms or denies. Thus for Spinoza, the inadequate ideas are cause to error, not the choosing or assertion. Since there is no freedom to affirm or deny ideas, it appears that Spinoza's view is mentally deterministic. Does this then negate any possibility for improving oneself or choosing to be more ethical? Spinoza develops his own subtle way around this problem by supposing that inadequate ideas will necessarily lead to confused action which will in turn force ideas to clear up and come closer to the truth.

Inadequate ideas or confused ideas lead to inadequate, unethical action. The healthy, active mind becomes conscious of true ideas, and this is how he defines freedom of the mind. In contrast, the unfree mind is that which is passively not fully awake, so has unclear and indistinct ideas. One who thus is free and awake to reality has adequate ideas and perfected behavior. We are more free when we have more certain and adequate ideas, and this freedom is our self-determination. We are not free when affirming that 2+2=5; we are merely confused. So Descartes' contention that free will is defined by one's ability to make good or bad judgments is a false way of viewing freedom, according to Spinoza. Real freedom of the mind/body, for Spinoza, is a self-determination made from adequate ideas, since we cannot really fulfill any goal successfully in the world when holding inadequate ideas, and because this self-determination is dependent upon true ideas harmonious action will prevail, since one will then be truly and consciously united with the reality of nature. In this way, Spinoza is not fully a determinist, because he recognizes the possibility of freedom and self-determination, a freedom to clear up and `geometrica

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สำหรับคสปิโนซา จิตใจและร่างกายเป็นสารเดียวกัน ดังนั้น ร่างกายและจิตใจได้ ontologically เดียวกัน เหมือนกันจริง หรือสาร จิตใจเป็นต่อร่างกาย และในทางกลับกัน เขากล่าวว่า "จิตใจเป็นสหร่างกายเนื่องจากร่างกาย ของจิตใจ" (prop จริยธรรม 2, 21) แต่นี้ไม่ได้หมายความ ว่า กำหนดอีก อย่างหนึ่งทำให้เกิดผลกระทบในอีก เพราะในความเป็นจริง จิตใจและร่างกายเหมือนกัน พวกเขามีคุณลักษณะแตกต่างกันของความเป็นจริงพื้นฐานหนึ่ง พวกเขาจะไม่ causally ที่เกี่ยวข้อง แต่ทำที่เกี่ยว ข้อง ดังนั้นเราไม่สามารถบอกว่า หนึ่งกำหนดอื่น ๆ คสปิโนซากล่าวว่า "ร่างกายไม่สามารถตัดสินใจคิด และจิตใจร่างกายยังคงอยู่ ในการเคลื่อนไหว หรือ ที่เหลือ" (จริยธรรม 3, 2) ทั้งนี้เนื่องจากแต่ละกิจการพร้อมกัน ดังนั้นจึงเป็นเรื่องไร้เหตุผลว่าหนึ่งกำหนดอื่น ๆสามัคคีนี้ของร่างกายและจิตสารหนึ่งจะตรงข้ามกับความเชื่อของ Descartes ที่จิตใจ และร่างกายมีสารที่แยกต่างหาก สำหรับ Descartes จิตใจและร่างกายมีความเป็นอิสระจริง แต่ละต้องมีไม่ มีอีก เขาภูมิใจพิสูจน์จุดเริ่มต้นนี้ในการทำสมาธิที่สองเมื่อเขาสรุปว่า สงสัยได้ว่ามีอยู่จริงของร่างกาย แต่อาจมีข้อสงสัยเกี่ยวกับการมีอยู่ของจิตใจความคิดเนื่องจากเป็นสิ่งเชื่อ หรือสงสัยมา จิตใจไม่สงสัยมีความคิด เพราะแม้แต่สงสัยตัวเองจะต้องคิดอยู่ แต่เนื่องจากสามารถ doubted ร่างกาย และก็เป็นไปได้ความคิดไปโดยไม่รู้ตัวของร่างกาย แล้วหนึ่งสามารถสรุปการดำรงอยู่เป็นอิสระจิตใจ ดังนั้น เป็นทวิภาวะของร่างกายและจิต เขายังพยายามที่จะพิสูจน์สารเช่นอิสระธรรมหก ที่เขาระบุ "มีความแตกต่างระหว่างร่างกายและจิตดี" เนื่องจากตัวหารได้ในขณะที่ จิตใจไม่ ฉันสามารถ ในใจ แบ่งสิ่งเพิ่มเติม แต่ "เมื่อพิจารณาจิต คือ ตัวเอง insofar เป็นฉันเฉพาะสิ่งที่คิด ฉันไม่สามารถแยกชิ้นส่วนใด ๆ ในฉัน แต่ ผมใช้ตัวเองเป็น สิ่งหนึ่งที่แตกต่าง" (สมาธิ 6, 86)คสปิโนซาได้ความแตกต่าง แม้ว่า ระหว่างความคิดและขยายเป็นสองคุณลักษณะที่แตกต่างกันของสารโต้หนึ่ง แต่ละสิ่งมีความคิดและขยาย คิดเป็นเป็นที่รู้จักผ่านทางความคิด และขยาย สิ่งที่มีอยู่ และเหตุการณ์จริง คิดเป็นคุณสมบัติทางจิตใจ และส่วนขยายเป็นคุณสมบัติทางกายภาพ ในขณะที่ Descartes ดูคิดว่าเป็นคุณสมบัติของส่วนขยายของร่างกายและจิตใจ คสปิโนซาเปลี่ยนแปลงมุมมองนี้ โดยกรรมสิทธิ์ที่ จริงร่างกาย/จิตใจอาจแตกต่างในคุณลักษณะแยกของความคิดและขยายยัง นี้ดัดแปลงของอภิปรัชญาของ Descartes จริงอาจจะเคล็ดลับรายละเอียดของภาษา ตั้งแต่แทนที่จะแยกจิตจากร่างแยกคสปิโนซาคิดจากส่วนขยาย — แต่ความแตกต่างที่แท้จริงคืออะไร จริง ๆ คืออะไรความแตกต่างระหว่างความจริงแบ่งสารทั้งสองแตกต่างกัน หรือสารแบ่งสองแอตทริบิวต์ที่แตกต่างกันหรือไม่ วิธีใดมีน่าจะ เป็นส่วนพื้นฐาน จะเท่ากับของร่างกายและจิตใจที่ไม่ความสัมพันธ์มีปัญหาระหว่างความคิดและส่วนขยาย ความแตกต่างระหว่างสองมุมมองปรัชญาได้ว่า คสปิโนซามุมมองความคิดและขยายเป็นในเมื่อทั้งสองด้านของเหรียญเดียวกัน คสปิโนซา และจิตใจ และร่างกาย ความคิดขยาย ใจจริงขนาน ไม่ existences อิสระหรือขึ้นอยู่กับสาเหตุชุด ในขณะที่ มีส่วนของ Descartes มี existences สองแตกต่างกับสองชุดสาเหตุแตกต่างกันคสปิโนซาเชื่อว่า ร่างกายและจิตแตกต่างกันทางแนวคิด แต่ไม่ ontologically พวกเขามีสองวิธีที่แตกต่างกันของคำอธิบาย เพียงเท่าที่เราสามารถอธิบายถึงเพลง psychologically (หรืออย่างไป) และทางกายภาพ (หรือในแง่ ของฟิสิกส์) ดังนั้น จริงสามารถอธิบายในแง่ของร่างกายทางกายภาพ causally สั่ง หรือเป็นตรรกะสั่งลำดับความคิด ยัง ไม่มีสองสาเหตุลำดับอื่น หนึ่งจิตใจและร่างกายอย่างใดอย่างหนึ่ง แต่ตามลำดับดูทางแนวคิดในลักษณะต่าง ๆ จิตใจและร่างกาย ในคสปิโนซา ทำหน้าที่พร้อมกัน หรือเป็นภาพสะท้อนของแต่ละอื่น ๆ ดังนั้นเราไม่สามารถแม้ว่า ที่ หนึ่งกำหนดอีก คิดเป็นสำนึกของส่วนขยาย และส่วนขยายเป็นยามคิด และไม่มีเสรีภาพใด ๆ จากอื่นแต่แล้ว ไม่จิตใจดำเนินตามกล determinism, Descartes จะดูร่างกาย หรือทำร่างกาย imaginably ที่เป็นจิตใจ ถ้ามีการต่อ และกระทำพร้อมกัน ไม่ร่างกายของฉันแล้วฉันเชื่อทันทีหรือจินตนาการ หรือตรงข้าม ไม่คิดถูกเสมอติดอยู่ในนิสัยของร่างกายของฉันด้วยวิธีไม่หนี ในคสปิโนซา มีน่าจะเป็น determinacy สาเหตุผลลัพธ์ในชีวิตมีเสรีภาพไม่จริงใจ หรือจะเปลี่ยน monistic - เป็นรูปธรรมห่วงโซ่ของเหตุการณ์ แยกคาร์ทีเซียนน้อยให้เสรีภาพระหว่างจิตใจและร่างกาย และในทางกลับ กัน เนื่องจากมีความเป็นอิสระบางอย่างระหว่างสองแต่ตั้งแต่ Descartes แบ่งใจจากร่างกาย หรือความคิดจากโลกทางกายภาพ เขาหาวิธีบางอย่างในจิตใจเพื่อทำความเข้าใจ และดำเนินการตามร่างกาย นั่นคือ การเกี่ยวข้องกับสารวัสดุสาร immaterial เขาต้องหาวิธีการคิดรู้เพียงพอที่จะแยกโลก คสปิโนซาหลีกเลี่ยงปัญหา epistemological ของ Cartesianism บรรดาของ empiricism ของล็อก เขาได้ posit สะพานระหว่างความคิดและโลกทางกายภาพ และ ขอบคุณ เขาไม่มีการใช้พระเจ้าเป็นผู้สร้างสะพาน Descartes ย่านไม่ได้ แม้ Descartes ใช้ต่อมไพเนียลอธิบายเชื่อมโยงระหว่างร่างกายและจิตใจในภายหลัง แต่นี้ยังไม่อธิบายความใน immaterial สามารถมีฟังก์ชันเชื่อมโยงกับวัสดุDescartes ต้องประกันบาง 'ชัดเจน และแตกต่าง' จิตคิดหรือภาพที่แท้จริงในการติดต่อกับความเป็นจริงภายนอก แต่คสปิโนซาแก้ไขปัญหานี้ โดยการละทิ้ง dualism คาร์ทีเซียนของความคิดและขยาย Descartes โดยวิธีการ ประกาศเป็น Rationalist ที่ว่า พบเงื่อนไขสำหรับความจริงในความคมชัดและ distinctness ความคิดตัวเอง และความจริงที่ว่า เขายังต้องการตรวจสอบรวมบางดูเหมือนบิตสอดคล้อง ข้อผิดพลาดของการสื่อสารที่แท้จริงระหว่างความคิดหรือภาพของเราและสิ่งที่เป็นจริงในโลกทางกายภาพเป็นเนื่องจากการนำคำพิพากษาใน attributing ความจริงความคิดของเราสิ่งที่ คือ ไม่เพียงพอจะตรวจสอบความคิดเหตุผลและตรวจสอบผลของเราแต่กลับไปคสปิโนซา เขาหลีกเลี่ยงปัญหา epistemological ของการสื่อสารระหว่างความคิดของเราและสิ่งของโลกนี้ เนื่องจากความคิดและสิ่งที่ตัวเอง (เรียกว่า 'ideatum') ไม่แยกเอนทิตีแต่สิ่งเหมือนกัน (คิดวัตถุ) ดูวิธี ทุกตัวมีความคิดตรงกัน ซึ่งอาจจะกล่าวว่า วิญญาณของ และทุกความคิดมีตรงร่างกายนามสกุล (ideatum) ซึ่งเป็นความคิด เมื่อมีความคิดบางอย่างในโลก หรือร่างกายของตัวเอง ความคิดนี้เป็นเพียงในความคิด แต่ในสิ่งตัวเอง และความคิด 'มี' ไม่ใช่ตัวแทน แต่เป็นเหมือนกับความคิดของ ideatum ในคำอื่น ๆ คิดในใจของฉันในสิ่งเฉพาะได้ความคิดที่แน่นอนของสิ่งที่ ในอีกความรู้สึก ฉันร่วมกันในความคิดคิดในสิ่งนั้น ว่าเป็นที่ยอมรับนี้อาจจะน้อยกว่าวิธีที่เหมาะของมัน มีความคิดเดียวกันในโหมดของสติปัญญานิรันดร์แต่ไม่สองคิดอะไรOne really understands the reality of extended bodies through rational thought, which seems to correlate with Descartes. Spinoza, in the beginning of the third book of Ethics, denies Descartes assertion that error is caused by a free will making hasty judgments upon ideas, that is, not demanding clearness and distinctness, because error could only be due to the confused, unclear ideas themselves. We don't have a bunch of ideas that we somehow choose from as to what is clear and distinct, but instead we are constituted of ideas and if these are inadequate, that is, unclear and indistinct, then we have inadequate knowledge. The ideas themselves are already affirmations or denials, so that there is no need to posit some free will which affirms or denies. Thus for Spinoza, the inadequate ideas are cause to error, not the choosing or assertion. Since there is no freedom to affirm or deny ideas, it appears that Spinoza's view is mentally deterministic. Does this then negate any possibility for improving oneself or choosing to be more ethical? Spinoza develops his own subtle way around this problem by supposing that inadequate ideas will necessarily lead to confused action which will in turn force ideas to clear up and come closer to the truth.Inadequate ideas or confused ideas lead to inadequate, unethical action. The healthy, active mind becomes conscious of true ideas, and this is how he defines freedom of the mind. In contrast, the unfree mind is that which is passively not fully awake, so has unclear and indistinct ideas. One who thus is free and awake to reality has adequate ideas and perfected behavior. We are more free when we have more certain and adequate ideas, and this freedom is our self-determination. We are not free when affirming that 2+2=5; we are merely confused. So Descartes' contention that free will is defined by one's ability to make good or bad judgments is a false way of viewing freedom, according to Spinoza. Real freedom of the mind/body, for Spinoza, is a self-determination made from adequate ideas, since we cannot really fulfill any goal successfully in the world when holding inadequate ideas, and because this self-determination is dependent upon true ideas harmonious action will prevail, since one will then be truly and consciously united with the reality of nature. In this way, Spinoza is not fully a determinist, because he recognizes the possibility of freedom and self-determination, a freedom to clear up and `geometrica

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สำหรับจิตใจและร่างกายของสปิโนซาเป็นสารเดียวกัน ดังนั้นร่างกายและจิตใจมี ontologically สิ่งเดียวกันในความเป็นจริงเหมือนกันหรือสาร ใจจะแยกออกจากร่างกายและในทางกลับกัน เขากล่าวว่า "ใจเป็นปึกแผ่นให้กับร่างกายเพราะร่างกายเป็นวัตถุของจิตใจ" (จริยธรรม 2 ประคับประคอง 21) แต่นี้ไม่ได้หมายความว่ากำหนดอื่น ๆ หรือทำให้เกิดผลอื่น ๆ เพราะในความเป็นจริงร่างกายและจิตใจเหมือนกัน พวกเขามีคุณลักษณะที่แตกต่างกันของความเป็นจริงพื้นฐานหนึ่ง พวกเขาจะไม่เกี่ยวข้อง แต่เหตุผลที่เกี่ยวข้องภายในดังนั้นเราจึงไม่สามารถพูดได้ว่าหนึ่งกำหนดอื่น ๆ สปิโนซากล่าวว่า "ร่างกายไม่สามารถตรวจสอบความคิดที่จะคิดหรือจิตใจร่างกายที่จะยังคงอยู่ในการเคลื่อนไหวหรือที่ส่วนที่เหลือ" (จริยธรรม 3, 2) นี้เป็นเพราะการกระทำของแต่ละคนพร้อมกันกับคนอื่น ๆ ดังนั้นจึงเป็นเหตุผลหนึ่งที่จะบอกว่ากำหนดอื่น ๆ . ความสามัคคีของจิตใจและร่างกายนี้เป็นหนึ่งในสารที่เป็นในทางตรงกันข้ามกับ Descartes 'ความเชื่อที่ว่าจิตใจและร่างกายเป็นสารที่แยกต่างหาก สำหรับ Descartes จิตใจและร่างกายที่มีความเป็นจริงที่เป็นอิสระแต่ละสามารถที่จะมีชีวิตอยู่โดยไม่ต้องอื่น เขาภูมิใจที่ได้พิสูจน์ให้เห็นจุดเริ่มต้นนี้ในการทำสมาธิที่สองเมื่อเขาสรุปข้อสงสัยว่าเป็นไปได้ที่จะดำรงอยู่ที่แท้จริงของร่างกาย แต่จะมีข้อสงสัยต่อการดำรงอยู่ของจิตใจความคิดไม่ตั้งแต่นี้เป็นสิ่งที่ทั้งเชื่อหรือสงสัย ใจไม่สามารถสงสัยการดำรงอยู่ของความคิดเนื่องจากข้อสงสัยแม้ตัวเองจะต้องมีความคิดที่จะมีชีวิตอยู่! แต่เนื่องจากร่างกายสามารถสงสัยและเป็นไปได้สำหรับการคิดที่จะไปโดยปราศจากความรู้ของร่างกายแล้วสามารถสรุปความเป็นอยู่ที่เป็นอิสระสำหรับจิตใจ ดังนั้นคู่ของจิตใจและร่างกาย นอกจากนี้เขายังพยายามที่จะพิสูจน์ความเป็นอิสระสารดังกล่าวในการทำสมาธิที่หกที่เขากล่าว "มีความแตกต่างระหว่างร่างกายและจิตใจ" เพราะร่างกายหารในขณะที่ใจไม่ได้ ฉันสามารถในใจของฉันแบ่งสิ่งที่ขยายออกเป็นส่วน แต่ "เมื่อผมพิจารณาใจที่เป็นตัวเองตราบเท่าที่ฉันเป็นเพียงสิ่งที่คิดว่าผมไม่สามารถแยกแยะความแตกต่างส่วนหนึ่งส่วนใดในตัวผมค่อนข้างฉันใช้เวลากับตัวเองที่จะเป็นหนึ่ง สิ่งที่แตกต่างกัน "(การทำสมาธิที่ 6 86). สปิโนซาจะทำให้ความแตกต่าง แต่ระหว่างความคิดและการขยายเป็นสองลักษณะที่แตกต่างกันของสารหนึ่ง ontological สิ่งที่แต่ละคนมีทั้งความคิดและการขยาย ความคิดคือสิ่งที่เป็นที่รู้จักกันผ่านทางความคิดและการขยายเป็นสิ่งที่มีอยู่และมีความรู้สึกทางร่างกาย คิดเป็นทรัพย์สินทางจิตและการขยายเป็นทางกายภาพ ในขณะที่ Descartes ดูมากคิดว่าเป็นทรัพย์สินของจิตใจและขยายคุณสมบัติของร่างกายที่สปิโนซาเปลี่ยนแปลงมุมมองนี้โดยอ้างว่าใจ / ความเป็นจริงของร่างกายอาจจะแตกต่างออกเป็นคุณลักษณะที่แยกต่างหากจากความคิดและการขยาย. แต่การเปลี่ยนแปลงของอภิปรัชญา Descartes 'นี้อาจจะเป็นจริง เคล็ดลับที่ลึกซึ้งของภาษาตั้งแต่แยกแทนใจจากหน่วยงานสปิโนซาที่แยกจากการขยายความคิด - แต่สิ่งที่เป็นความแตกต่างที่แท้จริง? จริงๆสิ่งที่เป็นความแตกต่างระหว่างความเป็นจริงแบ่งออกเป็นสองสารหรือสารเคมีที่แตกต่างกันแบ่งออกเป็นสองลักษณะที่แตกต่างกัน? ทั้งสองวิธีมีน่าจะเป็นส่วนพื้นฐาน จะไม่เป็นปัญหาความสัมพันธ์ระหว่างความคิดและการขยายเท่ากับว่าของจิตใจและร่างกาย? ความแตกต่างระหว่างสองมุมมองปรัชญาอาจจะมีสปิโนซาว่ามุมมองความคิดและการขยายแยกออกเป็นสองด้านของเหรียญเดียวกัน สำหรับความคิดของสปิโนซาและร่างกายความคิดและขยายเป็นความเป็นจริงขนานไม่ได้มีการดำรงชีวิตอิสระหรือชุดสาเหตุอิสระ ขณะที่ส่วน Descartes 'มีสองดำรงชีวิตที่แตกต่างกันกับสองชุดสาเหตุที่แตกต่างกัน. สปิโนซาเชื่อว่าจิตใจและร่างกายที่แตกต่างกัน แต่ไม่แนวคิด ontologically พวกเขาเป็นสองวิธีที่แตกต่างของรายละเอียดเช่นเดียวกับที่เราจะอธิบายเพลงจิตใจ (หรือสกอร์) และร่างกาย (หรือในแง่ของฟิสิกส์) ดังนั้นในความเป็นจริงสามารถอธิบายได้ในแง่ของการออกคำสั่งให้เหตุผลร่างกายหรือเป็นคำสั่งให้เหตุผลลำดับของความคิด แต่มีไม่สามารถเป็นลำดับสองสาเหตุที่แตกต่างกันอย่างใดอย่างหนึ่งของจิตใจและเป็นหนึ่งในร่างกาย แต่ลำดับเดียวกันดูแนวคิดในรูปแบบต่างๆ จิตใจและร่างกายสำหรับสปิโนซา, ทำหน้าที่พร้อมกันหรือเป็นภาพสะท้อนของกันและกันดังนั้นเราจึงไม่สามารถแม้แต่จะบอกว่าหนึ่งกำหนดอื่น ๆ คิดเป็นจิตสำนึกของการขยายและการขยายคือการประกาศของความคิดและไม่มีอิสระจากคนอื่น ๆ ใด ๆ . แต่แล้วไม่กระทำใจตามชะตากลเช่น Descartes จะดูร่างกาย? หรือหน่วยงานที่ทำหน้าที่เป็น imaginably เป็นใจหรือไม่ หากเหล่านี้ทำหน้าที่แยกออกไม่ได้และพร้อมกันนั้นก็จะไม่มีการเปลี่ยนแปลงร่างกายของฉันเป็นไปตามความเชื่อทันทีหรือจินตนาการของฉัน? หรือตรงข้ามจะไม่ใจของฉันจะติดอยู่เสมอในนิสัยของร่างกายของฉันไม่มีความหมายของการหลบหนี? ในสปิโนซามีน่าจะเป็นสาเหตุที่เกิด determinacy ในชีวิตที่ไม่มีเสรีภาพที่แท้จริงของจิตใจหรือความประสงค์ที่จะเปลี่ยนแปลงห่วงโซ่วัตถุนิยม monistic- ของเหตุการณ์ แยกคาร์ทีเซียนอย่างน้อยช่วยให้เพื่อความเป็นอิสระระหว่างร่างกายและจิตใจและในทางกลับกันเนื่องจากมีความเป็นอิสระระหว่างสองบาง. แต่เนื่องจาก Descartes แบ่งใจจากร่างกายหรือคิดจากโลกทางกายภาพที่เขาได้ไปหาวิธีการบางอย่าง สำหรับจิตใจที่จะเข้าใจและปฏิบัติตามร่างกายที่เป็นสารสำคัญที่เกี่ยวข้องกับสารวัสดุ เขาได้ไปหาวิธีการที่คิดว่าเพียงพอที่จะรู้ว่าโลกของการที่มันเป็นที่แยกต่างหาก ตั้งแต่สปิโนซาหลีกเลี่ยงปัญหาทางญาณวิทยาของ Cartesianism เช่นเดียวกับบรรดาของประสบการณ์นิยมของล็อคเขาไม่ได้มีการวางตัวเป็นสะพานเชื่อมระหว่างความคิดและโลกทางกายภาพและโชคดีที่เขาไม่ต้องใช้พระเจ้าเป็นผู้สร้างสะพานเป็น Descartes ราคาถูก ได้แม้ว่า Descartes ใช้ในภายหลังต่อมไพเนียลที่จะอธิบายการเชื่อมโยงระหว่างจิตใจและร่างกายแม้ว่าจะยังไม่ได้อธิบายวิธีการที่สำคัญการทำงานสามารถที่เกี่ยวข้องกับวัสดุ. Descartes จำเป็นประกันบางอย่างที่ `ชัดเจนและความคิดทางจิตหรือภาพ จริงจริงในการติดต่อกับความเป็นจริงภายนอก แต่สปิโนซาแก้ไขปัญหานี้โดยการทิ้งคู่คาร์ทีเซียนของความคิดและการขยาย Descartes, โดยวิธีการประกาศให้เป็นเหตุที่เกณฑ์สำหรับความจริงที่พบได้ในความชัดเจนและความแตกต่างของความคิดของตัวเองและความจริงที่ว่าเขายังเรียกร้องบางอย่างในการตรวจสอบเชิงประจักษ์ดูเหมือนว่าบิตที่ไม่สอดคล้องกัน ข้อผิดพลาดของการติดต่อที่แท้จริงระหว่างความคิดหรือภาพและสิ่งที่เราเป็นจริงในโลกทางกายภาพเป็นเพราะคำตัดสินรีบร้อนของน้ำพระทัยในเจตนารมณ์ความจริงกับความคิดของเราในสิ่งที่มีไม่เพียงพอที่จะตรวจสอบความถูกต้องของความคิดของเราผ่านเหตุผลและการตรวจสอบเชิงประจักษ์ . แต่กลับไปสปิโนซา, เขาหลีกเลี่ยงปัญหาทางญาณวิทยาของการติดต่อระหว่างความคิดของเราและสิ่งที่อยู่ในโลกนี้เพราะความคิดและสิ่งที่ตัวเอง (เรียกว่า `ideatum) ไม่ได้แยก แต่สิ่งที่เหมือนกัน (ความคิดวัตถุ) ดู ในทางที่ต่างกัน. ร่างกายทุกคนมีความคิดที่สอดคล้องกันซึ่งอาจจะกล่าวว่าจิตวิญญาณของตนและความคิดที่ทุกคนมีร่างกายส่วนขยายที่สอดคล้องกัน (ideatum) ซึ่งมันเป็นความคิดที่ เมื่อผมมีความคิดของบางสิ่งบางอย่างในโลกหรือของร่างกายของตัวเองความคิดนี้ไม่ได้เป็นเพียงแค่สิ่งที่อยู่ในใจของฉัน แต่เป็นในสิ่งที่ตัวเองและความคิด `ฉันมี 'ไม่ได้เป็นตัวแทน แต่เป็นเหมือนความคิดของ ideatum ในคำอื่น ๆ ความคิดในใจของฉันของสิ่งเท่านั้นที่สามารถจะเป็นความคิดที่แท้จริงของสิ่งที่ ในความรู้สึกอื่นผมกำลังร่วมกันในใจของฉันคิดในใจของสิ่งที่แม้ว่าจะเป็นที่ยอมรับนี้อาจจะน้อยกว่าวิธีที่สมบูรณ์แบบของการบอกว่ามัน ไม่มีสองความคิดของบางสิ่งบางอย่าง แต่ความคิดเดียวกันในโหมดนิรันดร์ของสติปัญญา. หนึ่งจริงๆเข้าใจความเป็นจริงของร่างกายขยายผ่านการคิดที่มีเหตุผลซึ่งดูเหมือนว่าจะมีความสัมพันธ์กับ Descartes สปิโนซาในจุดเริ่มต้นของหนังสือเล่มที่สามของจริยธรรมปฏิเสธยืนยัน Descartes ว่าข้อผิดพลาดที่เกิดจากเจตจำนงเสรีการตัดสินรีบร้อนความคิดที่เป็นไม่ได้เรียกร้องความชัดเจนและความแตกต่างเพราะข้อผิดพลาดเพียงอาจเป็นเพราะสับสนความคิดยังไม่ชัดเจน ตัวเอง เราไม่ได้มีพวงของความคิดที่ว่าเราก็เลือกเป็นสิ่งที่มีความชัดเจนและแตกต่างกัน แต่เราจะประกอบด้วยของความคิดและหากเหล่านี้มีไม่เพียงพอ, ที่อยู่, ไม่ชัดเจนและไม่ชัดแล้วเรามีความรู้ไม่เพียงพอ ความคิดของตัวเองอยู่แล้วยืนยันหรือปฏิเสธเพื่อให้มีความจำเป็นต้องวางตัวบางเจตจำนงเสรีที่ยืนยันหรือปฏิเสธไม่มี ดังนั้นสำหรับสปิโนซา, ความคิดที่ไม่เพียงพอเป็นสาเหตุที่จะผิดพลาดไม่ได้เลือกหรือยืนยัน เนื่องจากมีอิสระในการยืนยันหรือปฏิเสธความคิดที่ไม่ปรากฏว่ามุมมองของสปิโนซาเป็นกำหนดจิตใจ นี้ไม่แล้วปฏิเสธความเป็นไปได้ในการปรับปรุงตัวเองหรือเลือกที่จะมีจริยธรรมมากขึ้น? สปิโนซาพัฒนาวิธีการที่ลึกซึ้งของตัวเองแก้ไขปัญหานี้โดยสมมติว่ามีความคิดที่ไม่เพียงพอจำเป็นต้องจะนำไปสู่การดำเนินการซึ่งจะสับสนในความคิดแรงเปิดให้ชัดเจนขึ้นและมาใกล้ชิดกับความจริง. ความคิดที่ไม่เพียงพอหรือความคิดสับสนนำไปสู่การไม่เพียงพอ, การกระทำที่ผิดจรรยาบรรณ สุขภาพใจที่ใช้งานจะกลายเป็นจิตสำนึกของความคิดที่แท้จริงและนี่คือวิธีการที่เขากำหนดเสรีภาพของจิตใจ ในทางตรงกันข้ามจิตใจว่างเป็นสิ่งที่อยู่เฉยๆไม่ได้ตื่นตัวอย่างเต็มที่จึงมีความคิดที่ไม่ชัดเจนและไม่ชัด เป็นผู้หนึ่งที่ทำให้เป็นอิสระและตื่นตัวกับความเป็นจริงมีความคิดที่เพียงพอและพฤติกรรมที่สมบูรณ์แบบ เรามีอิสระมากขึ้นเมื่อเรามีความคิดบางอย่างมากขึ้นและเพียงพอและเสรีภาพนี้เป็นความมุ่งมั่นของเราในตนเอง เราไม่ได้ฟรีเมื่อเห็นพ้องว่า 2 + 2 = 5; เรามีความสับสนเพียง ดังนั้นการต่อสู้ Descartes 'ที่ฟรีจะถูกกำหนดโดยความสามารถของคนที่จะให้คำตัดสินดีหรือไม่ดีเป็นวิธีที่ผิดพลาดของการดูเสรีภาพตามที่สปิโนซา เสรีภาพที่แท้จริงของจิตใจ / ร่างกายสำหรับสปิโนซาเป็นความมุ่งมั่นของตัวเองที่ทำมาจากความคิดที่เพียงพอเนื่องจากเราไม่สามารถจริงๆเติมเต็มเป้าหมายใด ๆ ที่ประสบความสำเร็จในโลกเมื่อถือความคิดที่ไม่เพียงพอและเพราะความมุ่งมั่นของตัวเองขึ้นอยู่กับความคิดที่แท้จริงของการกระทำความสามัคคี จะเหนือกว่าตั้งแต่หนึ่งแล้วจะได้รับอย่างแท้จริงและสหรัฐมีสติกับความเป็นจริงของธรรมชาติ ด้วยวิธีนี้ไม่ได้เป็นสปิโนซา determinist อย่างเต็มที่เพราะเขาตระหนักถึงความเป็นไปได้ของเสรีภาพและความมุ่งมั่นในตนเองเป็นอิสระที่จะชัดเจนขึ้นและ `geometrica

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สปิโนซาสำหรับจิตใจและร่างกายเป็นสารเดียวกัน ดังนั้น จิตใจและร่างกายจะ ontologically เหมือนกัน ความจริงเดียวกัน หรือสาร จิตจะแยกออกจากกาย และในทางกลับกัน เขากล่าวว่า " ใจเป็นหนึ่งเดียวกับร่างกาย เพราะร่างกายเป็นวัตถุของจิตใจ " ( จริยธรรม 2 , prop 21 ) แต่นี้ไม่ได้หมายความว่าหนึ่งเป็นตัวอื่น หรือเหตุผลในอื่น ๆเพราะในความเป็นจริง จิตใจและร่างกายก็เหมือนกัน พวกเขามีคุณลักษณะที่แตกต่างกันในหนึ่งพื้นฐานความเป็นจริง พวกเขาไม่ได้อยู่ตามลำพังที่เกี่ยวข้อง แต่ภายในที่เกี่ยวข้อง ดังนั้น เราจึงไม่สามารถพูดได้ว่าเป็นตัวอื่น สปิโนซากล่าวว่า " ร่างกายไม่สามารถกำหนดจิตใจให้คิดหรือจิตใจร่างกายยังคงอยู่ในการเคลื่อนไหวหรือในส่วนที่เหลือ " ( จริยธรรม 3 ( 2 )นี้เป็นเพราะแต่ละการกระทำพร้อมกันกับคนอื่น ดังนั้นจึงไม่มีเหตุผลที่จะพูด จะอื่น ๆ .

ความสามัคคีของจิตใจและร่างกายเป็นสารในทางตรงกันข้ามกับ Descartes ' ความเชื่อว่าจิตใจและร่างกายจะแยกสาร สำหรับเดส์จิตใจและร่างกายมีความเป็นจริงอิสระแต่ละสามารถอยู่ได้โดยไม่ต้องอื่น ๆเขาภูมิใจว่าต้นนี้ในการทำสมาธิที่สองเมื่อเขาสรุปว่าสงสัยว่าเป็นไปได้เพื่อการดำรงอยู่ที่แท้จริงของร่างกาย แต่สามารถมีไม่สงสัยถึงการดำรงอยู่ของจิตคิดตั้งแต่นี้คือสิ่งที่จะให้เชื่อหรือสงสัย . จิตจะไม่สงสัยการดำรงอยู่ของความคิด ตั้งแต่ สงสัยตัวเองจะต้องคิด มีอยู่แต่เนื่องจากร่างกายสามารถสงสัยได้ และเป็นไปได้สำหรับความคิดที่จะไปโดยไม่มีความรู้ของร่างกายจากนั้นหนึ่งสามารถสรุปได้เป็นชาติอิสระสำหรับจิตใจ ดังนั้น การต่อสู้ของจิตใจและร่างกาย เขายังพยายามที่จะพิสูจน์สารอิสระ เช่น ในการทำสมาธิที่หก ซึ่งเขาระบุว่า " มีความแตกต่างกันมากระหว่างจิตและกาย " เพราะร่างกายที่ลงตัว ในขณะที่จิตใจไม่ใช่ฉันสามารถขยายสิ่งที่อยู่ในใจ แบ่งเป็นส่วน แต่เมื่อผมพิจารณาจิต คือตัวเองตราบเท่าที่ฉันเป็นเพียงเรื่องที่คิดว่า ผมไม่สามารถแยกแยะว่าส่วนใดในตัวผม แต่ผมเอาตัวเองเป็นหนึ่งที่แตกต่างกันสิ่ง " ( สมาธิ 6 , 86 ) .

สปิโนซาไม่ สร้างความแตกต่าง แม้ว่า ระหว่างความคิด และขยายเป็นสองคุณลักษณะที่แตกต่างกันของหนึ่งภววิทยาสารแต่ละสิ่ง ทั้งความคิด และการขยาย ความคิดคือสิ่งที่เป็นที่รู้จักกันผ่านทางความคิดและขยายเป็นสิ่งที่มีอยู่ และสัมผัสทางกาย คิดว่าเป็นจิตใจ ทรัพย์สินและขยายเป็นคุณสมบัติทางกายภาพ ในขณะที่ เดส์การตส์ดูคิดว่าเป็นส่วนขยายคุณสมบัติของร่างกายคุณสมบัติของจิตใจและสปิโนซาเปลี่ยนมุมมองนี้ โดยยืนยันว่า จิตใจ / ร่างกายจริงอาจจะแตกต่างไป แยก ลักษณะของความคิดและนามสกุล .

แต่นี้การเปลี่ยนแปลงของ Descartes ' อภิธรรมจริงอาจจะเคล็ดลับที่ลึกซึ้งของภาษา เพราะแทนที่จะแยกจิตจากร่างแยกความคิดจากส่วนขยายสปิโนซา . . . แต่อะไรคือความแตกต่างที่แท้จริงจริงๆแล้วอะไรคือความแตกต่างระหว่างการแบ่งความเป็นจริงออกเป็นสองสารต่าง ๆหรือแบ่งสารออกเป็นสองคุณสมบัติที่แตกต่างกัน ? ทั้งสองวิธีจะมีแผนกพื้นฐาน จะไม่ปัญหาความสัมพันธ์ระหว่างความคิดและส่งเสริม จะเท่ากับว่าจิตใจและร่างกาย ?ความแตกต่างระหว่างสองปรัชญา มุมมองอาจจะมุมมองความคิดและสปิโนซานามสกุลเป็นแยกออกเป็นสองด้านของเหรียญเดียวกัน สปิโนซาสำหรับจิตใจและร่างกาย ความคิด และการส่งเสริม มีความเป็นจริงคู่ขนาน ไม่ได้มีสาเหตุอันหนักอึ้งอิสระหรืออิสระชุด ในขณะที่กับกองเดส์ ' มีอยู่สองอันหนักอึ้งที่แตกต่าง ด้วยสาเหตุแตกต่างกันสองชุด

สปิโนซาเชื่อว่าจิตใจและร่างกายแตกต่างความคิด แต่ไม่ ontologically . พวกเขาเป็นสองวิธีที่แตกต่างกันในรายละเอียด อย่างที่เราได้อธิบายดนตรีทางจิตใจ ( หรือความงาม ) และร่างกาย ( หรือในแง่ของฟิสิกส์ ) ดังนั้นความเป็นจริงสามารถอธิบายได้ในแง่ของตามลำพังสั่งร่างกายหรือตรรกะที่สั่งลำดับความคิด ยัง