There was once a very rich merchant

There was once a very rich merchant, who had six children, three boys and three girls. As he was himself a man of great sense, he spared no expense for their education. The three daughters were all handsome, but particularly the youngest; indeed, she was so very beautiful, that in her childhood every one called her the Little Beauty; and being equally lovely when she was grown up, nobody called her by any other name, which made her sisters very jealous of her. This youngest daughter was not only more handsome than her sisters, but also was better tempered. The two eldest were vain of their wealth and position. They gave themselves a thousand airs, and refused to visit other merchants’ daughters; nor would they condescend to be seen except with persons of quality. They went every day to balls, plays, and public walks, and always made game of their youngest sister for spending her time in reading or other useful employments. As it was well known that these young ladies would have large fortunes, many great merchants wished to get them for wives; but the two eldest always answered, that, for their parts, they had no thoughts of marrying any one below a duke or an earl at least. Beauty had quite as many offers as her sisters, but she always answered, with the greatest civility, that though she was much obliged to her lovers, she would rather live some years longer with her father, as she thought herself too young to marry.

It happened that, by some unlucky accident, the merchant suddenly lost all his fortune, and had nothing left but a small cottage in the country. Upon this he said to his daughters, while the tears ran down his cheeks, “My children, we must now go and dwell in the cottage, and try to get a living by labour, for we have no other means of support.” The two eldest replied that they did not know how to work, and would not leave town; for they had lovers enough who would be glad to marry them, though they had no longer any fortune. But in this they were mistaken; for when the lovers heard what had happened, they said, “The girls were so proud and ill-tempered, that all we wanted was their fortune: we are not sorry at all to see their pride brought down: let them show off their airs to their cows and sheep.” But everybody pitied poor Beauty, because she was so sweet-tempered and kind to all, and several gentlemen offered to marry her, though she had not a penny; but Beauty still refused, and said she could not think of leaving her poor father in this trouble. At first Beauty could not help sometimes crying in secret for the hardships she was now obliged to suffer; but in a very short time she said to herself, “All the crying in the world will do me no good, so I will try to be happy without a fortune.”

When they had removed to their cottage, the merchant and his three sons employed themselves in ploughing and sowing the fields, and working in the garden. Beauty also did her part, for she rose by four o’clock every morning, lighted the fires, cleaned the house, and got ready the breakfast for the whole family. At first she found all this very hard; but she soon grew quite used to it, and thought it no hardship; indeed, the work greatly benefited her health. When she had done, she used to amuse herself with reading, playing her music, or singing while she spun. But her two sisters were at a loss what to do to pass the time away: they had their breakfast in bed, and did not rise till ten o’clock. Then they commonly walked out, but always found themselves very soon tired; when they would often sit down under a shady tree, and grieve for the loss of their carriage and fine clothes, and say to each other, “What a mean-spirited poor stupid creature our young sister is, to be so content with this low way of life!” But their father thought differently: and loved and admired his youngest child more than ever.

After they had lived in this manner about a year, the merchant received a letter, which informed him that one of his richest ships, which he thought was lost, had just come into port. This news made the two eldest sisters almost mad with joy; for they thought they should now leave the cottage, and have all their finery again. When they found that their father must take a journey to the ship, the two eldest begged he would not fail to bring them back some new gowns, caps, rings, and all sorts of trinkets. But Beauty asked for nothing; for she thought in herself that all the ship was worth would hardly buy everything her sisters wished for. “Beauty,” said the merchant, “how comes it that you ask for nothing: what can I bring you, my child?”

“Since you are so kind as to think of me, dear father,” she answered, “I should be glad if you would bring me a rose, for we have none in our garden.” Now Beauty did not indeed wish for a rose, nor anything else, but she only said this that she might not affront her sisters; otherwise they would have said she wanted her father to praise her for desiring nothing. The merchant took his leave of them, and set out on his journey; but when he got to the ship, some persons went to law with him about the cargo, and after a deal of trouble he came back to his cottage as poor as he had left it. When he was within thirty miles of his home, and thinking of the joy of again meeting his children, he lost his way in the midst of a dense forest. It rained and snowed very hard, and, besides, the wind was so high as to throw him twice from his horse. Night came on, and he feared he should die of cold and hunger, or be torn to pieces by the wolves that he heard howling round him. All at once, he cast his eyes towards a long avenue, and saw at the end a light, but it seemed a great way off. He made the best of his way towards it, and found that it came from a splendid palace, the windows of which were all blazing with light. It had great bronze gates, standing wide open, and fine court-yards, through which the merchant passed; but not a living soul was to be seen. There were stables too, which his poor, starved horse, less scrupulous than himself, entered at once, and took a good meal of oats and hay. His master then tied him up, and walked towards the entrance hall, but still without seeing a single creature. He went on to a large dining-parlour, where he found a good fire, and a table covered with some very nice dishes, but only one plate with a knife and fork. As the snow and rain had wetted him to the skin, he went up to the fire to dry himself. “I hope,” said he, “the master of the house or his servants will excuse me, for it surely will not be long now before I see them.” He waited some time, but still nobody came: at last the clock struck eleven, and the merchant, being quite faint for the want of food, helped himself to a chicken, and to a few glasses of wine, yet all the time trembling with fear. He sat till the clock struck twelve, and then, taking courage, began to think he might as well look about him: so he opened a door at the end of the hall, and went through it into a very grand room, in which there was a fine bed; and as he was feeling very weary, he shut the door, took off his clothes, and got into it.

It was ten o’clock in the morning before he awoke, when he was amazed to see a handsome new suit of clothes laid ready for him, instead of his own, which were all torn and spoiled. “To be sure,” said he to himself, “this place belongs to some good fairy, who has taken pity on my ill luck.” He looked out of the window, and instead of the snow-covered wood, where he had lost himself the previous night, he saw the most charming arbours covered with all kinds of flowers. Returning to the hall where he had supped, he found a breakfast table, ready prepared. “Indeed, my good fairy,” said the merchant aloud, “I am vastly obliged to you for your kind care of me.” He then made a hearty breakfast, took his hat, and was going to the stable to pay his horse a visit; but as he passed under one of the arbours, which was loaded with roses, he thought of what Beauty had asked him to bring back to her, and so he took a bunch of roses to carry home. At the same moment he heard a loud noise, and saw coming towards him a beast, so frightful to look at that he was ready to faint with fear. “Ungrateful man!” said the beast in a terrible voice, “I have saved your life by admitting you into my palace, and in return you steal my roses, which I value more than anything I possess. But you shall atone for your fault: you shall die in a quarter of an hour.”

The merchant fell on his knees, and clasping his hands, said, “Sir, I humbly beg your pardon: I did not think it would offend you to gather a rose for one of my daughters, who had entreated me to bring her one home. Do not kill me, my lord!”

“I am not a lord, but a beast,” replied the monster; “I hate false compliments: so do not fancy that you can coax me by any such ways. You tell me that you have daughters; now I suffer you to escape, if one of them will come and die in your stead. If not, promise that you will yourself return in three months, to be dealt with as I may choose.”

The tender-hearted merchant had no thoughts of letting any one of his daughters die for his sake; but he knew that if he seemed to accept the beast’s terms, he should at least have the pleasure of seeing them once again. So he gave his promise, and was told he might then set off as soon as he liked. “But,” said the beast, “I do not wish you to go back empty-handed. Go to the room you slept in, and you will find a chest there; fill it with whatsoever you like best, and I will have it taken to your own house for you.”

When the beast had said this, he went away. The good merchant, left to himself, began to consider that as he must die—for he had no thought of breaking a promise, made even to a beast he might as well have the comfort of leaving his children provided for. He returned to the room he had slept in, and found

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เคยมีตัวอย่างมากมายร้านค้า ที่มีลูกหกคน ชายสาม และหญิงสาม เป็นเขาเองเป็นคนความรู้สึกดี เขาช่วยไม่มีค่าใช้จ่ายสำหรับการศึกษา ลูกสาวทั้งสามหล่อทั้งหมด แต่โดยเฉพาะอายุน้อยที่สุด แน่นอน เธอจึงสวยงามมาก ว่า ในวัยเด็กของเธอ ทุกคนเรียกเธองามน้อย และไม่มีใครถูกดีเท่า ๆ กันเมื่อเธอได้เติบโตขึ้น เรียกเธอ ด้วยชื่อใด ๆ ที่อื่น ๆ ซึ่งทำให้น้องสาวของเธอมากอิจฉาของเธอ ลูกสาวคนเล็กนี้เท่านั้นไม่หล่อยิ่งกว่าน้องสาวของเธอ แต่ยัง ไม่ดีขึ้นอารมณ์ สองคนได้ vain ความมั่งคั่งและตำแหน่ง พวกเขาให้ตัวเองออกอากาศพัน และปฏิเสธไปเยี่ยมลูกสาวของพ่อค้าอื่น ๆ หรือจะพวกเขาดูถูกได้ยกเว้นกับคนคุณภาพ พวกเขาไปทุกวัน กับลูก เล่น เดินสาธารณะ และทำเกมของน้องสาวคนเล็กของพวกเขาที่ใช้เวลาในการอ่านหรือการจ้างอื่นประโยชน์เธอเสมอ ก็รู้จักกันดีว่า สาว ๆ เหล่านี้จะมีตัวใหญ่ ๆ ขนาดใหญ่ ร้านค้าดีมากปรารถนาจะได้รับพวกเขาสำหรับภรรยา แต่สองคนเสมอ ตอบ ว่า สำหรับชิ้นส่วนของพวกเขา พวกเขามีความคิดไม่แต่งใด ๆ หนึ่งด้านล่างเป็นดยุคหรือเอิร์ลมีน้อย ความงามก็มีค่อนข้างมากเป็นน้องสาวของเธอ แต่เธอมักจะ ตอบ มีมารยาทมากที่สุด ที่ ว่าเธอมากหน้าที่เพื่อรักเธอ เธอจะค่อนข้างอยู่นานปีกับพ่อ เป็นเธอที่คิดว่า ตัวเองยังเด็กเกินไปที่จะแต่งงานกับมันเกิดขึ้นที่ โดยบังเอิญไปบาง ผู้ขายทันทีสูญเสียมรดกของเขา และไม่ได้ทิ้งแต่กระท่อมขนาดเล็กในประเทศ ตามนี้เขาว่า ลูกสาว ในขณะน้ำตาวิ่งไปตามแก้มของเขา "ลูก ๆ ของฉัน เราต้องตอนนี้ไป และอาศัยอยู่ในกระท่อม และพยายามกิน ด้วยแรงงาน สำหรับเรามีวิธีอื่นไม่สนับสนุน" สองคนตอบว่า พวกเขาไม่รู้วิธีการทำงาน และจะไม่ปล่อยให้เมือง สำหรับพวกเขามีคนรักมากที่ยินดีที่จะแต่งงานกับพวกเขา แม้ว่าพวกเขาไม่มีโชค แต่ในนี้ จะมีดาว ตามปกติ สำหรับเมื่อคนรักที่ได้ยินเกิดขึ้นได้ ว่า, "หญิงมีให้ภูมิใจ และ ill-tempered ทั้งหมดที่เราต้องถูกชะตา: เราจะไม่เสียใจที่ความภาคภูมิใจของพวกเขามาลง: ให้แสดงออกอากาศของพวกเขาของวัวและแกะ" แต่ทุกคนจำเลย pitied งามดี เพราะเธอให้ อารมณ์หวาน และเมตตาทั้งหมด และหลายท่านเสนอให้แต่งงานกับเธอ แม้ว่าเธอมีไม่เงิน แต่ยังปฏิเสธ และกล่าวว่า เธออาจไม่คิดว่า พ่อของเธอไม่ดีออกจากปัญหานี้ ในความงามแรกไม่สามารถช่วยเหลือบางครั้งร้องไห้ลับสำหรับเธอตอนนี้บ้านเจ็บ ความยากลำบาก แต่ในเวลาสั้น ๆ เธอบอกกับตัวเอง "ทั้งหมดร้องไห้ในโลกจะ ทำฉันไม่ดี ดังนั้นจะพยายามมีความสุขไม่ มีโชค"เมื่อพวกเขาได้ถูกเอาออกไปกระท่อมของพวกเขา ผู้ขายและบุตรทั้งสามทำงานในมงคล sowing ฟิลด์ และทำงานในสวนตัวเอง ความงามยังได้นาง สำหรับเธอโรส โดย 4 โมงทุกเช้า ไฟส่องสว่าง ทำความสะอาดบ้าน และมีพร้อมอาหารเช้าสำหรับครอบครัว ในตอนแรก เธอพบทั้งหมดนี้ยากมาก แต่เธอเร็ว ๆ นี้เติบโตค่อนข้างใช้ได้ และคิดว่า มันไม่ตาย แน่นอน งานมากประโยชน์ต่อสุขภาพ เมื่อเธอทำ เธอใช้ตลกตัวเอง ด้วยการอ่าน เล่นเพลงของเธอ หรือร้องเพลงขณะเธอปั่น แต่น้องสาวของเธอสองคนที่สูญเสียจะทำอย่างไรถึงแก่อนิจกรรมเมื่อ: มีอาหารเช้าของพวกเขาในเตียง และได้ไม่เพิ่มขึ้นจนถึง 10 โมง แล้วพวกเขามักเดินออก แต่มักจะพบว่าตัวเองเหนื่อยเร็ว ๆ เมื่อพวกเขาจะมักจะนั่งลงใต้ต้นไม้ร่มรื่น โศกเศร้าสูญเสียของการขนส่งและเสื้อผ้าที่ดี และพูดกัน "สิ่งที่น่าจนโง่สิ่งมีชีวิตน้องสาวของเราจะ ดังนั้นเนื้อหาวิถีชีวิตนี้ต่ำ" แต่พ่อคิดว่า แตกต่างกัน: รัก และชื่นชมลูกคนเล็กมากขึ้นกว่าเดิมหลังจากที่พวกเขาได้อาศัยอยู่ในลักษณะนี้เกี่ยวกับปี ผู้ขายได้รับจดหมาย ที่ทราบเขาว่า เรือรวยที่สุดของเขา ซึ่งเขาคิดว่า หายไป อย่างใดอย่างหนึ่งเพียงมาเข้าพอร์ต ข่าวนี้ทำน้องสาวสองคนคนแทบบ้า ด้วยความสุข สำหรับพวกเขาคิดว่า พวกเขาควรตอนนี้ออกจากคอทเทจ และมีทั้งหมดของ finery อีกครั้ง เมื่อพวกเขาพบว่า พ่อต้องไปเดินทางเรือ สองคนขอร้องเขาจะไม่ล้มเหลวในการนำพวกเขากลับบางชุดใหม่ หมวก แหวน และทุก trinkets แต่ความสวยงามขออะไร สำหรับเธอ คิดในตัวเองที่ถูกจัดส่งทั้งหมดจะไม่ซื้อทุกอย่างน้องสาวของเธอปรารถนาสำหรับ "ความสวยงาม กล่าวว่า ผู้ขาย, " วิธีมาได้ที่คุณถามเรื่อง: อะไรสามารถฉันนำ ลูกของฉัน? ""จะให้ดีเป็นคิดของฉัน รักพ่อ, " เธอตอบ "ฉันควรจะยินดีหากคุณจะนำมาฉันดอกกุหลาบ สำหรับเรามีไม่มีในสวนของเรา" ตอนนี้ความสวยงามไม่ต้องสำหรับดอกกุหลาบ หรืออะไรแน่นอน แต่เธอเพียงพูดว่า เธอไม่อาจ affront น้องสาวของเธอ มิฉะนั้น จะมีว่า เธอต้องการให้พ่อของเธอสรรเสริญเธอสำหรับปรารถนาสิ่งใด ผู้ขายเอาลาของเขาเหล่านั้น และตั้งค่าออกในการเดินทางของเขา แต่เมื่อเขาได้กับเรือ บางคนไปกฎหมายกับเขาเกี่ยวกับสินค้า และหลังจากการจัดการของ เขากลับมาคอทเทจของเขาไม่ดีเขาได้จากไป เมื่อเขามาภายในสามสิบไมล์ของบ้านของเขา และความคิดของความสุขของอีก ประชุมลูก เขาหายเขากลางป่าหนาแน่น มันฝนตกลด snowed น้อย และ นอกจาก ลมได้สูงว่าเขาสองจากม้าของเขาด้วย คืนมาบน และเขากลัวเขาจะตายเย็น และหิว หรือขาดเป็นชิ้น โดยหมาป่าที่เขาได้ยินเห่าหอนรอบเขา กัน เขาหล่อตาไปทางถนนยาว และเห็นไฟท้าย แต่ดูเหมือนวิธีดีที่ปิด เขาทำดีสุดของเขาถอย และพบว่า มาจากวังที่สวยงาม windows ที่ถูกทั้งหมดโชนแสง มันมีประตูทองมาก ยืนเปิดกว้าง และดีคอร์ทหลา ซึ่งผู้ขายผ่าน แต่มีจิตวิญญาณอยู่ไม่ได้ มีอสังหาริมเกินไป ซึ่งยากจนของเขา starved ม้า scrupulous น้อยกว่าตัวเอง ใส่ครั้ง และเอาอาหารของข้าวโอ๊ตเฮย์ดี นายติดเขา แล้วเดิน ไปทางห้องโถงทางเข้า แต่ยัง ไม่เห็นสิ่งมีชีวิตเดียวกัน เขาก็จะมีขนาดใหญ่รับประทานอาหารร้านเสริม ซึ่งเขาพบไฟดี และตารางครอบคลุมกับอาหารบางอย่างมาก แต่จานเดียวด้วยมีดและส้อม เป็นหิมะและฝนมี wetted เขาผิว เขาไปค่าไฟให้แห้งเอง "ฉันหวังว่า กล่าวว่า เขา "หลักของบ้านหรือราชการจะโทษ สำหรับมันย่อมจะไม่นานตอนนี้จะเห็นพวกเขา" เขารอเวลา แต่ยัง ไม่มีใครมา: ในที่สุด หลงนาฬิกา 43 และร้านค้า ค่อนข้างเบาสำหรับต้องการอาหาร ช่วยตัวเองไก่ และแก้วไวน์ กี่ยังทั้งหมดเวลาสะทกสะท้าน เขานั่งจนนาฬิกาหลง twelve แล้ว ความกล้าหาญสละ เริ่มที่จะคิดว่า เขาอาจดูเป็นอย่างดีเกี่ยวกับเขา: เขาเปิดประตูท้ายศาลา และเดินผ่านมันเข้าไปในห้องพักโรงแรม ซึ่งมีเตียงดี และเขารู้สึกเหนื่อยมาก เขาปิดประตู เอาออกจากเสื้อผ้าของเขา และได้มาสิบโมงเช้าก่อนเขาตื่นขึ้นมา เมื่อเขาตั้งใจดูสูทหล่อใหม่ของเสื้อผ้าที่วางพร้อมสำหรับเขา แทนเขาเอง ซึ่งทั้งหมดเสีย และบูดไม่ กล่าวว่า เขา "เพื่อให้แน่ใจว่า พระองค์ "สถานที่แห่งนี้เป็นสมาชิกบางดีนางฟ้า ที่ได้ดำเนินการสงสารในโชคของฉันป่วย" เขามองออกจากหน้าต่าง และแทนหิมะปกคลุมไม้ ที่เขาได้สูญเสียตัวเองคืนก่อนหน้านี้ เขาเห็น arbours จึงปกคลุมไป ด้วยดอกไม้ทุกชนิด เขาพบโต๊ะอาหาร พร้อมเตรียมกลับศาลาที่เขามี supped "แน่นอน ฉันดีนางฟ้า กล่าวว่า ผู้ขายเสียง "ฉันเป็นเสมือนหน้าที่คุณสำหรับชนิดของคุณดูแลฉัน" เขาทำอาหารเช้าแสนอร่อย เอาหมวกของเขา แล้วไปคอกเพื่อเยี่ยมม้าของเขา แต่เขาผ่านภายใต้หนึ่งของ arbours ซึ่งถูกโหลด ด้วยกุหลาบ เขาคิดอะไรงามได้ขอให้เขากลับมาให้เธอ และดังนั้น เขาเอาพวงกุหลาบยกบ้าน ในขณะเดียวกัน เขาได้ยินเสียงดัง และเห็นมาต่อเขาสัตว์ frightful เพื่อดูว่า เขาพร้อมที่จะมัวกลัว "Ungrateful แมน" กล่าวว่า สัตว์ในเสียงน่ากลัว "ได้บันทึกชีวิตของคุณ โดย admitting คุณเป็นวังของฉัน และกลับ คุณขโมยกุหลาบของฉัน ซึ่งฉันค่ายิ่งกว่าสิ่งที่ฉันมี แต่คุณจะจำนวนมากสำหรับข้อบกพร่องของคุณ: คุณจะตายในสี่ชั่วโมง "ผู้ขายลดลงบนเข่าของเขา และ clasping มือ กล่าว ว่า, "ที่รัก น้อมโทษ: ไม่ฉันไม่คิดว่า มันจะบาดคุณเก็บดอกกุหลาบหนึ่งลูกสาวของฉัน ซึ่งมีได้วิงวอนขอให้นำบ้านหนึ่ง ไม่ฆ่าฉัน ข้า""ฉันไม่มีพระเจ้า แต่สัตว์ ตอบกลับมอนสเตอร์ "ฉันเกลียดชมเชยเท็จ: เพื่อไม่แฟนซีที่คุณสามารถ coax ผม โดยวิธีดังกล่าว คุณบอกว่า คุณมีลูกสาว ตอนนี้ ฉันทุกข์คุณจะหลบหนี ถ้าหนึ่งในพวกเขาจะมา และตายในนี้ของคุณ ถ้า ไม่ได้ สัญญาว่า คุณจะตัวเองกลับในสามเดือน ไปแจกด้วยเป็นผมอาจเลือก"ร้านค้าวิธีการชำระเงินต้อนรับของคนมีความคิดไม่ให้หนึ่งตายลูกสาวของเขาสำหรับเขาสาเก แต่เขารู้ว่า ถ้าเขาดูเหมือนจะยอมรับเงื่อนไขของสัตว์ เขาควรน้อยมีความสุขที่เห็นพวกเขาอีกครั้ง เขาให้สัญญาของเขา และบอกว่า เขาอาจแล้วชดเชยทันทีที่เขาชอบ "แต่ กล่าวว่า สัตว์ร้าย "ฉันไม่ต้องการคุณไปมือเปล่ากลับ ไปที่คุณนอนในห้องพัก และคุณจะพบหีบมี เติม ด้วยสิ่งใด ๆ ที่คุณชอบดีที่สุด และจะมีใช้กับบ้านของคุณเองสำหรับคุณ"เมื่อสัตว์ที่ได้กล่าวนี้ เขาออกไป ผู้ขายดี ปล่อยตัวเอง เริ่มพิจารณาที่เขาต้องตายตัวสำหรับเขาไม่คิดของสัญญา ทำแม้แต่สัตว์ เขาเช่นอาจมีความสะดวกสบายของการปล่อยลูกให้ได้ เขากลับไปห้องพักเขามีในการนอนหลับ และพบ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มีครั้งหนึ่งเคยเป็นพ่อค้าที่ร่ำรวยที่มีลูก 6 คน สามหนุ่มและสามสาว เป็นเขาเองเป็นคนที่มีความรู้สึก เขาใช้เงินเพื่อการศึกษาของพวกเขา สามสาวก็หล่อ แต่โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนสุดท้อง แน่นอน เธอดูสวยมาก ที่ในวัยเด็กของเธอ ทุกคนเรียกเธอว่าสาวน้อยน่ารัก และเพราะน่ารักกันเมื่อเธอโตขึ้นไม่มีใครเรียกเธอด้วยชื่ออื่น ซึ่งทำให้พี่สาวของเธอมากนะ ลูกสาวคนสุดท้อง นี้ไม่เพียง แต่ดูดีกว่าน้องสาวของเธอ แต่ยัง ดีกว่าอารมณ์เสีย สองคนคนโตเป็นไร้สาระของความมั่งคั่งและสถานะ พวกเขาให้ตัวเองสักพันที และปฏิเสธที่จะเยี่ยมชมลูกสาวพ่อค้าอื่น ๆ ; หรือพวกเขาจะก้มลงมาเพื่อให้เห็น ยกเว้นกับคนคุณภาพพวกเขาไปทุก ๆวันให้ลูก เล่น และประชาชนเดิน และทำให้เกมของน้องสาวคนสุดท้องของพวกเขาและใช้เวลาในการอ่านหรือการจ้างงานที่มีประโยชน์อื่น ๆ มันเป็นที่รู้จักกันดีว่าสาวๆเหล่านี้จะมีความมั่งคั่งขนาดใหญ่ ร้านค้ามากมายอยากเอามาให้ภรรยา แต่สองคนคนโตตอบเสมอว่า สำหรับส่วนของพวกเขาพวกเขาไม่มีความคิดที่จะแต่งงานกับใคร ด้านล่างของดยุคหรือเอิร์ลเป็นอย่างน้อย ความงามจึงค่อนข้างมีหลายเป็นน้องสาวของเธอ แต่เธอตอบเสมอ มีความสุภาพมากที่สุด แม้ว่าเธอยังบังคับให้คนรักของเธอเธอจะมีชีวิตอยู่อีกต่อไปในบางปี บิดาของเธอ เพราะเธอคิดว่าตัวเองยังเด็กเกินไปที่จะแต่งงาน

มันเกิดขึ้นที่ บางคนโชคร้าย อุบัติเหตุพ่อค้าก็สูญเสียโชคลาภ และมีอะไรเหลือแต่กระท่อมเล็กๆ ในประเทศ เมื่อเขากล่าวกับบุตรสาวของเขา ในขณะที่น้ำตาก็ไหลอาบแก้ม " เด็กของฉัน ตอนนี้เราต้องไปอาศัยอยู่ในกระท่อมและพยายามที่จะได้รับชีวิตโดยแรงงาน สำหรับเราไม่มีวิธีอื่น ๆ สนับสนุน " สองคนคนโตตอบว่าพวกเขาไม่ได้รู้วิธีการทำงาน และ จะ ไม่ออกจากเมือง ;เพราะเขามีคนรักแล้ว ใครยินดีที่จะแต่งงานกับพวกเขา ทั้งๆที่พวกเขามีไม่มีโชคลาภ แต่พวกเขาคิดผิด เพราะเมื่อคนรักได้ยินว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขากล่าวว่า " สาวๆ หยิ่งและโมโหมาก ทั้งหมดที่เราต้องการคือโชคชะตาของพวกเขา : เราไม่ได้เสียใจเลยที่เห็นศักดิ์ศรี นำลงให้พวกเขาโชว์ออกอากาศของพวกเขาของวัว และแกะ" แต่ทุกคนสงสารความงามที่น่าสงสาร เนื่องจากเธอเคยหวานชื่นอารมณ์ และชนิดทั้งหมด และหลายท่านเสนอที่จะแต่งงานกับเธอ แต่เธอไม่ได้เงิน แต่ความสวยงามยังคงปฏิเสธ และบอกว่าเธอจะไม่คิดทิ้งพ่อที่น่าสงสารของเธอ ในปัญหานี้ ที่ความงามแรกอาจไม่ช่วย บางครั้งร้องไห้ในความลับสำหรับความยากลำบากเธอตอนนี้ต้องประสบ ;แต่ในเวลาที่สั้นมาก เธอพูดกับตัวเอง " การร้องไห้ในโลกจะไม่ดีกับฉัน ดังนั้นฉันจะพยายามที่จะอยู่โดยไม่มีโชคลาภ "

เมื่อพวกเขาได้ออกจากบ้านพักของพวกพ่อค้า และลูกชายสามคนของเขาใช้ตัวเองในไถและหว่านนา และทำงานใน สวน ความงามยังทำส่วนของเธอ นางกุหลาบ โดยสี่โมงทุกเช้า จุดเพลิงทําความสะอาดบ้าน และมีพร้อมอาหารเช้าสำหรับทั้งครอบครัว ที่แรกที่เธอพบทั้งหมดนี้ยากมาก แต่เธอเร็ว ๆนี้ก็ค่อนข้างชินกับมันและคิดว่ามันไม่ลำบาก แน่นอน งาน ประโยชน์ต่อสุขภาพ เมื่อเธอทำ เธอเคยเป็นที่ชอบใจตัวเอง ด้วยการอ่าน การเล่นดนตรี หรือร้องเพลงในขณะที่เธอปั่น . แต่เธอสองคนพี่น้องเสียหายอะไรที่จะผ่านเวลาไปมีอาหารเช้าในเตียงและไม่เพิ่มขึ้นจนถึงสิบโมง โดยทั่วไปแล้วพวกเขาก็เดินออกมา แต่มักจะพบตัวเองเร็วๆ นี้ เหนื่อย เมื่อพวกเขามักจะนั่งลงใต้ต้นไม้ร่มรื่น และแสดงความเสียใจกับการสูญเสียของรถม้าและเสื้อผ้าที่ดี และพูดกับแต่ละอื่น ๆ " หมายความว่าไงนะไอ้สิ่งมีชีวิตที่น่าสงสารน้องสาวของเราคือเพื่อให้เนื้อหาด้วยวิธีนี้น้อย ของชีวิต !" แต่พ่อคิดต่าง และรัก และชื่นชมลูกคนเล็กของเขามากขึ้นกว่าเดิม

หลังจากที่พวกเขาได้อาศัยอยู่ในลักษณะนี้ประมาณปี พ่อค้าได้รับจดหมายซึ่งแจ้งเค้าว่าเรือที่ร่ำรวยที่สุดของเขา ซึ่งเขาคิดว่าหายไป เพิ่งเข้ามาในพอร์ต ข่าวนี้ทำให้สองคนคนโตเกือบบ้ากับน้องจอย เพราะพวกเขาคิดว่าพวกเขาควรออกไปจากกระท่อมและมีทั้งหมดอาภรณ์ของตนอีกครั้ง เมื่อพวกเขาพบว่าพ่อของพวกเขาต้องใช้เวลาเดินทางไปยังเรือ สองคนคนโตขอร้องเขาจะไม่พลาดที่จะพาพวกเขากลับมาใหม่ เสื้อ , หมวก , แหวน , และทุกประเภทของเครื่องประดับ แต่ความงามไม่ขออะไร เพราะเธอคิดว่า ตัวเอง ว่าเรือถูกคุ้ม แทบจะซื้อทุกอย่างที่น้องสาวของเธอปรารถนา " ความงาม " กล่าวว่า พ่อค้า" แล้วมาว่าคุณขออะไร : สิ่งที่ฉันสามารถพาคุณลูกของฉัน ? "

" เพราะคุณใจดี คิดว่า ผม รักพ่อ " เธอตอบ " ฉันควรจะดีใจถ้าคุณจะเอากุหลาบ สำหรับเราไม่มีในสวนของเรา . " ความงามไม่ได้จริงๆอยากได้กุหลาบ หรืออะไรก็ตาม แต่เธอพูดแบบนี้ว่า เธออาจจะไม่ได้ดูถูกน้องสาวของเธอมิฉะนั้นพวกเขาจะกล่าวว่า เธออยากให้พ่อของเธอที่จะสรรเสริญเธอปรารถนาอะไร พ่อค้าที่เอาเขาไป และตั้งค่าออกในการเดินทางของเขา แต่เมื่อเขาไปถึงเรือ บางคนเรียนกฎหมายกับเขาเรื่องสินค้า และหลังจากจัดการปัญหาที่เขากลับมาที่กระท่อมของเขา จนเมื่อเขาได้จากไป เมื่อเขาได้ภายใน 30 ไมล์จากบ้านของเขาและคิดถึงความสุขของอีกเด็กในการประชุมของเขา เขาหลงทางอยู่ในป่าหนาแน่น ฝนตกและหิมะตกอย่างหนัก และนอกจากลมจึงสูงเพื่อโยนเขาสองครั้งจากม้าของเขา คืนมา และเขาก็กลัวเขาจะหิวตายเย็น หรือถูกฉีกเป็นชิ้นๆ โดยหมาป่าที่เขาได้ยินเสียงรอบตัวเขา ทันที เขาโยนตาต่อถนนสายยาวเห็นที่ปลายแสง แต่มันก็เป็นวิธีที่ดีนะ เขาทำให้ดีที่สุดของทางของเขาไปยังมันและพบว่ามันมาจากพระราชวังที่สวยงาม หน้าต่างซึ่งทั้งหมดโชนด้วยไฟ มันมีประตูบรอนซ์ยืนเบิกกว้าง และศาลเมตรก็ได้ ซึ่งพ่อค้าที่ผ่าน แต่ไม่มีใครได้เห็น มีคอกม้าด้วยซึ่งเขายากจน อดอยาก ม้าละเอียดลออน้อยกว่าตัวเอง ใส่ครั้งเดียว เอาเป็นอาหารที่ดีของข้าวโอ๊ต และหญ้าแห้ง เจ้านายของเขา แล้วมัดเขาไว้ และเดินไปที่โถงทางเข้า แต่ยังไม่เห็นสิ่งมีชีวิตเดียว เขาก็จะเป็นห้องรับแขก ห้องอาหารขนาดใหญ่ที่เขาพบไฟที่ดีและตารางครอบคลุมบาง สวยมาก อาหาร แต่เพียงหนึ่งแผ่นด้วยมีดและส้อมเป็นหิมะและฝนตกก็เปียกให้ผิวเขาไปผิงไฟให้แห้งเอง " ฉันหวังว่า " เขากล่าว " เจ้าของบ้านหรือผู้รับใช้ของพระองค์จะขอโทษมันก็จะไม่นานก่อนที่ผมเห็นพวกเขา . " เขารอเวลา แต่ยังไม่มีใครมา : เมื่อนาฬิกาตี สิบเอ็ด และพ่อค้า ที่อ่อนมาก เพื่อต้องการอาหาร , ช่วยตัวเองเป็นไก่และสองสามจอก แต่ตลอดเวลาที่ตัวสั่นด้วยความกลัว เขานั่งจนนาฬิกาหลงเที่ยงคืน จากนั้น ใช้ความกล้าหาญ เริ่มคิดว่าเขาอาจจะมองเรื่องเขา เขาจึงเปิดประตูห้องในสุด และทะลุเข้าไปในห้องแกรนด์มาก ซึ่งมีเตียงก็ได้ และเขาก็รู้สึกอ่อนเพลียมาก เขา ปิดประตู ถอดเสื้อผ้าของตน และได้ลงไป

มันคือ 10 โมงเช้าก่อนที่เขาจะตื่น เมื่อ เขาประหลาดใจที่เห็นชุดใหม่หล่อเสื้อผ้าไว้พร้อมสำหรับเขา แทนตน ซึ่งทั้งหมดถูกฉีกขาดและเน่า " แน่ใจ " บอกว่ากับตัวเองว่า " สถานที่นี้เป็นของดี นางฟ้า ใครสงสารโชคของฉัน ฉันจะ . . . " เขาก็มองออกไปที่หน้าต่าง และแทนของหิมะครอบคลุมไม้ที่เขาทำเองเมื่อคืนก่อนหน้านั้น เขาเห็น arbours ที่มีเสน่ห์ที่สุดปกคลุมด้วยดอกไม้ทุกชนิด กลับไปยังห้องโถงที่ซึ่งเขาได้ supped เขาพบตารางอาหารเช้า พร้อมเตรียม " จริงๆ นางฟ้าของฉัน " พ่อค้าถามเสียงดัง " ข้าเป็นหนี้บุญคุณท่านอย่างมากมายให้คุณดูแลผม " แล้วเขามีอาหารเช้าแสนอร่อย เอาหมวกของเขาและจะคงที่จ่ายม้าของเขาไป แต่เขาผ่านภายใต้หนึ่งของ arbours ซึ่งเต็มไปด้วยดอกกุหลาบ เขาคิดว่าสิ่งที่สวยงามได้ขอให้เขานำกลับมาให้เธอ แล้วเขาเอาช่อกุหลาบ แบกกลับบ้าน ในขณะนั้นเองเขาได้ยินเสียงดัง และเห็นมาต่อ เขาสัตว์ ดังนั้นที่น่ากลัวเพื่อดูว่า เขาพร้อมที่จะเป็นลม ด้วยความกลัว " คนเนรคุณคน" บอกว่า สัตว์ในเสียงที่น่ากลัว " ผมได้บันทึกชีวิตของคุณโดยการยอมรับว่าเป็นพระราชวัง และตอบแทนคุณขโมยดอกกุหลาบของฉัน ซึ่งมีค่ายิ่งกว่าสิ่งใด ฉันมี แต่คุณจะชดใช้ความผิดของคุณ : คุณจะตายในไตรมาสของชั่วโมง . "

พ่อค้าคุกเข่าลง และกระชากมือของเขา กล่าวว่า " ท่านครับ ผมขอความเมตตาของคุณ :ฉันไม่คิดว่ามันจะทำให้คุณเก็บดอกกุหลาบให้ลูกสาวคนหนึ่ง ที่ได้ขอร้องให้ผมพากลับบ้านของเธอ อย่าฆ่าข้า ใต้เท้า "

" ผมไม่ใช่พระ แต่เป็นสัตว์ " ตอบสัตว์ประหลาด ; " ฉันเกลียดชมเชยเท็จดังนั้นไม่แฟนซีที่คุณสามารถหว่านล้อมด้วยวิธีดังกล่าว . คุณบอกฉันว่าคุณมีลูกสาว ตอนนี้ผมต้องให้คุณหลบหนีถ้าหนึ่งในพวกเขาจะมาและตายในสถานที่ของคุณ ถ้า ไม่ ว่าคุณจะได้ตัวคืนภายใน 3 เดือน จะจัดการตามที่ฉันอาจเลือก "

พ่อค้าจิตใจอ่อนโยนไม่มีความคิดที่ลูกสาวคนหนึ่งของเขาตายเพื่อประโยชน์ของเขา แต่เขารู้ดีว่าถ้าเขายอมรับเงื่อนไขของสัตว์ อย่างน้อยเขาก็น่าจะมี ความสุขของการเห็นพวกเขาอีกครั้ง เขาให้สัญญาและบอก เขาอาจจะตั้งปิดทันทีที่เขาชอบ " แต่กล่าวว่า " สัตว์ " ผมไม่ได้ต้องการให้คุณกลับไปมือเปล่า ไปที่ห้องที่เธอนอนอยู่ และคุณจะพบว่าหน้าอกมี เติมอะไรที่คุณชอบมากที่สุด และผมจะได้เอาไปให้ที่บ้านของคุณเองสำหรับคุณ "

เมื่อสัตว์ได้กล่าวว่า เขาไป พ่อค้าดีๆ เหลือให้ตัวเองเริ่มพิจารณาว่าเขาจะตาย เขาไม่คิดว่าการผิดสัญญา ทำให้แม้แต่สัตว์เขาก็มีความสะดวกสบาย ทิ้งลูกไว้ให้ เขากลับไปที่ห้องที่เขาเคยนอน และพบว่า