Why Does the Buddha Reject the Eter

Why Does the Buddha Reject the Eternal Self?
It seems symptomatic that Gautama’s critical argument against Sāṃkhya teachings in Buddhacarita
12.69–88 concentrates on his rejection of the concept of the self or the field knower (kṣetrajña). He
thinks that the self declared to be wholly pure and eternal is a seed, the causal root for the continued
existence and rebirth. So the very concept of the self is recognised as an obstacle on the way to
ultimate freedom from all suffering. Therefore, he attacks this concept by discrediting its definition
according to Sāṃkhya, which goes as follows: the true self, being pure and eternal, by no means can
be objectified, even by or for itself. First, Siddhārtha undermines the permanence of the self, noting
that as long as there is a knower, there is something for him to know, and since there is something for
him to know, he can never be released (12.80). An early Sāṃkhya philosopher could easily reject
such criticism by saying that to capture the meaning of ‘self’ one must distinguish between the upper
or true self – being pure, eternal, transcendent to nature (prakṛti), but also absolutely passive, not
involved in the process of doing or knowing – and, on the other hand, the lower self, or empirical ‘I’
– the psychophysical organism fully engaged in all bodily and mental activities. In the next passage of
t h e Buddhicarita Śakyāmuni seems to react to this possible Sāṃkhya defence by asking
sarcastically: if the ‘field knower’ (kṣetrajña) can also refer to the one who is actually not a knower,
as a non-engaged upper or transcendent self, then why should we call this not-knowing self ‘the self’
or a subject, after all? This strong concept of the self (ātman) sounds to him illogical and simply
invented, so he mocks it by saying that we can do without the self, since absence of knowing exists in
a log or a wall (12.81). Bodhisattva refuses to accept a distinction between the lower and the upper
self for one more reason. He claims that getting rid of the imperfections of the self by abandoning
action, ignorance and desire cannot be successfully realised as long as one keeps identifying oneself
with the self (no matter whether lower or upper!) and upholds its permanent existence (12.73). While
Ārāḍa assumes eradication of the wrong I-sense (ahaṃkāra), together with the egotism it causes, to
be the essential prerequisite for achieving the highest meditative absorption and liberation,
Siddhārtha doubts whether the ego may really be abandoned unless belief in the eternal self has been
completely given up (12.76).
In later Buddhist tradition there are more arguments against Sāṃkhya metaphysics given in the
Abhidharma texts (cf. Bronkhorst 1997: 393–400), but to mention only the key ones hitting at the very
heart of classical Sāṃkhya, we should highlight those which refute:
1. the conception of self-existent nature (svabhāva, prakṛti)
17 evolving spontaneously by itself
(pariṇāmavāda);
2. the doctrine of the inner dynamics of nature caused by its three constituents (guṇas), or the
strands of prakṛti, which explains the plurality and diversity of phenomena but also implies a
deeper unmanifest source of the world, namely primal nature (pradhāna, mūlaprakṛti);
3. the theory of causation according to which the effect pre-exists in its cause in an unmanifest
condition prior to its manifest production (satkāryavāda)

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ทำไมพระพุทธเจ้าไม่ปฏิเสธตนเองนิรันดร์เหมือนอาการว่า โคดมของสำคัญอาร์กิวเมนต์กับคำสอนของ Sāṃkhya ใน Buddhacaritaสารสกัด 12.69-88 บนเขาปฏิเสธแนวความคิดของตนเองหรือถูกรู้ฟิลด์ (kṣetrajña) เขาคิดที่ประกาศตนเองให้บริสุทธิ์ทั้งหมด และนิรันดร์ เป็นเมล็ด รากสาเหตุในการต่อดำรงอยู่และการเกิดใหม่ ดังนั้นแนวคิดของตนเองมากคือตราบใดที่เป็นอุปสรรคทางการอิสระที่ดีที่สุดจากทั้งหมดทุกข์ ดังนั้น เขาโจมตีแนวคิดนี้ โดยข้อกำหนดของ discreditingตาม Sāṃkhya ซึ่งจะเป็นดังนี้: ความจริงด้วยตนเอง นิรันดร์ และบริสุทธิ์โดยไม่สามารถมี objectified แม้ หรือ สำหรับตัวเอง ครั้งแรก Siddhārtha ทำลาย permanence ของตนเอง สังเกตว่า ตราบใดที่มีตัวถูกรู้ มีบางสิ่งบางอย่าง สำหรับเขาที่จะรู้ และ ตั้งแต่มีเป็นสิ่งที่เขารู้ว่า เขาไม่สามารถจะนำออกใช้ (12.80) นักปราชญ์ Sāṃkhya เป็นต้นไม่สามารถปฏิเสธได้เช่นการวิจารณ์ ด้วยการพูดว่า จับความหมายของ 'ตัวเอง' ต้องแยกแยะบนหรือจริงตนเอง – การบริสุทธิ์ นิรันดร์ ดารธรรมชาติ (prakṛti), แต่ไม่ยังแน่นอนแฝงกำลังทำหรือรู้ – และ บนมืออื่น ๆ ตัวล่าง หรือประจักษ์ 'ฉัน'– มีชีวิต psychophysical หมั้นทั้งหมดในกิจกรรมทั้งหมดที่ร่างกาย และจิตใจ ในกาลต่อไปt h e Buddhicarita Śakyāmuni ดูเหมือนว่าการ ตอบสนองการป้องกัน Sāṃkhya นี้ได้ โดยการถามsarcastically: ถ้าถูก 'ฟิลด์รู้' (kṣetrajña) สามารถหมายถึงผู้ไม่จริงถูกรู้ที่เป็นการหมั้นไม่ใช่ดาร หรือบนตัวเอง แล้วทำไมจึงควรเรียกนี้ไม่รู้ตนเอง 'ตนเอง'หรือ เรื่อง หลังจากทั้งหมด แนวคิดนี้แข็งแกร่งของตนเอง (ātman) เสียงเขาไม่สมเหตุผลและคิดค้น เพื่อเขา mocks โดยบอกว่า เราไม่สามารถตนเอง เนื่องจากการขาดงานของการรู้อยู่ในล็อกหรือกำแพง (12.81) พระโพธิสัตว์ปฏิเสธที่จะยอมรับความแตกต่างระหว่างด้านล่างและบนเหตุผลหนึ่งมากกว่าตัวเอง เขาอ้างว่า การกำจัดข้อบกพร่องของตนเอง โดยละทิ้งการกระทำ ความไม่รู้ และต้องไม่เป็นสำเร็จเองก็ยังคิดตราบใดที่หนึ่งช่วยให้การระบุตัวด้วยตนเอง (ไม่ว่าบน หรือล่าง!) และปีพ.ศ.คุ้นถาวร (12.73) ในขณะที่Ārāḍa สันนิษฐานขจัดความผิดฉันความรู้สึก (ahaṃkāra), กับ egotism ที่จะทำให้ ให้เป็นข้อกำหนดเบื้องต้นที่จำเป็นสำหรับการบรรลุเป้าหมายในการดูดซึมสูงสุดเข้าฌานและปลดปล่อยSiddhārtha ข้อสงสัยที่ว่า อาตมาอาจจริง ๆ จะยกเลิกเว้นแต่ความเชื่อในอีเทอร์นอลตนเองได้ให้สมบูรณ์ขึ้น (12.76)ในวัฒนธรรมชาวพุทธในภายหลัง มีอาร์กิวเมนต์เพิ่มเติมกับอภิปรัชญา Sāṃkhya ในการข้อความ Abhidharma (cf. Bronkhorst 1997:393-400), แต่พูดถึงเฉพาะคีย์กดปุ่มที่มากหัวใจของ Sāṃkhya คลาสสิก เราควรเน้นผู้ซึ่งโต้:1. ความคิดของตนเองมีอยู่ธรรมชาติ (svabhāva, prakṛti)17 พัฒนาธรรมชาติ ด้วยตัวเอง(pariṇāmavāda);2.หลักคำสอนของ dynamics ภายในของธรรมชาติที่เกิดจากของ constituents สาม (guṇas), หรือstrands ของ prakṛti ซึ่งอธิบายได้และความหลากหลายของปรากฏการณ์ แต่ยัง หมายถึง การแหล่ง unmanifest ลึกของธรรมชาติโลก ได้แก่ไพรมัล (pradhāna, mūlaprakṛti);3.ทฤษฎีตามที่ผลล่วงหน้าอยู่ในถึงสาเหตุในการ unmanifest causationเงื่อนไขก่อนการผลิตรายการ (satkāryavāda)

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ทำไมพระพุทธเจ้าปฏิเสธตัวเองนิรันดร์?
ดูเหมือนว่าอาการที่ข้อโต้แย้งที่สำคัญพุทธกับคำสอนของคห์ยาใน Buddhacarita
12.69-88 มุ่งเน้นที่เขาปฏิเสธแนวความคิดของตัวเองหรือสาขาปราชญ์ (ที่kṣetrajña) เขาคิดว่าตัวเองประกาศให้เป็นเครือบริสุทธิ์และนิรันดร์เป็นเมล็ดรากสาเหตุอย่างต่อเนื่องสำหรับการดำรงอยู่และการเกิดใหม่ ดังนั้นแนวคิดของตัวเองได้รับการยอมรับเป็นอุปสรรคในทางกับเสรีภาพที่ดีที่สุดจากความทุกข์ทั้งหมด ดังนั้นเขาโจมตีแนวคิดนี้ทำให้เสียชื่อเสียงโดยหมายของมันตามคห์ยาที่ไปดังต่อไปนี้: ตัวตนที่แท้จริงเป็นนิรันดร์ที่บริสุทธิ์และโดยวิธีการที่ไม่สามารถจะobjectified แม้โดยหรือสำหรับตัวเอง ครั้งแรกที่พระพุทธเจ้าทำลายความคงทนของตัวเองสังเกตว่าตราบใดที่มีความรอบรู้มีบางสิ่งบางอย่างสำหรับเขาที่จะรู้และเนื่องจากมีบางอย่างสำหรับเขาที่จะรู้ว่าเขาไม่สามารถได้รับการปล่อยตัว(12.80) นักปรัชญาคห์ยาต้นอาจปฏิเสธได้อย่างง่ายดายวิจารณ์ดังกล่าวโดยบอกว่าจะจับความหมายของ 'ตัวเอง' หนึ่งต้องแยกความแตกต่างระหว่างบนตัวเองหรือความจริง- เป็นบริสุทธิ์นิรันดร์พ้นธรรมชาติ (Prakrti) แต่ยังอย่างเรื่อย ๆ , ไม่ได้มีส่วนร่วมในขั้นตอนการทำหรือรู้ - และในทางกลับกันตัวเองต่ำกว่าหรือเชิงประจักษ์ว่า 'ฉัน' - ชีวิตจิตส่วนร่วมอย่างเต็มที่ในทุกกิจกรรมทางร่างกายและจิตใจ ในทางเดินต่อไปของt เขา Buddhicarita ศากยมุนีดูเหมือนว่าจะตอบสนองต่อการป้องกันคห์ยานี้เป็นไปได้ด้วยการถามประชด: ถ้าฟิลด์ปราชญ์ (kṣetrajña) นอกจากนี้ยังสามารถนำไปใช้เป็นผู้หนึ่งที่เป็นจริงไม่รอบรู้ที่เป็นที่ไม่ได้มีส่วนร่วมบนหรือตัวเองพ้นแล้วทำไมเราควรจะเรียกสิ่งนี้ว่าตนเองไม่ทราบว่า 'ตัวเอง' หรือเรื่องหลังจากที่ทั้งหมดหรือไม่ ซึ่งเป็นแนวคิดที่แข็งแกร่งของตัวเอง (Ātman) เสียงที่เขาไร้เหตุผลและก็คิดค้นเพื่อให้เขาหัวเราะเยาะได้โดยบอกว่าเราสามารถทำโดยตัวเองตั้งแต่กรณีที่ไม่มีรู้ที่มีอยู่ในการเข้าสู่ระบบหรือผนัง(12.81) พระโพธิสัตว์ปฏิเสธที่จะยอมรับความแตกต่างระหว่างตอนล่างและส่วนบนของตัวเองด้วยเหตุผลหนึ่งที่มากขึ้น เขาอ้างว่าการกำจัดความไม่สมบูรณ์ของตัวเองโดยการเลิกการกระทำที่โง่เขลาและความปรารถนาที่ไม่สามารถรับรู้ประสบความสำเร็จตราบใดที่หนึ่งที่ช่วยให้การระบุตัวเองด้วยตัวเอง(ไม่ว่าจะต่ำกว่าหรือบนไม่มี!) และเป็นอันขาดดำรงอยู่ถาวร (12.73) ในขณะที่Arada ถือว่าการกำจัดของที่ไม่ถูกต้องผมรู้สึก (ahaṃkāra) ร่วมกับความเห็นแก่ตัวจะทำให้เพื่อเป็นสิ่งที่จำเป็นที่จำเป็นสำหรับการประสบความสำเร็จในการดูดซึมสมาธิสูงสุดและปลดปล่อยSiddhartha สงสัยว่าอาตมาอาจจะถูกทิ้งร้างจริงๆเว้นแต่ความเชื่อในนิรันดร์ด้วยตัวเอง ได้รับมอบให้สมบูรณ์ขึ้น(12.76). ในประเพณีทางพุทธศาสนาต่อมามีข้อโต้แย้งมากขึ้นกับอภิปรัชญาคห์ยาได้รับในตำรา Abhidharma (cf Bronkhorst 1997: 393-400) แต่ที่จะกล่าวถึงเฉพาะคนที่สำคัญการกดปุ่มที่มากหัวใจของคลาสสิกคห์ยาเราควรจะเน้นผู้ที่ลบล้าง: 1 ความคิดของธรรมชาติที่ตัวเองมีอยู่ (svabhāva, Prakrti) 17 การพัฒนาตามธรรมชาติด้วยตัวเอง(pariṇāmavāda); 2 หลักคำสอนของการเปลี่ยนแปลงภายในของธรรมชาติที่เกิดจากสามองค์ประกอบของ (gunas) หรือเส้นของPrakrti ซึ่งจะอธิบายส่วนใหญ่และความหลากหลายของปรากฏการณ์ แต่ยังหมายถึงแหล่งที่มาunmanifest ลึกของโลกคือธรรมชาติครั้งแรก (pradhāna, mūlaprakṛti) ; 3 ทฤษฎีของการทำให้เกิดผลตามที่มีผลบังคับใช้ก่อนที่มีอยู่ในสาเหตุใน unmanifest สภาพก่อนที่จะมีการผลิตอย่างชัดแจ้งของ (satkāryavāda)

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ทำไมพระพุทธเจ้าปฏิเสธตนเองนิรันดร ?
มันเหมือนอาการที่ 1 ของการโต้แย้งของāṃ khya คำสอนใน buddhacarita
20 – 88 มุ่งเน้นการปฏิเสธของเขาของความคิดของตนเอง หรือเขตโนเวอร์ ( K ṣ etraj 15 คน ) เขา
คิดว่าตนเองจะประกาศทั้งหมดบริสุทธิ์และนิรันดรคือ เมล็ด รากสาเหตุสำหรับอย่างต่อเนื่อง
การดำรงอยู่และการเกิดใหม่ดังนั้นแนวคิดของตนเองจึงถือเป็นอุปสรรคในทาง

ชีวิตอิสระจากทุกข์ทั้งปวง ดังนั้น เขาโจมตีแนวคิดนี้โดยทำลายความหมาย
ตามด้วยāṃ khya ซึ่งจะเป็นดังนี้ : ตัวตนที่แท้จริง , บริสุทธิ์และนิรันดร์ โดยไม่สามารถ
เป็น objectified แม้กระทั่ง หรือตัวเอง แรก siddh อุบาสก rtha ทำลายความทนทานของตนเอง , noting
ว่าตราบใดที่มีรู้จักเธอ มีบางอย่างที่เขาต้องรู้ และเนื่องจากมีบางสิ่งบางอย่างสำหรับ
เขารู้ เขาไม่เคยได้รับการปล่อยตัว ( 12.80% ) เร็ว s āṃ khya นักปรัชญาอาจปฏิเสธ
วิจารณ์ดังกล่าว โดยบอกว่า จะจับความหมายของ ' ตัวเอง ' หนึ่งต้องแยกแยะระหว่างด้านบน
หรือตัวจริง–ความบริสุทธิ์ , นิรันดร์อยู่เหนือธรรมชาติ ( แพรกṛ Ti )แต่ก็อย่างเรื่อยๆ ไม่ใช่
เกี่ยวข้องในกระบวนการของการทำ หรือรู้ ) และบนมืออื่น ๆที่ตนเองต่ำกว่า หรือเชิงประจักษ์ ' ฉัน '
- สิ่งมีชีวิตการเต็มที่ในกิจกรรมทางร่างกายและจิตใจทั้งหมด ในเส้นทางต่อไปของ
T H E buddhicarita Ś aky อุบาสกมุนีดูเหมือนจะตอบสนองต่อนี้เป็นไปได้ด้วยāṃ khya กลาโหม โดยขอให้
ประชด :ถ้า ' เขตโนเวอร์ ' ( K ṣ etraj 15 คน ) ยังสามารถอ้างถึงคนที่เป็นจริงไม่รู้จักเธอในฐานะไม่หมั้น
, บนหรือดีกว่าตนเอง แล้วทำไมเราเรียกนี้ไม่ทราบว่าตนเอง ' ตัวตน '
หรือเรื่องสินะ แนวคิดนี้ที่แข็งแกร่งของตนเอง ( อุบาสก tman ) เสียงที่เขาไม่มีเหตุผลและเพียงแค่
คิดค้น เขาล้อเลียนมัน โดยบอกว่า เราสามารถทำได้โดยไม่ต้องด้วยตนเองเนื่องจากการขาดของการรู้จักมีอยู่
เข้าสู่ระบบหรือผนัง ( อุณหภูมิ ) พระโพธิสัตว์ปฏิเสธที่จะยอมรับความแตกต่างระหว่างตนเองและบนล่าง
อีกหนึ่งเหตุผล เขาอ้างว่ากำจัดข้อบกพร่องของตนเอง โดยทิ้ง
แอคชั่น ความไม่รู้และความไม่สามารถสำเร็จได้ ตราบใดที่หนึ่งจะระบุตัวเอง
ด้วยตนเอง ไม่ว่าล่างหรือบน !) และยืนคงอยู่ถาวร ( 13.11 ) ในขณะที่
Ā R āḍเป็นส่วนของ i-sense ถือว่าผิด ( AHA ṃ K อุบาสก รา ) ร่วมกันกับความทะนงตัวสาเหตุมัน

เป็นเบื้องต้นที่จำเป็นสำหรับการบรรลุฌาน และสูงสุดให้เป็นอิสระ ,
siddh อุบาสก rtha สงสัยว่าอาตมาจะถูกทอดทิ้ง นอกจากความเชื่อในตนเองได้
สมบูรณ์นิรันดร์ ยอมแพ้
( 12.76 )ในพุทธศาสนา ต่อมาประเพณีมีข้อโต้แย้งกับ S āṃ khya อภิปรัชญาที่ระบุใน
ปูนาข้อความ ( CF . bronkhorst 1997 : 393 ( 400 ) แต่จะพูดถึงเฉพาะคนที่คีย์ตีที่มาก
หัวใจของคลาสสิกของāṃ khya เราควรเน้นที่ข้องแวะ :
1 ความคิดของธรรมชาติที่มีอยู่ในตนเอง ( svabh อุบาสก VA , แพรกṛ Ti )
17 การพัฒนาเป็นธรรมชาติด้วยตัวเอง
( ปาริṇā mav อุบาสกดา ) ;
2