Min Ho ignored the nagging strain i

Min Ho ignored the nagging strain in his shoulder and arm muscles. While Shin Hye had been away, he’d been at it with this punching bag nonstop and frankly, he was sore all over. Not that he would ever admit it to her. So he might be overdoing it a little, but he didn’t have many chances of showing off to Shin Hye – just in case she disappears again. Truthfully, he got a little bit cocky when she complimented him earlier, and he found himself wanting to do even better, if only to prove to Shin Hye that he wasn’t a wimp nor was he completely incapable of protecting himself. But you punched her, you idiot. Min Ho snarled at the reminder. If he could, he would hit himself in the face for hurting her. Seeing as he couldn’t do that, he channeled his self-loathing in a fully-powered punch to the hanging bag, so strong that the impact sent an excruciating jolt up his arm.

“Dammit,” he mumbled as he bent down, clutching his right arm. He wondered if his punch to Shin Hye hurt this much, because if it did, then he should take a beating right here, right now. At the thought of looking like an idiot for hurting himself instead of the punching bag, he turned around to check if Shin Hye was watching.

Min Ho was surprised to see the empty bench, with Shin Hye nowhere in sight. For a moment, he was relieved that she hadn’t been there to see his display of idiocy. But when he remembered that she was still hurt, he immediately craned his neck to the open doorway, wondering why she left in the state she was in. Where did she go?

He didn’t waste any more time and quickly made his way out the door, thinking Shin Hye could hurt herself some more if she moves around too much. When he reached the top of the stairs, he caught sight of Shin Hye as she moved down slowly, looking like she was still in pain. Aish, this stubborn girl. Why can’t she just stay put?

He descended to where she was and put a hand on her shoulder. “Ya, where are you go—“

There was no way he could finish his question when Shin Hye turned around to look up at him. What he felt was akin to several boulders hitting him in the face all at once. There were tears brimming in her usually expressionless, doe eyes. She looked like she was in so much pain as her parted lips trembled. For a second there, she was flustered to see him, and before he could even ask, the tears began trickling down her cheeks. Min Ho literally felt his heart being wrung as he stood there, watching Shin Hye cry. She looked so frail and weak at that moment – and that was something he never thought this strong woman was capable of.

Before he knew it, he was in front of her, cupping her face that looked much smaller between his large hands. “Hey, hey, what’s wrong?” He ran his fingers across her cheeks for the second time that day, but this time, he was wiping away her tears. He was panicking inside, convinced that he would do anything just to make her stop crying. The only thing he could think of was what his Mother used to do when he was little. Whenever he cried, she would kiss his eyelids until he stopped. Min Ho felt an urge to shower Shin Hye with those kisses, but he restrained himself.

“I… I don’t know,” she replied with bated breath. Hearing her voice go weak was hard for him to bear. Her chest was heaving up and down, and Min Ho took another step closer just to make her feel that he was right there, and that everything was okay.

She kept crying, and guilt washed over him. He looked down briefly at her bruise and mentally kicked himself again for causing her pain. “Does it hurt that much?”

When Shin Hye closed her eyes and nodded her head, Min Ho pulled her closer. He found himself sighing as his forehead landed on hers, feeling rueful and helpless. “I’m sorry. I’m so sorry,” he croaked. He didn’t know what else to do. He wanted to hug her, but he couldn’t because of her injury. He kept his eyes on her face as she tried to steady her breathing and contain her tears. Shin Hye seemed to be calming down a little, so he stayed there, close to her. He waited silently, matching his breaths with hers.

It took a few more seconds before Shin Hye finally opened her eyes. He pulled back a little, just to get a better look at her face. “How do I make the pain go away?” It was a question to himself, not fully aware that he actually said it out loud. Shin Hye didn’t respond, and she just looked him in the eyes. He couldn’t tell what was on her mind, but he knew that she was struggling.

Her mouth parted a little, as if she was about to say something. But she didn’t. Instead, she lifted her hand and touched his face. Min Ho’s breath hitched at her gentle stroke. He wasn’t prepared for what happened next.

Shin Hye leaned into him, and ever so lightly, pressed her lips on his.

He remembered her lips as if it was seared in his brain. He once gave her an angry kiss at the peak of an intense argument. She once gave him a drunken kiss which she will possibly never remember.

But this kiss – the one they were sharing at the moment – was a kiss that defied them all. He’s never been kissed this way. It was pure, and tender, and innocent. It was a kiss of confession, a kiss of surrender. It was as if everything had been leading up to this point. A million thoughts threatened to enter his mind, but he blocked them all off. He just gave in to the moment and kissed her back. He didn’t push too hard, nor did he try to deepen the kiss. He just matched her rhythm – slow and sweet. But I could kiss her like this for a long, long time. He felt something trickle to their lips from her cheeks, and he knew it was another tear. Min Ho wiped it away with his thumb instantly, and pulled her face even closer.

When Shin Hye broke off contact, it was as if a weight dropped on his shoulders. Min Ho kept his eyes shut and leaned his head on Shin Hye’s. He was terrified that when he opens them, he would see her walls up again. And he didn’t know if he could take another of that. Especially not after that kiss. So instead, he lifted his hand and brushed her cheek again.

“Shin Hye,” he whispered, still refusing to open his eyes. He could hear his own fear in his voice.

Before he could say anything else, he felt Shin Hye withdraw from his hold. When he finally opened his eyes, Shin Hye’s back was turned to him after having taken another step down the stairs. Min Ho was rooted on that spot – not knowing how to feel. He continued to watch as she walked all the way to her room, her hand covering her bruise.

When he heard the click of her door as she closed it behind her, Min Ho dropped down and sat on the stair. He ran a hand through his hair, not sure if he was mad or depressed or just plain confused. It took him a long time of mulling things over before he stood up and followed Shin Hye to her room. Without bothering to knock, he tore her door open, only to see Shin Hye by her closet. She turned around with creased brows, giving him a dazed look. Her eyes and nose were still a little red, and he felt guilt creeping up on him again as he laid eyes on the bruise on her stomach.

“Ya, Shin Hye,” he muttered, his voice sounding weaker than he intended. He was caught between demanding for an explanation and feeling ashamed that he was being needy. But people didn’t just go around kissing people and expecting them to take it in stride, most especially if the other party has been fraught with unsettled feelings. He already forgave her the first time she took advantage of his lips, but he wasn’t going to let this one slip.

He hesitated, but told himself he deserved to let this out. “Why would you accuse me of toying with you and then do what you did back there?” He asked, his voice still unsteady. He wanted to add more. Why did you kiss me? And why did you walk away? But all of the questions he could think of just sounded childish so he left it at that.

Shin Hye was silent and gave him an unreadable look. For a moment, Min Ho regretted opening his mouth, but there was no denying he wasn’t at fault here. On more than one occasion, Shin Hye had made him feel small and weak, but those didn’t even compare to how she was making him feel right now. He was feeling cast off. And very confused. “Look. You probably don’t think it’s a big deal, but it is to me. You just cried in front of me and then you ki—“

He stopped short when he saw Shin Hye barreling towards him with an angry glare. He swallowed the lump in his throat as he took a step back on reflex, preparing for a slap or a punch. But he was more than stunned when instead, Shin Hye grabbed a fistful of his shirt, yanked him down and captured his lips for another kiss. He was too taken aback to respond that when he grasped what was happening and was about to pull her in, she pulled away. Min Ho almost protested.

Shin Hye sighed as she looked up at him. “Now can you please get out of my room? I don’t want to have this discussion looking sweaty and banged up,” she glanced down at herself. “Particularly not when I’m wearing just a bra.”

Min Ho gave her a once over before his eyes landed on Shin Hye’s face. Her lips twitched in an almost scowl, catching him checking her out openly. When realization hit him, he looked at her in embarrassment. “Oh.” Min Ho rubbed the back of his neck, feeling like an idiot. He gave her a sheepish smile. “I’ll leave you to yourself then.”

“Ga,” she added coldly and pushed him out the door.

“By the way, forget what I said about you toying with—“

The door slammed in his face before he could even finish. Min Ho ran his tongue over his lower lip and smiled.

Han Chae Ah looked down at the unconscious figure and let out a deep sigh. “It’s been three days. Why hasn’t he woken up?”

Jang Hyun Sung shook his head, his face growing darker. “The doctors don’t really know. They found nothing wrong with him, and they assured me that there’s no reason for Chairman Lee to remain

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

นาทีโฮจิมินห์ละเว้นพันธุ์หลุดในกล้ามเนื้อไหล่และแขนของเขา ในขณะที่ Shin Hye ได้เก็บ เคยได้กับกระป๋า punching nonstop และตรงไปตรงมา เขาเจ็บไปหมด ไม่ว่า เขาจะเคยยอมรับว่า มันกับเธอ เขาอาจจะ overdoing มันเล็กน้อย แต่ไม่ได้มีโอกาสในการแสดงออกถึง Shin Hye – ในกรณีที่เธอหายไปอีก จริง ๆ เขามีน้อย cocky เมื่อเธอเสริมเขาก่อนหน้านี้ และเขาพบว่าตัวเองอยากทำยิ่งขึ้น ถ้า เพียงต้องพิสูจน์ให้ Shin Hye wimp เป็นไม่ได้ หรือถูกเขาสมบูรณ์ไม่สามารถปกป้องตัวเอง แต่เจาะรูเธอ คุณคนโง่ โฮจิมินห์นาที snarled ที่เตือน ถ้าเขาไม่สามารถ เขาจะตีเองในหน้าสำหรับทำร้ายเธอ เห็นเขาไม่สามารถทำเช่นนั้น เขาจอของเขา self-loathing ในหมัดขับเคลื่อนทั้งหมดไปแขวนกระเป๋า แข็งแรงว่า การกระตุก excruciating ขึ้นแขนของเขาได้ส่งผลกระทบ"กับ เขา mumbled เป็นเขางอลง กำแขนขวาของเขา เขาสงสัยว่า ถ้า เขาเจาะให้ Shin Hye เจ็บนี้มาก เพราะถ้ามัน แล้วเขาควรจะเต้นเป็นขวานี่ ตอน ในความคิดในการค้นหาเช่นคนบ้าทำร้ายตัวเองแทนถุง punching เขาหันไปรอบ ๆ เพื่อตรวจสอบถ้า Shin Hye ดูนาทีโฮจิมินห์ประหลาดเห็นม้านั่งว่าง กับ Shin Hye ไม่มีที่ไหนในสายตา ช่วง เขาถูกปลดปล่อยแล้วว่า เธอไม่ได้เคยดูเขาแสดง idiocy แต่เมื่อเขาจำได้ว่า เธอยังเจ็บ เขา craned คอของเขาไปเปิดประตูทันที สงสัยว่า ทำไมเธอซ้ายในรัฐเธอใน ไปไหนเขาไม่เสียเวลาใด ๆ เพิ่มเติม และทำเขาออกประตูอย่างรวดเร็ว Shin Hye คิดอาจทำร้ายตัวเองถ้าบางอย่างเธอย้ายรอบมากเกินไป เมื่อเขาถึงด้านบนของบันได เขาจับสายตาของ Shin Hye เป็นเธอถูกย้ายลงช้า ดูเหมือนเธอยังอยู่ในความเจ็บปวด Aish สาวปากแข็งนี้ ทำไมเธอเพียงพักผ่อนวางพระองค์เสด็จไปที่เธอมี และวางมือบนไหล่ของเธอ "ยา กำลังจะไปไหนกัน"มีวิธีที่เขาเสร็จสิ้นคำถามของเขาเมื่อ Hye ชินหันไปรอบ ๆ เพื่อหาที่เขา สิ่งที่เขารู้สึกได้เหมือนกับหินหลายตีเขาในหน้าในครั้งเดียว มีน้ำตาที่ brimming เธอมัก expressionless ป้องกันตา เธอดูเหมือนว่าเธอปวดมากขณะที่ริมฝีปากของเธอ parted trembled สำหรับแบบที่สองมี เธอเกิดความสับสนเมื่อต้องการดูเขา และก่อนที่เขาสามารถจะถาม น้ำตาเริ่ม trickling ลงแก้มของเธอ นาทีโฮรู้สึกหัวใจถูก wrung ขณะที่เขายืน ดู Shin Hye ร้องอย่างแท้จริง เธอมองดังนั้น frail และอ่อนแอก็ – และที่เป็นสิ่งที่เขาไม่เคยคิดว่า ผู้หญิงคนนี้แข็งแรงมีความสามารถในการก่อนที่เขารู้นั้น เขาเป็นหน้าเธอ cupping ใบหน้าของเธอที่ดูขนาดเล็กระหว่างมือของเขาใหญ่ เฮ้ เฮ้ คืออะไรผิด" เขาวิ่งนิ้วมือของเขาผ่านแก้มของเธอเป็นครั้งที่สองวันที่ แต่เวลานี้ เขาถูกเช็ดเก็บน้ำตาของเธอ เขาได้ panicking ภายใน มั่นใจว่า เขาจะทำอะไรเพื่อให้เธอหยุดร้องไห้ สิ่งเดียวที่เขาอาจคิดว่า เป็นแม่ของเขาที่ใช้ทำเมื่อเขาน้อย เมื่อใดก็ ตามที่เขาร้อง เธอจะจูบเปลือกตาของเขาจนกว่าเขาหยุด นาทีโฮรู้สึกตัวกระตุ้นกับ Shin Hye กับจูบเหล่านั้น แต่เขายับยั้งตัวเอง"ฉัน... ทราบว่า เธอตอบกลับด้วย breath bated ได้ยินเสียงเธออ่อนไปไม่ยากสำหรับเขาที่จะแบกรับ หน้าอกของเธอถูก heaving ขึ้นและลง และโฮจิมินห์นาทีเอาอีกก้าวใกล้ชิดเพื่อให้เธอรู้สึกว่า เขาไม่มีสิทธิ์ และว่า ทุกอย่างคือไรเธอยังคงร้องไห้ และล้างความผิดมากกว่าเขา เขามองลงไปสั้น ๆ ที่เธอระบม และใจเตะตัวเองอีกครั้งก่อให้เกิดความเจ็บปวดของเธอ "เจ็บตรงนั้นมาก"เมื่อ Hye ชินปิดตาเธอ และ nodded ศีรษะของเธอ โฮจิมินห์นาทีดึงเธอใกล้กัน เขาพบว่าตัวเอง sighing เป็นหน้าผากเขาที่ดินบน เธอรู้สึกกำพร้า และ rueful "ขอโทษ ฉันเสียใจมาก ที่เขา croaked เขาไม่รู้อะไรจะทำ เขาอยากจะกอดเธอ แต่เขาไม่สามารถเนื่องจากการบาดเจ็บของเธอ เขาเก็บตาบนใบหน้าของเธอขณะที่เธอพยายามนิ่งหายใจของเธอ และประกอบด้วยเธอน้ำตา Shin Hye ดูเหมือนจะสงบลงน้อย ดังนั้น เขาอยู่ใกล้เธอ เขารอเงียบ ๆ จับคู่หายใจของเขากับเธอใช้เวลาไม่กี่วินาทีก่อนที่ Shin Hye เปิดตาของเธอในที่สุด เขาพับเล็กน้อย เพียงเพื่อให้ใบหน้าของเธอดูดีขึ้น "ฉันทำให้อาการปวดหายไป" คำถามกับตัวเอง ไม่ตระหนักว่า จริงได้พูดมันดัง ๆ ได้ Shin Hye ไม่ตอบ และเธอเพียงมองเขาในสายตา เขาไม่สามารถบอกอะไรได้ในใจเธอ แต่เขารู้ว่า เธอไม่ดิ้นรนปากของเธอเล็กน้อย ศึกษาธิการว่าเธอจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เธอไม่ได้ แทน เธอยกมือของเธอ และสัมผัสใบหน้าของเขา ลมหายใจนาทีโฮ hitched ที่จังหวะของเธออ่อนโยน เขาไม่ได้เตรียมพร้อมสำหรับสิ่งที่เกิดขึ้นต่อไปShin Hye เอง ลงเขา และมากยิ่งเบา กดริมฝีปากของเธอกับเขาเขาจำเธอริมฝีปากเหมือนกับว่ามันถูก seared ในสมองของเขา เขาครั้งเดียวให้เธอจูบการโกรธที่จุดสูงสุดของข้อโต้แย้งที่รุนแรง เธอเคยให้เขาจูบขี้เมาซึ่งเธอจะอาจจะไม่จำแต่ –หนึ่งพวกเขามีร่วมกันในขณะนี้ – จูบนี้เป็นจูบที่คณะทำงานทั้งหมด เขามีไม่ถูกรั้งด้วยวิธีนี้ บริสุทธิ์ และชำระเงิน และบริสุทธิ์ได้ มันเป็นจูบของสารภาพ จูบของยอมแพ้ ว่า ทุกสิ่งทุกอย่างได้ถูกนำถึงจุดนี้ได้ ความคิดล้านขู่ใส่จิตใจของเขา แต่เขาบล็อคทุก เขาแค่ให้ในขณะนี้ และรั้งเธอกลับ เขาไม่ได้ผลักดันอย่างหนักเกินไป ไม่ได้เขาพยายามการจูบอย่างลึกซึ้ง เขาเพียงแค่ตรงจังหวะเธอ – ช้า และหวาน แต่สามารถจูบเธอเช่นนี้สำหรับความยาวนาน ยาวนานเวลา เขารู้สึกว่าบางสิ่งบางอย่างที่ไหลจากแก้มของเธอกับริมฝีปากของพวกเขา และเขารู้ก็ฉีกอีก โฮจิมินห์นาทีเช็ดมันออกไป ด้วยนิ้วหัวแม่มือของเขาทันที และดึงใบหน้าของเธอยิ่งเมื่อ Hye ชินหยุดลงติดต่อ ได้ว่า น้ำหนักลดลงบนไหล่ของเขา โฮจิมินห์นาทีเก็บปิดตาของเขา และก็เอนศีรษะใน Shin Hye เขาเป็นคนกลัวว่า เมื่อเขาเปิดพวกเขา เขาจะเห็นผนังของเธอขึ้นอีกครั้ง และเขาไม่รู้ว่าถ้าเขาสามารถนำของที่อื่น โดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่หลังจากที่จูบกัน ดังนั้นแทน เขายกมือ และงานแก้มอีก"ชิน Hye เขากระซิบ ยังคง ปฏิเสธที่จะเปิดตาของเขา เขาสามารถได้ยินความกลัวของเขาเองในเสียงของเขาก่อนที่เขาจะพูดอะไร เขารู้สึก Shin Hye ถอนตัวจากการค้างของเขา เมื่อเขาก็เปิดตา Shin Hye กลับถูกเปิดเขาหลังจากที่มีนำมาอีกก้าวลงบันได นาทีโฮจิมินห์มีรากในจุดนั้นไม่ต้องรู้ใจ เขายังคงดูเธอเดินไปทางห้องของเธอ เธอมือที่ครอบคลุมของเธอระบมเมื่อเขาได้ยินคลิประตูเธอเป็นเธอปิดเธอ โฮจิมินห์แล้วหล่นลงมา และนั่งบนบันได เขาวิ่งมือผ่านเส้นผมของเขา ไม่แน่ใจว่าถ้าเขาบ้า หรือหดหู่ หรือเพียงธรรมดา สับสน เขาใช้เวลานานของ mulling สิ่งเหนือเขาลุกขึ้นยืน และ Shin Hye ตามไปที่ห้องของเธอ โดยไม่รบกวนการเคาะ เขาต่อประตูเธอเปิด เฉพาะดู Shin Hye โดยตู้เสื้อผ้าของเธอ เธอหันไปรอบ ๆ ด้วยผ้าเป็นรอยย่นเลือน ให้เขาดูงุนงง ตาและจมูกของเธอได้ยังน้อยสีแดง และเขารู้สึกผิดเชื่อขึ้นบนเขาอีกครั้งที่เขาวางตาบนระบมในท้องของเธอ"ยา Shin Hye เขา muttered เสียงเขาเสียงอ่อนกว่าเขาไว้ เขาถูกจับระหว่างเรียกร้องสำหรับคำอธิบาย และรู้สึกละอายใจที่เขาเป็นอยู่ยากจน แต่คนก็ไม่ได้ไปจูบคน และต้องการให้ในตอนค่ำ มากที่สุดโดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าฝ่ายได้รับเต็มไป ด้วยความรู้สึกยัง เขาแล้วองค์เธอครั้งแรกเธอเอาประโยชน์จากริมฝีปากของเขา แต่ไม่ได้ไปให้ใบหนึ่งนี้เขา hesitated แต่บอกตัวเองเขาสมควรให้นี้ออก "ทำไมจะคุณโทษฉันกับคุณ toying แล้ว ทำสิ่งที่คุณไม่ได้กลับมี" เขาถาม เสียงของเขายังคง unsteady จะต้องเพิ่มมากขึ้น ทำไมไม่ได้คุณจูบฉัน และทำไมไม่เดินไป แต่ทุกคำถามที่เขาอาจคิดว่า เพียงแต่เพียงแห่งพูดแบบเด็กเพื่อให้เขาทิ้งมันไว้ที่ที่Shin Hye เงียบ และให้เขามีลักษณะที่ไม่สามารถอ่าน ช่วง โฮจิมินห์ Min regretted เปิดปากของเขา แต่มีการปฏิเสธการไม่เขาไม่ผิดนี่ ครั้งหนึ่ง Shin Hye ได้ทำให้เขารู้สึกเล็ก และอ่อนแอ แต่ที่ไม่ได้เปรียบเทียบว่าเธอได้ทำให้เขารู้สึกตอนนั้น เขารู้สึกหล่อปิด และสับสนมาก "ดู คุณคงไม่คิดจะเป็นใหญ่ แต่ฉัน คุณเพียงร้องหน้าฉัน แล้วคุณกี่ตัว "เขาหยุดระยะสั้นเมื่อเขาเห็น Shin Hye barreling ต่อเขากับแสงจ้าความโกรธ เขากลืนกินทั้งหมดที่ในคอของเขาเขาได้กลับมาสะท้อน ขั้นตอนเตรียมการ slap หรือหมัด แต่เขาถูกกว่าตะลึงเมื่อแทน Shin Hye คว้าก้าวเสื้อของเขา เขา yanked ลง และจับริมฝีปากของเขาสำหรับจูบอีก เขาถูกนำไป aback จะตอบว่า เมื่อเขา grasped สิ่งเกิดขึ้น และกำลังจะดึงเธอใน เธอดึงไป โฮจิมินห์นาทีเกือบปฏิเสธจ่ายShin Hye ถอนหายใจเป็นเธอหาที่เขา "ตอนนี้คุณโปรดได้จากห้องของฉัน ฉันไม่ต้องการให้มีการสนทนานี้ sweaty และตีค่า, "เธอ glanced ลงที่ตัวเอง "โดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่เมื่อฉันสวมเพียงชุดชั้นใน"นาทีโฮจิมินห์ให้เธอครั้งที่ผ่านก่อนตาที่ดิน Shin Hye หน้า ริมฝีปากของเธอ twitched ในการเกือบหน้าคว่ำ จับเขาตรวจสอบออกอย่างเปิดเผย เมื่อรับรู้ตีเขา เขามองเธอม้วน "โอ้" นาทีโฮ rubbed ด้านหลังของคอของเขา ความรู้สึกเหมือนคนบ้า เขาให้เธอยิ้ม sheepish "ฉันจะปล่อยให้คุณกับตัวเองแล้วกัน""Ga เธอเพิ่ม coldly และผลักเขาออกจากประตู" โดยวิธี ลืมสิ่งที่ฉันพูดถึงคุณ toying ด้วยกัน"ประตูถาโถมในใบหน้าของเขาก่อนที่เขาจะเสร็จสิ้น โฮจิมินห์นาทีวิ่งลิ้นของเขามากกว่า lip ของเขาลดลง และยิ้มฮันแจ้ Ah มองลงไปที่ตัวเลขสติ และให้ออกล่องลึก "ก็แล้วสามวัน ทำไมไม่เขาตื่นขึ้น"Jang Hyun สูงจับศีรษะ ใบหน้าของเขาเติบโตเข้ม "แพทย์ไม่ทราบจริง ๆ พวกเขาพบอะไรผิดปกติกับเขา และพวกเขามั่นใจฉันว่า มีเหตุผลสำหรับประธานลียังคงอยู่

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

มินโฮไม่สนใจสายพันธุ์ดุด่าที่ไหล่และกล้ามเนื้อแขนของเขา ในขณะที่ชินฮเยได้รับออกไปเขาต้องการได้รับการที่มันมีกระสอบนี้ดุ๊กดิ๊กและตรงไปตรงมาเขาก็เจ็บทุกมุม ไม่ว่าเขาจะเคยยอมรับมันให้กับเธอ ดังนั้นเขาอาจจะ overdoing มันเล็ก ๆ น้อย ๆ แต่เขาไม่ได้มีจำนวนมากแสดงให้เห็นถึงโอกาสในการออกไปชินฮเย - ในกรณีที่เธอหายไปอีกครั้ง ความจริงเขาได้นิด ๆ หน่อย ๆ อวดดีเมื่อเธอชมเขาก่อนหน้านี้และเขาก็พบว่าตัวเองอยากจะทำดียิ่งขึ้นถ้าเพียง แต่จะพิสูจน์ให้ชินฮเยว่าเขาไม่ได้เป็นคนน่าเบื่อหรือเขาสมบูรณ์ไม่สามารถปกป้องตัวเองของ แต่คุณชกของเธอคุณโง่ มินโฮคำรามที่เตือน ถ้าเขาจะเขาจะตีตัวเองในหน้าสำหรับทำร้ายเธอ เห็นในขณะที่เขาไม่สามารถทำอย่างนั้นเขาจูนความเกลียดชังในตัวเองของเขาในการชกอย่างเต็มที่ขับเคลื่อนถุงแขวนที่แข็งแรงเพื่อให้ผลกระทบส่งเขย่าระทมทุกข์ขึ้นแขนของเขา. "Dammit" เขาพึมพำในขณะที่เขาก้มลง กำแขนขวาของเขา เขาสงสัยว่าหมัดของเขาที่จะชินเฮเจ็บมากนี้เพราะถ้ามันไม่ได้แล้วเขาควรจะตีขวาที่นี่ตอนนี้ ที่คิดว่าการมองเหมือนคนงี่เง่าทำร้ายตัวเองแทนกระสอบทรายที่เขาหันไปรอบ ๆ เพื่อตรวจสอบว่าชินฮเยได้ดู. มินโฮรู้สึกประหลาดใจที่จะเห็นม้านั่งที่ว่างเปล่ากับชินเฮที่ไหนเลยในสายตา สำหรับช่วงเวลาที่เขารู้สึกโล่งใจที่เธอไม่เคยมีที่จะเห็นการแสดงของเขาจากความโง่เขลา แต่เมื่อเขาจำได้ว่าเธอได้รับบาดเจ็บยังคงเขาทันที craned คอของเขาที่จะเปิดประตูสงสัยว่าทำไมเธอทิ้งในรัฐเธออยู่ใน. ในกรณีที่เธอไม่ไปไหนเขาไม่เสียเวลาใดๆ มากขึ้นและอย่างรวดเร็วทำให้ทางของเขาออก ประตูคิดชินเฮอาจทำร้ายตัวเองบางมากขึ้นถ้าเธอย้ายรอบมากเกินไป เมื่อเขาไปถึงด้านบนของบันไดที่เขาจับสายตาของชินเฮขณะที่เธอเดินลงอย่างช้า ๆ มองว่าเธอยังคงอยู่ในความเจ็บปวด ไอช์นี้สาวปากแข็ง ทำไมเธอไม่สามารถใส่เพียงแค่อยู่? เขาลงไปที่เธอและใส่มือบนไหล่ของเธอ "ยาที่มีคุณ Go" ไม่มีทางที่เขาจะจบคำถามของเขาเมื่อชินเฮหันไปมองขึ้นไปบนเขา สิ่งที่เขารู้สึกว่าเป็นคล้ายกับก้อนหินหลายตีที่ใบหน้าของเขาทั้งหมดในครั้งเดียว มีน้ำตาเต็มไปมักจะอยู่ในอารมณ์ของเธอตาเป็นกวาง เธอมองว่าเธออยู่ในความเจ็บปวดมากเป็นริมฝีปากของเธอแยกตัวสั่น เป็นครั้งที่สองที่มีเธอเป็นลนที่จะเห็นเขาและก่อนที่เขาจะสามารถขอน้ำตาเริ่มไหลลงแก้มของเธอ มินโฮรู้สึกแท้จริงหัวใจของเขาถูกบีบในขณะที่เขายืนอยู่ที่นั่นดูร้องไห้ชินเฮ เพื่อให้เธอดูอ่อนแอและอ่อนแอในขณะนั้น. - และนั่นก็คือสิ่งที่เขาไม่เคยคิดว่าผู้หญิงคนนี้มีความสามารถที่แข็งแกร่งของก่อนที่เขาจะรู้ว่าเขาอยู่ในด้านหน้าของเธอ, ป้องใบหน้าของเธอที่ดูมีขนาดเล็กมากระหว่างมือของเขาที่มีขนาดใหญ่ "เฮ้เฮ้อะไรผิดหรือเปล่า?" เขาวิ่งนิ้วมือของเขาทั่วแก้มของเธอเป็นครั้งที่สองในวันนั้น แต่เวลานี้เขาได้รับการเช็ดน้ำตาของเธอ เขาเป็นคนที่ตื่นตระหนกภายในเชื่อว่าเขาจะทำอะไรเพียงเพื่อให้เธอหยุดร้องไห้ สิ่งเดียวที่เขาสามารถคิดคือสิ่งที่แม่ของเขาเคยทำเมื่อตอนที่เขายังเป็นเด็ก เมื่อใดก็ตามที่เขาร้องเธอจะจูบเปลือกตาเขาจนกว่าเขาจะหยุด มินโฮรู้สึกว่าอยากจะอาบน้ำกับชินเฮจูบเหล่านั้น แต่เขายับยั้งตัวเอง. "ผม ... ผมไม่ทราบว่า" เธอตอบพร้อมกับลมหายใจซึ้งน้อยลง ได้ยินเสียงของเธอไปที่อ่อนแอเป็นเรื่องยากสำหรับเขาที่จะทน หน้าอกของเธอได้รับการกระเพื่อมขึ้นและลงและมินโฮเข้ามาอีกก้าวหนึ่งที่ใกล้ชิดเพียงเพื่อทำให้เธอรู้สึกว่าเขาเป็นคนที่นั่นและทุกอย่างที่ก็โอเค. เธอยังคงร้องไห้และความรู้สึกผิดล้างมากกว่าเขา เขามองลงช่วงสั้น ๆ ที่เธอช้ำและจิตใจเตะตัวเองอีกครั้งในการก่อให้เกิดความเจ็บปวดของเธอ "มันเจ็บที่มาก?" เมื่อชินเฮปิดตาของเธอพยักหน้าและหัวของเธอมินโฮดึงเธอเข้ามาใกล้ เขาพบว่าตัวเองถอนหายใจเป็นหน้าผากของเขาลงบนเธอรู้สึกละห้อยและทำอะไรไม่ถูก "ฉันขอโทษ. ฉันขอโทษมาก "เขา croaked เขาไม่ได้รู้ว่าสิ่งอื่นที่จะทำ เขาอยากจะกอดเธอ แต่เขาไม่ได้เพราะอาการบาดเจ็บของเธอ เขาเก็บดวงตาของเขาบนใบหน้าของเธอในขณะที่เธอพยายามที่จะคงหายใจของเธอและเธอมีน้ำตา ชินเฮดูเหมือนจะสงบลงเล็กน้อยเพื่อให้เขาอยู่ที่นั่นใกล้กับเธอ เขารออย่างเงียบ ๆ ที่ตรงกับลมหายใจของเขากับเธอ. มันต้องใช้เวลาอีกไม่กี่วินาทีก่อนที่จะชินเฮในที่สุดก็เปิดตาของเธอ เขาดึงกลับมาเล็ก ๆ น้อย ๆ เพียงเพื่อให้ได้ดูดีกว่าที่ใบหน้าของเธอ "ฉันจะทำให้อาการปวดไปออกไปได้อย่างไร?" มันเป็นคำถามกับตัวเองไม่ได้ตระหนักว่าจริง ๆ แล้วเขาบอกว่ามันออกมาดัง ๆ ชินเฮไม่ตอบสนองและเธอก็มองเขาในสายตา เขาไม่สามารถบอกสิ่งที่อยู่ในใจของเธอ แต่เขารู้ว่าเธอกำลังดิ้นรน. ปากของเธอแยกเล็ก ๆ น้อย ๆ ราวกับว่าเธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เธอไม่ได้ แต่เธอยกมือของเธอและสัมผัสใบหน้าของเขา ลมหายใจของมินโฮออกเรือนที่จังหวะที่อ่อนโยนของเธอ เขาก็ไม่ได้เตรียมไว้สำหรับสิ่งที่เกิดขึ้น. ต่อไปชินเฮโน้มตัวเข้าหาเขาและเคยให้เบาๆ กดริมฝีปากของเธอกับตัวเขา. เขาจำริมฝีปากของเธอเป็นถ้ามันเป็นอ่อนในสมองของเขา ครั้งหนึ่งเขาเคยให้เธอจูบโกรธที่จุดสูงสุดของการโต้แย้งรุนแรง เธอเคยให้เขาจูบเมาซึ่งเธออาจจะไม่เคยจำ. แต่นี้จูบ - หนึ่งที่พวกเขาได้รับการใช้งานร่วมกันในขณะนี้ - เป็นจูบที่ท้าทายพวกเขาทั้งหมด เขาไม่เคยได้รับการจูบด้วยวิธีนี้ มันเป็นที่บริสุทธิ์และอ่อนโยนและบริสุทธิ์ มันเป็นจูบของสารภาพจูบของการยอมจำนน มันก็เป็นถ้าทุกอย่างได้รับการที่นำไปสู่จุดนี้ ล้านความคิดขู่ว่าจะใส่ความคิดของเขา แต่เขาถูกปิดกั้นพวกเขาทั้งหมดออก เขาเพียงแค่ให้ในขณะนี้และจูบเธอกลับมา เขาไม่ได้ผลักดันยากเกินไปเขาก็ไม่พยายามที่จะลึกมากขึ้นจูบ เขาก็จับคู่จังหวะของเธอ - ช้าและหวาน แต่ฉันจะจูบเธอเช่นนี้มาเป็นระยะเวลานาน เขารู้สึกว่าบางสิ่งบางอย่างที่จะหยดริมฝีปากของพวกเขาจากแก้มของเธอและเขารู้ว่ามันเป็นการฉีกขาดอีก มินโฮเช็ดมันออกด้วยนิ้วหัวแม่มือของเขาทันทีและดึงใบหน้าของเธอได้ใกล้ชิด. เมื่อชินเฮหยุดติดต่อมันก็เหมือนกับว่าน้ำหนักลดลงบนไหล่ของเขา มินโฮเก็บไว้ที่ดวงตาของเขาปิดและโน้มศีรษะของเขาชินเฮ เขากลัวว่าเมื่อเขาเปิดพวกเขาเขาจะเห็นกำแพงของเธอขึ้นมาอีกครั้ง และเขาก็ไม่ทราบว่าเขาจะใช้เวลาอีกว่า โดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่ได้หลังจากที่จูบ ดังนั้นแทนที่จะเขายกมือของเขาและแปรงแก้มของเธออีกครั้ง. "ชินเฮ" เขากระซิบยังคงปฏิเสธที่จะเปิดตาของเขา เขาได้ยินเสียงความกลัวของตัวเองในเสียงของเขา. ก่อนที่เขาจะพูดอะไรอื่นเขารู้สึกชินเฮถอนตัวจากการถือของเขา ในที่สุดเมื่อเขาเปิดตาของเขากลับชินเฮก็หันไปหาเขาหลังจากที่มีการดำเนินการขั้นตอนลงบันไดอีก มินโฮได้หยั่งรากลึกในจุดนั้น - ไม่ทราบว่าวิธีที่จะรู้สึก เขายังคงดูขณะที่เธอเดินไปตลอดทางจนถึงห้องของเธอมือของเธอครอบคลุมรอยช้ำของเธอ. เมื่อเขาได้ยินเสียงคลิกของประตูเธอขณะที่เธอปิดด้านหลังของเธอ, มินโฮลงและนั่งอยู่บนบันได เขาวิ่งผ่านมือผมของเขาไม่แน่ใจว่าเขาเป็นคนบ้าหรือหดหู่หรือเพียงแค่สับสนธรรมดา มันเอาเขามาเป็นเวลานานในสิ่ง mulling กว่าก่อนที่เขาจะลุกขึ้นยืนและเดินตามชินฮเยที่ห้องของเธอ โดยไม่ต้องรบกวนที่จะเคาะเขาฉีกเปิดประตูของเธอเท่านั้นที่จะเห็นชินเฮจากตู้เสื้อผ้าของเธอ เธอหันไปรอบ ๆ ด้วยคิ้วยับให้เขาดูมึนงง ตาและจมูกของเธอก็ยังคงเป็นสีแดงเล็ก ๆ น้อย ๆ และเขารู้สึกผิดคืบคลานขึ้นไปบนเขาอีกครั้งในขณะที่เขาวางบนรอยช้ำตาบนท้องของเธอ. "ยาชินเฮ" เขาพึมพำเสียงของเขาทำให้เกิดเสียงที่อ่อนแอกว่าที่เขาตั้งใจ เขาถูกจับระหว่างการเรียกร้องสำหรับคำอธิบายและความรู้สึกละอายใจว่าเขาเป็นคนยากจน แต่คนที่ไม่ได้เพียงแค่ไปรอบ ๆ จูบคนและคาดหวังว่าพวกเขาจะใช้มันในกางเกงส่วนใหญ่โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าอีกฝ่ายได้รับความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความไม่แน่นอน แล้วเขายกโทษให้เธอครั้งแรกที่เธอเอาประโยชน์จากริมฝีปากของเขา แต่เขาก็จะไม่ปล่อยให้หนึ่งใบ. เขาลังเล แต่บอกตัวเองว่าเขาสมควรที่จะให้ออกนี้ "ทำไมคุณจะกล่าวหาผม toying กับคุณแล้วทำสิ่งที่คุณได้กลับไปที่นั่น?" เขาถามว่าเสียงของเขายังคงไม่มั่นคง เขาต้องการที่จะเพิ่มมากขึ้น ทำไมคุณจูบฉัน? และทำไมคุณเดินออกไป? แต่ทั้งหมดของคำถามที่เขาจะคิดว่าเพียงแค่ฟังเด็กเพื่อให้เขาออกจากมันที่ว่า. ชินเฮเงียบและทำให้เขาดูไม่สามารถอ่านได้ สำหรับช่วงเวลาที่มินโฮรู้สึกเสียใจที่เปิดปากของเขา แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าเขาไม่ได้อยู่ที่ผิดที่ มากกว่าหนึ่งครั้งชินเฮได้ทำให้เขารู้สึกขนาดเล็กและอ่อนแอ แต่ผู้ที่ไม่ได้เปรียบเทียบกับวิธีการที่เธอได้ทำให้เขารู้สึกได้ในขณะนี้ เขาได้รับความรู้สึกที่ทิ้ง และสับสนมาก "ดู คุณอาจไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่ แต่มันเป็นกับผม คุณเพียงแค่ร้องไห้ในด้านหน้าของฉันและจากนั้นคุณ ki- "เขาหยุดสั้นๆ เมื่อเขาเห็นชินเฮ barreling ต่อเขาที่มีแสงจ้าโกรธ เขากลืนก้อนในลำคอของเขาในฐานะที่เขาเอากลับขั้นตอนในการสะท้อนเตรียมความพร้อมสำหรับตบหรือหมัด แต่เขาเป็นมากกว่าตะลึงเมื่อแทนชินเฮคว้ากำมือของเสื้อของเขาดึงเขาลงมาและถูกจับริมฝีปากของเขาจูบอีก เขาถูกนำตัวเกินไปที่จะตอบสนองความประหลาดใจว่าเมื่อเขาคว้าสิ่งที่เกิดขึ้นและกำลังจะดึงเธอในเธอดึงออกไป มินโฮเกือบประท้วง. ชินเฮถอนหายใจขณะที่เธอมองมาที่เขา "ตอนนี้คุณสามารถโปรดได้รับออกมาจากห้องของฉันได้อย่างไร ฉันไม่ต้องการที่จะมีการสนทนานี้มองขับเหงื่อและกระแทกขึ้น "เธอเหลือบมองลงที่ตัวเอง "โดยเฉพาะอย่างยิ่งไม่ได้เมื่อฉันสวมใส่เพียงชุดชั้นใน." มินโฮให้เธอมากกว่าหนึ่งครั้งก่อนที่ดวงตาของเขาลงบนใบหน้าของชินฮเย ริมฝีปากของเธอกระตุกในหน้าบึ้งเกือบจับเขาตรวจสอบจากเธออย่างเปิดเผย เมื่อสำนึกตีเขาเขามองไปที่ความลำบากใจในตัวเธอ "โอ้." มินโฮลูบหลังของลำคอของเขารู้สึกเหมือนคนงี่เง่า เขาให้เธออาย ๆ รอยยิ้ม "ฉันจะปล่อยให้คุณให้กับตัวเองแล้ว." "จอร์เจีย" เธอกล่าวอย่างเย็นชาและผลักเขาออกไปที่ประตู. "โดยวิธีการลืมสิ่งที่ผมพูดเกี่ยวกับคุณ toying ปราศจาก" ประตูกระแทกใบหน้าของเขาก่อนที่เขาจะทำได้แม้กระทั่ง เสร็จ. มินโฮวิ่งลิ้นของเขามากกว่าริมฝีปากล่างของเขาและยิ้ม. ฮันแชอามองลงไปที่ร่างที่หมดสติและปล่อยให้ออกมาถอนหายใจลึก "มันเป็นวันที่สาม ทำไมเขายังไม่ได้ตื่นขึ้นมา? "จางฮยอนซองส่ายหัวใบหน้าของเขาที่กำลังเติบโตเข้ม "หมอไม่ทราบจริงๆ พวกเขาพบว่าไม่มีอะไรผิดปกติกับเขาและพวกเขามั่นใจฉันว่ามีเหตุผลที่ประธานลีจะยังคงไม่มี

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

มินโฮไม่สนใจเมื่อยบ่นไหล่ขวาและกล้ามเนื้อแขน ในขณะที่ชินเฮได้จากไป เขาจะได้มันกับกระสอบทราย ดุ๊กดิ๊ก และตรงไปตรงมา เขาก็เจ็บหมดเลย ไม่ ว่าเขาจะยอมรับมันให้เธอ ดังนั้นเขาอาจจะทำเกินไปหน่อย แต่เขาไม่ได้มีหลายโอกาสอวดกับชินเฮ ) เผื่อว่าเธอจะหายไปอีกครั้ง จริงๆ แล้วเขาอวดดีนิดหน่อยเมื่อเธอชมเขาก่อน และเขาพบว่าตัวเองต้องการที่จะทำกว่า ถ้าจะพิสูจน์ให้ชินเฮว่า เขาไม่ได้อ่อนแอหรือถูกเขาก็ไม่สามารถปกป้องตัวเองได้ แต่คุณต่อยเธอ เจ้าโง่ มินโฮ snarled ที่เตือน ถ้าเขาทำได้ เขาจะทำร้ายตัวเองในใบหน้าที่ทำร้ายเธอ เห็นเขาทำแบบนั้นไม่ได้แน่เขา channeled ตนเองของเขาเกลียดชังในขับเคลื่อนเต็มที่เจาะเพื่อแขวนกระเป๋า แข็งแรงมาก ผลกระทบส่งกระตุกสุดๆขึ้นแขนของเขา . . . . . .

" บ้าจริง " เขาพึมพำ เขาก้มลงจับที่แขนข้างขวาของเขา เขาสงสัยว่าถ้าเขาต่อยชินเฮเจ็บมากขนาดนี้ เพราะถ้าเป็นอย่างนั้น เขาควรจะตีที่นี่ ตอนนี้ที่คิดว่ามองเหมือนคนโง่ที่ทำร้ายตัวเอง แทนการใช้กระสอบทราย เขาหันไปรอบ ๆเพื่อตรวจสอบว่าชินเฮดู

มินโฮแปลกใจที่จะเห็นม้านั่งที่ว่างเปล่ากับชินเฮไม่รู้ ชั่วขณะหนึ่ง เขาโล่งใจที่เธอไม่ได้ไปที่นั่นเพื่อดูการแสดงผลของความโง่เขลา . แต่เมื่อเขาจำได้ว่าเธอกำลังเจ็บทันทีที่เขาแหงนคอประตูเปิด สงสัยว่าทำไมหล่อนถึงทิ้ง ในรัฐ เธออยู่ เธอไปที่ไหน ?

เค้าคงไม่เสียเวลาใด ๆเพิ่มเติมได้อย่างรวดเร็วและทำทางของเขาออกจากบ้าน คิดว่าชินเฮจะเจ็บตัวมากกว่านี้ถ้าเธอย้ายรอบมากเกินไป เมื่อเขาไปถึงด้านบนของบันไดที่เขาจับสายตาของชินเฮ เธอขยับช้าๆ เหมือนเธออยู่ในความเจ็บปวดเฮ้อ ผู้หญิงดื้อแบบนี้ ทำไมไม่ให้เธออยู่เฉยๆ ?

เขาลงมาที่เธอ และเอามือวางบนไหล่เธอ " นี่ นายอยู่ไหนนะ "

ไม่มีทางที่เขาจะพูดจบ เขาถามเมื่อชินเฮได้หันกลับไปมองเขา สิ่งที่เขารู้สึกคล้ายกับหลายหินตีเขาในหน้าทั้งหมดในครั้งเดียว มีคราบน้ำตาให้ เธอมักจะไม่แสดงออก แม่ตากวาง