2.2. Disaster RecoveryIn the wake o

2.2. Disaster Recovery
In the wake of disaster, resource reorganization is essential regarding the challenges facing the hotels in postemergency
and recovery stage based on flattening organizational structure, team dealing with emergencies (Burritt,
2002). Eisendrath et al. (2008) mention that recovery is the case when the business operations return back to
normalities. After the disastrous event end, disaster recovery effort should begin directly to re-establish normal
social, economical, political routines and encompasses multiple activities (Lindell, 2011). Faulkner (2001)
mentioned that recovery is the stage where self analysis, healing, the time needed to rebuild damages, and employed
the actions. Spillan et al. (2011) mention that in the stage of recovery an effective communication system should be
activated with key stakeholders to share the information and manage the emergency situation.
The recovery stage offers a great opportunity to increase the local organization’s capacity to facilitate all sector
development for a long time after the disaster (Berke et al., 1993). Berke et al. (1993) argued that recovery could
offer multiple benefits to the organization such as reducing costs, increasing effectiveness, updating policies, and
reducing future hazard vulnerability, by altering the physical development pattern and strengthen hazard mitigation
immediately following a disaster. Surprisingly, Drabek (1986) mentioned that in the four phases of a disaster, the
recovery phase is the least studied by scholars and the most poorly understandable.
As one of the very important stages of disaster life cycle models proposed by several scholars, recovery stage
gets more attention in Roberts (1994), Fink (1986), Mitroff (1988), Pearson and Mitroff (1993) and Faulkner (2001)
models (See Table 1). In the recovery stage, the emergency management plan’s could be measured in the ways: first,
the speed which the hotel or the hospitality organization could recover and continue business operation; second, to
which degree the business recover to the pre-disaster level and back to normalities; and third, to which amount of
disaster resistance added to the disastrous event. In this case hospitality organization will gain the accurate
knowledge and learn the lessons incorporated into the preparedness stage to avoid future disasters.
2.3. Disaster Management in Malaysia
The Asia Pacific region has become one of the most growing destinations for the last two decades. Malaysia as a
part of the South East Asia region have rapidly growing impressive growth, Malaysia received 10.2 million arrivals
in the year 2000, spending 17.3 billion RM to 25.03 million arrivals, spending 60.6 billion RM in the year 2012
(Tourism Malaysia, 2013) (Table 2). Based on Tourism Malaysia (2012) report, the top ten major markets of
Malaysia tourist arrivals in 2011 are coming from Singapore, Indonesia, and Thailand which are neighboring
countries (see Table 3). These countries compared to the rest of the top ten markets, spend less for accommodation,
food and transportation. Other countries such as China, India, Australia and South Korea consider as the long-haul

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

2.2. การแก้ปัญหาในการปลุกของภัยพิบัติ ลูกจ้างทรัพยากรเป็นสิ่งจำเป็นเกี่ยวกับความท้าทายซึ่งโรงแรมใน postemergencyและขั้นตอนการกู้คืนตามแบนโครงสร้างองค์กร การจัดการกับสถานการณ์ฉุกเฉิน (Burritt ทีม2002) การที่กู้คืนเป็นกรณีที่เมื่อการดำเนินธุรกิจกลับไปพูดถึง (2008) Eisendrath et al.normalities หลังจบเหตุการณ์ร้าย ความพยายามกู้คืนภัยพิบัติควรเริ่มต้นโดยตรงเพื่อสร้างใหม่ปกติสังคม เศรษฐกิจ การเมืองตามปกติ และครอบคลุมหลายกิจกรรม (Lindell, 2011) ฟอล์คเนอร์ (2001)กล่าวว่า การกู้คืนขั้นตอนที่วิเคราะห์ตนเอง รักษา เวลาที่ต้องการสร้างความเสียหาย และลูกจ้างการดำเนินการ Spillan et al. (2011) พูดถึงในขั้นตอนของระบบการสื่อสารที่มีประสิทธิภาพควรจะกู้คืนเปิดใช้งาน ด้วยคีย์เสียเพื่อแบ่งปันข้อมูล และจัดการสถานการณ์ฉุกเฉินขั้นตอนการกู้คืนให้เพื่อเพิ่มกำลังการผลิตขององค์กรท้องถิ่นเพื่อความสะดวกในทุกภาคพัฒนามาเป็นเวลานานหลังจากภัยพิบัติ (Berke et al., 1993) โต้เถียง Berke et al. (1993) ที่ สามารถกู้คืนมีประโยชน์หลายองค์กรเช่นลดต้นทุน เพิ่มประสิทธิภาพ ปรับปรุง นโยบาย และลดอนาคตอันตรายเสี่ยง โดยดัดแปลงรูปแบบการพัฒนาทางกายภาพ และเพิ่มลดอันตรายต่อภัยพิบัติ จู่ ๆ Drabek (1986) กล่าวว่า ในขั้นตอนที่สี่ของภัยพิบัติ การขั้นตอนการกู้คืนถูก studied อย่างน้อย โดยนักวิชาการและเข้าใจมากที่สุดไม่ดีเป็นขั้นสำคัญมากของชีวิตภัยรอบโมเดลที่เสนอ โดยนักวิชาการหลาย ขั้นตอนการกู้คืนได้รับความสนใจเพิ่มมากขึ้นในโรเบิตส์ (1994), Fink (1986), Mitroff (1988), เพียร์สัน และ Mitroff (1993) ฟอล์คเนอร์ (2001)รูปแบบ (ดูตารางที่ 1) ในขั้นตอนการกู้คืน แผนการจัดการฉุกเฉินสามารถวัดด้วยวิธี: ครั้งแรกความเร็วของการโรงแรมหรือองค์กรสะดวกสามารถกู้คืน และดำเนินธุรกิจ ที่สอง การระดับใดธุรกิจกู้คืนระดับภัยพิบัติก่อน และกลับ ไปที่ normalities และ สาม การที่จำนวนต้านทานภัยพิบัติเพิ่มเหตุการณ์ร้าย ในกรณีนี้ ต้อนรับองค์กรจะได้รับถูกต้องความรู้ และเรียนรู้บทเรียนที่รวมอยู่ในขั้นเตรียมความพร้อมเพื่อหลีกเลี่ยงภัยในอนาคต2.3 การจัดการภัยพิบัติในมาเลเซียภูมิภาคเอเชียแปซิฟิกได้กลายเป็นหนึ่งในจุดหมายปลายทางที่เติบโตมากที่สุดในทศวรรษที่สอง มาเลเซียเป็นการส่วนหนึ่งของภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้มีการเติบโตอย่างรวดเร็วเจริญเติบโตที่น่าประทับใจ มาเลเซียรับมาถึง 10.2 ล้านในปี 2000, RM 17.3 พันล้านกับ 25.03 ล้านมาถึง การใช้จ่ายใช้จ่าย RM 60.6 ล้านในปี 2555(ท่องเที่ยวมาเลเซีย 2013) (ตารางที่ 2) รายงานที่ใช้ในการท่องเที่ยวมาเลเซีย (2012) ด้านตลาดหลักสิบของมาเลเซียที่เข้ามาท่องเที่ยวในปี 2554 มาจากสิงคโปร์ อินโดนีเซีย และประเทศไทยซึ่งอยู่ใกล้เคียงประเทศ (ดูตาราง 3) ประเทศเหล่านี้เปรียบเทียบกับส่วนเหลือของตลาดสิบด้านบน ใช้เวลาน้อยที่พักอาหารและการขนส่ง ประเทศอื่น ๆ เช่นจีน อินเดีย ออสเตรเลีย และเกาหลีใต้พิจารณาเป็นลากยาว

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

2.2 กู้คืนภัยพิบัติในการปลุกของภัยพิบัติ, การปฏิรูปทรัพยากรเป็นความท้าทายที่สำคัญเกี่ยวกับการหันหน้าไปทางโรงแรมใน postemergency และขั้นตอนการกู้คืนขึ้นอยู่กับแฟบโครงสร้างองค์กร, ทีมจัดการกับเหตุฉุกเฉิน (Burritt, 2002) Eisendrath et al, (2008) ระบุว่าการกู้คืนเป็นกรณีที่การดำเนินธุรกิจส่งกลับมาที่normalities หลังจากที่สิ้นสุดเหตุการณ์หายนะความพยายามกู้คืนภัยพิบัติโดยตรงควรเริ่มต้นที่จะสร้างใหม่ปกติทางสังคมเศรษฐกิจการเมืองและการปฏิบัติที่ครอบคลุมกิจกรรมหลาย ๆ (ลินเดลล์ 2011) Faulkner (2001) กล่าวถึงการกู้คืนเป็นเวทีที่วิเคราะห์ด้วยตนเองการรักษาเวลาที่จำเป็นในการสร้างความเสียหายและการจ้างงานการดำเนินการ Spillan et al, (2011) ระบุว่าอยู่ในขั้นตอนของการกู้คืนระบบการสื่อสารที่มีประสิทธิภาพควรจะเปิดใช้งานกับผู้มีส่วนได้ส่วนเสียที่สำคัญในการแบ่งปันข้อมูลและจัดการสถานการณ์ฉุกเฉิน. ขั้นตอนการกู้คืนมีโอกาสที่ดีในการเพิ่มขีดความสามารถองค์กรท้องถิ่นที่จะอำนวยความสะดวกในทุกภาคการพัฒนาสำหรับเวลานานหลังจากที่เกิดภัยพิบัติ (Berke et al., 1993) Berke et al, (1993) เป็นที่ถกเถียงกันว่าการฟื้นตัวจะมีประโยชน์หลายองค์กรเช่นการลดค่าใช้จ่ายที่เพิ่มประสิทธิภาพการปรับปรุงนโยบายและการลดช่องโหว่อันตรายในอนาคตโดยการเปลี่ยนรูปแบบการพัฒนาทางร่างกายและเสริมสร้างการบรรเทาผลกระทบอันตรายทันทีหลังจากเกิดภัยพิบัติ น่าแปลกที่ Drabek (1986) กล่าวถึงว่าในสี่ขั้นตอนของภัยพิบัติที่ระยะการกู้คืนเป็นอย่างน้อยการศึกษาโดยนักวิชาการและมากที่สุดที่เข้าใจได้ไม่ดี. ในฐานะที่เป็นหนึ่งในขั้นตอนที่สำคัญมากของรูปแบบวงจรชีวิตของภัยพิบัติที่เสนอโดยนักวิชาการหลายขั้นตอนการกู้คืนได้รับความสนใจมากขึ้นในการโรเบิร์ต (1994) ตำรวจ (1986), Mitroff (1988) เพียร์สันและ Mitroff (1993) และ Faulkner (2001) รุ่น (ดูตารางที่ 1) ในขั้นตอนการกู้คืน, การวางแผนการจัดการเหตุฉุกเฉินอาจจะวัดในรูปแบบแรกความเร็วที่โรงแรมหรือองค์กรการบริการสามารถกู้คืนและดำเนินการต่อการดำเนินธุรกิจนั้น สองเพื่อที่ระดับธุรกิจฟื้นตัวสู่ระดับก่อนเกิดภัยพิบัติและกลับไป normalities; และสามซึ่งปริมาณของความต้านทานภัยพิบัติเพิ่มเหตุการณ์ภัยพิบัติ ในองค์กรการต้อนรับกรณีนี้จะได้รับความถูกต้องความรู้และเรียนรู้บทเรียนที่รวมอยู่ในขั้นตอนการเตรียมความพร้อมเพื่อหลีกเลี่ยงภัยพิบัติในอนาคต. 2.3 การจัดการภัยพิบัติในประเทศมาเลเซียเอเชียแปซิฟิกได้กลายเป็นหนึ่งในสถานที่ท่องเที่ยวที่กำลังเติบโตมากที่สุดสำหรับสองทศวรรษที่ผ่านมา มาเลเซียเป็นส่วนหนึ่งของเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ในภูมิภาคมีการเติบโตอย่างรวดเร็วการเจริญเติบโตที่น่าประทับใจมาเลเซียได้รับ 10,200,000 เดินทางมาถึงในปี2000 การใช้จ่าย 17300000000 RM เพื่อ 25030000 เข้ามาใช้จ่าย 60600000000 RM ในปี 2012 (การท่องเที่ยวมาเลเซีย 2013) ( ตารางที่ 2) ขึ้นอยู่กับการท่องเที่ยวมาเลเซีย (2012) รายงานในสิบอันดับแรกที่สำคัญของตลาดนักท่องเที่ยวมาเลเซียในปี2011 จะมาจากสิงคโปร์อินโดนีเซียและไทยซึ่งเป็นที่อยู่ใกล้เคียงประเทศ(ดูตารางที่ 3) ประเทศเหล่านี้เมื่อเทียบกับส่วนที่เหลือของสิบอันดับแรกของตลาดใช้จ่ายน้อยลงสำหรับที่พัก, อาหารและการขนส่ง ประเทศอื่น ๆ เช่นจีน, อินเดีย, ออสเตรเลียและเกาหลีใต้พิจารณาเป็นระยะไกล

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

2.2 . กู้คืนภัยพิบัติ
ในการปลุกของภัยพิบัติ การปฏิรูปทรัพยากรสำคัญเกี่ยวกับความท้าทายที่ต้องเผชิญกับโรงแรมใน postemergency
และการกู้คืนเวทีตามรื้อโครงสร้างองค์กร ทีมรับมือกับเหตุฉุกเฉิน ( burritt
, 2002 ) eisendrath et al . ( 2008 ) พูดถึงการกู้คืนข้อมูลในกรณีที่ธุรกิจกลับมา
normalities .หลังจากเหตุการณ์หายนะในที่สุด ความพยายามกู้คืนภัยพิบัติควรเริ่มต้นโดยตรงเพื่อสร้างปกติ
ทางสังคม เศรษฐกิจ การเมือง และครอบคลุมกิจกรรมหลายกิจวัตร ( lindell , 2011 ) ฟอล์กเนอร์ ( 2001 )
กล่าวว่า การกู้คืนเป็นขั้นตอนที่ตนเองการวิเคราะห์ , การรักษา , เวลาที่จำเป็นในการสร้างความเสียหาย และจ้าง
การกระทํา spillan et al .( มหาชน ) กล่าวว่า ในขั้นตอนของการกู้คืนระบบการสื่อสารที่มีประสิทธิภาพ ควรใช้กับผู้มีส่วนได้ส่วนเสียสำคัญ
เพื่อแบ่งปันข้อมูล และจัดการกับสถานการณ์ฉุกเฉิน
ระยะพักฟื้นเสนอโอกาสที่ดีในการเพิ่มศักยภาพขององค์กรท้องถิ่นเพื่อความสะดวกในภาคการพัฒนาเป็นเวลานานหลังจากภัยพิบัติ ( เบิร์ก et al . , 1993 ) เบิร์ก et al .( 1993 ) แย้งว่า การฟื้นตัวอาจ
เสนอประโยชน์หลายองค์กร เช่น การลดต้นทุน เพิ่มประสิทธิภาพ ปรับปรุงนโยบาย และการลดความเสี่ยงอันตราย
ในอนาคต โดยการเปลี่ยนรูปแบบทางกายภาพและเสริมสร้างการบรรเทาภัย
ทันทีหลังเกิดภัยพิบัติ จู่ ๆ drabek ( 1986 ) กล่าวว่า ในช่วงสี่ของภัยพิบัติ
ขั้นตอนการกู้คืนเป็นอย่างน้อย การศึกษาโดยนักวิชาการและส่วนใหญ่ไม่เข้าใจ
เป็นหนึ่งในขั้นตอนที่สำคัญมากของแบบจำลองวงจรชีวิตของภัยพิบัติที่เสนอโดยนักวิชาการหลาย ระยะพักฟื้น
ได้รับความสนใจมากขึ้นใน โรเบิร์ต ( 1994 ) , 3 ( 2529 ) , mitroff ( 1988 ) , เพียร์สัน และ mitroff ( 1993 ) และฟอล์กเนอร์ ( 2001 )
นางแบบ ( ดูตารางที่ 1 ) ในการกู้คืนเวทีการบริหารแผนฉุกเฉิน สามารถวัดในวิธีแรก
ความเร็วที่โรงแรมหรือการบริการองค์กรสามารถกู้คืนและการดําเนินธุรกิจต่อไป

; ที่สอง , ระดับซึ่งธุรกิจฟื้นตัวกลับมาก่อนภัยพิบัติระดับ และกลับไป normalities ; และสาม ซึ่งปริมาณ
ต้านทานภัยพิบัติเพิ่มเหตุการณ์ มหันตภัยในกรณีนี้การบริการองค์กรจะได้รับความรู้ที่ถูกต้องและเรียนรู้บทเรียน
รวมอยู่ในขั้นตอนเตรียมความพร้อมเพื่อหลีกเลี่ยงภัยพิบัติในอนาคต
2.3 การจัดการภัยพิบัติในมาเลเซีย
ภูมิภาคเอเชียได้กลายเป็นหนึ่งในจุดหมายปลายทางที่เติบโตมากที่สุดในช่วงสองทศวรรษที่ผ่านมา มาเลเซียเป็น
ส่วนหนึ่งของภูมิภาคเอเชียตะวันออกเฉียงใต้ มีการเติบโตอย่างรวดเร็วประทับใจการเจริญเติบโตมาเลเซียได้รับ 10.2 ล้านเข้ามา
ในปี 2000 ใช้ 17.3 พันล้าน RM 25.03 ล้านเข้ามา ใช้ 60.6 ล้านริงกิตในปี 2012
( การท่องเที่ยวมาเลเซีย , 2013 ) ( ตารางที่ 2 ) บนพื้นฐานของการท่องเที่ยวมาเลเซีย ( 2012 ) รายงานด้านบนสิบตลาดหลักของ
มาเลเซียนักท่องเที่ยวใน 2011 ที่มาจากสิงคโปร์ อินโดนีเซีย และประเทศไทย ซึ่งเป็นประเทศเพื่อนบ้าน
( ดูตารางที่ 3 )ประเทศเหล่านี้เมื่อเทียบกับส่วนที่เหลือของด้านบนสิบตลาดใช้จ่ายน้อยลงสำหรับที่พัก
อาหารและการขนส่ง อื่น ๆประเทศ เช่น จีน อินเดีย ออสเตรเลีย และเกาหลีใต้ คิดเป็นลากยาว