Growing Pains 3Three times did Tsum

Growing Pains 3

Three times did Tsumugu sink into the sea and two times he did drown. If there would be a fourth, that would be now. / Tsumugu was a safe place. In their five years, Chisaki trusted him to be her safe place. And yet, why did it have to change now?

Three times did Tsumugu sink into the sea and two times he did drown.

The first time...Tsumugu tried to remember the first time. He was but eight years old and he remembered chucking off his slippers and running loose barefoot on the gravelly sand in only his swimming trunks. He liked how his feet left imprints on the sand wherever he treaded. He also liked the feel of the sand slipping in between his toes. Young Tsumugu played a game with the waves chasing him across the crescent of beach while he hopped away from its reach. Then, he would chase back the waves and withdraw again when it was the sea's turn.

His mother, on the other hand, hiding her discomfort, tried to strut with as much grace as possible, but she could be seen lifting her sandal-clad feet toe up in the air in an effort to tap off the sand. As for his father, he was reclining on a beach chair, reading a novel, fully dressed and fully out of place.

Tsumugu rose up from the sand fortress he was building and his eyes roamed the beach in search of somebody when there came a grunt behind him. He turned around to see his grandfather crouched down on the sand, digging up, with both hands, a protrusion glinting in the daylight and sticking up from the sand. When he had finally unburied the object, he lifted it up to the light. It was a pebble, no, it was a sea-green, transluscent stone.

Tsumugu's eyes went as round as the stone before him. Reverently, he reached out his palms to receive it but was taken by surprise when his grandfather missed his outstretched hands and dropped the stone with a clang into the empty pail at his feet. Tsumugu looked back to find the old man wearing an amused half smile.

They spent a good deal of the next hour combing the shore for other treasure. Sometimes, they found sea shells that were mostly empty, but sometimes grew legs and ran off from them. Other times, they uncovered smoothened rocks of varying shapes and colors. But, there were plenty more of flotsam and jetsam washing up onshore.

"Grandpa." Tsumugu deposited the latest discovery, a gold and silver spoon, into his almost brimming pail. "Do you also have these things underwater?"

Isamu gazed at his grandson, expression neutral, and then, he inclined his head seaward. "Yes. Even better."

Tsumugu's heartbeat quickened at the promise those words held. Then, "Ah, Grandpa. Your ena." Tsumugu found the words stumbling out of his mouth when the cracks on his skin caught his attention and alarmed him.

Isamu held up his elbow and indeed, the ena was coming off in flakes. He had stayed too long under the heat of the relentless sun. Yet, Isamu only said calmly, "I'll only be a while."

He went farther along the coast, towards the rockier parts, Tsumugu tailing him. Isamu waded in the blue waters until he was shoulder deep in it and then, his head bobbed under and did not surface again for the next few minutes. Tsumugu balanced on the edge of a big boulder, head bowed, amethyst eyes trying to pierce through the depths of the sea and catching a silvery white flash underneath that could be a trick of light or just his imagination. He clambered down from the boulder and dipped his toes, then his feet into the cold waters. Tsumugu pushed through the deeper parts and soon found that he could not touch the ground with his feet anymore. He flailed his arms and kicked his legs to keep afloat but his feet cramped up and his arms tired quickly. He was not getting any nearer inland and was instead being tugged farther away by the rolling tide. He paddled harder with his limbs, yet it only stirred the waves to tousle him, mocking his futile attempts, until the sea overcame him. Tsumugu finally stopped fighting and seawater entered his lungs as he sank deeper and deeper. His last memory moments before descending into the abyss was of strong arms gathering around him and pulling him up to the surface...

Tsumugu coughed up water and then, awoke gulping for air. Slim arms wrapped around his neck and it was followed by relieved voices.

"Tsumugu! Thank God!"

"Son, are you okay!?"

Tsumugu was disoriented at first, like he was still sinking underwater, but eventually, it all returned to him and he found his bearings. He was on the shore, lying on the gritty sand. He was drowning a while ago, but he was safe now. He wanted to follow his grandfather...

Tsumugu hugged back his mother fiercely, as much an attempt to shake off the sensations he felt. "I'm okay, mom, dad," he reassured. It was unspoken but his words were also meant for his grandpa standing back at a distance.

Still, despite his assurances, his parents insisted on taking him to the nearest hospital to do a check-up, worried he might still have water in his lungs or be mentally traumatized by the experience. After Tsumugu was diagnosed as healthy, the doctor left him in the room for a bit, neglecting to shut the door properly. Hushed, angry voices filtered through the crack.

The first voice spoke with strong resentment. "I knew it was the wrong idea to take him to these yearly visits to Oshiooshi. He almost suffered the same fate as my older brother."

The second voice released an anguished cry. "Oh, God. We almost lost him to the sea!"

From that conversation, Tsumugu derived two things. One, that he was banned from going near the sea. Two, that this would be their last visit to Oshiooshi. Isamu knew as well, for Tsumugu noted the melancholy in his sea-blue eyes.

On the day they left to go back to the city, Grandpa Isamu had gifted him with a conch shell that fit just right in his childish palms. Tsumugu's parents turned a blind eye, yet Tsumugu did not miss the frown on his father's features nor the anxious lines carved on his mother's forehead. Tsumugu quickly stowed away the shell in his backpack, afraid his parents might discard the precious item as soon as they drive out of Oshiooshi.

His parents were, by nature, city people. Tsumugu could see how his mother seemed more at ease, more confident walking in pointed high heels than crunching sand beneath her sandals or how his father lost his stormy mood and looked more relaxed in the comfort of his concrete city house.

Yet, Tsumugu was different. He was more restrained in the city. He felt misplaced. He ached for that vast expanse of blue. Against his parents' knowledge, Tsumugu stashed a portion of his daily allowance so he could make frequent trips to the aquarium. Tsumugu's favorite part was sitting in the room with the biggest tank and passing long minutes watching contentedly as the fish, big and small, darted back and forth. When he arrived home, Tsumugu did not let on about his after school activities. He would eat his meals obediently; he would take a bath, do his homework quietly in his room, and every night, Tsumugu would lie down in bed, pressing the seashell to his ear and falling asleep to the sshh sshh of the waves.

However, his routine was broken when his parents discovered about his trips to the aquarium. His mother was not so harsh in reprimanding him, yet his father was more imposing. If there were no after school activities, Tsumugu was to go home immediately.

Days passed. Tsumugu continued to eat his meals obediently and go straight to his room to do his homework. His only solace was his grandpa's seashell. Night after night, he was lulled to sleep listening to the resounding tides trapped in the seashell much like how his longing was trapped in his heart.

One day, Tsumugu formulated a plan. He took out his tin box of savings hidden in one of his drawers. There were more coins than paper bills, it seemed, judging from the sharp jangling it made when he tried to shake the box. But he was not disheartened and began to count everything he had. By the time he finished counting, he estimated he had enough to purchase a child's train ticket to Oshiooshi.

The phone rang loudly at the Kihara residence. The older Kihara picked it up.

"Kihara," he said tersely into the receiver.

A young voice crackled over the telephone. "Grandpa."

"Tsumugu?" Isamu called out, the slightest disbelief in his voice.

"Grandpa," repeated Tsumugu and then, "I'm at the train station."

Tsumugu held his breath, anticipating his grandfather's reply. He almost thought that the call might have been disconnected when he heard shuffling and Isamu finally replied, "I'll come for you."

Tsumugu did not pack much except for a few days' worth of clothing, the remainder of his savings from his tin box, and his seashell. Isamu did not ask if his son was aware of Tsumugu's actions and only gave a silent nod towards his cargo bicycle. Tsumugu sat just as silently at the back of the cargo bike. His heart pounded tremendously in his ribcage, fearful of what his father might do to him, but the swish of waves nearby echoing like a sweet refrain in his ears eased his body and mind and then, his heart. He no longer felt trapped.

It took no less than a couple of hours for the phone to ring again. This time, it was Isamu's son calling.

"Father, is he there?"

"Yes."

"We're coming over to pick him up."

"Understood."

They exchanged words that were clipped, impersonal, like a business transaction between two strangers. Isamu turned to Tsumugu. "You heard that?"

"Mmm," Tsumugu hummed in his throat, nodding. He did not really hear the voice on the other line, but he could imagine what it might have said.

They waited in the living room. Isamu sat at the porch mending his fishing net, while Tsumugu observed, pulling his knees up to his chest.

"Grandpa, thank you," Tsumugu spoke. "For saving me before."

"Hrgh," briefly acknowledged Isamu, his concentration fully on his work.

The house was quiet, as quiet as its occupants. Gr

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Growing ปวด 3Tsumugu อ่างลงทะเลไม่ได้สามครั้ง และครั้งที่สองเขาได้จมน้ำตาย ถ้าจะมีสี่ ที่จะตอนนี้ / Tsumugu เป็นปลอดภัย ในปีห้าของพวกเขา Chisaki ใจเขาเธอปลอดภัย และยัง ทำไมไม่มีการเปลี่ยนแปลงขณะนี้Tsumugu อ่างลงทะเลไม่ได้สามครั้ง และครั้งที่สองเขาได้จมน้ำตายครั้งแรก...Tsumugu พยายามจำครั้งแรก เขามี แต่แปดปีเก่าและเขาจดจำผู้ปิดรองเท้าแตะของเขา และหลวมทำเท้าเปล่าบนรถเพียงกางเกงว่ายน้ำของเขาเต็มไปด้วยก้อนกรวด เขาชอบว่าเท้าซ้ายบริการรถที่ใดเขา treaded นอกจากนี้เขายังชอบความรู้สึกของทรายที่ลื่นไถลระหว่างเท้าของเขา หนุ่ม Tsumugu เล่นเกมกับคลื่นไล่เขาข้ามเครสหาดขณะเขา hopped จากการเข้าถึง แล้ว เขาจะไล่กลับคลื่น และถอนอีกเมื่อมันอยู่ในทะเลเปิดแม่ของเขา ในทางกลับกัน ซ่อนเธอสบาย พยายามกรีดกราย มีพระคุณมากที่สุด แต่เธออาจจะเห็นยกเท้าห่มรองเท้าเท้าของเธอขึ้นในอากาศในความพยายามที่จะเคาะออกทราย ส่วนพ่อของเขา เขาได้นอน บน เก้าอี้ชายหาด อ่านนวนิยาย ครบเครื่อง และทั้งหมดออก จากสถานTsumugu กุหลาบจากป้อมทรายที่เขาถูกสร้าง และตา roamed หาดค้นหาใครบางคนเมื่อมี grunt หลังเขา เขาเปิดรอบเห็นคุณปู่ของเขา crouched ลงบนทราย ขุด ด้วยสองมือ protrusion glinting ในการตามฤดูกาล และการผสานค่าจากทราย เมื่อในที่สุดเขาได้ unburied วัตถุ เขายกมันขึ้นไฟ มันเป็นแบบเพบเบิล ไม่ ก็เขียวน้ำทะเล หิน transluscentตาของ Tsumugu ไปเป็นรอบเป็นหินก่อนที่เขา Reverently เขาถึงออกปาล์มของเขาจะรับ แต่มา ด้วยความประหลาดใจเมื่อคุณปู่ของเขาพลาดมือ outstretched และลดลงหิน ด้วยการ clang เข้า/ถังเปล่าที่เท้าของเขา Tsumugu กลับมองหาคนสวมยิ้มครึ่งความเพลิดเพลินพวกเขาใช้ความประทับใจของฝั่งสมบัติอื่น combing ชั่วโมงถัดไป บางครั้ง พวกเขาพบซีเชลล์ที่ได้ส่วนใหญ่ว่างเปล่า แต่บางครั้งโตขา และวิ่งออกจากพวกเขา บางครั้ง พวกเขาเปิดหิน smoothened รูปร่างและสีแตกต่างกัน แต่ มีมากมายหลาย jetsam และ flotsam ล้างค่าพลังงาน"ปู่" Tsumugu ฝากล่าสุดค้นพบ โกลด์ และซิลเวอร์ช้อน เป็น/ถังของเขาเกือบ brimming "นอกจากนี้ยังมีสิ่งเหล่านี้ใต้น้ำไหม"Isamu จ้องที่ลูกหลานเหลน นิพจน์เป็นกลาง แล้ว เขาหัวศีรษะ seaward "ใช่ ยิ่ง"ฮาร์ทบีทของ Tsumugu quickened ที่สัญญาคำเหล่านั้นจัดขึ้น แล้ว, "อา ปู่ คุณอีนะ" Tsumugu พบคำที่สะดุดออกจากปากของเขาเมื่อรอยแตกบนผิวของเขาจับความสนใจของเขา และเขารับความตกใจเกี่ยวกับIsamu จัด ขึ้นข้อศอกของเขา และแน่ นอน อีนะได้มาออก flakes เขาสะสมยาวภายใต้ความร้อนของดวงอาทิตย์ relentless ยัง Isamu เท่ากล่าวเบา ๆ "เท่านั้นจะในขณะที่"เขาอยู่ห่างริมฝั่งทะเล ต่อส่วน rockier, tailing เขา Tsumugu Isamu ได้ลุยตามในน่านน้ำสีครามจนไหล่มาก มัน แล้ว หัว bobbed ใต้ และได้ผิวอีกไม่กี่นาทีถัดไปไม่ Tsumugu ความสมดุลบนขอบของหินใหญ่ หัว ลง ตาแอเมทิสต์พยายามเจาะถึงความลึกของทะเล และจับแฟลชเป็นสีขาวเงินใต้ที่เป็นเคล็ดลับของแสงหรือเพียงจินตนาการของเขา เขา clambered ลงจากโบลเดอร์ และสอดนิ้วของเขา แล้วเท้าลงในน้ำเย็น Tsumugu ผลักดันผ่านส่วนลึก และเร็ว ๆ นี้ พบว่า เขาอาจไม่สัมผัสพื้น ด้วยเท้าของเขาอีกต่อไป เขา flailed ของเขาแขน และเตะขาเพื่อให้ลอย แต่เท้าของเขา cramped ขึ้น และแขนของเขาเหนื่อยอย่างรวดเร็ว เขาไม่ได้รับใด ๆ ชนิดส่วนใน และถูกแทนที่ tugged ห่าง โดยน้ำกลิ้ง เขา paddled หนักกับแขนขาของเขา แต่มันกวนคลื่นไป tousle เขา เสียดสีความพยายามของเขากลับ จนกว่าทะเล overcame เขาเท่านั้น Tsumugu สุดท้ายหยุดต่อสู้ และทะเลป้อนปอดของเขาขณะที่เขาจมลึก และลึกซึ้ง ของเขาสุดท้ายจำช่วงเวลาก่อนน้อยลงมีแขนแข็งแรงรวบรวมรอบเขา และดึงเขาขึ้นพื้นผิว...Tsumugu ไอน้ำขึ้น และตื่นขึ้นแล้ว gulping สำหรับอากาศ แขนบางโอบรอบคอของเขา และถูกตามเสียงเบา"Tsumugu ขอบคุณพระเจ้า""สน เป็นคุณล่ะ?"Tsumugu ถูก disoriented ครั้งแรก เช่นเขาถูกยังจมใต้น้ำ แต่ในที่สุด ทั้งหมดกลับมาให้เขา และเขาพบปืนของเขา เขาถูกชายฝั่ง นอนบนทรายถึง เขาถูกจมขณะที่ผ่านมา แต่เขาก็ปลอดภัยขณะนี้ เขาอยากทำตามปู่ของเขา...Tsumugu hugged กลับเขาย่าถึงพริกถึงขิง เป็นความพยายามที่จะสลัดสววรค์ที่เขารู้สึก "ฉันไร แม่ พ่อ, " เขามั่น ก็ unspoken แต่คำพูดของเขามีความหมายสำหรับปู่ของเขายืนอยู่ห่างไปยังยังคง แม้ว่าการมาของเขา พ่อยืนยันในการเขาไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุดเพื่อทำการตรวจสอบสาย กังวลเขายังอาจมีน้ำในปอดของเขา หรือจิตใจบอบช้ำจากประสบการณ์ หลังจากที่ Tsumugu ถูกวินิจฉัยว่าเป็นอาหารเสริมเพื่อสุขภาพ หมอซ้ายเขาในห้องพัก การ neglecting ปิดประตูได้อย่างถูกต้อง ส่องผ่านรอยแตกเสียง hushed โกรธพูดเสียงแรกกับแค้นใจที่แข็งแรง "ฉันรู้ว่า มันคิดผิดจะเขาไปชมเหล่านี้ปี Oshiooshi เขาเกือบจะประสบชะตากรรมเดียวกันเป็นพี่ชายของฉัน"เสียงที่สองออกร้องเป็น anguished "โอ้ พระเจ้า เราเกือบสูญเสียเขาไปทะเล"จากนั้นสนทนา Tsumugu มาสองสิ่ง หนึ่ง ที่เขาถูกห้ามเข้าใกล้ทะเล สอง ว่า จะเป็นสุดท้ายไป Oshiooshi Isamu รู้ด้วย สำหรับ Tsumugu บันทึกความเศร้าโศกในตาสีฟ้าทะเลในวันที่เหลือจะกลับไปเมือง ปู่ Isamu ก็มีพรสวรรค์เขากับสังข์ที่พอเพียงในปาล์มพูดแบบเด็กของเขา ผู้ปกครองของ Tsumugu เปิดตาคนตาบอด ได้ Tsumugu ไม่พลาดคิ้วในลักษณะการทำงานของบิดาหรือบรรทัดกระตือรือร้นที่แกะสลักบนหน้าผากของแม่ของเขา Tsumugu เร็ว stowed เก็บ shell ในกระเป๋าเป้ของเขา กลัวพ่อแม่อาจยกเลิกสินค้าล้ำค่าทันทีที่พวกเขาขับรถออกจาก Oshiooshiพ่อแม่ของเขาได้ ตามธรรมชาติ ประชาชน Tsumugu ได้เห็นว่าแม่ของเขาดูเหมือนห้อง มั่นใจมากขึ้นเดินส้นสูงเพรียวกว่าถูกกระทืบทรายใต้รองเท้าเธอหรือว่าพ่อหายอารมณ์ของพายุ และดูเพิ่มเติมผ่อนคลายในบ้านเมืองคอนกรีตยัง Tsumugu แตกต่างกัน เขาถูกยับยั้งในเมืองมากขึ้น เขารู้สึกว่าเรา เขา ached ในหลากสีฟ้าที่กว้างใหญ่ กับความรู้ของพ่อ Tsumugu stashed ส่วนเบี้ยเลี้ยงประจำวันของเขาเพื่อให้เขาสามารถทำบ่อยเที่ยวพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ ส่วนของ Tsumugu โปรดนั่งในห้องใหญ่ที่สุดถังและผ่านนานเพียงนาทีดู contentedly เป็นปลา ขนาดใหญ่ และขนาด เล็ก พุ่งตัวตามไปด้วย เมื่อเขามาถึงบ้าน Tsumugu ได้ปล่อยให้บนเกี่ยวกับเขาหลังจากกิจกรรมที่โรงเรียน เขาจะกินอาหารของเขาทรง เขาจะอาบ ทำการบ้านของเขาอย่างเงียบ ๆ ในห้องของเขา และทุกคืน Tsumugu จะนอนในเตียง กดเปลือกหอยเพื่อหูของเขา และหลับไป sshh sshh ของคลื่นอย่างไรก็ตาม เขาประจำกรุงแตกเมื่อพ่อแม่ของเขาค้นพบเกี่ยวกับเขาเที่ยวพิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำ แม่ไม่รุนแรงดังนั้นใน reprimanding เขา แต่พ่อของเขาสง่างามมากขึ้น ถ้ามีไม่หลังจากที่กิจกรรมโรงเรียน Tsumugu ได้กลับบ้านทันทีวันผ่านไป Tsumugu ต่อ การกินอาหารของเขาทรงตรงไปเขาห้องทำการบ้านของเขา ปลอบประโลมเขาเพียงเปลือกหอยของปู่ของเขาได้ คืน เขาถูกยามหลับไหลฟังน้ำสะท้อนกลับติดอยู่ในเปลือกหอยเหมือนวิธีคิดของเขาติดอยู่ในหัวใจของเขาวันหนึ่ง Tsumugu สูตรแผน เขาได้ออกกล่องดีบุกของเขาประหยัดที่ซ่อนอยู่ในลิ้นชักของเขา มีเหรียญเพิ่มเติมกว่าตั๋วกระดาษ เหมือน ตัดสินจาก jangling คมมันทำเมื่อเขาพยายามเขย่ากล่อง แต่เขาถูก disheartened และเริ่มนับทุกอย่างที่เขามี โดยเวลาเขาเสร็จสิ้นการตรวจนับ เขาประเมินเขาพอที่จะซื้อตั๋วรถไฟเด็กไป Oshiooshiโทรศัพท์ดังรังที่เดอะ Kihara เรสซิเดนซ์ Kihara เก่ารับได้ค่า"Kihara เขากล่าวว่า tersely เป็นผู้รับเสียงหนุ่มไรโทรศัพท์ "ปู่""Tsumugu" เรียก Isamu, disbelief น้อยในเสียงของเขา"ปู่ ซ้ำ Tsumugu แล้ว "ฉันที่สถานีรถไฟ"Tsumugu ขึ้นเขาลมหายใจ สนองตอบของคุณปู่ของเขา เขาเกือบจะคิดว่า การโทรอาจมียก เมื่อเขาได้ยินสลับ Isamu ก็ ตอบกลับ "ฉันจะมาให้คุณ"Tsumugu ได้รวบรวมมากยกเว้นกี่วันคุ้ม เสื้อผ้าส่วนเหลือของเขาประหยัดจากกล่องดีบุกของเขา และเปลือกหอยของเขา ไม่ได้ถาม Isamu ถ้า บุตรได้ตระหนักถึงการดำเนินการของ Tsumugu และให้เงียบพยักหน้าไปทางจักรยานขนของเขาเท่านั้น Tsumugu นั่งเงียบ ๆ เพียงเป็นทางจักรยานขนส่งสินค้า หัวใจของเขาลบหลู่อย่างในเขา ribcage น่ากลัวของพ่อของเขาอาจทำอะไรกับเขา แต่สวิชของคลื่นใกล้เคียงที่พักเช่นละเว้นหวานในหูของเขาบรรเทาร่างกายของเขา และใจ แล้ว หัวใจ เขาไม่รู้สึกติดอยู่ใช้เวลาไม่น้อยกว่าสองชั่วโมงสำหรับโทรศัพท์แหวนอีกด้วย เวลานี้ มันเป็นบุตรของ Isamu โทร"พ่อ มีเขา""ใช่""เรากำลังมากว่าจะรับเขา""เข้าใจ"พวกเขาแลกเปลี่ยนคำที่ถูกตัด ไม้ มี เช่นธุรกิจธุรกรรมระหว่างคนแปลกหน้าสอง Isamu หันไป Tsumugu "คุณได้ยินว่า""Mmm," Tsumugu hummed ในลำคอของเขา nodding เขาไม่จริง ๆ ได้ยินเสียงในบรรทัดอื่น ๆ แต่เขาอาจคิดอะไรมันอาจได้กล่าวว่าพวกเขารอในห้องนั่งเล่น Isamu นั่งที่ระเบียง mending เขาอวน ในขณะที่ Tsumugu สังเกต ดึงหัวเข่าของเขาถึงหน้าอกของเขา"ปู่ ขอบคุณ Tsumugu พูด "สำหรับการบันทึกก่อนฉันนั้น""Hrgh สั้น ๆ ว่า Isamu ความเข้มข้นของเขาทั้งหมดในการทำงานของเขาบ้านเงียบสงบ เงียบสงบที่เป็นครอบครัว Gr

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อาการปวดของเด็กกำลังโต 3

สามครั้งแล้ว tsumugu จมไปในทะเล และ สอง ครั้ง เขาจมน้ำตาย ถ้าจะมีสี่ ก็ตอนนี้ / tsumugu เป็นสถานที่ที่ปลอดภัย ในห้าปีของพวกเขา chisaki เชื่อใจเขาเป็นสถานที่ที่ปลอดภัยของเธอ แล้วทำไมต้องเปลี่ยน ?

สามครั้งแล้ว tsumugu จมไปในทะเล และ สอง ครั้ง เขาจมน้ำตาย

ครั้งแรก . . . tsumugu พยายามจำครั้งแรกเขาเป็นแต่แปดปีและเขาได้โยนออกจากรองเท้าของเขาและวิ่งเท้าเปล่าบนหาดทรายกรวดหลวมในกางเกงว่ายของเขา เขาชอบว่าเท้า imprints ซ้ายบนทรายที่เขา treaded . นอกจากนี้เขายังชอบความรู้สึกของการลื่นไถลในทรายระหว่างนิ้วเท้าของเขาหนุ่ม tsumugu เล่นเกมกับคลื่นที่ไล่ตามเขาในเสี้ยวของชายหาดในขณะที่เขาเดินห่างจากการเข้าถึงของ แล้วเขาก็ไล่กลับคลื่นและถอนอีกครั้งเมื่อมันเป็นทะเลเปิด .

แม่ของเขา บนมืออื่น ๆ , ซ่อนความไม่สบายแก่เธอพยายามวางท่ากับเกรซมากเป็นไปได้แต่เธออาจจะเห็นยกเท้าหุ้มนิ้วเท้ารองเท้าของเธอขึ้นไปในอากาศในความพยายามที่จะปิดแตะทราย ส่วนบิดาของเขา เขานอนบนเก้าอี้ชายหาด การอ่านนวนิยาย ครบเครื่อง และเต็มไป

tsumugu ลุกขึ้นจากพื้นทราย ป้อมเขาสร้างและตาของเขาบนชายหาดในการค้นหาของบางคน เมื่อเกิดมาเป็นทหารอยู่ข้างหลังเขาเขาหันไปเห็นปู่ของเขาหมอบลงบนทราย ขุดขึ้นด้วยมือทั้งสอง เป็นติ่งแววในตอนกลางวัน และผสานขึ้นจากทราย ในที่สุดเมื่อเขาได้คนขุดมันขึ้นมาอีก วัตถุที่เขายกขึ้นมาเพื่อแสง มันเป็นหิน ไม่ มันเป็นสีเขียว ทะเล transluscent หิน

tsumugu มองไปโดยรอบ เช่น หินก่อนที่เขา โดยแสดงความเคารพนับถือเขาเอื้อมฝ่ามือของเขาที่จะได้รับมัน แต่ก็แปลกใจเมื่อคุณปู่ของเขาพลาดมือยื่นออกไปของเขาและโยนหินกับอะไรแคร๊งไหมในถังเปล่าที่เท้าของเขา tsumugu หันไปหาชายชราใส่ขันครึ่งยิ้ม

เขาใช้เวลาจัดการที่ดีของชั่วโมงถัดไปจากชายฝั่งสมบัติอื่น ๆ บางครั้ง , พวกเขาพบว่าหอยทะเลที่ส่วนใหญ่ว่างเปล่าแต่บางครั้งก็ขาและวิ่งออกไปจากพวกเขา ครั้งอื่น ๆที่พวกเขาเปิด smoothened หินแตกต่างกันรูปร่างและสี แต่ มีความอุดมสมบูรณ์มากกว่าของเสาและซักผ้าขึ้นบนบก

" คุณตา " tsumugu ฝากการค้นพบล่าสุด , เงินและทองช้อน ลงเขาเกือบเอ่อล้นถัง . คุณมีสิ่งเหล่านี้ใต้น้ำ ?

ซามุจ้องมองหลานชายของเขา สีหน้าที่เป็นกลางจากนั้น เขาเอียงศีรษะหันไปสู่ทะเล” ใช่ ดีกว่า "

tsumugu เต้น quickened ที่สัญญาที่จัดขึ้น แล้ว " อา คุณปู่ เอน่าของคุณ " tsumugu พบคำที่ออกจากปากของเขาสะดุดเมื่อรอยแตกบนผิวของเขาดึงดูดความสนใจของเขา และตื่นตระหนกเขา

ซามุจัดขึ้นที่ศอกของเขาและแน่นอน , เอน่ามาปิดเกล็ด