เมื่อเร็วๆนี้ฉันได้ดูรายการโทรทัศน์เกี่ยวกับชายที่ชื่อ พี.ซี. เทเลอร์
พี.ซี. เป็นคนเก็บขยะ เขากับทีมงานทำความสะอาดอุโมงค์รถไฟใต้ดินในมหานครนิวยอร์ค
ไม่ใช่ชานชาลาแต่เป็นอุโมงค์ใต้ดิน เขาใช้ชีวิตในอุโมงค์ใต้ดินซึ่งมีรถไฟแล่นผ่าน มันทั้งสกปรก เหม็น เต็มไปด้วยหนูและขยะ
ในภาพสารคดีพวกเขาถ่ายสภาพชั้นใต้ดินมาให้ดูด้วย มันเหมือนอยู่ในอุโมงค์ยาวที่ไม่ถูกสุขลักษณะ พีซีทำงานนี้มา 25 ปีแล้ว โดยทำหน้าที่กำจัดหนูและลำเลียงขยะออกมาทิ้ง
ผู้สัมภาษณ์ถามพี.ซี.ว่า "งั้นคุณก็ชอบงานของคุณสิครับ"
"ชอบงั้นเหรอ"เขากล่าว "ผมรักมันครับ!" เขากล่าวว่า "พวกคนจรจัดที่อาศัยอยู่ใต้อุโมงค์เหล่านี้ ผมช่วยให้พวกเขามีบ้านที่ดีขึ้น ในขณะที่ผมได้ช่วยผู้คนจรจัดไร้บ้านเหล่านี้ ผมก็ส่งลูกสาว 2 คนเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยได้ด้วยครับ."
พี.ซี. ภูมิใจกับงานของเขามาก เขายังพิสูจน์ให้ห็นด้วยว่า มันเป็นไปได้ที่จะแสวงหาความพึงพอใจในงานที่ทำ แม้สภาพที่ทำงานมันแย่สุดๆก็ตาม
ผมเดาว่าไม่ใช่พวกขยะและหนูที่ทำให้เขาตื่นเต้น น่าจะเป็นที่ความเชื่อของเขา เขาเชื่อมั่นว่า ตัวเองได้มีส่วนทำให้โลกนี้น่าอยู่ขึ้นมาก พูดอีกอย่างคือ คุณจะทำงานที่ไม่น่าทำได้อย่างง่ายขึ้นเมื่อคุณมุ่งใส่ใจไปที่เหตุผลของการทำงาน
ฉันจะคิดถึงพี.ซี.บ่อย เมื่อฉันมีงานที่ไม่ต้องการจะทำ ฉันจะนึกภาพว่าตัวเองกำลังไล่จับหนูและขนขยะอยู่ครับ