She was one of those pretty and cha

She was one of those pretty and charming girls born, as though fate had blundered over her, into a family of artisans. She had no marriage portion, no expectations, no means of getting known, understood, loved, and wedded by a man of wealth and distinction; and she let herself be married off to a little clerk in the Ministry of Education. Her tastes were simple because she had never been able to afford any other, but she was as unhappy as though she had married beneath her; for women have no caste or class, their beauty, grace, and charm serving them for birth or family, their natural delicacy, their instinctive elegance, their nimbleness of wit, are their only mark of rank, and put the slum girl on a level with the highest lady in the land.

She suffered endlessly, feeling herself born for every delicacy and luxury. She suffered from the poorness of her house, from its mean walls, worn chairs, and ugly curtains. All these things, of which other women of her class would not even have been aware, tormented and insulted her. The sight of the little Breton girl who came to do the work in her little house aroused heart-broken regrets and hopeless dreams in her mind. She imagined silent antechambers, heavy with Oriental tapestries, lit by torches in lofty bronze sockets, with two tall footmen in knee-breeches sleeping in large arm-chairs, overcome by the heavy warmth of the stove. She imagined vast saloons hung with antique silks, exquisite pieces of furniture supporting priceless ornaments, and small, charming, perfumed rooms, created just for little parties of intimate friends, men who were famous and sought after, whose homage roused every other woman's envious longings.

When she sat down for dinner at the round table covered with a three-days-old cloth, opposite her husband, who took the cover off the soup-tureen, exclaiming delightedly: "Aha! Scotch broth! What could be better?" she imagined delicate meals, gleaming silver, tapestries peopling the walls with folk of a past age and strange birds in faery forests; she imagined delicate food served in marvellous dishes, murmured gallantries, listened to with an inscrutable smile as one trifled with the rosy flesh of trout or wings of asparagus chicken.

< 2 >
She had no clothes, no jewels, nothing. And these were the only things she loved; she felt that she was made for them. She had longed so eagerly to charm, to be desired, to be wildly attractive and sought after.

She had a rich friend, an old school friend whom she refused to visit, because she suffered so keenly when she returned home. She would weep whole days, with grief, regret, despair, and misery.

*

One evening her husband came home with an exultant air, holding a large envelope in his hand.

"Here's something for you," he said.

Swiftly she tore the paper and drew out a printed card on which were these words:

"The Minister of Education and Madame Ramponneau request the pleasure of the company of Monsieur and Madame Loisel at the Ministry on the evening of Monday, January the 18th."

Instead of being delighted, as her husband hoped, she flung the invitation petulantly across the table, murmuring:

"What do you want me to do with this?"

"Why, darling, I thought you'd be pleased. You never go out, and this is a great occasion. I had tremendous trouble to get it. Every one wants one; it's very select, and very few go to the clerks. You'll see all the really big people there."

She looked at him out of furious eyes, and said impatiently: "And what do you suppose I am to wear at such an affair?"

He had not thought about it; he stammered:

"Why, the dress you go to the theatre in. It looks very nice, to me . . ."

He stopped, stupefied and utterly at a loss when he saw that his wife was beginning to cry. Two large tears ran slowly down from the corners of her eyes towards the corners of her mouth.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

เธอได้หญิงที่สวย และมีเสน่ห์ที่เกิด หนึ่งเหมือนชะตากรรมก็ทำผิดการพลาดไปกว่า เธอ เป็นครอบครัวของช่างฝีมือ เธอมีส่วนงานแต่งงาน ไม่มีความคาดหวัง วิธีไม่รับทราบ เข้าใจ รัก และแต่งงาน โดยชายที่มีความมั่งคั่งและความแตกต่าง และปล่อยให้ตัวเองจะแต่งงานออกไปเจ้าหน้าที่น้อยในกระทรวงศึกษาธิการ รสนิยมของเธอได้ง่าย ๆ เพราะเธอไม่เคยจ่ายอื่น ๆ แต่เธอไม่มีความสุขเป็นเหมือนว่าเธอได้แต่งงานใต้เธอ สำหรับผู้หญิงที่มีวรรณะไม่ หรือคลาส ความงาม และความมีเสน่ห์ให้บริการวันเกิดหรือครอบครัว อาหารของธรรมชาติ ความสง่างามของภาวะบอบบาง nimbleness ของพวกเขาของปัญญา มีความหมายเฉพาะของอันดับ และใส่สาวชุมชนแออัดในระดับกับผู้หญิงสูงสุดในแผ่นดิน เธอรับความเดือดร้อนไม่รู้จบ ความรู้สึกตัวเองเกิดในอาหารและความหรูหราทุก เธอรับความเดือดร้อนจาก poorness ของบ้าน จากความหมายถึงผนัง เก้าอี้สวมใส่ และม่านน่าเกลียด สิ่งเหล่านี้ ซึ่งผู้หญิงคนอื่นของชั้นเรียนของเธอจะยังไม่ทราบ ทรมาน และ insulted เธอ สายตาของสาวเบรอตงที่มาทำงานในบ้านของนางน้อย aroused regrets เสียหัวใจและตาความฝันในใจของเธอ เธอจินตนาการเงียบ antechambers หนักกับโอเรียนเต็ลเดิมทีปราสาท สว่าง โดย torches ในซ็อกเก็ตทองสูงส่ง มี footmen สูงสองในเข่ากางเกงนอนในขนาดใหญ่เก้าอี้ เอาชนะ โดยความหนักของเตา เธอจินตนาการมากมายรถแขวน กับผ้าไหมโบราณ สนับสนุนเครื่องประดับล้ำค่าเฟอร์นิเจอร์ชิ้นสวยงาม ห้องเล็ก แห่ง โดย สร้างขึ้นสำหรับปาร์ตี้เล็ก ๆ ของพวกเดียวกัน คนที่มีชื่อเสียง และขอหลังจาก มีดี roused longings อิจฉาทุกอื่น ๆ ของผู้หญิง เมื่อเธอนั่งลงโต๊ะกลมปกคลุม ด้วยผ้าเก่าสามวัน ตรงข้ามกับสามี ผู้ปกปิดหม้อ exclaiming delightedly: "ลเอ Scotch ซุป อะไรได้ "เธอจินตนาการอ่อนอาหาร เงินวาว เดิมทีปราสาท peopling ผนังกับพื้นบ้านอายุอดีตและนกประหลาดในป่า faery เธอจินตนาการอาหารอ่อนในอาหารมกราคม murmured gallantries ฟังการดี inscrutable หนึ่ง trifled มีเนื้อโรซี่ของราท์หรือปีกไก่หน่อไม้ฝรั่ง< 2 > เธอมีเสื้อผ้าไม่ ไม่รัตนากร อะไร และเป็นสิ่งเดียวที่เธอรัก เธอรู้สึกว่า เธอถูกทำสำหรับพวกเขา เธอได้ปรารถนาให้กระหายเพื่อเสน่ห์ ต้อง น่าสนใจ และขอหลังจากอาละวาด เธอมีเพื่อนรวย เพื่อนโรงเรียนเก่าที่เธอปฏิเสธที่จะไป เนื่องจากเธอประสบ keenly ดังนั้นเมื่อเธอกลับบ้าน เธอจะร้องทั้งวัน มีความเศร้าโศก ริเกร็ต สิ้นหวัง และความทุกข์ยาก*หนึ่งบ้านมาสามีของเธอ ด้วยอากาศ exultant ถือซองจดหมายขนาดใหญ่ในมือของเขาในตอนเย็น "นี่เป็นสิ่งที่ให้คุณ, " เขากล่าวว่า อย่างรวดเร็วเธอฉีกกระดาษ และดึงออกพิมพ์บัตรที่มีคำเหล่านี้: "รัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาและมาดาม Ramponneau ขอความสุขของบริษัท Monsieur และมาดาม Loisel ที่กระทรวงในตอนเย็นของวันจันทร์ 18 มกราคม" แทนกำลังยินดี เป็นสามีที่หวัง เธอส่วนใหญ่เชิญที่ petulantly ในตาราง murmuring: "คุณต้องฉัน มีนี้หรือไม่" "ทำไม ดาร์ลิ่ง ฉันคิดว่า คุณจะยินดี คุณไม่เคยออกไป และนี้เป็นโอกาสที่ดี ฉันมีปัญหามากจะได้รับมัน ทุกคนต้องหนึ่ง มันเลือกมาก และมากน้อยไปจ่า คุณจะเห็นคนทั้งหมดมากมี" เธอมองเขาจากสายตาโกรธ และ impatiently กล่าวว่า: "และบ้างสมมติว่าฉันจะสวมใส่ในเรื่องดังกล่าวหรือไม่" เขาไม่มีความคิดเกี่ยวกับมัน เขา stammered: "ทำไม การแต่งกายไปโรงละครใน ดูดีมาก ฉัน... " เขา หยุด stupefied โคตรตะลึงเมื่อเขาเห็นว่า ภรรยาถูกเริ่มร้องไห้ น้ำตาสองขนาดใหญ่วิ่งช้าลงจากมุมของดวงตาของเธอไปทางมุมปากของเธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เธอเป็นหนึ่งในบรรดาสาวสวยและมีเสน่ห์เกิดราวกับว่าชะตากรรมได้พลาดเธอเข้าไปอยู่ในครอบครัวของช่างฝีมือ เธอมีส่วนแบ่งการแต่งงาน, ความคาดหวังไม่ได้หมายความว่าการได้รับการรู้จักกันเข้าใจรักและแต่งงานโดยคนของความมั่งคั่งและความแตกต่าง; และเธอก็ปล่อยให้ตัวเองจะแต่งงานออกไปเป็นเสมียนเล็ก ๆ น้อย ๆ ในกระทรวงศึกษาธิการ รสนิยมของเธอได้ง่ายเพราะเธอไม่เคยได้รับสามารถที่จะจ่ายอื่น ๆ แต่เธอก็เป็นความสุขราวกับว่าเธอได้แต่งงานใต้ของเธอ สำหรับผู้หญิงที่ไม่มีชั้นวรรณะหรือระดับความงามของพวกเขาพระคุณและความมีเสน่ห์ให้บริการพวกเขาสำหรับการคลอดหรือคนในครอบครัว, อาหารอันโอชะธรรมชาติของพวกเขาสง่างามสัญชาตญาณของพวกเขาฉลาดของพวกเขาของปัญญาเป็นเครื่องหมายของพวกเขาเท่านั้นของการจัดอันดับและใส่สาวสลัมในระดับ กับผู้หญิงที่สูงที่สุดในแผ่นดิน. เธอได้รับความเดือดร้อนไม่มีที่สิ้นสุดความรู้สึกว่าตัวเองเกิดมาเพื่อทุกความละเอียดอ่อนและความหรูหรา เธอได้รับความเดือดร้อนจากความน่าสงสารของบ้านของเธอจากผนังเฉลี่ยของเก้าอี้สวมใส่และผ้าม่านที่น่าเกลียด ทุกสิ่งเหล่านี้ซึ่งผู้หญิงคนอื่น ๆ ของชั้นเรียนของเธอจะไม่ได้ได้รับทราบทรมานและดูถูกเธอ สายตาของสาวเบรอตงเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่มาทำผลงานในบ้านเล็ก ๆ น้อย ๆ ของเธอกระตุ้นความเสียใจหัวใจแตกสลายสิ้นหวังและความฝันในใจของเธอ เธอคิดเปล่า ๆ ปลี้เงียบหนักกับพรมโอเรียนเต็ล, แสงไฟจากคบเพลิงในซ็อกเก็ตสีบรอนซ์สูงส่งมีสองทหารราบสูงเข่ากางเกง-นอนหลับอยู่ในแขนเก้าอี้ขนาดใหญ่เอาชนะด้วยความอบอุ่นหนักของเตา เธอคิดบาร์ขนาดใหญ่แขวนกับผ้าไหมโบราณชิ้นที่สวยงามของเฟอร์นิเจอร์สนับสนุนเครื่องประดับล้ำค่าและขนาดเล็กที่มีเสน่ห์ห้องหอมเพิ่งสร้างขึ้นสำหรับงานปาร์ตี้เล็ก ๆ ของเพื่อนที่ใกล้ชิดคนที่มีชื่อเสียงและขอหลังจากที่มีการแสดงความเคารพปลุกให้ตื่นขึ้นทุกอิจฉาผู้หญิงคนอื่น ๆ ความใฝ่ฝัน . เมื่อเธอนั่งลงรับประทานอาหารค่ำที่ตารางรอบปกคลุมด้วยผ้าสามวันเก่าตรงข้ามกับสามีของเธอที่เอาฝาปิดซุปหม้ออบที่อุทาน delightedly: "! Aha น้ำซุปสก๊อตสิ่งที่อาจจะดีขึ้นหรือไม่" เธอคิดว่าอาหารที่ละเอียดอ่อน, เงินแพรวพรม Peopling ผนังด้วยพื้นบ้านของยุคที่ผ่านมาและนกแปลก ๆ ในป่าเทพนิยาย; เธอคิดว่าอาหารที่ละเอียดอ่อนทำหน้าที่ในการปรุงอาหารที่ยิ่งใหญ่, gallantries บ่นฟังด้วยรอยยิ้มลึกลับเป็นหนึ่งล้อเล่นกับเนื้อปลาเทราท์สีดอกกุหลาบหรือปีกไก่หน่อไม้ฝรั่ง. <2> เธอมีเสื้อผ้าไม่มีเพชรไม่มีอะไร และเหล่านี้คือสิ่งเดียวที่เธอรัก; เธอรู้สึกว่าเธอถูกสร้างขึ้นมาสำหรับพวกเขา เธอปรารถนาจึงกระหายที่จะมีเสน่ห์ที่จะต้องการที่จะเป็นที่น่าสนใจอย่างดุเดือดและขอหลังจาก. เธอมีเพื่อนที่อุดมไปด้วยเพื่อนโรงเรียนเก่าที่เธอปฏิเสธที่จะเยี่ยมชมเพราะเธอได้รับความเดือดร้อนอย่างดีที่สุดเพื่อให้เมื่อเธอกลับบ้าน เธอจะร้องไห้ทั้งวันด้วยความเศร้าโศกเสียใจสิ้นหวังและความทุกข์ยาก. * เย็นวันหนึ่งสามีของเธอกลับมาถึงบ้านที่มีอากาศยินดีปรีดาถือซองจดหมายที่มีขนาดใหญ่ในมือของเขา. "นี่คือสิ่งที่คุณ" เขากล่าว. อย่างรวดเร็วเธอฉีก กระดาษและดึงออกบัตรพิมพ์บนที่มีคำเหล่านี้: "รัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการและมาดาม Ramponneau ขอความสุขของ บริษัท ของนายมาดาม Loisel ที่กระทรวงในตอนเย็นของวันจันทร์ที่มกราคม 18." แทนที่จะเป็นความยินดี ขณะที่สามีของเธอหวังว่าเธอเหวี่ยงเชิญกระเง้ากระงอดในตารางบ่น: "สิ่งที่คุณต้องการให้ฉันจะทำอย่างไรกับเรื่องนี้" "ทำไมรักฉันคิดว่าคุณต้องการจะยินดีที่คุณไม่เคยออกไปและนี่คือ. . เป็นโอกาสที่ดีที่ฉันมีปัญหาอย่างมากที่จะได้รับทุกคนต้องการที่หนึ่ง... มันเลือกมากและน้อยมากที่ไปเสมียนคุณจะเห็นทุกคนที่ใหญ่จริงๆมี "เธอมองไปที่เขาออกมาจากดวงตาโกรธและบอกว่าไม่สบอารมณ์ "และสิ่งที่คุณคิดว่าผมจะสวมใส่ที่ดังกล่าวความสัมพันธ์?" เขาไม่เคยคิดเกี่ยวกับมัน เขาตะกุกตะกัก: "ทำไมชุดที่คุณไปที่โรงละครในมันดูดีมากกับผม...." เขาหยุด, มึนงงและอย่างเต็มที่ที่สูญเสียเมื่อเขาเห็นว่าภรรยาของเขาก็เริ่มที่จะร้องไห้ สองน้ำตาขนาดใหญ่วิ่งช้าลงมาจากมุมของตาของเธอที่มีต่อมุมปากของเธอ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

เธอเป็นคนที่สวยและเสน่ห์หญิงเกิด เหมือนโชคชะตาได้พลาดมากกว่าเธอ ในครอบครัวของช่างฝีมือ เธอยังไม่แต่งงาน ส่วน ไม่คาดหวัง ไม่หมายถึงการเป็นที่รู้จัก เข้าใจ รัก และแต่งงานกับผู้ชายรวย และความแตกต่าง เธอปล่อยให้ตัวเองแต่งงานกับพนักงานเล็กน้อย ในกระทรวงศึกษาธิการรสนิยมของเธอได้ง่าย ๆ เพราะเธอไม่เคยสามารถใด ๆอื่น ๆ แต่เธอมีความเศร้า ราวกับว่าเธอได้แต่งงานใต้เธอ เพราะผู้หญิงไม่มีวรรณะหรือชนชั้น , ความงาม , พระคุณของพวกเขาและเสน่ห์ให้พวกเขาเกิดหรือครอบครัว ความละเอียดอ่อนของธรรมชาติ ความงดงาม สัญชาตญาณของพวกเขา , ความคล่องแคล่วของพวกเขาของปัญญาเป็น เครื่องหมายเฉพาะของตำแหน่งและใส่ชุมชนแออัดสาวในระดับกับซังกุงสูงสุดในแผ่นดิน

เธอเดือดร้อนไม่รู้จบ ความรู้สึกตัวเกิดทุกละเอียดอ่อน และหรูหรา เธอได้รับความทุกข์ทรมานจากความยากจนของบ้านของเธอจากผนัง ค่าเฉลี่ยของอาน เก้าอี้ ผ้าม่าน น่าเกลียด สิ่งเหล่านี้ ซึ่งผู้หญิงอื่น ๆของชั้นเรียนของเธอจะไม่ได้รับทราบ ทรมานและดูถูกเธอสายตาของผู้หญิง Breton น้อยที่เข้ามาทำงานในบ้านหลังน้อยของเธอกระตุ้นอกหักเสียใจและหมดหวังความฝันในใจของเธอ เธอนึก antechambers เงียบหนักกับตะวันออก tapestries , ไฟคบเพลิงในสูงส่งบรอนซ์ซ็อกเก็ตกับทหารราบสองสูงเข่ากางเกงนอนในเก้าอี้แขนขนาดใหญ่ เอาชนะโดยไอหนักของเตาเธอจินตนาการว่าร้านเหล้ามากมายแขวนโบราณ ผ้าไหม , ชิ้นที่สวยงามของเฟอร์นิเจอร์และเครื่องประดับล้ำค่าที่สนับสนุน , ขนาดเล็ก , เสน่ห์ , ห้องอบ , สร้าง เพียงเล็ก ๆน้อย ๆสำหรับปาร์ตี้ของเพื่อนสนิท ชายผู้ที่มีชื่อเสียงและขอหลังจาก ผู้สักการะตื่นขึ้นทุกผู้หญิงคนอื่นอิจฉาเค้า

เมื่อเธอนั่งทานข้าวที่โต๊ะปกคลุมด้วย 3 วันแก่ผ้าตรงข้ามกับสามี ที่เอาฝาครอบออกซุปจานก้นลึก , delightedly อุทาน : " Aha ! ซุปสก็อต ! สิ่งที่อาจจะดีกว่า ? เธอจินตนาการว่าอาหารอ่อนส่องแสงสีเงิน , พรมทอแขวนผนังคนกำแพงกับพื้นบ้านของยุคอดีตและแปลก นกในป่าแฟรี่ เธอจินตนาการละเอียดอ่อนอาหารที่เสิร์ฟในจาน บ่น gallantries มหัศจรรย์ ,ฟังด้วยรอยยิ้มลึกลับเป็นหนึ่งต่อกรกับดอกกุหลาบสดของปลาเทราท์หรือปีกของไก่ หน่อไม้ฝรั่ง

< 2 >
เธอไม่มีเสื้อผ้า อัญมณี ไม่มีอะไร และเหล่านี้เป็นเพียงสิ่งที่เธอชอบ เธอรู้สึกว่า เธอเกิดมาเพื่อเขา นางปรารถนาระหายเสน่ห์ที่จะต้องการ ให้น่าสนใจ หลุดโลก และขอหลังจาก

เธอมีเพื่อนรวยเพื่อนที่โรงเรียนเก่า เธอปฏิเสธไป เนื่องจากเธอกลุ้มใจขมขื่นเมื่อเธอกลับมาบ้าน เธอจะร้องไห้ ทั้งวัน กับความเศร้าโศก , เสียใจ , สิ้นหวัง , และความทุกข์ยาก .

*

เย็นวันหนึ่งสามีของเธอมาที่บ้านกับประเทศซิมบับเวอากาศ ถือซองจดหมายขนาดใหญ่ในมือของเขา . . . . . .

" ต่อไปนี้เป็นบางสิ่งบางอย่างสำหรับคุณ " เขากล่าว .

อย่างรวดเร็ว เธอฉีกกระดาษและวาดรูปออกมา พิมพ์การ์ด ซึ่งคำเหล่านี้ :

" รัฐมนตรีว่าการกระทรวงศึกษาธิการ และ มาดาม ramponneau ขอให้ความสุขของ บริษัท ของคุณ และ คุณนาย loisel ที่กระทรวงในตอนเย็นของวันจันทร์ , มกราคม 18 "

แทนที่จะเป็นผู้ เป็นสามีเธอหวัง เธอเหวี่ยงเชิญหงอดๆข้ามโต๊ะ ซุบซิบ :

" สิ่งที่คุณต้องการฉัน ต้องทำอะไรกับมัน ?

" ทำไมที่รัก , ฉันคิดว่าคุณจะพอใจ คุณไม่เคยไปและนี่เป็นโอกาสที่ดี ผมมีปัญหา อย่างมากเพื่อให้มัน ทุกคนต้องการเป็นหนึ่ง มันเลือกมากและน้อยมากที่ไปเสมียน คุณจะเห็นทุกใหญ่จริงๆคน "

เธอมองเขาไปโกรธตา และกล่าวอย่างหงุดหงิด " แล้วคุณคิดว่าผมจะใส่ในเรื่องชู้สาว ?

เขาไม่ได้คิดเกี่ยวกับมัน เขาแค่พูดตะกุกตะกัก :

" ทำไม แต่งไปที่โรงละครในมันดูดีมาก สำหรับฉัน . . . . . . . "

เขาหยุด มึนงง และโคตรตะลึงเมื่อเขาเห็นภรรยาของเขาก็เริ่มร้องไห้ 2 น้ำตาวิ่งช้าๆลงมาจากมุมตาของเธอที่มีต่อมุมปากของเธอ