Someone he knew? An acquaintance? A

Someone he knew? An acquaintance? A friend? Odd. No one came to mind. No, that wasn’t it. More accurately, it was as if the faces connected with the words ‘acquaintance’ or ‘friend’ were just about to surface in his mind, but vanished before he could grab hold of them. He didn’t know. It wasn’t just his friends, but even his family. It didn’t feel as if that the memories were lost to him. It felt more as if they slipped his mind when he should have been able to remember them.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

คนที่เขารู้หรือไม่ มีความใกล้ชิด เพื่อน คี่ ไม่มีใครมาถึงใจ ไม่ ที่ไม่มัน เพิ่มความถูกต้อง มันเป็นเหมือนหน้าเชื่อมโยงกับคำ 'คนรู้จัก' หรือ 'เพื่อน' ที่จะมีพื้นผิวในจิตใจของเขา แต่ศาสดาก่อนเขาสามารถคว้าถือของพวกเขา ไม่ทราบ มันไม่ได้เพียงแค่เพื่อนของเขา แต่แม้แต่ครอบครัวของเขา ก็ไม่ได้รู้สึกเหมือนว่า ความทรงจำที่สูญหายไป มันรู้สึกเพิ่มเติมว่าเล็ดรอดจิตใจของเขาเมื่อเขาควรได้รับสามารถจำ

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ใครบางคนที่เขารู้? ความใกล้ชิด? เพื่อน? แปลก ไม่มีใครมาถึงใจ ไม่มีที่ไม่ได้มัน ถูกต้องมากขึ้นมันก็เหมือนกับว่าใบหน้าที่เชื่อมต่อกับ 'ใกล้ชิด' คำหรือ 'เพื่อน' เป็นเพียงเกี่ยวกับการที่พื้นผิวในใจของเขาหายไป แต่ก่อนที่เขาจะคว้าถือของพวกเขา เขาไม่ได้รู้ว่า มันไม่ได้เป็นเพียงแค่เพื่อน ๆ ของเขา แต่แม้ครอบครัวของเขา มันไม่ได้รู้สึกว่าที่ความทรงจำที่หายไปกับเขา มันให้ความรู้สึกมากขึ้นราวกับว่าพวกเขาลดใจของเขาตอนที่เขาควรจะได้รับสามารถที่จะจำได้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ใครบางคนที่เขารู้จัก รู้จักกันเหรอ เพื่อน ? แปลก ไม่มีใครมาจิตใจ ไม่ ไม่ใช่ ถูกต้อง มันเหมือนกับใบหน้าที่เกี่ยวข้องกับคำว่า ' คนรู้จัก ' หรือ ' เพื่อน ' เพิ่งขึ้นมาในจิตใจของเขา แต่ก็หายไป ก่อนที่เขาจะจับพวกเขา เขาคงไม่รู้ ไม่ใช่แค่เพื่อน แต่ครอบครัวของเขา มันไม่ได้รู้สึกว่า ความทรงจำที่สูญหายไปมันรู้สึกเหมือนมันลื่นจิตใจของเขาเมื่อเขาน่าจะจำได้