But finally, just before the dawn r

But finally, just before the dawn rose in the eastern sky, Rita had convinced him that Woolly was the best choice.

"You're right," Wolstencroft said as he closed his eyes and prepared to sleep. "It's nice to be dignified, but not to be stuffy."

And so it was that Wolstencroft became known as Woolly for short.

"I bet someone will come along and buy you tomorrow," Rita predicted as she fetched a black felt pen from the stationery department and underneath Wolstencroft, wrote Woolly for short.

But Rita was wrong. It was she, and not Wolstencroft, who went to a new home the next day.

Nobody bought Wolstencroft that day. Or the next day. Or the day after that.

In fact, all through that entire year, which felt very long indeed to Wolstencroft, nobody took him home to love and to hug him. And by this time he longed to be hugged so badly that sometimes he thought he just couldn't stand it any longer. Because, of course, no hug is too big for a teddy bear.

Soon it was almost Christmas time again. And the tinsel and the holly were decorating the drug store. And the shoppers were all very merry and wearing gaily colored scarves and mittens. But still no one bought Wolstencroft, who was feeling extra sad and lonely sitting there all by himself high above the Christmas cards and wrapping paper.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

แต่ในที่สุดก่อนรุ่งอรุณเพิ่มขึ้นในท้องฟ้าทางทิศตะวันออกของริต้าได้ทำให้เขาเชื่อว่าขนเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด. "คุณขวา" Wolstencroft กล่าวว่าในขณะที่เขาปิดตาของเขาและเตรียมที่จะนอนหลับ "มันเป็นเรื่องดีที่จะสง่างาม แต่ไม่ต้องอุดอู้." และมันก็เป็นที่ Wolstencroft กลายเป็นที่รู้จักขนสั้น. "ฉันเดิมพันคนที่จะมาพร้อมและซื้อในวันพรุ่งนี้" ริต้าที่คาดการณ์ไว้ขณะที่เธอเรียกสีดำรู้สึกปากกาจาก แผนกเครื่องเขียนและใต้ Wolstencroft เขียนขนสั้น. แต่ริต้าเป็นเรื่องที่ผิด มันเป็นเธอและไม่ Wolstencroft ใครจะไปบ้านใหม่ในวันถัดไป. ไม่มีใครซื้อ Wolstencroft วันนั้น หรือในวันถัดไป หรือวันหลังจากนั้น. ในความเป็นจริงทั้งหมดที่ผ่านการว่าตลอดทั้งปีซึ่งรู้สึกว่านานมากแน่นอน Wolstencroft ไม่มีใครเอาเขากลับบ้านที่จะรักและกอดเขา และตามเวลาที่เขาปรารถนาที่จะกอดจึงไม่ดีที่บางครั้งเขาก็คิดว่าเขาก็ไม่สามารถยืนได้อีกต่อไป เพราะแน่นอนกอดไม่ใหญ่เกินไปสำหรับตุ๊กตาหมี. เร็ว ๆ นี้มันเป็นเวลาเกือบจะคริสมาสต์อีกครั้ง และดิ้นและฮอลลี่ได้รับการตกแต่งร้านขายยา และผู้ซื้อทุกคนร่าเริงมากและสวมผ้าพันคอสีเบิกบานใจและถุงมือ แต่ก็ยังไม่มีใครซื้อ Wolstencroft ที่รู้สึกพิเศษเศร้าและเหงานั่งมีทั้งหมดด้วยตัวเองสูงเหนือการ์ดคริสต์มาสและกระดาษห่อ

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

แต่ในที่สุด เพียงก่อนรุ่งอรุณ กุหลาบในท้องฟ้าทางทิศตะวันออก ริต้าก็เชื่อว่าเขาขนเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด

" คุณพูดถูก " wolstencroft พูดเมื่อเขาปิดตาของเขาและเตรียมที่จะนอน " ดีใจที่น่าภาคภูมิใจ แต่ไม่แออัด "

จึง wolstencroft กลายเป็นที่รู้จักกันเป็นขนสั้น ๆ

" ฉันพนันได้เลยว่าคนที่จะมาซื้อพรุ่งนี้" ริต้าคาดการณ์ขณะที่เธอเอาปากกาดำจากแผนกเครื่องเขียน และ ใต้ wolstencroft เขียนกำกวมๆ

แต่ ริต้า ก็ผิด มันเป็นเธอ และไม่ wolstencroft ใครเข้าบ้านใหม่วันต่อไป

ไม่มีใครซื้อ wolstencroft วันนั้น หรือในวันถัดไป หรือหลังจากวันนั้น

ในความเป็นจริง ตลอดทั้งปีนั้น ซึ่งก็แน่นอนที่จะ wolstencroft ยาวมาก ,ไม่มีใครเอาเขากลับมารัก และกอดเขาไว้ และเวลานี้เขาอยากถูกกอดมาก จนบางครั้งเขาคิดว่าเขาไม่สามารถยืนได้อีกต่อไป เพราะว่า แน่นอน ไม่กอดมันใหญ่เกินไปสำหรับตุ๊กตาหมี

เร็วก็เกือบคริสต์มาสอีกครั้ง . และดิ้นและฮอลลี่ถูกตกแต่งร้านขายยาและนักช้อปทุกคนร่าเริงมากและใส่สีอย่างร่าเริงผ้าพันคอและถุงมือ . แต่ยังไม่มีใครซื้อ wolstencroft ที่รู้สึกพิเศษ เศร้า เหงา นั่งคนเดียวอยู่สูงเหนือการ์ดคริสต์มาส และกระดาษห่อ