I reflect on death, realizing that

I reflect on death, realizing that time waits for no one. That’s why I made 'Kathina*’ offerings, robe offerings to monks, while I still could. Any day could be my last. I don’t know when I will pass away, so I rushed to make more merit, realizing that merit is the only thing I can take with me when I die.

We can’t take anything with us when we die, except merit and demerit. We are like puppets; merit and demerit are our puppet masters.

When we do good deeds, merit pulls us up. When we do bad deeds, demerit pushes us down.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ฉันสะท้อนในตาย ตระหนักถึงที่เวลารอไม่ ทำไมทำ 'กฐิน *' เหนื่อย เสื้อคลุมเพื่อพระ ในขณะที่ยังไม่สามารถ วันใด ๆ อาจเป็นครั้งสุดท้าย ฉันไม่รู้ว่าเมื่อฉันจะผ่านพ้นไป ดังนั้นฉันวิ่งทำบุญ ทำบุญเป็น สิ่งเดียวที่ฉันสามารถใช้เวลากับฉันเมื่อฉันตายเราไม่สามารถมีอะไรกับเราเมื่อเราตาย ยกเว้นบุญและ demerit ใหม่ เราเป็นเช่นหุ่นกระบอก บุญและ demerit เป็นต้นแบบของหุ่นเมื่อเราทำความดี บุญดึงเราอยู่ค่า เมื่อเราทำความชั่ว demerit ผลักดันเราลง

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันสะท้อนให้เห็นถึงความตายทราบว่ารอเวลาที่ไม่มีใคร นั่นเป็นเหตุผลที่ผมทำการนำเสนอ 'กฐิน *', เสื้อคลุมถวายแก่พระสงฆ์ในขณะที่ผมยังสามารถทำได้ วันใดวันหนึ่งอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายของฉัน ผมไม่ทราบว่าเมื่อไหร่จะผ่านไปดังนั้นผมจึงรีบวิ่งไปทำบุญมากขึ้นตระหนักถึงบุญที่เป็นสิ่งเดียวที่ฉันสามารถใช้เวลากับฉันเมื่อฉันตาย. เราไม่สามารถเอาอะไรกับเราเมื่อเราตายยกเว้นบุญและ บาป เราเป็นเหมือนหุ่น; บุญบาปมีต้นแบบหุ่นเชิดของเรา. เมื่อเราทำความดีบุญดึงเราขึ้น เมื่อเราทำสิ่งที่ไม่ดีบาปผลักดันให้เราลง

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันสะท้อนความตาย รู้ตัวว่า เวลาไม่เคยรอใคร นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันทำกฐิน * บูชา จีวรถวายแด่พระสงฆ์ ในขณะที่ฉันยังทำได้ วันนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายของฉัน ผมไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะผ่านพ้นไป ผมก็รีบไปทำบุญอีก รู้ตัวว่า บุญคือสิ่งเดียวที่ฉันสามารถใช้กับฉันเมื่อฉันตาย

เราไม่ได้ให้อะไรกับเรา เมื่อเราตาย นอกจากบุญและบาป .เราเป็นเหมือนหุ่น บุญและบาป มีต้นแบบหุ่นของเรา

เมื่อเราทำดีบุญดึงเราขึ้น เมื่อเราทำไม่ดี กรรม , กรรมผลักเราลง