environments. In the cotyledonous s

environments. In the cotyledonous stage, high adaptability to soil salinity is probably due to improved metabolic control based on ion absorption, osmolyte accumulation and osmotic adjustment (Ruffino et al., 2010). Quinoa also accumulates salt ions in its tissues and thereby adjusts leaf water potential, enabling the plant to maintain cell turgor and to limit transpiration under saline conditions (Jacobsen et al., 2001; Hariadi et al., 2011). In addition, quinoa is able to maintain K+/Na+ and Ca2+/Na+ selectivity under saline conditions (Rosa et al., 2009).
The drought resistance of quinoa is attributed to morphological characters such as a deep, extensively ramified root system, reduction of leaf area through leaf dropping, small and thick walled cells adapted to large losses of water, and the presence of vesicles containing calcium oxalate that are hygroscopic in nature and reduce transpiration (Canahua, 1977; Jensen et al., 2000; Jacobsen et al., 2003a). Physiological characteristics indicating drought resistance include low osmotic potential, low turgid weight/dry weight ratio, low elasticity and an ability to maintain positive turgor even at low leaf water potentials (Andersen et al., 1996). It has been observed that the stomatal conductance of quinoa remains relatively stable with low but ongoing gas exchange under very dry conditions and low leaf water potentials (Vacher, 1998). Quinoa maintains high leaf water use efficiency to compensate for the decrease in stomatal conductance and thus optimizes carbon gain with a minimization of water losses. Jensen et al. (2000) studied the effects of soil drying on leaf water relations and gas exchange in quinoa. The study showed that high net photosynthesis and specific leaf area (SLA) values during early vegetative growth resulted in early vigour of the plant, supporting early water uptake and tolerance to a following drought. The leaf water relations were characterized by low osmotic potentials and low turgid weight/dry weight ratios during later growth stages sustaining a potential gradient for water uptake and turgor maintenance under high evaporation demands. Garcia et al. (2003) calculated the seasonal yield response factor (Ky) for quinoa and observed that it was lower than that of groundnut and cotton. This low Ky value for quinoa indicated that a minor drought stress does not result in a large yield decrease.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

สภาพแวดล้อม ในระยะ cotyledonous ปรับตัวสูงให้ความเค็มของดินคืออาจเนื่องจากการปรับการเผาผลาญควบคุมการดูดซึมไอออน osmolyte สะสม และการปรับปรุงการออสโมติก (Ruffino et al. 2010) เมล็ดคีนยัง สะสมประจุเกลือในเนื้อเยื่อของมัน และจึงปรับใบน้ำที่อาจเกิดขึ้น ทำให้พืชรักษาเซลล์ turgor และ เพื่อจำกัดการคายน้ำภายใต้สภาพน้ำเกลือ (จาบอก et al. 2001 Hariadi et al. 2011) นอกจากนี้ เมล็ดคีนจะสามารถรักษา K + Na + และ Ca2 ++ Na + ใวภายใต้สภาพน้ำเกลือ (Rosa et al. 2009)The drought resistance of quinoa is attributed to morphological characters such as a deep, extensively ramified root system, reduction of leaf area through leaf dropping, small and thick walled cells adapted to large losses of water, and the presence of vesicles containing calcium oxalate that are hygroscopic in nature and reduce transpiration (Canahua, 1977; Jensen et al., 2000; Jacobsen et al., 2003a). Physiological characteristics indicating drought resistance include low osmotic potential, low turgid weight/dry weight ratio, low elasticity and an ability to maintain positive turgor even at low leaf water potentials (Andersen et al., 1996). It has been observed that the stomatal conductance of quinoa remains relatively stable with low but ongoing gas exchange under very dry conditions and low leaf water potentials (Vacher, 1998). Quinoa maintains high leaf water use efficiency to compensate for the decrease in stomatal conductance and thus optimizes carbon gain with a minimization of water losses. Jensen et al. (2000) studied the effects of soil drying on leaf water relations and gas exchange in quinoa. The study showed that high net photosynthesis and specific leaf area (SLA) values during early vegetative growth resulted in early vigour of the plant, supporting early water uptake and tolerance to a following drought. The leaf water relations were characterized by low osmotic potentials and low turgid weight/dry weight ratios during later growth stages sustaining a potential gradient for water uptake and turgor maintenance under high evaporation demands. Garcia et al. (2003) calculated the seasonal yield response factor (Ky) for quinoa and observed that it was lower than that of groundnut and cotton. This low Ky value for quinoa indicated that a minor drought stress does not result in a large yield decrease.

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

สภาพแวดล้อม ในขั้นตอน cotyledonous ปรับตัวสูงเพื่อความเค็มของดินอาจเป็นเพราะการควบคุมการเผาผลาญดีขึ้นบนพื้นฐานของการดูดซึมไอออนสะสม osmolyte และการปรับตัวออสโมติก (Ruffino et al., 2010) Quinoa ยังสะสมเกลือไอออนในเนื้อเยื่อและจึงปรับศักยภาพน้ำในใบช่วยให้พืชเพื่อรักษา turgor เซลล์และการที่จะ จำกัด การคายภายใต้เงื่อนไขน้ำเกลือ (จาคอป et al, 2001;.. Hariadi et al, 2011) นอกจากนี้ quinoa สามารถรักษา K + / + นาและ Ca2 + / + นาหัวกะทิภายใต้เงื่อนไขน้ำเกลือ (Rosa et al., 2009).
ความต้านทานภัยแล้งของ quinoa ประกอบกับลักษณะทางสัณฐานวิทยาเช่นลึกระบบราก ramified อย่างกว้างขวางการลดลงของ พื้นที่ใบผ่านการวางใบเล็กและหนาเซลล์มีกำแพงล้อมรอบไปปรับใช้กับการสูญเสียน้ำขนาดใหญ่และการปรากฏตัวของถุงที่มีแคลเซียมออกซาเลตที่มีดูดความชื้นในธรรมชาติและลดการคาย (Canahua, 1977; เซ่น et al, 2000;. จาคอป, et al , 2003a) แสดงให้เห็นลักษณะทางสรีรวิทยาต้านทานภัยแล้งที่อาจเกิดขึ้นรวมถึงการออสโมติกต่ำน้ำหนักขี้โอ่ต่ำ / อัตราส่วนน้ำหนักแห้งต่ำยืดหยุ่นและความสามารถในการรักษา turgor บวกแม้ในศักยภาพของน้ำในใบต่ำ (เซน et al., 1996) มันได้รับการตั้งข้อสังเกตว่าสื่อกระแสไฟฟ้าปากใบของ quinoa ยังคงค่อนข้างคงที่กับการแลกเปลี่ยนก๊าซต่ำ แต่อย่างต่อเนื่องภายใต้เงื่อนไขที่แห้งมากและศักยภาพของน้ำในใบต่ำ (Vacher, 1998) Quinoa รักษาใบสูงประสิทธิภาพการใช้น้ำเพื่อชดเชยการลดลงในสื่อกระแสไฟฟ้าปากใบและทำให้เพิ่มประสิทธิภาพกำไรคาร์บอนที่มีการลดการสูญเสียน้ำ เซ่น, et al (2000) ศึกษาผลกระทบของการอบแห้งดินเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของน้ำในใบและการแลกเปลี่ยนก๊าซใน quinoa การศึกษาพบว่าการสังเคราะห์แสงสุทธิสูงและพื้นที่ใบเฉพาะ (SLA) ค่าระหว่างการเจริญเติบโตของพืชต้นส่งผลให้ความแข็งแรงของต้นพืชที่สนับสนุนการดูดน้ำในช่วงต้นและความทนทานต่อความแห้งแล้งดังต่อไปนี้ ความสัมพันธ์ของน้ำในใบโดดเด่นด้วยศักยภาพดันต่ำและน้ำหนัก / อัตราส่วนน้ำหนักเบาขี้โอ่แห้งในช่วงระยะการเจริญเติบโตอย่างยั่งยืนภายหลังการไล่ระดับสีที่มีศักยภาพสำหรับการดูดซึมน้ำและบำรุงรักษา turgor ภายใต้ความต้องการการระเหยสูง การ์เซีย, et al (2003) คำนวณปัจจัยตามฤดูกาลการตอบสนองต่ออัตราผลตอบแทน (KY) สำหรับ quinoa และสังเกตเห็นว่ามันก็ต่ำกว่าที่ของถั่วลิสงและผ้าฝ้าย นี้ค่า Ky ต่ำสำหรับ quinoa ชี้ให้เห็นว่าความเครียดภัยแล้งเล็ก ๆ น้อย ๆ ไม่ได้ผลในการลดลงของอัตราผลตอบแทนที่มีขนาดใหญ่

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

สภาพแวดล้อม ในขั้นตอน cotyledonous , การปรับตัวสูงถึงความเค็มของดิน อาจจะเนื่องจากปรับปรุงการเผาผลาญควบคุมขึ้นอยู่กับการดูดซึมไอออน , การสะสมและการปรับ osmolyte ( รูฟฟิโน่ et al . , 2010 ) Quinoa ยังสะสมในเนื้อเยื่อของไอออนเกลือและจึงปรับศักย์น้ำในใบ ช่วยให้พืชเพื่อรักษาเซลล์และการคายน้ำของพืช ภายใต้เงื่อนไขที่จำกัดแล้วรู้สึกเค็ม ( Jacobsen et al . , 2001 ; hariadi et al . , 2011 ) นอกจากนี้ , quinoa เป็นสามารถรักษา / Na + และ K + แคลเซียม + / Na + การภายใต้เงื่อนไขน้ำเกลือ ( Rosa et al . , 2009 )ความแห้งแล้ง ต้านทานของ quinoa ประกอบกับลักษณะทางสัณฐานวิทยาเช่น ระบบรากลึก ramified อย่างกว้างขวาง การลดพื้นที่ใบผ่านใบวาง เล็ก และหนา ผนังเซลล์ดัดแปลงขาดทุนขนาดใหญ่ของน้ำ และการปรากฏตัวของเล็กที่มีแคลเซียมออกซาเลตที่มี hygroscopic ในธรรมชาติ และลดการคายน้ำ ( canahua เจนเซ่น et al , 1977 ; . , 2000 ; Jacobsen et al . , 2003a ) ลักษณะทางสรีรวิทยาซึ่งรวมถึงการต้านทานความแห้งแล้ง ศักยภาพต่ำกว่าบวม น้ำหนักแห้ง / อัตราส่วนน้ำหนัก ความยืดหยุ่นต่ำ และความสามารถในการรักษาแล้วรู้สึกบวกแม้ที่ศักยภาพของน้ำในใบต่ำ ( Andersen et al . , 1996 ) มันได้รับการตรวจสอบว่าไม่มีอิทธิพลต่อของ quinoa ยังคงค่อนข้างต่ำ แต่เสถียรภาพกับการแลกเปลี่ยนก๊าซอย่างต่อเนื่องภายใต้เงื่อนไขแห้งมาก และศักยภาพของน้ำในใบต่ำ ( วาเชอร์ , 1998 ) Quinoa รักษาประสิทธิภาพสูงของน้ำในใบใช้เพื่อชดเชยการลดลงของการชัก และดังนั้นจึง เพิ่มคาร์บอนเพิ่มกับลดน้ำสูญเสีย เจนเซ่น et al . ( 2000 ) ได้ศึกษาผลของการอบแห้งบนดินใบน้ำความสัมพันธ์และการแลกเปลี่ยนก๊าซของ quinoa ผลการศึกษาพบว่า การสังเคราะห์แสงสุทธิของใบสูงและพื้นที่เฉพาะ ( SLA ) ค่าช่วงการเจริญเติบโตพืชมีผลทำให้ความแข็งแรงของต้นพืชการดูดน้ำเร็วและความอดทนที่จะสนับสนุนต่อภัยแล้ง ใบน้ำความสัมพันธ์เป็นลักษณะศักย์ออสโมซิส น้อยบวม น้ำหนัก / น้ำหนักแห้งอัตราส่วนระหว่างระยะการเจริญเติบโตอย่างยั่งยืนหลังไล่ระดับศักยภาพในการดูดน้ำ และการบำรุงรักษาตามความต้องการแล้วรู้สึกการระเหยสูง การ์เซีย et al . ( 2003 ) คำนวณฤดูกาลผลผลิตตอบสนองปัจจัย ( KY ) สำหรับ quinoa และสังเกตเห็นว่ามันต่ำกว่าของถั่วและฝ้าย นี้ต่ำ KY คุ้มค่า quinoa ระบุว่าผู้เยาว์แล้งไม่ได้ส่งผลให้ลดผลผลิตขนาดใหญ่