A. INTRODUCTION Newcastle disease (

A. INTRODUCTION
Newcastle disease (ND) is caused by virulent strains of avian paramyxovirus type 1 (APMV-1) serotype of the genus Avulavirus belonging to the subfamily Paramyxovirinae, family Paramyxoviridae. The paramyxoviruses isolated from avian species have been classified by serological testing and phylogenetic analysis into ten subtypes designated APMV-1 to APMV-10 (Miller et al., 2010a); ND virus (NDV) has been designated APMV-1 (Alexander & Senne, 2008b).
Since its recognition in 1926, ND is regarded as being endemic in many countries. Prophylactic vaccination is practised in all but a few of the countries that produce poultry on a commercial scale.
One of the most characteristic properties of different strains of NDV has been their great variation in pathogenicity for chickens. Strains of NDV have been grouped into five pathotypes on the basis of the clinical signs seen in infected chickens (Alexander & Senne, 2008b). These are:
1. Viscerotropic velogenic: a highly pathogenic form in which haemorrhagic intestinal lesions are frequently seen;
2. Neurotropic velogenic: a form that presents with high mortality, usually following respiratory and nervous signs;
3. Mesogenic: a form that presents with respiratory signs, occasional nervous signs, but low mortality;
4. Lentogenic or respiratory: a form that presents with mild or subclinical respiratory infection;
5. Asymptomatic: a form that usually consists of a subclinical enteric infection.
Pathotype groupings are rarely clear-cut (Alexander & Allan, 1974) and even in infections of specific pathogen free (SPF) birds, considerable overlapping may be seen. In addition, exacerbation of the clinical signs induced by the milder strains may occur when infections by other organisms are superimposed or when adverse environmental conditions are present. As signs of clinical disease in chickens vary widely and diagnosis may be complicated further by the different responses to infection by different hosts, clinical signs alone do not present a reliable basis for diagnosis of ND. However, the characteristic signs and lesions associated with the virulent pathotypes will give rise to strong suspicion of the disease.
NDV is a human pathogen and the most common sign of infection in humans is conjunctivitis that develops within 24 hours of NDV exposure to the eye (Swayne & King, 2003). Reported infections have been non-life threatening and usually not debilitating for more than a day or two (Chang, 1981). The most frequently reported and best- substantiated clinical signs in human infections have been eye infections, usually consisting of unilateral or bilateral reddening, excessive lachrymation, oedema of the eyelids, conjunctivitis and sub-conjunctival haemorrhage. Although the effect on the eye may be quite severe, infections are usually transient and the cornea is not affected. There is no evidence of human-to-human spread. There is one report of the isolation of a pigeon- like APMV-1 from lung tissue, urine and faeces of an immunocompromised patient who died of pneumonia (Goebel et al., 2007).
ND, as defined in Section B.1.f of this chapter, is subject to official control in most countries and the virus has a high risk of spread from the laboratory; consequently, a risk assessment should be carried out to determine the level of biosafety and biosecurity needed for the diagnosis and characterisation of the virus. The facility should meet the requirements for the appropriate Containment Group as determined by the risk assessment and as outlined in Chapter 1.1.2 Biosafety and biosecurity in the veterinary microbiology laboratory and animal facilities. Within the facility, work should be carried out at biosafety level 2 or above. Countries lacking access to such a specialised national or regional laboratory should send specimens to an OIE Reference Laboratory.

Chapter 2.3.14. — Newcastle disease
OIE Terrestrial Manual 2012 3
B. DIAGNOSTIC TECHNIQUES
1. Identification of the agent
a) Samples for virus isolation When investigations of ND are the result of severe disease and high mortality in poultry flocks, it is usual to attempt virus isolation from recently dead birds or moribund birds that have been killed humanely. Samples from dead birds should consist of oro-nasal swabs, as well as samples collected from lung, kidneys, intestine (including contents), caecal tonsils, spleen, brain, liver and heart tissues. These may be collected separately or as a pool, although brain and intestinal samples are usually processed separately from other samples.
Samples from live birds should include both tracheal or oropharyngeal and cloacal swabs, the latter should be visibly coated with faecal material. Swabbing may harm small, delicate birds, but the collection of fresh faeces may serve as an adequate alternative.
Where opportunities for obtaining samples are limited, it is important that cloacal swabs (or faeces), tracheal (or oropharyngeal) swabs or tracheal tissue be examined as well as organs or tissues that are grossly affected or associated with the clinical disease. Samples should be taken in the early stages of the disease.
The samples should be placed in isotonic phosphate buffered saline (PBS), pH 7.0–7.4, containing antibiotics. Protein-based media, e.g. brain–heart infusion (BHI) or tris-buffered tryptose broth (TBTB), have also been used and may give added stability to the virus, especially during shipping. The antibiotics can be varied according to local conditions, but could be, for example, penicillin (2000 units/ml); streptomycin (2 mg/ml); gentamycin (50 µg/ml); and mycostatin (1000 units/ml) for tissues and tracheal swabs, but at five- fold higher concentrations for faeces and cloacal swabs. It is important to readjust the concentrated stock solution to pH 7.0–7.4 before adding it to the sample. If control of Chlamydophila is desired, 0.05–0.1 mg/ml oxytetracycline should be included. Faeces and finely minced tissues should be prepared as 10–20% (w/v) suspensions in the antibiotic solution. Suspensions should be processed as soon as possible after incubation for 1–2 hours at room temperature. When immediate processing is impracticable, samples may be stored at 4°C for up to 4 days.
b) Virus isolation (the prescribed test for international trade) The supernatant fluids of faeces or tissue suspensions and swabs, obtained through clarification by centrifugation at 1000 g for about 10 minutes at a temperature not exceeding 25°C, are inoculated in 0.2 ml volumes into the allantoic cavity of each of at least five embryonated SPF fowl eggs of 9–11 days incubation. If SPF eggs are not available, at least NDV antibody negative eggs are required. After inoculation, these are incubated at 35–37°C for 4–7 days. To accelerate the final isolation, it is possible to carry out two passages at a 3-day interval, obtaining results comparable to two passages at 4–7-day intervals (Alexander & Senne, 2008a). Eggs containing dead or dying embryos as they arise, and all eggs remaining at the end of the incubation period, should first be chilled to 4°C for 4 hours or overnight and the allantoic fluids tested for haemagglutination (HA) activity. Fluids that give a negative reaction should be passed into at least one further batch of eggs. Routine checks for contamination should be conducted by streaking samples in Luria Broth agar plates and reading these at 24 and 48 hours of incubation against a light source. Contaminated samples can be treated by incubation with increased antibiotic concentrations for 2–4 hours (gentamicin, penicillin g, and amphotericin b solutions at final concentrations to a maximum of 1 mg/ml, 10,000 U/ml, and 20 µg/ml, respectively). Samples heavily contaminated by bacteria that cannot be removed by centrifugation or controlled by antibiotics can be filtrated through 0.45 and 0.2 micron sterile filters. Filtration should be used only when other methods fail because aggregation may significantly reduce virus titre. Suspension of homogenated organs, faeces or swabs prepared as for isolation in eggs may also be used for attempted isolation in cell cultures. APMV-1 strains can replicate in a variety of cell cultures of avian and non-avian origin, among which the most widely used are: chicken embryo liver (CEL) cells, chicken embryo kidney (CEK) cells, chicken embryo fibroblasts (CEF), African green monkey kidney (Vero) cells, avian myogenic (QM5) and chicken-embryo-related (CER) cells (Terregino & Capua, 2009). Primary cell cultures of avian origin are the most susceptible. In order to optimise the chances of viral recovery for isolates of low virulence, trypsin should be added to the culture medium. The concentration of trypsin will vary depending on the type of trypsin and the type of cells used. One example is to add 0.5 µg/ml of porcine trypsin to CEFs. Viral growth is usually accompanied by cytopathic effects typically represented by disruption of the monolayer and formation of syncytia.
The optimal culture system for the virus is to some extent strain-dependent. Some strains of APMV-1 grow poorly in cell culture and replicate to higher titre in embryonated eggs, whereas some strains of Pigeon
Chapter 2.3.14. — Newcastle disease
4 OIE Terrestrial Manual 2012
PMV-1 (PPMV-1) and of APMV-1, such as the apathogenic Ulster strain, can be isolated in chicken liver or chicken kidney cells but not in embryonated eggs (Kouwenhoven, 1993). If possible, mainly when dealing with samples suspected of being infected with PPMV-1, virus isolation should be attempted using both substrates (embryonated eggs and primary chicken embryo cells). As the viral titre obtained in cell culture is usually very low, additional replication steps in embryonated eggs should be performed prior to characterisation of the isolate by HI or other phenotypic methods.
c) Virus identification HA activity detected in bacteriologically sterile fluids harvested

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

อ.แนะนำ โรคนิวคาสเซิล (ND) เกิดจากสายพันธุ์ virulent paramyxovirus นกชนิด 1 serotype (APMV-1) ของพืชสกุล Avulavirus ของ subfamily Paramyxovirinae, family Paramyxoviridae Paramyxoviruses ที่แยกต่างหากจากนกพันธุ์ได้ถูกจัดประเภท โดยทดสอบสภาวะ และวิเคราะห์ phylogenetic เป็นสิบ subtypes กำหนด 1 APMV APMV-10 (มิลเลอร์ et al., 2010a); ไวรัส ND (NDV) มีการกำหนด APMV-1 (อเล็กซานเดอร์และ Senne, 2008b) ตั้งแต่ความรู้ใน 1926, ND จะถือว่าเป็นยุงในหลายประเทศ วัคซีนทานคือปฏิบัติทั้งหมดแต่บางประเทศที่ผลิตสัตว์ปีกในระดับเชิงพาณิชย์ หนึ่งคุณสมบัติลักษณะส่วนใหญ่ของสายพันธุ์ต่าง ๆ ของ NDV ได้รับการเปลี่ยนแปลงมากใน pathogenicity สำหรับไก่ สายพันธุ์ของ NDV ได้ถูกจัดกลุ่มเป็น pathotypes ห้าโดยใช้อาการทางคลินิกที่เห็นในไก่ที่ติดไวรัส (อเล็กซานเดอร์ และ Senne, 2008b) ได้แก่: 1. Viscerotropic velogenic: ฟอร์มสูง pathogenic ที่ลำไส้ได้ haemorrhagic บ่อยเห็น 2. neurotropic velogenic: แบบฟอร์มที่มีการตายสูง มักจะต่อสัญญาณประสาท และทางเดินหายใจ 3. Mesogenic: แบบฟอร์มที่มีอาการทางเดินหายใจ อาการประสาทเป็นครั้งคราว แต่การ ตายต่ำ 4. Lentogenic หรือทางเดินหายใจ: ฟอร์มที่แสดงอ่อน หรือ subclinical หายใจติดเชื้อ 5. แสดงอาการ: ฟอร์มที่โดยปกติประกอบด้วยการติดเชื้อ enteric subclinical การจัดกลุ่มของ Pathotype จะไม่ค่อยที่แน่ชัด (อเล็กซานเดอร์และ Allan, 1974) และแม้แต่ในการติดเชื้อเฉพาะศึกษาฟรี (SPF) นก ทับซ้อนมากอาจเห็น นอกจากนี้ exacerbation ของอาการทางคลินิกที่เกิดจากสายพันธุ์พะแนงอาจเกิดขึ้น เมื่อติดเชื้อจากสิ่งมีชีวิตอื่น ๆ จะวางซ้อนอยู่ หรือ เมื่อสภาพแวดล้อมที่ร้ายอยู่ อาการของโรคในไก่ทางคลินิกแตกต่างกัน และการวินิจฉัยอาจซับซ้อนเพิ่มเติม โดยการตอบสนองแตกต่างกันการติดเชื้อโดยโฮสต์ต่าง ๆ อาการแสดงทางคลินิกเพียงอย่างเดียวไม่นำเสนอพื้นฐานความน่าเชื่อถือในการวินิจฉัยของ ND อย่างไรก็ตาม ลักษณะสัญญาณและได้เกี่ยวข้องกับ virulent pathotypes จะปรากฏความสงสัยแรงของโรค NDV เป็นการศึกษามนุษย์ และเครื่องหมายทั่วไปของการติดเชื้อในมนุษย์เป็นโรคตาแดงที่พัฒนาภายใน 24 ชั่วโมงของการสัมผัส NDV ตา (Swayne & คิง 2003) รายงานการติดเชื้อได้รับการคุกคามไม่ใช่ชีวิตและมักจะไม่ debilitating สำหรับเกินกว่าหนึ่งวันหรือสองวัน (ช้าง 1981) มักรายงานมากสุด และดีที่สุด - substantiated คลินิกอาการในการติดเชื้อในมนุษย์มีตาเชื้อ มักจะประกอบด้วยฝ่าย หรือทวิภาคี reddening, lachrymation มากเกินไป เปลือกตา โรคตาแดง และย่อย conjunctival haemorrhage oedema แม้ว่าผลในตาอาจจะค่อนข้างรุนแรง ติดเชื้อเป็นแบบฉับพลันมักจะ และไม่มีผลต่อกระจกตา ไม่ปรากฏหลักฐานของการแพร่กระจายของมนุษย์ต่อมนุษย์ได้ มีรายงานหนึ่งของแยกของ APMV-1 เหมือนนกพิราบจากปอด ปัสสาวะ และ faeces ผู้ป่วยมีภูมิคุ้มกันที่เสียชีวิตของโรค (Goebel et al., 2007) ND ได้ตามที่กำหนดไว้ใน B.1.f ในส่วนของบทนี้ ภายใต้การควบคุมอย่างเป็นทางการในประเทศส่วนใหญ่ และไวรัสมีความเสี่ยงสูงของการแพร่กระจายจากห้องปฏิบัติการ ดังนั้น มีการประเมินความเสี่ยงควรทำเพื่อกำหนดระดับของ biosafety และ biosecurity ที่จำเป็นสำหรับการวินิจฉัยและตรวจลักษณะเฉพาะของของไวรัส สิ่งอำนวยความสะดวกที่ควรตามข้อกำหนดใน กลุ่มการบรรจุที่เหมาะสม ตามที่กำหนด โดยการประเมินความเสี่ยง และระบุไว้ในบท 1.1.2 Biosafety และ biosecurity ในจุลชีววิทยาสัตวแพทย์สัตว์และห้องปฏิบัติการอำนวยความสะดวก ภายในสิ่งอำนวยความสะดวก ทำงานควรจะดำเนินการ biosafety ระดับ 2 หรือสูงกว่า ประเทศที่ขาดการเข้าถึงดังกล่าวพิเศษชาติ หรือภูมิภาคห้องปฏิบัติควรส่งไว้เป็นตัวอย่างไปห้องปฏิบัติการอ้างอิงสัตว์ระหว่างประเทศ บท 2.3.14 – โรคนิวคาสเซิล สัตว์ระหว่างประเทศภาคพื้นคู่มือ 2012 3 B. วิเคราะห์เทคนิค 1. รหัสของตัวแทน ) ตัวอย่างการแยกไวรัสเมื่อของ ND ผลของโรคที่รุนแรงและการตายสูงในสัตว์ปีกจำนวนเกือบเท่าเดิม เป็นปกติพยายามแยกไวรัสจากนกที่เพิ่งตายหรือ moribund นกที่ถูกฆ่าไป humanely ตัวอย่างจากนกตายควรประกอบด้วยของ swabs oro-นาสิก เป็นตัวอย่างที่เก็บรวบรวมจากปอด ไต ลำไส้ (รวมเนื้อหา), ทอนซิล caecal ม้าม สมอง ตับ และเนื้อเยื่อหัวใจ เหล่านี้อาจถูกรวบรวมแยกต่างหาก หรือ เป็น กลุ่ม ถึงแม้ว่าสมองและตัวอย่างลำไส้มักจะประมวลผลแยกต่างหากจากตัวอย่างอื่น ๆ ตัวอย่างจากนกสดควรรวมทั้งการใส่ หรือ oropharyngeal และหยอดทวารร่วม swabs หลังควรจะมองเห็นเคลือบ ด้วยวัสดุ faecal Swabbing อาจเป็นอันตรายต่อนกเล็ก ละเอียดอ่อน แต่ชุดของ faeces สดอาจทำหน้าที่เป็นทางเลือกเพียงพอ ซึ่งโอกาสในการได้รับตัวอย่างมีจำนวนจำกัด มีความสำคัญที่หยอดทวารร่วม swabs (หรือ faeces), การใส่ (หรือ oropharyngeal) swabs หรือตรวจการใส่เนื้อเยื่อและอวัยวะหรือเนื้อเยื่อที่ grossly ได้รับผลกระทบ หรือเกี่ยวข้องกับโรคทางคลินิก ตัวอย่างที่ควรจะดำเนินในระยะแรก ๆ ของโรค ตัวอย่างควรถูกวางลงในน้ำเกลือฟอสเฟต isotonic buffered (PBS), pH 7.0-7.4 ประกอบด้วยยาปฏิชีวนะ โปรตีนตามสื่อ เช่นคอนกรีตสมองหัวใจ (BHI) หรือซุป buffered ตรี tryptose (TBTB), มีการใช้ และอาจให้ความมั่นคงเพิ่มไวรัส โดยเฉพาะอย่างยิ่งในระหว่างการจัดส่ง ยาปฏิชีวนะสามารถแตกต่างกันตามสภาพท้องถิ่น แต่อาจ จะ เช่น ยาเพนนิซิลลิน (2000 หน่วย/มล); streptomycin (2 mg/ml); gentamycin (50 ไมโครกรัมเป็นเครื่อง/มล.); และ mycostatin (หน่วย 1000 ml) สำหรับเนื้อเยื่อและการใส่ swabs แต่ ที่ความเข้มข้นสูง 5 พับ faeces และ swabs หยอดทวารร่วม จึงเป็นสิ่งสำคัญในการปรับเปลี่ยน pH 7.0-7.4 โซลูชันหุ้นเข้มข้นก่อนที่จะเพิ่มตัวอย่าง ถ้าต้องการควบคุมของ Chlamydophila, 0.05 – 0.1 mg/ml ออกซิเตตราไซคลีนควรรวมการ ควรเตรียม faeces และประณีตสับเนื้อเยื่อเป็นพัก 10-20% (w/v) ในการแก้ปัญหายาปฏิชีวนะ บริการควรจะประมวลผลเร็วที่สุดหลังจากฟักตัว 1-2 ชั่วโมงที่อุณหภูมิห้อง เมื่อประมวลผลทันที impracticable อาจมีเก็บตัวอย่างที่ 4° C ถึง 4 วัน ข) แยกไวรัส (ทดสอบกำหนดไว้สำหรับการค้าระหว่างประเทศ) ของเหลว supernatant faeces หรือพักเนื้อเยื่อ และ swabs รับผ่านชี้แจง โดย centrifugation ที่ 1000 กรัมสำหรับประมาณ 10 นาทีที่อุณหภูมิไม่เกิน 25 ° C ที่ inoculated ในปริมาณ 0.2 ml ลงในโพรง allantoic ไข่ไก่ embryonated SPF น้อยห้าของวันที่ 9 – 11 คณะทันตแพทยศาสตร์แต่ละ ถ้าไข่ SPF ไม่มี น้อยไข่ลบแอนติบอดี NDV จำเป็น หลังจาก inoculation เหล่านี้เป็น incubated ที่ 35-37° C สำหรับ 4-7 วัน เพื่อเร่งแยกสุดท้าย จำเป็นต้องดำเนินการสองทางเดินในช่วง 3 วัน ได้รับผลลัพธ์เทียบเท่ากับทางเดินที่สองในช่วงเวลา 4 – 7 วัน (อเล็กซานเดอร์และ Senne, 2008a) ประกอบด้วยคนตาย หรือตาย โคลนจะเกิดขึ้น และไข่ทั้งหมดไข่คงเหลือเมื่อสิ้นสุดระยะฟักตัว ควรก่อนจะแช่ถึง 4° C ใน 4 ชั่วโมงหรือแอร์พอร์ตโอเวอร์ไนท์ และของเหลว allantoic ทดสอบ haemagglutination กิจกรรม (ฮา) ของเหลวที่ให้ปฏิกิริยาเชิงลบควรจะผ่านเข้ามาในชุดเพิ่มเติมของไข่ ประจำการตรวจสอบการปนเปื้อนควรจะดำเนิน โดย streaking ตัวอย่างในแผ่น agar ซุป Luria และอ่านที่ 24 และ 48 ชั่วโมงบ่มกับแหล่งกำเนิดแสงเหล่านี้ ตัวอย่างที่ปนเปื้อนสามารถรักษา โดยคณะทันตแพทยศาสตร์กับความเข้มข้นยาปฏิชีวนะเพิ่มขึ้น 2-4 ชั่วโมง (gentamicin, g ยาเพนนิซิลลิน และโซลูชั่น amphotericin b ที่ความเข้มข้นสุดท้ายสูงสุด 1 mg/ml, 10000 U/ml และ 20 ไมโครกรัมเป็น เครื่อง/ml ตามลำดับ) ได้ ตัวอย่างที่ปนเปื้อน ด้วยเชื้อแบคทีเรียที่ไม่สามารถเอาออก โดย centrifugation หรือควบคุม โดยยาปฏิชีวนะ มากสามารถจะ filtrated ผ่าน 0.45 และ 0.2 ไมครอนกรองฆ่าเชื้อ ควรใช้เครื่องกรองเฉพาะเมื่อวิธีอื่น ๆ ล้มเหลวเนื่องจากรวมอาจลด titre ไวรัส ระงับการอวัยวะ homogenated, faeces หรือ swabs ที่เตรียมไว้สำหรับแยกในไข่อาจใช้สำหรับแยกพยายามในวัฒนธรรมเซลล์ สายพันธุ์ APMV 1 สามารถจำลองในหลากหลายวัฒนธรรมเซลล์ของนก และ นกไม่ใช่จุดเริ่มต้น ซึ่งใช้กันอย่างแพร่หลายในหมู่: ไก่เซลล์ตับอ่อน (CEL) เซลล์ไต (CEK) ตัวอ่อนของไก่ ไก่อ่อน fibroblasts (CEF), เซลล์ไต (Vero) ลิงเขียวแอฟริกา myogenic นก (QM5) และไก่อ่อนที่เกี่ยวข้องกับ (CER) เซลล์ (Terregino & ลัซโซ่คาพัว 2009) วัฒนธรรมหลักเซลล์ต้นกำเนิดนกมีความไวต่อมากที่สุด เพื่อเพิ่มประสิทธิภาพของโอกาสของการกู้คืนไวรัสสำหรับแยกของ virulence ต่ำ ทริปซินควรเพิ่มสื่อวัฒนธรรม ความเข้มข้นของทริปซินจะแตกต่างกันขึ้นอยู่กับชนิดของทริปซินและชนิดของเซลล์ ตัวอย่างหนึ่งคือการ เพิ่มไมโครกรัมเป็นเครื่อง 0.5 ml ของทริปซินช่วง CEFs โดยทั่วไปแสดงทางทรัพย monolayer การก่อตัวของ syncytia ผล cytopathic ปกติพร้อมเจริญเติบโตของไวรัส ระบบวัฒนธรรมที่เหมาะสมที่สุดสำหรับไวรัสบ้างขึ้นอยู่กับการต้องใช้ได้ บางสายพันธุ์ 1 APMV เติบโตไม่ดีในการเพาะเลี้ยงเซลล์ และจำลอง titre สูงใน embryonated ไข่ ในขณะที่บางสายพันธุ์ของนกพิราบ บท 2.3.14 – โรคนิวคาสเซิล สัตว์ระหว่างประเทศ 4 2012 ภาคพื้นด้วยตนเอง PMV 1 (PPMV-1) และ APMV-1 เช่น apathogenic จะ ต้องใช้อัลสเตอร์ สามารถจะแยกต่างหากในตับ หรือไตไก่เซลล์ แต่ไม่ใน embryonated ไข่ (Kouwenhoven, 1993) ถ้าเป็นไปได้ ส่วนใหญ่เมื่อทำงานกับตัวอย่างที่สงสัยว่าการติดเชื้อกับ PPMV แยกไวรัสควรจะพยายามใช้ทั้งพื้นผิว (embryonated ไข่และเซลล์ตัวอ่อนไก่หลัก) เป็น titre ไวรัสที่ได้รับในงานเพาะเลี้ยงเซลล์ปกติต่ำมาก จำลองแบบเพิ่มเติมขั้นตอนใน embryonated ควรจะทำก่อนการตรวจลักษณะเฉพาะของของการแยกไข่ โดย HI หรือวิธีอื่น ๆ ไทป์ c) รหัสไวรัสกิจกรรม HA ที่ตรวจพบในของเหลวฆ่าเชื้อ bacteriologically ที่เก็บเกี่ยว

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

1 . บทนำ
โรคนิวคาสเซิล ( ND ) เกิดจากสายพันธุ์รุนแรงชนิดพารามิกโซไวรัสไข้หวัดนก 1 ( apmv-1 ) หรือในจีนัส avulavirus เป็นของ subfamily paramyxovirinae paramyxoviridae , ครอบครัว การ paramyxoviruses แยกจากสัตว์ปีกชนิดได้รับการทดสอบและการวิเคราะห์จำแนกตามระบบต่างๆใน 10 ชนิดย่อยเขต apmv-1 เพื่อ apmv-10 ( มิลเลอร์ et al . , 2010a )และไวรัส ( ndv ) ได้รับการแต่งตั้ง apmv-1 ( อเล็กซานเดอร์ & senne 2008b , )
ตั้งแต่การรับรู้ใน 1926 ครั้งถือเป็นการระบาดในหลายประเทศ วัคซีนป้องกันโรค คือ ฝึกทั้งหมด แต่ไม่กี่ของประเทศที่ผลิตสัตว์ปีกในระดับเชิงพาณิชย์
หนึ่งในคุณสมบัติลักษณะส่วนใหญ่ของสายพันธุ์ที่แตกต่างกันของ ndv ได้รับการเปลี่ยนแปลงที่ยิ่งใหญ่ของพวกเขาในการทำให้เกิดโรคกับไก่ สายพันธุ์ของ ndv ได้ถูกแบ่งออกเป็นห้า pathotypes บนพื้นฐานของคลินิกป้ายเห็นไก่ติดเชื้อ ( อเล็กซานเดอร์ & senne 2008b , ) เหล่านี้คือ :
1 viscerotropic velogenic :ขอแบบฟอร์มที่ตกเลือดในลำไส้โรคแผลจะเห็นบ่อย ;
2 neurotropic velogenic : แบบฟอร์มที่แสดงกับอัตราการตายสูง ปกติตามการหายใจและประสาทสัญญาณ ;
3 mesogenic : แบบฟอร์มที่แสดงด้วยอาการทางเดินหายใจ อาการตื่นเต้นเป็นครั้งคราว แต่อัตราการตายต่ำ ;
4 lentogenic หรือระบบทางเดินหายใจแบบฟอร์มที่แสดงด้วย อ่อน หรือ การติดเชื้อทางเดินหายใจ ซับคลินิเคิล ;
5 อาการ : แบบฟอร์มที่มักจะประกอบด้วยซับคลินิเคิลที่มีการติดเชื้อ
กลุ่ม pathotype ไม่ค่อยชัดเจน ( อเล็กซานเดอร์ & Allan , 1974 ) และแม้กระทั่งการติดเชื้อเฉพาะปลอดโรค ( SPF ) นกมาก ซ้อนกัน อาจจะเห็น นอกจากนี้อาการกำเริบของอาการทางคลินิกที่เกิดจากสายพันธุ์ที่รุนแรงอาจเกิดขึ้นเมื่อเชื้อโดยสิ่งมีชีวิตอื่นทับ หรือเมื่อสภาพสิ่งแวดล้อมที่ไม่พึงประสงค์อยู่ เป็นสัญญาณของโรคแตกต่างกันไปอย่างกว้างขวาง และการวินิจฉัยทางคลินิกในไก่อาจจะซับซ้อน เพิ่มเติม โดยการตอบสนองที่แตกต่างกันการติดเชื้อโดยโฮสต์ที่แตกต่างกันคลินิกป้ายคนเดียวไม่ได้ ปัจจุบันพื้นฐานที่เชื่อถือได้สำหรับการวินิจฉัยของตนเอง อย่างไรก็ตาม ลักษณะอาการและรอยโรคที่เกี่ยวข้องกับ pathotypes รุนแรงจะก่อให้เกิดความสงสัยที่แข็งแกร่งของโรค
ndv เป็นเชื้อโรคของมนุษย์และที่พบมากที่สุดสัญญาณของการติดเชื้อในมนุษย์เป็นตาแดงที่พัฒนาภายใน 24 ชั่วโมงของ ndv แสงตา ( สเวน&กษัตริย์ , 2003 )รายงานการติดเชื้อได้ไม่คุกคามชีวิตและมักจะไม่ debilitating มากกว่าหนึ่งหรือสองวัน ( ช้าง , 1981 ) รายงานบ่อยที่สุดและดีที่สุด - พิสูจน์ทางคลินิกในมนุษย์ที่ได้รับเชื้ออาการตาติดเชื้อมักจะประกอบด้วยฝ่ายเดียวหรือทวิภาคีแดงมากเกินไปเกี่ยวกับน้ำตา , , อาการบวมน้ำของเปลือกตา โรคตาแดงและย่อยการตกเลือด .แม้ว่าผลกระทบต่อสายตา อาจจะค่อนข้างรุนแรง เชื้อมักจะเป็นชั่วคราวและกระจกตาจะไม่ได้รับผลกระทบ ไม่มีหลักฐานของมนุษย์ที่จะแพร่กระจายของมนุษย์ มีรายงานของการแยกของนกพิราบ - apmv-1 จากเนื้อเยื่อปอด ตรวจปัสสาวะ และอุจจาระของผู้ป่วยที่มีภาวะภูมิคุ้มกันบกพร่องที่เสียชีวิตจากโรคปอดบวม ( โกเบิล et al . , 2007 )
และตามที่กำหนดไว้ในมาตรา B.1 F ของบทนี้เรื่องการควบคุมอย่างเป็นทางการในประเทศส่วนใหญ่และไวรัสที่มีความเสี่ยงสูงในการแพร่กระจายจากห้องปฏิบัติการ ; ดังนั้นการประเมินความเสี่ยงควรดำเนินการเพื่อกำหนดระดับของความปลอดภัยทางชีวภาพและเวชภัณฑ์ที่จำเป็นสำหรับการวินิจฉัยและการวิเคราะห์ไวรัสสถานที่ควรตอบสนองความต้องการสำหรับกลุ่มควบคุมที่เหมาะสมตามที่กำหนดโดยการประเมินความเสี่ยง และความปลอดภัยตามที่อธิบายไว้ในบทที่ 1.1.2 เวชภัณฑ์ในสัตวแพทย์จุลชีววิทยาในห้องปฏิบัติการ และเลี้ยงสัตว์ สิ่งอำนวยความสะดวกภายในงาน ควรดำเนินการในระดับความปลอดภัยทางชีวภาพที่ 2 ขึ้นไปประเทศขาดการเข้าถึงเฉพาะประเทศหรือภูมิภาคเช่นห้องปฏิบัติการควรส่งชิ้นงานไปยังองค์กรที่อ้างอิงทางห้องปฏิบัติการ

บท 2.3.14 . - นิวคาสเซิ่ล โรค
3
b OIE บกคู่มือ 2012 เทคนิคการวินิจฉัยโรค
1 รหัสของตัวแทน
) ตัวอย่างไวรัสที่แยกได้เมื่อการสืบสวนและเป็นผลของโรคที่รุนแรงและอัตราการตายสูงในฝูงแพะแกะสัตว์ปีกมันเป็นปกติที่จะพยายามแยกเชื้อไวรัสจากนกนกเพิ่งตายหรือร่อแร่ที่ถูกฆ่าอย่างปราณี ตัวอย่างจากนกที่ตายควรประกอบด้วย Oro ช่องจมูก swabs เช่นเดียวกับการเก็บตัวอย่างจากปอด ไต ลำไส้ ( รวมเนื้อหา ) , caecal ต่อมทอนซิล , ม้าม , สมอง , เนื้อเยื่อตับและหัวใจ เหล่านี้อาจจะเก็บแยกต่างหากหรือเป็นสระแม้ว่าสมองและตัวอย่างลำไส้มักจะผ่านกระบวนการแยกจากตัวอย่างอื่น ๆ
ตัวอย่างจากชีวิตนกควรรวมทั้งหลอดลม หรือ oropharyngeal cloacal และ swabs หลังน่าจะเห็นได้ชัดในเคลือบด้วยวัสดุ ซับมืออาจเป็นอันตรายต่อนกละเอียดอ่อนขนาดเล็ก แต่การเก็บอุจจาระสด อาจจะใช้เป็นทางเลือกที่เพียงพอ .
โอกาส ที่การ จำนวน จำกัด มันเป็นสิ่งสำคัญที่ cloacal swabs ( หรือเสีย ) , หลอดลม ( หรือ oropharyngeal ) หรือเนื้อเยื่อจากหลอดลมถูกตรวจสอบเช่นเดียวกับอวัยวะหรือเนื้อเยื่อที่ไม่มีการลดผลกระทบหรือเกี่ยวข้องกับโรคทางคลินิก ตัวอย่าง ควรถ่ายในระยะแรกของโรค
ตัวอย่างควรอยู่ในเกลือฟอสเฟตบัฟเฟอร์ไอโซ ( PBS )pH 7.0 – 7.4 ซึ่งประกอบด้วย ยาปฏิชีวนะ โปรตีนจากสื่อ เช่น สมอง หัวใจ และฉีด ( BHI ) หรือบริษัทใน tryptose broth ( tbtb ) ยังถูกใช้ และอาจให้เพิ่มความมั่นคงให้กับไวรัส โดยเฉพาะอย่างยิ่งในระหว่างการจัดส่ง ยาปฏิชีวนะสามารถแตกต่างกันตามสภาพท้องถิ่น แต่อาจจะ เช่น เพนนิซิลิน ( 2 , 000 หน่วยต่อมิลลิลิตร ) ; สเตร็ปโตมัยซิน ( 2 mg / ml ) เจนตาไมซิน ( 50 µ g / ml )และ ไมโคสตาติน ( 1000 หน่วยต่อมิลลิลิตร ) และจากเนื้อเยื่อหลอดลม แต่ห้าเท่าความเข้มข้นสูงเสีย cloacal swabs และ . มันเป็นสิ่งสำคัญเพื่อปรับความเข้มข้นสารละลาย pH 7.0 พันล้านหุ้น และก่อนที่จะเพิ่มไปยังตัวอย่าง ถ้าควบคุมแคลมิโดฟิลาที่ต้องการ , 0.05 และ 0.1 มก. / มล. ออกซควรจะรวมอุจจาระ และสับละเอียด ควรเตรียมกระดาษทิชชู่เป็น 10 - 20 % ( w / v ) ที่แขวนลอยในสารละลายยาฆ่าเชื้อ ช่วงล่างควรจะดำเนินการโดยเร็วที่สุด หลังจากบ่มเป็นเวลา 1 - 2 ชั่วโมง ที่อุณหภูมิห้อง เมื่อการประมวลผลทันทีคือเหลือวิสัย ตัวอย่างอาจจะเก็บไว้ที่ 4 ° C ถึง 4 วัน
ข ) การแยกเชื้อไวรัส ( กำหนดทดสอบการค้าระหว่างประเทศ ) ของเหลวที่นำของอุจจาระหรือสารแขวนลอยเยื่อและ swabs ได้ชี้แจงโดยการเหวี่ยงแยกที่ 1000 กรัม ประมาณ 10 นาที ที่อุณหภูมิไม่เกิน 25 องศา C เป็น 0.2 มล. ใส่ในไดรฟ์เข้าไปในโพรง allantoic แต่ละอย่างน้อยห้าวงจรชีวิต SPF ไก่ไข่ 9 – 11 วัน การบ่มถ้า SPF ไข่ไม่ได้ อย่างน้อย ndv แอนติบอดีลบไข่จะต้อง หลังจากที่ได้รับเหล่านี้บ่มที่อุณหภูมิ 35 - 37 ° C เป็นเวลา 4 - 7 วัน เร่งแยกสุดท้าย , ก็เป็นไปได้ที่จะดำเนินการสองหัวข้อที่ 3 ช่วง ได้รับผลลัพธ์ที่เทียบเท่ากับสองหัวข้อที่ 4 ช่วงเวลา 7 วัน และ อเล็กซานเดอร์ & senne 2008a , ) ไข่ที่มีตัวอ่อนตายหรือตายเช่นที่พวกเขาเกิดขึ้นและไข่ที่เหลือเมื่อสิ้นสุดระยะเวลาแรกควรจะแช่เย็น 4 ° C เป็นเวลา 4 ชั่วโมง หรือข้ามคืน และของเหลว allantoic ทดสอบ haemagglutination ( ฮา ) กิจกรรม ของเหลวที่ให้ปฏิกิริยาเชิงลบจะถูกส่งผ่านเข้าไปในอย่างน้อยหนึ่งชุดต่อไปของไข่การตรวจสอบขั้นตอนการปนเปื้อนควรจะดำเนินการโดย streaking ตัวอย่างน้ำวุ้นแผ่น และอ่านในลุเรียเหล่านี้ที่ 24 และ 48 ชั่วโมงของการบ่มกับแหล่งกำเนิดแสง ปนเปื้อนในตัวอย่างที่สามารถปฏิบัติได้ โดยการบ่มด้วยยาปฏิชีวนะความเข้มข้นเพิ่มขึ้น 2 – 4 ชั่วโมง ( ยา เพนนิซิลลิน จี และ แอมโฟเทอริซินบีโซลูชั่นที่ความเข้มข้นสุดท้ายได้ไม่เกิน 1 มิลลิกรัมต่อมิลลิลิตร , 10 ,000 U / ml . และ 20 µกรัม / มิลลิลิตร ตามลำดับ ) ตัวอย่างที่ปนเปื้อนมากโดยแบคทีเรียที่ไม่สามารถลบออกได้โดยการเหวี่ยงแยก หรือควบคุมโดยยาปฏิชีวนะสามารถถูกผลิตผ่าน 0.45 และ 0.2 ไมครอนกรองเป็นหมัน การกรองควรใช้เฉพาะเมื่อวิธีการอื่น ๆล้มเหลว เพราะการรวมอาจลด titre ไวรัส ระงับ homogenated อวัยวะอุจจาระหรือ swabs เตรียมสำหรับการแยกไข่ อาจจะใช้สำหรับการพยายามแยกเซลล์วัฒนธรรม apmv-1 สายพันธุ์ที่สามารถทำซ้ำในความหลากหลายของวัฒนธรรม เซลล์ของสัตว์ปีกและผลิตภัณฑ์ปลอดไข้หวัดนก ระหว่างที่ใช้กันอย่างกว้างขวางมากที่สุดคือตับตัวอ่อนไก่ ( เซล ) เซลล์ไตตัวอ่อนไก่ ( เซ้ค ) เซลล์ตัวอ่อนไก่ไฟโบรบลาสต์ ( CEF ) , แอฟริกาสีเขียวลิงไต ( เวโร ) เซลล์myogenic นก ( ไก่ qm5 ) และตัวอ่อนที่เกี่ยวข้อง ( รถตู้ ) เซลล์ ( terregino & Capua , 2009 ) เซลล์วัฒนธรรมหลักของสัตว์ปีกที่มาจะไวที่สุด เพื่อที่จะเพิ่มโอกาสของการติดเชื้อไวรัสกู้คืนสำหรับเชื้อโรคต่ำ มีค่า ควรเพิ่มวัฒนธรรมสื่อ ความเข้มข้นของเอนไซม์จะแตกต่างกันไปขึ้นอยู่กับชนิดของเอนไซม์และชนิดของเซลล์ที่ใช้ตัวอย่างหนึ่งคือการเพิ่มµ 0.5 g / ml จากทริปไป cefs . การเจริญเติบโตของไวรัส โดยปกติจะ cytopathic ผลมักจะแสดงโดยการหยุดชะงักของอย่างและการก่อตัวของ syncytia .
ระบบการเลี้ยงที่เหมาะสมสำหรับไวรัสที่มีขอบเขตเครียดจัด บางสายพันธุ์ของ apmv-1 เติบโตได้ไม่ดีในวัฒนธรรมเซลล์และทำซ้ำเพื่อ titre สูงวงจรชีวิตในไข่ ,ในขณะที่บางสายพันธุ์นกพิราบ
บทที่ 2.3.14 . - นิวคาสเซิ่ล โรค
4 OIE บกคู่มือ 2012
pmv-1 ( ppmv-1 ) และ apmv-1 เช่น apathogenic คลุมสายพันธุ์สามารถแยกในตับไก่หรือไก่ไตเซลล์ แต่ไม่มีผู้รบกวน ( kouwenhoven , 1993 ) ถ้าเป็นไปได้ ส่วนใหญ่เมื่อจัดการกับตัวอย่างที่ต้องสงสัยว่าติดเชื้อ ppmv-1 ,ไวรัสที่แยกได้ ควรพยายามใช้ทั้งพื้นผิว ( ผู้รบกวน และหลักไก่ตัวอ่อนเซลล์ ) เป็นไวรัสในเซลล์เพาะเลี้ยง titre ได้รับมักจะต่ำมาก การเพิ่มขั้นตอนในวงจรชีวิตไข่ควรดำเนินการก่อนการวิเคราะห์แยกโดยวิธีไฮหรือคุณสมบัติอื่น ๆ
ค ) กิจกรรมที่ตรวจพบในไวรัสตัวฮา bacteriologically ฆ่าเชื้อของเหลวเก็บเกี่ยว