Helen Sandberg sat at the radio in

Helen Sandberg sat at the radio in the control room. Michael, Inspector Holm and Colonel Carter sat behind her. They could all see the plane, two hundred metres away, and they could all hear the voice of the hijacker on the radio. It was loud, excited.
‘Our brothers have done nothing wrong. They are innocent! They are fighters for the freedom of our people! We need them with us on this plane, now!’
Helen kept her voice low and calm. ‘Look, I understand what you say. But those men are criminals, they’re in prison. I can’t bring them here. And remember, the passengers on the plane are innocent people too, with families and children. Please set them free. We will not hurt you. We…’
The voice on the radio interrupted her. ‘Mrs Sandberg! I do not want to talk any more. It is now 1.59 a.m. Do you have our brothers here, at the airport?’ ‘No. I told you…’
‘Then watch the front door of the plane. You can see it well, I hope?’ ‘Yes.’ Helen’s voice was quiet now, almost a whisper.
‘Then watch. There is an American spy behind it. And remember, we have many American spies, and many important business people on this plane. In half an hour I will ask you again about my brothers.’
Helen stared out at the plane. Its front door was very small and far away. Colonel Carter touched her arm.
‘Here are some binoculars, Prime Minister. You will be able to see more clearly with these.’
She did not want to look, but she had to. She had decided not to free the prisoners, so now she had to see what happened to the passengers. She picked up the binoculars and stared at the front door of the plane.
The door opened slowly. There were no steps outside the door, so it was about four metres above the ground. Standing in the door was a short, fat man, his hands above his head. His face was white and he looked very frightened. Then he jumped. But as he jumped, a girl came to the door and shot him. Some bullets hit him in the air, and more hit him as he lay on the ground. One of his arms moved a little and blood ran out of the side of his head onto the wet tarmac. The girl continued shooting him for ten, maybe fifteen seconds. Then someone pulled her back into the plane and the door closed. For a long time everyone was silent. Then Colonel Carter spoke. ‘Inspector, why didn’t your men shoot? That girl was in the doorway for nearly fi fteen seconds! Why isn’t she dead?’
‘We…are police offi cers, not soldiers. I…’ But the Colonel interrupted him.
‘Prime Minister, let my men deal with this problem. They have killed a man now and they’ll kill another one in half an hour. We must attack that plane! We are commandos; we know how to do it!’
Helen was still watching the dead body of the man on the tarmac. She thought a hand moved, for a moment; but no, he must be dead by now. There was a pool of blood on the tarmac now, around his head. He could not possibly be alive. For a moment she did not hear the voices around her. In half an hour…
‘Prime Minister…?’
‘Yes.’ She turned towards them. ‘Yes. Colonel Carter, bring your men here, immediately. Meet me in ten minutes with your plan. But I warn you, it must be a good one. I don’t want any more dead passengers.’
‘Yes, Prime Minister. At once.’ The Colonel turned to go.
‘Inspector.’
‘Yes, madam.’
‘I want those two prisoners brought here from the prison. At once. You have twenty-fi ve minutes, no more. Do you understand?’
‘But Prime Minister! You can’t do that!’ The inspector and the Colonel stared at her in surprise.
‘I can and I will.’
‘But those men are dangerous criminals – terrorists! They tried to put a bomb on a plane! They are in prison for…’
‘For thirty years, Colonel. I know. But they are only two men, and there are over a hundred innocent people on that plane. My job is to save their lives, and I need time to do it.’
The inspector stood up very tall and very straight in his fi ne uniform. ‘Prime Minister, I strongly advise you not to do this. You don’t understand…’
Helen interrupted him, her voice ice-cold and angry. ‘I understand very well indeed, Inspector. And I thank you for your advice. But I think I must make the decisions, and you must obey my orders. You now have only twenty-four minutes. Bring those prisoners here, please.
‘Yes, madam.’ The Inspector and the Colonel left the room, looking very unhappy.
‘Prime Minister?’
‘Yes, Michael?’ She turned, and saw that Michael was smiling quietly.
‘The American and British Ambassadors are here. Do you want to see them?’
She groaned, and sat down suddenly. ‘Do I want to? Of course I don’t! But I suppose I must talk to them because that man was an American. Send them in. They can have fi ve minutes with me, that’s all.’
‘Yes, Prime Minister.’ Michael picked up a telephone.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Helen Sandberg sat at the radio in the control room. Michael, Inspector Holm and Colonel Carter sat behind her. They could all see the plane, two hundred metres away, and they could all hear the voice of the hijacker on the radio. It was loud, excited. ‘Our brothers have done nothing wrong. They are innocent! They are fighters for the freedom of our people! We need them with us on this plane, now!’ Helen kept her voice low and calm. ‘Look, I understand what you say. But those men are criminals, they’re in prison. I can’t bring them here. And remember, the passengers on the plane are innocent people too, with families and children. Please set them free. We will not hurt you. We…’ The voice on the radio interrupted her. ‘Mrs Sandberg! I do not want to talk any more. It is now 1.59 a.m. Do you have our brothers here, at the airport?’ ‘No. I told you…’‘Then watch the front door of the plane. You can see it well, I hope?’ ‘Yes.’ Helen’s voice was quiet now, almost a whisper. ‘Then watch. There is an American spy behind it. And remember, we have many American spies, and many important business people on this plane. In half an hour I will ask you again about my brothers.’ Helen stared out at the plane. Its front door was very small and far away. Colonel Carter touched her arm. ‘Here are some binoculars, Prime Minister. You will be able to see more clearly with these.’ She did not want to look, but she had to. She had decided not to free the prisoners, so now she had to see what happened to the passengers. She picked up the binoculars and stared at the front door of the plane. The door opened slowly. There were no steps outside the door, so it was about four metres above the ground. Standing in the door was a short, fat man, his hands above his head. His face was white and he looked very frightened. Then he jumped. But as he jumped, a girl came to the door and shot him. Some bullets hit him in the air, and more hit him as he lay on the ground. One of his arms moved a little and blood ran out of the side of his head onto the wet tarmac. The girl continued shooting him for ten, maybe fifteen seconds. Then someone pulled her back into the plane and the door closed. For a long time everyone was silent. Then Colonel Carter spoke. ‘Inspector, why didn’t your men shoot? That girl was in the doorway for nearly fi fteen seconds! Why isn’t she dead?’ ‘We…are police offi cers, not soldiers. I…’ But the Colonel interrupted him. ‘Prime Minister, let my men deal with this problem. They have killed a man now and they’ll kill another one in half an hour. We must attack that plane! We are commandos; we know how to do it!’ Helen was still watching the dead body of the man on the tarmac. She thought a hand moved, for a moment; but no, he must be dead by now. There was a pool of blood on the tarmac now, around his head. He could not possibly be alive. For a moment she did not hear the voices around her. In half an hour… ‘Prime Minister…?’ ‘Yes.’ She turned towards them. ‘Yes. Colonel Carter, bring your men here, immediately. Meet me in ten minutes with your plan. But I warn you, it must be a good one. I don’t want any more dead passengers.’ ‘Yes, Prime Minister. At once.’ The Colonel turned to go. ‘Inspector.’ ‘Yes, madam.’ ‘I want those two prisoners brought here from the prison. At once. You have twenty-fi ve minutes, no more. Do you understand?’ ‘But Prime Minister! You can’t do that!’ The inspector and the Colonel stared at her in surprise. ‘I can and I will.’ ‘But those men are dangerous criminals – terrorists! They tried to put a bomb on a plane! They are in prison for…’ ‘For thirty years, Colonel. I know. But they are only two men, and there are over a hundred innocent people on that plane. My job is to save their lives, and I need time to do it.’ The inspector stood up very tall and very straight in his fi ne uniform. ‘Prime Minister, I strongly advise you not to do this. You don’t understand…’ เฮเลนขัดจังหวะเขา เสียงของเธอฉ่ำ และโกรธ ' ฉันเข้าใจดีจริง ตรวจสอบ และขอบคุณสำหรับคำแนะนำของคุณ แต่ผมคิดว่า ผมต้องทำให้การตัดสินใจ และปฏิบัติตามคำสั่งซื้อ ขณะนี้คุณมีเพียงยี่สิบสี่นาที นำเหล่านักโทษที่นี่ กรุณา ' ใช่ ท่านผู้หญิง.' การตรวจสอบและพันซ้ายห้อง กำลังเศร้ามาก 'นายกรัฐมนตรีหรือไม่' ' ใช่ ไมเคิล?' เธอเปิด และเห็นว่า ไมเคิลยิ้มอย่างเงียบ ๆ ' อเมริกันและทูตอังกฤษอยู่ที่นี่ คุณต้องการได้หรือไม่ ' เธอครวญคราง และนั่งลงทันที ' ฉันต้องการ แน่นอนว่าไม่ แต่ฉันคิดว่า ฉันต้องคุยกับพวกเขาเพราะผู้ชายคนนั้น เป็นคนอเมริกัน ส่งพวกเขาใน พวกเขาสามารถมีเน็ต ve นาทีกับฉัน นั่นคือทั้งหมดนี้ ' ' ใช่ นายกรัฐมนตรี.' ไมเคิลรับโทรศัพท์

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

เฮเลน Sandberg นั่งอยู่ที่วิทยุในห้องควบคุม ไมเคิลสารวัตรโฮล์มและพันเอกคาร์เตอร์นั่งอยู่ด้านหลังของเธอ พวกเขาทุกคนจะได้เห็นเครื่องบินไปสองร้อยเมตรและพวกเขาทุกคนสามารถได้ยินเสียงของสลัดอากาศทางวิทยุ มันเป็นดังตื่นเต้น.
'พี่น้องของเราได้ทำอะไรผิด พวกเขาเป็นผู้บริสุทธิ์! พวกเขาเป็นนักสู้เพื่ออิสรภาพของคนของเรา! เราต้องการพวกเขากับเราบนเครื่องบินลำนี้ในขณะนี้! '
เฮเลนเสียงของเธอเก็บไว้ในระดับต่ำและความสงบ 'มองฉันเข้าใจสิ่งที่คุณพูด แต่คนเหล่านั้นเป็นอาชญากรที่พวกเขากำลังอยู่ในคุก ฉันไม่สามารถนำพวกเขาที่นี่ และจำไว้ว่าผู้โดยสารบนเครื่องบินที่มีประชาชนผู้บริสุทธิ์เกินไปกับครอบครัวและเด็ก โปรดตั้งให้ฟรี เราจะไม่ทำร้ายคุณ เรา ... '
เสียงวิทยุขัดจังหวะเธอ 'นาง Sandberg! ฉันไม่ต้องการที่จะพูดคุยใด ๆ เพิ่มเติม ตอนนี้มันเป็น 01:59 คุณมีพี่น้องของเราที่นี่ที่สนามบิน? ' ครั้งที่ ผมบอกคุณ ... '
' แล้วดูประตูด้านหน้าของเครื่องบิน คุณสามารถเห็นมันได้ดีผมหวังว่า? 'ใช่.' เสียงเฮเลนเป็นที่เงียบสงบตอนนี้เกือบกระซิบ.
'แล้วดู มีสายลับอเมริกันที่อยู่เบื้องหลังมันเป็น และจำไว้ว่าเรามีสายลับชาวอเมริกันหลายคนและหลายคนทางธุรกิจที่สำคัญบนเครื่องบินลำนี้ ในครึ่งชั่วโมงฉันจะขอให้คุณอีกครั้งเกี่ยวกับพี่ชายของฉัน. '
เฮเลนจ้องออกที่เครื่องบิน ประตูด้านหน้าของมันมีขนาดเล็กมากและอยู่ห่างไกล พันเอกคาร์เตอร์สัมผัสแขนของเธอ.
'นี่คือบางกล้องส่องทางไกลนายกรัฐมนตรี คุณจะสามารถเห็นได้อย่างชัดเจนมากขึ้นกับเหล่านี้. '
เธอไม่ได้ต้องการที่จะมอง แต่เธอต้อง เธอได้ตัดสินใจที่จะไม่ปล่อยตัวนักโทษดังนั้นตอนนี้เธอต้องดูสิ่งที่เกิดขึ้นกับผู้โดยสาร เธอหยิบกล้องส่องทางไกลและจ้องมองมาที่ประตูด้านหน้าของเครื่องบิน.
ประตูเปิดออกอย่างช้าๆ มีไม่มีขั้นตอนนอกประตูดังนั้นมันจึงเป็นประมาณสี่เมตรเหนือพื้นดิน ยืนอยู่ในประตูเป็นระยะสั้นคนอ้วนมือของเขาเหนือหัวเขา ใบหน้าของเขาเป็นสีขาวและเขาดูตกใจมาก จากนั้นเขาก็กระโดด แต่ในขณะที่เขากระโดดสาวมาถึงประตูและยิงเขา กระสุนบางคนตีเขาในอากาศและอื่น ๆ ตีเขาในขณะที่เขานอนอยู่บนพื้น แขนข้างหนึ่งของเขาย้ายเล็ก ๆ น้อย ๆ และเลือดวิ่งออกมาจากด้านข้างของศีรษะของเขาลงบนพื้นเปียก หญิงสาวยังคงยิงเขาสิบบางทีสิบห้าวินาที แล้วมีคนดึงเธอกลับเข้ามาในเครื่องบินและประตูปิด เป็นเวลานานทุกคนก็เงียบ จากนั้นพันเอกคาร์เตอร์พูด 'สารวัตรทำไมผู้ชายไม่ถ่าย? หญิงสาวที่อยู่ในประตูสำหรับ Fi เกือบ fteen วินาที! ทำไมเธอไม่ตาย? '
' เรา ... ตำรวจ CERs offi ไม่ทหาร ฉัน ... แต่พันเอกขัดจังหวะเขา.
'นายกรัฐมนตรีขอให้คนของฉันจัดการกับปัญหานี้ พวกเขาได้ฆ่าชายคนหนึ่งในขณะนี้และพวกเขาจะฆ่าอีกคนหนึ่งในครึ่งชั่วโมง เราต้องโจมตีเครื่องบินที่! เราเป็นหน่วยคอมมานโด; เรารู้วิธีที่จะทำ! '
เฮเลนก็ยังคงเฝ้าดูศพของมนุษย์บนพื้นยางมะตอย เธอคิดว่ามือย้ายชั่วขณะหนึ่ง แต่ไม่มีเขาจะต้องตายโดยในขณะนี้ มีสระว่ายน้ำของเลือดบนพื้นยางมะตอยตอนนี้รอบศีรษะของเขา เขาไม่อาจจะมีชีวิตอยู่ สำหรับช่วงเวลาที่เธอไม่ได้ยินเสียงรอบ ๆ ตัวเธอ ในครึ่งชั่วโมง ...
'นายกรัฐมนตรี ... ?'
'ใช่.' เธอหันไปทางพวกเขา 'ใช่. พันเอกคาร์เตอร์นำคนของคุณที่นี่ทันที พบกับผมในสิบนาทีกับแผนของคุณ แต่ผมเตือนคุณว่ามันจะต้องเป็นหนึ่งที่ดี ฉันไม่ต้องการผู้โดยสารตายใด ๆ เพิ่มเติม. '
' ใช่นายกรัฐมนตรี ในครั้งเดียว.' พันเอกหันไป.
'สารวัตร.'
'ใช่แหม่ม.'
'ฉันต้องการเหล่านั้นนักโทษสองคนพามาที่นี่จากคุก ในครั้งเดียว. คุณได้ยี่สิบ-Fi ได้นาทีไม่มาก คุณเข้าใจไหม? '
' แต่นายกรัฐมนตรี! คุณไม่สามารถทำอย่างนั้น! ' สารวัตรและพันเอกจ้องมองมาที่เธอในความประหลาดใจ.
'ฉันสามารถและฉันจะ.'
' แต่คนเหล่านั้นเป็นอาชญากรอันตราย - ผู้ก่อการร้าย! พวกเขาพยายามที่จะนำระเบิดบนเครื่องบิน! พวกเขาอยู่ในคุก ... '
' นานกว่าสามสิบปีพันเอก ฉันรู้ว่า. แต่พวกเขาเป็นเพียงชายสองคนและมีกว่าร้อยคนบริสุทธิ์บนเครื่องบินว่า งานของฉันคือการบันทึกชีวิตของพวกเขาและฉันต้องการเวลาที่จะทำมัน.
สารวัตรยืนขึ้นสูงมากและตรงในเครื่องแบบของเขา Fi NE 'นายกรัฐมนตรีผมขอแนะนำให้คุณไม่ทำเช่นนี้ คุณไม่เข้าใจ ... '
เฮเลนขัดจังหวะเขาเสียงของเธอเย็นและโกรธ 'ผมเข้าใจเป็นอย่างดีแน่นอนสารวัตร และผมขอขอบคุณสำหรับคำแนะนำของคุณ แต่ฉันคิดว่าฉันต้องมีการตัดสินใจและคุณจะต้องปฏิบัติตามคำสั่งของฉัน ตอนนี้คุณมีเพียงยี่สิบสี่นาที นำนักโทษเหล่านั้นที่นี่โปรด.
'ใช่แหม่ม. สารวัตรและพันเอกออกจากห้องไปมองความสุขมาก.
'นายกรัฐมนตรี'
'ใช่ไมเคิล? เธอหันและเห็นว่าไมเคิลยิ้มอย่างเงียบ ๆ .
'ทูตอเมริกันและอังกฤษอยู่ที่นี่ คุณต้องการที่จะเห็นพวกเขา? '
เธอครางและนั่งลงอย่างกระทันหัน 'ฉันต้องการ? แน่นอนผมทำไม่ได้! แต่ฉันคิดว่าฉันจะต้องพูดคุยกับพวกเขาเพราะผู้ชายคนนั้นเป็นชาวอเมริกัน ส่งพวกเขาใน. พวกเขาสามารถมีได้ Fi นาทีกับฉันนั่นคือทั้งหมดที่. '
' ใช่นายกรัฐมนตรี. ไมเคิลหยิบโทรศัพท์