Objective: The authors investigated

Objective: The authors investigated impaired
differentiation of limbic-prefrontal
systems by autonomic arousal in
schizophrenia. It was predicted that paranoid
patients would be distinguished by
a disjunction of hyperarousal but reduced
amygdala and medial prefrontal
activity relative to both healthy comparison
subjects and patients with nonparanoid
schizophrenia.
Method: Pictures depicting facial expressions
of fear were presented to 27 schizophrenia
patients (13 paranoid, 14 nonparanoid)
and 22 matched healthy
comparison subjects in an implicit perception
task to evoke limbic activity. Simultaneous
functional magnetic resonance
imaging and skin conductance arousal recordings
were acquired during presentation
of faces expressing fear or neutral
emotion. Responses to fear stimuli were
further examined by contrasting those
that were associated with a skin conductance
response (“with arousal”) and those
that were not (“without arousal”).
Results: In the comparison subjects,
arousal dissociated amygdala/medial prefrontal
(“visceral”) networks and hippocampus/
lateral prefrontal (“context”)
networks for fear perception. Excessive
arousal responses were elicited in the
schizophrenia subjects, but there was an
associated reduction in amygdala/medial
prefrontal activity. This disjunction was
pronounced in paranoid patients relative
to both healthy subjects and nonparanoid
patients. Paranoid patients also showed a
relatively greater prefrontal deficit for
“without-arousal” responses.
Conclusions: This is the first study to reveal
a functional disconnection in autonomic
and central systems for processing
threat-related signals in patients with
paranoid schizophrenia. Paranoid cognition
may reflect an internally generated
cycle of misattribution regarding incoming
fear signals due to a breakdown in the
regulation of these systems.

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

วัตถุประสงค์: ผู้เขียนตรวจสอบความสร้างความแตกต่างของ limbic prefrontalระบบ โดย autonomic เร้าอารมณ์ในโรคจิตเภท มีการคาดการณ์ว่า พารานอยด์ผู้ป่วยจะแตกต่างไปด้วยdisjunction ของ hyperarousal แต่ลดลงamygdala และด้านใกล้กลาง prefrontalกิจกรรมสัมพันธ์เปรียบเทียบทั้งสุขภาพหัวข้อและผู้ป่วยที่ มี nonparanoidโรคจิตเภทวิธีการ: ภาพแสดงผิวหน้านิพจน์ความกลัวที่แสดงโรคจิตเภท 27ผู้ป่วย (พารานอยด์ที่ 13, 14 nonparanoid)และ 22 คู่สุขภาพเรื่องการเปรียบเทียบในการรับรู้นัยภารกิจกิจกรรม limbic ที่เรามอบให้ พร้อมกันการสั่นพ้องแม่เหล็กทำงานบันทึกเร้าอารมณ์ต้านทานผิว และถ่ายภาพได้รับมาในระหว่างงานนำเสนอของใบหน้าแสดงความกลัวหรือเป็นกลางอารมณ์ความรู้สึก มีการกลัวสิ่งเร้าการตอบสนองตรวจสอบเพิ่มเติม โดยห้องที่ที่ไม่เกี่ยวข้องกับการต้านทานผิวตอบสนอง ("กับเร้าอารมณ์") และผู้ที่ไม่มี "โดยไม่ต้องเร้าอารมณ์")ผลลัพธ์: ในเรื่องของการเปรียบเทียบเร้าอารมณ์ถูก amygdala/ด้าน ใกล้กลาง prefrontalฮิพโพแคมปัสและเครือข่าย ("อวัยวะภาย") /ด้านข้าง prefrontal ("เนื้อหา")เครือข่ายการรับรู้ความกลัว มากเกินไปตอบสนองการเร้าอารมณ์ถูก elicited ในการเรื่องโรคจิตเภท แต่มีการลดสัมพันธ์ใน amygdala/ด้าน ใกล้กลางกิจกรรม prefrontal Disjunction นี้ถูกการออกเสียงในผู้ป่วยระแวงสัมพันธ์เรื่องสุขภาพและ nonparanoidผู้ป่วย ผู้ป่วยระแวงยัง แสดงให้เห็นว่าการขาดดุล prefrontal ค่อนข้างมากสำหรับตอบ "ไม่เร้าอารมณ์"บทสรุป: เป็นการศึกษาแรกเพื่อเปิดเผยdisconnection หน้าที่ใน autonomicและระบบประมวลผลกลางสัญญาณที่เกี่ยวข้องกับความเสี่ยงในผู้ป่วยที่มีโรคจิตเภทระแวง ประชานระแวงอาจสะท้อนถึงการสร้างขึ้นภายในวงจรของ misattribution เกี่ยวกับขาเข้ากลัวสัญญาณเนื่องจากรายละเอียดในการระเบียบของระบบเหล่านี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

วัตถุประสงค์:
ผู้เขียนตรวจสอบความบกพร่องแตกต่างของlimbic-prefrontal ระบบโดยอัตโนมัติเร้าอารมณ์ในจิตเภท มันได้รับการคาดการณ์ว่าหวาดระแวงผู้ป่วยจะได้รับการโดดเด่นด้วยร้าวฉานของhyperarousal แต่ลดลงต่อมทอนซิลและprefrontal ตรงกลางกิจกรรมที่สัมพันธ์กับทั้งการเปรียบเทียบที่ดีต่อสุขภาพอาสาสมัครและผู้ป่วยที่มีnonparanoid โรคจิตเภท. วิธีการ: รูปภาพภาพวาดการแสดงออกทางสีหน้าของความกลัวที่มีการนำเสนอถึง27 โรคจิตเภทผู้ป่วย(13 หวาดระแวง 14 nonparanoid) และ 22 ตรงกับการมีสุขภาพดีเรื่องการเปรียบเทียบในการรับรู้โดยปริยายงานจะทำให้เกิดกิจกรรมlimbic พร้อมกันคลื่นสนามแม่เหล็กการถ่ายภาพและการบันทึกเร้าอารมณ์conductance ผิวที่ได้มาในระหว่างการนำเสนอของใบหน้าที่แสดงความกลัวหรือความเป็นกลางอารมณ์ คำตอบที่จะกลัวสิ่งเร้าที่ได้รับการตรวจสอบต่อไปโดยตัดกันผู้ที่มีความสัมพันธ์กับสื่อกระแสไฟฟ้าผิวตอบสนอง("กับเร้าอารมณ์") และผู้ที่ไม่ได้("โดยไม่ต้องเร้าอารมณ์"). ผล: ในเรื่องการเปรียบเทียบความตื่นตัวพ้นจากต่อมทอนซิล/ prefrontal อยู่ตรงกลาง( "ผลักดัน") เครือข่ายและ hippocampus / prefrontal ด้านข้าง ("บริบท") เครือข่ายสำหรับการรับรู้ของความกลัว มากเกินไปการตอบสนองที่ถูกเร้าอารมณ์ออกมาในวิชาจิตเภทแต่มีการลดลงร่วมในต่อมทอนซิล / ตรงกลางกิจกรรมprefrontal ร้าวฉานนี้ได้เด่นชัดในผู้ป่วยที่หวาดระแวงญาติทั้งสุขภาพดีและnonparanoid ผู้ป่วย ผู้ป่วยหวาดระแวงยังแสดงให้เห็นการขาดดุล prefrontal ค่อนข้างมากขึ้นสำหรับ "โดยไม่ต้องเร้าอารมณ์" การตอบสนอง. สรุป: นี่คือการศึกษาครั้งแรกที่จะเปิดเผยตัดการทำงานอัตโนมัติในระบบกลางสำหรับการประมวลผลสัญญาณภัยคุกคามที่เกี่ยวข้องกับผู้ป่วยที่มีโรคจิตเภทแบบหวาดระแวง ความรู้ความเข้าใจหวาดระแวงอาจสะท้อนให้เห็นถึงสร้างขึ้นภายในวงจรของmisattribution เกี่ยวกับการเข้าสัญญาณความกลัวเนื่องจากการสลายในการควบคุมของระบบเหล่านี้

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

วัตถุประสงค์ : ผู้สอบสวนบกพร่อง
ความแตกต่างของระบบลิมบิค โดยมีความเร้าอารมณ์ในพรีฟรอนท

โรคจิตเภท มันถูกคาดการณ์ว่า จะแตกต่างจากผู้ป่วยโรคจิต

เป็นประพจน์เลือกของ hyperarousal แต่ลดลง
Amygdala และกิจกรรมปรีฟรอนตัล
medial ญาติทั้งสุขภาพคนและผู้ป่วย nonparanoid เปรียบเทียบ


แบบจิตเภทรูปภาพภาพวาดสีหน้า
กลัวถูกนำเสนอเพื่อจิตเภท
27 ราย ( 13 หวาดระแวง , 14 nonparanoid )
22 ตรงกับวิชาการในงาน การรับรู้สุขภาพ

โดยปริยาย เพื่อระลึกถึงกิจกรรมสมอง . การทำงานพร้อมกัน

ภาพแม่เหล็กและความนำผิวตื่นตัวบันทึก
ได้มาในระหว่างการนำเสนอ
หน้าแสดงความกลัวหรือความรู้สึกเป็นกลาง

การตอบสนองต่อสิ่งเร้าที่ถูกตรวจสอบโดยความกลัวเหล่านั้น

เพิ่มเติมที่เกี่ยวข้องกับการตัดผิวหนังการชัก
( " เร้าอารมณ์ " ) และผู้ที่ไม่ได้ (
" โดยไม่เร้าอารมณ์ " )
ผล : ในการเปรียบเทียบวิชา
การเร้าอารมณ์ทางใจ Amygdala / medial ปรีฟรอนตัล
( " วัด " ) และเครือข่ายสมอง การพรีฟรอนท /
(
" บริบท " ) เครือข่ายการรับรู้ความกลัว
มากเกินไปการตอบสนองความเร้าอารมณ์ได้โดยใช้ใน
จิตเภทกลุ่มตัวอย่างแต่เกิด
เกี่ยวข้องลด Amygdala / medial
พรีฟรอนท ากิจกรรม ประพจน์เลือกคือการออกเสียงในผู้ป่วยญาติ

หวาดทั้งคนปกติและผู้ป่วย nonparanoid

ยังพบว่าผู้ป่วยเป็นโรคที่ค่อนข้างมากกว่าการขาดดุลสำหรับ

พรีฟรอนท " โดยไม่มีการตอบสนองความเร้าอารมณ์ " .
สรุปการศึกษานี้เป็นครั้งแรกที่จะเปิดเผย

มีการเชื่อมต่อการทำงานในระบบกลางสำหรับภัยคุกคามที่เกี่ยวข้องกับผู้ป่วยการประมวลผลสัญญาณ

หวาดระแวงโรคจิตเภท หวาดระแวงการสร้างขึ้น

อาจจะสะท้อนให้เห็นถึงภายในวงจรของ misattribution เกี่ยวกับสัญญาณเนื่องจากความกลัวเข้ามา

แบ่งในการควบคุมของระบบเหล่านี้