Alex hadn’t expected angelic posses

Alex hadn’t expected angelic possession to feel so physical.

It hits him in the chest, pressure squeezing his heart and pushing against his ribs. It’s cold like steel, but also alive – not just a steady push, but a repeated assault, like the beating of a heart that gets stronger and stronger, pulsing against Alex’s defenses.

Alex panics at the feeling, his whole body tensing. He instinctively calls up his training, trying to take a deep breath and force the coldness out with the strength of his will. It works, at first – the pressure eases, the shivery feeling lessens.

“Let me in,” growls a voice. Alex startles, coming back to the external world – Gabriel’s fortress, and Gabriel, sitting next to Alex in a blanket-draped corner – and in that moment of distraction, he feels his defenses shatter.

Instantly, the intrusion rushes into him, like a torrent of ice. Gabriel’s essence surrounds his soul, imprisoning it in a ball of power. Alex can’t even catch his breath, because tendrils are blooming from the core of power in his chest, spreading through his body. He twitches involuntarily as his limbs are taken over.

Alex is still there, still able to feel his body, but he’s helpless to control it. He tries to move, throwing himself fruitlessly against the walls surrounding his will, but he knows it’s hopeless. He can feel it all as clearly as if it were physical reality: Gabriel’s essence, dark and cold and all-consuming, possessing every inch of him.

Gabriel must be able to feel Alex’s frantic attempts to regain control, because he tsks. With the merest twitch of power from Gabriel, Alex finds himself taking deep breaths, body going still and calm. “Alex,” says Gabriel chidingly. “You did agree to this.”

It’s still disturbing to be possessed, still makes Alex feel like his very soul is crawling – but the calming of his body does help calm Alex’s spirit as well. He did, in fact, agree to this, he admits to himself.

It was Gabriel’s idea, apparently born of some old text Uriel dug up: that an archangel’s possession could unlock the power of the markings. Alex still isn’t sure if he’s here to kill Gabriel or cooperate with him, but after everything he’s been through, any chance to understand the purpose of the markings is one he has to take.

Now that he’s thinking about the markings – they do feel different now that Gabriel’s possessing him, strange and itchy. Gabriel makes him push up his sleeves, and they both stare at the way the markings are vibrating, like each little line is a plucked string. There’s a sense of promise to it, an unspent energy.

“Well, that’s interesting,” mutters Gabriel, shifting closer to Alex. As he does, the markings quiver faster, prickling all over Alex’s skin. Experimentally, Gabriel reaches out and closes a hand around Alex’s wrist.

Instantly the markings start to move, crawling away from Gabriel’s touch, as if recoiling from it.

The retreating markings leave Alex’s forearm blank, as if they’d never been there. He can still feel them, though, crawling up his arm, then his shoulder, crowding together to move away from Gabriel’s touch. The markings get more and more concentrated as they retreat into a smaller area, and the more concentrated they are, the more they hurt. The prickling heightens to a burning pain –

Gabriel lets go of Alex. Immediately the markings start to slide back into place, pain replaced by just the tense itching. And then Gabriel releases his possession of Alex and that’s gone too.

Gabriel leaving happens quickly, cold tendrils withdrawing, the oppressive feeling of him pulling out in an instant. It still leaves Alex reeling. There’s a void in his chest where Gabriel had been and he feels lost and empty.

It takes a moment for Alex’s spirit to slowly uncurl and reclaim the empty space, patching over the hole where Gabriel pushed into him. Alex struggles for a moment before he feels completely in control of his body and he can suck in a deep breath.

Gabriel’s scowling. “Well, that certainly didn’t help.”

Alex nods wearily, spirit and skin still tingling from the ordeal. “Is there anything else we can try?”

“Yes,” says Gabriel, and the look of concentration on his face is Alex’s only warning before his essence pushes its way into Alex again.

***

Soon Alex gets used to being possessed, but it doesn’t get any easier. And nothing they try seems to get them any closer to unlocking the secrets of the markings. Gabriel only gets more and more frustrated.

Then one morning, Michael walks into the room with two of Gabriel’s guards escorting him.

Gabriel seems to have been expecting him, but Alex is taken by surprise. Emotions roil through him. His first reaction is an instinctive happiness – seeing Michael feels like being home, after so long in Gabriel’s dark, strange fortress. But then he remembers Senator Thorn crumpled on the ground, and Michael’s blade cutting into his side, and fear and dismay burn in his stomach.

Michael stops when he sees Alex, his

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

Alex ไม่ได้คาดหวังครองดาใจจริงดังนั้นมันฮิตเขาในหน้าอก ดัน squeezing หัวใจ และผลักดันกับซี่โครงของเขา หนาวเช่นเหล็ก แต่ยังมีชีวิตอยู่ – ไม่เพียงผลักดันความมั่นคง แต่โจมตีซ้ำ ชอบการเต้นของหัวใจที่แข็งแกร่ง และแข็ง แรง pulsing กับป้องกันของ Alex ได้รับ การAlex มิใช่ที่ความรู้สึก tensing ทั้งร่างกายของเขา เขา instinctively เรียกค่าฝึกฝน พยายามหายใจลึก ๆ และบังคับให้ทั้งหมด มีความแข็งแรงของเขา ทำ งาน ครั้งแรก – ช่วยความดัน ลดความรู้สึก shivery"ผม," growls เสียง Alex startles กลับมาสู่โลกภายนอก – ของ Gabriel ป้อมปราการ และ Gabriel นั่งถัดจาก Alex ใน มุมมากครอบคลุม – และก็ของรบกวน รู้สึกป้องกันเขาป่นปี้ทันที การบุกรุกที่ดินเป็นเขา เช่นฝนตกหนักน้ำแข็ง สาระสำคัญของ Gabriel ล้อมจิตวิญญาณของเขา imprisoning ในลูกของพลังงาน Alex แม้ไม่จับลมหายใจของเขา เพราะ tendrils มี blooming จากหลักของพลังงานในหน้าอกของเขา แพร่กระจายผ่านร่างกายของเขา เขา twitches involuntarily เป็นแขนขาของเขาจะถูกนำผ่านAlex มียังคง ยังคงสามารถสัมผัสร่างกายของเขา แต่เขาเป็นกำพร้าจะควบคุมมัน เขาพยายามที่จะย้าย โยนตัวเอง fruitlessly กับกำแพงที่ล้อมรอบเขาจะ แต่เขารู้ว่า มันเป็นตา เขาจะรู้สึกได้อย่างชัดเจนนั้นจริงจริง: ของ Gabriel หัวใจ มืด และเย็น และทั้งหมด ใช้ มีทุกนิ้วของเขาได้Gabriel ต้องสามารถรู้สึกของ Alex คลั่งพยายามฟื้นการควบคุม เพราะเขา tsks กับ twitch merest พลังงานจาก Gabriel, Alex หาตัวเองหายใจลึก ไปยังร่างกาย และความสงบ "Alex กล่าวว่า Gabriel chidingly "คุณไม่ได้ยอมรับไป"มันจะยังคงรบกวนจะมอบ ยัง ทำให้รู้สึกเหมือนวิญญาณของเขามากจะ ตระเวน – แต่ชื่นร่างกายของเขาช่วยสงบจิตวิญญาณของ Alex เช่น Alex เขาไม่ได้ ยอมรับความเป็นจริง นี้ ยอมรับตนเองมันเป็นความคิดของ Gabriel เห็นได้ชัดว่าเกิดของข้อความเก่า Uriel ขุดขึ้น: ที่ครอบครองของอัครทูตสวรรค์สามารถปลดล็อกพลังของร่องรอยได้ Alex ยังไม่แน่ใจว่าเขาอยู่ที่นี่เพื่อฆ่า Gabriel หรือร่วมมือกับเขา แต่หลังจากทุกอย่างเคยผ่าน มีโอกาสเข้าใจวัตถุประสงค์ของการทำเครื่องหมายเป็นหนึ่งเขามีจะหลังจากที่เขาได้คิดเครื่องหมาย – พวกเขารู้สึกแตกต่างที่ Gabriel ของมีเขา แปลก และคัน Gabriel ทำให้เขาดันแขนของเขา และพวกเขาทั้งสองมองร่องรอยสั่นสะเทือน เช่นแต่ละบรรทัดเล็กน้อยเป็นสาย plucked วิธีการ มีความรู้สึกสัญญานั้น เป็นพลังงาน unspent"ดี ที่น่าสนใจ mutters Gabriel ขยับใกล้กับ Alex ทำไม ร่องรอย quiver เร็ว prickling ทั้งหมดผ่านผิวของ Alex Experimentally, Gabriel ถึงออก และปิดมือรอบ ๆ ข้อมือของ Alexได้ทันทีที่เครื่องเริ่มต้นการย้าย ตระเวนจากสัมผัสของ Gabriel ว่า recoiling จากนั้นThe retreating markings leave Alex’s forearm blank, as if they’d never been there. He can still feel them, though, crawling up his arm, then his shoulder, crowding together to move away from Gabriel’s touch. The markings get more and more concentrated as they retreat into a smaller area, and the more concentrated they are, the more they hurt. The prickling heightens to a burning pain –Gabriel lets go of Alex. Immediately the markings start to slide back into place, pain replaced by just the tense itching. And then Gabriel releases his possession of Alex and that’s gone too.Gabriel leaving happens quickly, cold tendrils withdrawing, the oppressive feeling of him pulling out in an instant. It still leaves Alex reeling. There’s a void in his chest where Gabriel had been and he feels lost and empty.It takes a moment for Alex’s spirit to slowly uncurl and reclaim the empty space, patching over the hole where Gabriel pushed into him. Alex struggles for a moment before he feels completely in control of his body and he can suck in a deep breath.Gabriel’s scowling. “Well, that certainly didn’t help.”Alex nods wearily, spirit and skin still tingling from the ordeal. “Is there anything else we can try?”“Yes,” says Gabriel, and the look of concentration on his face is Alex’s only warning before his essence pushes its way into Alex again.***Soon Alex gets used to being possessed, but it doesn’t get any easier. And nothing they try seems to get them any closer to unlocking the secrets of the markings. Gabriel only gets more and more frustrated.Then one morning, Michael walks into the room with two of Gabriel’s guards escorting him.Gabriel seems to have been expecting him, but Alex is taken by surprise. Emotions roil through him. His first reaction is an instinctive happiness – seeing Michael feels like being home, after so long in Gabriel’s dark, strange fortress. But then he remembers Senator Thorn crumpled on the ground, and Michael’s blade cutting into his side, and fear and dismay burn in his stomach.Michael stops when he sees Alex, his

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

อเล็กซ์ไม่ได้คาดหวังดีงามครอบครองรู้สึกว่าร่างกาย

มันตีเขาในหน้าอก , ความดันบีบหัวใจของเขาและผลักกระดูกของเขา มันเย็นเหมือนเหล็ก แต่ยังมีชีวิตอยู่ และไม่ใช่แค่มั่นคง ผลักดัน แต่โจมตีซ้ำ เช่น การเต้นของหัวใจที่ได้รับที่แข็งแกร่งและแข็งแรง , การเต้นกับการป้องกันของอเล็กซ์ อเล็กซ์ตกใจ

ในความรู้สึกของเขา ร่างทั้งร่าง tensing .