- ข้อความ
- ประวัติศาสตร์
Basic OOP Concepts and TerminologyS
Basic OOP Concepts and Terminology
So what are the basic concepts of Smalltalk? They are: Objects, Fields, OOPs, Classes, Methods, Messages, Inheritance, Receiver, Dynamic Binding. We will define each of these in turn, although the reader may already be familiar with them.
The Smalltalk "object" is very similar to the Java or C++ object. In particular, each object is stored in memory and has several fields, which can point to other objects or contain primitive data values. Each object is an instance of a class.
An object is like a C "struct" or a Pascal record. The only difference between a record and an object is that the object contains a single special field that identifies which class the object belongs to. In C++, Java, and Smalltalk, there is a single hidden field in every object. In Smalltalk, this field is called the "class pointer." In other languages, this hidden field is called the "V-table pointer" or "dispatch table pointer".
In C++ we talk about "pointers" to objects while in Java we talk about "references" to objects. Both concepts are more or less the same and references are implemented by straight pointers, which are just memory addresses. In Smalltalk, references are sometimes called "object-oriented pointers" or "OOPs". In Squeak, an OOP is implemented with a 32-bit pointer. So a Smalltalk object points to other objects, but we say the object "contains OOPs to other objects".
Each object belongs to exactly one class. We say that each object is an "instance" of its class. Classes are related in a tree-shaped hierarchy, so each class has exactly one superclass, except the class at the root of the tree. So Smalltalk has single-inheritance. Smalltalk uses the terms "subclass", "superclass", and "inherits from". C++ uses the term "derived class", but we prefer to say "subclass" instead.
When the programmer defines a new class, he or she is (in some sense) describing all the instances of that class that may later be created. Two things must be described: (1) how the objects will be represented, and (2) how the objects will behave. This is true in Smalltalk, C++, and Java.
To describe how the objects are represented, the programmer must list all the fields in the object, and give each field a name. To describe how the object will behave, the programmer will give a series of "methods".
A method is like a function, except that it is applied to a specific object. We also say that the method is "invoked" on an object or "sent to" an object. The object in question is called the "receiver." Every method is invoked on a receiving object. In C++ and Java, the receiver is called the "this object", but Smalltalk does not use this this terminology. The "this" terminology makes for awkward wordings.
Methods in Smalltalk are similar to methods in Java and C++, where they are called "member functions". Methods may take arguments and may return a result. The method body is a sequence of executable statements. Methods are invoked from expressions, just as in other languages.
There is an important distinction between "methods" and "messages". A method is a body of code, while a message is something that is sent. A method is similar to a function; in this analogy, sending a message is similar to calling a function. An expression which invokes a method is called a "message sending expression."
Smalltalk terminology makes a clear distinction between "message" and "method", but Java and C++ terminology sometimes confuses these concepts. A message-sending expression will send a message to the object. How the object responds to the message depends on the class of the object. Objects of different classes will respond to the same message differently, since they will invoke different methods.
When a message is sent to an object, a method will be selected and executed. Since we cannot know, in general, the class of the object until run-time, the method cannot be selected until the message is actually sent. This is called "dynamic binding", and Java, C++, and Smalltalk all have it. With straight functions, the compiler can look at a "call" statement and figure out at compile-time (i.e., "statically") which body of code to branch to. C++ (which always prefers efficiency over clarity) encourages static binding and refers to dynamically bound methods as "virtual" methods, and refers to the virtual table.
In the Smalltalk programming model, all binding is dynamic. However, the compiler and virtual machine will often bind methods statically for greater execution efficiency when it is can be done safely and without changing the program's behavior.
So far, we have discussed only the similarities between Smalltalk and other languages. As you can see, the fundamental concepts of OOP are all present in Smalltalk in very straightforward ways. The Smalltalk terminology is a little different, but often seems more direct. The terms: "Object, Field, Class, Method, Message, Inheritance, Receiver, and Dynamic Binding" all have their usual meanings.
We now turn to areas where there are differences between Smalltalk and other languages. We begin by talking about what objects look like.
So what are the basic concepts of Smalltalk? They are: Objects, Fields, OOPs, Classes, Methods, Messages, Inheritance, Receiver, Dynamic Binding. We will define each of these in turn, although the reader may already be familiar with them.
The Smalltalk "object" is very similar to the Java or C++ object. In particular, each object is stored in memory and has several fields, which can point to other objects or contain primitive data values. Each object is an instance of a class.
An object is like a C "struct" or a Pascal record. The only difference between a record and an object is that the object contains a single special field that identifies which class the object belongs to. In C++, Java, and Smalltalk, there is a single hidden field in every object. In Smalltalk, this field is called the "class pointer." In other languages, this hidden field is called the "V-table pointer" or "dispatch table pointer".
In C++ we talk about "pointers" to objects while in Java we talk about "references" to objects. Both concepts are more or less the same and references are implemented by straight pointers, which are just memory addresses. In Smalltalk, references are sometimes called "object-oriented pointers" or "OOPs". In Squeak, an OOP is implemented with a 32-bit pointer. So a Smalltalk object points to other objects, but we say the object "contains OOPs to other objects".
Each object belongs to exactly one class. We say that each object is an "instance" of its class. Classes are related in a tree-shaped hierarchy, so each class has exactly one superclass, except the class at the root of the tree. So Smalltalk has single-inheritance. Smalltalk uses the terms "subclass", "superclass", and "inherits from". C++ uses the term "derived class", but we prefer to say "subclass" instead.
When the programmer defines a new class, he or she is (in some sense) describing all the instances of that class that may later be created. Two things must be described: (1) how the objects will be represented, and (2) how the objects will behave. This is true in Smalltalk, C++, and Java.
To describe how the objects are represented, the programmer must list all the fields in the object, and give each field a name. To describe how the object will behave, the programmer will give a series of "methods".
A method is like a function, except that it is applied to a specific object. We also say that the method is "invoked" on an object or "sent to" an object. The object in question is called the "receiver." Every method is invoked on a receiving object. In C++ and Java, the receiver is called the "this object", but Smalltalk does not use this this terminology. The "this" terminology makes for awkward wordings.
Methods in Smalltalk are similar to methods in Java and C++, where they are called "member functions". Methods may take arguments and may return a result. The method body is a sequence of executable statements. Methods are invoked from expressions, just as in other languages.
There is an important distinction between "methods" and "messages". A method is a body of code, while a message is something that is sent. A method is similar to a function; in this analogy, sending a message is similar to calling a function. An expression which invokes a method is called a "message sending expression."
Smalltalk terminology makes a clear distinction between "message" and "method", but Java and C++ terminology sometimes confuses these concepts. A message-sending expression will send a message to the object. How the object responds to the message depends on the class of the object. Objects of different classes will respond to the same message differently, since they will invoke different methods.
When a message is sent to an object, a method will be selected and executed. Since we cannot know, in general, the class of the object until run-time, the method cannot be selected until the message is actually sent. This is called "dynamic binding", and Java, C++, and Smalltalk all have it. With straight functions, the compiler can look at a "call" statement and figure out at compile-time (i.e., "statically") which body of code to branch to. C++ (which always prefers efficiency over clarity) encourages static binding and refers to dynamically bound methods as "virtual" methods, and refers to the virtual table.
In the Smalltalk programming model, all binding is dynamic. However, the compiler and virtual machine will often bind methods statically for greater execution efficiency when it is can be done safely and without changing the program's behavior.
So far, we have discussed only the similarities between Smalltalk and other languages. As you can see, the fundamental concepts of OOP are all present in Smalltalk in very straightforward ways. The Smalltalk terminology is a little different, but often seems more direct. The terms: "Object, Field, Class, Method, Message, Inheritance, Receiver, and Dynamic Binding" all have their usual meanings.
We now turn to areas where there are differences between Smalltalk and other languages. We begin by talking about what objects look like.
0/5000
แนวคิด OOP พื้นฐานและคำศัพท์ดังนั้น สิ่งแนวคิดพื้นฐานของภาษาสมอลล์ทอล์ก พวกเขาจะ: วัตถุ ฟิลด์ OOPs เรียน วิธีการ ข้อความ สืบทอด รับ ผูกแบบไดนามิก เราจะกำหนดแต่ละเหล่านี้จะ แต่อ่านแล้วอาจจะคุ้นเคยกับพวกเขา ภาษาสมอลล์ทอล์ก "วัตถุ" จะคล้ายกับ Java หรือ c ++วัตถุ โดยเฉพาะ วัตถุแต่ละชิ้นถูกเก็บไว้ในหน่วยความจำ และมีฟิลด์หลายฟิลด์ ซึ่งสามารถชี้ไปยังวัตถุอื่น หรือประกอบด้วยค่าข้อมูลดั้งเดิม วัตถุแต่ละอินสแตนซ์ของคลาได้ วัตถุที่เป็นเหมือนตัว C "struct" หรือระเบียนปาสกาล ข้อแตกต่างระหว่างระเบียนและวัตถุคือ วัตถุประกอบด้วยฟิลด์พิเศษเดียวที่ระบุชั้นที่อยู่ในวัตถุที่ ใน c ++, Java และภาษาสมอลล์ทอล์ก มีซ่อนเขตข้อมูลเดียวในทุกวัตถุ ในภาษาสมอลล์ทอล์ก ฟิลด์นี้ถูกเรียกว่า "ชั้นชี้" ในอื่น ๆ ฟิลด์ซ่อนนี้จะเรียกว่า "ตาราง V ชี้" หรือ "ส่งตารางชี้" ใน c ++ เราพูดถึง "ตัวชี้" วัตถุขณะในจาวา ที่เราพูดถึง "อ้างอิง" กับวัตถุ แนวคิดทั้งสองจะน้อยเหมือนกัน และมีใช้อ้างอิง โดยตัวชี้ตรง ซึ่งเป็นเพียงหน่วยความจำที่อยู่ ในภาษาสมอลล์ทอล์ก อ้างอิงบางครั้งเรียกว่า "ตัวชี้เชิงวัตถุ" หรือ "OOPs" สารภาพ ดำเนินการ OOP ด้วยตัวชี้แบบ 32 บิต ดังนั้น วัตถุภาษาสมอลล์ทอล์กชี้ไปยังวัตถุอื่น ๆ แต่เราบอกว่า วัตถุ "มี OOPs วัตถุอื่นๆ" แต่ละวัตถุเป็นของชั้นหนึ่ง เราบอกว่า แต่ละวัตถุเป็น "ตัวอย่าง" ของ เรียนจะเกี่ยวข้องในรูปแผนภูมิลำดับชั้น ดังนั้นแต่ละคลาสมีซุปเปอร์คลาสเดียว ยกเว้นชั้นที่รากของต้นไม้ ดังนั้น ภาษาสมอลล์ทอล์กได้สืบทอดเดียว ภาษาสมอลล์ทอล์กใช้เงื่อนไข "ย่อย" "ซุปเปอร์คลาส" และ "สืบทอดมาจาก" C ++ใช้คำว่า "สืบทอดคลาส" แต่เราต้องพูดว่า "ย่อย" แทน เมื่อผู้เขียนโปรแกรมกำหนดชั้นใหม่ เขาหรือเธอเป็น (บางแง่) อธิบายอินสแตนซ์ทั้งหมดของคลาสนั้นอาจสร้างในภายหลัง ต้องอธิบายสองสิ่ง: (1) วิธีการแสดงวัตถุ และ (2) วิธีที่วัตถุจะทำงาน นี้เป็นจริง ในภาษาสมอลล์ทอล์ก c ++, Java อธิบายวิธีแสดงวัตถุ โปรแกรมเมอร์ที่ต้องรายการเขตข้อมูลทั้งหมดในวัตถุ การตั้งชื่อให้แต่ละเขตข้อมูล อธิบายว่าวัตถุจะทำ โปรแกรมเมอร์ที่จะให้ชุดของ "วิธีการ" วิธีการเป็นเช่นฟังก์ชัน ยกเว้นว่ามันจะใช้กับวัตถุที่เฉพาะเจาะจง เราจะบอกว่า วิธีการ "เรียก" บนวัตถุ หรือ "ไป" วัตถุ วัตถุเรียกว่าการ "รับ" ทุกวิธีจะถูกเรียกบนวัตถุรับ ใน c ++และ Java ตัวรับสัญญาณจะเรียกว่าการ "นี้วัตถุ" แต่ภาษาสมอลล์ทอล์กไม่ใช้คำศัพท์นี้ คำศัพท์ "นี้" ทำให้ตกใจ wordings วิธีการในภาษาสมอลล์ทอล์กจะคล้ายกับวิธีการใน Java และ c ++, ที่พวกเขาจะเรียกว่า "สมาชิกฟังก์ชัน" วิธีอาจใช้อาร์กิวเมนต์ และอาจส่งคืนผลลัพธ์ ตัววิธีเป็นลำดับของคำสั่งปฏิบัติ วิธีถูกเรียกจากนิพจน์ เช่นเดียวกับภาษาอื่น ๆ มีความแตกต่างสำคัญระหว่าง "วิธี" และ "ข้อความ" วิธีการเป็นตัวรหัส ข้อความเป็นสิ่งที่ส่ง วิธีการจะคล้ายกับฟังก์ชัน ในคำว่านี้ ส่งข้อความได้เหมือนกับการเรียกฟังก์ชัน นิพจน์ซึ่งเรียกใช้วิธีการเรียกว่า "ข้อความส่งนิพจน์" ความแตกต่างที่ชัดเจนระหว่าง "ข้อความ" และ "วิธีการ" ทำให้คำศัพท์ภาษาสมอลล์ทอล์ก แต่ Java และ c ++ศัพท์ confuses แนวคิดเหล่านี้บางครั้ง นิพจน์ที่ส่งข้อความจะส่งข้อความไป วิธีการตอบสนองต่อวัตถุข้อความขึ้นอยู่กับคลาสของวัตถุ วัตถุของคลาสที่แตกต่างกันจะตอบสนองข้อความแตกต่าง เนื่องจากพวกเขาจะเรียกวิธีการแตกต่างกัน เมื่อส่งข้อความไปยังวัตถุ วิธีการจะถูกเลือก และดำเนินการ เนื่องจากเราไม่รู้ ทั่วไป คลาสของวัตถุจนกระทั่งขณะทำงาน ไม่เลือกวิธีการจนกว่าจะมีส่งข้อความ นี้เรียกว่า "ผูกไดนามิก" และ Java, c ++, และภาษาสมอลล์ทอล์กทั้งหมดได้ ด้วยฟังก์ชันตรง คอมไพเลอร์สามารถดูใบแจ้งยอด "โทร" และคิดออกที่เวลาคอมไพล์ (เช่น "ฟิกแบบคง") ซึ่งเนื้อหาของรหัสสาขาการ C ++ (ซึ่งจะต้องมีประสิทธิภาพมากกว่าความคมชัด) ให้คงที่รวมถึงผูกแบบไดนามิกวิธีเป็นวิธีที่ "เสมือน" และอ้างอิงถึงตารางเสมือน ในรูปแบบโปรแกรมภาษาสมอลล์ทอล์ก รวมทั้งหมดเป็นแบบไดนามิก อย่างไรก็ตาม คอมไพเลอร์และเครื่องเสมือนจะมักผูกวิธีการฟิกแบบคง สำหรับดำเนินการมีประสิทธิภาพมากขึ้นเมื่อสามารถทำได้อย่างปลอดภัย และไม่ มีการเปลี่ยนแปลงลักษณะการทำงานของโปรแกรม เพื่อห่างไกล เราได้กล่าวถึงความเหมือนระหว่างภาษาสมอลล์ทอล์กและภาษาอื่น ๆ คุณสามารถดู แนวคิดพื้นฐานของ OOP อยู่ทั้งหมดในภาษาสมอลล์ทอล์กวิธีตรงไปตรงมาก คำศัพท์ภาษาสมอลล์ทอล์กแตกต่างเล็กน้อย แต่มักจะดูเหมือนมากขึ้นโดยตรง เงื่อนไข: "วัตถุ ฟิลด์ คลาส วิธี ข้อความ สืบทอด รับ และแบบไดนามิกรวม" มีความหมายปกติ ตอนนี้เราเปิดพื้นที่มีความแตกต่างระหว่างภาษาสมอลล์ทอล์กและภาษาอื่น ๆ เราเริ่มต้น ด้วยการพูดคุยเกี่ยวกับวัตถุที่ดูเหมือน
การแปล กรุณารอสักครู่..
Basic OOP Concepts and Terminology
So what are the basic concepts of Smalltalk? They are: Objects, Fields, OOPs, Classes, Methods, Messages, Inheritance, Receiver, Dynamic Binding. We will define each of these in turn, although the reader may already be familiar with them.
The Smalltalk "object" is very similar to the Java or C++ object. In particular, each object is stored in memory and has several fields, which can point to other objects or contain primitive data values. Each object is an instance of a class.
An object is like a C "struct" or a Pascal record. The only difference between a record and an object is that the object contains a single special field that identifies which class the object belongs to. In C++, Java, and Smalltalk, there is a single hidden field in every object. In Smalltalk, this field is called the "class pointer." In other languages, this hidden field is called the "V-table pointer" or "dispatch table pointer".
In C++ we talk about "pointers" to objects while in Java we talk about "references" to objects. Both concepts are more or less the same and references are implemented by straight pointers, which are just memory addresses. In Smalltalk, references are sometimes called "object-oriented pointers" or "OOPs". In Squeak, an OOP is implemented with a 32-bit pointer. So a Smalltalk object points to other objects, but we say the object "contains OOPs to other objects".
Each object belongs to exactly one class. We say that each object is an "instance" of its class. Classes are related in a tree-shaped hierarchy, so each class has exactly one superclass, except the class at the root of the tree. So Smalltalk has single-inheritance. Smalltalk uses the terms "subclass", "superclass", and "inherits from". C++ uses the term "derived class", but we prefer to say "subclass" instead.
When the programmer defines a new class, he or she is (in some sense) describing all the instances of that class that may later be created. Two things must be described: (1) how the objects will be represented, and (2) how the objects will behave. This is true in Smalltalk, C++, and Java.
To describe how the objects are represented, the programmer must list all the fields in the object, and give each field a name. To describe how the object will behave, the programmer will give a series of "methods".
A method is like a function, except that it is applied to a specific object. We also say that the method is "invoked" on an object or "sent to" an object. The object in question is called the "receiver." Every method is invoked on a receiving object. In C++ and Java, the receiver is called the "this object", but Smalltalk does not use this this terminology. The "this" terminology makes for awkward wordings.
Methods in Smalltalk are similar to methods in Java and C++, where they are called "member functions". Methods may take arguments and may return a result. The method body is a sequence of executable statements. Methods are invoked from expressions, just as in other languages.
There is an important distinction between "methods" and "messages". A method is a body of code, while a message is something that is sent. A method is similar to a function; in this analogy, sending a message is similar to calling a function. An expression which invokes a method is called a "message sending expression."
Smalltalk terminology makes a clear distinction between "message" and "method", but Java and C++ terminology sometimes confuses these concepts. A message-sending expression will send a message to the object. How the object responds to the message depends on the class of the object. Objects of different classes will respond to the same message differently, since they will invoke different methods.
When a message is sent to an object, a method will be selected and executed. Since we cannot know, in general, the class of the object until run-time, the method cannot be selected until the message is actually sent. This is called "dynamic binding", and Java, C++, and Smalltalk all have it. With straight functions, the compiler can look at a "call" statement and figure out at compile-time (i.e., "statically") which body of code to branch to. C++ (which always prefers efficiency over clarity) encourages static binding and refers to dynamically bound methods as "virtual" methods, and refers to the virtual table.
In the Smalltalk programming model, all binding is dynamic. However, the compiler and virtual machine will often bind methods statically for greater execution efficiency when it is can be done safely and without changing the program's behavior.
So far, we have discussed only the similarities between Smalltalk and other languages. As you can see, the fundamental concepts of OOP are all present in Smalltalk in very straightforward ways. The Smalltalk terminology is a little different, but often seems more direct. The terms: "Object, Field, Class, Method, Message, Inheritance, Receiver, and Dynamic Binding" all have their usual meanings.
We now turn to areas where there are differences between Smalltalk and other languages. We begin by talking about what objects look like.
So what are the basic concepts of Smalltalk? They are: Objects, Fields, OOPs, Classes, Methods, Messages, Inheritance, Receiver, Dynamic Binding. We will define each of these in turn, although the reader may already be familiar with them.
The Smalltalk "object" is very similar to the Java or C++ object. In particular, each object is stored in memory and has several fields, which can point to other objects or contain primitive data values. Each object is an instance of a class.
An object is like a C "struct" or a Pascal record. The only difference between a record and an object is that the object contains a single special field that identifies which class the object belongs to. In C++, Java, and Smalltalk, there is a single hidden field in every object. In Smalltalk, this field is called the "class pointer." In other languages, this hidden field is called the "V-table pointer" or "dispatch table pointer".
In C++ we talk about "pointers" to objects while in Java we talk about "references" to objects. Both concepts are more or less the same and references are implemented by straight pointers, which are just memory addresses. In Smalltalk, references are sometimes called "object-oriented pointers" or "OOPs". In Squeak, an OOP is implemented with a 32-bit pointer. So a Smalltalk object points to other objects, but we say the object "contains OOPs to other objects".
Each object belongs to exactly one class. We say that each object is an "instance" of its class. Classes are related in a tree-shaped hierarchy, so each class has exactly one superclass, except the class at the root of the tree. So Smalltalk has single-inheritance. Smalltalk uses the terms "subclass", "superclass", and "inherits from". C++ uses the term "derived class", but we prefer to say "subclass" instead.
When the programmer defines a new class, he or she is (in some sense) describing all the instances of that class that may later be created. Two things must be described: (1) how the objects will be represented, and (2) how the objects will behave. This is true in Smalltalk, C++, and Java.
To describe how the objects are represented, the programmer must list all the fields in the object, and give each field a name. To describe how the object will behave, the programmer will give a series of "methods".
A method is like a function, except that it is applied to a specific object. We also say that the method is "invoked" on an object or "sent to" an object. The object in question is called the "receiver." Every method is invoked on a receiving object. In C++ and Java, the receiver is called the "this object", but Smalltalk does not use this this terminology. The "this" terminology makes for awkward wordings.
Methods in Smalltalk are similar to methods in Java and C++, where they are called "member functions". Methods may take arguments and may return a result. The method body is a sequence of executable statements. Methods are invoked from expressions, just as in other languages.
There is an important distinction between "methods" and "messages". A method is a body of code, while a message is something that is sent. A method is similar to a function; in this analogy, sending a message is similar to calling a function. An expression which invokes a method is called a "message sending expression."
Smalltalk terminology makes a clear distinction between "message" and "method", but Java and C++ terminology sometimes confuses these concepts. A message-sending expression will send a message to the object. How the object responds to the message depends on the class of the object. Objects of different classes will respond to the same message differently, since they will invoke different methods.
When a message is sent to an object, a method will be selected and executed. Since we cannot know, in general, the class of the object until run-time, the method cannot be selected until the message is actually sent. This is called "dynamic binding", and Java, C++, and Smalltalk all have it. With straight functions, the compiler can look at a "call" statement and figure out at compile-time (i.e., "statically") which body of code to branch to. C++ (which always prefers efficiency over clarity) encourages static binding and refers to dynamically bound methods as "virtual" methods, and refers to the virtual table.
In the Smalltalk programming model, all binding is dynamic. However, the compiler and virtual machine will often bind methods statically for greater execution efficiency when it is can be done safely and without changing the program's behavior.
So far, we have discussed only the similarities between Smalltalk and other languages. As you can see, the fundamental concepts of OOP are all present in Smalltalk in very straightforward ways. The Smalltalk terminology is a little different, but often seems more direct. The terms: "Object, Field, Class, Method, Message, Inheritance, Receiver, and Dynamic Binding" all have their usual meanings.
We now turn to areas where there are differences between Smalltalk and other languages. We begin by talking about what objects look like.
การแปล กรุณารอสักครู่..
พื้นฐานแนวคิด OOP ศัพท์
ดังนั้นสิ่งที่เป็นแนวคิดพื้นฐานของ ธ ? พวกเขาเป็นวัตถุเขต , อุ๊ , เรียน , วิธี , ข้อความ , มรดก , รับ , แบบไดนามิกที่มีผลผูกพัน เราจะอธิบายแต่ละเหล่านี้ในการเปิด แต่ผู้อ่านอาจจะคุ้นเคยกับพวกเขา
Smalltalk " วัตถุ " จะคล้ายกับ Java หรือ C วัตถุ โดยเฉพาะอย่างยิ่งแต่ละวัตถุจะถูกเก็บไว้ในหน่วยความจำ และมีหลายสาขา ซึ่งสามารถชี้ไปยังวัตถุอื่น หรือมีข้อมูลแบบดั้งเดิมค่า แต่ละวัตถุที่เป็นตัวอย่างของชั้น
วัตถุเช่น C " ซอฟต์แวร์ " หรือเครื่องบันทึก ข้อแตกต่างระหว่างระเบียนและวัตถุนั้นเป็นวัตถุที่มีซิงเกิ้ลพิเศษเขตที่ระบุระดับที่วัตถุอยู่ ใน C , Java , Smalltalk และ ,มีเพียงเขตข้อมูลที่ซ่อนทุกวัตถุ ในภาษาฟิลิสไตน์ ฟิลด์นี้จะเรียกว่า " คลาสชี้ " ในภาษาอื่น ๆ เขตข้อมูลที่ซ่อนอยู่ นี้เรียกว่า " ตัวชี้ " หรือ " v-table โต๊ะส่งชี้ "
ใน C ที่เราพูดคุยเกี่ยวกับ " ชี้ " วัตถุในขณะที่ใน Java เราพูดคุยเกี่ยวกับ " อ้างอิง " วัตถุ ทั้งสองแนวคิดจะมากกว่าหรือน้อยกว่าอ้างอิงเดียวกัน และจะดำเนินการโดยตัวชี้ตรงซึ่งเป็นหน่วยความจำที่อยู่ ใน Smalltalk อ้างอิง บางครั้งเรียกว่า " การชี้ " หรือ " อุ๊บ " ในสารภาพเป็น OOP ใช้กับตัว 32 บิต และ 64 บิต ดังนั้นวัตถุ Smalltalk จุดวัตถุอื่น ๆ แต่เราว่าวัตถุ " มี อุ้ยกับวัตถุอื่น”
แต่ละวัตถุเป็นของอีกหนึ่งชั้น เราบอกว่า แต่ละวัตถุเป็น " ตัวอย่าง " ของคลาสนี้ชั้นเรียนที่เกี่ยวข้องในต้นไม้ที่มีรูปทรงลำดับชั้น ดังนั้น แต่ละชั้นมีอีกหนึ่งซูเปอร์คลาส ยกเว้นห้องที่รากของต้นไม้ งั้นเดี่ยว Smalltalk ได้มรดก Smalltalk ใช้เงื่อนไข " subclass " , " ซูเปอร์คลาส " และ " สืบทอดจาก " C ใช้คำว่า " โคม่า " แต่เราชอบพูดว่า " subclass " แทน
เมื่อโปรแกรมเมอร์กำหนดชั้นเรียนใหม่เขาหรือเธอ ( บ้าง ) ที่อธิบายทุกอินสแตนซ์ของคลาสที่ภายหลังอาจถูกสร้างขึ้น สองสิ่งที่ต้องอธิบาย : ( 1 ) วิธีวัตถุจะแสดง และ ( 2 ) วิธีการที่วัตถุจะประพฤติ นี้เป็นจริงใน Smalltalk , C และ Java
อธิบายว่าวัตถุจะแสดง โปรแกรมเมอร์ต้องรายการเขตข้อมูลทั้งหมดในวัตถุ และให้แต่ละเขตข้อมูลชื่ออธิบายวิธีวัตถุจะทำตัวดี โปรแกรมเมอร์จะให้ชุดของ " วิธีการ "
วิธีการก็เหมือนการทำงาน ยกเว้นว่ามันจะใช้กับวัตถุที่เฉพาะเจาะจง เราก็บอกว่า เป็นวิธีที่ " เรียก " วัตถุ " หรือ " ส่ง " วัตถุ วัตถุในคำถาม เรียกว่า " ผู้รับ " ทุกวิธีจะเรียกการรับวัตถุ ใน C และ Java ,ตัวรับสัญญาณจะเรียกว่า " วัตถุ " นี้ แต่ ธไม่ได้ใช้นี้ศัพท์ " นี้ " ศัพท์ที่เกี่ยวข้องทำให้กระอักกระอ่วน
ใช้ Smalltalk จะคล้ายกับวิธีการในชวาและที่พวกเขาจะเรียกว่า " ฟังก์ชัน " สมาชิก วิธีการอาจใช้อาร์กิวเมนต์และอาจส่งคืนผลลัพธ์ ร่างกายเป็นวิธีการลำดับของงบปฏิบัติการ วิธีเรียกจากนิพจน์เช่นเดียวกับภาษาอื่น ๆ
มีความแตกต่างที่สำคัญระหว่าง " วิธีการ " และ " ข้อความ " วิธีการคือร่างกายของรหัสในขณะที่ข้อความบางอย่างที่ถูกส่งมา วิธีการจะคล้ายกับฟังก์ชัน ในการเปรียบเทียบนี้ ส่งข้อความคล้ายกับการเรียกฟังก์ชัน การแสดงออกซึ่งจะเรียกวิธีการนี้เรียกว่า " การส่งข้อความการแสดงออก . "
Smalltalk ศัพท์ที่ทำให้แตกต่างที่ชัดเจนระหว่าง " ข้อความ " และ " วิธีการ " แต่ชวาและคำศัพท์บางครั้งสับสนแนวคิดเหล่านี้ ข้อความส่งสีหน้าจะส่งข้อความไปยังวัตถุ วิธีการวัตถุที่ตอบสนองต่อข้อความที่ขึ้นอยู่กับระดับของวัตถุ วัตถุของคลาสที่แตกต่างกันจะตอบสนองต่อข้อความเดียวกันที่แตกต่าง , เนื่องจากพวกเขาจะใช้วิธีการที่แตกต่างกัน
เมื่อข้อความถูกส่งไปยังวัตถุวิธีการจะถูกเลือกและดำเนินการ เพราะเราไม่สามารถรู้ได้ โดยทั่วไป คลาสของวัตถุจนครั้ง วิธีที่ไม่สามารถเลือกได้จนกว่าข้อความจะส่งจริง . นี้เรียกว่าแบบไดนามิก " ผูกพัน " และ Java , C , และ Smalltalk ทั้งหมดมี ด้วยฟังก์ชันตรง คอมไพเลอร์สามารถดูที่ " เรียก " งบและคิดออกที่รวบรวมเวลา ( เช่นE . " ผล " ) ซึ่งร่างกายของรหัสสาขา . C ( ซึ่งมักจะชอบประสิทธิภาพมากกว่าความคมชัด ) สนับสนุนให้คงที่ และหมายถึง " วิธีการแบบไดนามิกวิธีการผูกเป็นเสมือน " และอ้างถึงตารางเสมือน
ใน Smalltalk การเขียนโปรแกรมแบบทั้งหมดผูกเป็นแบบไดนามิก อย่างไรก็ตามคอมไพเลอร์และเครื่องเสมือนมักจะผูกวิธีประหารด้วยประสิทธิภาพมากขึ้นเมื่อมันสามารถทำได้อย่างปลอดภัยและไม่มีการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมของโปรแกรม
ดังนั้นไกล เราได้กล่าวถึงเพียงความคล้ายคลึงกันระหว่าง Smalltalk และภาษาอื่น ๆ ที่คุณสามารถดู , พื้นฐานแนวคิดของ OOP ทั้งหมดที่มีอยู่ใน Smalltalk ในตรงไปตรงมามากวิธีวัน Smalltalk ศัพท์เป็นน้อยแตกต่างกัน แต่มักจะดูเหมือนว่าโดยตรงมากขึ้น เงื่อนไข : " วัตถุ , เขต , ชั้น , วิธี , ข้อความ , มรดก , รับ , และแบบไดนามิกผูกพัน " ทั้งหมดมีความหมายที่ปกติของพวกเขา
ตอนนี้เราเปิดพื้นที่ซึ่งมีความแตกต่างระหว่าง Smalltalk และภาษาอื่น ๆ เราเริ่มต้นโดยพูดถึงสิ่งที่วัตถุมีลักษณะเหมือน
ดังนั้นสิ่งที่เป็นแนวคิดพื้นฐานของ ธ ? พวกเขาเป็นวัตถุเขต , อุ๊ , เรียน , วิธี , ข้อความ , มรดก , รับ , แบบไดนามิกที่มีผลผูกพัน เราจะอธิบายแต่ละเหล่านี้ในการเปิด แต่ผู้อ่านอาจจะคุ้นเคยกับพวกเขา
Smalltalk " วัตถุ " จะคล้ายกับ Java หรือ C วัตถุ โดยเฉพาะอย่างยิ่งแต่ละวัตถุจะถูกเก็บไว้ในหน่วยความจำ และมีหลายสาขา ซึ่งสามารถชี้ไปยังวัตถุอื่น หรือมีข้อมูลแบบดั้งเดิมค่า แต่ละวัตถุที่เป็นตัวอย่างของชั้น
วัตถุเช่น C " ซอฟต์แวร์ " หรือเครื่องบันทึก ข้อแตกต่างระหว่างระเบียนและวัตถุนั้นเป็นวัตถุที่มีซิงเกิ้ลพิเศษเขตที่ระบุระดับที่วัตถุอยู่ ใน C , Java , Smalltalk และ ,มีเพียงเขตข้อมูลที่ซ่อนทุกวัตถุ ในภาษาฟิลิสไตน์ ฟิลด์นี้จะเรียกว่า " คลาสชี้ " ในภาษาอื่น ๆ เขตข้อมูลที่ซ่อนอยู่ นี้เรียกว่า " ตัวชี้ " หรือ " v-table โต๊ะส่งชี้ "
ใน C ที่เราพูดคุยเกี่ยวกับ " ชี้ " วัตถุในขณะที่ใน Java เราพูดคุยเกี่ยวกับ " อ้างอิง " วัตถุ ทั้งสองแนวคิดจะมากกว่าหรือน้อยกว่าอ้างอิงเดียวกัน และจะดำเนินการโดยตัวชี้ตรงซึ่งเป็นหน่วยความจำที่อยู่ ใน Smalltalk อ้างอิง บางครั้งเรียกว่า " การชี้ " หรือ " อุ๊บ " ในสารภาพเป็น OOP ใช้กับตัว 32 บิต และ 64 บิต ดังนั้นวัตถุ Smalltalk จุดวัตถุอื่น ๆ แต่เราว่าวัตถุ " มี อุ้ยกับวัตถุอื่น”
แต่ละวัตถุเป็นของอีกหนึ่งชั้น เราบอกว่า แต่ละวัตถุเป็น " ตัวอย่าง " ของคลาสนี้ชั้นเรียนที่เกี่ยวข้องในต้นไม้ที่มีรูปทรงลำดับชั้น ดังนั้น แต่ละชั้นมีอีกหนึ่งซูเปอร์คลาส ยกเว้นห้องที่รากของต้นไม้ งั้นเดี่ยว Smalltalk ได้มรดก Smalltalk ใช้เงื่อนไข " subclass " , " ซูเปอร์คลาส " และ " สืบทอดจาก " C ใช้คำว่า " โคม่า " แต่เราชอบพูดว่า " subclass " แทน
เมื่อโปรแกรมเมอร์กำหนดชั้นเรียนใหม่เขาหรือเธอ ( บ้าง ) ที่อธิบายทุกอินสแตนซ์ของคลาสที่ภายหลังอาจถูกสร้างขึ้น สองสิ่งที่ต้องอธิบาย : ( 1 ) วิธีวัตถุจะแสดง และ ( 2 ) วิธีการที่วัตถุจะประพฤติ นี้เป็นจริงใน Smalltalk , C และ Java
อธิบายว่าวัตถุจะแสดง โปรแกรมเมอร์ต้องรายการเขตข้อมูลทั้งหมดในวัตถุ และให้แต่ละเขตข้อมูลชื่ออธิบายวิธีวัตถุจะทำตัวดี โปรแกรมเมอร์จะให้ชุดของ " วิธีการ "
วิธีการก็เหมือนการทำงาน ยกเว้นว่ามันจะใช้กับวัตถุที่เฉพาะเจาะจง เราก็บอกว่า เป็นวิธีที่ " เรียก " วัตถุ " หรือ " ส่ง " วัตถุ วัตถุในคำถาม เรียกว่า " ผู้รับ " ทุกวิธีจะเรียกการรับวัตถุ ใน C และ Java ,ตัวรับสัญญาณจะเรียกว่า " วัตถุ " นี้ แต่ ธไม่ได้ใช้นี้ศัพท์ " นี้ " ศัพท์ที่เกี่ยวข้องทำให้กระอักกระอ่วน
ใช้ Smalltalk จะคล้ายกับวิธีการในชวาและที่พวกเขาจะเรียกว่า " ฟังก์ชัน " สมาชิก วิธีการอาจใช้อาร์กิวเมนต์และอาจส่งคืนผลลัพธ์ ร่างกายเป็นวิธีการลำดับของงบปฏิบัติการ วิธีเรียกจากนิพจน์เช่นเดียวกับภาษาอื่น ๆ
มีความแตกต่างที่สำคัญระหว่าง " วิธีการ " และ " ข้อความ " วิธีการคือร่างกายของรหัสในขณะที่ข้อความบางอย่างที่ถูกส่งมา วิธีการจะคล้ายกับฟังก์ชัน ในการเปรียบเทียบนี้ ส่งข้อความคล้ายกับการเรียกฟังก์ชัน การแสดงออกซึ่งจะเรียกวิธีการนี้เรียกว่า " การส่งข้อความการแสดงออก . "
Smalltalk ศัพท์ที่ทำให้แตกต่างที่ชัดเจนระหว่าง " ข้อความ " และ " วิธีการ " แต่ชวาและคำศัพท์บางครั้งสับสนแนวคิดเหล่านี้ ข้อความส่งสีหน้าจะส่งข้อความไปยังวัตถุ วิธีการวัตถุที่ตอบสนองต่อข้อความที่ขึ้นอยู่กับระดับของวัตถุ วัตถุของคลาสที่แตกต่างกันจะตอบสนองต่อข้อความเดียวกันที่แตกต่าง , เนื่องจากพวกเขาจะใช้วิธีการที่แตกต่างกัน
เมื่อข้อความถูกส่งไปยังวัตถุวิธีการจะถูกเลือกและดำเนินการ เพราะเราไม่สามารถรู้ได้ โดยทั่วไป คลาสของวัตถุจนครั้ง วิธีที่ไม่สามารถเลือกได้จนกว่าข้อความจะส่งจริง . นี้เรียกว่าแบบไดนามิก " ผูกพัน " และ Java , C , และ Smalltalk ทั้งหมดมี ด้วยฟังก์ชันตรง คอมไพเลอร์สามารถดูที่ " เรียก " งบและคิดออกที่รวบรวมเวลา ( เช่นE . " ผล " ) ซึ่งร่างกายของรหัสสาขา . C ( ซึ่งมักจะชอบประสิทธิภาพมากกว่าความคมชัด ) สนับสนุนให้คงที่ และหมายถึง " วิธีการแบบไดนามิกวิธีการผูกเป็นเสมือน " และอ้างถึงตารางเสมือน
ใน Smalltalk การเขียนโปรแกรมแบบทั้งหมดผูกเป็นแบบไดนามิก อย่างไรก็ตามคอมไพเลอร์และเครื่องเสมือนมักจะผูกวิธีประหารด้วยประสิทธิภาพมากขึ้นเมื่อมันสามารถทำได้อย่างปลอดภัยและไม่มีการเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมของโปรแกรม
ดังนั้นไกล เราได้กล่าวถึงเพียงความคล้ายคลึงกันระหว่าง Smalltalk และภาษาอื่น ๆ ที่คุณสามารถดู , พื้นฐานแนวคิดของ OOP ทั้งหมดที่มีอยู่ใน Smalltalk ในตรงไปตรงมามากวิธีวัน Smalltalk ศัพท์เป็นน้อยแตกต่างกัน แต่มักจะดูเหมือนว่าโดยตรงมากขึ้น เงื่อนไข : " วัตถุ , เขต , ชั้น , วิธี , ข้อความ , มรดก , รับ , และแบบไดนามิกผูกพัน " ทั้งหมดมีความหมายที่ปกติของพวกเขา
ตอนนี้เราเปิดพื้นที่ซึ่งมีความแตกต่างระหว่าง Smalltalk และภาษาอื่น ๆ เราเริ่มต้นโดยพูดถึงสิ่งที่วัตถุมีลักษณะเหมือน
การแปล กรุณารอสักครู่..
ภาษาอื่น ๆ
การสนับสนุนเครื่องมือแปลภาษา: กรีก, กันนาดา, กาลิเชียน, คลิงออน, คอร์สิกา, คาซัค, คาตาลัน, คินยารวันดา, คีร์กิซ, คุชราต, จอร์เจีย, จีน, จีนดั้งเดิม, ชวา, ชิเชวา, ซามัว, ซีบัวโน, ซุนดา, ซูลู, ญี่ปุ่น, ดัตช์, ตรวจหาภาษา, ตุรกี, ทมิฬ, ทาจิก, ทาทาร์, นอร์เวย์, บอสเนีย, บัลแกเรีย, บาสก์, ปัญจาป, ฝรั่งเศส, พาชตู, ฟริเชียน, ฟินแลนด์, ฟิลิปปินส์, ภาษาอินโดนีเซี, มองโกเลีย, มัลทีส, มาซีโดเนีย, มาราฐี, มาลากาซี, มาลายาลัม, มาเลย์, ม้ง, ยิดดิช, ยูเครน, รัสเซีย, ละติน, ลักเซมเบิร์ก, ลัตเวีย, ลาว, ลิทัวเนีย, สวาฮิลี, สวีเดน, สิงหล, สินธี, สเปน, สโลวัก, สโลวีเนีย, อังกฤษ, อัมฮาริก, อาร์เซอร์ไบจัน, อาร์เมเนีย, อาหรับ, อิกโบ, อิตาลี, อุยกูร์, อุสเบกิสถาน, อูรดู, ฮังการี, ฮัวซา, ฮาวาย, ฮินดี, ฮีบรู, เกลิกสกอต, เกาหลี, เขมร, เคิร์ด, เช็ก, เซอร์เบียน, เซโซโท, เดนมาร์ก, เตลูกู, เติร์กเมน, เนปาล, เบงกอล, เบลารุส, เปอร์เซีย, เมารี, เมียนมา (พม่า), เยอรมัน, เวลส์, เวียดนาม, เอสเปอแรนโต, เอสโทเนีย, เฮติครีโอล, แอฟริกา, แอลเบเนีย, โคซา, โครเอเชีย, โชนา, โซมาลี, โปรตุเกส, โปแลนด์, โยรูบา, โรมาเนีย, โอเดีย (โอริยา), ไทย, ไอซ์แลนด์, ไอร์แลนด์, การแปลภาษา.
- ปลวก
- จะรู้ตำแหน่องของไส้ติ่งได้อย่างไร
- ถล่มมัน
- accept
- The clock pulses from the timer are fed
- ลบ
- ฉันไปด้วยได้มั้ย
- จะรู้ตำแหน่องของไส้ติ่งได้อย่างไร
- As a practical approach a company may sc
- ซึ่งฉันก็ไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนี้Which I
- Pick up
- he will be lost
- มันเป็นเรื่องของชายคนหนึ่ง เขาคิดว่าเขาม
- นำมารีดให้เป็นแผ่นยาว(ความยาวขึ้นกับขนาด
- tax
- เวนิชเป็นเมืองที่มีการใช้คลองในการคมนาคม
- I was just wondering if you don't want t
- compared to untreated fields, with less
- 5.น้องชายของฉันลื่นล้มในห้องน้ำแล้วเกิดก
- แต่ละคนก็มาจากหลายที่หลายจังหวัด
- ชมพู่
- ไม่ต้องทอน ฉันให้ทิป
- การขายสินค้าผ่านอินเทอร์เน็ต
- เธอคงไม่รู้ว่าฉันดีใจสักเท่าไหร่ที่ฉันได
