I arrived at the address and honked

I arrived at the address and honked the horn. After waiting a few minutes I honked again. Since this was going to be my last ride of my shift I thought about just driving away, but instead I put the car in park and walked up to the door and knocked.. 'Just a minute', answered a frail, elderly voice. I could hear something being dragged across the floor.
After a long pause, the door opened. A small woman in her 90's stood before me. She was wearing a print dress and a pillbox hat with a veil pinned on it. By her side was a small nylon suitcase. The apartment looked as if no one had lived in it for years. All the furniture was covered with sheets. There were no clocks on the walls, no utensils on the counters. In the corner was a cardboard box filled with photos and glassware.
'Would you carry my bag out to the car?' she said. I took the suitcase to the cab, and then returned to assist the woman. She took my arm and we walked slowly toward the curb. She kept thanking me for my kindness. 'It's nothing', I told her. 'I just try to treat my passengers the way I would want my mother to be treated. 'Oh, you're such a good boy, she said. When we got in the cab, she gave me an address and then asked, 'Could you drive through downtown?'
'It's not the shortest way,' I answered quickly.
'Oh, I don't mind,' she said. 'I'm in no hurry. I'm on my way to a hospice.
I looked in the rear-view mirror. Her eyes were glistening. 'I don't have any family left,' she continued in a soft voice. 'The doctor says I don't have very long.' I quietly reached over and shut off the meter.
'What route would you like me to take?' I asked.
For the next two hours, we drove through the city. She showed me the building where she had once worked as an elevator operator. We drove through the neighborhood where she and her husband had lived when they were newlyweds. She had me pull up in front of a furniture warehouse that had once

ผลลัพธ์ (ไทย) 1:

ผมมาถึงที่อยู่ และ honked ฮอร์น หลังจากที่รอผม honked อีกไม่กี่นาที ตั้งแต่นี้ไปได้นั่งครั้งสุดท้ายของฉันของฉันกะ ฉันคิดเพียงแค่ขับรถ แต่แทนผมใส่รถในสวน และเดินขึ้นไปประตู และโบว์ลิ่ง... 'เพียงหนึ่งนาที' ตอบเสียงร่างกายอ่อนแอ ผู้สูงอายุ ฉันสามารถได้ยินเสียงบางสิ่งบางอย่างที่มีการลากพื้น หลังจากการหยุดยาว ประตูเปิด หญิงเล็กใน 90 ของเธอยืนฉันก่อน เธอสวมชุดพิมพ์ และหมวก pillbox กับม่านปักหมุดไว้ กระเป๋าเดินทางขนาดเล็กไนล่อนได้เคียงข้างเธอ อพาร์ทเมนท์ที่ดูเหมือนว่าไม่มีอยู่ในปี เฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดถูกปกคลุม ด้วยแผ่น ไม่มีนาฬิกาบนผนัง ไม่มีช้อนส้อมบนเคาน์เตอร์ได้ ในมุมเป็นกล่องกระดาษแข็งเต็มไป ด้วยภาพถ่ายและเครื่องแก้ว เธอบอกว่า 'จะคุณทำกระเป๋าที่เข้ากับรถ' ผมเอากระเป๋าไปห้องโดยสาร และกลับมาเพื่อช่วยเหลือผู้หญิง เธอเอาแขนของฉัน และเราเดินช้า ๆ เข้าไปหานุ่ง เธอเก็บไว้ขอบคุณฉันสำหรับความเมตตาของฉัน 'เป็นอะไร' ฉันบอกเธอว่า ' เพียงพยายามปฏิบัติต่อผู้โดยสารของฉันทางต้องแม่ว่า ' โอ้ คุณเด็กดี เธอกล่าว เมื่อเราได้ในห้องโดยสาร เธอทำให้ฉันอยู่แล้ว ถาม 'อาจคุณขับผ่านตัวเมือง' 'มันไม่ทางที่สั้นที่สุด ผมตอบได้อย่างรวดเร็ว 'โอ้ ผมไม่ทราบ เธอกล่าวว่า ' ไม่รีบร้อน ผมเดินทางมาบ้านพักรับรอง ผมมองในกระจกมองหลัง ดวงตาของเธอถูกวาม ผมไม่มีครอบครัวใด ๆ เหลือ เธอยังคงเสียงนุ่ม 'หมอว่า ไม่ยาวมาก' ผมเงียบ ๆ ถึงกว่า และปิดมิเตอร์ 'เส้นทางใดคุณต้องการฉันใช้' ถาม สองชั่วโมงถัดไป เราขับรถผ่านเมือง เธอแสดงให้เห็นฉันที่เธอได้เคยทำงานให้บริการลิฟต์อาคาร เราขับรถผ่านย่านที่เธอและสามีของเธอมีอยู่ขณะที่คู่บ่าวสาว เธอมีฉันดึงหน้าสินค้าเฟอร์นิเจอร์ที่มีครั้งเดียว

ผลลัพธ์ (ไทย) 2:

ฉันมาถึงที่อยู่และ honked ฮอร์น หลังจากที่รอคอยไม่กี่นาทีผม honked อีกครั้ง ตั้งแต่นี้เป็นไปได้นั่งสุดท้ายของฉันของการเปลี่ยนแปลงของฉันฉันคิดเกี่ยวกับการขับรถออกไปเพียง แต่ฉันใส่รถในที่จอดและเดินขึ้นไปยังประตูและเคาะ .. 'เพียงนาที' ตอบอ่อนแอเสียงผู้สูงอายุ ผมได้ยินสิ่งที่ถูกลากบนพื้น
หลังจากหยุดยาวประตูเปิด ผู้หญิงเล็ก ๆ ใน 90 ของเธอยืนอยู่หน้าข้าพเจ้า เธอได้รับการสวมชุดพิมพ์และสตรีหมวกที่มีผ้าคลุมที่ถูกตรึงอยู่กับมัน โดยด้านข้างของเธอเป็นกระเป๋าไนลอนขนาดเล็ก อพาร์ทเม้นดูราวกับว่าไม่มีใครเคยอาศัยอยู่ในนั้นมานานหลายปี เฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดถูกปกคลุมด้วยแผ่น มีนาฬิกาที่ไม่มีในผนัง, ช้อนส้อมที่ไม่มีในเคาน์เตอร์ได้ ในมุมเป็นกล่องกระดาษแข็งที่เต็มไปด้วยภาพถ่ายและเครื่องแก้ว
' ที่คุณจะพกถุงของฉันออกไปที่รถ? เธอพูด. ผมเอากระเป๋าเดินทางไปรถแท็กซี่และแล้วก็กลับไปช่วยผู้หญิงคนนั้น เธอเอาแขนของฉันและเราเดินช้า ๆ ไปทางขอบถนน เธอเก็บฉันขอบคุณสำหรับความมีน้ำใจของฉัน 'มันไม่มีอะไร' ฉันบอกเธอ "ผมเพียงแค่พยายามที่จะรักษาผู้โดยสารของฉันวิธีที่ฉันต้องการแม่ของฉันได้รับการรักษา 'โอ้คุณเช่นเป็นเด็กดีที่เธอบอกว่า เมื่อเราได้อยู่ในรถแท็กซี่ที่เธอให้ฉันอยู่แล้วถามว่า 'คุณสามารถขับรถผ่านใจกลางเมือง?
มันไม่ใช่ทางที่สั้นที่สุด 'ผมตอบได้อย่างรวดเร็ว
'โอ้ฉันไม่คิด' เธอกล่าวว่า 'ฉันไม่รีบร้อน ฉันในทางของฉันไปที่บ้านพัก
ผมมองในกระจกมองหลัง ดวงตาของเธอถูกวิบวับ 'ฉันไม่ได้มีครอบครัวที่เหลือ' เธอยังคงอยู่ในเสียงนุ่ม 'หมอบอกว่าฉันไม่' t มีความยาวมาก. ผมเงียบ ๆ ถึงกว่าและปิดเมตร
'เส้นทางที่คุณต้องการให้ฉันใช้เวลา?' ฉันถาม.
สำหรับสองชั่วโมงถัดไปที่เราขับรถผ่านเมือง เธอแสดงให้ฉันเห็นอาคารที่เธอเคยร่วมงานครั้งในฐานะผู้ประกอบการลิฟท์ เราขับรถผ่านย่านที่เธอและสามีของเธอยังมีชีวิตอยู่เมื่อพวกเขาเป็นคู่บ่าวสาว เธอมีฉันดึงขึ้นในด้านหน้าของโกดังเฟอร์นิเจอร์ที่ครั้งหนึ่งเคย

ผลลัพธ์ (ไทย) 3:

ฉันมาถึงที่ที่อยู่และ honked ฮอร์น หลังจากรออยู่พักหนึ่งผมบีบแตรอีก นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายของฉันขี่กะว่าจะขับรถไป แต่ผมใส่รถในที่จอดรถและเดินไปที่ประตูและเคาะ . . . . . . . ' เดี๋ยวก่อน ' ตอบอ่อนแอ , ผู้สูงอายุ , เสียง ฉันได้ยินบางอย่างที่ถูกลากไปตามพื้นหลังจากหยุดยาว ประตูเปิด หญิงเล็กของเธอ 90 ยืนอยู่ข้างหน้าฉัน เธอสวมชุดพิมพ์และหมวกกระทรวงการพัฒนาสังคมกับม่านอยู่กับมัน ข้างๆเป็นกระเป๋าผ้าไนล่อนขนาดเล็ก อพาร์ทเม้นดู ถ้าไม่มีใครได้อาศัยอยู่ในมันสำหรับปี เฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดถูกปกคลุมด้วยแผ่น บนผนังไม่มีนาฬิกา ไม่มีเครื่องใช้บนเคาน์เตอร์ ในมุมที่เป็นกล่องกระดาษที่เต็มไปด้วยภาพถ่ายและเครื่องแก้ว' คุณจะถือกระเป๋าให้ผมออกจากรถ ? เธอกล่าวว่า ฉันเอากระเป๋าเดินทางไปแท็กซี่ แล้วกลับไปช่วยผู้หญิง เธอเอาแขนฉัน แล้วเราก็เดินช้าๆ เข้าหาขอบถนน เธอเก็บฉันขอบคุณสำหรับความใจดีของฉัน ไม่มีอะไรหรอก ผมบอกเธอว่า . . . ฉันแค่พยายามที่จะปฏิบัติต่อผู้โดยสารของฉันที่ฉันต้องการแม่ของฉันได้รับการ ' โอ้ เธอช่างเป็นเด็กดี เธอกล่าวว่า เมื่อเราขึ้นรถ เธอให้ฉันอยู่ แล้วถามว่า คุณขับรถผ่านตัวเมือง ?มันไม่ใช่ทางที่สั้นที่สุด ผมตอบได้อย่างรวดเร็วโอ้ ผมไม่รังเกียจ ' ' เธอกล่าวว่า ผมไม่รีบ ฉันกำลังจะไปที่พักคนชราผมมองในกระจกมองหลัง ตาของเธอเป็นประกาย . . . ฉันไม่ได้ทิ้งครอบครัว ' เธอยัง ' เสียงนุ่ม หมอบอกว่า ผมไม่ยาวมาก ผมค่อยๆเอื้อมมือไปปิดมิเตอร์' เส้นทางที่คุณอยากให้ฉันทำ ? ฉันถามสำหรับถัดไปสองชั่วโมง เราขับรถผ่านเมือง เธอพาฉันไปที่ตึกที่เธอเคยทำงานเป็นลิฟต์โอเปอเรเตอร์ เราขับผ่านย่านที่เธอและสามีเคยอยู่เมื่อพวกเขาเป็นคู่แต่งงานใหม่ เธอให้ผมหยุดอยู่หน้าโกดัง ซึ่งครั้งหนึ่งเป็นเฟอร์นิเจอร์